Η «αντανακλαστική κίνηση» των Ευρωπαϊκών λαών
Από τις θεωρίες του «ευρωσκεπτικισμού» και του «εθνολαϊκισμού» είναι προτιμότερο να νοούμε την επικράτηση της «αποχώρησης» στο βρετανικό δημοψήφισμα για την Ε.Ε. ως μια πράξη απόρριψης της παγκοσμιοποίησης από τα πιο φτωχά και καθυστερημένα κομμάτια της βρετανικής κοινωνίας: Η ειδοποιός διαφορά της ΕΟΚ του 1975, από την Ε.Ε. του 2016 –εξάλλου– είναι ότι η τελευταία έχει πλέον ταυτιστεί με την παγκοσμιοποίηση, θέλοντας να πάρει την μορφή μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης των περιφερειών, που στρέφεται ενάντια στην εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Ούτως ή άλλως, ο ευρωσκεπτικισμός θα εκδηλωθεί αρχικώς, κατά την δεκαετία του 2000, μέσω της προώθησης ενός εναλλακτικού σχεδίου για την Ένωση, και όχι απαραίτητα ως ευθεία απόρριψή της: Το αίτημα, τότε, ήταν μια συνομοσπονδιακή Ευρώπη, που θα σέβεται την εκάστοτε κρατική κυριαρχία. Το σενάριο αυτό εγκαταλείφθηκε καθώς εγκαθιδρύονταν σταδιακά η γερμανική κηδεμονία επάνω στις Βρυξέλλες και τώρα από το αίτημα για μετασχηματισμό έχουμε περάσει στην απόρριψη της Ένωσης.
Ευχή μας για ένα μεγάλο τευτονικό πνίξιμο των ηγετών του Τέταρτου Ράϊχ, οριστικό και αγύριστο
Πίσω από αυτά βρίσκεται μια «αντανακλαστική κίνηση» των ευρωπαϊκών λαών. Αυτό το κύμα ‘διεθνοποίησης’ που θέριεψε μετά την δεκαετία του 1990, δεν είναι καινοφανές στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Θα προηγηθεί, ως γνωστόν, η λεγόμενη «πρώτη παγκοσμιοποίηση» –η περίοδος 1871-1914– μια εποχή κυριαρχίας του οικονομικού φιλελευθερισμού, που διατηρεί σοβαρές αναλογίες με την δική μας, σε ό,τι αφορά στο καθεστώς ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Ο Καρλ Πολάνυι, θα την αναλύσει με τους όρους 1)της εμπορευματοποίησης της γης, 2)της εργασίας, και 3)της χρηματιστηριοποίησης, και θα αναλύσει το πώς η οικονομία της αγοράς θα χειραφετηθεί από πολιτικό έλεγχο επιχειρώντας να μετασχηματίσει της ευρωπαϊκές κοινωνίες σε «κοινωνίες της αγοράς». Η κίνηση αυτή, τροφοδοτεί μια αντίδραση, που θα πυροδοτήσει την γέννηση ανομοιογενών και συχνά συγκρουόμενων μεταξύ τους κινημάτων, που αμφισβητούν το φιλελεύθερο οικονομικό κατεστημένο: το εργατικό κίνημα, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός, συμπυκνώνοντας διαφορετικές κοινωνικές συμμαχίες των «χαμένων» της εποχής τους, υπό διαφορετικές σημαίες και προτάγματα, θα αξιώσουν ακριβώς να θέσουν τέλος σε αυτήν την ασυδοσία της οικονομίας της αγοράς. Και μέχρι τα μέσα του 1930 θα προκαλέσουν την ανάδυση καθεστώτων, από το αμερικάνικο Νιού %Ντηλ, τον ναζιστικό κορπορατισμό, ή την κρατικά σχεδιαζόμενη οικονομία των Σοβιετικών, που απορρίπτουν την οδό της διεθνοποίησης και στρέφονται αποφασιστικά προς την ενδογενή, πολιτικά διαμεσολαβημένη ανάπτυξη.
