Ο Γιώργος Ευαγγελάτος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1946. Από μικρός ήταν άριστος στο χειρισμό της πέννας. Από τα 14 χρόνια του εκδήλωσε ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία, τη θεολογία, τη μουσική και την ψυχανάλυση. Τότε πρωτοδημοσίευσε ένα άρθρο για τον Κάρλ Γκούσταβ Γιουνγκ στην τοπική εφημερίδα «Πελοπόννησο». Στα 15 του έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα και στα 17 του μια πρώτη κοινωνιολογική μελέτη πάνω στα κοινωνικά προβλήματα διαφωνώντας κάθετα με το αστικό σύστημα και τον καπιταλισμό. Από τότε διαμορφώνει την πολιτικοκοινωνική του στάση απορριπτική προς το καπιταλιστικό σύστημα και την καπιταλιστική οικονομία αλλά και τον μαρξισμό, σαν θεωρητικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.
Εμπνεόμενος από τις αρχές της Ορθοδοξίας, αγωνίζεται από τα Πανεπιστημιακά του χρόνια για την επίτευξη της Ορθοπραξίας στον κοινωνικό τομέα. Δέχεται την θεωρία της υπεραξίας του Μαρξ σαν προέκταση της ορθόδοξης αντίληψης για την οικονομία και από τότε αγωνίζεται συγγράφοντας και συμμετέχοντας σε χριστιανοκοινωνικούς πολιτικούς σχηματισμούς για την επικράτηση ενός κοινωνικού συστήματος δικαιοσύνης όπου θα επικρατεί το πρότυπο της Άμεσης Δημοκρατίας και της ίσης συμμετοχής στο εθνικό εισόδημα όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως εισοδήματος και περιουσίας. Πρότυπό του οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες και τα μοναστήρια «όπου του πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ην μία και ουδείς έλεγε ότι κάποιο από τα υπάρχοντά και περιουσιακά του στοιχεία είναι δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά». Έτσι «κανείς δεν υπήρχε φτωχός ανάμεσά τους. Όσοι είχαν χωράφια ή σπίτια τα πουλούσαν, και το χρηματικό αντίτιμο το έθεταν στη διάθεση των αποστόλων κι από αυτό δινόταν στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». (Πράξεις, κεφ. Δ΄, στ. 32, 34 και 35).
Στα 17άμισυ χρόνια μπαίνει στην Ιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, εγκαταλείποντας την επιθυμία του να γίνει πιανίστας. Σφοδρός πόθος του από τα 14 χρόνια του ήταν η ενασχόληση με την ψυχανάλυση. Το 1970 αποφοιτά και κάνει τη στρατιωτική του θητεία, στη συνέχεια ολοκληρώνει το Αγροτικό του ασκούμενος επί 16 μήνες στην παιδιατρική κλινική του Καραμανδανείου Νοσοκομείου Παίδων στο πλάι του Καθηγητή της Παιδιατρικής, Υφηγητή τότε, Θεόδωρου Γιογκαράκη. Αυτός τον προορίζει για παιδίατρο, αλλά ο ίδιος δεν έχει τίποτα άλλο στη σκέψη του από την Ψυχιατρική και την Ψυχανάλυση. Δίνει εξετάσεις για την απόκτηση αδείας εξειδίκευσης στα Νοσοκομεία των ΗΠΑ. Το 1973 μεταβαίνει στην Νέα Υόρκη και παίρνει τις ειδικότητες του Ψυχιάτρου – Νευρολόγου ενηλίκων, και Παιδοψυχίατρου, σε Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία της Νέας Υόρκης. Ταυτόχρονα εκπαιδεύεται στην Ψυχανάλυση, στο Αμερικάνικο Ινστιτούτο Ψυχανάλυσης της Κλινικής που ίδρυσε η Νεοφροϋδίστρια Κάρεν Χορνέυ. Κάνει την προσωπική του ψυχανάλυση από το 1975 έως το Σεπτέμβριο του 1979, οπότε και αποφοιτά.
