Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καὶ Γομόρρων ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ. (Ματθαίος κεφ.10, στ.15). Μάθημα 12ον

Η ομοφυλοφιλία είναι το κεντρί της πουριτανικής
κουλτούρας στο μάτι μας.

Η θέση του διακεκριμένου ψυχίατρου Judd Marmor, καθηγητή της Ψυχιατρικής στην ιατρική Σχολή της Νότιας Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες είναι ότι:

«Η υπόθεση ότι η ομοφυλοφιλία ανήκει στις παθολογικές καταστάσεις αντανακλά τις αξίες της κουλτούρας περισσότερο παρά μια επιστημονική κρίση. Οι Φορντ και Μπήτς σε μια διαπολιτισμική μελέτη τους επί 76 κοινωνιών βρήκε ότι στα 64% εξ αυτών οι ομοφυλόφιλες δραστηριότητες θεωρούνταν φυσιολογικές και κοινωνικά αποδεκτές, τουλάχιστον από κάποια μέλη της κοινότητας. Στη Δυτική κοινωνία, κατά την πρώτη χιλιετία η ομοφυλόφιλη συμπεριφορά δεν περιφρονούνταν και μάλιστα στην αρχαία Ελλάδα είχε επικυρωθεί σαν θεσμός και εφαρμοζόταν ευρέως στους υψηλότερους κοινωνικούς κύκλους.

Το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία είναι βιολογικά «αφύσικη» είναι ένας εύσχημος τρόπος για την απόρριψή της. Αν και σε όλα τα βιολογικά είδη είναι επικρατέστερη η ετεροφυλία, σε κανένα δεν είναι αποκλειστικά έτσι. Η ομοφυλόφιλη συμπεριφορά μεταξύ θηλυκών όπως και μεταξύ αρσενικών (συμπεριλαμβανομένης της πρωκτικής συνουσίας μεταξύ των αρσενικών θηλαστικών) είναι ευρύτατα διαδεδομένη στη φύση. Αποκλειστική ετεροφυλία καθώς και αποκλειστική ομοφυλοφιλία, είναι μοναδικά επίκτητα επακόλουθα των τροποποιήσεων που δημιούργησε η εξέλιξη της πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού.

Όμως ακόμη και αν η ομοφυλοφιλία ήταν βιολογικά διαστροφική, αυτό δε θα δικαιολογούσε να την ονομάσουμε ψυχοπαθολογική. Ολόκληρη η πολιτισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένου του μαγειρέματος της τροφής, της οδήγησης αυτοκινήτων και του τρόπου ενδυμασίας, είναι μια απομάκρυνση από το αυστηρά «φυσιολογικό».

Πολύ περισσότερο δεν αποκαλούμε τους χορτοφάγους οι οποίοι αποφεύγουν τη «φυσική» διατροφή με κρέας, ή τους εγκρατείς οι οποίοι για θρησκευτικούς και φιλοσοφικούς λόγους διαλέγουν μια ζωή χωρίς σεξουαλικές σχέσεις, σαν μια αναγκαστικά παθολογική κατάσταση. Το ότι κάνουμε κάτι τέτοιο στους ομοφυλόφιλους αντανακλά απλούστατα, τη μεγαλύτερη ηθική μας ευαισθησία και αποστροφή.

Αν και πολλοί ομοφυλόφιλοι όπως οι ετεροφυλόφιλοι, υποφέρουν από μια ευρύτατη ποικιλία διαταραχών της προσωπικότητας, υπάρχει τώρα ένα αναμφισβήτητο πλήθος συσσωρευμένων ενδείξεων ότι πολλοί εξ αυτών εκτός από τη διαφορετική επιλογή σεξουαλικού-αντικειμένου, είναι υπεύθυνα και καλά προσαρμοσμένα άτομα.

Το πλείστο μέρος της νόσου από την οποία πάσχουν οι ομοφυλόφιλοι της δικής μας κουλτούρας δεν οφείλεται καθόλου στην ομοφυλοφιλία τους, αλλά είναι συνέπεια της προκατάληψης και της διάκρισης που συναντούν σε μια εχθρική κοινωνία. Το επιχείρημα πως η ομοφυλοφιλία είναι το αποτέλεσμα μιας διαταραγμένης σεξουαλικής ανάπτυξης δε μας λέγει τίποτα παραπάνω από το ότι το τελικό συμπέρασμα μιας τέτοιας ανάπτυξης συναντά την απόρριψη και την αποστροφή του κοινωνικού συνόλου.