Συμπέρασμα ένατο: Η ανάγκη για διάλυση της υπό τευτονική κηδεμονία Ευρώπης και η εξασθένηση της Γερμανίας είναι απόλυτα αναγκαία στις παρούσες συνθήκες, ειδάλλως επίκειται νέο αιματοκύλισμα είτε από ανεξέλεγκτη αντίδραση των μαζών, ετε από σκόπιμη προώθησή τους σε έναν πόλεμο-αυτοκτονικό (π.χ. σύγκρουση εθρωπαϊκών εθνών με την Ρωσία όπως γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία) είτε με έναν πιο ύπουλο και αφανή τρόπο, μέσα από οικονομικό πόλεμο.
Σ.γ.: Είναι αυτό ακριβώς που 7 χρόνια τώρα συμβαίνει στην πατρίδα μας, με τις αυτοκτονίες και τους θανάτους στα Δ΄κατηγορίας εξαθλιωμένα νοσοκομεία της χώρας. Νοσοκομεία των “ράτζων” των ποντικιών και των κατσαρίδων, όπου τα φάρμακα κυρίως των καρκινοπαθών και των νεφροπαθών υπολείπονται, το προσωπικό έχει απολυθεί κατά 40-45 % για λόγους δημοσιονομικούς, η καθαριότητα είναι απλησίαστο όνειρο, και οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις αποτελούν τον πιο άμεσο κίνδυνο και το συχνότερο αναμενόμενο σύμβαμα στα χειρουργία και στις παθολογικές κλινικές. Όλα εις βάρος των ασθενών και των αδυνάτων που αδυνατούν να πληρώσουν πολυτελείς ιδιωτικές κλινικές. Πρόκειται για την έσχατη κακομοιριά και κατάντια ενός κράτους επαίτη, όπου δεν υπάρχει παρά ελάχιστη πιθανότητα πρόνοιας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και αυτός ο κύκλος ‘διεθνοποίησης’ παράγει τις δικές του ‘αντανακλαστικές κινήσεις’. Το ραγδαία μαζικοποιούμενο ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού αποτελεί ξεκάθαρα μια τέτοια κίνηση. Το γιατί εντός του ηγεμονεύει προς το παρόν η άκρα δεξιά, είναι ένα ζήτημα που οφείλεται τόσο στις διαφορετικές γεωπολιτικές και δημογραφικές πραγματικότητες της γηραιάς ηπείρου, όσο και στην περίφημη «αποστασία της αριστεράς» – την αποπρολεταριοποίησή της, και την μεταβολή της σε αιχμή της ιδεολογικής ηγεμονίας της παγκοσμιοποίησης. Πέραν τούτου, όμως, είναι σαφές πως η Ευρώπη είναι πλέον σε δημογραφική κάμψη –και οι γερασμένες κοινωνίες τείνουν να εκδηλώνουν τις αντιθέσεις τους περισσότερο φοβικά.
Όσο για τους παγκόσμιους συσχετισμούς, η ευημερία της Ευρώπης απειλείται από την θεαματική άνοδο της νοτιοανατολικής Ασίας, και ιδιαίτερα της Κίνας: Η ένταξή της στο κλαμπ των ‘ανεπτυγμένων χωρών’ και η σταδιακή διόγκωση των μεσοστρωμάτων της, ανατρέπει την παγκόσμια κοινωνική ιεραρχία στην κορυφή των οποίων έδρευαν μέχρι σήμερα οι δυτικές άρχουσες τάξεις και τα εύρωστα μεσοστρώματά τους. Η άνοδος της Κίνας, και η μεταβολή της στο ‘εργαστήριο του πλανήτη’ σηματοδοτεί την μεταφορά του πλούτου προς την Ανατολή και αναπόφευκτα τούτο θα σημάνει την υπονόμευση της ευρωπαϊκής ευημερίας και την συρρίκνωση των μεσοστρωμάτων της.
