Ήταν Οκτώβρης του 1979, μόλις είχα αποχωριστεί το ΝΟVA στη Νέα Υόρκη, το αγόρασε ο αδερφός της Λίτσας και ήρθα στο Αννόβερο στον Βασίλη Καούνη για να σε αγοράσω. Σε προτίμησα σαν το πιο ασφαλές και γερό για την οικογένεια. Πες πως ήταν κι ο Volvo dealer o Hans Joachim Eichler ένας σωματώδης μεσήλικας που με έπεισε. Σε αγόρασα για 14.065,74 γερμανικά μάρκα.
Όλα γερνούν και αποσύρονται σιγά κι αθόρυβα. Κανείς δεν τα προσέχει κι όμως κουβαλούν μια ατέλειωτη ιστορία μέσα τους
Και δεν έπεσα έξω, γεράσαμε μαζί αγάπη μου!
Βέβαια ήρθαν στιγμές που μου έβγαλες την ψυχή. Θυμάσαι το ιστορικό μας ταξίδι τον Ιούλη του 1981 έξω από την Αγκώνα; Ξέμεινες από το albero di transmissione μολονότι σε είχα προηγουμένως πάει για γενικό έλεγχο στου Σαρακάκη. Τα λάστιχα της βάσης πάνω στα οποία στηριζόταν η μηχανή ήσαν φθαρμένα(;) μου είπε ο Ιταλός που σε μετέφερε στην Catholica. Τα έφτιαξε κακήν κακώς και δυο μέρες μετά ξεκινήσαμε με τη Γωγώ για την Αυστρία. Οδηγούσα από το πρωί μέχρι τις 7 το δειλινό, δεν άντεχα άλλο από την κόπωση. Καταφύγαμε σε ένα αστυνομικό τμήμα και η αστυνομία μας υπέδειξε την frau και το μοτέλ της. Μείναμε καθ’ όλη την περίοδο του Συνεδρίου. Ήταν το 3ο Συνέδριο Παγκόσμιας Ψυχιατρικής. Τότε που ο μακαρίτης ο δάσκαλός μου ο Στεφανής, ανακηρύχθηκε ομόφωνα πρόεδρος του World Psychiatric Association διαδεχθείς τον Γάλλο. Πήγαμε και στη βραδινή δεξίωση στο Hoffburg το παλάτι της Σίσσης και του ευχηθήκαμε συγχαρητήρια. Πόσο νέος και περιχαρής ήταν τότε!
Στο γυρισμό μου την έκανες πάλι· έξω από τη Ρώμη διαλύθηκε για άλλη μια φορά το albero. Η ζέστη αποπνιχτική. Ήταν η δεύτερη φορά που πέρναγα απ’ έξω από τη Ρώμη ante portas. Σαν τον Αννίβα, χωρίς να δω την επτάλοφη πόλη των ονείρων μου. Η πρώτη ήταν όταν σε έφερα δρόμο δρόμο από το Αννόβερο στο Τυρόλο και από την Ιταλία έως το Μπάρι με τελικό προορισμό την Πάτρα.
Τα παιδιά και ιδίως ο γιος χάρηκαν από το λαμπρό πράσινο χρώμα σου κι ας το γρατσούνισε η περιπτερού στην πόρτα επίτηδες από κακία.
Τελικά αντικαταστήσαμε για 2η φορά το albero αφού περάσαμε μια φρικτή βραδιά σε ένα ξενοδοχείο προαστιακό της κακιάς ώρας ιδροκοπώντας και ξεφυσώντας όλη τη νύχτα από τη χόβολη. Τόση ζέστη έκανε, καύσωνας στη Ρώμη ή μάλλον έξω από τη Ρώμη.
Ήταν τότε που το έβαλα πείσμα να πατήσω την Ρώμη έτσι κι αλλιώς.
Την ημέρα που έφτασα Πάτρα ο αδερφός μου παντρευόταν στην Αθήνα. Θυμάσαι; Ήμουν κατάκοπος και δεν πήγα στο γάμο, απλά τηλεφώνησα και τους ευχήθηκα.
Με είχαν εξαντλήσει οι τεχνικές βλάβες σου και μάλιστα το γεγονός ότι ο Σαρακάκης δεν αναγνώρισε την ευθύνη του κι ας του έδειξα τον στραβωμένο κυρίως άξονα και τα φαγωμένα λάστιχα. Ήμουν ένας άτυχος καταναλωτής. Άσε που μου είχε εξ αρχής πει ότι δεν αναγνωρίζει τη μονοετή εγγύηση γιατί είχα αλλάξει τα πρώτα λάδια σου στην Πάτρα κι όχι σ’ αυτόν. Κακοτυχία κι εκεί.
