Στην αρχή μας πανικόβαλαν με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και τη δήθεν διάλυση του κράτους γιατί δεν θα μπορούσε να πληρώσει συντάξεις και μισθούς, το θυμάστε;
Ποιος ξεχνά τα ουρλιαχτά και τις αρές του Βαγγέλη Βενιζέλου;
Στη συνέχεια μας είπαν ότι τώρα μετά τα μνημόνια και τα κουρέματα θα δούμε ανάπτυξη και μόνο ανάπτυξη δεν είδαμε.
Μετά το δεύτερο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση πάλι δεν είδαμε ανάπτυξη αλλά αντίθετα χάσιμο της εθνικής κυριαρχίας και μειώσεις μισθών και συντάξεων ενώ η μια κυβέρνηση ανίκανη αντικαθιστούνταν από μια άλλη πιο ανίκανη.
Τέλος ήρθε στα πράγματα, προς ανακούφιση όλων η αριστερά που έγινε δεξιότερη της δεξιάς και μας έχωσε ακόμη πιο βαθιά στα δίκτυα του ΔΝΤ και των τοκογλύφων της ΕΚΤ και της Ε.Ε. υπογράφοντας ένα τρίτο μνημόνιο προφανώς χειρότερο από τα πρώτα δύο.
Ύστερα, μπρος στα έκπληκτα μάτια των σοκαρισμένων Ελλήνων ήρθε η πληροφορία παραδοχής από τους ίδιους τους Δουνουτίτες ότι οι υπολογισμοί και οι λύσεις του ΔΝΤ για την έξοδο από την οικονομική πανούκλα ήσαν λανθασμένες.
Τότε μας την έπεσαν με τον κόφτη και μας επέβαλαν την προσδοκία ενός εφιάλτη που θα κρέμεται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας και τα κεφάλια των παιδιών μας χωρίς πιθανότητα ξεχρέωσης στον αιώνα τον άπαντα. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.
Ε, καμιά αυτοκτονιούλα… σπουδαία τα πράγματα! Για όλα φροντίζουν οι συμπεθέροι μας στο ΔΝΤ και στην Ε.Ε.
Την ίδια στιγμή που μας πέρναγαν από τα ΜΜΕ το διπλό μήνυμα “μα η χώρα έχει ήδη χρεοκοπήσει” αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε “ό,τι περνάει από το χέρι μας σαν κυβέρνηση για να μην χρεοκοπήσουμε” και ο λαός αυτοενοχοποιημένος, εγκλωβισμένος στις αρπάγες “της κουλτούρας της θυματοποίησης” δικαιολόγησε τις αποτυχημένες προσπάθεις του Τσίπρα και τον εξέλεξε με εκλογές για δεύτερη φορά, παρ’ όλη την ολοφάνερη εξαπάτηση που του έκανε ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το δημοψήφισμα.
Αυτή η αλήθεια δεν έχει εξαιρέσεις.
Μάταια φώναζαν οι Στάλιας, Καζάκης, Μαρία Νεγραπόντη Δεληβάνη, Αλαβάνος, Κατσανέβας, Κοντόγιωργας κ.ά. “Έξω από την Ε.Ε. και το ευρώ”, “έκδοση εθνικού νομίσματος και άρνηση του χρέους που μας επέβαλλαν βάσει των κανόνων του διεθνούς δικαίου”, “επιτελείται γενοκτονία των Ελλήνων”, “το χρέος είναι προϊόν στατιστικής αλχημείας και μη βιώσιμο” κ.λπ. Αυτούς τους έτρωγε το σκοτάδι της περιθωριοποίησης από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Οι φωνές τους δεν έφτασαν, ούτε φτάνουν, στα αυτιά ενός πλήθους ευρισκόμενου σε κατάσταση πανικού και αλλοφροσύνης.
Κι αφού διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα της καταστροφής και μετατροπής μας σε “πρώην ελληνική Δημοκρατία νυν γερμανικό προτεκτοράτο” μας λένε κι αυτό που ήδη οι προαναφερόμενοι συχνά το ανέφεραν.
“… και; μια χρεοκοπία δεν είναι και τόσο τραγική κατάσταση. Το κράτος ποτέ δεν πεθαίνει, οι πολίτες του μόνο πεθαίνουν… σε λίγα χρόνια αν κηρύξουμε χρεοκοπία (failed State) θα επανέλθουμε ακμαιότατοι”.
Διαβάστε τα συμπεράσματα της πιο κάτω μελέτης δημοσιευμ’ένης στον ISKRA:
ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ
ΜΕΛΕΤΗ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΜΥΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΩΝ
”Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας που τρομάζει τις αγορές και θέτει την Ελλάδα ξανά στο στόχαστρο δεν είναι απαραίτητα τόσο απευκταία κατάσταση για τις χώρες που καταλήγουν στο «κόκκινο».”
Αυτό επιβεβαιώνει σχετική μελέτη δύο επιφανών οικονομολόγων της Κάρμεν Ράινχαρτ και του Κρίστοφερ Τράμπες, μελέτη που γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας και πρώτα απ’ όλα για την Ελλάδα και γι’ αυτό την υπενθυμίζουμε.
