Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Εθνάρχης και αντικοινωνικά στοιχεία στην προσωπικότητά του.

Η προσωπικότητα, ο βίος και τα παραλειπόμενα της Ιστορίας λαμβανομένων υπόψη και των συνθηκών μέσα στις οποίες έζησε και πολιτεύθηκε Καραμανλής,  μπορεί να αποτελούν για τους φίλους και λάτρεις του μεγάλη έκπληξη, ιδιαίτερα  αν παρουσιάσουμε κάποια αντικοινωνικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του είτε εξ αντιδράσεως προς το περιβάλλον (κατά τoν πατέρα του συνδρόμου της Ύβρεως David Owen) είτε σαν σύμφυτα στοιχεία της προσωπικότητάς του.

Σαράντης Καργάκος ένας πραγματικός Έλληνας, τον χάσαμε νωρίς

Καραμανλής, ένας πολύ ατελής Θεός.

Αν ο Παπανδρέου ήταν το παράδειγμα του ηθικά λάγνου και διεφθαρμένου λαοπρόβλητου ηγέτη, ο Καραμανλής ήταν το παράδειγμα του εγωισμού σε όλο του το μεγαλείο. Οι δικοί του όχι τυχαία τον ονόμασαν Θεό. Ένας πολύ ατελής Θεός όμως…

Η ζωή χαμογελάει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ένα νέο άπειρο και μάλλον μέτριο δικηγόρο των Σερρών από τη στιγμή που τον πλησιάζει ένας γέρος πολιτικός “παλιά καραβάνα” του κατεστημένου και πολύ πλούσιος. Ο Λάμπρος  Ευταξίας, διορατικός σαν κυνηγός ταλέντων διακρίνει στον Καραμανλή αυτά τα προσόντα που θα τον αναδείκνυαν καινούργιο πρωθυπουργό της χώρας. Πείσμα, φιλοδοξία, εγωισμό, πονηριά, αυτοπεποίθηση, επιμονή να περάσει το δικό του. Τον προτείνει στον Παπάγο και αυτός τον διορίζει υπουργό Συντονισμού και Δημοσίων Έργων. Από τότε θα μείνει γνωστός σαν ο άνθρωπος των έργων, αυτός που γέμισε την Ελλάδα εργοστάσια, γέφυρες και δρόμους. Σε κάποια στιγμή μάλιστα έξαρσης κι αισιοδοξίας για το νέο ελληνικό “θαύμα” που πετύχαινε, φώναξε: «δε θέλω θεολόγους και παπάδες, μηχανικούς θέλω κι εργολάβους!»

Τι είχαν μεταξύ τους Καραμανλής και Ευταξίας; Τι στο καλό είχε αυτός ο νέος που συνάντησε τόση εύνοια;  Την απάντηση θα μας τη δώσει ο Σάββας Κωνσταντόπουλος και ο Νίκος Ψαρουδάκης πολλά χρόνια μετά. Ο Κώστας ήταν νέος κι όμορφος, είχε λαμπρό παράστημα, ασυνήθιστα ευγενικό πρόσωπο, συμμετρικά πανέμορφα μάτια, δασιά πυκνά φρύδια που αναδείκνυαν τη ανδρικότητα και τη σωματική ρώμη. Για τα σαπισμένα μούσκλια του γέρου Ευταξία κι ακόμη πιο πολύ για τη σάπια διεφθαρμένη προσωπικότητά του, ήταν μια νοσταλγία των νεανικών του χρόνων, μια παρηγοριά! Τον πλησίασε του έδωσε να καταλάβει πως θα είχε μέλλον αν συμμορφωνόταν στις σεξουαλικές ορέξεις του. Έτσι ο  Καραμανλής έγινε ο αγαπημένος επιβήτορας του Ευταξία και στις 8 Οκτωβρίου του 1955 ο Παύλος αφού ξεγέλασε τον Στέφανο Στεφανόπουλο υποσχόμενος ότι θα τον έκανε πρωθυπουργό, με πραξικοπηματικό τρόπο, όρκισε τον Καραμανλή πρωθυπουργό της Ελλάδας. Ο γιος της κυρά Φανής όπως θυμάται ο Θανάσης Στριγάς δέχθηκε από το βασιλιά Παύλο τα συχαρίκια για την πρωθυπουργία αλλά όταν ο βασιλιάς του ζήτησε τη λίστα των υπουργών φάνηκε απροετοίμαστος· ζήτησε λίγο χρόνο για να την ετοιμάσει, αρκετό όμως για να του στοιχίσει κατά τον Στριγά την πρωθυπουργία. Έτσι διορίζονταν τότε οι πρωθυπουργοί, κατά τις επιταγές του παλατιού και με τη σύμφωνη γνώμη της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ.

