Πάσχα 2018-Κυριακή των Βαϊων: Ημέρα χαράς πριν την απαρχή του Θείου Δράματος

Την Κυριακή των Βαΐων ή Κυριακή του Λαζάρου γιορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάια (ή κλαδιά φοινίκων) φώναζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» ιδιαίτερα θερμά τον χαιρετούσαν τα αγνά και άδολα παιδιά τα οποία ακούγοντας τους γονείς τους να μιλούν με θαυμασμό για το θαύμα που επιτέλεσε ο Ιησούς στον φίλο του το Λάζαρο που κείτονταν τέσσερες μέρες στον τάφο, κράδαιναν τα βάια φωνάζοντας με ενθουσιασμό ευλογημένος ο ερχόμενος ο βασιλεύς του Ισραήλ. Αυτός που θα αναστήσει το Ισραήλ από τη ρωμαϊκή σκλαβιά. Αυτός για τον οποίο δεν υπάρχουν εμπόδια, ακόμη και νεκρούς ανασταίνει.

Όμως εδώ κάτι δεν πάει καλά. Η λογική η ανθρώπινη αντικρούεται από την λογική της κοιλιάς, της καρδιάς, του συναισθηματικού κέντρου, μιας αστείρευτης πηγής από όπου μέλλουν να ρεύσουν νοήματα και συναισθήματα πνεύματος ζώντος. Ο Ιησούς θα περίμενε κανείς να εισέρθει περήφανος και θριαμβευτής για τα φοβερά και ανήκουστα θαύματα-κατορθώματα που επιτελούσε, καβάλα πάνω σε ένα κατάλευκο άλογο μετά της κουστωδίας των μαθητών του, όμοια και αυτοί σαν τους κοσμικούς άρχοντες, να παρελαύνουν ανεβασμένοι πάνω σε χρυσοστόλιστα άλογα. όμως αυτοί έρχονται πεζοί, κουρελήδες, με σκονισμένα σανδάλια ακολουθούντες ένα γαϊδουράκι πάνω στο οποίο έρχεται ο Σωτήρας του κόσμου.

Ο Χριστός διαψεύδει τη λογική και τις προσδοκίες του πλήθους. Χρησιμοποιεί σαν τρόπο επικοινωνίας τον πνευματικό κι υπερανθρώπινο, την παράλογη λογική πούνε συναίσθημα, ευαισθησία, ενός άλλου είδους επικοινωνία, της καρδιάς. Για τον άνθρωπο και τα βάσανά του, δάκρυα για τις αμαρτίες και την καταδίκη του με τη θνητότητα. Είναι ο νικητής που ασκεί θεία εξουσία επί του θανάτου. Πως μπορούσε αυτό να γίνει κατανοητό σ’ έναν λαό δούλο, υποταγμένο με τη βία των όπλων, μαθημένο να υποτάσσεται σ’ ένα Θεό απρόσιτο, βλοσυρό κι απόμακρο, όχι Θεό αγάπης αλλά τιμωρό κι εκδικητή, σ’ όποιον δεν τηρούσε τον νόμο και παρέβαινε τις εντολές του. Η αντισυμβατικότητα της συμπεριφοράς του Ιησού, όπως εκδηλώνεται σήμερα με την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα με αυτόν τον ταπεινό τρόπο εισόδου, απόλυτα περιφρονητέο για τους ισχυρούς και σπουδαίους του κόσμου οι οποίοι αγνοούν τι κάνει, αδιαφορούν πως σκέπτεται, τον συμβολισμό κάθε ενέργειάς Του.  Σήμερα ο υιός του ανθρώπου εισέρχεται στην Ιερή Πόλη, με την άκρα ταπείνωση του εκούσιου πάθους Του και του δικού του θανάτου.

