Τα όσα θα περιγράψουμε στη συνέχεια είναι προσωπικές μας εμπειρίες που ξεπήδησαν αυθόρμητα μέσα από το τεράστιο αρχείο των αποθηκευμένων αναμνήσεών μας, την ώρα που διαβάσαμε το άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή για την Έφη Αχτσιόγλου και την υπουργοποίησή της.
Αξέχαστες εμπειρίες ποτισμένες με αίμα και ιδρώτα.
Στο άνθος της ηλικίας τότε, νέος ιατρός μόλις είχα πάρει το πτυχείο της Ιατρικής από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας κι έκανα το αγροτικό μου στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο Παίδων. Πήγα τότε να επισκεφτώ στα γραφεία τον κορυφαίο δημοσιογράφο και διευθυντή της εφημερίδας “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”, Κώστα Παπαγγελούτσο. Συγγενής της γυναίκας μου, σαν νουνός του αδερφού της, πήγαμε μαζί να τον γνωρίσω στο γραφείο του στην εφημερίδα και είχαμε μια εκτενή συζήτηση πάνω σε φιλοσοφικά, ιστορικά και πολιτικά θέματα.
Ως γνωστόν ο Κ. Παπαγγελούτσιος ήταν ένα πρόσωπο από τα πιο στενά συνδεδεμένα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον ιδρυτή της ΕΡΕ και της ΝΔ. Ο ίδιος διηγόταν στον πεθερό μου Κ.Κ. ότι όταν ο Καραμανλής τσαντιζόταν και βλαστήμαγε τους υπουργούς του, ο Κ. Παπαγγελούτσος άφηνε την εφημερίδα, την οικογένεια κι ό,τι άλλες υποχρεώσεις είχε και πήγαινε με το προσωπικό του αυτοκίνητο επειγόντως στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή, για να τον ηρεμίσει. Και σχεδόν πάντα το κατάφερνε. Πως; Θα δώσετε την απάντηση εσείς εκ των ενόντων. Η επίδραση πάντως επάνω στον θερμόαιμο, αλαζονικό και πεισματάρη πολιτικό, του πατροπαράδοτου δεξιού διευθυντή και δημοσιογράφου της “Πελοποννήσου”, ήταν κεραυνοβόλα.
Μετά από δύο τουλάχιστον ώρες συζήτησης μαζί του ο κος Κώστας, διευθυντής τότε και του ιδιωτικού Υποθηκοφυλακείου της Πάτρας, έδειξε να με συμπαθεί και να εκτιμά τόσο εμένα όσο και τις απαντήσεις μου, απαντήσεις ενός νέου όχι μεγαλύτερου των 25 ετών.
Λίγο πριν να φύγουμε ο κυρ-Κώστας με πλησίασε με άγγιξε με το χέρι του στον ώμο και μου είπε: “Παιδί μου βλέπω ότι θα γίνεις ένας συνειδητός και υπεύθυνος επιστήμονας και θέλω πραγματικά να σε βοηθήσω γιατί από όσα μου είπες, έχω σχηματίσει την αντίληψη ότι και το αξίζεις και έχεις τις ικανότητες να αναδειχθείς στον τομέα σου. Έχω γνωριμίες που θα σε βοηθήσουν να ανέβεις ακόμη πιο πολύ. Αρκεί να δεχθείς να ασχοληθείς και από ό,τι μου είπες, φαίνεται πως γνωρίζεις πολλά γι’ αυτό, με τον Τεκτονισμό και σου συνιστώ να γίνεις μέλος της μασονίας”.
Από εκείνη τη στιγμή κάτι πάγωσε μέσα μου. Γαλουχημένος στα νάματα του Χριστιανισμού, την καταδίκη της Μασονίας το 1933 εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος καθώς και με όσα προσωπικά είχα διαβάσει για τον ΜΑΤΣ, (Μέγα Αρχιτέκτονα Του Σύμπαντος τον εωσφορικό Θεό της Μασονίας τον οποίο άλλοτε εν γνώσει τους και άλλοτε εν αγνοία τους, λατρεύουν οι πρώτοι παγκοσμιοποιητές του πλανήτη μετά τους Σιωνιστές) άρχισα να αποφεύγω και να απέχω από πιθανές άλλες επισκέψεις στην Εφημερίδα, καθώς δεν ήθελα με τίποτα να γίνω μέλος μιας ειδωλολατρικού-εωσφορικού τύπου οργάνωσης όπου οι συμμετέχοντες καταλήγουν να γίνουν πετυχημένοι πολιτικοί, καθηγητάδες, επιχειρηματίες, ανώτεροι τραπεζικοί και δικαστικοί, αλλά πουλούν φυσικά την ψυχή τους στον Μεφιστοφελή. Να μην αναφερθώ στην χριστιανοκοινωνική αντίληψη της Χριστιανικής Δημοκρατίας και τα βιβλία του Νικόλα Ψαρουδάκη ο οποίος απεκάλυπτε τις σκοτεινές δυνάμεις για πρώτη φορά στον ελληνικό λαό υπό το Φως του Χριστιανισμού.
Η περίπτωσή μου ήταν ταυτόσημη με του Νίκου ψαρουδάκη ο οποίος διηγείται στο Βιβλίο του “ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ”[1].
