Πολλές επέτειοι μαζαμένες σήμερα! Της Εξόδου του Μεσολογγίου. Της Ανάστασης του Λαζάρου. Αλήθεια μήπως γνωρίζετε τι απέγινε μετά την ανάστασή του από τον Ιησού ο Λάζαρος;
Να τι έγινε ο Λάζαρος
Εορτή του Αγίου Γεωργίου σήμερα, αλλά είναι κινητή εορτή και μεταφέρεται στη Δευτέρα του Πάσχα. Πλην αξίζει να θυμόμαστε ότι ο Αϊ Γιώργης έχει τεράστια σχέση με τον Ελληνισμό και τα πάθη του γιατί υπήρξε των αιχμαλώτων ελευθερωτής, (και πότε οι Έλληνες δεν πάλευαν για την λευτεριά τους;), των πτωχών υπερασπιστής (και πότε οι γνήσιοι Έλληνες δεν ζούσαν με μόνιμο σύντροφό τους την πείνα και ντη φτώχια;), ασθενούντων ιατρός (κάτι μας λέει σήμερα που τα νοσοκομείο περικόπτονται, ακόμη και τα ταμειακά διαθέσιμα τους τα παίρνει το κράτος για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, αφήνοντας στο έλεος του Θεού τους ασθενείς και το νοσηλευτικό προσωπικό!) και βασιλέων υπέρμαχος, (πάντα υπήρχαν κάποιες αρχές και εξουσίες για να μας οδηγούν με τα βασιλικά, στρατιωτικά κ.λπ. τους διατάγματα στη μάχη υπέρ βωμών και εστιών όπου τα δλίναμε όλα και συνήθως δεν πέρναμε τίποτα).
Σαν σήμερα το 2010 επιτρέψαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να λεηλατήσει την χώρα μαζί με τους υπόλοιπους λαφυραγωγούς, ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Μαφιόζικη Κοοπανία των ευρωφίλων που χωρίς να μας ρωτήσουν αν θέλαμε, ντόπιοι και ξένοι πολιτικοί μας ενέταξαν τόσο στην Ε.Ε. όσο και στην ευρωζώνη (όχι χωρίς μια ατέλειωτη εγκεφαλόπλυση από τα ΜΜΕ με ανυπαρξία διαλόγου ή αντιπολιτευτικού και οικονομικού αντίλογου).
Έτσι φτάσαμε να παρακαλούμε τον Θεό και τον Αϊ Γιώργη να μην μας δώσει άλλη πείνα γιατί δεν την αντέχουμε.
Κι όμως ίσως θα πρέπει να ασκηθούμε και στο μαρτύριο της πέινας. Ξεκινώντας πρώτα από τη νηστεία, ήδη διανύουμε την τελευταία εβδομάδα νηστειών της Μεγάλης Σαρακοστής για να το κάνουμε καθημερινη δοκιμασία και άσκηση στη ζωή μας.
Σ’ αυτό σίγουρα συμφωνεί και η αγαπητή μας και προσφιλέστατη κυβέρνηση. Άλλωστε τι θα μείνει στο τέλος από τους μισθούς και τις συντάξεις αν εξακολουθήσουμε να της πληρώνουμε φόρους, εισφορές αλληλεγγύης (που πάνε για τους δανειστές ασφαλώς), ασφαλιστικές εισφορές, ΕΝΦΙΑ, και διάφορα ΤΕΛΗ ων ουκ έστι ο αριθμός; Πενταροδεκάρες για φαγητό στα “παγκάκια” που θα γίνεται σφαγή για να κάτσουμε με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες οι οποίοι τα έχουν ήδη καταλάβει.
Βέβαια κανείς δεν το πιστεύει ότι θα καταντήσουμε σε τέτοια τραγική κατάρρευση αλλά και το 1929 με 1938 κανείς δεν πίστευε ότι τα καροτσάκια του Δήμου στην Αθήνα, κάθε μέρα από το 1941 μέχρι το 1944, θα μάζευαν μερικές δεκάδες ξυλιασμένα και τυμπανιαία από την πείνα πτώματα από τους δρόμους της κατεχόμενης Αθήνας.