Όπως ανέφερε και η Deutsche Welle όταν παρουσίαζε τη νέα αυτή επιστημονική μελέτη, οι επερχόμενες γενιές δεν χάνονται από προσώπου γης, όταν μια χώρα έχει περάσει από τη στενωπό της χρεοκοπίας. Το αντίθετο!
ΜΙΚΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ
Αναζητώντας διδάγματα για το παρόν, δύο οικονομολόγοι, η καθηγήτρια στο Χάρβαρντ Κάρμεν Ράινχαρτ και ο Γερμανός συνάδελφός της Κρίστοφ Τράμπες, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μονάχου, ανέλυσαν μια σειρά από χρεοκοπίες του παρελθόντος θέτοντας το εξής βασικό ερώτημα: πώς επιδρά μια απομείωση χρέους ή χρεοκοπία μιας χώρας στην ανάπτυξη και στην ευημερία του λαού της; Η απάντηση υπάρχει σε μια ερευνητική μελέτη των δύο οικονομολόγων με τον τίτλο «A distant mirror of debt, default and relief», για την οποία έχει γίνει αναφορά σε παλιές εφημερίδες και περιοδικά.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, υποστηρίζουν οι δύο συγγραφείς, οι χρεοκοπίες επιφέρουν ένα μικρό οικονομικό θαύμα. Χώρες που κηρύσσουν στάση πληρωμών και -με ή χωρίς τη συναίνεση των δανειστών τους- κουρεύουν τμήμα του χρέους τους, αναπτύσσονται στη συνέχεια με γρηγορότερο ρυθμό απ’ ό,τι πριν.
ΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Στη μελέτη τους οι Ράινχαρτ και Τρέμπες ανέλυσαν συνολικά 47 χρεοκοπίες χωρών, οι περισσότερες στο διάστημα του Μεσοπολέμου και στη Λατινική Αμερική των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Από τα 47 κράτη, τα 39 κατέγραψαν γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά την κήρυξη μερικής ή ολικής στάσης πληρωμών. Σε 6 περιπτώσεις παρατηρήθηκε στασιμότητα και μόνο σε δύο χώρες συρρικνώθηκε η οικονομία.
Τα αξιοπερίεργο είναι ότι η ανάπτυξη κινήθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Στα πρώτα 4 χρόνια μετά την χρεοκοπία στο διάστημα του μεσοπολέμου ο μέσος όρος ήταν της τάξης του 16% και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής 9%. Οι δύο οικονομολόγοι αποδεικνύουν με βάση ιστορικά δεδομένα ότι η διαγραφή χρεών έλαβε μεγάλες διαστάσεις.
Το 1934 πολλές ευρωπαϊκές χώρες δήλωσαν ότι δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν άλλο τα δάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Και ενώ για παράδειγμα το χρέος της Αυστρίας ήταν σχετικά μικρό, 23 εκ. δολάρια το 1934, η Γαλλία εξοικονόμησε ποσό της τάξης των δισεκατομμυρίων, μειώνοντας το χρέος της κατά 50% μετά το 1934.
«ΚΑΘΑΡΟ ΚΟΥΡΕΜΑ»
Μια συνηθισμένη αντίρρηση για τις διαγραφές χρεών είναι ότι ναι μεν οι βιομηχανικές χώρες εξοικονομούν μικροπρόθεσμα χρήματα, μακροπρόθεσμα όμως «υποφέρουν» γιατί μετά τη χρεοκοπία κανείς δεν τις εμπιστεύεται, αφού έχουν διακινδυνεύσει την αξιοπιστία τους. Αλλά και αυτό φαίνεται να μην ισχύει, σύμφωνα με την μελέτη.
Μετά από μια χρεοκοπία το 1980 χρειάζονταν 4 χρόνια για να πάρει η χώρα νέα δάνεια. Την δεκαετία του ’90 οι χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών πήραν σχεδόν αμέσως φρέσκο χρήμα. Για τους νέους δανειστές ήταν προφανώς αδιάφορο εάν οι προηγούμενοι «αιμορράγησαν».
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το συμπέρασμα της μελέτης των Ράινχαρντ και Τρέμπερ είναι σαφές: όταν οι χώρες είναι υπερχρεωμένες, εκείνο που χρειάζεται είναι ένα καθαρό κούρεμα και όχι μακροχρόνιοι πολιτικοί τακτικισμοί. Βέβαια, απέναντι σε όλα αυτά, έχει αρχίσει εδώ και καιρό μια αντεπίθεση από το τραπεζικό κεφάλαιο πρώτα απ’ όλα, με διάφορους οικονομολόγους και ινστιτούτα να προσπαθούν, ματαίως, να πλήξουν την επιστημονική αξιοπιστία των Ράινχαρτ και Τρέμπερ αλλά και ανάλογων μελετών της Ράινχαρτ σε συνεργασία με τον διάσημο οικονομολόγο, καθηγητή του Χάρβαντ, Κένεθ Ρόγκοφ.
Κυριακή 28 Αυγούστου 2016
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=25112:rainhart-trebesh&catid=81:kivernisi&Itemid=198
Πρόσφατα Σχόλια