Ο Θανάσης Στριγάς στην 15η εκπομπή του στις 30/5/ 1997 στο κανάλι 5 του Γιώργου Κουρή, δίνει την πιο κάτω εκδοχή που υποστηρίζει και ο Ανδρέας Παπανδρέου στο βιβλίο του “Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα”. Ο αρχηγός της Υπηρεσίας Ασφαλείας των ΗΠΑ Άλλεν Ντάλλες, αδερφός του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζων Φόστερ Ντάλλες, απαίτησε να επιλεγεί ο Καραμανλής σαν διάδοχος του Αλέξανδρου Παπάγου. Τότε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα την όργωναν οι Αμερικάνοι,[1] οι συμμορίες των δρόμων του τύπου Εμμανουηλίδη και Κοτζαμάνη, μαζί με τους χωροφύλακες. Όλα αυτά τα καθάρματα προστατεύονταν από τη CIA και από την υπηρετριούλα της ΚΥΠ με αρχηγό τον περιβόητο Νάτσικα. Η CIA μάλιστα είχε στείλει δικούς της πράκτορες για να την οργανώσει με πρώτο και καλλίτερο τον Ελληνοαμερικανό Τομ Καραμεσίνη. Αυτός αναδιοργάνωσε όλους τους δοσίλογους, τους Χίτες, τους χαφιέδες της κατοχής που μετά την αποχώρηση των Βρετανών προσχώρησαν στα καινούργια αφεντικά, τους Αμερικανούς. Καθάρματα, αποβράσματα και κατάλοιπα του φασισμού, σαν τον Στειακάκη, τον Θεοφιλογιαννάκο, τον Ζήση κ.α. τους μετέτρεψε σε gangs (=συμμορίες των δρόμων). Πολλοί απ’ αυτούς ήσαν οι μακρυμάλληδες με τις μακριές φαβορίτες που κατέβαίναν στους δρόμους μαζί με το λαό και τους φοιτητές κατά τους ανένδοτους του γέρο-Παπανδρέου, για να κόβουν κίνηση και να φακελώνουν τους αριστερούς και τους “επικίνδυνους για ανατρεπτική δράση” στα χρόνια της βίας και της νοθείας. Κάποτε – κάποτε χρησιμοποιούνταν για προβοκάτσια ή έκαναν και καμία δολοφονία κατ’ εντολή, όρα Γρηγόρης Λαμπράκης.

Ο χαρακτήρας του ανθρώπου Καραμανλή.

Ο ανθρώπινος Καραμανλής δε διαφέρει πολύ από αυτό που έδειξε όταν βασίλευε στην πολιτική ζωή της χώρας επί 60 συναπτά έτη. Εγωισμός, αλαζονεία, υπερφίαλη αντίληψη για το εγώ του, ένα ιδεατό εγώ που αγγίζει τα όρια του ναρκισσισμού. Χαρακτηριστικά είναι τα πολλά εγώ στους εκάστοτε λόγους, πολιτικές ομιλίες και στα διαγγέλματά του προς τον ελληνικό λαό. «Εγώ έκανα εκείνο, εγώ σκέφθηκα εκείνο, εγώ πρότεινα ετούτο κ.λπ.»

Ποτέ δε βασίστηκε στους συμβούλους του και στους βουλευτές του παρά μόνο στον εαυτό του και στην κρίση του. Συχνά μάλιστα τους ξευτέλιζε αν ήταν τσαντισμένος ή κάτι δεν του πήγαινε όπως αυτός το ήθελε. Ο μακαρίτης φίλος του Κωνσταντίνος Παπαγγελούτσος, ο φανατικός θαυμαστής και υποστηρικτής του, διευθυντής της εφημερίδας “Πελοπόννησος”, κάποτε εκμυστηρεύτηκε  το πρόβλημα επικοινωνίας που είχε με τους υπουργούς του. Σε μία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου επειδή διαφωνούσε με την πλειοψηφία των υπουργών του και επέμενε να περάσει το δικό του, δεν άντεξε, αφού τους βλαστήμησε «το Χριστό και τη Παναγία» βγήκε έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων έτοιμος να σηκωθεί να φύγει. Επενέβη ο Παπαγγελούτσος και τον ημέρεψε ώστε να ξαναμπεί στην αίθουσα των συνεδριάσεων και να συνεχίσει… «Σε έκανε σκουπίδια αν δε συμφωνούσες με τη γνώμη του» έλεγε.

Μαζί με το πρωτοπαλίκαρό του τον Αβέρωφ, η ικανότητά του να συμβιβάζεται για να ξεπερνάει τις κακοτοπιές έμεινε ιστορική. Όλη του η πολιτική καριέρα πέρασε μέσα στον ίδιο μόνιμο ρεφραίν. Να προχωράει έρποντας, υποχωρώντας και συμβιβαζόμενος όταν δε μπορούσε να επιβληθεί δια της πυγμής, της βλαστήμιας και της επιβολής με το κύρος που διέθετε. Αυτά όλα είχαν πέραση στη εσωτερική πολιτική της χώρας, εκεί σχεδόν πάντα του πέρναγε, εκτός αν αντιδρούσε το παλάτι, ο άλλος πόλος δύναμης μέσα στην Ελλάδα. Η εφαρμογή όμως αυτής της  μεθόδου στην εξωτερική πολιτική απέβη εξ ολοκλήρου καταστροφική και μοιραία για την Ελλάδα. Έτσι τα  έκανε μούσκεμα με τη συνθήκη της Ζυρίχης. Εκεί μαζί με το  φίλο του και συγγραφέα επικών έργων Αβέρωφ Τοσίτσα, (που καμιά σχέση δεν είχε με τη μεγάλη φιλοπάτριδα οικογένεια των Τοσιτσαίων της Ηπείρου) διέπραξε ο Καραμανλής το μεγάλο λάθος που το πληρώνει ακόμη η Ελλάδα  και η Κύπρο· δέχθηκαν την Τουρκία τριτεγγυήτρια με δικαιώματα συγκυβερνήσεως και στρατιωτικής παρουσίας της στην Κύπρο. Για αυτές  τις συμφωνίες της Ζυρίχης ο αριστοκράτης, ο ευγενής, ο φιλόσοφος  και πάντα χαμένος στην πολιτική διότι ήταν τίμιος και  ηθικός, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, είχε εκφρασθεί σε ελβετική εφημερίδα στις 18 Οκτωβρίου του 1964 με τα εξής λόγια: «δημιουργήσαμε ένα καθεστώς που κατά βάθος αντιτίθεται στη λογική», του οποίου όμως την αποδοχή υπαγόρευε η ανάγκη για την ενότητα της Ατλαντικής συμμαχίας. Ο Καραμανλής εργαλείο των Αμερικανών, έχασε μια ιστορική ευκαιρία να αντιτάξει ένα ΟΧΙ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική που ευνοούσε την Τουρκία επειδή συνόρευε άμεσα με τη Σοβιετική Ένωση. Προτίμησε να προσφέρει με την υπογραφή του μια ανεκτίμητη υπηρεσία στην αμερικάνικη διπλωματία και να διατηρήσει τον πρωθυπουργικό θώκο από ανθρώπινη ματαιοδοξία που πάντα τον διακατείχε.