Ως προς την εντύπωση του δήθεν «διαταραγμένου» οικογενειακού περιβάλλοντος, ούτε όλα τα άτομα με τέτοια οικογενειακή υποδομή γίνονται ομοφυλόφιλοι, ούτε όλοι οι ομοφυλόφιλοι προέρχονται από τόσο βαριά διαταραγμένες οικογένειες. Όλες οι διαφοροποιήσεις στην προσωπικότητα είναι εν μέρει συνέπεια αναπτυξιακών διαφοροποιήσεων και οποιαδήποτε προσεκτική αναπαραγωγή του ιστορικού της ζωής κάθε ανθρώπου θα οδηγήσει σε ψυχοδυναμικές ερμηνείες οι οποίες εξηγούν με εύλογο τρόπο τις εναλλαγές και τις ποικιλίες στο στυλ και τον τρόπο ζωής του καθενός μας.

Οι ψυχίατροι πρέπει να αποφεύγουν την τάση να βάζουν ταμπέλες στα πρότυπα συμπεριφοράς που παρεκκλίνουν από τα επικρατούντα μοντέλα που ευνοεί η πλειοψηφία της κοινωνίας μας και τα θεωρεί καθεαυτό ενδείξεις ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς. Είναι αξιοσημείωτο γενικά, ότι εμείς δε βάζουμε ταμπέλες εκτός εάν ψέγουμε τις προκαταλήψεις της κουλτούρας μας προς ένα ιδιαίτερο είδος απόκλισης. Για παράδειγμα δεν κολλάμε πινακίδες στους οπαδούς της αστρολογίας ή της αριθμολογίας ή σε κείνες τις φανατικές θρησκευτικές ομάδες που παρεκκλίνουν από τις δικές μας επικρατούσες δοξασίες, κατηγορώντας τις ότι υποφέρουν αναγκαστικά από ψυχολογικές διαταραχές.

Σε μια δημοκρατική κοινωνία αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα των ατόμων να πιστεύουν σε ευρύτατα παρεκκλίνουσες δοξασίες ή να έχουν ιδανικά και προτιμήσεις διαφορετικές από μας, εφόσον δεν προσπαθούν να επιβάλλουν με τη βία το πιστεύω τους σε όσους δε θέλουν να το δεχθούν και διαφωνούν μαζί τους. Όμως η στάση μας προς τις αποκλίνουσες σεξουαλικές προτιμήσεις, είναι αρκετά διαφορετική εξ αιτίας των ηθικών αξιών – οι οποίες βασισμένες πάνω σε δήθεν «ιατρικές» και «επιστημονικές» εκλογικεύσεις – εμπλέκονται και μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό».

Σχόλιο του συγγραφέα: Είναι εμφανέστατη η προσπάθεια του Judd Marmor να αποκόψει κάθε τι που συσχετίζει την ηθική με τη σεξουαλική συμπεριφορά. Εξομοιώνει την ομοφυλόφιλη συμπεριφορά με την επικρατούσα αντίληψη για τους αριθμολόγους και τους αστρολόγους ή τους φανατικούς κάθε θρησκευτικής μειονοτικής μερίδας. Μπορεί να θεωρούμε πως οι οπαδοί μιας αίρεσης πιστεύουν σε μια πλάνη ή ότι η αστρολογία είναι μια απάτη που «ισχυρίζεται» ότι έχει βάσεις επιστημονικές, αλλά δε θεωρούμε τους αστρολόγους ψυχικά ανώμαλους. Όμως τους ομοφυλόφιλους τους θεωρούμε ψυχανώμαλους και διεστραμμένους. Γιατί; Γιατί είμαστε επηρεασμένοι από την επικρατούσα θρησκευτική αντίληψη, πράγμα λανθασμένο για έναν επιστήμονα ο οποίος οφείλει να είναι πάνω από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τόσο τις δικές του όσο και της υπόλοιπης κοινωνίας. Το μεγαλύτερο μάλιστα λάθος είναι να επιστρατεύεται η επιστήμη και ιδιαίτερα η ιατρική και η ψυχιατρική στον αγώνα για την καταδίκη και το πογκρόμ κατά των ομοφυλοφίλων.

