Στο ευαγγέλιο της Κυριακής κατά Ματθαίο 25:13-15 διαβάζουμε:«Αγρυπνείτε, λοιπόν, επειδή δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα, κατά την οποία έρχεται ο Υιός του ανθρώπου. Επειδή, θάρθει σαν ένας άνθρωπος ο οποίος, προκειμένου να αποδημήσει, κάλεσε τους δούλους του, και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του. και σε έναν μεν έδωσε πέντε τάλαντα, σε άλλον δε δύο, και σε άλλον ένα. σε κάθε έναν σύμφωνα με τη δική του ικανότητα, τα δικά του ταλέντα και προσόντα,. κι αμέσως αποδήμησε.» Με αυτή την πράξη του ο Κύριος υποδηλώνει ότι διαφορετικά τάλαντα δόθηκαν σε διαφορετικούς υπηρέτες και το κριτήριο ήταν η ικανότητα τους. Αυτό που μπορούμε να πούμε από αυτό είναι ότι ΟΛΟΙ οι υπηρέτες του Κυρίου, όλοι εκείνοι που τον έχουν κάνει Κύριο, έχουν λάβει δώρα από Αυτόν, τάλαντα (ταλέντα) για να τα χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς Του. Είναι δικά Του τάλαντα και τα έχει δώσει για τους σκοπούς Του. Επίσης μπορούμε να δούμε ότι δεν έλαβαν όλοι τα ίδια τάλαντα. Ένας έλαβε πέντε, άλλος δυο και άλλος ένα τάλαντο. Το πόσο έλαβε ο καθένας είχε να κάνει, σύμφωνα με το απόσπασμα, με την ικανότητα του να αυξήσει αυτό το οποίο έλαβε. Ας δούμε τώρα τι έκαναν οι υπηρέτες με αυτό το οποίο έλαβαν: Ο πρώτος και ο δεύτερος υπηρέτης έκαναν αυτό που αναμένονταν από αυτούς: πήγαν και αύξησαν αυτό που τους δόθηκε, κάνοντας το μάλιστα διπλό. Αλλά ο τρίτος υπηρέτης πήγε και έκρυψε αυτό που του δόθηκε. Ας προσέξουμε εδώ ότι ούτε το δαπάνησε, ούτε το έχασε. Απλά δεν έκανε τίποτα με αυτό. Ήταν με άλλα λόγια άκαρπος για τον Κύριο Του. Ας δούμε τώρα την αντίδραση του Κυρίου όταν επέστρεψε: «και μετά από πολύ καιρό έρχεται ο Κύριος εκείνων των δούλων, και κάνει λογαριασμό μαζί τους. Και όταν ήρθε αυτός που πήρε τα πέντε τάλαντα, παρουσίασε άλλα πέντε τάλαντα, λέγοντας: Κύριε, πέντε τάλαντα μου παρέδωσες. δες, με βάση αυτά κέρδισα άλλα πέντε τάλαντα. Και ο κύριός του είπε σ’ αυτόν: Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ. στα λίγα φάνηκες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω. μπες μέσα στη χαρά του κυρίου σου. Και καθώς ήρθε κοντά και εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα, είπε: Κύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες. δες, με βάση αυτά κέρδισα άλλα δύο τάλαντα. Και ο κύριός του είπε σ’ αυτόν: Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ. στα λίγα φάνηκες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω. μπες μέσα στη χαρά του κυρίου σου. Και καθώς ήρθε κοντά και εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, είπε: Κύριε, σε γνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζοντας όπου δεν έσπειρες, και μαζεύοντας απ’ όπου δεν διασκόρπισες. και επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντό σου μέσα στη γη. δες, έχεις το δικό σου. Και ο Κύριός του, απαντώντας, είπε σ’ αυτόν: Πονηρέ δούλε και οκνηρέ, ήξερες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα, και μαζεύω απ’ όπου δεν διασκόρπισα. έπρεπε, λοιπόν, να βάλεις το ασήμι μου στους τραπεζίτες. και όταν ερχόμουν εγώ, θα έπαιρνα το δικό μου μαζί με τόκο. Πάρτε, λοιπόν, απ’ αυτόν το τάλαντο, και δώστε το σ’ αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. Επειδή, σε όποιον έχει, θα δοθεί, και θα του περισσεύσει. και απ’ αυτόν που δεν έχει, και εκείνο που έχει, θα αφαιρεθεί απ’ αυτόν. Και τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι. εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.»