Κάτω από το ίδιο πνεύμα ηττοπάθειας, και υποχωρητικότητας αν και ανέλαβε πρωθυπουργός ένα μήνα μετά τις τουρκικές βαρβαρότητες, (8 Οκτώβρη του 1955), ανέχθηκε τα εγκλήματα των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και Τένεδο στις 6 Σεπτέμβρη του 1955. Τότε έβαλε τη γλώσσα βαθιά στο στόμα και την ουρά κάτω από τα σκέλια, φοβισμένος από το ιταμό διάγγελμα του Φόστερ Ντάλλες προς τον ετοιμοθάνατο Παπάγο «να σταματήσει κάθε διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για χάρη του ΝΑΤΟ, της ασφάλειας και του αντικομμουνιστικού αγώνα».

Τι πείραζε αν ο άθλιος αυτός εξίσωνε τους θύτες Τούρκους με τα θύματά τους, τους Κωνσταντινουπολίτες, Ίμβριους και Τενέδιους αδελφούς μας; Το συμφέρον των ΗΠΑ  κοίταζε. Μην του φύγει η Τουρκία κατά τη ρώσικη μεριά, και πάει με τους κομμούνες που μισούσε σαν αδίστακτος καπιταλιστής πλουτοκράτης που είχε στο μεταξύ γίνει.

Συνέχισε λοιπόν ο Καραμανλής το βιολί του· να φτιάχνει δρόμους, τα εργοστάσια ζαχάρεως στη Λάρισα και το φράγμα του Λάδωνα, παρά να παραπονεθεί στεντόρεια στον αμερικανικό παράγοντα, να διαμαρτυρηθεί για το τουρκικό θράσος και τις προκλήσεις, ακόμη και να θέσει τον ελληνικό στρατό σε κατάσταση ετοιμότητας. Αντίθετα έστελνε την αστυνομία ενάντια στη φοιτητική και γυμνασιακή νεολαία που διαμαρτυρόταν για τα βασανιστήρια και τους απαγχονισμούς των παλικαριών της ΕΟΚΑ από τους Βρετανούς. Ο άνθρωπος αυτός πήγε κόντρα σε ό,τι μεγαλειώδες είχε αυτό το Έθνος, το μπλοκάριζε, το καθήλωνε, το αποκοίμιζε το μάραινε μαζί με την ελπίδα του κάθε Έλληνα για κάτι καλύτερο στον τόπο του. Αποτέλεσε τη χειρότερη τροχοπέδη της Ελλάδας με το συντηρητισμό του που οι σφογγοκωλάριοί οπαδοί του τον ονόμαζαν ρεαλισμό.

Επί εποχής του άρχισαν τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα προς τη Γερμανία και την Αυστραλία. Χιλιάδες νέοι, αγράμματοι, χωρίς μόρφωση, χωρίς γνώσεις της γλώσσας του τόπου που θα πήγαιναν, εγκατέλειπαν την πατρίδα για να θυσιάσουν την αλκή τους σε ένα άγνωστο τόπο με μόνο κίνητρο το χρήμα. Αυτός ο πατέρας του Έθνους ευθύνεται για τον εξανδραποδισμό και το ξεσπίτωμα του πιο τίμιου και αγνού τμήματος της Ελλάδας. Αυτοί που απέμειναν ήταν εκείνοι που είχαν μυηθεί στις κομπίνες, στο ρουσφέτι, στο δημοσιοϋπαλληλισμό μέσα από τους διορισμούς των κομματικών γραφείων. Τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ που μπήκε στο θυλάκια των ημετέρων νεόπλουτων, έδωσαν το πρώτο μάθημα μέσα από τη φενάκη της δήθεν Ανασυγκρότησης. Κανείς τους δεν τιμωρήθηκε στην ελληνική μπανανία!                                              «Πήγε κόντρα στα πιο στοιχειώδη του ένστικτα και τελικά αποκόπηκε από όλους τους οπαδούς, καθώς κι από τις ίδιες τις συναισθηματικές ρίζες. Τώρα που η κυβερνητική εξουσία έχει εξαφανιστεί, (σ.γ.:μετά την παραίτησή του εκ της προεδρίας) τώρα φαίνεται η καθολική γύμνια της πολιτικής του “ευφυίας”, με μόνιμο απομεινάρι τον ετσιθελικό πατερναλισμό του[2]».