Στο σημείο αυτό βλέπουμε το συγγνωστό λάθος του καθηγητή. Ο επιστήμονας οφείλει να έχει ένα πιστεύω και να ασκεί την επιστήμη του βάσει αυτού του πιστεύω. Εν ονόματι μιας ιδεολογικής και φιλοσοφικής θεμελίωσης έχουν γίνει τα μεγαλύτερα πολιτισμικά και ουμανιστικά θαύματα στην ιστορία της ανθρωπότητας όπως και τα τρομακτικότερα εγκλήματα.

Αν στον ανθρώπινο πολιτισμό βασιλεύσει ο πλουραλιστικός συγκρητισμός και η ισότιμη αποδοχή του καλού και του κακού στην ανθρώπινη κοινωνία (στην προκειμένη περίπτωση αν γίνουν ισότιμα αποδεκτές οι ετερόφυλες και οι ομοφυλόφιλες σχέσεις), αν αποχαρακτηρίσουμε την ομοφυλοφιλία από το νοσογόνο και ψυχοπαθολογικό χαρακτήρα της, αν την αποσυνδέσουμε από τον ηθικό νόμο, το ήθος, την ηθική συνείδηση και εξουδετερώσουμε τις επιταγές του ατομικού και συλλογικού Υπερεγώ, τότε βάζουμε μια ακόμη νάρκη στις τόσες άλλες που έχει η κοινωνία μας.

Δε φτάνει που μαστιζόμαστε από τα ναρκωτικά, από τον πόλεμο και τη βία των όπλων, από την ελεύθερη χρήση της ραδιενέργειας χάριν των ενεργειακών αναγκών, δεν επαρκεί η οικονομική καταδυνάστευση των τραπεζικών τοκογλύφων επί παγκοσμίου επιπέδου, δεν είναι αρκετό ότι πολτοποιούμαστε κατά χιλιάδες πάνω στην άσφαλτο από το άγχος μας να καλύψουμε μεγάλες αποστάσεις σε ελάχιστο χρόνο, ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας το νόμο των Σοδόμων και της Γομμόρας εν ονόματι της ελευθερίας. Όπως εν ονόματι της ελευθερίας κάποιοι ψυχίατροι καπνίζουν χασίς επιδεικτικά και προαναγγέλλουν ότι αφού δε μπορούμε να το εξαλείψουμε ας το νομιμοποιήσουμε, ώστε να μην κάνουμε πλούσιους τους έμπορους ναρκωτικών.

Το μήνυμα της  παγκοσμιοποίησης είναι τούτο ανεκτικότητα στην ομοφυλόφιλη σχέση. Να τη θεωρήσετε ισότιμη με την ετερόφυλη έστω κι αν δεν καταλήγει στην δημιουργία απογόνων. Αρκετά μούλικα παράγονται κάθε χρόνο, ας τα υιοθετήσουν οι όμο και οι λεσβίες. Όπως η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται σήμερα τις ελεύθερες προγαμιαίες σχέσεις ασχέτως αν οι περισσότερες τραγωδίες, εγκυμοσύνες, εκτρώσεις, στειρώσεις, Έιτζ και λοιπά αφροδίσια, εξευτελισμός του έρωτα, υποβιβασμός της προσωπικότητας, διάλυση της οικογένειας, αδιαφορία για τις τραυματικές συνέπειες των διαζυγίων στα παιδιά, κ.λπ. οφείλει  να προσαρμοστεί και να υποχρεωθεί να αποδεχτεί, την ομοφυλοφιλία και την λεσβιακή σχέση. Και αργότερα ίσως την άνευ βίας αλλά με το δέλεαρ της σαγήνης και της γλυκόλογης και χαδευτικής ερωτικής μύησης, παιδόφιλη σχέση ενηλίκων με αγοράκια και κοριτσάκια 5,6,7,8,9 έως 18 χρονών.

