Οι διάσημοι σεξολόγοι και ζευγάρι στη ζωή, William Masters και η σύζυγός του Virginia.
Η εργασία των Μάστερς & Τζόνσον και του Dr Spitzer.
Αναφέραμε ήδη πως η συσσωρευμένη εμπειρία και η περιορισμένη στη διαταραχή αυτή έρευνα, οδήγησε ώστε η πλειοψηφία των επιστημόνων ψυχικής υγείας, οι ερευνητές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, οι μη συντηρητικοί θρησκεύοντες και οι πιο πολλοί ομοφυλόφιλοι και λεσβίες, να παραδέχονται σήμερα ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεραπεύεται.
Ας προσέξουμε τα συμπεράσματα που οι ερευνητές καταλήγουν για να είναι τόσο απογοητευτικοί και απαισιόδοξοι ως προς τη θεραπεία στο αν η ομοφυλοφιλία θεραπεύεται.
Έχει αποδειχτεί ότι αν μονοωογενή δίδυμα χωριστούν κατά τη γέννησή τους και μεγαλώσουν χώρια σε πλήρη απομάκρυνση το ένα από το άλλο, αν το ένα γίνει ομοφυλόφιλο τότε υπάρχει 50% πιθανότητα να εξελιχθεί και το άλλο σε ομοφυλόφιλο. Αλλά και πάλι μπερδεύονται τα πράγματα αν ληφθεί υπόψη ότι ο ένας δίδυμος μπορεί να είναι κρυφός γκέι και να το αρνείται στον ερευνητή, ή εγκρατής και κυριαρχημένος στις σεξουαλικές προτιμήσεις του ιδίως εάν θρησκεύει, ή έχει ομοφυλόφιλες φαντασιώσεις αλλά ουδέποτε προέβη σε ολοκληρωμένη ομοφυλόφιλη συνουσία.
Πώς να γίνουν μελέτες με τέτοιο ιδιόμορφο δείγμα; Χώρια που η απαισιοδοξία αποτελεί αρνητικό κίνητρο για έρευνα και για καταβολή κοπιαστικής προσπάθειας ετών για ένα αμφισβητίσιμο αποτέλεσμα.
Οι περισσότερες λοιπόν μελέτες που έχουν γίνει δίνουν ένα ποσοστό επιτυχούς μεταβολής του ύψους 30% με 50% από πλευράς θεραπευτών σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες. Αλλά πολύ σπάνια υποστηρίζονται από αντικειμενικά δεδομένα. Ατυχώς οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι και άλλοι θεραπευτές και σύμβουλοι, έχουν μια πολύ φτωχή σειρά παρακολούθησης και περιορισμένες σημειώσεις που να εκτιμούν τους πελάτες τους.
Μια μικρή πλειοψηφία των θεραπευτών στις ΗΠΑ και τον Καναδά πάντως, εξακολουθούν να υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη, ότι η θεραπεία αλλαγής ή αναπροσαρμογής είναι αποτελεσματική. Ανάμεσά τους είναι οι: Μάστερς & Τζόνσον[1] (1979) που ανακοίνωσαν ένα εντυπωσιακό νούμερο μετατροπής 50 έως 60% το οποίο διατηρούνταν χωρίς αποσκιρτήσεις 5 χρόνια μετά τη θεραπεία. Η μελέτη αυτή πάντως περιελάμβανε κάποιους ασυνήθιστους παράγοντες, όπως:
1) η μετατροπή αναφερόταν στη συμπεριφορά όχι στον προσανατολισμό ή τα συναισθήματα
2) οι 67 ασθενείς δεν ήταν τυχαιοποιημένοι, για να επιλεγούν έπρεπε να εκδηλώσουν σοβαρότατο κίνητρο αλλαγής της συμπεριφοράς
3) όσοι συμμετείχαν στη μελέτη όφειλαν να έχουν και έναν ετερόφυλο σύντροφο μαζί τους με τον οποίο θα έκαναν προσπάθεια να κάνουν έρωτα κατά τη διάρκεια του προγράμματος θεραπείας
4) Οι 40 εκ των πελατών που συμμετείχαν ήσαν ήδη παντρεμένοι με άτομα του άλλου φύλου