«Όταν άρχισα την επαγγελματική μου εργασία είχα γνωρισθεί με κάποιο εβραίο ονόματι Ισαάκ Καμπελή που είχε εξαπατήσει ουκ ολίγους, εμφανιζόμενος ως διαχειριστής των εβραϊκών περιουσιών και του είχα κάμει σχετική αγωγή. Αυτός για να αποσπάσει προφανώς την εύνοιά μου μου πρότεινε να με εισαγάγει στη Μασονία λέγοντας: Εκεί θα γνωρίσεις την αφρόκρεμα της Αθηναϊκής Κοινωνίας κ.τ.τ. Όταν, όπως ήτο φυσικό αρνήθηκα, έμεινε κατάπληκτος. Ήταν σαν να μου χάριζε μια πολυκατοικία και την έδιωχνα. «Το ξέρεις πως κι ο βασιλιάς ήταν μασόνος;» Μου λέει, εννοώντας τον Γεώργιο Β΄ που μόλις είχε πεθάνει. Και προσθέτει: Δεν πρόκειται να γίνης ποτέ ούτε βουλευτής, ούτε υπουργός αν δεν περάσης κάτω από την αψίδα της Στοάς».[2]
Ήξερα επομένως βέβαιο εκ των προτέρων ότι αυτό θα ήταν και το δικό μου μέλλον στο επάγγελμά. Θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παραμείνω μια μετριότητα, ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων, όσες δυνατότητες και τάλαντα αν διέθετα. Όχι μόνο το Σύστημα δεν θα με προωθούσε αλλά θα μου έφραζε το δρόμο.
Τα ίδια τραβάει τώρα ένας συνάδελφος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, πολύ φίλος. «Με έχουν αφήσει μόνο να κάνω όλη τη λάντζα κι άλλοι με πολύ κατώτερα προσόντα προωθούνται ελέω Μασονίας, και το παινεύονται κι όλας» μου λέει όποτε τον συναντώ.
Η συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρουσα όσο και οδυνηρή.
Το 1980-81 ένας συνάδελφός μου πολύ φίλος ο Δ.Κ. ο οποίος τέλειωσε παιδιατρική στο Αγία Σοφία μια μέρα μου λέει: “Έλα στην Αθήνα και θα σε παρουσιάσω στον καθηγητή της Παιδιατρική Ματσανιώτη ο οποίος ιδρύει τώρα παιδοψυχιατρική κλινική για να σε γνωρίσει και να σε επιλέξει ώστε να εργαστείς στη νεοίδρυτη κλινική. Ήταν η περίοδος όπου μόλις είχα επιστρέψει από τη Νέα Υόρκη, φέρελπις Ψυχίατρος ενηλίκων-παίδων, Νευρολόγος και Ψυχαναλυτής και πολλά υποσχόμενος για έναν χώρο όπως η Ψυχιατρική Παίδων, η οποία στην Ελλάδα βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα και δεν είχε ούτε η Αθήνα έδρα Παιδοψυχιατρικής τότε. Λίγο αργότερα “χρήσθηκε” καθηγητής ο Γιάννης Τσιάντης, θα αναφερθώ και σ’ αυτόν.
Έκλεισα λοιπόν ραντεβού για να επισκεφθώ τον καθηγητή Παιδιατρικής και νυν Ακαδημαϊκό Νικόλα Ματσανιώτη.
Νικόλαος Ματσανιώτης καθηγητής Παιδιατρικής Ακαδημαϊκός
Πήγα και στήθηκα σε έναν καναπέ μία, δύο, τρεις ώρες μέχρις ότου έρχεται ο Δ.Κ. και μου λέει: «Τι ακόμη δεν σε είδε; Πάω να του μιλήσω τώρα». Πήγε του μίλησε, του υπενθύμισε ότι είχαμε κλείσει ραντεβού για εκείνη την ημέρα και ώρα, πως είχα έρθει από την Πάτρα κ.λπ., κ.λπ. Έρχεται ύστερα από μισή ώρα και μου λέει κάπως στενοχωρημένος. «Ξέρεις του μίλησα και μου απάντησε πως είναι απασχολημένος και δεν μπορεί να σε δει. Ίσως μια άλλη φορά». Ούτε καν να με δει και ας μου έλεγε ο ίδιος ότι ήταν απασχολημένος ή να μου έκλεινε ένα άλλο ραντεβού. Τίποτα, κι εγώ περίμενα τρεις χαμένες ώρες για μια συνάντηση. Ασφαλώς δεν ήμουν συστημένος από κανένα μασόνο και ο φίλος μου σαν μέλος της Χ.Δ. μιας μικρής εμβέλειας χριστιανοκοινωνικής οργάνωσης, δεν είχε κανένα αβαντάζ απέναντι στον Νικόλα Ματσανιώτη καθηγητή Παιιδατρικής και Ακαδημαϊκό.
Σε τέτοιο υψηλό επίπεδο κάποιοι άλλοι επιλέγονται και προωθούνται. Κάποιοι που έχουν γνωριμίες και συσταίνονται από πολύ υψηλά ιστάμενα προσώπατα στην επιστημονική, πολιτική, κοινωνική Ιεραρχία. Και κάτι ενδιαφέρον· στο μάθημά του σαν φοιτητής είχα πάρει εννέα χωρίς να το αξίζω ιδιαίτερα και με όχι πολύ διάβασμα. Παρακολουθούσα όμως το μάθημά του τακτικά αν και όλοι σκυλοβαριόμασταν με τον μονότονο τρόπο που δίδασκε.
[1] Νικολάου Ψαρουδάκη: ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,Εκδόσεις ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Αθήνα 1966,
[2] Του ιδίου, όπως πιο πάνω, σελ 138.
Πρόσφατα Σχόλια