Ὃσο κι ἀν προσπάθησε ὁ καθηγητής κ. Ἀγγ. Συρίγος νά ὑποβαθμίσει τήν σημασία τοῦ παρωχημένου τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης, γεγονός πού προκάλεσε τήν ἒκθυμη ἀγανάκτηση τοῦ ἐλαχίστου ἐναπομείναντος ὀρθοφρονοῦντος τύπου, ἡ πανάρχαια Ἑλληνική Γλώσσα καί οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, ἀπό τόν Ὃμηρο μέχρι τόν Ἡρόδοτο καί τόν Ἀριστοφάνη, δέν ἀφήνει κανένα περιθώριο ἐπιλεκτικῆς παρερμηνείας τῆς λέξεως.

Τότε πού οἱ νέοι Ἓλληνες διδάσκονταν στά Γυμνάσια τήν σωστή Ἑλληνική Γλῶσσα, ἂκουγαν συχνά τήν ἒκφραση ὢχετο ἀπιών, δηλαδή ἒφυγε καί πάει, ἒφυγε δρομαίως, ἒχει κι ὃλας γίνει ἂφαντος. Τό ἀρχικό ρῆμα εἶναι οἲχομαι, πού σημαίνει ἒχω παρέλθει, ἀνήκω στό παρελθόν. Οἱ παροιχόμενοι ἂνδρες ἦσαν οἱ ἂνθρωποι τῶν παρελθουσῶν γενεῶν, αὐτοί πού ἒχουν ἀπέλθει καθώς εἶναι νεκροί. Ἀλλά καί τό λεξικό Liddell – Scott ἐπικαλεῖται περικοπές ἀπό τόν Ὃμηρο καί ἂλλους συγγραφεῖς τῆς ἀρχαιότητος γιά νά καταδείξει ὃτι ἡ μετοχή τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου τοῦ ρήματος παροίχομαι, δηλ. παρωχημένος, σήμαινε ὁριστική ὑποχώρηση. Ὁ Ποσειδῶν οἲχεται εἰς ἃλα δίαν, δηλ. φεύγει (προτροπάδην) πρός τήν θάλασσα, τό βασίλειό του, φοβισμένος ἀπό τίς ἀπειλές τοῦ Διός (Ἰλ. Ο 223).

Ἀλλά καί ὁ Ὀδυσσέας εἶναι φευγάτος, χαμένος (Ὀδυσσῆος οἰχομένοιο Ὀδ. ξ 144). Κι ἀκόμη ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει οἲχετο θανών = ἒφυγε πεθαίνοντας.

Στό σχεδόν μονοσήμαντο ρῆμα οἲχομαι καί παρ-οίχομαι ἀναφέρονται ἐν ἐκτάσει ὃλα τά ἀρχαιοελληνικά λεξικά τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, πού σημαίνει σέ κάθε περίπτωση ὁριστική φυγή, θάνατο, ἐξαφάνιση. Τό ἐπίμαχο ἐρώτημα εἶναι γιατί ὁ καθηγητής χρησιμοποίησε αὐτή τήν λέξη, ὃτι δηλαδή ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης εἶναι παρωχημένη. Ἦταν ἀνάγκη; Ὃταν μάλιστα γνωρίζει ὃτι ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα εἶναι μερικές φορές ἀμείλικτη κατά τήν ἐτυμολογία της. Ἀς τήν ἒλεγε πεπαλαιωμένη  ἢ χρήζουσα μερικῆς λεκτικῆς ἀναπροσαρμογῆς, ἂν καί κάτι τέτοιο δέν γίνεται ποτέ στίς διεθνεῖς συνθῆκες, ὃπως τῆς Λωζάνης, πού ἒχουν προσυπογράψει ἑπτά χῶρες.

ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