Η πικρή αλήθεια είναι, ότι πολλούς τους έβαλαν στα γηροκομεία οι συγγενείς τους και μετά τους ξέχασαν. Επίσης, το προσωπικό σε αυτές τις εγκαταστάσεις είναι συνήθως τόσο απασχολημένο, που δεν προλαβαίνει να γνωρίσει σε βάθος τους ηλικιωμένους.
Όταν ο Mark Fisher πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός οίκου ευγηρίας, οι νοσοκόμες πίστευαν, ότι δεν άφησε πίσω του τίποτα που να έχει αξία.
Ωστόσο, όταν άρχισαν να καθαρίζουν το δωμάτιο του, για να το ετοιμάσουν για τον επόμενο ένοικο, μια από τις νοσοκόμες βρήκε κάτι αναπάντεχο.
Βρήκε ένα ποίημα. Η νοσοκόμα εντυπωσιάστηκε από το ποίημα του Fisher και αποφάσισε να κάνει αντίγραφα και να τα μοιράσει σε όλους τους υπαλλήλους του γηροκομείου.
Ένας εκκεντρικός γέρος
“Τι βλέπετε νοσοκόμες; Τι βλέπετε;
Τι σκέφτεστε, όταν με κοιτάτε;
Έναν εκκεντρικό γέρο…όχι πολύ σοφό.
Αβέβαιες συνήθειες..με μια μακρινή ματιά.;
Ο οποίος πετάει το φαγητό του..και δεν φέρνει αντιρρήσεις.
Όταν λες με δυνατή φωνή..Εύχομαι να είχατε δοκιμάσει!
Ο οποίος φαίνεται να μην παρατηρεί…όσα κάνεις.
Και πάντα χάνει..μια κάλτσα ή ένα παπούτσι.
Ο οποίος είτε αντιστέκεται είτε όχι σε αφήνει να κάνεις ό,τι θέλεις.
Με το μπάνιο και το φαγητό..Είναι μεγάλη η μέρα που πρέπει να γεμίσουμε.
Αυτό σκέφτεσαι; Αυτό βλέπεις;
Μετά ανοίγεις τα μάτια σου, νοσοκόμα..δεν με βλέπεις.
Θα σου πως ποιος είμαι…Όσο κάθομαι εδώ ακίνητος.
Είμαι ένα μικρό παιδί 10 ετών…Με έναν πατέρα και μια μητέρα.
Αδελφούς και Αδελφές…που αγαπούν ο ένας τον άλλον.
Ένας έφηβος 16 ετών.. με φτερά στα πόδια του,
ο οποίος ονειρεύεται το μέλλον..την γυναίκα που θα αγαπήσει.
Και σύντομα ένας γαμπρός στα 20 του..η καρδιά μου φτερουγίζει.
Ενθυμούμενος τους όρκους που υποσχέθηκα να κρατήσω.
Τώρα στα 25 έχω εγώ ο ίδιος έναν γιο.
Ο οποίος χρειάζεται από μένα να τον καθοδηγήσω και να του εξασφαλίσω ένα ασφαλές σπίτι.
Ο άντρας στα 30..Ο μικρός μου μεγαλώνει γρήγορα,
δεμένοι ο ένας με τον άλλον με ισχυρούς δεσμούς.
Στα 40 οι γιοι μου έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει,
αλλά η γυναίκα μου είναι στο πλευρό μου..για να σιγουρευτεί, ότι δεν στεναχωριέμαι.
Στα 50 για άλλη μια φορά τα μωρά παίζουν γύρω μου.
Για άλλη μια φορά, η αγαπημένη μου και εγώ.
Η δύσκολη ώρα ήρθε..Η γυναίκα μου πέθανε.
Κοιτάζω στο μέλλον..και ανατριχιάζω από φόβο.
Σκέφτομαι τα χρόνια…και την αγάπη που γνώρισα.
Τώρα είμαι ένας γέρος άντρας…και η φύση είναι σκληρή.
Είναι αστεία τα γηρατειά…μοιάζουν με έναν ανόητο.
Το σώμα θρυμματίζεται…η δύναμη και η χάρη εξαφανίζονται.
Τώρα υπάρχει μια πέτρα στην θέση που ήταν η καρδιά.
Αλλά μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι ζει ακόμα ένας νέος άντρας.
Και τώρα πάλι…η κακοποιημένη καρδιά μου πρήζεται.
