Όταν ο άνθρωπος εξακολουθεί στη δεύτερη χιλιετία μετά Χριστό να φονεύει τον συνάνθρωπό του είτε με το φόνο, είτε σε μεγαλύτερη κλίμακα, με τον πόλεμο, τότε οι κοινωνίες εξακολουθούν να ευρίσκονται σε επίπεδο βαρβαρότητας. Όσο το πρόσωπο συνεχίζει αδιάφορο και ψυχρό να σπέρνει το θάνατο, το σωματικό και ψυχικό πόνο, την καταστροφή του πλανήτη, ελάχιστη πρόοδος πνευματική, ηθική και ψυχοσυναισθηματική έχει επιτευχθεί. Ο δύσκολος δρόμος της συναισθηματικής αφομοίωσης και της λειτουργίας της αγάπης σαν το υπεράνω όλων ζητούμενο, απέχει κάμποσους ακόμη αιώνες μέχρι να αποκτήσει, σάρκα και οστά. Ο δυτικός πολιτισμός, παραδόπιστος και υλιστικός, μπορεί να αποδέχεται υποκριτικά, την ύπαρξη και τη λατρεία ενός χριστιανικού Θεού, στην ουσία όμως είναι νεκρός και καταρρέων. Αδιάφορος χωρίς πίστη, λατρεύει όλα τα υλιστικά είδωλα πλην του ζώντος Θεού. Έτσι η άρνηση του προσώπου και των λαών να υποταχτούν στο θέλημα της Τριαδικής οντότητας τον μεταμορφώνει σε σκλάβο κι ενστικτώδες ον υποδουλωμένο στα χέρια μιας ακόρεστης για δύναμη εξουσίας και πλούτο μειοψηφίας που αυτοαποκαλείται Νέα Τάξη Πραγμάτων. Είναι η φενάκη που επιδιώκει μέσα από την παγκοσμιοποίηση να επιβάλει μια νέα αυτοκρατορία -τυραννία με πολιορκητικό κριό, την πανίσχυρη αμερικάνικη πολεμική μηχανή. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας σαρκάζει την ανθρώπινη αθλιότητα από την οπτική γωνία του σπλαχνικού Θεού που σέβεται την βούληση του ανθρώπινου προσώπου και τον αφήνει να αυτοκαταστρέφεται μέχρι να δει μέσα από τον δημιουργικό πόνο το χάλι του και να επιστρέψει στην αγκαλιά του Δημιουργού του επαναλαμβάνοντας τα λόγια: «Θεέ μου, ήμαρτον, αμάρτησα εις τον ουρανό και ενώπιόν σου».
Πρόσφατα Σχόλια