Κλαίει γιατί γίνεται θυσία για τον σταματημό των δακρύων και των βασάνων μας με τον δικό του πόνο και δη του σταυρικού θανάτου. Επείγεται μάλιστα και «επί σφαγήν έρχεται οικεία θελήσει». Δεν έχει ψηλά το κεφάλι από αλαζονεία και θριαμβευτικό το ύφος από όσα πρόσφερε, αλλά με πλήρη γνώση ότι αυτοί οι ίδιοι που βιώνουν τη φαντασίωση του επίγειου άρχοντα που θα επικαθήσει σε χρυσοστόλιστο θρόνο, θα τον συλλάβουν και ως ληστή θα τον καρφώσουν επί ξύλου.

Κλαίει γιατί βλέπει, νιώθει την απιστία αυτών που είδαν κι άκουσαν ότι ανάστησε νεκρό που είχε αρχίσει να αποσυντίθεται τέσσερις ημέρες στον πέτρινο τάφο του. Συνεχίζει το θρήνο που ξεκίνησε χθες στον τάφο του Λάζαρου και θα συνεχίσει μέχρι το «τετέλεσται!».

Κλαίει γι’ αυτούς που δεν πίστεψαν στη θεότητά του αλλά; Τον βλέπουν σαν μύστη, έναν μεταξύ των προφητών, σαν δάσκαλο της αγάπης, σαν κοινωνικό αναμορφωτή, σαν παρηγορητή των πτωχών και των ταπεινών, σαν κατήγορο των πλουσίων και των αλαζόνων, σαν απελευθερωτή της γυναίκας από την αιώνων καταπίεση που οι άνδρες ασκούσαν επάνω τους, τον προστάτη των παιδιών και των ασθενούντων, των φυλακισμένων και των αδικημένων.

Είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ αλλά κάτι πολύ περισσότερο ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Είναι Αυτός που περιμένει να ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας και να τον δεχτούμε σαν την μόνη κι αυθεντική ύπαρξη όπου η πίστη μας και η εκούσια υποταγή στο θέλημά Του θα μας οδηγήσει στην προσδοκία και την πραγμάτωση της αιώνιας ζωής. Στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού η Κυριακή των Βαΐων εορταζόταν με την ανάσταση του Λαζάρου. Αργότερα η δεύτερη, η ανάσταση του Λαζάρου, μετατέθηκε κατά μία ημέρα πριν, το λεγόμενο Σάββατο του Λαζάρου. Ενώ ένα άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο της ανάμνησης της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι ότι κατά τον εσπερινό της Κυριακής αυτής, τελείται η ακολουθία του Νυμφίου, η οποία ανάγεται στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας.

Τι λέει το Ευαγγέλιο

Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου», οι κάτοικοι τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο Σταυρό και την Ανάσταση. Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην επίγεια ζωή του Κυρίου. Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό.

Ήθη και έθιμα σε όλη την Ελλάδα

Την Κυριακή των Βαΐων, σε πολλές περιοχές της Ελλάδα τα βάγια τα πλέκουν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός. Σε μερικά μέρη τους δίνουν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.

 Ιεροσόλυμα

Στους Αγίους Τόπους τον 4ο αιώνα, ο επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών εισερχόταν στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο, ενώ οι πιστοί προπορευόταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.

Βυζάντιο

Στο Βυζάντιο τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα». Η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα και ο αυτοκράτορας συμμετείχε κρατώντας την εικόνα του Χριστού, πλαισιωμένος από το ιερατείο. Η πομπή κατέληγε στην Αγιά Σοφιά. Της αυτοκρατορικής αυτής πομπής προηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε έθνη και θεάσασθε σήμερον τον βασιλέα των ουρανών…».

Η αντίθεση μεταξύ του Βυζαντίου και της παγκόσμιας παρακμής η οποία από την πτώση της Κωνσταντινούπολης μέχρι σήμερα συνεχίζεται αμείωτη και φρενήρης

