Η λειτουργία του οργασμού μέσο κυριαρχίας και υποταγής. Μέρος 5ο

^{Ο αοράτως παρών Διάβολος με τις λεγεώνες του συνεχίζει αέναα τις ραδιουργίες του από δημιουργίας κόσμου ως τα σήμερα}

Η επίπτωση και οι συνέπειες που έχει η λαγνεία, η σαρκική επιθυμία, η ηδονή του οργασμού, δεν μπορεί να μην συνδεθεί με την παρουσία και δραστηριοποίηση του Σατανά και των λεγεώνων του επί της γης και επί των ανθρώπων.

Ο θνητός ανθρωπάκος μαχόμενος με τον δράκοντα, τον όφι τον μέγα, τον αρχαίο, τον αποκαλούμενο διάβολο και σατανά ο οποίος παραπλανά την οικουμένη όλη

Ο όφις είναι η αρχική επίβουλη και  ολέθρια δύναμη η οποία εξαπάτησε την Εύα. Μία δύναμη η οποία σκέπτεται, ομιλεί και δρα με συγκεκριμένο σχέδιο. Σύμφωνα με τη Γένεση Γ΄, 1 δεν πρόκειται για κτηνώδη και άλογο ύπαρξη σαν το κοινό φίδι αλλά μια έμπειρη, πανούργα ύπαρξη η οποία παραπλανεί τον άπειρο, αμάθητο στις μεθοδίες του κακού άνθρωπο. Άλλωστε η κατάρα που του δίνει ο Θεός «με την κοιλιά θα σέρνεσαι, (θα έρπεις και κυλιέσαι πάνω στη γη και δεν θα μπορείς να σηκώσεις το βλέμμα σου προς τον ουρανό) και χώμα θα τρως σ’ όλη σου τη ζωή και αιώνια εχθρότητα και σύγκρουση θα υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και στη γυναίκα, ανάμεσα στους διαδόχους σου και τους διαδόχους της, ώσπου να γεννηθεί Εκείνος  που θα σου λιώσει το κεφάλι (ο Χριστός) και εσύ θα τον πληγώσεις στη φτέρνα (σταυρώνοντάς τον με τους κακόβουλους ανθρώπους-πιόνια σου». (Γεν. Γ΄, 14-15). Άρα το φίδι εκείνο δεν ήταν ένα απλό φιδάκι που δεν σκεπτόταν, δεν ενεργούσε και είχε το ακαταλόγιστο. Απλά μεταμορφώθηκε ενώ πίσω από την αθώα εμφάνισή του κρυβόταν αυτός που στην Αποκάλυψη αναφέρεται ως «ο δράκων, ο όφις ο μέγας  ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς που παραπλανά όλη την οικουμένη και ρίχτηκε κάτω στη γη μαζί με τους αγγέλους του (αφού έχασε τη μάχη με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του στον ουρανό)». (Αποκάλυψη, ΙΒ΄, 9 και Κ΄, 2).

Από την παράβαση των πρωτοπλάστων αρχίζει ο οργιώδης χορός του σατανά και των λεγεώνων του στο να κατευθύνει τους ανθρώπους στην αμαρτία. Η αδελφοκτονία του Κάϊν χαρακτηρίζεται «ως εκ του πονηρού», οι πληγές του Ιώβ από πειρασμική επίδραση του Διαβόλου προήλθαν για να τον αναγκάσει να βλαστημήσει το όνομα του Θεού. Η προδοσία του Ιούδα σε αυτόν αποδίδεται όπως και η ακάματη προσπάθειά του με τις πονηρές σκέψεις και νοήματα να ματαιώσει το έργο της σωτηρίας των πιστών μετά μανίας και λύσσας μαχόμενος εναντίον τους κρυπτόμενος από την αορασία του (δεν εμφανίζεται στους κοινούς θνητούς ώστε να μην δέχονται την παρουσία του και να υποπίπτουν εύκολα στις κάθε είδους παραβάσεις) σαν λιοντάρι δε αφρισμένο περιπατεί ωρυόμενος και ζητώντας ποιον να καταπιεί.