5) όλοι οι συμμετέχοντες πελάτες συμπλήρωναν ένα τεστ που καθόριζε τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, με κλίμακα διακύμανσης της βαθμολογίας από το 0 (καθαρά ετερόφυλος) έως το 6 (αποκλειστικά ομοφυλόφιλος). Υποτίθεται πως δεν υπήρχαν 0 στη μελέτη, ενώ σε μόνο 5 (το 7%) βαθμολογήθηκε με 6.Τούτο μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι το 93% ήταν αμφίφυλοι, 55 μετέχοντες, ήτοι το 82% είχαν βαθμολογία 2,3 ή 4 και ήταν εξίσου ελκυόμενοι και προς τους άνδρες και προς τις γυναίκες 6) ο υποκειμενική άποψη του κάθε μετέχοντα στο τι σημαίνει επιτυχία στη μελέτη καθόριζε πόσα υποκείμενα άλλαξαν συμπεριφορά από τους πελάτες τους. Μερικοί από τους πελάτες όμως είχαν πολύ μικρή αίσθηση της αντικειμενικότητας. Βασικά η μελέτη αυτή μας δείχνει πως οι αμφίφυλοι μπορούν να αλλάξουν και να περιοριστούν σε σεξουαλικές σχέσεις με το άλλο φύλο και να μην δραστηριοποιούνται σεξουαλικά με άτομα του ιδίου φύλου. Τα αποτελέσματα δε μας λέγουν τίποτα για την μεταστροφή ή όχι των αποκλειστικά ομοφυλόφιλων. Εκείνο δηλαδή το 7% των αποκλειστικά ομοφυλοφίλων άλλαξε ή όχι;
Ο Γιατρός Ρόμπερτ Σπίτζερ παρουσίασε την εργασία που έκανε επί ομοφυλοφίλων και λεσβιών στον Αμερικανικό Ψυχιατρικό Σύνδεσμο (ΑΡΑ) στις 9 Μαίου του 2001. Μελέτησε τα αποτελέσματα της θεραπείας στην οποία υπέβαλε 143 πρώην ομοφυλόφιλους και 57 λεσβίες και παρατήρησε ότι 66% των ανδρών και 44% των γυναικών είχαν αναπτύξει «μια καλή ετερόφυλη λειτουργικότητα» με αυτό τον όρο εννοούσε μια παρατεταμένη, χρόνια, ετερόφυλη σχέση αγάπης μέσα στον προηγούμενο χρόνο, προσλαμβάνοντας αρκετή συναισθηματική κάλυψη από τον/την σύντροφο που να βαθμολογείται τουλάχιστον με 7 σε μια κλίμακα 10 βαθμών, συμπεριλαμβανομένης μιας ετερόφυλης σεξουαλικής πράξης τουλάχιστον άπαξ μηνιαίως με ποτέ ή σπανίως να επανέρχεται στη σκέψη κάποιος του ιδίου φύλου κατά τη διάρκεια της συνουσίας με ετερόφυλο σύντροφο.
Μ’ όλα ταύτα φαίνεται να υπάρχουν σοβαρά μειονεκτήματα στη μελέτη του γιατρού Σπίτζερ. Οι αναφορές των θεραπευμένων στον τύπο κ.α. ΜΜΕ υπαινίσσονταν ότι τα περισσότερα εκ των θεραπευθέντων άτομα εξακολουθούν να έχουν ομοφυλόφιλο προσανατολισμό. Αυτό δεν επαληθεύτηκε όμως. Μόνο το 11% των ανδρών και το 37% των γυναικών αναφέρουν ότι έχουν ακόμη ενδείξεις ομοφυλόφιλου προσανατολισμού συμπεριλαμβανομένης της έλξης στο ίδιο φύλο. Αυτοί μετετράπησαν εν ολίγοις μετά τη θεραπεία σε αμφίφυλους, όχι ετερόφυλους.
Αλλά η επιτυχία του γιατρού Σπίτζερ μέχρι αυτή τη στιγμή, από ό,τι γνωρίζουμε, δεν έχει αμφισβητηθεί από κανένα. Υπολογίζεται πως οκτώ εκατομμύρια ενήλικες στη Βόρεια Αμερική αναγνωρίζουν ξεκάθαρα των εαυτό τους σαν ομοφυλόφιλο και συμφωνούν – τι άλλο; – με τη πλειοψηφία των αμερικανών θεραπευτών. Πως η ομοφυλοφιλία δεν αλλάζει ούτε υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη και κίνητρο να το παλαίψει κανείς για να μεταστραφεί από όμο- σε έτεροφυλόφιλο.
