Τα τελευταία χρόνια ζούμε την οδύνη της οικονομικής καταστροφής και τον εθνικό μας ευτελισμό, αναζητώντας τους υπαίτιους, αλλά όχι τις αιτίες της κοινωνικής, οικονομικής και εθνικής μας συρρίκνωσης.
Η αναζήτηση αποκλειστικά στο χώρο των διεθνών κέντρων εξουσίας, της αιτίας και κυρίως των υπαίτιων των δεινών, αποκρύπτει επίπλαστα τις χρόνιες παθογένειες της κρατικής και εθνικής μας συγκρότησης. Ομοίως όμως, η αναζήτηση της αιτίας αποκλειστικά στον τρόπο διοίκησης των κοινών πραγμάτων, ήτοι στον τρόπο διοικητικής και κρατικής οργάνωσης της κοινωνίας, οδηγεί στην αναζήτηση λύσεων κατά μίμηση μορφών οργάνωσης άλλων κοινωνιών και κρατών που θεωρούνται πετυχημένα.
Όλα εκκινούν όμως, από την εικόνα που έχει μια κοινωνία για τον άνθρωπο, τη φύση, τον κόσμο που τον περιβάλλει, το νόημα που δίνει σε όλα αυτά και στην ίδια τη ζωή, κυρίως όμως το νόημα που αναζητά στις σχέσεις όλων αυτών των παραγόντων μεταξύ τους, με τον διαχρονικό εμπλουτισμό τους από εξωτερικά στοιχεία που η ίδια αφομοίωσε και ενέταξε σε αυτή την εικόνα.
Αυτή η εικόνα είναι ο ξεχωριστός «τρόπος», η διαφορετική κοινή «νοοτροπία», που φανερώθηκε στο πεδίο της προσωπικής και κοινωνικής συμβίωσης.
Η εικόνα αυτή όμως έχει διαλεκτική συνέχεια και κυρίως ένα διαχρονικό καμβά που επάνω σε αυτόν αποτυπώνεται ο τρόπος ιεράρχησης των προτεραιοτήτων της, καθώς και ο τρόπος υπηρέτησης των αναγκών που απορρέουν από αυτή ακριβώς την ιεράρχηση.
Αυτός ο τρόπος καθορίζει και τον τρόπο που οργανώνει την συλλογική της υπόσταση και ενέργεια η κοινωνία, δηλαδή την διαχείριση του πολιτικού γεγονότος που την συγκροτεί.
Άλλη λοιπόν ιεράρχηση απορρέει από την αντίληψη που έχουν οι Δυτικές κοινωνίες για τον άνθρωπο, ως μια ατομική, ξεχωριστή, αδιαφοροποίητη, άσχετη και ασύνδετη μονάδα και άλλη η Ελληνική κοινωνία, που έβλεπε πάντα τον άνθρωπο ως συντελεστή και παράγοντα προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων και θεωρούσε ως πάσχοντα κάθε έναν που φρόντιζε μόνον τα του εαυτού του.
Ο άνθρωπος για την Ελληνική κοινωνία στη διαχρονικότητα της, δεν ήταν αποξενωμένο άτομο, αλλά ενεργό πρόσωπο, δηλαδή αποτέλεσμα και δημιουργός σχέσεων, δηλαδή ένα πρόσωπο που ζει, ερωτεύεται, γεννά, χαίρεται εργάζεται και δημιουργεί στα πλαίσια σχέσεων και υπάρχει μόνον ως συντελεστής αυτών των σχέσεων.
Τις τελευταίες δεκαετίες μεθοδικά μέσα από την υστερία της προόδου και την φολκλορική αφυδάτωση κάθε έννοιας παραδόσεως, η Ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στην αποξένωση, την διάρρηξη αλλά και την άρνηση της δικής της ιδιοπροσωπίας, της δικής της διαφορετικότητας.
Όλα τα επίπεδα της κρατικής και κοινωνικής οργάνωσης απέβλεπαν στην οικονομική ευμάρεια, αποτελεσματικότητα και στην ψευδαισθησιακή εθνική καύχηση.
Όλοι οι στόχοι ήταν δάνειοι από στόχους άλλων κοινωνιών που έχουν όμως άλλους εθισμούς και άλλες προτεραιότητες.
Μοιραία η σχιζοειδής αυτή κατάσταση οδήγησε στην περιθωριοποίηση της πατρίδας και τον μαρασμό της. Τα μνημόνια, η εξάρτηση, ο ευτελισμός της επαιτείας, ήταν τα φυσιολογικά πλέον αποτελέσματα.
Όπως όμως ο δικός μας τρόπος, η αντίληψη για την κοινή μας συμβίωση ήταν διαφορετικός, έτσι και η οργάνωση, η λειτουργία και ο συντονισμός της κοινωνίας και του κράτους, έπρεπε να είναι συμβατός με αυτόν τον τρόπο, να είναι δηλαδή αποτέλεσμα της δικής μας ιστορικής και κοινωνικής εμπειρίας, χωρίς μιμητισμούς και αντιγραφές τρόπων οργάνωσης άλλων κοινωνιών.