Προφανώς έχει δίκιο ο Ν. Δεληπέτρου ότι ο Καραμανλής ήταν ένας ωμός, ρεαλιστής, πρακτικός πολιτικός που απόφευγε τα πολλά λόγια, (σ.γ.:μόνο στα τελευταία χρόνια της ζωής του το έπαιζε “Αβραάμ” της πολιτικής και θυμόσοφος) ότι ανήκε «στην κατηγορία των πολιτικών οι οποίοι δε λένε ψέματα. Αλλά νομίζω ότι μερικές φορές αποφεύγει να αποκαλύψει την αλήθεια». Το τελευταίο θα το βρει κανείς εν αφθονία στον φάκελο της Κύπρου αλλά και στο δεκάτομο έργο του, στην αυτοβιογραφία του. Εκεί γράφει τις μισές αλήθειες, όσες τον συμφέρουν και αποδεικνύουν ό,τι τον βολεύει πλην μιας βασικής αλήθειας που όποιος έχει νουν μπορεί εύκολα να συμπεράνει σαν το Στριγά: “Τόσο ο Καραμανλής, όσο και ο Μητσοτάκης με τον Παπανδρέου, απουσίασαν από όλες τις κρίσιμες για το έθνος στιγμές! Έκαμναν την εμφάνισή τους όταν τα πράγματα ήσαν υπεσχημένα από τις μυστικές υπηρεσίες των Αμερικανών πως όλα θα πήγαιναν καλά, θα εξουσίαζαν εκ του ασφαλούς και θα κινδύνευαν το ελάχιστο”.

Από εχθροί μονιάσανε για χάρη της εξουσίας και της διαδοχής

Κάτι πασίγνωστο από την εποχή που ο Καραμανλής βασίλευε σαν αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) ήταν η τεκτονική του ιδιότητα. Το πότε, πως και που μυήθηκε στη Μασονία δεν είναι γνωστό. Δεν είναι απίθανο να έβαλε το χεράκι του ο άλλος γνωστός μασόνος της ΕΡΕ και συνοδοιπόρος του ο Γεώργιος Ράλλης, ο άνθρωπος που τόσο αυτός όσο και ο πατέρας του έπασχαν από το πολύπλοκο σύνδρομο του τεκτονισμού. Όμως ο γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας των Ράλληδων δικαιολογείται να κάνει παρέα με τους σπουδαίους του τεκτονισμού. Ο άξεστος και αδιάβαστος, Καραμανλής, ο άνθρωπος που δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον για κάτι πνευματικό, κι έγραφε στα παλιά του παπούτσια την Ορθοδοξία και κάθε τι το θρησκευτικό, ο υβριστής των θείων και του Θεού, θεός ο ίδιος της πολιτικής, τι σχέση μπορεί να είχε με την πνευματική τελείωση που απεργάζονται οι τέκτονες του ΜΑΤΣ μέσα στα σκοτεινά εργαστήριά τους; Μόνο ένας λόγος μπορεί να υπήρχε, η προώθησή του στο πολιτικό παλκοσένικο!

Κάτι άλλο που σηματοδοτεί την πορεία του είναι ο γάμος του με την όμορφη πατρινοπούλα γόνο της οικογένειας Κανελλοπούλου, Αμαλία. Την πήρε στο λαιμό του ο επιβήτορας! Κρυφοομοφυλόφιλος, αποφεύγοντας τη δημοσιότητα όσον αφορά την προσωπική του ζωή για να μην προκαλεί, μονόχνωτος και άνθρωπος του παρασκηνίου, νόμιζε ότι θα θόλωνε τα νερά της διεστραμμένης κλίσης του κρατώντας τα προσχήματα και νυμφευόμενος την καϋμένη την Αμαλία. Ο γάμος αυτός “για του λαού τα μάτια”, όπως ήταν επόμενο δεν άντεξε, χώρισαν. Η Αμαλία χάθηκε στην αφάνεια για να γράψει στα γεράματά τα βιβλία της.          Τι να πει κανείς; Ποιο μέλλον αδελφέ μου είναι δυνατό να έχει αυτός ο τόπος όταν κυβερνάται από προδότες, κύναιδους, πόρνους  και μοιχούς;

Η πρώτη καραμανλική περίοδος διακυβέρνησης:Δολοπλοκίες, σκάνδαλα, φανατισμός και αδελφοκτόνος εμφυλιοπολεμικός οίστρος.