Ανοχή δηλαδή σε όλα όσα προέρχονται από την απειθάρχητη, τυφλή χρήση του σεξουαλικού ενστίκτου. Το ερώτημα που αιωρείται είναι: Όταν η κοινωνία γίνεται πιο υποχωρητική και χαλαρή στις ηθικές της επιταγές, όταν δέχεται στο όνομα της ελευθερίας την καταστρατήγηση του σεβασμού του προσώπου, δεν απαιτεί αυτοπειθαρχία και συμβιβάζεται με το ξεπέρασμα των ηθικών ορίων, όταν περιφρονεί την ηθική που την ονομάζει παρωχημένη και αναχρονιστική, τότε ποιος μπορεί να βάλει φρένο στην πορεία προς την παρακμή και τον εκφυλισμό; Τι θα σώσει τα παιδιά μας από την επιστροφή στο Μεσαίωνα της βαρβαρότητας και της διαστροφής του καλού από το κακό;

Πως τα παιδιά μας θα είναι σε θέση αύριο, όταν καλό και κακό έχουν γίνει ένα σφιχταγκαλιασμένο μάτσο συγκεχυμένων κανόνων και εντολών, να ξεχωρίσουν την αξία και την απαξία των πράξεών τους; Πως θα ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος; Αφού όλα θα είναι χαλαρά, αποδεκτά, άκριτα, συγκρίσιμα και συγχωρητέα; Θα σκοτώνεις; Θα συγχωρείσαι με κάποια ελαφρυντικά ή και κάποια «μεσολάβηση». Θα αυτοκτονείς; Θα έχεις το νομικό δικαίωμα να το κάνεις και θα το ονομάζουν κυβερνήσεις και νόμοι «ευθανασία»! Θα βιάζεις; Ήταν παρόρμηση λόγω σεξουαλικού ανικανοποίητου, μια πράξη ισότιμη με ένα σαδομαζοχιστικό σκέρτσο κατά τη συνουσία. Θα γίνεσαι θύμα βιασμού; Ήταν ένα ατυχές περιστατικό που σου έτυχε, σ’ ένα κόσμο που η βία θεωρείται αποδεκτός τρόπος ζωής. Συμβιβάσου με το γεγονός. Ήσουν μικρός και κάποιος ενήλικας ασέλγησε επάνω σου; Με λίγη ψυχοθεραπεία όταν μεγαλώσεις και ωριμάσεις θα το ξεπεράσεις. Είναι κάποιος παιδεραστής; Δικαιολογείται, διότι ενήργησε με ήπιο τρόπο όταν παρέσυρε το παιδί στα ερωτικά μυστικά. Ύστερα του έκανε και καλό γιατί το μύησε στον έρωτα το παιδί, φτάνει να μην το τραυμάτισε με τίποτα αδέξιους χειρισμούς.

Ερωτούμε· κάτω από αυτή την ηθική χαλάρωση που παρατηρείται στις δυτικές κοινωνίες με την απομάκρυνση του χριστιανικού, ηθικού, προτύπου, που σταματάει η έτερο- και η αυτοκατάχρηση και που αρχίζει η αυτοπειθαρχία; Πουθενά, δεν υπάρχουν ευδιάκριτα όρια. Μήπως στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου; Ώστε έχει κανείς το δικαίωμα να κάνει ό,τι θεωρεί σωστό αρκεί να μη θίγει τον άλλον;

Ούτε τότε, διότι καθώς βλέπουμε στην πράξη, όλα τελικά επιτρέπονται και όχι μόνο θίγεται ο πλησίον μας, αλλά παρασύρεται να απομιμείται το κακό και την ανηθικότητα. Σήμερα, ιδιαίτερα ο νέος, διδάσκεται πως να γίνεται μαλθακός, φιλήδονος, διεστραμμένος, να τα δοκιμάζει όλα, να μην αυτοπειθαρχείται και να είναι τελείως απαθής, άτονος και αδιάφορος προς το καλό και το κακό. Δε διαμορφώνει εύκολα τον συνειδησιακό νόμο μέσα στο Υπερεγώ του.