Καθώς η Ευρώπη σπαράσσεται πλέον από αλληλοδιαπλεκόμενες κρίσεις που κλιμακώνονται ταυτοχρόνως – 1)οικονομική κρίση, 2)γεωπολιτική κρίση και 3)κρίση ασφάλειας προσφυγική κρίση– θα πρέπει να αναμένουμε περαιτέρω επέκταση και κοινωνική εμβάθυνση αυτού του ρεύματος ‘ανταρσίας’ των χαμένων της παγκοσμιοποίησης ενάντια στο ευρωπαϊκό κατεστημένο, και το φιλελεύθερο status quo.
Τον Οκτώβριο του 2016, εγκαινιάζεται μια ιδιαίτερα ‘θερμή περίοδος’ με πολύ καθοριστικές εκλογικές αναμετρήσεις: Ιταλικό δημοψήφισμα για την συνταγματική αναθεώρηση, κατόπιν προτάσεως Ρέντσι (Οκτώβριος 2016)· αμερικάνικες εκλογές (Νοέμβριος 2016)· ολλανδικές εκλογές (Μάρτιος 2017)· γαλλικές εκλογές (Απρίλιος-Μάιος 2017) και τέλος, γερμανικές εκλογές (Σεπτέμβριος 2017). Η έκβαση σε αυτές τις αναμετρήσεις, θα κρίνει εν πολλοίς την πορεία της Ευρώπης για τις ερχόμενες δεκαετίες.
Μπροστά σε αυτήν την πρόκληση το ευρωπαϊκό κατεστημένο βρίσκεται σε αμηχανία: Επιθυμεί να αντιδράσει με ταχύτητα και πυγμή ενάντια στην ανταρσία του βρετανικού εκλογικού σώματος – το ερώτημα, όμως, είναι αν το ‘σημείο ισορροπίας’ έχει χαθεί οριστικά και κάθε δράση, απλώς πολλαπλασιάζει την ένταση των αντιδράσεων. Μια μεγάλη μερίδα των Βρυξελλών, θα επιθυμούσε την παραδειγματική τιμωρία του Ηνωμένου Βασιλείου. Πως μπορεί να γίνει αυτό, όμως, όταν η Γερμανία έχει μακράν το μεγαλύτερο μερίδιο στις εισαγωγές της Βρετανίας (15%) και κρατάει τα κλειδιά από την αυτοκινητοβιομηχανία της; Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο οικοδόμημα, με πολύ λεπτές ισορροπίες, και πολλαπλές εσωτερικές αντιθέσεις: Ήδη μια πρώτη προσπάθεια εκφοβισμού των Βρετανών, μέσω των απευθείας συνομιλιών με τους αξιωματούχους της Σκωτίας, προσέκρουσε στο βέτο των Ισπανών. Αν υπάρξει το προηγούμενο της Σκωτίας, σκέφτηκαν, τι θα γίνει με την Καταλονία; Την ίδια στιγμή, Μέρκελ και Σόιμπλε στην κλασική διανομή ρόλων του κακού και του καλού αστυνόμου, (σ.γ.: αυτοί οι δύο δήμιοι της Ευρωένωσης παίζουν τον ρόλο του ρκαλού και κακού ανακριτή στα πλαίσια της εγκεφαλόπλυσης των εναπομεινόντων εντός της Ε.Ε. Ευρωπαϊκών λαών) περίπου προτείνουν διάφορες μορφές ενίσχυσης της ‘ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης’ ως απάντηση στην πολιτική κρίση: Με το μαστίγιο των ενιαίων μηχανισμών επιτήρησης, ή με το καρότο έξτρα πόρων που θα διοχετευθούν προς ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, πράγμα που αποτελεί ‘συνεισφορά’ των Γάλλων στο υπό επεξεργασία κοινό σχέδιο.
