Εάν έχετε δώσει προσοχή στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης για κάποιο λόγο, πιθανότατα γνωρίζετε καλά την επανεμφάνιση πολλών διαφορετικών «ιών» που φαινομενικά φύτρωσαν σε όλο τον κόσμο τους τελευταίους μήνες. Είδαμε την παράξενα ακριβή πρόβλεψη της ευλογιάς των πιθήκων τον Μάιο του 2022, τις απειλές των άγνωστων «ιών» όπως η νιπά/λάγκια, ο ιός hantavirus, η ηπατίτιδα Α της φράουλας, η γρίπη της τομάτας και η εμφανής επανεμφάνιση της πολιομυελίτιδας. Ένας από τους άλλους λιγότερο γνωστούς «ιούς» που κάνουν τον γύρο των μέσων ενημέρωσης είναι γνωστός ως «ιός του Marburg». Αν και μπορεί να μην ακούγεται τόσο τρομακτικό σε όσους δεν τον γνωρίζουν, ο «ιός» έχει έναν στενό συγγενή του οποίου το όνομα μπορεί να είναι αρκετό για να προκαλέσει φόβο στις καρδιές των αδαών. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο «ιός» του Marburg είναι η αρχική ενσάρκωση του «ιού Έμπολα». Υποθέτω ότι μπορεί να είστε πιο εξοικειωμένοι με το τελευταίο από τα δύο.

Τις τελευταίες εβδομάδες, υπήρξαν αναφορές ότι ο «ιός» του Μάρμπουργκ έκανε αισθητή την παρουσία του στην Γκάνα, ένα μέρος που δεν έχει αναφέρει ποτέ άλλο κρούσμα του θανατηφόρου «ιού». Δυστυχώς, η Γκάνα όχι μόνο ανέφερε το πρώτο κρούσμα Marburg στις αρχές Ιουλίου 2022, ανέφερε επίσης τους πρώτους θανάτους που σχετίζονται με την ασθένεια:

«Ένα ξέσπασμα πυρετού Marburg εντοπίστηκε στην Γκάνα, ενώ η Δυτική Αφρική ήταν απαλλαγμένη από κρούσματα εκτός από ένα κρούσμα στη Γουινέα το 2021. Επί του παρόντος, 98 άτομα θεωρούνται μολυσμένα από επαφή με το κρούσμα και βρίσκονται σε απομόνωση. Δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη περιπτώσεις πυρετού Marburg μεταξύ αυτών των περιπτώσεων επαφής.

Μέχρι στιγμής δύο άσχετοι άνδρες είχαν πυρετό Marburg. Παρουσιάζοντας συμπτώματα όπως διάρροια, πυρετό, ναυτία και έμετο, οι δύο άνδρες, ηλικίας 26 και 51 ετών, πέθαναν και οι δύο».

https://unric.org/en/marburg-virus-disease-origins-and-symptoms/

Αν ακούτε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, μπορεί να πειστείτε ότι πιστεύετε ότι ο «ιός» του Marburg είναι μια «άκρως μεταδοτική, εξαιρετικά λοιμώδης» και θανατηφόρα ασθένεια έτοιμη να εκραγεί και να γίνει η επόμενη επιδημία που χρειάζεται φόβο:

Ωστόσο, η εξέταση των εστιών του «ιού» του Marburg λέει μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Αυτό είναι μόνο το δεύτερο αναφερόμενο ξέσπασμα του «ιού» Marburg στη Δυτική Αφρική, ένα μέρος όπου δεν είχε ξανακουστεί. Η πρώτη εμφάνιση σε αυτή την περιοχή αυτού που θεωρείται εξαιρετικά μεταδοτικός «ιός» που λέγεται ότι μεταδίδεται μέσω επαφής με σωματικά υγρά ήταν ένα μεμονωμένο κρούσμα που αναφέρθηκε στη Γουινέα πέρυσι. Παρόμοια με το πρόσφατο ξέσπασμα της ευλογιάς των πιθήκων, οι ασθενείς που διαγνώστηκαν με Marburg στην Γκάνα δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους, δεν είχαν ιστορικό ταξιδιού σε μια ενδημική χώρα, ούτε καμία επαφή με ζώα που λέγεται ότι μεταφέρουν τον «ιό». Και οι δύο ήταν αγρότες που ανέφεραν μη ειδικά συμπτώματα όπως διάρροια, πυρετό, ναυτία και έμετο. Δυστυχώς, και οι δύο υπέκυψαν στα συμπτώματά τους μετά τη θεραπεία στο νοσοκομείο. Ο τελικός απολογισμός αυτής της επιδημίας του «εξαιρετικά μεταδοτικού ιού» περιορίστηκε σε τέσσερα άτομα.

Πώς ένας «υψηλά μεταδοτικός ιός», ο οποίος δεν έχει εμφανιστεί ποτέ στη Δυτική Αφρική στο παρελθόν, έφτασε σε αυτό το μέρος της ηπείρου όταν οι μολυσμένοι δεν είχαν ιστορικό ταξιδιού σε μια περιοχή όπου ο «ιός» λέγεται ότι είναι ενδημικός; Πώς αυτός ο θανατηφόρος «ιός» μόλυνε μόνο ένα άτομο στη Γουινέα το 2021 και μόνο 4 στην Γκάνα το 2022, εάν είναι εξαιρετικά λοιμογόνος και μεταδοτικός; Στην πραγματικότητα, στη συντριπτική πλειοψηφία της ιστορίας του, ο «ιός» του Marburg έχει δείξει ότι κάθε άλλο παρά «πολύ μεταδοτικός» είναι, με το υψηλότερο ξέσπασμα να σημειώνεται στην Αγκόλα το 2004 με μόλις 252 κρούσματα. Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τα δεδομένα του CDC, υπάρχουν μόνο 475 συνολικά κρούσματα αυτού του «υψηλά μεταδοτικού ιού» παγκοσμίως από την ανακάλυψή του το 1967. Αυτά τα στατιστικά στοιχεία δεν φαίνεται να ταιριάζουν με τον ορισμό του «υψηλά μεταδοτικού επιρρεπούς σε επιδημία, ως εξαιρετικά μολυσματικός ιός».

Ποια είναι λοιπόν η ιστορία πίσω από τον «ιό» του Marburg; Πότε και πώς βγήκε στη σκηνή αυτό το επικίνδυνο παθογόνο; Ποια νέα συμπτώματα της νόσου ώθησαν αρχικά την αναζήτηση ενός νέου αιτιολογικού παράγοντα; Ποιες μέθοδοι, αν υπάρχουν, χρησιμοποιήθηκαν για τον καθαρισμό, την απομόνωση και τον χαρακτηρισμό των σωματιδίων που υποτίθεται ότι είναι ο «ιός;» Ας δούμε τι μπορούμε να αποκαλύψουμε για τον πρώτο «ιό» που ανακαλύφθηκε στην οικογένεια Filoviridae .

Σύμφωνα με το CDC, ο «ιός» του Marburg ανακαλύφθηκε το 1967 μετά από ξέσπασμα συμπτωμάτων που συνήθως σχετίζονται με αιμορραγικό πυρετό μεταξύ εργαζομένων στο εργαστήριο που διεξήγαγαν έρευνα όπου είχαν έρθει σε επαφή με αφρικανικούς πράσινους πιθήκους. Είναι ένα από τα επτά είδη «φιλοϊού», με τα άλλα έξι να ανήκουν σε ξεχωριστές εκδόσεις του «ιού Έμπολα». Τα συμπτώματα της νόσου που σχετίζονται με τον «ιό» του Marburg είναι μη ειδικά και επικαλύπτονται με πολλές διαφορετικές ασθένειες, όπως η ελονοσία, ο τυφοειδής πυρετός ή ο δάγγειος πυρετός και/ή οποιοσδήποτε από τους «ιογενείς» αιμορραγικούς πυρετούς που μπορεί να είναι ενδημικοί σε συγκεκριμένους περιοχή. Αυτό προφανώς καθιστά την κλινική διάγνωση δύσκολη (δηλαδή αδύνατη) λόγω των ομοιοτήτων μεταξύ των ασθενειών. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει τίποτα νέο ούτε συγκεκριμένο σχετικά με τον «ιό» του Marburg, καθώς είναι απλώς άλλο ένα όνομα σε μια μακρά αλυσίδα ονομάτων που δίνονται στα ίδια συμπτώματα της νόσου:

«Η νόσος του ιού Marburg (MVD) είναι ένας σπάνιος αλλά σοβαρός αιμορραγικός πυρετός που επηρεάζει τόσο τους ανθρώπους όσο και τα πρωτεύοντα πλην του ανθρώπου. Το MVD προκαλείται από τον ιό Marburg, έναν γενετικά μοναδικό ζωονοσογόνο (ή, ζωογενή) RNA ιού της οικογένειας των filovirus. Τα έξι είδη του ιού Έμπολα είναι τα μόνα άλλα γνωστά μέλη της οικογένειας των φιλοϊών.

Ο ιός Marburg αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το 1967, όταν εκδηλώθηκαν εστίες αιμορραγικού πυρετού ταυτόχρονα σε εργαστήρια στο Marburg και τη Φρανκφούρτη της Γερμανίας και στο Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας (τώρα Σερβία). Τριάντα ένα άτομα αρρώστησαν, αρχικά εργαζόμενοι στο εργαστήριο, ακολουθούμενοι από αρκετά ιατρικό προσωπικό και μέλη της οικογένειάς τους που τους φρόντισαν. Αναφέρθηκαν επτά θάνατοι. Οι πρώτοι άνθρωποι που μολύνθηκαν είχαν εκτεθεί σε εισαγόμενους από την Ουγκάντα ​​αφρικανικές πράσινες μαϊμούδες ή τους ιστούς τους ενώ διεξήγαγαν έρευνα. Ένα επιπλέον κρούσμα διαγνώστηκε αναδρομικά».

«Η κλινική διάγνωση της νόσου του ιού Marburg (MVD) μπορεί να είναι δύσκολη. Πολλά από τα σημεία και τα συμπτώματα της MVD είναι παρόμοια με άλλες μολυσματικές ασθένειες (όπως ελονοσία, τυφοειδή πυρετό ή δάγκειο πυρετό) ή ιογενείς αιμορραγικούς πυρετούς που μπορεί να είναι ενδημικοί στην περιοχή (όπως ο πυρετός Lassa ή ο Έμπολα). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν εμπλέκεται μόνο μία υπόθεση».

https://www.cdc.gov/vhf/marburg/index.html

Μπορούμε να μάθουμε πολλά για την «ανακάλυψη» αυτού του νέου «φιλοϊού» από τα γραπτά του Werner Slenczka, ενός ανθρώπου που αυτοπροσδιορίζεται ως ειδικός στους «filoviruses» καθώς είχε στενή σχέση με την προέλευσή τους. Ο Δρ. Slenczka είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Ινστιτούτο Ιολογίας που βοήθησε στον εντοπισμό των σωματιδίων που μοιάζουν με νήματα που ισχυρίζονται ότι είναι ο «ιός» μέσω ηλεκτρονικής μικροσκοπίας. Έγραψε μερικά άρθρα που περιγράφουν λεπτομερώς τι συνέβη σε όλη τη διαδικασία της «ανακάλυψης» και πρόσφερε μερικές αρκετά ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.

Τα πρώτα αποσπάσματα που παρουσιάζονται εδώ είναι από μια εργασία που δημοσίευσε για τον «ιό» του Marburg το 2007, 40 χρόνια μετά την πρώτη του αναγνώριση. Σύμφωνα με τον Slenczka, οι πρώτοι άνθρωποι που «μολύνθηκαν» από τον «ιό» τον Αύγουστο του 1967 έλαβαν θεραπεία στο σπίτι τους για έως και 10 ημέρες. Τα συμπτώματα δεν ήταν ανησυχητικά στην αρχή, αλλά προοδευτικά χειροτέρευαν καθώς χορηγήθηκαν άγνωστες θεραπείες. Αρχικά θεωρήθηκε ότι οι ασθενείς έπασχαν από τυφοειδή πυρετό ή δυσεντερία. Καθώς τα συμπτώματα επιδεινώθηκαν, οι ασθενείς εισήχθησαν στο νοσοκομείο. Από τους 7 ασθενείς που έγιναν αιμορραγικοί, οι 5 υπέκυψαν τελικά στην ασθένειά τους, ορισμένοι μόλις μία ημέρα μετά την εισαγωγή τους. Τα κρούσματα του νέου «ιού» καθώς και οι εκτιμήσεις για την περίοδο επώασης προσδιορίστηκαν τελικά αναδρομικά. Είναι ενδιαφέρον ότι ένας από τους ασθενείς με σοβαρή ασθένεια που δεν νοσηλεύτηκε ποτέ ανάρρωσε εντελώς μόνος του. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης σήμερα, τελικά αποφασίστηκε εκείνη την εποχή ότι ο «ιός» ήταν δεν είναι ιδιαίτερα μεταδοτικός , καθώς υπήρχαν μόνο μερικά δευτερεύοντα κρούσματα, καμία τριτογενής λοίμωξη και κανένα νέο κρούσμα μετά το αρχικό «ξέσπασμα».

Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1967 ξεκίνησαν πειράματα με ινδικά χοιρίδια προκειμένου να προσδιοριστεί η αιτία της νόσου. Οι ερευνητές μόλυναν σειριακά τοξικά θήλυ μεταξύ των ινδικών χοιριδίων και δημιούργησαν «παρόμοια» συμπτώματα με την ανθρώπινη ασθένεια μετά από μεταγενέστερες περικοπές, καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα ότι είχαν αποκτήσει έναν φιλτραρισμένο «ιό», παρόλο που δεν μπόρεσαν να λάβουν εικόνες από ηλεκτρονική μικροσκοπία του ιού.” Οι ιστοί της σπλήνας και του ήπατος του ινδικού χοιριδίου εξετάστηκαν από τον Slenczka χρησιμοποιώντας έμμεση δοκιμή αντισωμάτων φθορισμού και διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν ενδοκυτταροπλασματικές εισβολές στα ινδικά χοιρίδια, αλλά όχι στους ανθρώπους. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε για την επιλογή του αίματος των «μολυσμένων» ζώων τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για εξέταση με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνική που αναπτύχθηκε από τον επικεφαλής ερευνητή. Στη συνέχεια «ανακάλυψαν» τον «ιό» στα ζώα (αλλά όχι στους ανθρώπους) τον Νοέμβριο του 1967, σχεδόν 3 μήνες μετά τα αρχικά κρούσματα της νόσου:

Σαράντα χρόνια του ιού Marburg

«Στις αρχές Αυγούστου 1967, ασθενείς με ασυνήθιστα συμπτώματα που έδειχναν μια λοιμώδη ασθένεια εισήχθησαν στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία στο Μάρμπουργκ και τη Φρανκφούρτη. Οι πρώτοι ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπεία στο σπίτι τους για έως και 10 ημέρες, παρόλο που η ασθένεια περιγράφηκε ότι ξεκίνησε ξαφνικά με ακραία κακουχία, μυαλγία, πονοκέφαλο και ταχεία αύξηση της θερμοκρασίας έως και 39°C ή περισσότερο. Αν και τα κλινικά συμπτώματα δεν ήταν πολύ ανησυχητικά κατά τις πρώτες 3-4 ημέρες, πρόσθετα συμπτώματα και σημεία εμφανίστηκαν στο τέλος της πρώτης εβδομάδας. Γαστρεντερικά συμπτώματα, όπως ναυτία, έμετος και διάρροια, έδειξαν στους επαγγελματίες υγείας ότι η διάγνωση μπορεί να είναι δυσεντερία ή τυφοειδής πυρετός. Οι ασθενείς λοιπόν εισήχθησαν σε νοσοκομείο. Κατά την εισαγωγή, οι περισσότεροι ασθενείς παρατηρήθηκαν να έχουν επιπεφυκίτιδα, εξάνθημα και ενάνθημα, αλλά δεν βρέθηκαν σιγκέλλες ή σαλμονέλλες. Κατά τη δεύτερη εβδομάδα μετά την έναρξη της νόσου, οι θερμοκρασίες του ασθενούς έπεσαν στους 38°C και καταγράφηκαν πετέχειες και πιο σοβαρά σημεία αιμορραγικής διάθεσης για ~25% των ασθενών. Όπως υποδεικνύεται από τα επίπεδα τρανσαμινασών, η καταστροφή του ήπατος έφτασε στο μέγιστο τις ημέρες 7 και 8 μετά την έναρξη της νόσου. Ανιχνεύθηκαν λευκοπενία με εμφάνιση ανώριμων πολυμορφοπυρηνικών λευκοκυττάρων και θρομβοπενία (<10.000 κύτταρα/mm3). Οι ασθενείς αιμορραγούσαν από όλα τα ανοικτά σημεία του σώματος και από παρακέντηση με βελόνα. Όταν το αποτέλεσμα ήταν θανατηφόρο, ο θάνατος συνέβη κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας μετά την έναρξη της νόσου, την ημέρα 9 κατά μέσο όρο (εύρος, ημέρα 7-16). Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ασθενείς πέθαναν από σοβαρό αιμορραγικό σοκ την επομένη της εισαγωγής στο νοσοκομείο. Τα σοβαρά αιμορραγικά σημεία, όπως παρατηρήθηκαν στο ~25% των ασθενών, ήταν signum mali ominis. Όλοι οι ασθενείς που πέθαναν είχαν αιμορραγία. Από τους 7 ασθενείς με έκδηλες αιμορραγίες, οι 5 υπέκυψαν στη νόσο. Η ορχίτιδα, ένα τυπικό σύμπτωμα του τελευταίου σταδίου, εμφανίστηκε την τρίτη εβδομάδα μετά την έναρξη της νόσου ή ακόμη και σε υποτροπή κατά τη διάρκεια της πέμπτης εβδομάδας. Η ψυχική σύγχυση και οι παραισθησίες ήταν ενδεικτικές της εγκεφαλικής συμμετοχής. Οι υποτροπές με ηπατίτιδα, ορχίτιδα και ραγοειδίτιδα με τον ιό να επιμένει στο σπέρμα και στον πρόσθιο οφθαλμικό θάλαμο ήταν χαρακτηριστικές κατά τη φάση της ανάρρωσης τόσο των λοιμώξεων από τον ιό Marburg (MARV) όσο και από τον ιό Έμπολα (EBOV). Σε 1 περίπτωση, ένας ασθενής μετέδωσε λοίμωξη στη σύζυγό του 120 ημέρες μετά την έναρξη της νόσου του, πιθανότατα με σεξουαλική επαφή. Ο ιός ήταν ανιχνεύσιμος στο σπερματικό υγρό.

Ο χρόνος επώασης της νόσου MARV μπορούσε να εκτιμηθεί μόνο αναδρομικά, αφού ήταν γνωστή η πηγή μόλυνσης και η ημερομηνία έκθεσης. Η επώαση κυμαινόταν από 5 έως 9 ημέρες, με μέσο όρο 8 ημέρες. Η αναλογία πρωτογενών προς δευτερογενείς λοιμώξεις ήταν 21:3 στο Marburg, 4:2 στη Φρανκφούρτη και 1:1 στο Βελιγράδι. Τρεις περιπτώσεις δευτερογενούς μόλυνσης προέκυψαν από ακούσιους εμβολιασμούς με βελόνα. Σε 1 περίπτωση, παθολόγος τεχνικός αυτοκόπηκε με μαχαίρι στο αντιβράχιο κατά τη διάρκεια νεκροψίας. Η αεροπορική μετάδοση μεταξύ ανθρώπων δεν συνέβη, όπως υποδεικνύεται, για παράδειγμα, από την περίπτωση ενός νεαρού άνδρα που κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι με τον αδερφό του μόνο μερικές μέρες πριν πεθάνει. ο αδελφός δεν εμφάνισε ασθένεια και ήταν οροαρνητικός για MARV 6 μήνες αργότερα. Ένας από τους ασθενείς ήταν βαριά άρρωστος τη στιγμή της επιδημίας αλλά, για άγνωστους λόγους, δεν νοσηλεύτηκε. Ανάρρωσε και, 15 χρόνια αργότερα, υποστήριξε ότι είχε νόσο MARV. Εκείνη την περίοδο, υποβλήθηκε σε ορολογικό έλεγχο και βρέθηκε οροθετικός για αντίσωμα MARV με IFA και ELISA. Είχε εκτεθεί σε καλλιέργειες κυττάρων νεφρού πιθήκου, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή εμβολίου πολιομυελίτιδας. 6 μήνες μετά το ξέσπασμα, ελήφθησαν δείγματα αίματος από 120 άτομα που είχαν στενή επαφή με ασθενείς ή με μολυσματικό υλικό αλλά δεν είχαν αναπτύξει ασθένεια. Τα δείγματα δοκιμάστηκαν για αντίσωμα MARV με δοκιμή στερέωσης συμπληρώματος, IFA και ELISA και βρέθηκαν οροαρνητικά. Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε ένδειξη κλινικά μη εμφανούς λοίμωξης».

«Στα μέσα Σεπτεμβρίου, είχε γίνει φανερό ότι ο φορέας παρουσίαζε χαμηλή μεταδοτικότητα. Μόνο λίγες περιπτώσεις δευτερογενούς λοίμωξης και κανένα κρούσμα τριτογενούς λοίμωξης είχαν εμφανιστεί και κανένα νέο κρούσμα δεν είχε εμφανιστεί κατά τις προηγούμενες 2 εβδομάδες. Ως εκ τούτου, ο Rudolf Siegert ( εικόνα 1 ) συνέχισε τα πειράματα με ινδικά χοιρίδια, μαζί με έναν Κινέζο συνάδελφό του, τον Hsin Lu Shu. Διαπίστωσαν ότι ο παράγοντας μπορούσε να μεταδοθεί μεταξύ των ινδικών χοιριδίων και παρουσίαζε παθογένεια που αυξανόταν από πέρασμα σε πέρασμα. Στο τρίτο πέρασμα, τα ζώα αρρώστησαν με πυρετό, ηπατίτιδα και αιμορραγική ασθένεια που έμοιαζε πολύ με ανθρώπινη ασθένεια και πέθαναν μέσα σε 10 ημέρες μετά τον εμβολιασμό, με αξιοσημείωτη πτώση της θερμοκρασίας. Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες για τον προσδιορισμό του αιτιολογικού παράγοντα με μικροσκοπία φωτός ή ηλεκτρονίων απέτυχαν. Οι ευκαιριακές βακτηριακές λοιμώξεις ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα.

Εκείνη τη στιγμή, ήταν διαθέσιμα δείγματα ορού ανάρρωσης ανθρώπου και ινδικού χοιριδίου και ορισμένα από τα δείγματα ορού επισημάνθηκαν με φλουορεσκεΐνη για άμεση IFA. Τρεις εβδομάδες αργότερα, το WS ( σχήμα 1 ) ανίχνευσε ενδοκυτταροπλασματικά εγκλείσματα στους ιστούς μολυσμένων ινδικών χοιριδίων, με IFA. Ζώα που είχαν μολυσμένα κύτταρα στο ήπαρ και τον σπλήνα επιλέχθηκαν για περαιτέρω μελέτες χρησιμοποιώντας ηλεκτρονική μικροσκοπία. Δείγματα αίματος από αυτά τα ζώα απενεργοποιήθηκαν με φορμαλίνη και στάλθηκαν στον Dietrich Peters στο Ινστιτούτο Bernhard Nocht στο Αμβούργο. Το φορμαλινοποιημένο πλάσμα περιστράφηκε απευθείας σε πλέγματα ηλεκτρονικού μικροσκοπίου (EM), μέσω μιας νέας τεχνικής που αναπτύχθηκε από τον Gerhard Müller, και έγινε αρνητική χρώση. Με αυτές τις μεθόδους, το MARV εντοπίστηκε στις 20 Νοεμβρίου, < 3 μήνες μετά την έναρξη της επιδημίας ( εικόνα 2 ).»

https://academic.oup.com/jid/article/196/Supplement_2/S131/858753

Πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την αφήγηση του Slenczka για τα γεγονότα, κανένας «ιός» δεν καθαρίστηκε και απομονώθηκε ποτέ σωστά σε κανένα σημείο κατά τη διάρκεια της έρευνας για την πιθανή αιτία της ασθένειας που έπληξε τους εργαζόμενους στο εργαστήριο το 1967. Στην πραγματικότητα, τα αρχικά στοιχεία γιατί η ύπαρξη του «ιού» του Marburg ουσιαστικά συνοψίστηκε στο να αρρωστήσουν πειραματικά ινδικά χοιρίδια μέσω σειριακής διέλευσης αφύσικων ενέσεων αίματος/ιστών στο στομάχι τους, εξέταση της σπλήνας και του συκωτιού τους χρησιμοποιώντας μη ειδικά αντισώματα για να βρεθούν μη ειδικά εγκλείσματα και στη συνέχεια, η λήψη εικόνων με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο του αίματος των άρρωστων ζώων και ο ισχυρισμός ότι τα τυχαία σωματίδια που φαίνονται στα μη καθαρισμένα και μολυσμένα δείγματα είναι ο εν λόγω «ιός». Τελικά, μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες αποτυχίας δοκιμών και σφαλμάτων, υποστηρίχθηκε ότι ο «ιός» μπορούσε να διαδοθεί σε κυτταροκαλλιέργεια (χωρίς CPE) χρησιμοποιώντας υλικά ινδικού χοιριδίου (όχι ανθρώπινα).

Για καλύτερη κατανόηση των δόλιων μεθόδων που χρησιμοποιούνται για την προπαγάνδα του κοινού σε έναν νέο θανατηφόρο «ιό», ας αναλύσουμε τους τρεις κύριους τομείς εστίασης (πειράματα σε ζώα, απεικόνιση ΗΜ και κυτταρική καλλιέργεια) ακόμη περισσότερο και ας δούμε τι δείχνουν τα στοιχεία.