Σε μια εποχή όπου βασίλευε η αμοιβαία δυσπιστία, ο πολεμικός ανταγωνισμός, η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο συστημάτων αστισμού και κομμουνισμού, οι συνέπειες για τις μικρές χώρες όπως την Ελλάδα, δε μπορούσαν να είναι άλλες από αυτές που αμαύρωναν τη ζωή, τη γαλήνη, την ευκαιρία για δημιουργία, πρόοδο κι ευτυχία των ταλαιπωρημένων από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αμέσως μετά εμφύλιο πόλεμο μεταξύ αδελφών Ελλήνων. Η οικονομική υποτέλεια, η ασυδοσία των πλουσίων σε βάρος των φτωχών, η καταπίεση και η βάναυση συμπεριφορά της εξουσίας απέναντι στο μέσο πολίτη, οι σπιούνοι, οι πληροφοριοδότες υποστηρικτές του κράτους και του παρακράτους,  ο ιδεολογικός  διχασμός, ήταν τα οψώνια της αμαρτίας που πλήρωσαν οι Έλληνες μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας και την αναγνώριση του ΚΚΕ από τον ίδιο τον πατέρα της βίας και της νοθείας Καραμανλή.[3] Ήταν ο φόρος του αίματος διότι οι Έλληνες συντηρητικοί, φανατισμένοι, μαζοποιημένοι, επιπόλαιοι, τυφλοί και εθελοτυφλούντες, ψήφιζαν αργυρώνητες, υποταγμένες στον αστισμό, τον  αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, το πεντάγωνο και τη CIA, κυβερνήσεις της δεξιάς. Την ίδια στιγμή ένα άλλο μεγάλο μέρος του λαού, πίστευε και αγωνιζόταν για τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία από τους Αμερικάνους, ακολουθώντας μια θολή και τυφλή σοσιαλιστική ιδεολογία που εύκολα συγχεόταν με την μαρξιστική και συναντούσε  την αντίδραση του εθνικόφρονος κατεστημένου, του παλατιού, της δεξιάς, των ξένων και ημεδαπών μυστικών υπηρεσιών. Αυτοί ήταν οι κεντρώοι και οι φιλελεύθεροι σοσιαλιστές. Ένα τρίτο μέρος αποτελούμενο από πολλούς άθεους διανοούμενους, μορφωμένους νέους που συχαίνονταν τη δεξιά, την προσήλωση του συντηρητικού εκκλησιαστικού κατεστημένου στον αστισμό και την εθνικοφροσύνη της μιζέριας και της αδικίας. Αυτοί αγωνίζονταν εξίσου τυφλοί από το θυμό και το φανατισμό, ενάντια στην αδικία και τις παρανομίες των εθνικοφρόνων για μια δημοκρατία μαρξιστικού τύπου που δεν υπήρχε σε κανένα κράτος του κόσμου παρά μόνο στην οξυμένη από τη σοβιετική προπαγάνδα φαντασία τους. Είναι τα αθώα θύματα που έζησαν διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις για να μην πιστεύουν στα μάτια τους μέχρις ότου είδαν το σιωνιστικοίδρυτο μαρξιστικό παράδεισο να καταρρέει στα τέλη της δεκαετίας του 80.                                   Οι Έλληνες, στην πλειοψηφία τους, υποτιμώντας την ιστορία και τη θρησκεία τους, απεμπολώντας το δρόμο που η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός και η ορθοδοξία, πάντα βάδισαν σφιχταγκαλιασμένες, έγιναν εκούσια θύματα του καπιταλισμού και του μαρξισμού. Δικαίως λοιπόν υπέφεραν και υποφέρουν, επειδή προσκυνούν σατανοκρατούμενες εξουσίες που ανήκουν στη πανταχού παρούσα σκοτεινή πυραμίδα του θανάτου. Τιμωρούμαστε όλοι σαν Έθνος και λαός διότι αρνούμαστε τα λόγια του μεγάλου Θεού που έχουμε στην κορυφή του Συντάγματος της χώρας. Αλλά και Αυτόν τον ίδιο βλαστημούμε αγνοώντας οι κοντόθωροι ότι: «νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». (Ιωάννης 14, 31). Έτσι ξεχάσαμε την ιερή αποστολή που μας ανέθεσε. Εκβληθήκαμε έξω του νυμφώνος και πεθαίνουμε, μαραζώνουμε αντικρίζοντας από μακριά τη χώρα της Επαγγελίας, ακριβώς όπως κάνουν οι άλλοι οι λαοί που προσκυνούν τις εξουσίες του διαβόλου και υποκριτικά τον λατρεύουν τις Κυριακές χωρίς έργα παρά μόνο με λόγια.

Να λοιπόν ποια τα έργα του Καραμανλή με τη δική μας ευθύνη συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Ο Μαξ Μέρτεν, εγκληματίας πολέμου και δήμιος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ήρθε στην Ελλάδα για να περάσει τις διακοπές του και ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Α. Τούσης τον έκλεισε στις φυλακές. Ο Καραμανλής πανικοβλήθηκε όταν η Βόννη αξίωσε την άμεση απελευθέρωσή του με τις ευχές της γερμανόφιλης Φρειδερίκης. Με νομοθετικό διάταγμα παλάτι και Γερμανία επέβαλλαν τη θέλησή τους ενάντια στη δικαιοσύνη. Ο Μέρτεν φεύγει με το πρώτο αεροπλάνο για Γερμανία και από εκεί εξαπολύει το δηλητήριό του. Ανάμεσα στους φασίστες συνεργάτες του στην Ελλάδα, μετέπειτα δοσίλογους της κατοχής, ήταν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Χαμός! Ποιος έσωζε τους υπουργούς του από το θηρίο Καραμανλή. Η βλαστήμια και τα ξεσπάσματά του είχαν γίνει καθημερινή τροφή για την ελληνική κυβέρνηση. Χωρίς αυτά υπουργικό συμβούλιο δε γινόταν. Τελικά με μια ελληνογερμανική διακυβερνητική επιχείρηση απόσπασης των πολυτίμων πειστηρίων και αποδείξεων που ο Μέρτεν κρατούσε στα χέρια και εκβίαζε τον Καραμανλή, το Νοέμβρη του 1960 ο Μαξ ο Εβραιοφάγος, παρέδωσε το φωτογραφικό υλικό του και ο Καραμανλής, αν και ποτέ δεν αποδείχτηκε η ενοχή του, (ούτε όμως και η αθωότητά του) συνέχισε να κυβερνά ακλόνητος.

Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη που τον βάφτισε «ηθικό αυτουργό ενός εγκλήματος» χωρίς να είναι, κατέδειξε τις μεγάλες ευθύνες του να τρέφει το παρακράτος και να ανέχεται την υπερκυβέρνηση που τον ανέδειξε πρωθυπουργό, δηλαδή τα ανάκτορα, τη CIA και την οικονομική ολιγαρχία. Αυτή τη γάγγραινα, που εξ αιτίας της ανοχής του και των σκανδάλων της για τα οποία αυτός έκλεινε τα μάτια, απέκτησαν βίλες, καράβια, μεγάλα οικόπεδα, διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας, με λίγα λόγια προικοδοτήθηκαν γερά οι άνθρωποι με τα λεφτά της νύφης, του λαού. Όταν κατηγορήθηκε ο Καραμανλής, ο αδερφός του ο Αχιλλέας που φτιάχτηκε ανάλογα στο υπουργείο Δημοσίων Έργων και η κυβέρνησή του από το βουλευτή της αριστε

α μέρη της οικουμένης για να επιζήσει, πήρε την αλαζονική απάντηση: «Απαξιώ ν’ απαντήσω». Εκεί του πέρναγε, όχι όμως στο παλάτι, την CIA και στους παρακρατικούς του ΙΔΕΑ, των ΤΕΑ, τη “Χ” του Γρίβα, της ΕΒΟΝ (=Ελληνική Βασιλική Οργάνωση Νεολαίας) τους “Ελπιδοφόρους Νέους”, την ΕΚΟΦ, την “Καρφίτσα”, τους “Εγγυητές του Βασιλέως”, όλες τους φασιστικές οργανώσεις οι οποίες τη νύχτα έστηναν «ενέδρες στις λαϊκές γειτονιές κακοποιώντας, βιάζοντας και σκοτώνοντας αγόρια και κορίτσια, που υστερούσαν σε ελληνοχριστιανική αγωγή[4]…» Όλες αυτές οι ένοπλες ομάδες κρούσεις με οπλισμό, οχήματα κλπ. υλικό πολέμου που προερχόταν από την αμερικάνικη βοήθεια του Δόγματος Τρούμαν (1946). Αυτές οι υπερκρατικές οργανώσεις δώσανε στην ελληνική κοινωνία δύο διάσημες και εντιμότατες προσωπικότητες, τον Κοτζαμάνη και τον Εμαννουηλίδη, δολοφόνους του αριστερού Υφηγητή της Ενδοκρινολογίας Γρηγόρη Λαμπράκη.

Με ηγέτη το κοντόχοντρο ανθρωπάριο, εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωσταντίνο Κόλλια, (πρώτο πρωθυπουργικό κουτσούνι της χούντας) ανελήφθη από το παρακράτος μια άθλια επιχείρηση επηρεασμού των ανακρίσεων.[25] Ο αδέκαστος δικαστής Χρήστος Σαρτζετάκης το μέγιστο παράδειγμα ελληνορθόδοξης προσωπικότητας μαζί με τους εισαγγελείς Στυλιανό Μπούτη, Παύλο Δελαπόρτα και Δημήτριο Παπαντωνίου, άντεξαν στις απειλές ακόμη και το φόβο του επικείμενου θανάτου ενάντια στους ίδιους και στις οικογένειές τους. Οι δύο πρωταίτιοι καταδικάστηκαν, αλλά ο υποστράτηγος Κώστας Μήτσου, ο συνταγματάρχης Ευθύμης Καμουτσής και πολλοί “άλλοι” τη γλίτωσαν, το μαχαίρι δεν έφτασε ψηλά. Τόση ήταν η δύναμη του παρακράτους επί Καραμανλή ώστε ακόμη και η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου δειλή και υποταγμένη του παλατιού, εφαρμόζοντας την πολιτική της λήθης δεν απέδωσε δικαιοσύνη, συγκάλυψε το έγκλημα, αποδεικνύοντας ότι και αυτή ήταν ένα δημοκρατικότερο πρόπλασμα της ίδιας αμαρτωλής Τριάδας, των βασιλικών,  της CIA και του παρακράτους. Μετά το βασιλικό πραξικόπημα (15/8/1969) όλοι οι κατηγορούμενοι ανώτεροι αξιωματικοί και ο Μήτσου αποδόθηκαν λευκοί και αθώοι στην κοινωνία ή δε χούντα το Σεπτέμβρη του 1968 ακύρωσε τα διατάγματα αποστρατείας και τους επανέφερε με τιμές στα αξιώματά τους.

Το μεγαλύτερο έγκλημα όμως των Ελλήνων πολιτικών που συνέχισε και επαύξησε ο Καραμανλής ήταν η ανεξέλεγκτη δραστηριότητα της ΣΙΑ στην Ελλάδα από την εποχή της ιδρύσεώς της (1947) μέχρι σήμερα.