Τέτοιες στιγμές ευχόμαστε να μην δούμε, αλλά το αξίζουμε να το πάθουμε. Γιατί; Γιατί επό χρόνια τραγουδούσαμε σαν τα τζιτζίκια, καταναλώναμε ασύδοτα και χωρίς μέτρο, στις δεκαετίες από την μεταπολίτευση μέχρι το 2008, παρότι βλέπαμε πως οι τυφλές, χωρίς οικονομικό πρόγραμμα και προβλεπτικότητα κυβερνήσεις που ψηφίζαμε, μας οδηγούσαν με το συνεχή δανεισμό χωρίς βάσεις και υποδομές οικονομικής ανάπτυξης στο χάος.
Έτσι ας δούμε το παρακάτω παράδειγμα από το τέλος της πολιορκίας του Μεσολογγίου για να πάρουμε αφενός μαθήματα επιβίωσης από το τίποτα, από τις πικραλήθρες και τα αρμυρήθρες, αλλά και να ετοιμαζόμαστε για τις σκληρότερες μέρες ασκούμενοι στη νηστεία και στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ.
ΟΧΙ άλλη πείνα Θεέ μου
Μεσολόγγι 1826
«Πολλοί ευρέθησαν εις την ανάγκην να φάγωσιν ανθρωπίνας σάρκας και, ως εδιηγούντο, ελάμβανον το ήπαρ εκ των φονευμένων και όντων κράσεως υγιούς, το ετηγάνιζον με έλαιον και έρριπτον ολίγον ξείδι, το τοιούτον δε παρασκεύασμα παρείχεν ευάρεστον τροφήν εις τους αγνοούντας την προέλευσίν του, ανεκτάς δε εις τους γνωρίζοντας ταύτην!».Α
«Ερευνώντας με τη σειρά όλα τα σπίτια, βρήκαμε αρκετές ποσότητες αλεύρι. Αυτό μοιράστηκε μ’ ένα φλιτζάνι ως μέτρο. Εμοίρασαν κι από ένα φλιτζάνι κουκιά. Άρχισαν λοιπόν να σμίγουν αυτό το λίγο κουκί και αλεύρι στον τέντζερη και να βάνουν μέσα και καβούρια…
Ένας γιατρός εμαγείρευσε το σκύλο του με λάδι, από το οποίον είχαμε αρκετό και επαινούσε το φαγί του ότι ήταν το πιο νόστιμο. Οι στρατιώτες τότε πια άρπαζαν οποιονδήποτε σκύλο ή γάτα έβρισκαν στο δρόμο.
Όμως, από τις 15 του Μάη αρχίσαμε τις πικραλήθρες, χορτάρι της θάλασσας· το βράζαμε πέντε φορές ως ότου έβγαινε η πικράδα, και το τρώγαμε με ξίδι και λάδι σαν πατάτα, αλλά και με ζουμί από καβούρια. Επιδοθήκαμε και στους ποντικούς και ήταν τυχερός αυτός που μπορούσε να πιάσει έναν. Βατράχια, δυστυχώς δεν βρίσκαμε. Από την έλλειψη τροφής αύξαιναν οι αρρώστιες: πονόστομος και αρθρίτιδα».Β
Ο Κασομούλης κι ο Μίχος μας δίνουν συνταραχτικές περιγραφές της πείνας, που στο τέλος δάμασε την αθάνατη φρουρά. Από τις 10 τού Μάρτη αβγάτισε τόσο που «έπεσε η πρόληψη να τρώγουν ακάθαρτα και άρχισαν αναφανδόν πλέον να σφάζουν άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια, και ακόμη να τα πωλούν μία λίρα την οκά οι ιδιοκτήται των —και που να προφθάσουν; Τρείς ημέραις απέρασαν, και ετελείωσαν αυτά τα ζώα»243.
