Σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες

Η βραβευμένη με πέντε βραβεία Όσκαρ ταινία Braveheart, εξιστορεί τη ζωή, τα κατορθώματα και το μαρτυρικό τέλος του Σκωτσέζου ήρωα Γουίλιαμ Γουάλας. Ο Γουάλας σηκώνει επανάσταση και μάχεται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία απέναντι στο σκληρό δυνάστη Εδουάρδο Α’ της Αγγλίας. Τελικά, πέφτει με προδοσία στα χέρια των κατακτητών και βρίσκει μαρτυρικό θάνατο. Κάποιοι Σκώτοι πρόκριτοι και μεγαλογαιοκτήμονες ευγενείς είναι οι προδότες. Αυτοί οι προσκυνημένοι κοτζαμπάσηδες συνεργάζονταν με τον κατακτητή, αδιαφορώντας για τα τρομερά δεινά και την καταπίεση των συμπατριωτών τους.

Το μέλημά τους ήταν ένα και μοναδικό: να ενισχύσουν την προνομιακή τους θέση και να μεγαλώσουν την περιουσία τους.

Σε μερικές από τις πιο φιλοσοφημένες και διδακτικές σκηνές της ταινίας, ο γηραιός πάτερ φαμίλιας ενός οίκου Σκωτσέζων ευγενών, καθοδηγεί τον γιο του Ρόμπερτ διδάσκοντάς τον τις πατροπαράδοτες σιχαμερές και δόλιες στρατηγικές και πρακτικές του είδους τους. Οι περισσότεροι έχετε δει την ταινία∙ νομίζω, λοιπόν, πως θυμάστε την ανήθικη τακτική τους που καταλήγει με την προδοσία του Γουάλας.

Αυτού του είδους οι οικογένειες, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού και πάντα μέσα στην ιστορία των εθνών. Οι περισσότεροι από εμάς δε θα μπορούσαμε ν’ αντιληφθούμε ποτέ την έννοια της οικογένειας με αυτόν τον τρόπο. Ακούμε το Σωκράτη να μας ελέγχει: «Για τι είδους σοφός περνιέσαι, αν σου διαφεύγει ότι κι από τη μάνα κι απ’ τον πατέρα κι απ’ όλους τους προγόνους το πολυτιμότερο, το πιο αξιοσέβαστο, ιερό κι ανώτερο αγαθό είναι η Πατρίδα, σύμφωνα με την κρίση και των θεών και των νουνεχών ανθρώπων;». Ακούμε τη φωνή του Κυρίου και Θεού ημών Ιησού Χριστού: «Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού».

Οι συγκεκριμένες οικογένειες, όμως, ανατρέφονται με άλλες αρχές. Στα κομμάτια η πατρίδα. Το μόνο που έχει αξία είναι η ευημερία του «οίκου» μας. Κυβερνήσεις ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Κατακτητές πάνε κι έρχονται. Δυνάστες εξουσιάζουν και παρέρχονται. Η οικογένειά μας θα συνεργαστεί μαζί τους ότι κι αν γίνει, ότι κι αν κάνουν. Θα κάνουμε ίντριγκες, θα προδώσουμε, θα δώσουμε κόσμο στεγνά, θα εκμεταλλευτούμε ανθρώπους και καταστάσεις, θα συνεργαστούμε με τον κάθε εχθρό, σφαγέα και διαβολάνθρωπο∙ θα ξεπουλήσουμε πατρίδα.

Αρκεί ο οίκος μας να ευημερεί, να ελέγχει καταστάσεις και να πλουτίζει.

Μωρέ τι αγαπημένες και δεμένες οικογένειες είναι αυτές; Τι πίστη κι αφοσίωση είναι αυτή που έχουν στο εγωιστικό ιδανικό τους; Έχουν κι έναν υπερεθνικό και διεθνιστικό χαρακτήρα, εδώ που τα λέμε, εντυπωσιακό. Αποπνέουν μια κοσμοπολίτικη μυρωδιά. Όχι, όμως, γιατί αγαπούν το συνάνθρωπο- από όπου κι αν κατάγεται. Αντίθετα, γιατί δεν αγαπούν κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους και το χρήμα. Γι’ αυτό λέω μυρωδιά γενικώς κι όχι κοσμοπολίτικο άρωμα (που είναι κάτι τελείως διαφορετικό).