1. Πειραματισμός σε ζώα

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε για την ύπαρξη ενός νέου «ιού» ήταν η δημιουργία «παρόμοιων» συμπτωμάτων στα ινδικά χοιρίδια με τη συνεχή ένεση σε αυτά με σειριακά διαβιβαζόμενα άρρωστα υγρά/ιστούς. Τι πραγματικά περιείχαν αυτές οι ενέσεις είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς η αρχική μελέτη είναι στα γερμανικά και η μετάφραση δεν ήταν σαφής. Η μελέτη, με επικεφαλής τον Rudolf Siegert, ανέφερε ότι έγιναν διαδοχικές χορηγήσεις με ολικό αίμα, πλάσμα ή υλικό οργάνων, ωστόσο ποιες ήταν οι ακριβείς μέθοδοι πέρα ​​από αυτό που παραμένουν ασαφείς λόγω μιας λανθασμένης μετάφρασης.

Ευτυχώς ο Rudolf Siegert συγκέντρωσε μεγάλο μέρος της έρευνας του Marburg σε ένα βιβλίο το 1971. Παραδόξως, δεν συμπεριέλαβε την αρχική του εργασία σχετικά με την αιτιολογία μιας άγνωστης ανθρώπινης μόλυνσης που προέρχεται από πιθήκους , ωστόσο παρείχε μια μελέτη που εξηγούσε τις διαδικασίες που χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση του «ιού σε ινδικά χοιρίδια, τα οποία παρείχαν κάποια εικόνα για το είδος των πειραμάτων που πραγματοποιήθηκαν τελικά. Αυτό που μπορούμε να δούμε στα κυριότερα σημεία από το έγγραφο που περιλαμβάνεται παρακάτω είναι ότι το θρομβωμένο αίμα αιμολύθηκε με αποστειρωμένο απεσταγμένο νερό και τα όργανα λειοτριβήθηκαν χρησιμοποιώντας ένα κρύο γουδί. Ένα αραιωτικό ρυθμιστικό φωσφορικών που περιέχει 10 p. 100 κανονικός ορός κουνελιού προστέθηκε στο μείγμα αίματος που χρησιμοποιήθηκε για την ένεση ποντικών ενδοεγκεφαλικά (στον εγκέφαλο) και ενδοπεριτοναϊκά (στο στομάχι) καθώς και ινδικά χοιρίδια ενδοπεριτοναϊκά. Οι ερευνητές παραδέχτηκαν ότι όλες οι απόπειρες «απομόνωσης» ήταν αρνητικές εκτός από τα ινδικά χοιρίδια, καθώς, μετά από ένεση στα ινδικά χοιρίδια στο στομάχι με δείγματα αίματος, εναιωρήματα οργάνων και δεξαμενές οργάνων Cercopithecus, τα ζώα ανέπτυξαν εμπύρετη (πυρετό) αντίδραση 4 έως 6. ημέρες μετά τον εμβολιασμό. Τα κλινικά συμπτώματα στα ζώα περιελάμβαναν απώλεια όρεξης και βάρους, «φουσκωμένο πρόσωπο» και διόγκωση των όρχεων. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι από το υλικό του ανθρώπου και του πιθήκου, ένας οργανισμός «απομονώθηκε» και μεταδόθηκε μέσω τεσσάρων έως έξι διόδων σε ινδικά χοιρίδια, παρόλο που κανένας «ιός» δεν καθαρίστηκε, απομονώθηκε και οπτικοποιήθηκε ποτέ:

Πέρασμα του ιού Marburg σε ινδικά χοιρίδια

«Το πηγμένο αίμα αιμολύθηκε με αποστειρωμένο απεσταγμένο νερό και τα όργανα λειοτριβήθηκαν χρησιμοποιώντας κρύο γουδί και αραιωτικό ρυθμιστικό φωσφορικών που περιείχε 10 p. 100 κανονικός ορός κουνελιού προστέθηκε για να δώσει μια τελική συγκέντρωση περίπου 20 τοις εκατό κατ’ όγκο».

«Τα θηλάζοντα ποντίκια εμβολιάστηκαν ενδοεγκεφαλικά (ic) και ενδοπεριτοναϊκά (ip) με 0,02 ml.

Ινδικά χοιρίδια (200-300 g) εμβολιάστηκαν ενδοπεριτοναϊκώς με 4 ml. Για περαιτέρω διέλευση, το πλήρες αίμα που συλλέχθηκε με καρδιακή παρακέντηση εγχύθηκε ip.

Αποτελέσματα

Όλες οι προσπάθειες απομόνωσης ήταν αρνητικές εκτός από το ινδικό χοιρίδιο.

Πειράματα επί ινδικού χοιριδίου

Τα ινδικά χοιρίδια στα οποία έγινε ένεση με ενδοφλέβια οδό με δείγματα αίματος ασθενών με HF (HF 1 και HF 2) από εναιωρήματα οργάνων των δεξαμενών οργάνων ασθενών PS και Cercopithecus M 10 και M 14 ανέπτυξαν σταθερά μια εμπύρετη αντίδραση 4 έως 6 ημέρες μετά τον εμβολιασμό.
Το εμπύρετο στάδιο διήρκεσε 3 έως 7 ημέρες.

Το πλήρες αίμα που ελήφθη κατά τη διάρκεια αυτού του εμπύρετου σταδίου έχει περάσει επιτυχώς ενδοπεριτοναϊκώς σε ινδικά χοιρίδια μέσω 3 έως 6 διόδων (Εικ. 1 έως 5). Η περίοδος επώασης μειώθηκε σε 2-3 ημέρες και μερικά ινδικά χοιρίδια πέθαναν από 7 έως 17 ημέρες μετά τον εμβολιασμό. Τα κλινικά συμπτώματα στα ζώα ήταν: απώλεια όρεξης και βάρους, «φουσκωμένο πρόσωπο» και διόγκωση των όρχεων. Στην αυτοψία βρήκαμε σπληνομεγαλία και πνευμονική ίνωση.

Οι αντιδράσεις πυρετού σε ινδικά χοιρίδια παρήχθησαν χρησιμοποιώντας πρώιμα δείγματα αίματος από το προηγούμενο απόσπασμα. Σε μία περίπτωση (Εικ. 4, απόσπασμα 4), η αντίδραση πυρετού ακολούθησε τον εμβολιασμό αίματος που ελήφθη την 11η ημέρα. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει την παρατήρηση ότι η μόλυνση φαίνεται να προκαλεί μια μακροχρόνια ιαιμία».

Συμπεράσματα

«Τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν παραπάνω δείχνουν ότι από υλικό ανθρώπου και πιθήκου, ένας οργανισμός έχει απομονωθεί και μεταδοθεί μέσω τεσσάρων έως έξι ενέσεων σε ινδικά χοιρίδια».

DOI: 10.1007/978-3-662-01593-3_16

Όπως φαίνεται από την παραπάνω μελέτη, οι ερευνητές συγχέουν την πειραματική δημιουργία ασθένειας στα ινδικά χοιρίδια μέσω σειριακής διέλευσης και αφύσικων οδών μόλυνσης με την «απομόνωση» ενός «ιού». Ένας τέτοιος «ιός» σε κανένα σημείο δεν καθαρίστηκε και απομονώθηκε από τα υγρά ενός άρρωστου ανθρώπου, ενός πιθήκου ή ενός ινδικού χοιριδίου. Πέρα από τον μη ειδικό πυρετό, την απώλεια βάρους και την απώλεια της όρεξης (που εμφανίζεται μετά από ενέσεις τοξικής ακαθαρσίας στο στομάχι), κανένα από τα συμπτώματα που βιώνουν τα ινδικά χοιρίδια (φουσκωμένο πρόσωπο, διευρυμένοι όρχεις) δεν σχετίζεται με την ανθρώπινη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, οι Rudolf Siegert και Werner Slenczka παραδέχθηκαν αργότερα στην εργασία τους Laboratory Diagnosis and Pathogenesis, ότι όσον αφορά την παθογένεση της νόσου στον άνθρωπο, «προφανώς η λοιμογόνος δράση του  ιού Marburg διαφέρει σε μαϊμού, άνθρωπο και ινδικό χοιρίδιο». Ωστόσο, με βάση αυτά τα πειραματικά αποτελέσματα διαπιστώθηκε ότι ένας νέος παθογόνος «ιός» κρυβόταν στα υγρά των άρρωστων ινδικών χοιριδίων, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για απεικόνιση με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο προκειμένου να προσπαθήσουν να βρουν τον νέο «ιό».

2. Εικόνες Ηλεκτρονικής Μικροσκοπίας

Ενώ οι ερευνητές απέτυχαν στις αρχικές τους προσπάθειες να αναγνωρίσουν τον «ιό» με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο αφού αρρώστησαν τα ινδικά χοιρίδια, τελικά προσδιόρισαν μέσω άμεσων και έμμεσων αποτελεσμάτων χρώσης των αντισωμάτων ότι μπορούσαν να βρουν τον «ιό» στα συκώτια και τους σπλήνες αυτών των ζώων. Ενώ η μελέτη του Rudolf Siegert δεν πρόσφερε πολλές πληροφορίες για το πώς προσδιόρισαν ότι τα σωματίδια που παρατηρήθηκαν ήταν ο πραγματικός «ιός» που αναζητούσαν, έκανε μερικά ενδιαφέροντα σχόλια σχετικά με τη μορφολογία τους που ευτυχώς δεν χάθηκαν στη μετάφραση:

On the etiology of an unknown human infection originating from monkeys

“The results described show that “Marburg Virus” is not identical, but it is morphologically closely related to the virus vesicular stomatitis (ιογενής φυαλλιδώδης στοματίτις στελέχη 1, 2, 6, 9, 11, 12), the Coval (1, 3) Egtved- (13) and finally the rabies virus (ιός της λύσσας στελέχη 8, 10). A fundamental difference from these viruses seems to have the particular tendency to be growth in length.”

DOI: 10.1055/s-0028-1106144

According to Seigert, the particles he observed looked morphologically like the vesicular stomatitis, coval, egtved, and rabies “viruses.” The main difference was in the length of the particles. However, does the length of the particles really distinguish these “viruses” from each other all that much? Could these all be random pieces from the same long strands broken apart or even created from the procedures used to capture the images? Presented below are the images of the Marburg “virus” supplied by Seigert which show some longer particles mixed with other smaller particles which resemble the bullet shape of the aforementioned “viruses” listed in his paper. The third image included is one provided by Slenczka said to be from the original “isolate” in 1967 while the colorized pictures are images taken from recent 2022 articles on the Marburg “virus” cases in Ghana:

Όπως μπορεί να φανεί, ο «ιός» του Marburg έρχεται σε διαφορετικά σχήματα και μεγέθη, από σωματίδια με μακρύ νήμα έως μικρότερα σωματίδια που μοιάζουν με σφαίρες έως ακόμη και εκείνα που μοιάζουν με δομές «που μοιάζουν με κορώνα». Φαίνεται ότι η εικόνα του «ιού» εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο λήψης/περικοπής της φωτογραφίας καθώς και από το πώς λεκιάζονται και χρωματίζονται τα σωματίδια. Ακολουθούν εικόνες των «ιών» που είπε ο Seigert ότι είναι μορφολογικά παρόμοιοι με τον «ιό Marburg»:

Φυσαλιδώδης στοματίτιδα

In these images, we can see the similar bullet-like shape (όμοιες με σφαίρεςμεικόνες του ιού της φυσαλιδώδους στματίτιδας) in the vesicular stomatitis “virus” as seen in the particles claimed to be the rabies “virus.” Interestingly, the particles appear to vary in size from the smaller bullets to the much more elongated forms resembling the Marburg “virus.” This “unwinding” was described in the third image as most likely a result of the negative staining procedures done to visualize the “virus” particles.

Ιός της ιογενούς αιμορραγικής σηψαιμίας (VHSV)

Ο VHSV είναι ένας «ιός» ψαριού που επίσης υποτίθεται ότι έχει το ίδιο ακριβώς σχήμα με τον «ιό της λύσσας» και είναι μορφολογικά παρόμοιος με τον «ιό του Marburg». Όπως μπορεί να φανεί, τα σχήματα των σωματιδίων για άλλη μια φορά κυμαίνονται από μικρές οντότητες που μοιάζουν με σφαίρες έως μακρύτερα νήματα, που ίσως προκαλούνται για άλλη μια φορά από τις διαδικασίες αρνητικής χρώσης.

Λύσσα

Ακόμη και ο «ιός της λύσσας», που λέγεται ότι είναι τα σωματίδια που μοιάζουν με σφαίρες που φαίνονται στις εικόνες TEM, παρουσιάζουν διάφορα σχήματα και μεγέθη ανάλογα με τη χρώση και τον χρωματισμό. Μερικά φαίνεται να είναι μακριές μορφές νήματος που μοιάζουν με Marburg που τυχαίνει να υπάρχουν σε σχήμα U κατά την απεικόνιση. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο «ιός» του Marburg ταξινομήθηκε ως ραβδοϊός λόγω των ομοιοτήτων μεταξύ της μορφολογίας των «ιών». Αρχικά δόθηκε ακόμη και το όνομα Rhabdovirus simiae .

