Ο φιλόσοφος Αλεξάντερ Πόουπ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνον ένας μωρός συζητεί περί μορφών διακυβέρνησης.
Χαμένος ο κόπος, είτε για μοναρχία πρόκειται, είτε για κληρονομική βασιλεία, είτε για ολιγαρχία και αριστοκρατία και τέλος δημοκρατία, δεν είναι το πολίτευμα που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους αλλά ο/οι ηγέτης/ες πόσο ενάρετος/οι ή διεφθαρμένος/οι είναι.[1]
Αν είναι διεφθαρμένοι θα επιβάλλουν με τα όπλα και τη βία έτσι κι αλλιώς, την διαφθορά τους και το θέλω τους. Αν δημιουργούν εχθρούς τους συντρίβουν, αν δημιουργήσουν τεράστιο και υπερβολικό μίσος στους πολλούς (πράγμα μάλλον σπάνιο διότι έχουν τους δικούς τους που αμείβονται αδρά για να επιβάλλουν το συμφέρον του άρχοντα ή της ηγέτιδας τάξης, στους πολλούς) συντρίβονται.
Πάντα εξέχων ο ρόλος των μπράβων, της αστυνομίας και τέλος του στρατού, αλλά και η οικειοποίηση του Συντάγματος κατά το δοκούν. Αν μας συμφέρει το χρησιμοποιούμε για να τσακίσουμε τους αντιπάλους μας οδηγώντας τους στη δικαιοσύνη, αν όχι το αναθεωρούμε, το καταργούμε ή το παραβιάζουμε με τη δικαιολογία της έκτακτης ανάγκης.
Όλα αυτά φυσικά πόρρω απέχουν από το παύλειο “οι γαρ άρχοντες ουκ εισί φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών… Θεού γαρ διάκονος εστί σοι εις το αγαθόν. Εάν δε το κακόν ποιής, φοβού. Ου γαρ εική (δεν φοράει ο άρχοντας ή οι άρχοντες μάταια το μαχαίρι της εξουσίας) την μάχαιραν φορεί” (Προς Ρωμαίους κεφ.13, στ. 1-7).
Αν δηλαδή οι άρχοντες εξουσίαζαν για το καλό και για το αγαθό τους ηγουμένους, τον λαό, όλα θα πήγαιναν καλά, αλλά συνήθως γίνεται τοι αντίθετο. Εξουσιάζουν για την πάρτη τους και για την ανικανοποίητη υπερφιλοδοξία τους έτοιμοι να τα δώσουν όλα για το τομάρι τους.
Γενικό συμπέρασμα: Δεν είναι το πολίτευμα που πάσχει για την κακοδαιμονία της διοίκησης, για τους πολέμους και τις συλλογικές καταστροφές και καταχρήσεις στις οποίες προβαίνει η εξουσία, αλλά ο ηγέτης, η συναισθηματική ωριμότητά του, πόσο αυξημένο ή χαμηλό είναι το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης του.
[1]Will and Ariel Durant: ‘Συμπεράσματα της Ιστορίας”, Εκδόσεις Αφοι Συρόπουλοι, Αθήνα 1982, σελ.84-100.
Πρόσφατα Σχόλια