Το πρώτο κλιμάκιό της CIA εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1947 με αρχηγό τον προαναφερθέντα Τομ Καραμεσίνη. Τέσσερις πράκτορες εγκαταστάθηκαν σαν εμπορικοί και επιστημονικοί σύμβουλοι της Αμερικανικής Πρεσβείας, δύο στο στρατηγείο του Βαν Φλήτ και ένας στον Οργανισμό Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου (όπου συνέτιζαν με το ξύλο, την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου τους εχθρούς της Ελλάδας εξόριστους κομμουνιστές) σύμβουλος του συνταγματάρχη Μπαϊρακτάρη.                             Οι πιο εγκληματικές, συνωμοτικές και παράνομες ενέργειες της ΣΙΑ στην Ελλάδα ήταν 1ον) η διοργάνωση των εκλογών της βίας και της νοθείας του Οκτώβρη του 1961 από τον Λάφλιν Κάμπελ, τον Παύλο το βασιλιά των Ελλήνων, μαζί με αξιωματικούς του σχεδίου “Περικλής” μεταξύ των οποίων κυριαρχούσα φυσιογνωμία ήταν ένας από τους μετέπειτα ενθουσιώδεις χουντικούς, ο αντιστράτηγος Β. Καρδαμάκης. Αυτός με το όπλο στην τσέπη περιδιάβαινε στη Θεσσαλονίκη από το ένα εκλογικό τμήμα στο άλλο φροντίζοντας ο θρασύτατος κομμουνιστοφάγος, να εξασφαλιστεί η “δημοκρατική εκλογή” της ΕΡΕ. 2ον) Η δολοφονία Λαμπράκη. 3ον) Η έκρηξη βόμβας στον Γοργοπόταμο που αποδόθηκε σε ποιούς άλλους; Στα αιώνια θύματα, τα κομμούνια. Έχουμε ήδη αναφέρει ποιος αμερικανός  πράκτορας ήταν υπεύθυνος γι’ αυτή. 4ον) Τα γεγονότα της δολιοφθοράς στα τάνκς με ζάχαρη στον Έβρο από τον Γ. Παπαδόπουλο. 5ον) Η επιχείρηση κατάργησης του Γ. Παπανδρέου από τον Κωνσταντίνο το καλοκαίρι του 1965, οργανωμένη από τον Τζων Μώρη.  Ο ίδιος μαζί με τον Σταβ Μίλτον 6ον) επόπτευε και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στις 21 Απριλίου του 1967 μαζί με τον Μωυσή Νταγιάν.

Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Καραμανλής στις 19 Φλεβάρη 1956 δημιούργησε Κυβέρνηση υφαρπάζοντας την εξουσία με ποσοστό εκλογικό 47,38% έναντι της αντιπολίτευσης που υπερτέρησε με ποσοστό 48,15%. Με τα προκαθορισμένα μαγειρέματα του εκλογικού νόμου η ΕΡΕ έβγαλε 165 βουλευτές και τα άλλα κόμματα αν και πλειοψήφησαν, 132. Το πράγμα παράγινε στις 11 Μάη του 1958. Τότε η ΣΙΑ κατασκεύασε ένα εκλογικό σύστημα ευρείας υποκλοπής των ψήφων του λαού. Πρώτη βγήκε η ΕΡΕ και δεύτερη η ΕΔΑ προς έκπληξη της ΣΙΑ που τα θαλάσσωσε κυριολεκτικά. Φανταζόμαστε λοιπόν το όργιο της καλπονοθείας που έγινε αργότερα, το 1961.

Πόσο μπορούσε να κρατήσει ένα τέτοιο καθεστώς που στηριζόταν στα ξύλινα πόδια της βίας, του καιροσκοπισμού, του νεοπλουτισμού, της αλαζονείας και της εκμετάλλευσης του φτωχού Έλληνα πολίτη; Ο Καραμανλής συγκρούσθηκε με τη βασιλική οικογένεια όταν αποφάσισαν να πάνε να δουν τους συγγενείς τους γαλαζοαίματους του Λονδίνου. Η Αμπατιέλλου τους περίμενε ζητώντας την απελευθέρωση του συζύγου της που ήταν εξόριστος διότι πίστευε στο μαρξισμό. Ο Παύλος τον αγνόησε κι αυτός χολώθηκε. Φυσικά το βασιλικό ζεύγος γελοιοποιήθηκε στο Λονδίνο όπως τους έπρεπε.