Εδώ αξίζει να σημειώσουμε δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παραβολής. 1ον) Ο Κύριος, ο Ιησούς δεν μυκτηρίζεται και δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις, είναι αυστηρός στα ήθη, δίκαιος μεν κριτής αλλά αδυσώπητος στην απόδοση δικαιοσύνης. Σκληρός, αλλά όχι απάνθρωπος, Θεός αγάπης, αφεντικό που θέλει να προκόψουν οι δούλοι του. Και τους δίνει ταλέντα, αρετές, προσόντα που οφείλουν να τις ασκήσουν και αναπτύξουν. Άρα δεν ισχύει το θερίζεις όπου δεν έσπειρες αφού τους (μας) δίνει τάλαντα (ταλέντα) εφόδια, δυνατότητες, ούτε το μαζεύεις εκεί απ’ όπου δεν διασκόρπισες. Άλλο λάθος του απολογούμενου αδρανή και παθητικού δούλου. Αλλίμονο αν δεν δώσουμε όλοι οι άνθρωποι, (δούλοι Κυρίου) κανένα απολογισμό για όσα πράξαμε και όσα πετύχαμε στη ζωή την ολιογόχρονη και προσωρινή. Ποιο το νόημα της ζωής μας; Φάε πίε ευφραίνου; Γλέντησε χωρίς να μεριμνάς για την αύριο; Φάε την ζωή σου μέσα στην ασέλγεια, την ηδονή και την παθητικότητα; Δίπλα σου οι άθεοι πολιτικοί, σπέρνουν με τα μνημόνια, την απελπισία, τον θάνατο ή την αυτοκτονία, την μετανάστευση επιστημονικών εγκεφάλων και συ λες, τί να κάνω; Τουλάχιστον να μην διαφθαρώ εγώ, να σωθώ εγώ και να σώσω την οικογένειά μου. έτσι αδρανείς και κρύβεις τις πολιτικές σου νικανότητες, το τάλαντό σου, (όσοι το έχουν) στο χώμα, ανεκμετάλλευτο και αχρησιμοποίητο. Για να δικαιολογηθείς αναπτύσσεις επιχειρήματα λογικά σαν τον τρίτο δούλο: Αυτά τα καθάρματα είναι πανίσχυρα τι μπορώ να κάνω; Έχουν το χρήμα, έχουν τα ΜΜΕ να τους υποστηρίζουν με ψέματα και ψεύτικη προιπαγάνδα, έχουν την SINGULAR για να νοθεύουν τα αποτελέσματα των εκλογών, πως να αναχαιτίσω το κακό με τις μικρές μου δυνάμεις; και τι κάνεις τελικά;τα ανέχεσαι. Λες είτε δεξιά είτε αριστερά ιδεολογικά προσκείμενοι το ίδιο είναι. είτε καπιταλιστές είτε μαρξιστές, της δεκάρας είναι, κενοί, απάτριδες, συμφεροντολόγοι, διεφθαρμένοι, μαφιόζοι και συ αναλογιέσαι χωρίς να προσπαθείς, Κύριε η πολιτική είναι βρώμικη, αν ασχοληθώ με αυτή θα λερωθώ κι εγώ, μην με κολάζεις Κύριε. Έτσι καταλήγεις σ’ αυτό που επί χρόνια οι συντηρητικοί γόνοι, μέλη χριστιανικών σωματείων λέγουν κι εξηγούν την απραξία και την παθητικότητά τους “οι πολιτικοί είναι βρώμικοι κι εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική”. Κάποιοι άλλοι λέγουν, “θα ψηφίσω τον λιγότερο κακό και διεφθαρμένο” και υποστηρίζεις τους υλιστές δεξιούς, του κομπιναδόρους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και το άθεο, απάτριδο, διεθνιστικό, αλλαλούμ ΣΥΡΙΖΑ γιατί υποσχέθηκε να καταργήσει τα μνημόνια με έναν νόμο και να τ’ αλλάξει όλα νε μια νυκτί. Κι έφτασε μετά από 3ο και 4ο μνημόνιο να ξεπουλήσει τη Μακεδονία και δεσμεύσει στους τοκογλύφους τη χώρα μαζί με τους προηγούμενους συγκατανεύσαντες δεξιούς, για 90 χρόνια. 