Όπως όμως ο δίκαιος  Θεός δεν λυπήθηκε τους αγγέλους του αλλά τους έριξε στα Τάρταρα, έτσι δεν λυπήθηκε έναν κόσμο που ήταν ασεβής επί Νώε και τους κατάστρεψε με κατακλυσμό, κι έκανε στάχτη τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τις γειτονικές τους πόλεις που είχαν παραδοθεί κατά παρόμοιο τρόπο στην πορνεία και στις αφύσικες ηδονές. (Πέτρου Επιστολή Β΄, Κεφ Β΄, 4-6, Επιστολή Ιούδα, 7)). Εν κατακλείδι ο Ιωάννης στην (Επιστολή του Α΄, 19) γράφει: «Ξέρουμε πως είμαστε παιδιά του Θεού και πως όλος ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του διαβόλου».

Το Σαραντάριο όρος όπου και η αντίστοιχη Μονή

Τούτο επιβεβαιώνεται και στους πειρασμούς του Ιησού και στα συμβάντα στο Σαραντάριο όρος[1] όπου νήστευσε επί 40 ημέρες ο Ιησούς εκεί ακριβώς όπου και η ομώνυμη Μονή. Εκεί επισυμβαίνουν γεγονότα και μας δίνονται πληροφορίες που έχουν αιώνια ισχύ κι επιβεβαιώνονται ως τα σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων.

Στον 1^ο πειρασμό ο διάβολος τον προτρέπει να κάνει υλικά θαύματα να μετατρέψει κάθε τι που δεν αποδίδει παραγωγικά και δεν έχει χρηστική αξία, σε εξαγοράσιμη ύλη που θα πουλιέται και θα αγοράζεται όσο πιο ακριβά και ιδιοτελώς γίνεται. Να μετασχηματίσει τις άχρηστες και χωρίς αξία πέτρες σε ψωμιά δήθεν για να θρέψει τους πεινασμένους και τους αξιολύπητους φτωχούς που βγάζουν δεν βγάζουν την ημέρα τους. Δήθεν ότι λυπόταν τους δυστυχισμένους και εξαθλιωμένους! Η απάντηση που πήρε ο ενστικτώδης δαίμονας ήταν « ότι ο άνθρωπος δεν έχει μόνο ανάγκες υλικές αλλά και πνευματικές πιο πολύτιμες από την ικανοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης».

Το βαθύτερο όμως νόημα του πειρασμού παραμένει· ο Ιησούς ως Θεός ασφαλώς μπορούσε να κάνει τις πέτρες ψωμιά με τον ίδιο τρόπο που με δυο ψάρια και πέντε ψωμιά χόρτασε πάνω από πέντε χιλιάδες ψυχές. Όμως δεν υπέκυψε στον πειρασμό να υπακούσει στο θέλημα του σατανικού εντολέα.  

Στον 2^ο πειρασμό ο διάβολος τον ανεβάζει πάνω στο ψηλότερο μέρος του Ναού του Σολομώντα και του προτείνει πέσει κάτω γιατί ξέρει ότι η Γραφή λέει «ο Θεός θα δώσει για σένα εντολή στους αγγέλους να σε σηκώσει στα χέρια για να μη σκοντάψει καν το πόδι σου σε πέτρα».

«Έτσι δηλαδή με αυτό τον θεαματικότατο τρόπο, θα κάνεις τη φιγούρα σου δίνοντας τροφή στην υπερηφάνεια και τον εγωϊσμό σου διότι οι άνθρωποι θα σε λατρέψουν βλέποντας τις απεριόριστες δυνατότητες που έχεις και θα υποταχθούν στην παντοδυναμία σου. Με λίγα λόγια θα έχεις δικαιώματα απεριόριστα επάνω τους και να τους κάνεις ό,τι θέλεις, να τους κάνεις αντικείμενα ηδονής, θύματα της αδυναμίας τους, να τους κακοποιείς και να ασελγείς επάνω τους όπως κάνω κι εγώ από την πτώση των πρωτοπλάστων και την δολοφονία του Άβελ από τον Κάϊν».

