Διαφωνώντας με τον Judd Marmor. Charles Socaridis: H ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ είναι αρρώστια. Μαθημα 13ον

Η γνώμη ενός μεγάλου ερευνητή: «Ομοφυλοφιλία σημαίνει αρρώστια. Η ύπαρξη των δύο φύλων καθορίζει το φυσιολογικό από την παρέκκλιση».

Ανάμεσα στις πιο διακεκριμένες φωνές που τοποθετούν την ομοφυλοφιλία στο κεφάλαιο των ψυχολογικών διαταραχών, ήταν ο πολύς Κάρολος Σοκαρίδης,

Καθηγητής της Κλινικής Ψυχιατρικής του Ιατρικού κολεγίου Άλμπερτ Αινστάιν, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Ο Σοκαρίδης είναι ο μελετητής που επιμένει γιατί έχει πειστεί για το απόλυτο δίκιο των ισχυρισμών του, ότι η ομοφυλοφιλία είναι σεξουαλική διαστροφή. Μια ολόκληρη ζωή την ξόδεψε μελετώντας τις διαστροφές και ιδιαίτερα την ομοφυλοφιλία. Το συμπέρασμα που αντικειμενικά και αβίαστα προκύπτει από δεκάδες δημοσιεύσεις του, εκτός από τις παραπάνω αναφερθείσες μελέτες και έρευνές του, είναι ότι η ομοφυλοφιλία επιβάλλεται να ταξινομείται στις παραφύσει διαστροφές. Ας παρακολουθήσουμε τη συνέντευξη που έδωσε μαζί με τους προηγούμενους διακεκριμένους συναδέλφους του στο ίδιο επιστημονικό περιοδικό.[1]

«Ο ομοφυλόφιλος είναι ένα άτομο ο οποίος, εξ αιτίας μιας εσωτερικής αναγκαιότητας, οφείλει να συμμετέχει σε σεξουαλικές πράξεις με ένα πρόσωπο του ιδίου φύλου. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ενδογενής, ούτε σύμφυτη με τη γέννηση, ούτε είναι γεγονός συνειδητής κι ελεύθερης εκλογής. Ο υποχρεωτικά ομοφυλόφιλος δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση.

Δεν υπάρχει αναπόφευκτη γενετική (χρωμοσωμική) ή ορμονική ροπή προς επιλογή συντρόφου του ίδιου ή του αντίθετου φύλου. Εντούτοις, το σχεδιάγραμμα άνδρας-γυναίκα, αναφερόμενο εδώ σαν το μόνιμο πρότυπο, διδάσκεται και εξηγείται στο παιδί από τη γέννησή του και εμφυτεύεται πολιτισμικά δια του γάμου. Αυτό το σχεδιάγραμμα καθορίζεται ανατομικά καθώς παράγεται από κύτταρα, τα οποία στην κλίμακα της εξέλιξης υπέστησαν αλλαγές σε όργανα του γεννητικού συστήματος και τελικά διαμορφώθηκαν σε άτομα διαφορετικού φύλου αμοιβαία προσαρμοσμένα το ένα προς το άλλο.

Μόνο ογκώδους μεγέθους φόβοι στην παιδική ηλικία μπορεί να βλάψουν και να διαταράξουν αυτό το σταθερό πρότυπο (σ.γ.:ο τονισμός της πρότασης έγινε από τον γράφοντα).

Mια συχνή ερώτηση που έχω συναντήσει μέσα στα 20 χρόνια έρευνας πάνω στις σοβαρές σεξουαλικές διαταραχές είναι: «Πως μπορεί μια τέτοια κατάσταση, υπάρχουσα σε πολλούς ικανότατους άνδρες και γυναίκες, ιδιαίτερα σε εκείνους οι οποίοι είναι αναντίρρητα ευφυείς, μια κατάσταση η οποία ξεκινάει από την αρχαιότητα, να είναι παθολογική;»

Τώρα φαίνεται καθαρά γιατί η ομοφυλοφιλία υπήρχε από την έναρξη της γραπτής ιστορίας και απαριθμεί ανάμεσα στα θύματά της άτομα από όλες τις κοινωνικοοικονομικές τάξεις, από όλα τα πολιτιστικά επίπεδα. Δε ξεχωρίζει εκείνους που υποφέρουν από αυτή τη διαταραχή από ποιο οικονομικό επίπεδο προέρχονται, πόσο προικισμένοι διανοητικά είναι, ή τι κατορθώματα, αποδεδειγμένα, πέτυχαν.

Η απάντηση βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στο γεγονός ότι όλοι μας περάσαμε κάποτε από την παιδική ηλικία. Όλοι εμείς είχαμε να αντιμετωπίσουμε κατάφατσα την πρόκληση να περάσουμε μέσα από την πιο δύσκολη περίοδο του χωρισμού και της εξατομίκευσης (από τη γέννηση μέχρι την ηλικία των 3 ετών) για να καταλήξουμε χωριστές και ανεξάρτητες οντότητες από τις μητέρες μας.

Μια σημαντική αναλογία παιδιών απέτυχε να ολοκληρώσει αυτή την αναπτυξιακή πορεία και γι’ αυτό κατέστη ανίκανη να διαμορφώσει μια υγιή σεξουαλική ταυτότητα σύμφωνη με το βιολογικό ρόλο του φύλου τους.