2ον) Ξεχνάς όμως πως ο κάθε άνθρωπος οφείλει τις ικανότητες και δυνατότητες που έχει να τις επενδύσει σωστά και λογικά γιατί θα του ζητηθεί ο τόκος. Αν δεν κάνεις, δεν έχεις ταλέντο για πολιτικός, όμως μπορεί να κινητοποιηθείς να περάσεις το μήνυμα της χριστιανικής πολιτικής, του ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΥ στους διπλανούς σου, να ψάξεις να βρεις τα κόμματα που τον εκπροσωπούν, όπως Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και άλλα. Το πολύ το ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ το βαριέται και ο Θεός, αν είναι χωρίς έργα και αντίκρυσμα σε μια στιγμή που ξεπουλιέται η πατρίδα και χάνει την κυριαρχία της σαν χώρα και την ανεξαρτησία της, οι εχθροί και οι φίλοι θέλουν να τις αποσπάσουν Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο, νησιά του Αιγαίου και ζητούν μέχρι και την ανεξαρτησία και απόσχιση της Κρήτης εσύ να δηλώνεις απραξία τι το όφελος; Εάν για όλα αυτά εσύ καθεύσδεις αλλά πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησία ποιο το κέρδος; Το κι αν προσεύχεσαι και διαβάζεις την Παράκληση στη Παναγία τουλάχιστον άπαξ της ημέρας; Αυτό είναι εύκολο και ανώδυνο, το να αντικρούσεις τον εχθρό όμως έξω των τειχών, αν δεν το κάνεις κι αυτός συνεχίζει να οδηγεί εκατοντάδες ψυχές στην απώλεια ποιανού είναι παράλειψη; Δεν είσαι άραγε υπεύθυνος γι’ αυτό; δεν θα σου ζητηθεί ο λόγιος την ώρα της απόδοσης των τόκων;
Τον τρίτο δούλο ο Κύριος τον αποκαλεί «αχρείο», δηλαδή άχρηστο. Δεν έκανε ούτε κακό αλλά ούτε έκανε και κανένα καλό. Ήταν εντελώς άχρηστος για τον Κύριο Του. Ποιο ήταν το τέλους αυτού του άκαρπου υπηρέτη; Ο τελευταίος στίχος της παραβολής μας λέει: “Και τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι. εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.”
Το να κάνουμε – με τα όποια λάθη και αδυναμίες μας – το θέλημα του Θεού, φέρνοντας καρπό για τον Κύριο, δεν είναι κάτι δευτερεύον και προαιρετικό, κάτι που ένας Χριστιανός θα ήταν ωραίο να το κάνει, αλλά αν δεν το κάνει δεν χάθηκε δα και ο κόσμος: μπορεί ίσως να χάσει κάποιες αμοιβές αλλά θα είναι στην βασιλεία του Θεού, λόγω της αρχικής του ομολογίας πίστης. Δεν είναι αλήθεια αυτό, είναι αυτοεξαπάτηση.Αντ’ αυτού το να επιδιώκουμε, με τις οποίες αδυναμίες μας, να κάνουμε το θέλημα του Θεού, αντί μόνο να είμαστε παθητικοί ακροατές του Λόγου είναι αυτό που ο Λόγος του Θεού μας ζητεί να κάνουμε. Όπως ο Ιάκωβος μας λέει: στην επιστολή του 1:22-26:
«Γίνεστε δε εκτελεστές του λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας. Επειδή, αν κάποιος είναι ακροατής του λόγου, και όχι εκτελεστής, αυτός μοιάζει με έναν άνθρωπο, που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο μέσα σε καθρέφτη. επειδή, κοίταξε τον εαυτό του, και αναχώρησε, κι αμέσως λησμόνησε ποιος ήταν. Όποιος, όμως, εγκύψει στον τέλειο νόμο της ελευθερίας, και επιμείνει [σ’ αυτόν], αυτός που έγινε όχι ακροατής, που λησμονεί, αλλά εκτελεστής έργου, αυτός θα είναι μακάριος κατά την εκτέλεσή του. Μερικοί πάλι λένε με ευκολία:Είμαι θρήσκος κι ευσεβείς δεν έχει χαλινό και μέτρο στη γλώσσα και στα λόγια του, (είναι λογάς και κομπάζει ότι ακολουθεί κάθε θρησκευτικό κανόνα και εντολή των Πατέρων) αλλά στην ουσία εξαπατά τον εαυτό του, τη συνείδησή του, έτσι η θρησκεία γι’αυτόν άνευ έργων, είναι ανωφελής, άχρηστη και μάταιη».
