Τα όσα είπε η Περιστέρα Μπαζιάνα συνειδητά και ασυνείδητα στην πολιτική συνέντευξή της, http://www.iefimerida.gr/news/387088/i-synenteyxi-mpaziana-kathe-epeteio-toy- θα μας άφηναν τελείως ασυγκίνητους, όπως και τα ρετουσαρισμένα άρθρα των εκάστοτε πολιτικών δημοσιογράφων, αν, αν δεν ήταν η σύζυγος του Πρωθυπουργού της Ελλάδας. Ακριβώς γι’ αυτό νομίζουμε αξίζει να σταθούμε λίγο στα όσα κρίσιμα σημεία της συνέντευξης λέει.
Τα ακραία πολιτικά γεγονότα του 2015
Με έντονη διάθεση, αναμενόμενο άλλωστε, να δικαιολογήσει τον άνδρα της επισημαίνει ότι «Η διακυβέρνηση που παρέλαβε δεν ήταν ένα καθαρό, ένα άγραφο χαρτί, ώστε να ξεκινήσει από το μηδέν. Το τεφτέρι είχε πολλά χρωστούμενα. Έπρεπε να παζαρέψει, να διαπραγματευτεί πάνω σε αυτά, με άξονα τις αξίες στις οποίες εκλέχθηκε».
Με βάση τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι ο Αλέξης έβλεπε το τιμόνι της διακυβέρνησης να του έρχεται στα χέρια, αλλά επιπόλαιος, ανώριμος χωρίς ίχνος στοιχειώδους ψυχικής ωριμότητας, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΔΕΝ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ «θα αντέξω στην προδιαγεγραμμένη πορεία που οι δανειστές έχουν επιβάλλει με τα μνημόνια στη χώρα; Και αν ΝΑΙ με ποιο τρόπο θα αντισταθώ; Με ποιο plan 2 ή 3 θα υψώσω το ανάστημά μου στην Ε.Ε., στους τραπεζίτες και το Eurogroup, εκείνους τους αψήφιστους που είναι υπεράνω Ευρωκοινοβουλίου, που δεν εκλέγονται κι αποτελούν μια σπείρα που λυμαίνεται τους λαούς της Ε.Ε.; Κι αν τους πω τέλειωσε το παραμύθι με τα δάνεια και τα μνημόνια είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός για μια ιστορική ανατροπή;»
Σίγουρα ελάχιστη αυτογνωσία και εμπειρία διέθετε όσο και παληκαριά και γενναιότητα. Κυρά Περιστέρα στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνεσαι και συ. Ποτέ δεν παζαρεύεις τις αξίες σου με αδίστακτους οικονομικούς δολοφόνους τους δανειστές σου τους οποίους λίγο πιο κάτω αποκαλείς ότι συμπεριφέρονταν «σαν μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις “δεν αντέχω άλλο”… Λες και δεν είχες δικαίωμα να αντιστέκεσαι».
Στο ναζισμό αν τολμήσεις να παραπονεθείς “δεν αντέχω άλλο” στον βασανιστή σου, επειδή ο ναζιστής και ο φασίστας είναι σαδιστικές προσωπικότητες και κατά τον Φρομμ ένα 15% εξ αυτών νεκρόφιλου[1] τύπου διεστραμμένες προσωπικότητες είναι σαν να τον επιβραβεύεις για το βασανισμό σου, του δίνεις τρομερή δύναμη και εξουσία να σε σαδίσει ακόμη περισσότερο, να σου πάρει όχι μόνο τα ρούχα αλλά και τα σώβρακα ακόμη και να σε βιάσει πρωκτικά και ότι άλλο θέλει γιατί αντιλαμβάνεται ότι έχεις εγκαταλειφθεί αντί στον λαό σου από όπου αντλείς τη δύναμη να υπάρχεις ως ηγέτης, στα χέρια του. Θυμηθείτε την τρομερή ταινία «Το εξπρές του Μεσονυχτίου».[2]
Προσπερνάμε τις κοινότυπες τετριμμένες δικαιολογίες για τους προηγούμενους ΓΑΠ, Σαμαρά, και τον «άνωθεν» επιβεβλημένο τραπεζίτη Παπαδήμο γνώριμο κι εγκεκριμένο από τους δυνάστες, δανειστές της χώρας. Δηλαδή σε τι διέφερε ο Τσίπρας από δαύτους; Στο ότι μας έβαλε στο 3ο μνημόνιο ενώ οι προηγούμενοι στο 1ο και 2ο; Είναι διαφορά αυτή ;
Το πάλεψε όσο μπορούσε
Το πόσο απροετοίμαστος ήταν να τα βάλει με το ΔΝΤ και το Γιουρογκρούπ και πανω από όλα με την απειρία του, φαίνεται από το πιο κάτω σχόλιο της γυναίκας του: «ο Τσίπρας το οδήγησε μέχρι εκεί που μπορούσε να το πάει, έχοντας συναίσθηση της ευθύνης για ό,τι είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό αλλά και της ευθύνης μπροστά στο διακύβευμα. Γι’ αυτό δεν δέχομαι τις κατηγορίες περί προδοσίας και εξαπάτησης. Δεν είχε άλλα στο μυαλό του και άλλα έκανε, δεν είπε ψέματα, δεν οπισθοχώρησε. Πάλεψε να διαχειριστεί μια σκληρή, αμετακίνητη κατάσταση που ορθώθηκε μπροστά του άκρως απειλητική. Και το πήγε ως το όριο που είχε η χώρα μπροστά στην τρομακτική πίεση, τον πνιγμό, την τιμωρία. Είναι περιττό να πω αν συμφωνεί ο Τσίπρας με ό,τι αναγκάστηκε να κάνει, ότι θα ήθελε να κάνει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, αγωνίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε έχοντας απόλυτα συναίσθηση της επικίνδυνης κατάστασης. Και στην τελευταία πρόταση συμφωνίας από τους δανειστές, στο εκβιαστικό take it or leave it πάλεψε όσο άντεξε».