Η αποτυχία αυτή παθολογικά, οργανικά και ψυχολογικά, ορίζεται σαν ανεπάρκεια στη λειτουργία με συνύπαρξη πόνου και/ή ψυχικής οδύνης. Αυτή η ανεπάρκεια, η σημασία της και οι πολύπτυχες συνέπειές της, είναι πολύ εμφανής στην υποχρεωτική ομοφυλοφιλία.

Κάτω από αυτή την ανεπάρκεια στη λειτουργία υποκρύπτεται η αγωνία, η θλίψη, η τραγωδία, ο φόβος και η ενοχή τόσο σε ασυνείδητο όσο και σε συνειδητό επίπεδο η οποία διαπερνάει τη ζωή του ομοφυλόφιλου. Οι ψυχίατροι που θεραπεύουν τέτοια άτομα σε βάθος το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Εκείνοι που έχουν λιγότερη εμπειρία στην πρακτική της εν τω βάθει ψυχοθεραπείας συχνά δεν παρατηρούν ή τείνουν να μειώσουν το βαθμό του ψυχικού μαρτυρίου που υποφέρει ο ομοφυλόφιλος, εξαπατούμενοι από την επίφαση ότι η ομοφυλοφιλία του τον απαλλάσσει προσωρινά από το πολύ σοβαρό άγχος.

Η ομοφυλοφιλία μπορεί να θεωρείται ένα τροποποιημένο σεξουαλικό πρότυπο, ένα διαφορετικό στάνταρ-πρότυπο, που αποκλείει τη σχέση του αρσενικού και του θηλυκού, δε συμπεριλαμβάνει την ικανότητα της κολπικής διείσδυσης του πέους κάποια στιγμή πριν τον οργασμό και φυσικά στερείται τη δυνατότητα της αναπαραγωγής.

Άλλα τέτοια τροποποιημένα πρότυπα περιλαμβάνουν το φετιχισμό, την ηδονοβλεψία, την επιδειξιμανία και την παιδεραστία, όλα χαρακτηριζόμενα από μια προσπάθεια να επιτευχθεί οργασμική εκτόνωση με υποκατάστατο τρόπο. Έτι περαιτέρω, η ομοφυλοφιλία ορθώς ταξινομείται σαν μια παρέκκλιση, όχι σαν μια σεξουαλική δυσλειτουργία, καθότι η τελευταία υποδηλώνει διαταραχή του στάνταρ τρόπου σεξουαλικής λειτουργίας όπως η μερική ή ολική ανικανότητα ή η ψυχρότητα.

Εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι απλά μια φυσιολογική ποικιλία της σεξουαλικότητας αξίζει να θεωρηθούν οι ίδιοι σαν περίεργη παραλλαγή του ανθρώπινου είδους. Πολλοί λίγοι ιατροί και ειδικοί άλλων ειδικοτήτων, αφοσιωμένοι στις αρχές της επιστήμης με την αυστηρότητα που τους διακατέχει και την επαγγελματική αρτιότητα που διαθέτουν, είναι διατεθειμένοι να θολώσουν την ανατομική, τη φυσιολογική, τη βιολογική και την ψυχολογική πραγματικότητα.

Ένας καθηλωτικός αριθμός συγχρόνων εκδόσεων είναι διαθέσιμος ο οποίος εξηγεί με αναντίρρητα λεπτομερειακό τρόπο την αιτιολογία, την πορεία ανάπτυξης, τη διάγνωση και τη θεραπεία της ομοφυλοφιλίας…».

Σχόλιο συγγραφέα: Μπορεί να ονομάζει την ομοφυλοφιλία παρέκκλιση ο Σοκαρίδης, συμφωνώντας με τον νέο ορισμό που καθιέρωσαν οι ψυχίατροι της χώρας του, αλλά στα βιβλία του (πολύ πιο πρόσφατα γραμμένα από την αναφερόμενη συνέντευξη) δεν παύει να την αναφέρει σαν διαστροφή ανάμεσα στις άλλες διαστροφές. Είναι ξεκάθαρο γι’ αυτόν το γεγονός ότι η ανατομική διαφοροποίηση των δύο φύλων από τη φύση της καθορίζει τι είναι φυσικό και τι διεστραμμένο.

Μολαταύτα και δική μας άποψη είναι να απαλειφθεί το στίγμα, η λέξη διαστροφή από το ψυχιατρικό λεξιλόγιο ακόμη και από τη γλώσσα του λαού και να μείνει η ονομασία παρέκκλιση σαν μια προσπάθεια συμφιλίωσης με τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, ένα παράδειγμα χριστιανικού ήθους και σεβασμού προς τους υποφέροντες από αυτή συνανθρώπους μας, αλλά και να δώσουμε μια ακόμη ευκαιρία στους πάσχοντες να νιώσουν πιο άνετα όταν προσφεύγουν στους ειδικούς για θεραπεία.

Για τον ίδιο λόγο οφείλουμε να ονομάζουμε παρέκκλιση και τα άλλα είδη διαστροφών, ώστε να καθίσταται πιο προσιτή η πρόσβαση των ατόμων αυτών στον ψυχίατρο, στον ψυχολόγο και τον ψυχαναλυτή.

 

[1]Medical Aspects of Human Sexuality.: “Is Homosexuality Pathologic or a Normal variant of Sexuality?”, Vol . VII, No 12, 1973, pp. 10-26.