Κι εδώ δεν υποκύπτει σε κάτι που μπορεί να κάνει με τη μέγιστη ευκολία, όπως απέδειξε άλλοτε  εξαφανιζόμενος από τα έξαλλα πλήθη όταν πήγαν να τον λυντσάρουν δια λιθοβολισμού όταν τους είπε «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα» (Ιωάννης Ι΄, στ. 30 και 40) και άλλοτε εμφανιζόμενος από το πουθενά στους μαθητές του μετά την Ανάστασή του. Το ύψος του Ναού θα τον φόβιζε;.

Στον 3^ο πειρασμό εξαπολύει την μεγαλύτερη επίθεση που θα μπορούσε το δαιμονικό πνεύμα. «Αν με προσκυνήσεις θα σου δώσω την εξουσία που έχω πάνω σε όλα τα βασίλεια της οικουμένης διότι σε μένα έχουν παραδοθεί και σε όποιον θέλω την δίνω». (Λουκάς, Δ΄, 6 και 7). [2] Η αλαζονεία και ο ναρκισσισμός στο αποκορύφωμά της. Και η απάντηση που πήρε ήταν «Φύγε από μπροστά μου άθλια ύπαρξη μόνο τον κύριο το Θεό σου θα προσκυνάς και θα λατρεύεις».

Με αυτή την έσχατη απόρριψη επαναφέρεται το θέμα της υποταγής στον Ηθικό Νόμο και της αυστηρής εντολής του Θεού «την ίδια μέρα που θα φας από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού θα πεθάνεις γιατί εκείνο που έχει σημασία πάνω από όλα είναι «κανένα είδωλο δεν θα προσκυνάς και θα λατρεύεις παρά μόνο το Θεός σου». (Ματθαίος και Ιωάννης Κεφάλαιο 4 και στους δυο Ευαγγελιστές). Και πάλι δεν υποκύπτει στα κελεύσματα του Εωσφόρου Αυτός στον οποίο «ανήκει η γη και το πλήρωμα αυτής» (Α΄, Κορινθίους Ι΄, 26). Πατά τον διάβολο στο κεφάλι και δεν υπακούει στον μεγαλύτερο πειρασμό, την απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία.  

Τι έκαναν όμως από δημιουργίας κόσμου ακόμη και μετά την πνευματική επανάσταση που έφερε στον κόσμο η θυσία, η σταύρωση και ο θάνατος του Ιησού και πάνω από όλα η μοναδική του προσφορά· η Ανάσταση; Για τους πολλούς τίποτα. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να ποθούν και να λατρεύουν τη σάρκα, την ύλη και την δύναμη της πολιτικής εξουσίας[3] στην πλειοψηφία τους.

Εμείς θα περιοριστούμε στην περιγραφή της ανταρσίας του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού σε μια από τις πλέον επικίνδυνες έξεις στις οποίες εκούσια υποδουλώνεται και με ελαφρά καρδιά αφήνεται μην λαμβάνοντας υπόψη τις τραγικές και καταστροφικές επιπτώσεις που αυτές έχουν· εννοούμε την ηδονή του οργασμού και τον τρόπο εκδήλωσής της στη σεξουαλική συμπεριφορά  του ανθρώπου.

Φυσικά όπως λέγει και ο Άγιος Αθανάσιος, ο σατανάς δεν καταρρίφθηκε στα Τάρταρα από τον ουρανό λόγω μοιχείας ή κλοπής, αλλά για την υπερηφάνεια αυτού γιατί είπε «αναβήσομαι και θήσομαι τον θρόνον μου ενώπιον του Θεού και έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Μεγας Αθανάσιος «Περί παρθενίας παραγφ. 5, Μ. 28, 257.). Αιτία της πτώσης του Διαβόλου  η ΕΠΑΡΣΗ, η Υπερηφάνεια, ο Ναρκισσισμός και αυτού και των αγγελικών δυνάμεων που αποστάτησαν από τη θεία τάξη και τον προορισμό τους κι έγιναν δημιουργοί της κακίας και όλη αυτή την εγωιστική μανία για υπεροχή τη  μετέδωσαν στους θολωμένους από την αμαρτία, και πάσχοντες από πνευματική  ανωριμότητα ανθρώπους.