Και όπως ο Κύριος καθαρά είπε στο κατά Ματθαίο 7:21-27: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε. αλλ’ αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομα σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ’ αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα. φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία. Καθένας, λοιπόν, που ακούει τα λόγια μου αυτά, και τα πράττει, θα τον εξομοιώσω με έναν φρόνιμο άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην πέτρα. και κατέβηκε η βροχή, και ήρθαν τα ποτάμια, και φύσηξαν οι άνεμοι, και χτύπησαν με ορμή επάνω στο σπίτι εκείνο, και δεν έπεσε. επειδή, ήταν θεμελιωμένο επάνω στην πέτρα. Και καθένας που ακούει τα λόγια μου αυτά, και δεν τα πράττει, θα εξομοιωθεί με έναν άφρονα άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην άμμο. και κατέβηκε η βροχή, και ήρθαν τα ποτάμια, και φύσηξαν οι άνεμοι, και χτύπησαν με ορμή επάνω στο σπίτι εκείνο, και έπεσε. και η πτώση του ήταν μεγάλη.»
«Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε. αλλ’ αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς.» Θα μπορούσε άραγε να γίνει καθαρότερο; Επαναλαμβάνω αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αλάνθαστοι, ούτε σημαίνει ότι περπατούμε καθόλα τέλεια. Αυτό που σημαίνει όμως είναι ότι τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα της πίστης, βλέποντας προς τον Κύριο τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας (προς Εβραίους 12:1-2). Σημαίνει ότι είμαστε σε αέναη κίνηση, προσπαθώντας με τα όποια λάθη και αδυναμίες μας, αλλά με την δύναμη του Χριστού που είναι πιο μεγάλη απ’ όλες, να κάνουμε πράξη το θέλημα του Θεού στη γη, όπως προσευχόμαστε στο “Πάτερ ημών, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης” φέρνοντας έτσι, καθώς προχωρούμε ενωμένοι μ’ Αυτόν, τον επιθυμητό καρπό για την χριστιανοποίηση μιας κοινωνίας η οιποία δυστυχώς παραμένει ακόμη ειδωλολατρική στους θεσμούς, άθεη, δυτικότροπη και υλιστική. Μια καπιταλοσοσιαλιστική κουτσουρεμένη δημοκρατία και στην κυριολεξία τυραννική εξουσίας. Γι’ άλλους αυτό μπορεί να είναι πέντε τάλαντα και γι’ άλλους δυο. Ο Κύριος δεν κατακρίνει αυτόν που έφερε πέντε τάλαντα γιατί δεν έφερε δέκα. Αντίθετα τον συγχαίρει. Έφερε καρπό για τον Κύριο του, ανάλογα με αυτά που του δόθηκαν. Αυτόν που κατακρίνει όμως είναι εκείνον που αδιαφόρησε κι έμεινε άκαρπος κι έβγαλε από πλευράς ερυθύνης την ουρἀ του έξω από το διαιωνιζόμκενο δράμα της πολιτικής και της πάσχουσας ανθρωπότητας. Αυτόν που αντί να δουλέψει τον Κύριο Του δούλεψε σε άλλους κύριους (πάντα δουλεύουμε σε κάποιον κύριο είτε ο διάολος είναι, είτε τα διάφορα δαιμόνια υπηρέτες του). Αυτή του η συμπεριφορά είχε καθαρά συνέπειες και μάλιστα σοβαρότατες: “Και τον αχρείο δούλο ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι. εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.” Έτσι εμείς ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΡΙΣΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΑΛΑΝΤΟ ΜΑΣ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
Πρόσφατα Σχόλια