Άφ ρ ω ν , είναι αυτός που δεν υπολογίζει κανέναν, διασκεδάζει, χαίρεται την καθημερινότητα, κοροϊδεύει κάθε προσπάθεια τιμιότητας, ξεγελά τον διπλανό του, και αντλεί ηδονικά κάθε είδους απόλαυση. Όμως έρχεται η ώρα του λογαριασμού, και δεν είναι ένας άνθρωπος αυτός που τον ¨φέρνει¨ , αλλά ο Δημιουργός. Εκείνος είναι που δίνει τον χαρακτηρισμό στον ταλαίπωρο άνθρωπο.Τον ονομάζει με το πραγματικό του όνομα. Α-φρων Σα να λέμε δεν έχει φρένας, δεν έχει μυαλό. Ο Α-ν ό η τ ο ς . Τί να τα κάνεις όλα αυτά που με απάτες συγκέντρωσες, μια κι απόψε οχι αύριο,όχι μετά από 1,2,3 μέρες Α π ό ψ ε, Τώρα Άμεσα οι δαίμονες Ζητούν απαιτούν δικαιωματικά,μια και τους ανήκει την κερδίσανε με κόπο την ψυχή σου Πανάκριβο τίμημα, για μια ζωή περιστασιακή, γεμάτη ηδονές ,χωρίς οδύνες, φόβο, χωρίς αρρώστια, και πόνο.
Ο παμφάγος, πλεονέκτης, άφρων, άθεος , υλιστής κι απόλυτα αλαζονικός πλούσιος
Είπε δε ο Θεός: Άφρον σήμερα θα πεθάνεις
Οι δαίμονες Ζητάνε την ψυχή σου. Αφρον με ο-μικρον, γιατί είναι κλητική: Ω Άφρον.Κι ο θάνατος έρχεται σαν το όριο που φωτίζει την ποιότητα της όλης προγενέστερης ζωής σου, που σου ανοίγει τα μάτια για να δεις ότι τελικώς όλα τα χρόνια που πέρασαν, ήταν ενώπιον του Θεού μία ανοησία.
Ο άφρων γεμάτος έγνοιες που τον κατατρώγουν
Είπε δε ο Θεός: Ά φ ρ ο ν. ¨Ο νόμος του ανθρωπίνου μυαλού είναι η πλάνη¨ μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Δεν πρόκειται για μία κρίση, που μπορεί να κινείται στο επίπεδο της κατάκρισης, ζηλοφθονίας και εμπάθειας.
Εδώ, στο περιστατικό με τον πλούσιο, έχουμε την κρίση του ίδιου του Θεού, συνεπώς ανοίγει τα μάτια του ανθρώπου, ώστε να δει κι αυτός το αποτέλεσμα των επιλογών και των συμπεριφορών της ζωής του. Η συσσώρευση πλούτου είναι η απόλυτη ανοησία αντί της χαράς που δίνει η χορήγηση του σε όσους τον έχουν ανάγκη.
Μόνον εκείνος που αγαπά μπορεί και να κρίνει ορθά και σε ποιον να δώσει τον πλούτο του. Η παραβολή του ανόητου πλουσίου αποτελεί την καλλίτερη απάντηση στη δυναστείες των Ροθτσάϊλντ, των Ροκφέλερ και των αγαθοεργιών του Ιδρύματος δολοφονίας κι ευγονικής μέσω τρυπημάτων, των πτωχών κι αδυνάτων Bill και Melinda Gates.
Ίσως είναι η πιο δίκαιη κατάληξη μιας τέτοιας άφρονης ζωής ο θ ά ν α τ ο ς, το απόλυτο όριο, μετά το οποίο ο άνθρωπος απλώς κρίνεται για όλο το περιεχόμενο της ζωής του, Για Ό,Τι Έπραξε, Για Ό,Τι Είπε, Για Ό,Τι Σκέφτηκε Ακόμη.
Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, και μετά τούτο κρίσις Ποια ήταν τα γνωρίσματα της ζωής του άφρονος πλουσίου, που οδήγησαν στον χαρακτηρισμό του ως άφρονος και ανοήτου; Πότε συνεπώς κάποιος ζει ανόητα, κατά την κρίση του ίδιου του Θεού; Όχι επειδή ευφόρησεν η χώρα του. Η ευφορία αυτή των χωραφιών του υπήρξε μία ευλογία που του δόθηκε από τον Θεό , δεν φαίνεται να κοπίασε γι’ αυτήν ο πλούσιος∙ ο Θεός απλώς επέτρεψε να συμβεί, προφανώς για να του δώσει ευκαιρία να ανοιχτεί στον συνάνθρωπο. Αλλά εκείνος πώς την αντιμετώπισε; Μ’ έναν απόλυτα εγωιστικό τρόπο.Πού Συνάξω Τους Καρπούς Μου; Καθελώ Μου Τας Αποθήκας Και Συνάξω Εκεί Πάντα Τα Γεννήματά Μου Και Τα Αγαθά Μου, Και ερώ Τη Ψυχή Μου. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του/εαυτό μας. Δεν υπάρχει ίχνος προβληματισμού για τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό του, έστω και συγγενή του. Πόσο μάλλον για τους άπειρους φτωχούς της πατρίδας μας που οικονομικά καταρρέει από το 2009; Έτσι η αφροσύνη του ήταν ο εγωιστικός τρόπος σκέψεως και ζωής του. Αυτός ο εγωισμός του, ως νοσηρή στροφή μόνον στον εαυτό του/μας, δεν περιέχει ίχνος αναφοράς και προς τον Θεό. Συνήθως, ακόμη και σε ασχέτους προς την πίστη του Θεού ανθρώπους, σε στιγμές ευτυχίας τους ακούμε να λένε και ένα δόξα τω Θεώ.