Ο Νόμος της αγάπης ατονεί και μόνο αισθήματα φόβου, οργής, επιθετικότητας, φιληδονίας, ενστικτώδεις απαιτήσεις, λύπη, θλίψη, αγωνία και άγχος για κάθε ματαίωση, κυβερνούν το συνειδητό και το ασυνείδητο «ως πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι».

Τέλος πολύ συχνά, όπως συμβαίνεικαι στις άλλες διαστροφές ή παρεκκλίσεις ή παραφιλίες, έτσι και στην ομοφυλοφιλία, υπάρχουν διαταραχές του τύπου της προσωπικότητας συνήθως ναρκισσιστικού, οριακού και αντικοινωνικού τύπου κ.α. Όταν από μικρός μάθεις να περιφρονείς τον ηθικό νόμο δε διδάσκεσαι από τις εμπειρίες σου όπως συμβαίνει στις αντικοινωνικές προσωπικότητες. Διαμορφώνεσαι σε ψυχοπαθητική προσωπικότητα.

Τέτοια αντικοινωνικά στοιχεία και ψυχοπαθητικές εκδηλώσεις της προσωπικότητας[1] παρατηρούμε συχνά να εκδηλώνονται σε άτομα που επιδίδονται σε σεξουαλικές διαστροφές κατά το ερωτικό παιχνίδι και τη συνουσία συνήθως σε βάρος του ερωτικού συντρόφου ο οποίος διακατέχεται από άγχος, ενοχές, ντροπή και κατάθλιψη διότι αναγκάζεται να συμμετέχει σε ασυνήθιστες σεξουαλικές δραστηριότητες κοινωνικά και ηθικά απορριπτέες. Οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες δεν ξεφεύγουν από αυτό τον κανόνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ψυχοπαθητικοί ετερόφυλοι.

Γενικά η άποψή μας είναι πως πρέπει να σεβόμαστε την προσωπικότητα όλων των ανθρώπων, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αποδεχτούμε το παθολογικό και το διαστροφικό σαν φυσιολογικό με το έτσι θέλω ενός αναγκαστικού νόμου ή στο όνομα μιας κοινωνίας με αμβλυμένα τα ηθικά κριτήρια. Όπως επανειλημμένως έχουμε αναφγέρει, ο άνθρωπος δεν είναι σκλάβος της δεύτερης κατηγορίας νόμων, του ενστίκτου, αλλά οφείλει να σέβεται και να δημιουργεί μέσα του τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση ενός εαυτού που θα υπακούει και θα σέβεται την τρίτη ομάδα νόμων, ήτοι την αγάπη για τον πλησίον σαν συνάνθρωπο, την ελευθερία της βούλησης του διπλανού του και του ιδίου, τη δυνατότητα να αξιολογήσει τις πράξεις του και του πλησίον με βάση τον ηθικό νόμο που λειτουργεί έμφυτα όσο και εξ επιδράσεως μέσα στην προσωπικότητα του καθενός προσώπου σαν υπερεγώ ή ηθική συνείδηση δυνάμενη να διακρίνει το αγαθό από το κακό, το διεστραμμένο και το ανήθικο. 

1]Η αντικοινωνική ή ψυχοπαθητική διαταραχή της προσωπικότητας κατά το DSM IV χαρακτηρίζεται από το συνεχώς επαναλαμβανόμενο πρότυπο της αποτυχίας συμμόρφωσης της συμπεριφοράς του πάσχοντος στους κοινωνικούς κανόνες. Από την παιδική ηλικία και καθ’ όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του το ψυχοπαθητικό άτομο δε σέβεται ούτε υπακούει στους νόμους και την τάξη. Συμμετέχει σε παράνομες δραστηριότητες καταστρέφοντας την περιουσία των συνανθρώπων του, τρομοκρατώντας, ενοχλώντας και καταπιέζοντάς τους. Η έκνομη δραστηριότητα, η με κάθε τρόπο εκμετάλλευση των τρίτων και η αδιαφορία τους για τα αισθήματα και τα δικαιώματα των άλλων, είναι στοιχεία που δεν απουσιάζουν από αυτή την προσωπικότητα που θεωρείται ότι στερείται Υπερεγώ (κενό Εγώ ή Superego Lacunae) και ηθικής συνείδησης.