Στην μνήμη του Γιώργου Ευαγγελάτου

Έζησες τη ζωή σου σαν φλόγα που δεν έσβησε ποτέ, σαν φάρος που φώτιζε τον δρόμο μου, σαν δέντρο που μου έδινε ίσκιο και καρπούς στις πιο δύσκολες μέρες μου. Εσύ, που περπάτησες στη γη με την ταπείνωση ενός δούλου του Χριστού, που αγάπησες με την καρδιά ενός πατέρα, που πολέμησες με τη δύναμη ενός στρατιώτη της πίστης, τώρα αναπαύεσαι στην αιώνια αγκαλιά Εκείνου που υπηρέτησες με κάθε σου ανάσα. Και εγώ, που σε γνώρισα, που περπάτησα δίπλα σου, που ένιωσα την αγάπη σου, γονατίζω μπροστά στη μνήμη σου, γιατί ήσουν για μένα πνευματικός πατέρας, φίλος, δάσκαλος, και φως που δεν θα σβήσει ποτέ.

Ήσουν ο άνθρωπος που με δίδαξε τι σημαίνει να ζεις με πίστη, ακόμα και όταν ο κόσμος γύρω σου καταρρέει. Θυμάμαι τις μέρες που καθόμασταν μαζί, και μου μιλούσες για τον Χριστό με μάτια που έλαμπαν από αγάπη. Μου έλεγες: «Η πίστη στον Χριστό είναι το φως που δεν σβήνει ποτέ, ακόμα και στις πιο σκοτεινές νύχτες.» Και όταν εγώ, αδύναμος και φοβισμένος, ένιωθα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω, εσύ ήσουν εκεί, με τη γλυκιά σου φωνή, να μου πεις: «Μη φοβάσαι, ο Χριστός είναι δίπλα σου, και Εκείνος θα σε κρατήσει.» Ήσουν ο φάρος που με οδηγούσε πίσω στον Χριστό, όταν ο κόσμος με απομάκρυνε, και η πίστη σου ήταν το σπαθί που πολεμούσε κάθε σκοτάδι γύρω μου.

Ήσουν δέντρο ριζωμένο βαθιά στη γη της αγάπης, με κλαδιά που υψώνονταν στον ουρανό, γεμάτα καρπούς σοφίας και καλοσύνης. Κάτω από τη σκιά σου έβρισκα καταφύγιο, όταν η ζωή με χτυπούσε. Οι καρποί σου—η αγάπη σου, η υπομονή σου, η ταπείνωσή σου—μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω. Ήσουν η πιο ζεστή φωλιά, η πιο μεγάλη αγκαλιά, σε όλες τις καταιγίδες της ζωής μου. Όταν έπεφτα, εσύ ήσουν εκεί για να με σηκώσεις. Όταν έκλαιγα, εσύ ήσουν εκεί για να σκουπίσεις τα δάκρυά μου. Όταν αμφέβαλλα, εσύ ήσουν εκεί για να μου δείξεις τον δρόμο της πίστης. Ο Ψαλμωδός λέει: «ὁ δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡς κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται» (Ψαλμ. 91:13). Εσύ ήσουν ο δίκαιος που άνθισε σαν φοίνικας, που πλήθυνε σαν κέδρος, και η μνήμη σου θα ζει για πάντα στις καρδιές όσων σε γνώρισαν.

Ήσουν πολεμιστής της πίστης, που κρατούσες το σπαθί της αλήθειας, πολεμώντας την αμαρτία, τον πόνο, τον Εωσφόρο, με τη δύναμη του Χριστού. Δίδαξες ότι η αληθινή δύναμη δεν πηγάζει από τον άνθρωπο, αλλά από Εκείνον που είπε: «ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ιωάν. 16:33). Ήσουν ο άνθρωπος που έδειξε ότι η πίστη στον Χριστό είναι η μόνη αληθινή δύναμη, και ότι μέσα στην αδυναμία μας η χάρη Του μας κρατά όρθιους. Ήσουν ο άνθρωπος που έζησε με την πίστη ότι ο Χριστός είναι το οξυγόνο που μας δίνει ανάσα, ακόμα και όταν η θλίψη μας πνίγει.

Ήσουν ο πνευματικός πατέρας που δίδαξε την αληθινή αγάπη—μια αγάπη που δεν τελειώνει ποτέ, που δεν γνωρίζει όρια, που δεν σταματά ούτε με τον θάνατο. Ήσουν ο άνθρωπος που έδειξε ότι η αγάπη του Χριστού είναι η μόνη αληθινή αγάπη, και ότι μέσα από αυτήν μαθαίνουμε να αγαπάμε αληθινά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει: «ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει» (Α΄ Ιωάν. 4:12). Εσύ, με την αγάπη σου, έδειξες ότι ο Θεός μένει μέσα μας, και η αγάπη σου ζει ακόμα, πέρα από τον χρόνο, πέρα από τις διαστάσεις, γιατί πηγάζει από την αγάπη του Χριστού.

Ήσουν ο άνθρωπος που έζησε για τον Χριστό, που υπηρέτησε Εκείνον με κάθε σου ανάσα, που έγινε φάρος για όσους σε γνώρισαν. Ήσουν ο άνθρωπος που δίδαξε ότι η πίστη είναι το φως που δεν σβήνει, ότι η αγάπη είναι η δύναμη που νικά τον θάνατο, ότι η ταπείνωση είναι ο δρόμος που οδηγεί στον ουρανό. Ήσουν ο άνθρωπος που, ακόμα και τώρα, από την αιώνια Βασιλεία του Χριστού, συνεχίζει να φωτίζει τον δρόμο, να ανοίγει την αγκαλιά του, να δίνει μαθήματα ζωής. Ήσουν δέντρο ολάνθιστο, φωλιά ζεστή, αγκαλιά μεγάλη, και η μνήμη σου θα ζει για πάντα, μέχρι να σε ξανασυναντήσουμε στην αιώνια Βασιλεία του Χριστού, όπου θα δοξάζουμε μαζί το Όνομά Του.