Περί «ατυχών» και «εσφαλμένων» νομικών χαρακτηρισμών

Όταν ο Νίκος Αντωνιάδης αντεπιτίθεται μη ανεχόμενος μύγα στο (ατσάλινο;) σπαθί του

Σαν τα μικρά παιδιά που, όταν τα μαλώνουν, αντιμιλούν σε εκείνον που τους έκανε παρατήρηση, χρησιμοποιώντας τα λόγια του, ο δικηγόρος κ. Νίκος Αντωνιάδης φαίνεται πως ενοχλήθηκε σφόδρα από το πρόσφατο άρθρο μου («Είναι αξιόποινη η άρνηση ψήφου;»¹), με το οποίο προσπάθησα να καθησυχάσω τους πολίτες που φλέρταραν με την ιδέα της αποχής, εξηγώντας τους γιατί, αν αρνηθούν την ψήφο τους, δεν θα έχουν τελέσει αξιόποινη πράξη, αφού αυτή έχει καταργηθεί (σιωπηρώς) μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001.

Αυτήν την κρίσιμη συνταγματική παράμετρο ο κ. Αντωνιάδης παρέλειψε να αναδείξει στην επίμαχη ανάρτησή του, περιοριζόμενος να αναφέρει γενικώς και αορίστως ότι η διάταξη του άρθρου 117 π.δ. 26/2012 «ισχύει» μέχρι σήμερα.

Επιπροσθέτως, στην ίδια ανάρτηση, ο κ. Αντωνιάδης χαρακτήρισε «παράδοξο» και «παρανοϊκό» το φαινόμενο του «υποχρεωτικού εκλογικού δικαιώματος», παραλείποντας να αναχθεί στις ιστορικές ρίζες αυτού του νομικού υβριδίου.

Άλλωστε και η πολυσυζητημένη ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120 παρ. 4 προβλέπει ότι:

«H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Προφανώς μη ανεχόμενος την παραμικρή αμφισβήτησή του από κανέναν (άλλωστε, με βάση τα κατά καιρούς γραφόμενά του, ο ίδιος φέρεται να είναι λάτρης του δόγματος της μηδενικής ανοχής – προσεχώς θα αναλύσω σε αυτοτελή δημοσίευση σε τι συνίσταται η προπαγάνδα του αυταρχικού δόγματος της μηδενικής ανοχής, το οποίο έχει πλήρως υιοθετήσει η παρούσα κυβέρνηση), έσπευσε, σε σημερινό δημοσίευμά του², να χαρακτηρίσει την δική μου δημοσίευση «ατυχή» και «εσφαλμένη», όπως δηλαδή είχα χαρακτηρίσει εγώ την δική του.

Το «ατυχές» και «εσφαλμένο» της δικής μου δημοσίευσης οφείλεται, κατά την γνώμη του κ. Αντωνιάδη, στα εξής:

«Όχι, κ. καθηγητά μου, δεν δίνει απλά την εντύπωση ότι δεν έχει καταργηθεί [εννοεί: το πλημμέλημα της άρνησης ψήφου]:

ΔΕΝ έχει καταργηθεί!

ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ!

Ένας εισαγγελέας που θα ήθελε να ασκήσει διώξεις για το πλημμέλημα της διάταξης αυτής και να παραπέμψει πολίτες στο ακροατήριο, μπορεί να το κάνει εφόσον η διάταξη ΔΕΝ έχει καταργηθεί.

Είναι άλλο πράγμα η αντισυνταγματικότητα μίας διάταξης και άλλο πράγμα η ισχύς της.

Την αντισυνταγματικότητα αυτή, όπως πολύ ορθά κατά τα λοιπά τεκμηριώνεται στο άρθρο και στις αναλύσεις που παρατίθενται σε αυτό, εναπόκειται στο ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ να την κρίνει και να την αναγνωρίσει, δεδομένου ότι τα ποινικά δικαστήρια ΟΦΕΙΛΟΥΝ να ελέγχουν την συνταγματικότητα των ποινικών διατάξεων βάσει των οποίων παραπέμπονται σε δίκη οι κατηγορούμενοι πολίτες.

Ένα ποινικό δικαστήριο δηλαδή θα έχει μπροστά του ένα κατηγορητήριο για παράβαση μίας ΙΣΧΥΟΥΣΑΣ ποινικής διάταξης, άλλως μίας ΟΧΙ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙΣΑΣ διάταξης, με την προβλεπόμενη διαδικασία κατάργησή της και όχι εμμέσως συναγόμενης, και από ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ θα κρίνει την ένσταση αντισυνταγματικότητας που θα υποβάλει ο κατηγορούμενος».

Εφόσον, όμως, μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, απαλείφθηκε το εδάφιο β΄ της παραγράφου 5 του άρθρου 51 («νόμος ορίζει κάθε φορά τις εξαιρέσεις και τις ποινικές κυρώσεις») και άρα ο αναθεωρητικός νομοθέτης υλοποίησε μια πρωτογενή πολιτική απόφαση απεγκληματοποίησης της «άρνησης ψήφου», εκφράζοντας με σαφήνεια την βούλησή του να μην υποβάλλεται πλέον σε ποινική κύρωση όποιος δεν ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα, θα έπρεπε να είναι ηλίου φαεινότερον ότι το μέχρι τότε προβλεπόμενο πλημμέλημα της «άρνησης ψήφου» καταργήθηκε σιωπηρώς, αφού πλέον αφαιρέθηκε το απαραίτητο συνταγματικό του έρεισμα.

Όταν, λοιπόν, μια ποινική διάταξη έχει σιωπηρώς καταργηθεί, σημαίνει, σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει ο κ. Αντωνιάδης, ότι δεν ισχύει.

Έτερον ζήτημα το ότι θα πρέπει να διαγνωσθεί δικαστικά η κατάργηση αυτή, η οποία για όποιον έχει μελετήσει στοιχειωδώς το Σύνταγμα στην ισχύουσα μορφή του είναι αναντίρρητο γεγονός.

Θεωρητικώς, λοιπόν, θα μπορούσε να ασκηθεί ποινική δίωξη σε βάρος «αρνητή ψήφου», αλλά τούτο θα σήμαινε ότι υπάρχει εισαγγελέας ο οποίος αγνοεί την αναθεωρημένη διάταξη του άρθρου 51 παρ. 5!

Άλλωστε, μετά την δημοσίευση του άρθρου «Είναι αξιόποινη η άρνηση ψήφου;», θα ήταν απίθανο να προχωρήσει ένας εισαγγελέας σε άσκηση ποινικής δίωξης για ένα «έγκλημα» που τεκμηριώθηκε ότι έχει σιωπηρώς καταργηθεί.

1

Είναι αξιόποινη η άρνηση ψήφου; Konstantinos Vathiotis · Jun 7 Read full story