Θυμάσαι;

Θυμάσαι γλυκιά μου τότε που ανεβαίναμε το πανάρχαιο ασανσέρ της σινιόρας για να νοικιάσουμε το πρώτο διαμέρισμά σου;

Τότε που περιπλανιόμασταν στους δρόμους της Ρώμης στον ελάχιστο χρόνο που είχες γι’ ανάπαυση από το διάβασμα, παραμονές των εξετάσεων;

Κάποια βιβλία που αγοράσαμε γιατί είπες ότι θα σε διευκόλυναν στις εξετάσεις της ιατρικής;

Το φαγητό που σου έφερνα στο κρεβάτι που διάβαζες για να μην απασχολείσαι με τα τετριμμένα;

Τις ώρες που περιμέναμε μαζί με άλλους υποψήφιους στην αυλή του πανεπιστημίου La Sapienza, όπου πάλευες να προσανατολιστείς ανάμεσα στους άλλους υποψήφιους; Να μάθεις τα θέματα, τι περίπου ρωτούσαν στις γραπτές εξετάσεις;

Κι ήρθε η ημέρα των εξετάσεων και εμείς οι γονείς, κόσμος ολόκληρος που άφησε δουλειές κι όλες τις άλλες μέριμνες, αναμέναμε με αγωνία απ’ έξω από την αίθουσα των εξετάσεων κάπου εκεί στη via Margherita όπου βρίσκονταν κι οι περισσότερες κλινικές και νοσοκομεία της Ρώμης. Θυμάσαι;

Μάθαμε τα αποτελέσματα από την Ελλάδα, και είχες περάσει. Το χαρήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για νέες περιπέτειες με μεγάλες τώρα βαλίτσες, κυριολεκτικά κοψομεσιαστήκαμε να τις μεταφέρουμε στη νέα σινιόρα σε προάστιο της Ρώμης.

Παρ’ όλα αυτά τα βάσανα, είχα κι εγώ ένα δευτερογενές κέρδος· πραγματοποίησα ένα παλιό μου ανεκπλήρωτο όνειρο.

http://https://www.youtube.com/watch?v=hO-yOqCozDk

Τρεις φορές είχα περάσει προ των πυλών της Ρώμης και δεν είχα αξιωθεί να την επισκεφτώ. Τούτη τη φορά τη χάρηκα και στις συνεχείς επισκέψεις για να σε δω τι κάνεις πως ζεις, ποιες άλλες ανάγκες είχες, την έμαθα απέξω. Μπορώ αυτή τη στιγμή να βαδίσω στους δρόμους, στα μουσεία, στις περίφημες εκκλησιές, στο Λατεράνο, στον Άγιο Πέτρο, στις κατακόμβες, με κλειστά τα μάτια.

Θυμάσαι ότι είχα παραμάσχαλα όλο τον τόμο της αναγέννησης την “Ιστορία του Πολιτισμού” του Durant για να μελετήσω επί τόπου την Ιερή Πόλη;

Τον ενθουσιασμό μας όταν επισκεφθήκαμε το Museo Borghese με τα περίφημα γλυπτά του Canova, του Giovanni Laurentzio Bernini ιδιαίτερα το αγαπημένο μας «Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα»;

Ήρθες στη Ρώμη, γράφτηκες και ξεκίνησες φοιτήτρια τώρα να παρακολουθείς τα μαθήματα.

Τι όνειρα κάναμε τότε; Και ιδιαίτερα τη συζήτησή μας να επιχορηγείς με το επάγγελμά σου το χόμπυ σου;

Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά οι αναμνήσεις, τα ευχάριστα, η εμπειρία της Ρώμης και αργότερα της Περούτζα και της Ασίζι δεν θα ξεχαστούν όσο ζούμε, συμφωνείς;

Αυτός που θα βρίσκεται δίπλα σου και θα προσεύχεται για σένα εκτός από τον Θεό  όσο Αυτός θα του επιτρέψει ακόμη να ζει…

 

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.