Ενώ περιπλανιόμασταν τυχαία σε διάφορες ιστοσελίδες, σήμερα, ανήμερα Χριστούγεννα, (κατά τη γνώμη μας τίποτα δεν είναι τυχαίο) πέσαμε πάνω στο πιο κάτω κείμενο.
Τόσο ευαίσθητο, που μόνο μια γυναίκα και δη μάνα, μπορούσε να το γράψει και μάλιστα ταλαιπωρημένη, από έναν φωνακλά είτε σύζυγο, είτε πατέρα.
Το συναντήσαμε στην ιστοσελίδα https://olympia.gr/2016/05/18/%ce%b5%ce%bd%cf%8e-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%8e%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b5%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf-%ce%b3%cf%81/
Σαν απασχολούμενοι με την παιδοψυχιατρική το θεωρούμε υπέροχη πρόταση γονεϊκής εκπαίδευσης και ιερή παρακαταθήκη για να βγάλει κανείς σωστά, υπεύθυνα, συνειδητοποιημένα, παιδιά που θα ωριμάσουν στο χρόνο τους και θα σεβαστούν κι αυτά με τον δικό τους τρόπο τα παιδιά τους. Όπως εσείς κάνατε μαζί τους.
Το λεπτό, πλημμυρισμένο από αγάπη και στοργή άρθρο, σχολιασμένο από εμάς έχει ως εξής:
«Ενώ εσύ μου φώναζες…» Ένα κείμενο γροθιά για όλους τους γονείς!
Posted by Cassandra στο Μαΐου 18, 2016
Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου.
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός… (Σ.γ.: Έτσι καταλάβαινα πως δεν αξίζω τίποτα, είμαι ένα σκουπιδάκι για σένα που το κάνεις ό,τι θέλεις).
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις… (Σ.γ.: Έτσι έγινα ήσυχος, ανεύθυνος, παθητικός, ένα άχθος αρούρης, βάρος της γης, που το μόνο που άξιζα ήταν να πιάσω μια θέση στο δημόσιο να υπακούω μόνιμα σε κάποιον πάνω από εμένα που αυτός είχε την ευθύνη κι εγώ ακόμη κι αν διαφωνούσα υπέκυπτα στις εντολές του κι έβγαζα τον σκασμό).
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος… (Σ.γ.: ανίκανος να πάρω μια οποιαδήποτε πρωτοβουλία).
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι… (Σ.γ.: έτσι απομακρυνόμουνα από εσένα, δεν σου έλεγα τα αισθήματά μου, τις σκέψεις μου τις κράταγα για μένα και μου απέκλειες να μπορώ με θάρρος να στα εξομολογούμαι ώστε να λυτρώνομαι συζητώντας τα μαζί σου. Έγινα λοιπόν ένας συγκρουσιακός, γεμάτος κόμπλεξ και ψυχικά προβλήματα άλυτα και δυσδιάκριτα να τα διορθώσω. Όμως αυτά με βάραιναν και με ταλαιπωρούσαν γιατί εξακολουθούσαν να παραμένουν μέσα μου).
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες… (Σ.γ.: Έλεγα πως θα αντιδρούσες τόσο έντονα ώστε το κόστος που θα με επιφόρτιζες θα ήταν πιο μεγάλο από το κακό που μου έκαναν οι άλλοι, έτσι έκανα “μούγκα στη στρούγκα”).
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα… (Σ.γ.: Με τη φωνή σου μου έδειχνες το παράδειγμα πως η αγάπη συνοδεύεται με φωνές, με γκρίνια, με αβάσταχτες, επώδυνες και ψυχικά κοστοβόρες καταστάσεις ώστε δεν συμφέρει να αγαπάς αυθόρμητα κι αυθεντικά, μόνο να προσποιείσαι).
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου… (Σ.γ.: Όσο σπουδαία κι αν ήταν τα λόγια σου και οι οδηγίες σου εγώ δεν τις άκουγα γιατί έτρεμα πως θα με κατσαδιάσεις και ταπεινώσεις ακόμη μια φορά και μάλιστα μπροστά σε τρίτους που ντρεπόμουνα και δεν τους γνώριζα, αλλά δεν τολμούσα να σου πω μην το κάνεις).