Αν και είναι εύκολο να δούμε τις ομοιότητες μεταξύ του «ιού» του Marburg και των άλλων «ιών» που τόνισε ο Seigert στη μελέτη του, παρέλειψε να αναφέρει ότι μπορούμε να βρούμε παρόμοια σωματίδια νήματος που σχετίζονται με πολλούς άλλους «ιούς»:

Παρωτίτιδα

Ιλαρά

Παραγρίπη

Μπορεί να φανεί ότι οι εικόνες αυτών των σωματιδίων που ισχυρίζεται ο Seigert ότι είναι διαφορετικών «ιών» έχουν σίγουρα παρόμοια μορφολογία (δηλαδή μορφή και δομή). Είναι σαφές ότι η χρώση και ο χρωματισμός των σωματιδίων καθώς και ο τρόπος μεγέθυνσης και παρουσίασής τους επηρεάζει σίγουρα τον τρόπο εμφάνισης τους στις εικόνες. Αναφέρεται μάλιστα σε μια μελέτη ότι οι διαδικασίες αρνητικής χρώσης έχουν αντίκτυπο στον τρόπο σχηματισμού των σωματιδίων. Είναι προφανές, όταν περιλαμβάνονται εικόνες μορφών νήματος άλλων «ιών», ότι αυτή είναι μια ακόμη περίπτωση όπου τα ίδια σωματίδια (που φαίνονται σε διάφορα στάδια σχηματισμού/αποδόμησης) κόβονται από μια ακαθόριστη θάλασσα διαφορετικών σχημάτων και δομών και εστιάζονται ως ο αντιπροσωπευτικός ένοχος σε πολλές ασθένειες.

Καθώς οι εικόνες της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας διαδραματίζουν τόσο κεντρικό ρόλο στην απόδειξη που παρέχεται για τον «ιό» του Marburg, είναι σημαντικό να αποκτήσουμε μεγαλύτερη εικόνα για τη διαδικασία ηλεκτρονικής μικροσκοπίας που χρησιμοποιείται από τους Werner Slenczka and Co. προκειμένου να εντοπιστεί ο «ιός» του Marburg. ” Για αυτό μπορούμε τώρα να στρέψουμε την προσοχή μας σε ένα άρθρο του 2017 που έγραψε περιγράφοντας πώς ξεκίνησε η έρευνά του για τον «φιλοϊό». Σε αυτόν τον λογαριασμό, ανακαλύπτουμε ότι τα δείγματα αίματος που ελήφθησαν από τα ινδικά χοιρίδια αναμίχθηκαν με γλουταραλδεΰδη και φορμαλδεΰδη πριν από την απεικόνιση. Ο Slenczka παραδέχτηκε ότι η αναζήτηση ενός άγνωστου παθογόνου παράγοντα στο EM (ηλεκτρονικό μικροσκόπιο) μπορεί να είναι κουραστική και απογοητευτική καθώς εξήγησε ότι μπορούν να βρεθούν πολλοί μολυσματικοί παράγοντες μέσα στο δείγμα. Αυτό συνέβη με τον «ιό» του Marburg, καθώς στο δείγμα υπήρχαν πολυάριθμοι μικροβιακές προσμείξεις (άρα δεν καθαρίστηκε και δεν απομονώθηκε) γεγονός που έκανε την ερμηνεία των δεδομένων δύσκολη. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι σπλήνες και τα συκώτια των ινδικών χοιριδίων χρησιμοποιήθηκαν για ΗΜ απεικόνιση χρησιμοποιώντας άμεσο και έμμεσο φθορισμό αντισωμάτων, και τα δείγματα ξηράνθηκαν στον αέρα και σταθεροποιήθηκαν με παγωμένη ακετόνη. Δεδομένου ότι δεν ήξεραν αν ο άγνωστος πράκτορας θα σκοτωθεί από ασετόν, ο Slenczka ισχυρίστηκε ότι χειρίστηκαν τις διαφάνειες με εξαιρετική προσοχή. Στη συνέχεια χρειάστηκαν 3 εβδομάδες σκληρής δουλειάς για να πάρουν τα αρχικά αποτελέσματα. Ο Slenczka δήλωσε ότι αυτό που είδε στις διαφάνειές του έμοιαζε με τα σώματα Negri που λέγεται ότι ήταν συγκεκριμένα για τον «ιό της λύσσας», αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό το εύρημα του είπε ότι αυτό το φαινόμενο ήταν η αιτία ενός νέου «ιού». Χρησιμοποίησε τα αρχικά του ευρήματα για να επισημάνει οποιοδήποτε δείγμα ινδικού χοιριδίου με αυτά τα έγκλειστα ως δείγματα με τον «ιό» που χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης από την ΕΜ.

Τα δείγματα αίματος που επιλέχθηκαν για περαιτέρω ανάλυση υποβλήθηκαν και πάλι σε γλουταραλδεΰδη και φορμαλδεΰδη και μελετήθηκαν. Ο Δρ Ντ. Πίτερς, μαζί με τον τεχνικό του, πέρασαν πάνω από μια μέρα κοιτάζοντας τα δείγματα χωρίς αποτελέσματα. Τη δεύτερη μέρα, ο Δρ. Peters εγκατέλειψε την αναζήτηση για μεσημεριανό διάλειμμα και παρέδωσε τα βασιλεία στον διάδοχο Δρ G. Müller. Μόλις ο Δρ Πίτερς επέστρεψε από το μεσημεριανό του διάλειμμα, ενημερώθηκε από τον Δρ. Μύλλερ ότι ο «ιός» είχε βρεθεί (σε λιγότερο από μία ώρα) καθώς είχαν παρατηρήσει άγνωστα σωματίδια διαφορετικής μορφολογίας και δομής από αυτά που είχαν δει πριν. Προφανώς, αυτό δεν συμβαίνει καθώς αυτά τα ίδια σωματίδια έχουν παρατηρηθεί με διάφορους «ιούς» όπως αναφέρθηκε προηγουμένως. Τελικά, ολόκληρη η διαδικασία «απομόνωσης» δεν περιελάμβανε τον καθαρισμό και την απομόνωση οποιουδήποτε «ιού» απευθείας από ανθρώπινα υγρά και αντ’ αυτού στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου σε υποθέσεις που βασίζονται σε έμμεσα στοιχεία που ελήφθησαν από μελέτες σε ζώα, αντιγόνα και ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία χρησιμοποιώντας μη καθορισμένο και μη απομονωμένο υλικό από ινδικά χοιρίδια παρά ανθρώπους.

Είναι ενδιαφέρον ότι καθώς οι εργαστηριακοί ερευνητές που αρχικά «μολύνθηκαν» με τον «ιό» διεξήγαγαν έρευνα για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας χρησιμοποιώντας καλλιέργειες κυττάρων νεφρού πιθήκου, υποτέθηκε ότι ο «ιός» προερχόταν από τους εισαγόμενους πιθήκους. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Slenczka, κανένας από τους πίθηκους σε κανένα από τα εργαστήρια δεν έδειξε ποτέ σημάδια ασθένειας σε οποιαδήποτε τοποθεσία. Δήλωσε επίσης ότι τα ακριβή δεδομένα θνησιμότητας των ενοχοποιημένων πιθήκων δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ. Έτσι, αφέθηκε σε απλές υποθέσεις ότι ορισμένοι επίμονα μολυσμένοι πίθηκοι από το «νησί των πιθήκων» που εγκλωβίστηκαν για έρευνα μπορεί να ήταν η πηγή για την εισαγωγή του «ιού» του Marburg στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τον Slenczka, ήταν γνωστό ότι μεγάλος αριθμός πιθήκων από την ίδια πηγή στην Ουγκάντα ​​μεταφέρθηκαν ταυτόχρονα στη Σουηδία, την Ιαπωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ιταλία, την Ελβετία και την Αγγλία με σκοπό την παρασκευή κυτταροκαλλιεργειών. Ωστόσο, δεν αναφέρθηκαν κρούσματα σε καμία από αυτές τις τοποθεσίες. Έτσι, ο Slenczka αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η υπόθεσή του, όπως και ο «ιός» του, βασίστηκε αποκλειστικά σε υποθέσεις:

Έρευνα Filovirus: Πώς ξεκίνησε

«Αυτά τα πειράματα ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά ο φορέας παρέμεινε άγνωστος. Για να διευκολυνθεί η ταυτοποίηση, αίμα από μολυσμένα ζώα, που ελήφθη στην κορύφωση της νόσου, αναμίχθηκε με γλουταραλδεΰδη και φορμαλδεΰδη για να απενεργοποιηθεί και να διατηρηθεί ο άγνωστος παράγοντας και στάλθηκε στα εργαστήρια ηλεκτρονικής μικροσκοπίας (EM) στο Πανεπιστήμιο του Marburg και στο Bernhard Nocht. Ινστιτούτο Τροπικής Ιατρικής στο Αμβούργο της Γερμανίας για ανάλυση: Dr. D. Peters, επικεφαλής του Τμήματος Ιολογίας του Ινστιτούτου Bernhard Nocht, ήταν διάσημος ιολογικός ηλεκτρονικός μικροσκόπος και πολύ έμπειρος στην ανάλυση ιικών δομών.

Φυσικά, η έρευνα με βάση την ΗΜ για ένα άγνωστο παθογόνο σε βιολογικά υλικά μπορεί να είναι εξαιρετικά κουραστική και –σε περίπτωση αρνητικού αποτελέσματος– πολύ απογοητευτική.

Στην περίπτωση του υλικού των ινδικών χοιριδίων, ένα πρόσθετο εμπόδιο έγινε εμφανές σύντομα. Μια σοβαρή επιπλοκή, που συναντάται συχνά στην αναζήτηση άγνωστων παθογόνων, είναι η μόλυνση από οργανισμούς που δεν σχετίζονται με τη νόσο. Αυτοί οι μολυντές «παραλαβής» μπορεί να επηρεάσουν τον αιτιολογικό παράγοντα ή ακόμη και να προκαλέσουν οι ίδιοι ασθένεια. Η μόλυνση μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα μιας προϋπάρχουσας μόλυνσης. Κατά τη μετάβαση σε νέα ζώα, οι προσμείξεις μπορεί να μεταφερθούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τον άγνωστο αιτιολογικό παράγοντα. Ο κίνδυνος καλλιέργειας ενός μολυσματικού παράγοντα μπορεί να μειωθεί με τη χρήση ζώων από φυλή SPF (χωρίς ειδικό παθογόνο). Το 1967, τα ινδικά χοιρίδια SPF δεν μπορούσαν να πληρωθούν στο Marburg. Αντίθετα, τα ζώα αγοράστηκαν από τοπικούς σταθμούς αναπαραγωγής που δεν τα έλεγχαν για μολύνσεις. Ως εκ τούτου, στα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από τους Dr. Siegert και Shu, συνέβη να υπάρχουν μικροβιακές μολύνσεις, συμπεριλαμβανομένων ψευδομονάδων, παστερελών και σε ορισμένες περιπτώσεις παραμυξοϊών στα ινδικά χοιρίδια. Αν και ήταν αρκετά σαφές ότι αυτοί οι γνωστοί οργανισμοί δεν ήταν το αιτιολογικό παθογόνο, η παρουσία αυτών των μολυσματικών ουσιών περιέπλεξε την ερμηνεία των δεδομένων».

«Όργανα από μολυσμένα και μη μολυσμένα ινδικά χοιρίδια, ειδικά συκώτια και σπλήνες, χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή αποτυπωμάτων σε μικροσκοπικές διαφάνειες, οι οποίες στη συνέχεια στέγνωσαν στον αέρα και στερεώθηκαν με παγωμένη ακετόνη. Δεδομένου ότι δεν γνωρίζαμε εάν ο άγνωστος παράγοντας θα σκοτωθεί από ακετόνη, χειριστήκαμε αυτές τις διαφάνειες με εξαιρετική προσοχή. Χρειάστηκαν 3 εβδομάδες σκληρής δουλειάς για να έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Βρήκα εξαιρετικά φθορίζοντα κυτταροπλασματικά εγκλείσματα σε ηπατικά κύτταρα από ένα μολυσμένο ινδικό χοιρίδιο. Επειδή όλοι οι μάρτυρες ήταν αρνητικοί, ήμουν σίγουρος ότι είχα βρει αντιγονικές δομές του άγνωστου παθογόνου (Εικ. 4). Αυτή τη στιγμή, δεν ήταν ακόμη δυνατό να πούμε εάν αυτά τα έγκλειστα, τα οποία έμοιαζαν με τα σώματα Negri που βρέθηκαν σε κύτταρα μολυσμένα από τον ιό της λύσσας (Goldwasser et al. 1959), ήταν ενδεικτικά μιας ιογενούς ή βακτηριακής μόλυνσης. Ωστόσο, ήταν ξεκάθαρο ότι είχα εντοπίσει κάτι που κανείς δεν είχε ξαναδεί. δομές ενός άγνωστου παράγοντα που προκαλεί μια θανατηφόρα ασθένεια (Slenczka et al. 1968).