Στην ταινία, ο Σκωτσέζος διαβολόγερος που εκμαυλίζει το γιο του, για να συνεχίσει την επαίσχυντη παράδοση της οικογένειας, πάσχει από λέπρα. Οι δημιουργοί δεν έχουν στόχο να συνδέσουν κάπως την ασθένεια με την κακία. Όλοι ξέρουμε πως οι αρρώστιες κι οι δοκιμασίες χτυπούν αδιάκριτα τους ανθρώπους- ο Θεός ξέρει γιατί το επιτρέπει σε κάθε περίπτωση. Τα μικρόβια δεν ξεχωρίζουν τον καλό απ’ τον κακό. Άλλος είναι ο στόχος του σκηνοθέτη.

Η λέπρα, βλέπετε, προκαλούσε τρομερή δυσμορφία στο πρόσωπο. Έτσι, οι δημιουργοί της ταινίας κάνουν μάλλον έναν παραλληλισμό με την αποκρουστική όψη που αποκτά το πρόσωπο του κακού ανθρώπου, όταν αυτός γερνάει. Πράγματι, μού φαίνεται πως με τα χρόνια αρχίζει και σμιλεύεται η ψυχή του καθενός στο πρόσωπό του. Ο καλόψυχος, ακόμα κι αν είναι ασχημάντρας περιωπής, έχει πρόσωπο που αντανακλά μια ευγένεια και μια καλοσύνη- το θέμα δεν έχει να κάνει με την κλασσική έννοια της ομορφιάς.

Όπως και να έχει, πάντα θα υπάρχουν οι ήρωες από τη μια κι οι συμφεροντολόγοι δοσίλογοι από την άλλη.

Υπάρχουν πλούσιες κι ισχυρές οικογένειες που είναι να τις χαίρεσαι, με την φιλανθρωπία, την καλοσύνη, τον πατριωτισμό και το κοινωνικό τους έργο. Υπάρχουν, όμως, και τ’ άλλα τα «τζάκια» που από πάππου προς πάππον τραυματίζουν πατρίδα και θρησκεία με την ιδιοτέλειά τους.

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Και στο επίπεδο της πολιτικής πράξης με ουσία, ένα πράγμα μετράει περισσότερο απ’ όλα: η ψήφος! Βουβά, χωρίς τυμπανοκρουσίες∙ στο παραβάν.    

«Οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του  Αγίου Όρους  Άθω» σπανίως απευθύνουν δημόσιες επιστολές, παρά μόνον όταν θεωρούν πως είναι μεγάλη ανάγκη. Πριν μερικές ημέρες εξέδωσαν μία ανακοίνωση. Σ’ αυτήν περιέχονται τέσσερις γραμμές που επιχειρούν να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του: «…είναι ίσως καιρός, να αναλάβουν όλοι οι πολίται τας ευθύνας των και να εξετάζουν επιμελώς τας επιλογάς των δια την εκπροσώπησίν των εις την Βουλήν των Ελλήνων, όταν πλέον συστηματικώς ψηφίζωνται νόμοι αντικείμενοι εις βασικάς αρχάς της χριστιανικής διδασκαλίας».

Θ’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας λοιπόν; Κάποιοι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες δεν μας έχουν ικανούς. Μας ελέγχουν, λένε. Εσείς τι λέτε;   

Έγραψε ο θεόφιλος Πουταχίδης στο http://www.pontos-news.gr/article/179694/syghronoi-kotzampasides

Σ.γ.:Γι’ αυτό επιμένουμε ότι ο ΗΘΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ είναι ένας ή τον ακολουθείς και θυσιάζεσαι ή τον διαγράφεις και θυσιάζεις τους άλλους για τα συμφέροντά σου, ή καλλίτερα για τα συμφέροντα του Εωσφόρου που κατέχει τις κοσμικές εξουσίες και στον οποίο με τη θέλησή σου, πουλάς την ψυχή σου για λίγα ξυλοκέρατα προσωρινής επιβίωσης στον μάταιο τούτο κόσμο.

ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