Από τότε δεν ξαναρρώστησες Volvaki μου. Θυμάσαι μόνο που γλίστρησες από τη ζέστη όταν πάτησα φρένο στην Έλληνος Στρατιώτου και πέσαμε πίσω από το Fiat Stylo και του διέλυσες το πορτ-μπαγκάζ;
Ήσουν πάντα γερό κι ακμαίο. Δεν ξαναχάλασες ποτέ μέχρι τα βαριά σου γεράματα το 2019 οπότε έγινες 40 χρονών και έφτασε η ώρα σου να εγκαταλείψεις την τελευταία σου κατοικία και ν’ αποσυρθείς…
Όμως οι αναμνήσεις είναι ατέλειωτες, όπως όταν έκλεισα τα δάκτυλα του γιού στη δεξιά πόρτα κι ευτυχώς ήταν εύπλαστα και ευλύγιστα σαν από λάστιχο και δεν έπαθαν ζημιά. Ακόμη κι όταν η Γωγώ μου έκλεισε τον αντίχειρα πάλι στη δεξιά πόρτα.
Θυμάσαι τότε που η Τότα σε οδήγησε εκείνο το καλοκαιριάτικο δειλινό του 85 στο Καβούρι και σ’ έριξε στη θάλασσα; Όμως δεν φοβηθήκαμε, μπήκα μέσα και παρά την βρεμένη άμμο στην οποία σε βύθισε σ’ έβγαλα ατόφιο από τη θάλασσα. Στο ίδιο μέρος ενώ επιστρέφαμε στη Βολάντζα με τα παιδιά πίσω με τη μάνα μπροστά έκανα όπισθεν για ένα καρπούζι και έγινε το ατύχημα. Το αμάξι πίσω σου σταμάτησε κι ένας χωρικός χωρίς οδηγητική πείρα έπεσε επάνω στο σταματημένο αμάξι πίσω μας και αφού το κτύπησε λίγο στο αριστερό φτερό εκτοξεύτηκε σ’ ένα χωράφι αριστερά και σταμάτησε προσκρούοντας σ’ ένα κορμό ελιάς. Stupid accident όπως τα περισσότερα που συμβαίνουν στην Ελλάδα, ευτυχώς χωρίς τραυματίες τούτη τη φορά.
Έκτοτε ουδέν, ακόμη κι όταν μέσω Lugano πήγαμε εκείνη τη βροχερή νύχτα στο μοναστήρι του Marienburg σιμά στον πλωτό Μοσέλα, για το σεμινάριο που ο Αλέκος ο Κοσμόπουλος μας υπέδειξε ώστε να συναντήσουμε τον αγαπημένο δάσκαλό του κι εμπνευστή του στην Σχερσιοδυναμική θεωρία, τον Carl Rogers. Και τούτη τη φορά δεν περάσαμε από τη Ρώμη. Που να ήξερα ότι θα ερχόταν καιρός που θα έμενα βδομάδες στη Ρώμη και θα τη γύριζα με τα πόδια μέρα νύχτα, με τον Will Durant τόμος Αναγέννηση, στη μασχάλη.
Ύστερα ήρθε το ταρακούνημά σου στο χωριό, νόμιζα πως μας κούναγαν τα παιδιά κι όμως έπεσα έξω, ήταν ο ισχυρός σεισμός που σάρωσε την Καλαμάτα εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ. Μετά έπιασες φωτιά με την Τότα μέσα και ξεροψήθηκε το καπό σου, αλλά ευτυχώς έξω από την πυροσβεστική υπηρεσία του λιμανιού που επέμβηκε ακαριαία και σώθηκες, θυμάσαι;
Το σημάδι της φωτιάς σε στιγμάτισε ανεξάλειπτα όπως τόσα άλλα…
Και τώρα Volvaki μου μένεις μόνο, ακίνητο, αποξενωμένο χωρίς πινακίδες από το 2012, και ρημάζεις από τον καυτερό ήλιο του καλοκαιριού και τη βροχή του χειμώνα με φανερά τα ίχνη των γηρατειών επάνω σου περιμένοντας την απόσυρση.
Τόσοι άνθρωποι που διάβηκαν το κατώφλι σου, όλοι κάτι άφησαν και κάτι πήραν από σένα, τόσες αναμνήσεις σαν να βλέπω ξανά τα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα σου και να γίνονται ενήλικες γυναίκες και άνδρες, να μπαινοβγαίνουν τα εγγόνια στους άφθονους χώρους σου, και το χρυσαφί σαλόνι σου, κι εγώ να γερνάω δίπλα σου. Ένα δάκρυ κυλάει, το αξίζεις Volvaki μου, γεράσαμε μαζί μικρό μου 343 DL!
4/6/2019
Ευαγγελάτος Γεώργιος
Πρόσφατα Σχόλια