Συμπεριφορά Συνδρόμου της Ύβρεως
Και μόνο ότι πάλεψε και αγωνίστηκε μέχρι το όριο όπου η χώρα θα οδηγούνταν στην πίεση, τον πνιγμό, την τιμωρία, αποδεικνύει ότι κάτι που αφορούσε ολόκληρο το Έθνος πήρε αυτός το βάρος της ευθύνης να αποφασίσει για το μέλλον μας μπρος στο αδιέξοδο του “take or leave it”. Αν αυτό δεν είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ασθενούς ο οποίος πασχει εκ του Συνδρόμου της Ύβρεως, τότε τι είναι; Σύμφωνα με τον Βρετανό πολιτικό, ψυχίατρο και συγγραφέα Ντέιβιντ Όουεν πατέρα του Συνδρόμου της Ύβρεως, ο Τσίπρας έκανε το ίδιο λάθος το οποίο κάνουν όλοι οι πάσχοντες από το σύνδρομο[3]. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση για τις επιτυχίες τους, περιφρονούν τις εισηγήσεις που διαφωνούν με τις πεποιθήσεις τους-όποτε καταδέχονται εισηγήσεις από τρίτους-και αρχίζουν να συμπεριφέρονται με τρόπο που μοιάζει να αψηφά την ίδια την πραγματικότητα.
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Αυτό που θα εισηγηθούμε φαντάζει ανέφικτο για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και το έλλειμμα πληροφόρησης αλλά και ουσιαστικής προσπάθειας εκπαίδευσης και πολιτικού ωριμάσματος του ελληνικού λαού σε επίπεδο τέτοιο ότι ο ίδιος οφείλει να παίρνει υπεύθυνες αποφάσεις για τη ζωή, το μέλλον των παιδιών του και της πατρίδας αντί να ακουμπά στους ώμους κάποιου σωτήρα που δεν υπάρχει.
Μ’ όλα ταύτα, ο λαός ενθουσιασμένος από την αριστερή κυβέρνηση στην οποία είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες του, είναι σίγουρο ότι θα δεχόταν ό,τι κι αν ο Αλέξης τους πρότεινε.
Κάποιες προτάσεις προς τον ελληνικό λαό, θα μπορούσαν να είναι:
«Η Ελλάδα όπως συνέβη το 1987 έχει για άλλη μια φορά καταστραφεί και χρεοκοπήσει.
Οι δανειστές μας θέλουν τις σάρκες μας και εγώ δεν είναι διατεθειμένος να σας κάνω θυσία στα κοράκια.
Δεν δέχομαι αν και οι πιέσεις τους είναι ασφυκτικές να υπογράψω άλλα δεσμευτικά μνημόνια, οπότε η λύση που έχω είναι να παραιτηθώ και ας αποφασίσετε εσείς ποια κυβέρνηση θέλετε, κάποια από τις προηγούμενες που σας εξαπατάει από το 2009 και φυσικά θα συνεχίσει να σας χαδεύει τα αυτιά στο μέλλον, ρισκάροντας χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων Ελλήνων, δημογραφική υγειονομική, πολιτισμική κ.λπ. κατάρρευση, μετανάστευση του καλλίτερου επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού της χώρας, κατασχέσεις της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας από τους τοκογλύφους και την ολοκληρωτική εξαφάνισή μας σαν Έθνος!»
Υπάρχει και μια άλλη εξίσου επώδυνη λύση αλλά στο τέλος του Γολγοθά μας αχνοφαίνεται η ανάσταση του ελληνικού λαού.