Χρησιμοποιώντας αυτόν τον προσδιορισμό, ήταν πλέον δυνατό να ταυτοποιηθούν εκείνα τα ζώα που είχαν μολυνθεί με αυτόν τον παράγοντα για την επιλογή υλικού για ΕΜ έρευνες. Για άλλη μια φορά, αίμα ινδικού χοιριδίου που υποβλήθηκε σε επεξεργασία με γλουταραλδεΰδη και φορμαλδεΰδη στάλθηκε στο Ινστιτούτο Bernhard Nocht στο Αμβούργο για ανάλυση ΗΜ. Ο Δρ Ντ. Πίτερς, μαζί με έναν τεχνικό, ανέλυσαν αρνητικά χρωματισμένο υλικό για περισσότερο από μία ημέρα, αλλά δεν παρατήρησαν τίποτα που να θυμίζει ιογενή δομή. Τη δεύτερη μέρα της αναζήτησής του, ο Δρ. Πίτερς έφυγε από το εργαστήριο για ένα μεσημεριανό διάλειμμα και παρέδωσε το δείγμα στον συνάδελφό του, Δρ G. Müller, ζητώντας του να συνεχίσει την έρευνα. Σε λιγότερο από μία ώρα, ο Δρ Müller είχε καταφέρει να βρει ιικά σωματίδια που, λόγω των μεγεθών και της μοναδικής μορφολογίας τους, αναγνωρίστηκαν ως προϊόντα ενός άγνωστου ιού (Εικ. 5). Όταν ο Δρ Πίτερς επέστρεψε από το μεσημεριανό του διάλειμμα, ο Μύλλερ του έδειξε τον νέο ιό. Δεν είναι σαφές γιατί ο Δρ Peters δεν είχε βρει τα ιικά σωματίδια όταν εξέτασε τα δείγματα. Η πιο πιθανή εξήγηση φαίνεται να είναι ότι τα σωματίδια είχαν ιζηματοποιηθεί αυθόρμητα στο κάτω μέρος του σωλήνα και ο Δρ Πίτερς πήρε υλικό μόνο από την κορυφή».

«Οι ερευνητές που αξίζουν τα εύσημα για την απομόνωση και την ταυτοποίηση του ιού Marburg είναι ο Walter Mannheim, Πανεπιστήμιο του Marburg για την επιτυχή μετάδοση σε ινδικά χοιρίδια, ο Werner Slenczka, το Πανεπιστήμιο του Marburg για την ανίχνευση και την αναγνώριση του αντιγόνου του ιού Marburg με ανάλυση ανοσοφθορισμού και ο Gerhard Müller, Bernhard Nocht. Ινστιτούτο για την αναγνώριση του ιού από το ΕΜ. Ο Walter Mannheim, ένας βακτηριολόγος, δεν ενδιαφερόταν να συνυπογράφει δημοσιεύσεις παρά τη συμμετοχή του στην απομόνωση του ιού».

«Η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση σχετικά με αυτούς τους πιθήκους είναι η κατάσταση της υγείας τους. Πού και πότε απέκτησαν τον ιό; Γιατί δεν έδειξαν σημάδια ασθένειας σε καμία τοποθεσία; όχι όταν βρίσκονταν στο Entebbe, όχι κατά την άφιξή τους στο Λονδίνο, τη Φρανκφούρτη, το Μάρμπουργκ ή το Βελιγράδι και όχι όταν τελικά τους έκαναν ευθανασία; Η θνησιμότητα των εισαγόμενων NHP ήταν περίπου 5% εκείνη την εποχή. Η αύξηση της θνησιμότητας των εισαγόμενων NHP θα έπρεπε οπωσδήποτε να εγείρει υποψίες. Τα ακριβή δεδομένα θνησιμότητας των ενοχοποιημένων πιθήκων δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ζώα επιθεωρήθηκαν προσεκτικά πριν χρησιμοποιηθούν».

«Αν υποθέσουμε ότι ορισμένοι επίμονα μολυσμένοι πίθηκοι από το «νησί των πιθήκων» θα μπορούσαν να ήταν η πηγή για την εισαγωγή του ιού Marburg στην Ευρώπη, θα μπορούσε να βοηθήσει να εξηγηθούν ορισμένες ιδιαιτερότητες αυτής της επιδημίας. Είναι γνωστό ότι μεγάλος αριθμός πιθήκων από την ίδια πηγή στην Ουγκάντα ​​μεταφέρθηκαν στη Σουηδία, την Ιαπωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ιταλία, την Ελβετία και την Αγγλία ταυτόχρονα και για τον ίδιο σκοπό: για την παρασκευή κυτταροκαλλιεργειών. Ωστόσο, δεν αναφέρθηκαν κρούσματα σε καμία από αυτές τις τοποθεσίες. Είναι πιθανό όταν συγκεντρώθηκαν οι αποστολές προς τη Γερμανία και τη Γιουγκοσλαβία, να μην έμειναν αρκετοί πίθηκοι στο σταθμό συλλογής και ως εκ τούτου, να χρησιμοποιήθηκαν ζώα από το “Monkey Island” ως συμπλήρωμα της αποστολής. Ανάμεσα στα ζώα που αιχμαλωτίστηκαν από το «Νησί των Πιθήκων» ήταν πιθανώς κάποια που είχαν επιζήσει από μόλυνση με τον ιό Marburg αλλά φαινόταν να είναι υγιή. Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί ο ιός Marburg μεταφέρθηκε αποκλειστικά με αποστολές σε τοποθεσίες στη Γερμανία και στη Γιουγκοσλαβία.

Ομολογουμένως, η παραπάνω διατυπωμένη υπόθεση βασίζεται σε υποθέσεις. Αλλά προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση που αντιμετωπίζει πολλά από τα ανοιχτά ερωτήματα σχετικά με αυτό το ξέσπασμα που, μέχρι τώρα, παρέμεναν αναπάντητα».

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28766193/

3. Κυτταρική καλλιέργεια

Πέρα από τα ζητήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία των μολυσμένων και μη καθαρισμένων εικόνων ΗΜ και την έλλειψη ασθένειας στους πιθήκους που υποτίθεται ότι ήταν φορείς του «ιού», οι πρώτες προσπάθειες διάδοσης του «ιού» σε κυτταροκαλλιέργειες απέτυχαν παταγωδώς. Χρησιμοποιήθηκαν πολλές διαφορετικές κυτταρικές σειρές και συχνά λαμβάνονταν αντικρουόμενα αποτελέσματα. Πολλές φορές, οι ερευνητές ισχυρίστηκαν ότι ο «ιός» αναδιπλασιάστηκε με επιτυχία στα κύτταρα, παρόλο που το απαιτούμενο κυτταροπαθογόνο αποτέλεσμα (CPE) δεν παρατηρήθηκε ποτέ . Αυτό είναι το αποτέλεσμα που χρησιμοποιούν οι ιολόγοι για να ισχυριστούν ότι οι δομικές αλλαγές που παρατηρούνται σε ένα κύτταρο ξενιστή κατά τη διάρκεια της καλλιέργειας είναι το αποτέλεσμα από «ιογενή» μόλυνση και αναπαραγωγή. Όπως ανέφερε μια πηγή , το CPE είναι ένας τρόπος να «δούμε» και να μετράμε έμμεσα μια «ιογενή» μόλυνση εξετάζοντας τη ζημιά που προκαλεί ένας «ιός» σε ένα κύτταρο. Αυτή η βλάβη είναι μια μέτρηση που χρησιμοποιείται ευρέως σε ιολογικά εργαστήρια σε όλο τον κόσμο προκειμένου να προσδιοριστεί έμμεσα η παρουσία ενός «ιού». Χωρίς να παρατηρηθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα, η καλλιέργεια θα πρέπει θεωρητικά να δείχνει ότι δεν υπάρχει «ιός» στο δείγμα. Ωστόσο, καθώς αυτή η επίδραση δεν παρατηρείται πάντα, οι ιολόγοι βρήκαν έναν τρόπο να παρακάμψουν την έλλειψη δυνατότητας να παράγουν αυτό το αποτέλεσμα σε όλες τις καλλιέργειες υποστηρίζοντας ότι ορισμένοι «ιοί» δεν παράγουν καθόλου CPE ενώ άλλοι το κάνουν μόνο σε ορισμένες κυτταρικές σειρές. Δηλώνουν ότι ακόμη και χωρίς την τήρηση του CPE, οι καλλιέργειες εξακολουθούν να είναι επιτυχείς παρά την έλλειψη οποιωνδήποτε δομικών αλλαγών που να υποδηλώνουν την εκτόξευση του κυττάρου από τον «ιό» και την επακόλουθη διαδικασία αντιγραφής.

Τα παρακάτω κύρια σημεία είναι από ένα έγγραφο του 1971 που συνόψιζε τις προσπάθειες καλλιέργειας του «ιού» του Marburg και εξηγούσε τα συγκεχυμένα και αντιφατικά αποτελέσματα. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ενώ ο «ιός» μπορούσε να διαδοθεί σε καλλιέργεια, ο γενικός κανόνας ήταν ότι δεν μπορούσαν να παρατηρηθούν μεγάλες κυτταροπαθητικές αλλαγές:

Καλλιέργεια του ιού Marburg (Rhabdovirus Simiae) σε κυτταρικές καλλιέργειες

«Την εποχή που ο αιτιολογικός παράγοντας του αιμορραγικού πυρετού Marburg ήταν ακόμη άγνωστος, έγιναν προσπάθειες να απομονωθεί ο παράγοντας από ασθενείς. Για σκοπούς απομόνωσης χρησιμοποιήθηκαν πειραματόζωα και πολλά κυτταρικά συστήματα, αλλά όλες οι αρχικές δοκιμές σε κυτταρικές καλλιέργειες ήταν ανεπιτυχείς (SIEGERT et aI., 1967, MAY και KNOTHE, 1968, SIEGERT et aI., 1968). Αργότερα, όταν ο ιός απομονώθηκε σε ινδικά χοιρίδια (SIEGERT et aI., 1967; SMITH et aI., 1967; KUNZ et aI., 1968; MAY and KNOTHE, 1968; KISSLING et aI., 1968), πολλοί ερευνητές προσπάθησαν να προωθήσουν Ιός Marburg σε διάφορες κυτταροκαλλιέργειες. Επί του παρόντος, υπάρχουν πολλά διαθέσιμα δεδομένα τα οποία θα συνοψιστούν σε αυτήν την έκθεση.»

Στα πρωτογενή κύτταρα του νεφρού Cercopithecus, το είδος με το οποίο εισήχθη ο παράγοντας στη Γερμανία, SIEGERT et aI. (1968) διαπίστωσαν ότι ο ιός αναδιπλασιάστηκε χωρίς κυτταροπαθητικό αποτέλεσμα (CPE). Έδειξαν επίσης το ειδικό αντιγόνο για τον ιό μέσω της μεθόδου ανοσοφθορισμού. Αντίθετα, οι HAAS et aI. (1968) παρατήρησαν ακαθάριστο CPE σε πρωτογενή κύτταρα νεφρού Cercopithecus. Αυτά τα κύτταρα ήταν λιγότερο ευαίσθητα στον ιό από τους υποδόρια μολυσμένους πιθήκους Cercopithecus.

Στα πρωτογενή κύτταρα νεφρού πιθήκου Rhesus, ο ιός αναδιπλασιάστηκε αλλά χωρίς CPE (HOFMANN and KUNZ, 1968). Πρωτογενή κύτταρα ανθρώπινης προέλευσης επίσης πολλαπλασιάζουν τον ιό. Οι MAY και KNOTHE (1968) δεν μπόρεσαν να παρατηρήσουν CPE σε ανθρώπινα λευκοκύτταρα αλλά ανέφεραν ελαφρά CPE σε πρωτεύοντα ανθρώπινα αμνιακά κύτταρα (MAY et aI., 1968).

Μπορούσαμε να δείξουμε αντιγραφή του ιού σε πρωτογενείς ινοβλάστες εμβρύου ινδικού χοιριδίου αλλά δεν παρατηρήθηκε CPE (HOFMANN and KUNZ, 1968).

Σε κύτταρα εμβρύου κοτόπουλου, βρήκαμε έναν πολύ ελαφρύ πολλαπλασιασμό του ιού (HOFMANN και KUNZ, 1968), ενώ άλλοι ερευνητές δεν παρατήρησαν καθόλου πολλαπλασιασμό (SMITH
et aI., 1967; MAY και KNOTHE, 1968).

«Οι καθιερωμένες κυτταρικές σειρές διερευνήθηκαν επίσης για τη διάδοση του ιού Marburg. Αρχικά εξετάστηκαν κύτταρα που προέρχονται από πιθήκους. Αν και διαπιστώσαμε ότι τα μόνιμα νεφρικά κύτταρα Cercopithecus (στέλεχος GMK-AHl) παρήγαγαν υψηλούς τίτλους ιού – 1 ml υγρού καλλιέργειας περιείχε 10^6 μολυσματικές δόσεις για ινδικά χοιρίδια – δεν μπορέσαμε να αποδείξουμε κανένα CPE. KISSLING et aI. (1968) ήταν πιο επιτυχημένοι. παρατήρησαν CPE στις καλλιέργειές τους τη δεύτερη ημέρα pi, που ήταν συνολικά περίπου την 4η-5η ημέρα.