Συμπέρασμα δέκατον. Οι άθλιοι των Βρυξελλών θα προσπαθήσουν με αιχμή του δόρατος τον Ντράγκι να μας χαρτζιλικώσουν προσθέτοντας κάποια μηδενικά σαν φιλοδωρήματα πίσω από τη μονάδα του ευρώ για να μας υποτάξουν ενώ το χρήμα γι’ αυτούς είναι ηλεκτρονικό και δεν τους στοιχίζει τίποτα. Κι αν δεν το πετύχουν πόσο δύσκολο είναι να επιστρατεύσουν την Europol και να συλλαμβάνουν και φυλακίζουν ή ακόμη και να σκοτώνουν με την πρόφαση του τρομοκράτη, αλλά Μέμφις Τεννεσή, τους αντιδρώντες, αγανακτισμένους πολίτες; Αυτά η ομάδα ανατροπής οφείλει να τα εξηγήσει στον εύκολα υποβόλιμο και φοβισμένο μέσο πολίτη που ζει για το καθημερινό σιτηρέσιο κι αν μπορεί να ζήσει. Αυτόν που δεν σκέπτεται με το μυαλό του αλλά με το πεινασμένο στομάχι του.
Το Afd, όμως, εντός της Γερμανίας, αντιστρατεύεται και τις δύο πολιτικές, ενώ οι χώρες του Βίζεγκραντ απαιτούν την αλλαγή της πολιτικής της Μέρκελ για την μετανάστευση προκειμένου, να συναινέσουν σε οποιοδήποτε γερμανικό σχέδιο· αν, το παρακάνουν στην προσπάθειά τους να επιβάλουν τις πρωτοβουλίες τους, ενισχύουν αυτόματα τον Γκερτ Βίλντερς, την Μαρί Λεπέν, το ίδιο το κόμμα για την Εναλλακτική στο Εσωτερικό τους. Αν κάνουν πίσω, σημαίνει ότι παραδέχονται την ήττα της Ομοσπονδιακής Ευρώπης, καθώς το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς αυτή την κατεύθυνση είναι σχεδιασμένο με την λογική του γερμανικού blitzkrieg: Εφόσον σταματήσει την προέλαση… καταρρέει.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση ένα μόνον είναι σίγουρο: Ότι μέσα στον επόμενο χρόνο, θα μάθουμε αν η Ευρώπη διαθέτει κάποιο μέλλον ή όχι. Τα υπόλοιπα μένουν ανοιχτά.
Συμπέρασμα ενδέκατο: Τώρα είναι ευκαιρία μετά το Brexit, να εκστρατεύσει η ομάδα ανατροπής της Ευρωένωσης από γειτονιά σε γειτονιά στον ελληνικό χώρο και να προωθήσει την ιδέα της διάλυσης και εξόδου από την Ε.Ε. των τραπεζιτών και των μονοπωλίων εκμεταλλευόμενη το παράδειγμα του Brexit ώστε να καθησυχάζει και τους πιο φοβισμένους ή διστακτικούς, επιβεβαιώνοντας πως δεν θα συμβεί τίποτα το ανώμαλο αν αποσχιστούμε από την ληστοσυμμορία της Ε.Ε. και πάμε στο δικό μας νόμισμα όπως η Βρετανία που ουδέποτε μπήκε στην ευρωζώνη και διατήρησε την εθνική της κυριαρχία και αξιοπρέπεια τα οποία εμείς χάσαμε ταυτόχρονα με την αιώνια υποδούλωσή μας στα μνημόνια των τοκογλύφων.
Και ακριβώς λόγω αυτής της απόλυτης αβεβαιότητας, μπορεί κανείς να αναλογιστεί πόσο μεγάλο ήταν το περυσινό έγκλημα του Τσίπρα, που έσπευσε να δώσει πρόωρα μια εν πολλοίς σκηνοθετημένη μάχη με την Ευρώπη, καταφέρνοντας έτσι να μας δέσει χειροπόδαρα στο γερμανικό της άρμα. Και αυτό, λίγες μόνο στιγμές πριν αρχίσουν οι κλυδωνισμοί του:
Ο άνθρωπος αυτός και η κυβέρνησή του είναι άκρως επικίνδυνος. Είτε από υστεροβουλία είτε από απειρία αφήνει πίσω του ερείπια
Ο Τσίπρας, θα λεηλατήσει το αντιμνημονιακό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, οργανώνοντας ένα βοναπαρτιστικό δημοψήφισμα προς ‘εσωτερική κατανάλωση’ –όπως θα δηλώσει ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ ένα χρόνο αργότερα, πλέκοντας το εγκώμιο του Έλληνα πρωθυπουργού. Θα μετασχηματίσει έτσι το απορριπτικό δυναμικό (σ.γ.: του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα) σε καύσιμη ύλη της ‘κυβερνώσας αριστεράς’ για να το εγκλωβίσει μερικά 24ωρα αργότερα στην πιο σκληρή από τις τρεις μνημονιακές συμφωνίες που υπέγραψε ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια.