Τότε περίπου άρχισαν τα μαγειρέματα και για την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου. Το παλάτι ήθελε τον Ιερώνυμο Κοτσώνη, τον μετέπειτα αρχιεπίσκοπο της χούντας, η εκκλησία εξέλεξε τον ομοφυλόφιλο Ιάκωβο. Η κυβέρνηση δεν αντιπροσωπεύτηκε στην ενθρόνισή του όπως έκανε ο βασιλιάς. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος, ο γιος της μαμάς πρωτοσυγκρούστηκε με τον Καραμανλή λέγοντάς του: «Άκουσε Καραμανλή…» ο άλλος, δεν άντεξε μια τέτοια προσφώνηση από ένα λελέ της μαμάς του και του ανταπάντησε «άκουσε εδώ κωλόπαιδο…» Το ποτήρι ξεχείλισε, «αυτός ο αλήτης που τον κάναμε άνθρωπο θα μας χουγιάξει κι όλας, εμάς, το βασιλιά, τη βασίλισσα, το διάδοχο…» έτσι τον παραίτησαν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχασε την μεγάλη ευκαιρία να γίνει ο άξιος αρχηγός του Έθνους ανατρέποντας το παλάτι, όπως την έχασε δύο χρόνια αργότερα ο γέρος της Δημοκρατίας. Υπέκυψε στις δολοπλοκίες και απειλές του παλατιού όπως και τόσοι άλλοι…  Αν κατάγγελνε το παλάτι και τη ΣΙΑ σαν τους σκοτεινούς δαίμονες που επιβουλεύονταν και υπονόμευαν την ηρεμία, τη γαλήνη και την ευτυχία του ελληνικού λαού, ο λαός θα τον αποθέωνε. Αλλά ο Καραμανλής πάντα στις κρίσιμες στιγμές υπέκυπτε. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης υπερίσχυε του πατριωτισμού του που ήταν έτσι και αλλιώς πολύ εξασθενισμένος από τους τόσους συμβιβασμούς. Στις 11 Ιουνίου του 63 παραιτείται και αναχωρεί ινκόγνιτο για Ζυρίχη και Λονδίνο. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγίνει πρωθυπουργός, πως λοιπόν αυτός ο ναρκισσιστής να καταδεχθεί να παίξει τον υποτιμητικό ρόλο της αντιπολίτευσης; Θα έρθει πίσω στις 28 Σεπτέμβρη του 63 για να διευθύνει την προεκλογική εκστρατεία της ΕΡΕ.  Μετά την εκλογική ήττα της 3ης Νοέμβρη του 63 όπου η ΕΡΕ πήρε λίγο-πολύ το αναμενόμενο πραγματικό ποσοστό της, 39,7% στις 9 Δεκεμβρίου, φεύγει βράδυ, δειλά σαν κλέφτης, με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης και εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι. Με το αυξημένο αίσθημα αυτοσυντήρησης που τον διακατείχε είχε καταλάβει πως για το κατεστημένο ήταν πια καμένο χαρτί!

Πως είναι δυνατό και τότε και τώρα, να ανασάνει ο Έλληνας ελεύθερα, να ζήσει χαρούμενη κι ευτυχισμένη ζωή, όσο οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας αποτελούσαν και αποτελούν προκάλυμμα αυτής της φαρμακερής οργάνωσης των πλανηταρχών του Σιωνισμού, που δρα κρυφά, χθόνια και πίσω από την όποια δημοσιότητα, με σκοπό τη σκλαβιά και υποτέλεια όλων των λαών;

[1] Όλοι γνωρίζουν το θράσος του Αμερικανού πρεσβευτή Πιουριφόυ να ανεβαίνει στο παλάτι με κοντά παντελονάκια και σανδάλια κάθε άλλο παρά κρατώντας το πρωτόκολλο. Ο άνθρωπος συμπεριφερόταν σαν να πήγαινε για μπάνιο στη θάλασσα της μπανανίας όπου βασίλευε ελέω αμερικανική ισχύος…

[2] Στριγάς,Α.: “Η Μαυρη Βίβλος των Ελλήνων Πολιτικών, Οι ανέντιμοι υπηρέτες του Λαού”, Εκδόσεις Νεα Θέσις, Αθήνα 1994, σ. 22.

[3 ]Είναι χαρακτηριστική  και ειρωνική σύμπτωση ότι ο άνθρωπος που πάλεψε με κάθε νόμιμο και παράνομο τρόπο ενάντια στον κομμουνισμό, τον αναγνώρισε ευθύς μόλις πήρε το πράσινο φως από την NSA και τη CIA. Με την είσοδο των Ελλήνων στην ΕΟΚ από τον ίδιο τον Καραμανλή, ο μπαμπούλας του κομμουνισμού έπαυε πλέον να παίζει το ρόλο του λαϊκού κράχτη προς το συντηρητικό αστικό κατεστημένο. Από εδώ και στο εξής τον ρόλο αυτό θα τον αναλάμβανε ο μύθος μιας ενωμένης Ευρώπης “των λαών”, στην ουσία ο παράδεισος των μονοπωλίων. Ένας παράδεισος που υποσχόταν μια κοινωνία υλικής αφθονίας, ενώ στην πραγματικότητα θα παρέσυρε και θα υπέτασσε τον επιπόλαιο και μη συνειδητοποιημένο ελληνικό λαό σε μια οικονομική συντεχνία που θα καταπατούσε όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες  του προσώπου.

[4] Κάτρη, Γ. ό.π.π. σ. 149.

[5]Σε ομιλία του στην Πάτρα ο αγαθός, ηρωϊκός, φιλοσοφημένος  και στοχαστικός Ηλίας Ηλιού, θύμα κι αυτός της κομμουνιστικής σιωνιστικής ιδεολογικής απάτης, αποκάλυψε θαρρετά τα ονόματα των εισαγγελέων και δικαστών όλων των βαθμίδων, με αρχηγό τον Κ. Κόλλια οι οποίοι επενέβησαν εναντίον της αποκάλυψης της αλήθειας.

Απόσπασμα  από το βιβλίο του Γεωργίου Ευαγγελάτου: “ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ”. Εκδόσεις ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΑ διανέμεται σε τευχίδια.