Στην κυτταρική σειρά VERO, ο ιός πολλαπλασιάστηκε επίσης. Δεν παρατηρήθηκε CPE από τους SIEGERT et aI. (1968) και μόνο ελαφρύ CPE από τους KISSLING et aI. (1968).

Από κύτταρα προέλευσης πιθήκου Rhesus, τα καρδιακά κύτταρα (στέλεχος CMH) επέτρεψαν μόνο ελαφρά ανάπτυξη του ιού (HOFMANN and KUNZ, 1968), ενώ στα κύτταρα νεφρού (στέλεχος LLC-MK2) δεν αποδείχθηκε αντιγραφή ιού (SMITH et aI., 1967).

Στις μελέτες των SMITH et aI. (1967) ο ιός Marburg πολλαπλασιάστηκε σε κύτταρα L (κύτταρα εμβρύου ποντικού) χωρίς CPE. δεν μπορέσαμε να δείξουμε ανάπτυξη ιού σε αυτά τα κύτταρα.

Τα καρδιακά κύτταρα που προέρχονται από ινδικά χοιρίδια επέτρεψαν επίσης την αναπαραγωγή του ιού χωρίς CPE (KISSLING et aI., 1968).

Οι πρώτες αναφορές CPE που προκαλείται από τον ιό Marburg σε καλλιέργειες κυττάρων ήταν από τους ZLOTNIK et aI. (1968). Διαπίστωσαν ότι ο ιός ήταν προσαρμόσιμος στα κύτταρα BHK21. Στο πρώτο απόσπασμα τυπικά σωμάτια εγκλεισμού παρόμοια με αυτά που βρέθηκαν στο ήπαρ ινδικού χοιριδίου, παρατηρήθηκαν σε μολυσμένα κύτταρα μετά από 13 ημέρες και η CPE εμφανίστηκε περίπου την 23η ημέρα. Μετά από μερικά αποσπάσματα, οι φορείς ένταξης καθώς και το CPE εμφανίστηκαν νωρίτερα. Στο εργαστήριό μας οι καλλιέργειες BHK21 έδειξαν μόνο μικρές αλλαγές που εμφανίστηκαν πολύ αργά (HOFMANN και KUNZ, 1968). KISSLING et aI. (1968) εξέτασαν δύο στελέχη BHK21. Το ένα, το στέλεχος WI 2, συμπεριφέρθηκε ως το στέλεχος στο εργαστήριό μας, αλλά το άλλο ήταν πολύ ευαίσθητο. Το κυτταροπαθητικό αποτέλεσμα παρατηρήθηκε περίπου τη 2η-5η ημέρα μετά τη μόλυνση.

Σε αντίθεση με άλλες 3 ομάδες ερευνητών (SIEGERT et aI., 1968; SMITH et aI., 1967; MAY και KNOTHE, 1968), μπορούσαμε να διαδώσουμε αρκετά καλά τον ιό Marburg στο στέλεχος HeLa. Ένα ml υγρού καλλιέργειας περιείχε 104 μολυσματικά σωματίδια για ινδικά χοιρίδια, ωστόσο δεν βρήκαμε CPE (HOFMANN and KUNZ, 1968).

Άλλα στελέχη που προέρχονται από ανθρώπινες πηγές δοκιμάστηκαν επίσης για CPE που προκαλείται από τον ιό Marburg. KISSLING et aI. (1968) διέδωσε τον ιό σε ινοβλάστες της ακροποσθίας. Στην πρώτη διέλευση του ιού CPE ήταν αποδεδειγμένο αλλά δεν μπορούσε να αναπαραχθεί σε σειριακά περάσματα. Σε κύτταρα U, μια σταθερή κυτταρική σειρά ανθρώπινου αμνίου, ο παράγοντας αναδιπλασιάστηκε επίσης αλλά χωρίς CPE (HOFMANN και KUNZ, αδημοσίευτο).

Στο εργαστήριό μας είχαμε δοκιμάσει προηγουμένως πολλά κυτταρικά συστήματα, αλλά δεν μπορέσαμε να ανιχνεύσουμε μια κυτταρική σειρά στην οποία ο ιός Marburg διαδίδεται με CPE. Τέλος, συναντήσαμε το κυτταρικό στέλεχος ELF (εμβρυονικοί ανθρώπινοι ινοβλάστες πνεύμονα), στο οποίο το CPE εμφανίζεται περίπου την 3η ημέρα και φτάνει στο μέγιστο περίπου την 5η ημέρα μετά τη μόλυνση. Το κυτταροπαθητικό αποτέλεσμα ξεκινά στις εστιακές περιοχές και συνίσταται στην ατράκτου και αργότερα στη συσσώρευση κυττάρων. Τελικά οι εστίες γίνονται συρρέουσες (βλ. Εικ. 1-3). Πρέπει να αναφερθεί ότι, αν και οι αλλαγές είναι σοβαρές, δεν είναι ποτέ πλήρεις και τελικά μπορεί να αναπτυχθούν υγιή κύτταρα και να επιδιορθώσουν τις βλάβες».

«Συνοψίζοντας τα μερικές φορές αντικρουόμενα αποτελέσματα που προέκυψαν από τους διάφορους ερευνητές, μπορεί να ειπωθεί ότι κύτταρα που προέρχονται από θηλαστικά όπως ο πίθηκος, το ινδικό χοιρίδιο και το χάμστερ και τα ανθρώπινα κύτταρα είναι ευαίσθητα στον ιό. Συχνά υψηλοί τίτλοι παρήχθησαν από τα κύτταρα, αν και κατά κανόνα δεν μπορούσαν να παρατηρηθούν μεγάλες κυτταροπαθητικές αλλαγές».

https://link.springer.com/chapter/10.1007/978-3-662-01593-3_15

Συνοψίζοντας:

• Η νόσος του «ιού» Marburg (MVD) λέγεται ότι είναι ένας σπάνιος αλλά σοβαρός αιμορραγικός πυρετός που επηρεάζει τόσο ανθρώπους όσο και πρωτεύοντα πλην του ανθρώπου.
• Είναι ένα από τα επτά που ανήκουν στην ομάδα Filoviridae , με τα άλλα έξι είδη του «ιού Έμπολα» τα μόνα άλλα γνωστά μέλη της οικογένειας των «filovirus»
• Ο «ιός» του Marburg αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το 1967, όταν εμφανίστηκαν ταυτόχρονα κρούσματα αιμορραγικού πυρετού σε εργαστήρια στο Marburg και τη Φρανκφούρτη της Γερμανίας και στο Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας (τώρα Σερβία).
• Οι πρώτοι άνθρωποι που «μολύνθηκαν» είχαν εκτεθεί σε εισαγόμενους από την Ουγκάντα ​​αφρικανικές πράσινες μαϊμούδες ή τους ιστούς τους ενώ διεξήγαγαν έρευνα
• Η κλινική διάγνωση της νόσου του «ιού» του Marburg (MVD) μπορεί να είναι δύσκολη, καθώς πολλά από τα σημεία και συμπτώματα της MVD είναι παρόμοια με άλλες μολυσματικές ασθένειες (όπως η ελονοσία, ο τυφοειδής πυρετός ή ο δάγγειος πυρετός) ή οι «ιογενείς» αιμορραγικοί πυρετοί που μπορεί να είναι ενδημικοί στην περιοχή (όπως ο πυρετός Lassa ή ο Έμπολα)
• Οι πρώτοι ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπεία στο σπίτι τους για έως και 10 ημέρες, παρόλο που η ασθένεια περιγράφηκε ότι ξεκίνησε ξαφνικά με υπερβολική κακουχία, μυαλγία, πονοκέφαλο και ταχεία αύξηση της θερμοκρασίας έως και 39°C ή περισσότερο.
• Αν και τα κλινικά συμπτώματα δεν ήταν πολύ ανησυχητικά κατά τις πρώτες 3-4 ημέρες, πρόσθετα συμπτώματα και σημεία εμφανίστηκαν στο τέλος της πρώτης εβδομάδας
• Γαστρεντερικά συμπτώματα, όπως ναυτία, έμετος και διάρροια, έδειξαν στους επαγγελματίες υγείας ότι η διάγνωση μπορεί να είναι δυσεντερία ή τυφοειδής πυρετός
• Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ασθενείς πέθαναν από σοβαρό αιμορραγικό σοκ την επομένη της εισαγωγής στο νοσοκομείο
• Σημειώστε ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τις θεραπείες που υποβλήθηκαν οι ασθενείς πριν και μετά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν επιδεινώσει τα κλινικά τους συμπτώματα
• Αερομεταφερόμενη μετάδοση μεταξύ ανθρώπων δεν σημειώθηκε, όπως υποδεικνύεται, για παράδειγμα, από την περίπτωση ενός νεαρού άνδρα που κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι με τον αδερφό του μόνο μερικές μέρες πριν πεθάνει. Ο αδελφός δεν εμφάνισε ασθένεια και ήταν οροαρνητικός για MARV 6 μήνες αργότερα
• Ένας από τους ασθενείς ήταν σοβαρά άρρωστος τη στιγμή της επιδημίας αλλά, για άγνωστους λόγους, δεν νοσηλεύτηκε και ανάρρωσε και, 15 χρόνια αργότερα, υποστήριξε ότι είχε νόσο MARV (πλήρης ανάρρωση από σοβαρή ασθένεια χωρίς εισαγωγή/θεραπεία στο νοσοκομείο… 🤔)
• Στα μέσα Σεπτεμβρίου, είχε γίνει φανερό ότι ο φορέας παρουσίαζε χαμηλή μεταδοτικότητα
• Μόνο λίγες περιπτώσεις δευτερογενούς λοίμωξης και καμία περίπτωση τριτογενούς λοίμωξης δεν είχαν εμφανιστεί, και κανένα νέο κρούσμα δεν είχε εμφανιστεί κατά τις προηγούμενες 2 εβδομάδες
• Ο Rudolf Siegert πραγματοποίησε πειράματα με ινδικά χοιρίδια και διαπίστωσε ότι ο παράγοντας μπορούσε να μεταδοθεί μεταξύ των ινδικών χοιριδίων και παρουσίαζε παθογένεια που αυξανόταν από πέρασμα σε πέρασμα (δηλαδή όσο περισσότερο έκαναν ενέσεις σε ινδικά χοιρίδια με καλλιεργημένες άρρωστες ουλές και ιστούς, τόσο περισσότερο αρρώστησαν)
• Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες για τον προσδιορισμό του αιτιολογικού παράγοντα με μικροσκόπιο φωτός ή ηλεκτρονίου απέτυχαν και οι ευκαιριακές βακτηριακές λοιμώξεις ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα
• Με άλλα λόγια, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένας «ιός» μέσα στην τοξική γουά που πέρασε σειριακά και έγινε ένεση σε ινδικά χοιρίδια, αλλά δεν μπορούσαν να τον βρουν
• Μετά από αυτή την αποτυχία, ήταν διαθέσιμα δείγματα ορού ανάρρωσης ανθρώπου και ινδικού χοιριδίου και ορισμένα από τα δείγματα ορού επισημάνθηκαν με φλουορεσκεΐνη για άμεση IFA
• Τρεις εβδομάδες αργότερα, το WS ανίχνευσε ενδοκυτταροπλασματικά εγκλείσματα στους ιστούς μολυσμένων ινδικών χοιριδίων, από την IFA
• Το φορμαλινοποιημένο πλάσμα περιστράφηκε απευθείας σε πλέγματα ηλεκτρονικού μικροσκοπίου (EM), μέσω μιας νέας τεχνικής που αναπτύχθηκε από τον Gerhard Müller, και έγινε αρνητική χρώση
• Με αυτές τις μεθόδους, ο «ιός» του Marburg εντοπίστηκε στις 20 Νοεμβρίου 1967, σχεδόν 3 μήνες μετά την έναρξη της επιδημίας .
• Για τα πειράματα σε ινδικά χοιρίδια, το πηγμένο αίμα αιμολυόταν με αποστειρωμένο απεσταγμένο νερό και τα όργανα λειοτριβήθηκαν χρησιμοποιώντας ένα ψυχρό γουδί και αραιωτικό ρυθμιστικού διαλύματος φωσφορικών που περιείχε 10 p. 100 κανονικός ορός κουνελιού προστέθηκε για να δώσει μια τελική συγκέντρωση περίπου 20 τοις εκατό κατ’ όγκο
• Τα θηλάζοντα ποντίκια εμβολιάστηκαν ενδοεγκεφαλικά (IC) και ενδοπεριτοναϊκά (IP) με 0,02 ml ενώ ινδικά χοιρίδια (200-300 g) εμβολιάστηκαν IP με 4 ml
• Για περαιτέρω διέλευση, ολικό αίμα που συλλέχθηκε με καρδιακή παρακέντηση εγχύθηκε IP
• Όλες οι προσπάθειες απομόνωσης ήταν αρνητικές εκτός από τα ινδικά χοιρίδια
• Τα ινδικά χοιρίδια στα οποία έγινε ένεση με οδό IP με δείγματα αίματος ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια (HF 1 και HF 2) εναιωρήματα οργάνων ασθενών με PS και Cercopithecus ομάδες οργάνων M 10 και M 14 ανέπτυξαν σταθερά μια εμπύρετη αντίδραση (πυρετός δηλαδή) 4 έως 6 ημέρες μετά τον εμβολιασμό
• Ολόκληρο αίμα που ελήφθη κατά τη διάρκεια αυτού του εμπύρετου σταδίου είχε περάσει επιτυχώς IP σε ινδικά χοιρίδια μέσω 3 έως 6 διόδων
• Η περίοδος επώασης μειώθηκε σε 2-3 ημέρες και μερικά ινδικά χοιρίδια πέθαναν από 7 σε 17 ημέρες μετά τον εμβολιασμό
• Τα κλινικά συμπτώματα στα ζώα ήταν:
  1. Απώλεια όρεξης και βάρους
  2. “Πρησμένο πρόσωπο”
  3. Διόγκωση των όρχεων
• Οι ερευνητές θεώρησαν ότι τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν έδειξαν ότι από υλικό ανθρώπου και πιθήκου, ένας οργανισμός είχε «απομονωθεί» και είχε μεταδοθεί μέσω τεσσάρων έως έξι διόδων σε ινδικά χοιρίδια
• Με άλλα λόγια, η διαδοχική ένεση άρρωστων ιστών και υγρών σε ινδικά χοιρίδια και η πρόκληση συμπτωμάτων ισοδυναμούσε με «απομόνωση ιού».
• Σύμφωνα με την έρευνα απεικόνισης με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για τον «ιό», ο Rudolf Siegert περιέγραψε τα σωματίδια που φαίνονται μορφολογικά στενά συνδεδεμένα με τον «ιό» της φυσαλιδώδους στοματίτιδας, τον Coval, τον Egtved και τον «ιό της λύσσας».
• Μια θεμελιώδης διαφορά από αυτούς τους «ιούς» φαινόταν να έχει την ιδιαίτερη τάση να αυξάνεται σε μήκος
• Προκειμένου να εντοπιστούν τα σωματίδια «ιού» στο ΕΜ, αίμα από μολυσμένα ζώα, που λήφθηκε στην κορύφωση της νόσου, αναμίχθηκε με γλουταραλδεΰδη και φορμαλδεΰδη για να απενεργοποιηθεί και να διατηρηθεί ο άγνωστος παράγοντας
• Ο Werner Slenczka παραδέχτηκε ότι η έρευνα που βασίζεται στο ΗΜ για ένα άγνωστο παθογόνο σε βιολογικά υλικά μπορεί να είναι εξαιρετικά κουραστική (κάτι που δεν θα συνέβαινε σε ένα καθαρισμένο/απομονωμένο παρασκεύασμα)
• Μια σοβαρή επιπλοκή, που συναντάται συχνά στην αναζήτηση άγνωστων παθογόνων, είναι η μόλυνση από οργανισμούς που δεν σχετίζονται με τη νόσο
• Αυτοί οι μολυντές «παραλαβής» μπορεί να επηρεάσουν τον αιτιολογικό παράγοντα ή μπορεί ακόμη και να προκαλέσουν οι ίδιοι ασθένεια
• Κατά τη μετάβαση σε νέα ζώα, οι προσμείξεις μπορεί να μεταφερθούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τον άγνωστο αιτιολογικό παράγοντα
• Το 1967, ειδικά ινδικά χοιρίδια χωρίς παθογόνα δεν μπορούσαν να αγοραστούν στο Marburg, έτσι τα ζώα αγοράστηκαν από τοπικούς σταθμούς αναπαραγωγής που δεν έλεγχαν για λοιμώξεις
• Ως εκ τούτου, στα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από τους Dr. Siegert και Shu, συνέβη ότι μικροβιακές μολύνσεις, συμπεριλαμβανομένων ψευδομονάδων, παστερελών και σε ορισμένες περιπτώσεις «παραμυξοϊών» ήταν παρούσες στα ινδικά χοιρίδια
• Η παρουσία αυτών των μολυσματικών ουσιών δυσχεραίνει την ερμηνεία των δεδομένων
• Τα δείγματα ξηράνθηκαν στον αέρα και στερεώθηκαν με παγωμένη ακετόνη ακόμα, καθώς δεν γνώριζαν εάν ο άγνωστος παράγοντας θα σκοτωθεί από ακετόνη, χειρίστηκαν αυτές τις διαφάνειες με εξαιρετική προσοχή
• Χρειάστηκαν 3 εβδομάδες σκληρής δουλειάς για να έχουν τα πρώτα αποτελέσματα
• Ο Slenczka βρήκε εγκλείσματα μέσα στα δείγματα που έμοιαζαν με τα σώματα Negri που βρέθηκαν σε κύτταρα μολυσμένα από τον ιό της λύσσας
• Κάπως, η εύρεση των ίδιων εγκλεισμάτων με τη λύσσα οδήγησε τον Slenczka να πιστέψει ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα ενός νέου «ιού»
• Ο Δρ Ντ. Πίτερς, μαζί με έναν τεχνικό, ανέλυσαν αρνητικά χρωματισμένο υλικό για περισσότερο από μία ημέρα , αλλά δεν παρατήρησαν τίποτα που να θυμίζει «ιογενή» δομή
• Τη δεύτερη ημέρα της αναζήτησής του, ο Δρ Peters έφυγε από το εργαστήριο για ένα μεσημεριανό διάλειμμα και παρέδωσε το δείγμα στον συνάδελφό του, Dr. G. Müller, ζητώντας του να συνεχίσει την έρευνα και σε λιγότερο από μία ώρα, ο Dr. Müller τα κατάφερε στην εύρεση «ιικών» σωματιδίων που, λόγω των μεγεθών και της μοναδικής μορφολογίας τους, αναγνωρίστηκαν ως προϊόντα ενός άγνωστου «ιού»
• Θυμηθείτε ότι έγινε δεκτό ότι ο «ιός» του Marburg έμοιαζε μορφολογικά με πολλούς άλλους «ιούς», συμπεριλαμβανομένης της λύσσας
• Δεν είναι σαφές γιατί ο Δρ Peters δεν είχε βρει τα «ιικά» σωματίδια όταν εξέτασε τα δείγματα
• Σύμφωνα με τον Slenczka, οι ερευνητές που αξίζουν τα εύσημα για την «απομόνωση» και τον εντοπισμό του «ιού» του Marburg είναι:
  1. Walter Mannheim, Πανεπιστήμιο του Marburg για την επιτυχή μετάδοση σε ινδικά χοιρίδια (δεν ενδιαφερόταν για τη συγγραφή εκδόσεων παρά τη συμμετοχή του στην απομόνωση του «ιού»)
  2. Werner Slenczka, Πανεπιστήμιο του Marburg για την ανίχνευση και την ταυτοποίηση του αντιγόνου του «ιού» Marburg με ανάλυση ανοσοφθορισμού
  3. Gerhard Müller, Ινστιτούτο Bernhard Nocht για τον εντοπισμό του «ιού» από την ΕΜ
• Σημειώστε ότι ολόκληρη η διαδικασία «απομόνωσης» δεν περιελάμβανε τον καθαρισμό και την απομόνωση οποιουδήποτε «ιού» απευθείας από ανθρώπινα υγρά και, αντίθετα, βασίστηκε εξ ολοκλήρου σε υποθέσεις που βασίζονται σε έμμεσα στοιχεία που ελήφθησαν από μελέτες σε ζώα, αντιγόνα και ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που χρησιμοποιούν μη καθαρισμένο και μη απομονωμένο υλικό από ινδικά χοιρίδια
• Καθώς οι εργαζόμενοι στο εργαστήριο που ήταν άρρωστοι εργάζονταν σε έρευνα για την πολιομυελίτιδα χρησιμοποιώντας καλλιέργειες κυττάρων νεφρού πιθήκου, υποτέθηκε ότι είχαν μολυνθεί από τους εισαγόμενους πιθήκους
• Ωστόσο, κανένας από τους πιθήκους δεν έδειξε σημάδια ασθένειας σε καμία τοποθεσία
• Τα ακριβή δεδομένα θνησιμότητας των ενοχοποιημένων πιθήκων δεν κοινοποιήθηκαν ποτέ
• Ο Slenczka υπέθεσε ότι ορισμένοι επίμονα μολυσμένοι πίθηκοι από το “Monkey Island” θα μπορούσαν να ήταν η πηγή για την εισαγωγή του “ιού” Marburg στην Ευρώπη
• Ήταν γνωστό ότι ένας μεγάλος αριθμός πιθήκων από την ίδια πηγή στην Ουγκάντα ​​μεταφέρθηκε στη Σουηδία, την Ιαπωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ιταλία, την Ελβετία και την Αγγλία ταυτόχρονα και για τον ίδιο σκοπό: για την προετοιμασία κυτταροκαλλιεργειών
• Ωστόσο, δεν αναφέρθηκαν κρούσματα σε καμία από αυτές τις τοποθεσίες
• Ο Slenczka παραδέχτηκε ότι η διατυπωμένη υπόθεσή του βασίστηκε σε υποθέσεις
• Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι προσπάθειες απομόνωσης ενός «ιού» από ανθρώπους ασθενείς απέτυχαν
• Για σκοπούς απομόνωσης χρησιμοποιήθηκαν πειραματόζωα και πολλά κυτταρικά συστήματα, αλλά όλες οι αρχικές δοκιμές σε κυτταροκαλλιέργειες ήταν ανεπιτυχείς
• Μόνο όταν ο «ιός» «απομονώθηκε» στα ινδικά χοιρίδια έγιναν περαιτέρω προσπάθειες καλλιέργειας ενός «ιού».
• Πολλοί ερευνητές προσπάθησαν να διαδώσουν τον «ιό» Marburg σε διάφορες καλλιέργειες κυττάρων
• Στα πρωτογενή κύτταρα του νεφρού Cercopithecus, το είδος με το οποίο εισήχθη ο παράγοντας στη Γερμανία, Seigert et aI. (1968) διαπίστωσε ότι ο «ιός» αναδιπλασιάστηκε χωρίς κυτταροπαθητικό αποτέλεσμα (CPE)
• Αντίθετα οι Haas et aI. (1968) παρατήρησαν ακαθάριστο CPE σε πρωτογενή κύτταρα νεφρού Cercopithecus
• Στα πρωτογενή κύτταρα νεφρού πιθήκου Rhesus, ο «ιός» αναδιπλασιάστηκε αλλά χωρίς CPE (Hofmann and Kunz, 1968)
• Τα πρωτογενή κύτταρα ανθρώπινης προέλευσης διέδωσαν επίσης τον «ιό», ωστόσο οι May και Knothe (1968) δεν μπορούσαν να παρατηρήσουν CPE σε ανθρώπινα λευκοκύτταρα, αλλά ανέφεραν ελαφρά CPE σε πρωτεύοντα ανθρώπινα αμνιακά κύτταρα (May et aI., 1968).
• Οι Hofmann και Kunz μπορούσαν να επιδείξουν αντιγραφή του «ιού» σε πρωτογενείς ινοβλάστες εμβρύου ινδικού χοιριδίου , αλλά δεν παρατηρήθηκε CPE
• Σε κύτταρα εμβρύου κοτόπουλου, οι Hofmann και Kunz βρήκαν έναν πολύ ελαφρύ αναδιπλασιασμό «ιού», ενώ άλλοι ερευνητές δεν παρατήρησαν καθόλου τον πολλαπλασιασμό (Smith et aI., 1967· May και Knothe, 1968)
• Αν και οι Hofmann και Kunz διαπίστωσαν ότι τα μόνιμα νεφρικά κύτταρα Cercopithecus (στέλεχος GMK-AHl) παρήγαγαν υψηλούς τίτλους «ιού», δεν μπορούσαν να αποδείξουν οποιοδήποτε CPE
• Kissling et aI. (1968) ήταν πιο επιτυχημένοι. παρατήρησαν CPE στις καλλιέργειές τους τη δεύτερη ημέρα pi, η οποία ήταν συνολικά περίπου την 4η-5η ημέρα
• Στην κυτταρική σειρά VERO, ο «ιός» διαδόθηκε επίσης ενώ δεν παρατηρήθηκε CPE από τους Siegert et aI. (1968) και μόνο ελαφρύ CPE από τους Kissling et aI. (1968)
• Από κύτταρα προέλευσης πιθήκου Rhesus, τα καρδιακά κύτταρα (στέλεχος CMH) επέτρεψαν μόνο ελαφρά ανάπτυξη «ιού» (Hofmann and Kunz, 1968), ενώ στα νεφρικά κύτταρα (στέλεχος LLC-MK2) δεν ήταν αποδεδειγμένη η αναπαραγωγή «ιού» (Smith et aI. , 1967)
• Στις μελέτες των Smith et aI. (1967) ο «ιός» Marburg πολλαπλασιάστηκε σε κύτταρα L (κύτταρα εμβρύου ποντικού) χωρίς CPE , ωστόσο οι Hofmann και Kunz δεν μπορούσαν να επιδείξουν ανάπτυξη «ιού» σε αυτά τα κύτταρα
• Τα καρδιακά κύτταρα που προέρχονται από ινδικά χοιρίδια επέτρεψαν επίσης την αναπαραγωγή «ιού» χωρίς CPE (Kissling et aI., 1968)
• Marburg Οι πρώτες αναφορές για CPE που προκαλείται από τον ιό (Ενδιαφέρουσα φράση εδώ καθώς το CPE υποτίθεται ότι προκαλείται μόνο από ιούς) σε καλλιέργειες κυττάρων ήταν από τους Zlotnik et aI. (1968) ο οποίος διαπίστωσε ότι ο «ιός» ήταν προσαρμόσιμος στα κύτταρα BHK21
• Στο πρώτο απόσπασμα τυπικά σωμάτια εγκλεισμού παρόμοια με αυτά που βρέθηκαν στο ήπαρ του ινδικού χοιριδίου, παρατηρήθηκαν σε μολυσμένα κύτταρα μετά από 13 ημέρες και η CPE εμφανίστηκε περίπου την 23η ημέρα
• Μετά από μερικά αποσπάσματα, οι φορείς ένταξης καθώς και το CPE εμφανίστηκαν νωρίτερα (δείχνοντας ότι η διέλευση προκάλεσε τη φθορά των κυττάρων και τη δημιουργία του CPE, όχι του «ιού»)
• Σε αντίθεση με άλλες 3 ομάδες ερευνητών (Siegert et aI., 1968; Smitg et aI., 1967; May and Knothe, 1968), οι Hofmann και Kunz ισχυρίστηκαν ότι μπορούσαν να διαδώσουν τον «ιό» Marburg αρκετά καλά στο στέλεχος HeLa, ωστόσο δεν υπήρχε CPE παρατηρήθηκε
• Άλλα στελέχη που προέρχονται από ανθρώπινες πηγές δοκιμάστηκαν επίσης για CPE που προκαλείται από τον «ιό Marburg» ως Kissling et aI. (1968) διάδοση του «ιού» στους ινοβλάστες της ακροποσθίας
• Στο πρώτο πέρασμα του «ιού» το CPE ήταν αποδεδειγμένο αλλά δεν μπορούσε να αναπαραχθεί σε σειριακά αποσπάσματα
• Σε κύτταρα U, μια σταθερή κυτταρική σειρά ανθρώπινου αμνίου, ο παράγοντας αναδιπλασιάστηκε επίσης αλλά χωρίς CPE (Hofmann και Kunz, αδημοσίευτο)
• Οι Hofmann και Kunz είχαν δοκιμάσει προηγουμένως πολλά κυτταρικά συστήματα, αλλά δεν μπόρεσαν να ανιχνεύσουν μια κυτταρική σειρά στην οποία ο «ιός» Marburg διαδίδεται με CPE μέχρι να συναντήσουν το κυτταρικό στέλεχος ELF (εμβρυονικοί ανθρώπινοι ινοβλάστες πνεύμονα), στο οποίο εμφανίζεται το CPE περίπου την 3η ημέρα και φτάνει στο μέγιστο περίπου την 5η ημέρα μετά τη μόλυνση
• Ωστόσο, παραδέχτηκαν ότι αν και οι αλλαγές ήταν σοβαρές, δεν ήταν ποτέ πλήρεις και τελικά μπορεί να αναπτυχθούν υγιή κύτταρα και να επιδιορθώσουν τις βλάβες
• Συνοψίζοντας τα μερικές φορές αντικρουόμενα αποτελέσματα που ελήφθησαν από τους διάφορους ερευνητές, αναφέρθηκε ότι κύτταρα που προέρχονται από θηλαστικά όπως μαϊμούς, ινδικό χοιρίδιο και χάμστερ και ανθρώπινα κύτταρα ήταν ευαίσθητα στον «ιό», καθώς συχνά παράγονται υψηλοί τίτλοι από τα κύτταρα, αν και ως ένας κανόνας δεν ήταν δυνατό να παρατηρηθούν μεγάλες κυτταροπαθητικές αλλαγές

Αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια εποχή όπου νέοι «ιοί» και παλιά κλασικά φαινομενικά ξεσπούν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Κάθε ένα από αυτά τα κρούσματα παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης ως πιθανές επιδημίες/πανδημίες που περιμένουν να συμβούν, αν όχι τώρα, σίγουρα στο εγγύς μέλλον. Είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι για αυτό το ενδεχόμενο. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότερες από αυτές τις ασθένειες μοιράζονται τα ίδια μη ειδικά συμπτώματα, όπως μια ασθένεια που μοιάζει με γρίπη και κάποια μορφή εξανθήματος. Οι ασθένειες φαίνεται να εμφανίζονται σε ασθενείς με άτυπους τρόπους σε μη ενδημικές χώρες όπου οι ασθενείς δεν έχουν ιστορικό ταξιδιού σε γνωστά hotspots ούτε επαφή με ζώα που υποτίθεται ότι είναι φορείς. Καθώς η κλινική διάγνωση είναι αδύνατη λόγω των αλληλεπικαλυπτόμενων συμπτωμάτων, χρησιμοποιούνται ψευδείς δοκιμές PCR για τη δημιουργία περιπτώσεων.

Ο «ιός» του Marburg είναι ο τελευταίος σε αυτό το «ιογενές» γαϊτανάκι που έκανε την εμφάνισή του. Ακούγοντας τον MSM, αυτός ο «υψηλά μεταδοτικός ιός» έχει τη δυνατότητα να εκραγεί στον κόσμο, εκτός εάν αποτραπεί αμέσως, παρόλο που δεν υπάρχουν γνωστές θεραπείες ή εμβόλιο που λέγεται ότι είναι επιτυχή εναντίον του. Το πρόσφατο «ξέσπασμα» στην Γκάνα μόλυνε τέσσερα άτομα ενώ το προηγούμενο «ξέσπασμα» στη Γουινέα το 2021 μόλυνε μόνο έναν. Μέχρι σήμερα, έχουν καταγραφεί συνολικά 475 κρούσματα του «ιού» του Marburg παγκοσμίως από την «ανακάλυψή» του το 1967. Είναι πραγματικά αυτός ο «υψηλά μεταδοτικός, λοιμογόνος και θανατηφόρος ιός» που πουλήσαμε;

Η εξέταση της ιστορίας του «ιού» παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που πωλείται από το MSM. Όχι μόνο το αρχικό ξέσπασμα μεταξύ των ερευνητών του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας θεωρήθηκε εξαρχής μη ανησυχητικό, αλλά οι ασθενείς έλαβαν θεραπεία στο σπίτι για έως και 10 ημέρες. Αυτοί που τελικά εισήχθησαν στο νοσοκομείο ήταν αυτοί που τελικά υπέκυψαν μόλις μία ημέρα μετά την εισαγωγή. Ένας ασθενής, ο οποίος θεωρήθηκε βαριά άρρωστος, δεν αναζήτησε ποτέ νοσοκομειακή περίθαλψη και ανάρρωσε πλήρως. Χωρίς να γνωρίζουμε τις ακριβείς θεραπείες που δόθηκαν στους ασθενείς πριν και αμέσως μετά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν οι θεραπείες προκάλεσαν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων που παρατηρήθηκαν σε εκείνους που τελικά υπέκυψαν στη νόσο.

Η διαδικασία ανακάλυψης του νέου «ιού» δημιουργεί μια ακόμη πιο πειστική περίπτωση ότι δεν ανιχνεύθηκε ποτέ κανένα νέο παθογόνο. Πρώτα απ ‘όλα, κανένας «ιός» δεν καθαρίστηκε ποτέ ούτε απομονώθηκε απευθείας από τα υγρά ενός άρρωστου ανθρώπου ή πιθήκου. Τα μόνα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για να ισχυριστεί κανείς την ύπαρξη του «ιού» του Marburg προέρχεται εξ ολοκλήρου από πειράματα σε ινδικά χοιρίδια, όπου εγχύθηκαν ακάθαρτο λίπος και ιστοί και διοχετεύθηκαν σειριακά στα ζώα. Μετά την πειραματική αρρώστια των ζώων, διεξήχθη μη ειδική δοκιμή αντισωμάτων προκειμένου να βρεθούν έγκλειστα τύπου Negri (που λέγεται ότι είναι ειδικά για τη λύσσα αλλά επανειλημμένα αποδεικνύεται ότι δεν είναι) στη σπλήνα και στο συκώτι των ινδικών χοιριδίων και στη συνέχεια έγιναν δείγματα αίματος. Στάλθηκε για απεικόνιση με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο προκειμένου να βρεθεί ο «ιός». Το κυνήγι για τα σωματίδια του «ιού» ήταν μακρύ και ο αρχικός έμπειρος ερευνητής δεν μπόρεσε να βρει τίποτα μετά από μιάμιση μέρα αναζήτησης. Μόλις έφυγε για μεσημεριανό γεύμα, ο λιγότερο έμπειρος βοηθός του εργαστηρίου μπόρεσε να βρει τον «ιό» μετά από λιγότερο από μια ώρα αναζήτησης. Τα σωματίδια που μοιάζουν με νήματα επιλέχθηκαν ως εκπρόσωποι του «ιού» του Marburg λόγω της μοναδικότητας και του μήκους τους. Ωστόσο, όπως παραδέχτηκε ο επικεφαλής ερευνητής Rudolf Siegert, τα σωματίδια ήταν μορφολογικά παρόμοια με πολλούς «ιούς», συμπεριλαμβανομένου του «ιού της λύσσας» που σχετίζεται με τα προαναφερθέντα σώματα Negri. Μπορούμε επίσης να βρούμε αυτές τις μορφές που μοιάζουν με νήματα που σχετίζονται με άλλους «ιούς» όπως η παρωτίτιδα, η ιλαρά, η παραγρίπη και πολλοί άλλοι.

Σύμφωνα με τον Werner Slenczka, έναν άνδρα που εμπλέκεται στενά στη δημιουργία αυτών των εικόνων EM, τα δείγματα είχαν μολυνθεί από πολλούς μικροβιακούς παράγοντες και ακόμη και από «παραμυξοϊούς» που έκαναν την ερμηνεία δύσκολη. Δήλωσε ότι η αναζήτηση των «ιικών» σωματιδίων ήταν κουραστική και συχνά απογοητευτική. Αυτό επιβεβαιώνει ότι οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν ως αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη του «ιού» του Marburg προέρχονταν από μη καθαρισμένα μολυσμένα δείγματα και επομένως δεν υπάρχει τρόπος να δηλωθεί ότι τα σωματίδια που σχετίζονται με τις περιπτώσεις Marburg είναι στην πραγματικότητα ο «ιός» εξ ολοκλήρου. . Ο Slenczka παραδέχτηκε επίσης ότι οι πίθηκοι που υποτίθεται ότι ήταν η πηγή του «ιού» δεν ήταν ποτέ άρρωστοι σε κανένα σημείο και χρησιμοποιήθηκαν σε άλλα εργαστήρια που δεν παρουσίασαν ποτέ κανένα ξέσπασμα.

Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι προσπάθειες «απομόνωσης» ενός «ιού» παραδέχτηκαν ότι ήταν αποτυχημένες. Οι πρώιμες προσπάθειες διάδοσης του «ιού» σε κυτταροκαλλιέργειες κατέληξαν επανειλημμένα στην έλλειψη ενδείξεων οποιουδήποτε «ιού». Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τους ερευνητές να δοκιμάσουν πολλές κυτταρικές σειρές για καλλιέργεια μέχρι να λάβουν τα αποτελέσματα που ήθελαν να δουν. Μετά από διαδοχικές δοκιμές και λάθη που είχαν ως αποτέλεσμα σύγχυση, αντικρουόμενα και αντιφατικά αποτελέσματα, αποφασίστηκε ότι, ενώ ο «ιός» Marburg μπορούσε να διαδοθεί σε κυτταροκαλλιέργειες, το έκανε χωρίς να παράγει το κυτταροπαθογόνο αποτέλεσμα (CPE), τα ίδια κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν. από ιολόγους για να «βλέπουν» έμμεσα ότι ο «ιός» έχει εισβάλει στο κύτταρο για να αναπαραχθεί.

Αυτό που μας έχει απομείνει σχετικά με τον «ιό» του Marburg είναι ότι μη ειδικά συμπτώματα ασθένειας που σχετίζονται με μη ειδικά έγκλειστα τύπου Negri σε ιστούς και σωματίδια που ισχυρίζονται ότι είναι μοναδικές «ιογενείς» δομές που είναι στην πραγματικότητα μορφολογικά παρόμοιες με πολλές άλλες «ιογενείς» ” σωματίδια. Έχουμε επίσης έναν «ιό» που λέγεται ότι διαδίδεται σε κυτταροκαλλιέργεια, ενώ δεν παράγει το ίδιο το αποτέλεσμα που αναζητήθηκε για να προσδιοριστεί ότι ένας «ιός» υπάρχει στο δείγμα. Με άλλα λόγια, ο «ιός» του Μάρμπουργκ είναι ένας ακόμη σε μια μακρά σειρά ονομάτων που δίνονται στα ίδια συμπτώματα ασθένειας που αντιπροσωπεύονται από τα ίδια τυχαία σωματίδια. Είναι απλώς μια άλλη δόλια θεατρική παραγωγή που προβάλλεται από την ψευδοεπιστήμη γνωστή ως ιολογία.