Τι αντίθεση με την τουρκική αντίληψη των Οθωμανών κατακτητών. Τρανταχτό παράδειγμα του πόσο τον καταλαβαίνουν ως τα σήμερα οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι μουσουλμάνοι, αλλά μην φοβάστε από κοντά πηγαίνουμε και μεις οι Έλληνες, όσο και οι Δυτικοί, αποτελεί ο αξιολύπητος σύγχρονος αυτοκράτορας Ρετζίπ Ερντογάν ο οποίος κορύφωσε το σύνδρομο της Ύβρεως το οποίον τον διακατέχει (σ.γ.: θα γράψουμε επ’ αυτού μελλοντικά) με την αλυτρωτική ομιλία του στην Αγιά Σοφιά.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν επανέλαβε τις δηλώσεις του πως η εδαφική κυριαρχία της χώρας του περιορίστηκε ραγδαία τον περασμένο αιώνα, χωρίς αυτή τη φορά να μιλήσει για Συνθήκη της Λωζάνης, ενώ επέλεξε την Αγιά Σοφιά προκειμένου να αμφισβητήσει το κεμαλικό κράτος, αποκαλώντας για μια ακόμη φορά το βυζαντινό κτίριο πολιτιστικής κληρονομιάς, τζαμί.

Η ομιλία στην Αγιά Σοφιά

Δεστε το βίντεο με την ομιλία του Ερντογάν στην πιο κάτω διεύθυνση του Αντ1

https://www.antenna.gr/watch/1181192/moysoylmanikos-xairetismos-kai-minymata-apo-ton-erntogan-mesa-stin-agia-sofia

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν εγκαινίασε την έκθεση Μπιενάλε στην Κωνσταντινούπολη, μέσα στην Αγιά Σοφιά, ενώ πριν την ομιλία του διαβάστηκε στην παρουσία του το κοράνι. «Είμαι συγκινημένος. Είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Πόσο μάλλον μετά από τόσους αιώνες να μιλάς κάτω από αυτή την μεγαλοπρεπή ευλογημένη στέγη είναι πολύ δύσκολο νομίζω», δήλωσε ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκινώντας την ομιλία του ενώ στη συνέχεια είπε ότι «ένα μέρος των τζαμιών – ακριβώς όπως και εδώ – μετατράπηκαν σε μουσεία και δυστυχώς ένα μέρος σε στάβλους. Μόνο εντός των τειχών δυστυχώς κατά την περίοδο της μονοκομματικής εξουσίας (σ.γ.:εύσχημος τρόπος να αποκρύψει το σωστό όρο, δικατορίας) εξολοθρεύτηκαν κάπου 300 τζαμιά».

Κατηγόρησε αυτούς που έχουν νοοτροπία πιο Βυζαντινή από το Βυζάντιο και πιο δυτική από τη Δύση, αλλά αμφισβητούν σε κάθε περίπτωση τις αξίες του λαού, ότι «δυστυχώς δεν γνωρίζουν την αξία της κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοί μας και μάλιστα ο Μωάμεθ ο Πορθητής ο οποίος διατήρησε το μνημείο τούτο σαν τζαμί ενώ οι κεμαλιστές το έκαναν μουσείο».

Ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ακόμη ότι «στις αρχές του 19ου αιώνα είχαμε ένα έδαφος 5 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων». «Μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα πέσαμε στο 780 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Κανείς δεν κάνει το λογαριασμό γι’ αυτό. Πώς ήρθαμε μέχρι εδώ, δεν ρωτάνε. Από εδώ και μπρος για μας τα πράγματα είναι πολύ ευαίσθητα», ανέφερε.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο κ. Ερντογάν είπε «καλορίζικη η μπιενάλε μας για όλο τον κόσμο της τέχνης μας, όχι μόνο για τους Κωνσταντινουπολίτες αλλά για όλο τον κόσμο. Ο Αλλάχ να ευλογεί, στο όνομα του θεού του Ισλάμ» κι έκανε με το χέρι το σύμβολο της ραμπίας.

Αυτή μόνο ας ήταν η τιμωρία εμάς, των Ελλήνων, για την υλόφρονα ζωή μας η οποία από την εποχή της παρακμής του Βυζαντίου και την πτώση της πρωτεύουσάς μας συνεχίζεται απτόητη μέχρι σήμερα. Κάτι μας λέει ότι μας περιμένουν βαρύτερες θυσίες και μεγαλύτερη τιμωρία από την εθνική ταπείνωση που υφιστάμεθα μέσα στον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας…

Γεώργιος Ευαγγελάτος