Ο θύτης πανηγυρίζει ακόμα για τις θηριωδίες του, τα θύματα κι όλοι οι Έλληνες όμως, θρηνούν, και δεν ξεχνούν. Μέχρι στιγμής τα διαπιστευμένα με DNA οστά 790 Ελλήνων και Κυπρίων έχουν επιστρέψει πίσω εις τους οικείους τους για να ταφούν ορθόδοξα. Και τέλος δεν έχει το μαρτύριο της αγωνίας για τις οικογένειες των αγνοουμένων. Ειδικά όσο μια δίκαιη λύση δεν φαίνεται πουθενά ορατή στον ορίζοντα.

Ο φωτορεπόρτερ Λευτέρης Παρτσάλης βρέθηκε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, εκεί όπου εκτυλίχθηκαν σφοδρές μάχες και οι ελληνικές δυνάμεις κατόρθωσαν να το υπερασπιστούν. Μια μικρή-μεγάλη νίκη, μέσα σε μια μεγάλη τραγωδία.

Η Αμμόχωστος, το άλλοτε στολίδι της ανατολικής Μεσογείου, μοιάζει σαν να έμεινε πίσω στο 1974, η πόλη φάντασμα, με τις τουρκικές θηριωδίες που εκτυλίχθηκαν εκεί, να αφήνουν εμφανή σημάδια. Εκεί επιτρέπεται και παροτρύνεται από τους κατακτητές και η -άρρωστη για πολλούς- πρακτική του «σκοτεινού τουρισμού».

Δηλαδή τουρίστες που δεν έχουν κάπου άλλου να πάνε, αλλά προτιμούν να διασκεδάσουν εκεί όπου διεξήχθη το χειρότερο δράμα της Ευρώπης, του τελευταίου αιώνα.

Τα μηνύματα των φυλακισμένων συμπατριωτών μας -πολλοί από αυτούς κατέληξαν αγνοούμενοι- συγκλονίζουν. Και μας θυμίζουν διαρκώς το ατιμώρητο έγκλημα. Και σαν να μην έφθανε αυτ΄τα ματωμ’ενα μνήματα των φίλων μας των Άγγλων και συμμάχων με τους απαγχονισμούς που υπ[εγραφε η Ελισάβετ που το μόνο που ήξερε και την ενδιέφερε, ήταν ιππασία. Πιστή Αγγλικανή και με σύζυγο Ορθόδοξο (υποτίθεται).

Η Πράσινη Γραμμή, τέλος, που διαχωρίζει το νησί, αποτελεί μια συνεχή ενθύμηση ότι η ελευθερία στην Κύπρο, δεν είναι κάτι δεδομένο, όπως για τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Αντιθέτως – είναι μια ντροπή για τον πολιτισμένο κόσμο, που επιτρέπει να εξακολουθεί μια τέτοια κατάσταση, που ουσιαστικά «δικαιώνει» τον εισβολέα και κατακτητή.