Στα πιο κάτω κεφάλαια θα αναφερθούμε με περισσότερες λεπτομέρειες στο θέμα.

[1] Σύμφωνα με τη διήγηση του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου ( Κεφ. Δ΄ 1-11), ο Κύριος μετά τη βάπτισή του στον παρακείμενο ποταμό Ιορδάνη από τον Ιωάννη, «ἀνήχθη εἰς τήν ἔρημον πειρασθῆναι ὑπό τοῦ διαβόλου»  (Ματθ. Δ΄ 8). Το όρος εκείνο ονομάσθηκε Σαραντάριο όπου και έχει κτιστεί η Μονή Σαρανταρίου και ο αντίστοιχος ναός.

Σαραντάρι, η είσοδος στο Μοναστήρι

Στα δεξιά του κυρίως Ναού υπάρχει σκάλα με δεκατρία σκαλιά, η οποία οδηγεί στο μικρό παρεκκλήσιο του πειρασμού. Περιλαμβάνει το χώρο όπου ο Κύριος νήστευσε και επειράσθη από τον πονηρό. Μόλις ανέβει κανείς στα δεξιά και κάτω από την αγία Τράπεζα, υπάρχει ο ιερός λίθος στο οποίο σώζονται τα αποτυπώματα των γονάτων του Κυρίου, που προσευχόταν στο Θεό Πατέρα Του κατά τον πειρασμό από τον πονηρό. Το ύψος του λίθου είναι πενήντα επτά εκατοστά. Στην αψίδα του ιερού αυτού χώρου υπάρχει εικόνα που παριστάνει τον Κύριο μεταξύ των αγγέλων και η επιγραφή «Καὶ ἦν ἐκεῖ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἡμέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος ὑπὸ τοῦ σατανᾶ καὶ ἦν μετὰ τῶν θηρίων καὶ οἱ ἄγγελοι διηκόνουν αὐτῷ» (Μαρκ. Α΄ 13). Το παρεκκλήσιο επιστεγάζεται  με μικρό τρούλο, ο οποίος έχει τέσσερα παράθυρα. Τα τρία είναι ανοικτά και το τέταρτο κλειστό, διότι ανοίγει στο βράχο.

Σαραντάρι ο ιερός λίθος. Εδώ προσευχόταν ο Ιησούς και δέχτηκε τις πειρασμικές οχλήσεις του σατανά

[2]Στο σημείο αυτό γεννιέται ένα αγωνιώδες ερώτημα: Από ποιον παραδόθηκαν οι εξουσίες των εθνών στον πλανήτη, στον διάβολο; Η απάντηση είναι ότι ο Θεός Δημιουργός παραχώρησε τη χρήση του κόσμου και των εξουσιών στον άνθρωπο. Με την αποστασία μετά τη διάπραξη του προπατορικού αμαρτήματος ο άνθρωπος παρέδωσε τη χρήση του κόσμου και των εξουσιών την οποία είχε στα χέρια του, στο διάβολο στον οποίο υποτάχθηκε κι έγινε όργανό του.

Και οι εξουσίες επιστράφηκαν στους δαιμονοκρατούμενους ανθρώπους οι οποίοι αυτοαποκλήθηκαν πολιτικοί και έκτοτε τυραννούν την ανθρωπότητα και χάνονται άνθρωποι

[3]Να ξεκαθαρίσουμε ότι η λατρεία της δύναμης που χαρίζει η πολιτική εξουσία είναι μια ψευδαίσθηση γιατί κανείς δεν ορίζει την εξουσία σαν ιδιοκτήτης. Μόνο σαν προσωρινός χρήστης. Αργά ή γρήγορα κάποιος θα αντικαταστήσει τον βασιλέα και ηγέτη, πρόεδρο, πρωθυπουργό ή ό,τι άλλο, ο μόνιμος όμως κάτοχος είναι ο διάβολος που την παραδίδει σε όποιον τον προσκυνάει και γίνεται όμοιός του ή και χειρότερος.

Ευαγγελάτος Γεώργιος