Κυνηγώντας τον πανδαμάτορα χρόνο!

Ξημέρωνε Κυριακή προπαραμονή Χριστουγέννων και ο παππούς απορημένος κι ανήσυχος, διαπίστωσε ότι καθυστέρησε να πάει έγκαιρα στην εκκλησιά. Το προηγούμενο βράδυ το γλέντησε με τον εγγονό βλέποντας μια ακόμη περιπέτεια από το Jurassic Park.

Πέσανε για ύπνο γύρω στις 2 και μισή μετά τα μεσάνυκτα, έτσι πως να σηκωθεί νωρίτερα για να πάει στον όρθρο στην εκκλησιά;

Μ’ όλα τούτα, αν και πλησίαζε 9 το πρωί, δεν τόβαλε κάτω, φόρεσε στα γρήγορα το κουστούμι του, πήρε κινητό και κλειδιά του αυτοκινήτου και κατέβηκε στην αυλή να το πάρει.

Πολύ θ’ άθελε να πάρει και τον εγγονό να τον κοινωνήσει, αλλά αυτός σαν ξενυχτισμένος θα τον καθυστερούσε και δεν θα προλάβαινε ούτε το “δι’ ευχών”. Εδώ που τα λέμε σιχτίριζε ολίγο τον εαυτό του που ήταν τόσο υποχωρητικός και του έκανε όλα τα χατίρια. Ο εγγονός αχόρταγος με την εικονική πραγματικότητα δεν του έφθανε “το πολικό εξπρές” ήθελε και “Jurassic”από πάνω.

Πρέπει να είμαι αυστηρός μαζί του, δεν πάει άλλο, και οι γονείς επίσης, δεν μπορεί να χρησιμοποιούν την τηλεπιπίλα για να φάει και να ησυχάζουν με τον γιο προσηλωμένο σε επαναλήψεις χαζοβίντεο γραμμένα σε αποθηκευτικούς δίσκους των 2 και 4 terabites.

Ενώ σκεπτόταν τούτα τα ακαταλαβίστικα για τους περισσότερους της ηλικίας του, είχε το νου του στην ώρα, πλησίαζαν δέκα, δεν θα προλάβαινε ούτε το Ευαγγέλιο, πράγμα που το θωρούσε υπερβολικό, ασυνήθιστο άσε που το ενοχικό του σύμπλεγμα το προσδιόριζε με τη λέξη ακηδία.

Πίεσε το γκαζ και αύξησε ταχύτητα να προλάβει κάτι παραπάνω από τη θεία λειτουργία. Ταυτόχρονα στη σκέψη του πέρασαν οι εικόνες από την προχθεσινή μέρα. Το είχε παρακάνει, πρώτα στη δουλειά, στη συνέχεια θάταν 5 η ώρα, προσπάθησε μετά το μεσημεριανό γεύμα να κοιμηθεί, έκανε κρύο κι έβαλε θέρμανση αλλά δεν κοιμήθηκε καλά. Ξύπνησε κομμένος, κουρασμένος, κι ετοιμάστηκε για τη βραδινή χριστουγεννιάτικη συναυλία στην Καθολική εκκλησία.

Ανάμέσα στο πυκνό πλήθος, συνάντησε τον Γιώργη, τον Κώστα, από τα παιδικά του χρόνια, ο πρώτος εντελώς τυχαία κάθισε δίπλα του.

-Ωραία τα χρόνια εκείνα. Οι άνθρωποι φτωχοί αλλά τίμιοι, αξιοπρεπείς, συνεπείς, εμπιστεύονταν τους γείτονες. Η ασφάλεια απόλυτη. Οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών ολάανοικτα.

-Σήμερα κάγκελα και σίδερα σε πόρτες και παράθυρα. Πόσο αλλάξανε ο καιροί! Λέω συχνά στη γυναίκα μου, ευτυχώς που ξυπνάμε πολλές φορές τη νύχτα για ούρηση έτσι έχουμε το νου μας μη συμβεί καμιά εισβολή διαρρηκτών κι όχι μόνο.

-Ευτυχώς που ο προστάτης μας προστατεύει με τον τρόπο του, με τη συχνουρία εννοώ που προκαλεί.

-Χαχαχαχαχά!

-Να σου πω Γιώργη ότι προχθές πήγα στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας που κτίστηκε στη θέση της μονοκατοικίας της θείας σου της κυρά-Αθηνάς, και του κυρ-Νιόνιου κι έψαχνα να βρω αν υπήρχε η σιδερένια τρόμπα του νερού που είχαν στην αυλή τους…

-Ο θείος ο Νιόνιος, πάντα χαμογελαστός, πάντα με παπιγιόν στ’ άσπρο του πουκάμισο, από αυτά τα πουκάμισα που πουλούσε σαν έμπορος μαζί με τις κάλτσες και τις ανδρικές παντόφλες. Τίμιος, ακέραιος, τούχες απόλυτη εμπιστοσύνη…

-Ξέρεις ποιον είχε στη δούλεψή του; Ένα αγόρι τον Σ., που αργότερα έγινε ο πολύ γνωστός καθηγητής και γυμνασιάρχης, της θεολογίας…

-Ναι θυμάμαι το παινευόταν η κυρά-Αθηνά, “αυτό το αγόρι έγινε μεγάλο και τρανό…”. ξεχνιούνται αυτά; Οι περισσότεροι από μας, ακόμη κι η γυναίκα μου πέρασαν από τα χέρια του.

Έριξε άλλη μια ματιά στο ρολόϊ του:

-Αυτή εκκλησιά είναι μακριά να πάρει ευχή. Εκεί που πηγαίναμε με τα ποδάρια μας σε 10 λεπτά στην Αγία Βαρβάρα τώρα θες 20 λεπτά για τον Αι-Γιώργη. Πάτησε πιο πολύ το γκαζ για να προλάβει τουλάχιστον τα “Σα εκ των Σων…”.

Το μικρό Panda ξεχύθηκε στον γεμάτο στροφές δρόμο ακράτητο κι ανυπόμονο, ο οδηγός του βιαζόταν, κυνηγούσε το χρόνο. Αυτό όμως δεν ενδιέφερε το τεράστιο φορτηγό που ερχόταν από απέναντι. Η σύγκρουση ήταν πλαγιομετωπική, η θέση του οδηγού κόπηκε στα δυο κι ο παππούς ξεψύχησε στο πλάι του δρόμου ανάμεσα στα συντρίμια του μικρού αυτοκινήτου.

Έτσι απλά, ο παππούς συγχωρέθηκε παραμονές Χριστουγέννων… .