Το γεγονός αυτό συνιστά, αναμφίβολα, μια ‘ελληνική ιδιαιτερότητα’ καθώς στις υπόλοιπες δημοψηφισματικές αναμετρήσεις ήταν το διευθυντήριο των Βρυξελλών που μεθόδευσε την de facto αναίρεση των αποτελεσμάτων τους, ενώ, στην ελληνική περίπτωση υπήρξε ο ίδιος ο εμπνευστής του και μέχρι τότε «ηγέτης» του απορριπτικού στρατοπέδου· γι’ αυτό εξάλλου έκτοτε έχει μεταβληθεί σ’ ένα είδος ‘μασκότ’ της Μέρκελ
Να γιατί αποκαλείται μασκότ της Μέρκελ. Είδος σκιάχτρου πρς παραδειγματισμόν των ανυπότακτων ευρωσκεπτικιστών
και της ευρωκρατίας, που θα βρουν στο πρόσωπό του το καλύτερο παράδειγμα μαθητευόμενου μάγου, ‘συνετισμένου’ από την αυστηρότητα του δόκτορος Σόιμπλε. Ένας ρόλος που φαίνεται πως αποδίδει, καθώς, το ‘αντιπαράδειγμά του’ θα παίξει καθοριστικό, αρνητικό ρόλο στην ανάσχεση του ρεύματος των Ποδέμος, οι οποίοι έχασαν ήδη την δεύτερη θέση στις επαναληπτικές ισπανικές εκλογές που διεξήχθησαν περίπου ένα χρόνο μετά την προκήρυξη του ελληνικού δημοψηφίσματος.
Για τέτοιου είδους δοσίλογους γερμανοτσολιάδες- καθάρματα μιλάμε
Για τέτοια καθάρματα μιλάμε: Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν ότι θυσίασαν την μεγαλύτερη ευκαιρία που είχε η χώρα για την ανάσχεση μέρους των τρομακτικών απωλειών στην εθνική και λαϊκή της κυριαρχία, αλλά και υπονόμευσαν αντίστοιχα ρεύματα αμφισβήτησης σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μόνο και μόνο για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία…
Συμπέρασμα δωδέκατο:Δίνεται λοιπόν από πλευράς προπαγάνδας και πολιτικής αξιοποίησης η ευκαιρία στην ομάδα ανατροπής να τσακίσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την όμοιά της Κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ του γιου του Δράκουλα Μητσοτάκη Κυριάκο, ξεγυμνώνοντάς τους από το ε[πιχείρημα πως ένα GREXIT και η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα είναι καταστροφή, τσουνάμι όπου θα πνιγεί η Ελλάδα λες και τώρα μας έσωσε το ΔΝΤ της Λαγκάρντ, η ΕΚΤ του Ντράγκι και η Ευρωπαϊκή Ένωση των αψήφιστων τομαριών Γιούνκερ, Σουλτς Νταϊσενμπλουμ, Τουσκ και όλο το κακό συναπάντημα των ψυχοπαθών που απαρτίζουν τα φερέφωνα και τους υποτακτικούς του γεερμανικού φγασιστοοικονομικού κατεστημένου.
του Γιώργου Ρακκά. Τα σχόλια και τα συμπεράσματα είναι δικά μας.
Πρόσφατα Σχόλια