Αντί ο πλουτισμός να του δίνει χαρά ως ευκαιρία, είπαμε, προσφοράς χαράς σε άλλους, του προσθέτει θλίψη και στενοχώρια. Αλλά πάντοτε αυτό είναι το τίμημα του επιλέγοντος τον εγωιστικό, δηλαδή τον αμαρτωλό, τρόπο ζωής.
Ο άφρων πλούσιος, δηλαδή, ήδη από τη ζωή αυτή ζούσε στοιχεία κόλασης. Η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη, εφόσον δεν έδειχνε σημεία μετάνοιας. Κι επιπλέον: το άγχος του για τον πλούτο του, σαν να του έκλεβε και το μυαλό του τον έκανε να αδυνατεί να σκεφτεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα γεννήματά του, κλεισμένα σε αποθήκες, θα σάπιζαν. Συνήθως ο εγωιστής άνθρωπος χάνει και την όποια εξυπνάδα του.Η αφροσύνη του όμως έγκειται και στην ψευδαίσθηση της αληθινής ζωής. Οι πλούσιοι δεν λαμβάνουν υπόψη τους το πιο βέβαιο γεγονός της ζωής την ύπαρξη του θανάτου. Ο προβληματισμός του, βλέπουμε, κινείται σε επίπεδο σχεδόν αιωνιότητας γι’ αυτόν της παρούσας ζωής. Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, κείμενα εις έτη πολλά. Τα κύρια αυτά στοιχεία της αφροσύνης του πλουσίου, που οδηγούν σ’ ένα τέλος τραγικό, έρχονται με μία συνοδεία δυνάμεων ξένων προς τον Θεό:Την Ψυχήν Σου Απαιτούσιν από Σου, άρα δείχνουν και την αιώνια συνέχεια εκτός Θεού. Πώς λοιπόν πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ώστε στο τέλος του να ακούσει με χαρά ότι ευαρέστησε τον Θεό;Το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη, συνιστά στοιχείο καθοδηγητικό επ’ αυτού. Για τον σώφρονα άνθρωπο, ο Θεός είναι το κέντρο της ζωής του. Ο σώφρων άνθρωπος, δεν ζει με άγχη και ανασφάλειες. Ο σώφρων, έχει συναίσθηση της Προσωρινότητας θνητότητας Και Της Φθαρτότητάς Του.
¨Καθ’ ημέραν αποθνήσκει¨, με την έννοια ότι δεν τρέμει τον θάνατο, αλλά τον προσδοκά με χαρά, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο Θεός θα παραλάβει την ψυχή του και όχι κάποιοι που το μόνο που επιζητούν είναι η δυστυχία του.
Αν προσπαθήσουμε να “μεταφέρουμε” τα παραπάνω στην καθημερινότητα των πολλαπλών μνημονίων, της κερδοσκοπίας των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών που παράγουν εκατομμύρια αδοκίμαστα φαρμακευτικά σκευάσματα, με προκαλώντας θανάτους και εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα από τις παρενέργειες, μόνο με τη μνήμη θανάτου και την έμπρακτη εφαρμογή της αγάπης προς τον πλησίον, μπορούμε να ηρεμήσουμε τον ταραγμένο λογισμό μας.
Μας αγαπά ο Θεός, και μια που μόνοι μας, δεν κάναμε καμμιά κίνηση, με τον όποιον πλούτο μας, λίγον ή και πολύν, Μας Έστειλε Στα μέτρα της αφροσύνης μας.Του λαμπρού Χρηματιστηρίου του Σημίτη και του Παπαντωνίου, των επενδύσεων, των προικισμένων, χαρισματικών ηγετών κάθε κατηγορίας από πτερού μέχρι βαρέων βαρών, της απόλυτης τρέλας των Ολυμπιακών αγώνων που δεν έχουν καμιά σχέση με την Αρχαία Ελλάδα αλλά αποτελούν οίκον εμπορίου. Τα Μνημόνια, που αναγκαστικά Αναδιένειμαν Πανευρωπαϊκά τον πλούτο, (φυσικά στις τράπεζες πήγε το μεγαλύτερο απόθεμα κέρδους που ελέγχονται από τους Χαζάρο-σιωνιστές και μασόνους). Δεν έχει καμμία απολύτως σημασία αν μεταξύ των πολλαπλώς οδυνομένων συμπολιτών μας, υπάρχουν βρωμερά τρωκτικά,που κορόϊδεψαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τους πάντες μέσα ή έξω απ τη φυλακή. Θάρθει ασφαλώς και ευτυχώς για τη θεία δικαιοσύνη η ώρα που θα ακούσουν απ τον ίδιο τον Θεό το φοβερό αυτό. (Ω) Άφρον σήμερα θα πεθάνεις.
Οι δαίμονες,όσο και να γελούν οι άφρονες που δεν τους βλέπουν, υπάρχουν. Ζητάνε την ψυχή μας. Είτε με την ηδονή και την άνεση που χαρίζει η αμεριμνησία μας λόγω της αφθονίας των υλικών αγαθών που απολαμβάνουμε. Είναι λοιπόν ηθικά σωστό το ερώτημα του αγαθού Πατέρα μας: “α δε ητοίμασας, τίνι έσται;” ο απόλυτος τρόμος και ο τριγμός των οδόντων. Μη γένοιτο.
Κάποιες σκέψεις πάνω σε ένα άρθρο από το
Πρόσφατα Σχόλια