Η Ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε ανώτερη ούτε υπέρτερη, ήταν όμως διαφορετική. Οι Έλληνες δεν ήταν ανώτεροι αλλά ήταν ξεχωριστοί στην μακραίωνη πορεία τους.
Η αποδοχή των μέτρων ζωής και η υιοθέτηση των στόχων και των προτεραιοτήτων άλλων κοινωνιών και άλλων λαών, οδήγησε στην πλήρη αποτυχία επίτευξης των δικών μας στόχων και προτεραιοτήτων, μιάς και ποτέ δεν ακολουθήσαμε ολοκληρωτικά και τις συμπεριφορές και τις νοοτροπίες που απαιτούσαν αυτοί οι στόχοι.
Αυτή η διάσταση οδηγούσε στην εύκολη υποταγή μας στους ισχυρούς και στα διεθνή κέντρα εξουσίας.
Από την ιδιαιτερότητά μας, την ανεξαρτησία μας, την αυτάρκειά μας, απέμενε μόνον η πλαστή εικόνα και η ψευδής καύχηση.
Όλοι πλέον συμφωνούν πώς αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί ούτε σε σωτηρία, ούτε σε ανάκαμψη, ούτε σε ανεξαρτησία.
Ο αφελληνισμός στο πεδίο της γλώσσας, της παιδείας, του πολιτισμού είναι γεγονός. Η συρρίκνωση του Ελληνισμού καθημερινό όνειδος. Η αναίρεση κάθε στοιχείου εθνικού και κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού και αυτονομίας ψηλαφούμενο με κάθε αίσθηση.
Τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της πιθανότητας για αλλαγή πορείας σε όλους τους τομείς. Αλλαγή πορείας που μπορεί να οδηγήσει το λαό μας στον αυτοσεβασμό, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια.
Πως μπορούμε λοιπόν να αντιδράσουμε στη συντελεσμένη καταστροφή της Ελλάδας και της ζωής μας;
Τί μπορούμε να κάνουμε;
Ο εντοπισμός των αιτιών του σημερινού εκπεσμού, καθιστά αναγκαία την αναζήτηση λύσεως. Λύση όμως που δε μπορεί να είναι μια γενική συνταγή ευτυχίας και που δε μπορεί να προκύψει από καμία σέχτα ειδικών, ακόμη και αυτή των πιο ευφυών.
Η λύση θα φανερωθεί όταν οι πολίτες αποδεχθούν τους λόγους για τους οποίους φθάσαμε εδώ και θα αναζητήσουν τον τρόπο που θα μας οδηγήσει στη λύση.
Η λύση αυτή είναι η ίδια που διαπερνά ως κεντρικό νόημα κάθε στιγμή της Ιστορίας αυτού του τόπου. Είναι η πολιτική με άξονα την κοινωνία και όχι το άτομο. Είναι η πολιτική που δίνει προτεραιότητα στον τρόπο που φανερώνεται και μετά στον στόχο που αυτός ο τρόπος προτείνει. Προτεραιότητα στο «πώς» θα υπάρχουμε δημοκρατικά και συνέπεια αυτού το «τι» θα αποφασίζουμε και πάλι δημοκρατικά.
-Ιεράρχηση των προτεραιοτήτων με απαρχή στην κλίμακα των προτεραιοτήτων του τρόπου της κοινής μας συνύπαρξης και μετά, μεταβολή του τρόπου συνοχής της κοινωνίας, μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός του τρόπου οργάνωσης της πολιτικής και διοικητικής διαδικασίας, ταύτιση του διοικούμενου και του διοικούντα σε κάθε πρόσωπο, δημοκρατία χωρίς μεσολαβήσεις και μεσολαβητές, αμεσότητα στην αντιπροσώπευση και στην ανάκληση της αντιπροσώπευσης, συμμετοχή των διοικουμένων στα όργανα διοικήσεως, με κλήρωση, φαίνεται να είναι μερικοί από τους αναγκαίους πυλώνες για την κοινή προσπάθεια.
– Συνταγματική επαναθεμελίωση του κράτους.
-Νέα θεμελιώδης συντακτική άρθρωση αρχών και εξουσιών.
-Καθιέρωση της λαϊκής εκπροσώπησης παντού, χωρίς κομματισμούς, γραφειοκρατικούς και ομαδοποιητικούς φραγμούς.
-Αναίρεση κάθε μορφής αντικοινωνικής νοοτροπίας της εξουσίας, της κομματικής αυθάδειας και της συνδικαλιστικής νοοτροπίας.
-Ανατροπή κάθε μορφής δικτατορίας, κομματοκρατίας και πελατειακού κράτους.
-Επανίδρυση του κοινωνικού κράτους μακριά από κάθε κάθε πολιτική και οικονομική συναλλαγή.
-Κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινωνίας και των πολιτών από θεσμούς που υπηρετούν την κοινή ωφέλεια και όχι την κερδοσκοπία των παραγόντων και των στελεχών τους.
-Αλλαγή του τρόπου εκλογής των βουλευτών και της λειτουργίας των κομμάτων.