Είναι γεννημένοι ομοφυλόφιλοι, με αυτό το λογικό επιχείρημα, δε νιώθουν ενοχή για αυτό που είναι, αλλά νιώθουν μόνο μίσος και εκδικητικότητα για τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιφρόνηση που η πλειοψηφία των ανθρώπων δείχνει προς το σεξουαλικό προσανατολισμό τους.
Γι’ αυτό και τα ομοφυλόφιλα κινήματα, στις ΗΠΑ ιδίως, είναι πολύ ισχυρά και αποτελούνται από φανατικούς ζηλωτές της ομοφυλόφιλης και λεσβιακής χειραφέτησης αγωνιζόμενοι εναντίον των ρατσιστών ετερόφυλων για τους οποίους αν δεν έχουν προκατάληψη έχουν ένα πολύ βαθύ και απωθημένο θυμό. Κι επειδή ό,τι αμερικάνικο γίνεται παράδειγμα προς μίμηση από τους ανερμάτιστους Έλληνες παπαγάλους ή καλλίτερα πιθήκους, ο ίδιος φανατισμός υπάρχει ξε αντανακλάσεως, κι εδώ.
Ο θυμός τους αυτός, η ανταγωνιστικότητα που αποπνέουν, η οργή και η αντεκδίκηση με την εχθρικότητα που εκδηλώνουν αλλά και ένα πλήθος άλλο συνοδών ψυχικών συμπτωμάτων όπως η κατάθλιψη, οι ενοχές ιδίως εάν πιστεύουν στη χριστιανική θρησκεία, ο αυτοκτονικός ιδεασμός μερικών κ.α. είναι εκείνα που κάνουν μερικούς θεραπευτές να εξειδικεύονται στον τομέα αυτό, συχνά μάλιστα υπάρχουν ομοφυλόφιλοι ψυχοθεραπευτές, ψυχαναλυτές, που ασχολούνται αποκλειστικά στο να βοηθήσουν στην υπέρβαση των συμπτωμάτων τους ομοφυλόφιλους πελάτες τους, να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου να διορθώσουν την ομοφυλοφιλία τους. Από εδώ ξεκινάει και το μότο «στους ομοφυλόφιλους θεραπεύουμε την νεύρωσή του όχι τη σεξουαλική τους συμπεριφορά».
Αντίθετα προσπαθούν να τους οδηγήσουν να αποδεχθούν την ομοφυλοφιλική τους ταυτότητα και το σεξουαλικό τους προσανατολισμό σαν ένα επιβαλλόμενο επάνω τους γεγονός της ζωής για το οποίο δε φέρνουν καμία ευθύνη οι ίδιοι. Γι’ αυτούς τα νευρωσικά συμπτώματα και οι διαταραχές της προσωπικότητας υπάρχουν παντού και δε ξεχωρίζουν τους γκέι από τους στρέιτ (ετερόφυλους). Τι συμβαίνει όμως αν οι πλειοψηφία των επαγγελματιών ψυχικής υγείας είναι λάθος;Αν η θεραπεία αναπροσαρμογής αποτελεί τεχνική που πράγματι αλλάζει τους όμο- σε έτερο;
Θα είναι πολλοί τότε εκείνοι που θα δεχτούν να υποβληθούν σε θεραπεία αλλαγής σεξουαλικού προσανατολισμού για να μη στερηθούν τα οφέλη και την ασφάλεια της περίθαλψης, της επαγγελματικής κατοχύρωσης, της σύνταξης, της στέγης, της κοινωνικής αποδοχής. Αν όμως αυτές οι ελπίδες τους για αλλαγή διαψευστούν, ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι η αυτοκτονία.
Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι δύο τεχνικές που χρησιμοποιούνται ακόμη από ψυχοθεραπευτές και δίνουν ελπίδα και κουράγιο στα 70 περίπου εκατομμύρια συντηρητικών Χριστιανών της Βόρειας Αμερικής ότι η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλία είναι επιλεκτικές προτιμήσεις, οφείλονται σε δραματικές συνθήκες ανάπτυξης των παιδιών και των εφήβων όταν αναγκάστηκαν να επιλέξουν αυτόν τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Αυτές είναι η Θεραπεία Αναπροσαρμογής (Reparative Therapy) μια πειραματική και εν πολλοίς αμφισβητούμενη μέθοδος και οι Ποιμαντικές Μεταμόρφωσης (Transformational Ministries) που αφορά θρησκευτικές και πνευματικές πρακτικές από ειδικά εκπαιδευμένους κληρικούς. Πολλές ομάδες που εφαρμόζουν αυτές τις θεραπείες υπολογίζουν ότι το ποσοστό θεραπείας που επιτυγχάνουν υπερβαίνει το 70%.[2]
Αυτή η τελευταία μέθοδος της ποιμαντικής μεταμόρφωσης θα μπορούσε να είναι πολύ βοηθητική για τους χριστιανούς πιστούς οι οποίοι ευρίσκονται σε απελπιστική σύγκρουση με τον εαυτό τους και το πιστεύω τους ως πάσχοντες εξ ομοφυλοφιλίας. Ο γράφων έχει συναντήσει τέτοιες περιπτώσεις πιστών αλλά και κληρικών που ζουν το προσωπικό τους δράμα συχνά απόκρυφα και μυστικά. Ίσως ο μόνος κοινωνός στο πρόβλημά τους να είναι ο εξομολόγος τους. Θεωρούμε πως και ο ορθόδοξος χώρος έχει ανάγκη από ειδικευμένους ψυχαναλυτές και ιερείς που ως σκοπό τους οφείλουν να έχουν την θεραπευτική προσπάθεια των ομοφυλοφίλων υπό το φως της Ορθόδοξης Ψυχοθεραπείας.
[1]Masters & Johnson, “Homosexuality in Perspective”, 1979.
[2]G.M. Herec: “Attempts to change sexual orientation” at: http:psychology.ucdavis.edu/rainbow/html/facts changing.html
τριζουν τα κοκκαλα το Φροιντ με αυτο το «αρθρο».
Είμαι ευτυχής που δεν ανήκω στους φροϋδικούς αναλυτές αλλά στην σχολή της Κάρεν Χορνάι. Αν τους ακούσεις κι αν τους συζητήσεις δεν πιάνονται οι άνθρωποι. Έχουν τον ίδιο φανατισμό των τζιχαντιστών ή των χιλιαστών, ή των παλιοημερολογιτών, ή των φανατικών οπαδών των ελληνικών κομμάτωνή των ποδοσφαιροφίλων. Πάνω από όλα η LIBIDO και με αυτή και μέσω αυτής, εξηγούνται τα πάντα. Αν έχετε συζητήσει με φροϋδικούς είμαι σίγουρος πως θα με δικαιώσετε. Αν πολύ περισσότερο έχετε αναλυθεί από φροϋθδικό αναλυτή θα το έχετε υποστεί και στην πράξη. Τρία με πέντε χρόνια ψυχανάλυσης επί 3 σαρανταπεντάλεπτα την εβδομάδα μπορεί και πέντε, επί 120 έως 150 και 200 ευρώ τα 45 λεπτά. Το αντέξατε; Αν είσαστε κόρη εφοπλιστού ίσως… Ως προς την ομοφυλοφιλία, για να την ξεπεράει κάποιος οφείλει να φτύσει αίμα όπως ο κοκαϊνομανής, ο ηρωϊνομανής, ο ερωτομανής, ο παιδόφιλος, ο κτηνοβάτης, ο οριακός στην προσωπικότητα, ο αντικοινωνικός, με λίγα λόγια ο κάθε σαρκικός άνθρωπος που έχει κολλήσει στην ικανοποίηση μέσω του κάθε μορφής οργασμού και δεν έχει ούτε αππό μακριά νιώσει την έκσταση του πνευματικού οργασμού, την μέθεξη με το θείο… Αυτός πως να αλλάξει; αν διαβάζατε το βιβλίο μου ΑΥΤΟΚΑΤΑΧΡΗΣΗ Ή ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ (Υπότιτλος: ΟΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ) θα πέρνατε τις απαντήσεις στις απορίες σας.