Επιστρέφει στην Πάτρα το 1980 όπου ασκεί την Ψυχιατρική στους ενήλικες και την Παιδοψυχιατρική και Ψυχανάλυση, πρωτοπόρος τότε, στην πατραϊκή ιατρική κοινότητα. Ιδρύει το Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων μαζί με τον Θ. Γιογκαράκη όπου και εργάζεται από το 1980 έως το 1986. Κάνει μια εργασία ανασκόπησης όλων των περιπτώσεων που είχε εξετάσει στα 6 αυτά χρόνια, την παρουσιάζει στο Πανελλήνιο παιδοψυχιατρικό συνέδριο του 1986 και καταλήγει στο συμπέρασμα πως είναι αδύνατο με τις υπάρχουσες υποδομές, το επιστημονικό status του προσωπικού και τη μιζέρια των Κυβερνήσεων από πλευράς κονδυλίων για την Υγεία, να επιτευχθεί ο στόχος: Η σωστή παιδοψυχιατρική κάλυψη του πατραϊκού πληθυσμού. Παραιτείται και εργάζεται ιδιωτικά αποφεύγοντας να συμμετάσχει σε ασφαλιστικά ταμεία όπως το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ κ.ά. πιστεύοντας πως αυτά τα ημίμετρα υγείας αποτελούν δικαιολογίες του συστήματος. Ένα ξεροκόμματο που το αστικό κράτος πετάει στους φτωχούς που συναγελάζονται μέσα στα πολυιατρεία των ασφαλιστικών ταμείων και τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, αναγκάζοντας τους ιατρούς να εργάζονται με κατώτατες απολαβές τύπου δημοσίου υπαλλήλου που υποβιβάζουν το λειτούργημά τους, κάτω από πανάθλιες συνθήκες· εξετάζοντας και περιθάλποντας 25 και 30 ασθενείς εντός 2 έως 3 ωρών. Πράγμα ανθρωπίνως αδύνατον. Αυτό είναι εις βάρος και των ιατρών που καταφεύγουν στα φακελάκια και των ασθενών που συναντούν έναν ψυχρό, αδιάφορο και καταταλαιπωρημένο θεράποντα. Συνεργάζεται με τον Καθηγητή της Ψυχιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Πατρών Πέτρο Χαρτοκόλη, αλλά και εκεί η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι πολιτικές και προσωπικές ίντριγκες και ανταγωνισμοί, τον πληγώνουν και τον απομακρύνουν. Περιορίζεται στην άσκηση των ειδικοτήτων του στο ιδιωτικό του ιατρείο και στις εκατοντάδες διαλέξεις που κάνει σε σχολεία, σε ιδιωτικούς συλλόγους, συλλόγους γονέων, σε αίθουσες διαλέξεων ενοριών, στο ραδιόφωνο και στην τοπική τηλεόραση. Ταυτόχρονα αναπτύσσει έντονη πολιτική και συγγραφική δράση, μελετάει την ανθρώπινη συμπεριφορά ατόμων και ομάδων από πλευράς κοινωνικής ψυχολογίας, εκλέγεται αντιπρόεδρος στο Θεραπευτικό Παιδαγωγικό Κέντρο Πατρών «Η ΜΕΡΙΜΝΑ» στην χρυσή περίοδο του Ιδρύματος 1989-1995. Εκεί προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του επί 8 συνεχή χρόνια, έως ότου αποκαθηλώνεται διότι θεωρούνται πολύ εξτρεμιστικές οι προτεινόμενες από αυτόν καινοτομίες, όπως ομάδες του εκπαιδευτικού προσωπικού και των εργαζομένων, στα πρότυπα της Κοινοτικής Ψυχιατρικής (Community Psychiatry). Τα συμπεράσματα αυτά τα ανακοινώνει και σε εργασία του σε Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής με τον τίτλο «Περί της Ψυχικής Αποκατάστασης των Υγιών». Εξακολουθεί να εργάζεται ιδιωτικά σαν Ψυχαναλυτής και Ψυχίατρος, μέλος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας και της American Academy of Psychoanalysis.
Πρόσφατα Σχόλια