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν… (σ.γ.: το κεφάλι μου ήταν βαρύ, η γλώσσα μου ξεραινόταν από την αγωνία, μου ερχόταν εμετός ή διάρροια και αν μου φεύγανε τότε τα έκανα και συ τα έκανες ακόμη χειρότερα γιατί φώναζες πιο πολύ με τη στριγκιά φωνή σου. Εγώ μάθαινα έτσι πως δεν τη γλυτώνω από σένα, όσο κι αν υποφέρω).
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω… (σ.γ.: αλλά και δεν τολμούσα να στα πω, πείσμωνα και τα κράταγα καυτά κι αλύτρωτα μέσα μου αποφεύγοντας το θυμό σου αλλά
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου… (Σ.γ.: Που στο καλό βρισκόταν να με προστατέψει από εσένα!. Πάντα έλειπε τις πιο κρίσιμες στιγμές της ημέρας λόγω δουλειάς).
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ… (Σ.γ.: ‘Έτσι έγινα φωνακλάς κι εγώ και φώναζα κι εγώ το ίδιο δυνατά, τα παιδιά μου).
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου… (σ.γ.: ένιωθα αβοήθητος και ταπεινωμένος).
Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ” αγαπάς πια…
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα… (σ.γ.: είτε συμμαθητή μου, είτε τσιγκανάκι ήταν αυτό, είτε προσφυγόπουλο, φτωχό, κουρελιασμένο παιδάκι κι άρα χειρότερο και πιο κάτω από μένα. Τέλος τα ίδια ξεσπάσματα κι αγριοφωνάρες επαναλάμβανα στα δικά μου παιδιά, τα οποία για να μην μουγκρίζω και γρυλλίζω όπως έκανες κι εσύ, υποχωρούσαν κι υπάκουαν σε όσα τους έλεγα, αλλά το βλέμμα τους έδειχνε το θυμό τους, την αγανάκτηση και την εσωτερική τους αντίδραση. Αυτά συχνά με έκαναν να νιώθω θυμό κι ενοχές για μένα αλλά μου ήταν αδύνατο να επιβληθώ και να μην σκούζω ξέφρενα. Ακριβώς όπως εσύ). Έτσι, εντελώς αυτόματα και ασυνείδητα… ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…
Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…
Σ.γ.:Ακόμα το παλεύω, συνήθως χωρίς αποτέλεσμα.
4 σχόλια
Μετάβαση στη φόρμα σχολίων
Να συμπληρώσω ότι μπορεί κανείς να βρει εξαιρετικό υλικό για τη σχέση γονένων – παιδιών και στο βιβλίο του π. Φ. Φάρου γονείς και παιδιά.
Πολυ καλο και επικαιρο αρθρο, το οποιο αναφερεται σε αληθειες μεγαλες και που εχει αμεση σχεση με τη δουλεια σας και την ειδικοτητα σας….!!!!
Πριν μερικα χρονια, ημουν ένα παιδί που προσδοκούσε τόσα πολλά από τη ζωή, και με την πάροδο του χρόνου, εξαπατήθηκα και απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους γύρω του. Πολύ συχνά από γονεις και στενους συγγενείς…
Είχα ανάγκη από προσοχή και κατανόηση από το κοντινό μου οικογενειακο περιβάλλον. Πληγώθηκα και έχασα την ψυχική μου γαλήνη, και αυτό δεν το ξεπέρασα ποτέ εντελώς, ουτε σαν ενηλικας. Επιπλεον, αντί να γνωρίζω την επιτυχία και τους επαίνους που θα μπορούσαν να έρθουν στη ζωή μου, συμφωνα με τα προσοντα που εχω, αναγκάστηκα να συμβιβαστω με ελάχιστη τύχη, με αρκετη λιτοτητα και με ελάχιστη ευτυχία…!!!
Ξερετε, καποιες φορες σε καποιες μεμονωμενες περιπτωσεις, ο ψυχικος βιασμος, ο ψυχικος ευνουχισμος και η λεκτικη κακοποιηση απο γονεις συμβαινει να εχει αρνητικες επιδρασεις σ’ενα παιδι, ακομη χειροτερες κι απ’τον σεξουαλικο βιασμο ή απ’το ξύλο με χαστουκια, σκαμπιλια και σφαλιαρες!!!!
Συντάκτης
Συμφωνώ κι επαυξάνω. Βοήθησε να μειώσουμε τέτοιου είδους φωνητική κακοποίηση των παιδιών.