Θυμάμαι τις χαρές…Θυμάμαι τον πόνο.
Ζω και αγαπώ την ζωή ξανά και ξανά.
Σκέφτομαι τα χρόνια, πολύ λίγα..Πέρασαν τόσο γρήγορα.
Αποδέχεσαι την γυμνή αλήθεια..Τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Γι’ αυτό, ανοίξτε τα μάτια σας άνθρωποι…ανοίξτε και δείτε.
Δεν είμαι ένας εκκεντρικός γέρος.
Κοίτα πιο κοντά..βλέπεις.. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ! https://www.pentapostagma.gr/2018/06/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%AD%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B5-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BF.html
5 σχόλια
Μετάβαση στη φόρμα σχολίων
“Στη ζωή δεν ήρθαμε να επιβιώσουμε. Ήρθαμε να τη ζήσουμε”
Χρήστος Κατσούλης
Έλληνας Πρέσβης και Συγγραφέας
Υ.Γ. Διστυχώς έχει φύγει από κοντά μας αλλά ζει στην καρδιά μας.
Σ’ ένα ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση, που αναφερόταν σε τριτοκοσμική χώρα, μια ηλικιωμένη γιαγιά έλεγε:
¨Οταν ήμουν μικρή, ήμουν πολύ κουτή. Ήμουν ο ποιος κουτός άνθρωπος του κόσμου. Ρωτούσα τους γονείς μου: Να πάω στο χορό ή να πάω στη δουλειά; Και μου έλεγαν :”Να πας στη δουλειά.” Τώρα θέλω να πάω στο χορό αλλά μου πονούν τα πόδια μου και δεν μπορώ.
Είχα πάει για καφέ και στο δίπλα τραπέζι ήταν δύο γεροντάκια. ¨Οποτε άκουσα την εξής στιχομυθία¨
_ Ο γιος μου δεν μου λέει ποτέ τι κάνει.
_ Γιατί, όταν εμείς είμασταν νέοι λέγαμε στον πατέρα μας τι κάναμε;
_ Όχι, εγώ δεν του έλεγα………….Μα ξέρεις, εμένα ο πατέρας μου δε με ρωτούσε.
_ Έ ούτε και εσύ να ρωτάς.
Επειδή είμαι ευαίσθητη και ρομαντικιά στην ψυχή, ονειρεύομαι να ζήσω τα νιάτα μου (όσα μου έχουν απομείνει) όσο περισσότερο απολαυστικά μπορώ. Κι επειδή είμαι ρεαλίστρια, το όνειρό μου είναι όταν δεν μπορώ ν’ αυτοεξυπηρετηθώ, να πάω σ’ ένα γηροκομείο. Πως είναι στα γηροκομεία τυγχάνει να γνωρίζω από περιγραφές άλλων, πολύ καλά. Παρ’ όλα αυτά δεν έχω σκοπό να ενοχλήσω νέους ανθρώπους όπως έκανε η σημερινή τρίτη γενιά με εξαίρεση κάποιων ελαχίστων φωτεινών παραδειγμάτων.
Μου αρέσει να κερδίζω τους ανθρώπους και όχι τους κατέχω. Να φεύγουν από εμένα, και να ξανάρχονται γιατί αυτοί το θέλουν. Και να ξαναφεύγουν και να ξανάρχονται Και όταν πέφτουν τα παιδιά κάτω να τους περιποιούμαι τις πληγές και να συνεχίζουν το παιχνίδι. Όχι να τους λέω “στο χα πει. γαβ, γαβ, γαβ,”. Κι όποιοι μου προσφέρουν να το κάνουν με την καρδιά τους, κι όχι από υποχρέωση.
Μα τι με βάζετε να γράφω σήμερα. Παρακαλώ απαλλάξτε με. Αν δεν με απαλλάξετε τα υπόλοιπα θα σας τα πει το τραγούδι:
Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους
κι ειν’ όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ’ άστρα του τ’ απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ’ το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ’ αγαπημένα,
να ζήσεις τ’ όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
Έχω μια θάλασσα σμαράγδια
μ’αγάπη κι ήλιο κεντημένα
για την καρδιά σου πού ‘ναι άδεια
έλα σε μένα έλα σε μένα.
Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.
Πολυ ωραιο ποιημα!!!! Τοσο χαλια ειναι η ζωη των ηλικιωμενων στα ευγηρια???? Δεν μπορουν εκει να κανουν παρεες και φιλιες με αλλους ηλικιωμενους????