– Τα κόμματα να συγκροτούνται μόνον πολιτικά κατά τον χρόνο υποβολής της συμμετοχής στις εκλογές και θα παύουν υφιστάμενα ως μηχανισμοί μετά την ολοκλήρωση όλων των εκλογικών διαδικασιών.
– Κοινοβουλευτική συγκρότηση των παρατάξεων, μακριά από κομματικούς μηχανισμούς και προκαθορισμούς στην άσκηση της βουλευτικής λειτουργίας.
-Πλήρης ελευθερία των βουλευτών από κάθε κρατική και κομματική εξουσία.
-Πρόβλεψη ανακλητότητας από το εκλογικό σώμα της περιφέρειας.
-Ασυμβίβαστο της ιδιότητας μέλους της νομοθετικής με την ιδιότητα μέλους της εκτελεστικής εξουσίας για τους ίδιους και συγγενείς πρώτου βαθμού.
-Αποκατάσταση του θεσμικού και κοινωνικού ρόλου των ΜΜΕ ως οργάνων ελέγχου της εξουσίας, πλήρως αποκομμένων από κάθε εξάρτηση από κόμματα, και κέντρα εξουσίας.
-Έλεγχος σε όλα τα επίπεδα όλων όσοι είναι φυσικοί η ηθικοί αυτουργοί του οικονομικού και εθνικού μας μαρασμού.
-Τιμωρία όσων διαχειρίστηκαν εξουσία και κατέστρεψαν την οικονομία, υπερχρέωσαν τη χώρα, σπατάλησαν τον κοινωνικό της πλούτο.
-Αναίρεση κάθε ερείσματος που δημιουργεί αντιπαλότητα μεταξύ κράτους και πολίτη.
-Αποκατάσταση του νοήματος της Πατρίδας και διαχωρισμό του από την επιμόλυνση του Εθνικισμού και την νεοπλασία του Εθνομηδενισμού.
-Προστασία κάθε εδαφικής επιφάνειας επάνω στην οποία άνθισε η ανθίζει ο Ελληνικός τρόπος.
-Απόλυτη διαφύλαξη των ονομάτων και των νοημάτων μας, από στρεβλώσεις των οδοστρωτήρων κάθε εθνικής ετερότητας.
-Απόλυτη επιδίωξη της πλήρους και εγγυημένης ουδετερότητας της Ελλάδας κυρίως για λόγους Ιστορίας και πολιτισμού.
-Εξωτερική πολιτική με άξονα την διαφύλαξη του δικού μας τρόπου και του δικού μας τόπου και της δυνατότητας να αποτελεί αυτός ο τρόπος τον δημιουργικό αντίλογο στην παγκοσμιοποιητική ομοτροπία.
-Καταγγελία και ακύρωση όλων των διεθνών και διακρατικών συμβάσεων και συμφωνιών που οδήγησαν στην υποτέλεια και την εξάρτηση.
-Εθνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος και των στρατηγικών μονάδων παραγωγής με κοινοτική συμμετοχική αυτοδιαχείριση.
-Διοικητική αποκέντρωση με ταυτόχρονη τοπική αυτοδιοίκηση σε όλα τα όργανα του κρατικού φαινομένου.
-Ανατροπή της οικολογίας του προσκοπισμού, της άσαρκης φυσιολατρίας και θεμελίωσή της στο νόημα του ανθρώπου και της ελευθερίας και όχι αυτή του χυδαίου ωφελιμισμού.
– Κοινωνική προβολή κάθε ατομικού δικαιώματος και ελευθερίας.
-Επανασύσταση εκπαιδευτικών θεσμών, σχολείων και Πανεπιστημίων με στοιχειώδεις προϋποθέσεις και κανόνες σοβαρότητας και εντιμότητας μακριά από την ευτέλεια του κομματισμού ώστε να δημιουργηθεί νέα κοινωνική δυναμική επιτυχίας, ανέλιξης και κατάλυσης της μετριοκρατίας.
-Αποτελεσματική λειτουργία της υγειονομικής περίθαλψης των πολιτών με κατάργηση των λαβυρίνθων στις σχέσεις κοινωνικής ασφάλισης και υπηρεσιών υγείας.
-Χρηματοδότηση του συστήματος υγείας μέσω της φορολόγησης αλλά και της ανταποδοτικής χρέωση των πολιτών που έχουν την οικονομική δυνατότητα
-Ανατροπή της πορείας κατασυκοφάντησης της Ιστορίας και του πολιτισμού μας.
Παρεμπόδιση εκ μέρους της ίδιας της κοινωνίας, κάθε μορφής πολιτικής περί «πολυπολιτισμικής συνύπαρξης» και ενδυνάμωση της άμυνας που μπορούμε να αντιτάξουμε στην παραχάραξη και την υπονόμευση του πολιτισμού μας.
Πλήρης φανέρωση του δικού μας πολιτιστικού παραδείγματος, όχι ως στοιχείο φολκλόρ αλλά ως προϋπόθεση νέας αναγεννητικής προσπάθειας της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας.
Για μια Ελλάδα που θα είναι οι Έλληνες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Πηγή:e-sos
Πρόσφατα Σχόλια