Έπειτα — την αρχή την έκανε ο Δ. Μεσθενέας ο τυπογράφος των «Ελληνικών Χρονικών» ρίχτηκαν στις γάτες. Σε λίγες μέρες δεν απόμεινε μήτε μια. Το ίδιο ακολούθησε και με τους σκύλους. Ύστερα ήρθε η σειρά των ποντικών και λογάριαζαν ευτυχισμένο όποιον μπορούσε να πιάσει κανένα244. Το μόνο που απόμενε πια ήταν το γνωστό χορτάρι της θάλασσας, οι πικραλήθρες ή αρμυρήθρες, που χρειαζόταν να το βράζουν πέντε φορές ώσπου να βγει η πικράδα του. «Αλλά και τούτο ολίγον διήρκησε καθότι ολίγιστα ήσαν εν τη πόλει και τα είδη ταύτα και πολλαί μεν οικογένειαι ήρχισαν τότε να τρέφωνται εκ των εκ τού λιμού αποθνησκόντων συγγενών των»245.
Κι ο Μίχος ανιστορά τούτο δω το φοβερό περιστατικό: Η φρουρά έκανε μια επιτροπή να ψάξει σ’ όλα τα σπίτια «προς αναζήτησιν τροφίμων. Το έργον όμως αυτής περιωρίσθη εις τας οικίας μόνον των αδυνάτων, εν ω οι λοιποί δεν επέτρεπον αύτη την είσοδον εις τας oικίας των. Δηλαδή η έρευνα γίνηκε μονάχα στα σπίτια της φτωχολογιάς. Σ’ ένα άπ’ αυτά «οικογενείας τίνος εκ τού Ζυγού ή Αποκόρου, εύρε εις απόκρυφόν τι μέρος τον μηρόν και άλλα μέλη παιδίου. Φρίξας δε δια το εύρημα ηρώτησε την οικοδέσποιναν˙ παρ’ ης επληροφορήθη ότι το παιδίον αυτό, αποθανόν εκ της πείνης, εχρησίμευσε εις τροφήν των επιζώντων ήτο δε τούτο δυστυχώς αληθές, καθότι εις την ευρημένην οικίαν δεν ευρέθη κανέν άλλο τρόφιμον»246
Όμως όταν απεσταλμένος του Ιμπραήμ ζητά προσκύνημα:
«Τον ρωτάει ο Βάγιας:
–Τι προσκύνημα ζητάς; Γιατί τούτο εδώ τ’ ασκέρι δεν είναι εκείνο του Νιόκαστρου, ούτε του Αιτωλικού οι ραγιάδες.
Του αποκρίνεται ο Τούρκος:
–Αλλιώτικα απ’ ότι γίνηκε στ’ άλλα κάστρα δεν μπορεί να γίνει˙ να δώσετε τ’ άρματά σας.
Τον αντισκόβει ο Βάγιας:
-Τι; Άρματα; Αυτό να μην το ξαναπείς! Μα ούτε και εμείς μπορούμε να το πούμε. Άρματα; Πες ότι άλλο θες εξόν από άρματα!
Ο Στουρνάρης που έλαχε να είναι άρρωστος, σαν έμαθε πως ο Τούρκος ζήτησε τ’ άρματα είπε:
–Τόλμησε ο κερατάς να γυρέψει άρματα; Κάλλιο εδώ να θαφτούμε! Δεν ξέρει πως τ’ άρματα τάχουμε όλοι όσοι είμαστε εδώ τριακόσια χρόνια στο ζωνάρι μας;247» Γ
Α Nικολάου Mακρή: “Iστορία του Mεσολογγίου”. Έκδοση 1908
Β Κ. Κασομούλη, Ενθυμήματα στρατιωτικά
Γ Δημήτρη Φωτιάδη «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21» Β’ Έκδοση -1977 σελ. 198-199
243 Κασομούλης τόμος Β’ σελ.241
244 Κασομούλης τόμος Β’ σελ.243
245 Μίχος ε.α., σελ 48
246 Μίχος ε.α
247 Κασομούλη, τόμος Β’ σελ. 221-222
Read more: http://www.egolpion.com/peina_ellines.el.aspx#ixzz45hXszMXz
Πρόσφατα Σχόλια