«Αυτή είναι η έκδοση εθνικού νομίσματος, η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλαγή του Συντάγματος εκ βάθρων, με τίμια και υπερεθνική συντακτική Εθνοσυνέλευση αποτελούμενη από Έλληνες πατριώτες που στερούνται οποιασδήποτε ιδιοτέλειας. Ίδρυση αυθεντικής Κρατικής Τράπεζας η οποία θα ελέγχει με ορκωτούς λογιστές την οικονομική διαχείριση των ιδιωτικών τραπεζών κλείνοντας όσες έκαναν φοβερές παρατυπίες και καταχρήσεις ιδιαίτερα με τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Ειδικό δικαστήρια για όσους ευθύνονται για τεράστιου μεγέθους σκάνδαλα όπως στις παραγγελίες εξοπλιστικών προγραμμάτων ή το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Αν δεν δέχεστε αυτή την προτεινόμενη λύση εγώ αποχωρώ γιατί γνωρίζω ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον ελληνικό λαό!»
Δεν έκανε τίποτα από αυτά αλλά επιβεβαίωσε το Σύνδρομο όπως το καθορίζει ο Ντέιβιντ Όουεν στο βιβλίο του[4] θέτοντας 14 κριτήρια ενώ μόνο τρία να έχει αρκούν για να επιβεβαιώσουν την διάγνωση. Ο Τσίπρας έχει 10 από τα δεκατέσσερα.
«Η εξουσία έχει να κάνει ακόμη και με τη λίμπιντο του ανθρώπου»
Στο ερώτημα για το αν φοβάται την αλλοτρίωση που φέρνει η άσκηση εξουσίας η σύντροφος του πρωθυπουργού απαντά επιβεβαιώνοντας το Σύνδρομο της Ύβρεως από το οποίο πάσχει όποιος καταγίνεται με την εξουσία[5]: «Η εξουσία, ακόμα και η αριστερή, χτυπάει σε πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, την εικόνα του εαυτού του, ακόμα και με τη λίμπιντό του. Ο ναρκισσισμός καιροφυλακτεί. Ίσως η ψυχανάλυση να βοηθούσε τους πολιτικούς… Αλλά ποιος αντέχει να συγκρουστεί με το είδωλό του;».
[1]Φρομμ, Έριχ: «Η Ανατομία της Ανθρώπινης Καταστροφικότητας» Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1977, σελ. 445, 446, 501.
Άλαν Πάρκερ
[2] Πρόκειται για το πασίγνωστο έργο «Midnight Express», Το Εξπρές του Μεσονυχτίου είναι αμερικανική δραματική ταινία παραγωγής 1978, σε σκηνοθεσία Άλαν Πάρκερ. Το σενάριο έγραψε ο Όλιβερ Στόουν και είναι βασισμένο στο ομότιτλο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μπίλι Χέιζ. Ο Χέιζ ήταν ένας Αμερικανός φοιτητής που κλείστηκε σε τουρκική φυλακή με την κατηγορία ότι προσπάθησε να περάσει λαθραία χασίς. Πρωταγωνιστούν οι Μπραντ Ντέιβις, Ιρέν Μίρακλ, Μπο Χόπκινς,
Ο διευθυντής των φυλακών ικανός εν ονόματι της εξουσίας να κάνει ό,τι του αρέσει
Πολ Λ. Σμιθ, Ράντι Κουέιντ και Τζον Χαρτ. Ο τίτλος στην αργκό των φυλακών, σημαίνει την προσπάθεια κρατούμενου να αποδράσει όπως όπως και με οποιαδήποτε τρόπο από το Κολαστήριο των φυλακών της Κωνσταντινούπολης.
[3]David Owen 1 and Jonathan Davidson, “Hubris syndrome: An acquired personality disorder? A study of US Presidents and UK Prime Ministers over the last 100 years”, Brain 2009:132; 1396-1406 | 1396.
[4]Ντέιβιντ Όουεν, «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ», Εκδόσεις ΒΗΜΑ, 2015, σ.σ. 32-33.
[5]Θα ήταν ευχής έργο να υπήρχε μια ανεξάρτητη επιτροπή αποτελούμενη από έμπειρους, αδέσμευτους πολιτικούς συμβούλους, άτομα διαπρεπή που είναι γνωστά για τις φιλοσοφικές, ιατρικές, ψυχολογικές, ψυχαναλυτικές και ψυχιατρικές γνώσεις τους και ικανότητες. Ο Ντέιβιντ Όουεν πάντως σαν Ψυχίατρος συνιστά θεραπεία των πολιτικών που πάσχουν από το Σύνδρομο ιδίως για το χρονικό διάστημα που ευρίσκονται στην εξουσία γιατί όταν αποσυρθούν οι συνέπειες τόσο για τους ίδιους, όσο και για την οικογένειά τους ή τον λαό μετριάζονται, όσο είναι δυνατό ο ναρκισσισμός και ο Ιδεατός εαυτός (κατά την ψυχαναλύτρια Κάρεν Χορνάι), των ατόμων αυτών να περιοριστεί.
Πρόσφατα Σχόλια