Το θέμα έχει αναλυθεί θεωρητικά στο βιβλίο μας «Χριστιανική Οικονομία η τελική λύση απέναντι στη Φιλελεύθερη Αστική Οικονομία». Την ζουγκλοειδή οικονομία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σ’ αυτούς τους δήθεν οικονομικούς νόμους των αστών αντιπαρατίθεται ο Χριστιανισμός με το «ημών περίσσευμα στο εκείνων υστέρημα και το υμών υστέρημα στο εκείνων περίσσευμα» και την παραβολή των εργατών που αν και εργάστηκαν διαφορετικές ώρες πληρώθηκαν το ίδιο γιατί οι ανθρώπινες βασικές ανάγκες για την επιβίωση του καθενός μας, είναι μετρήσιμες και ίδιες για όλους.
Το θέμα έχει αναλυθεί θεωρητικά στο βιβλίο μας «Χριστιανική Οικονομία η τελική λύση απέναντι στη Φιλελεύθερη Αστική Οικονομία». Την ζουγκλοειδή οικονομία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Σ’ αυτούς τους δήθεν περίπλοκους οικονομικούς νόμους των αστών αντιπαρατίθεται ο Χριστιανισμός με το «ημών περίσσευμα στο εκείνων υστέρημα και το υμών υστέρημα στο εκείνων περίσσευμα» και την παραβολή των εργατών που αν και εργάστηκαν διαφορετικές ώρες πληρώθηκαν το ίδιο γιατί οι ανθρώπινες βασικές ανάγκες για την επιβίωση του καθενός μας, είναι μετρήσιμες και ίδιες για όλους.
Αφιερωμένο ειδικά στην ελληνική πολυνομία.
Το Κήρυγμα της Κοινοκτημοσύνης
Στην 11η ομιλία του στις πράξεις των Αποστόλων ο Ιωάννης Χρυσόστομος αναφερόμενος στην πρωτοχριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων σχολιάζει: «…Ήταν τόση η προθυμία με την οποία έδιναν (όσοι είχαν περιουσίες), ώστε δεν υπήρχε ούτε ένας φτωχός (στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων). Δεν έδιναν δηλ. μέρος μόνο από την περιουσία τους, κρατώντας την υπόλοιπη για τον εαυτό τους, ούτε όλα μεν, αλλά με το αίσθημα πως ήσαν δικά τους και τα δώριζαν.
Την ανωμαλία της άνισης κατανομής των αγαθών την είχαν εξαφανίσει από ανάμεσά τους και ζούσαν με μεγάλη αφθονία αγαθών. Και το θεωρούσαν τούτο ιδιαίτερα τιμητικό. Ούτε τολμούσαν δηλαδή να δίνουν οι ίδιοι απ’ ευθείας στα χέρια των φτωχών, ούτε αισθάνονταν περήφανοι που έδιναν, αλλά μπροστά στα πόδια των Αποστόλων έφερναν (τα χρήματα από την πώληση των περιουσιών τους) κι αυτούς άφηναν να τα διαχειρισθούν κι απόλυτους κύριους τους καθιστούσαν, ώστε η κατανάλωση να γίνεται από αγαθά που ανήκαν πια σ’ ολόκληρη την κοινότητα κι όχι από δικά τους. Αυτός ο τρόπος εκτός των άλλων, τους βοηθούσε και στο να μην υπερηφανεύονται.
Αν και σήμερα γινόταν το ίδιο, θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Μάλιστα όχι τόσο στους φτωχούς, όσο στους πλούσιους θα έφερνε τούτο τη χαρά και την ευτυχία. Κι αν θέλετε, ας παραστήσουμε κατ’ αρχήν με λόγια το γεγονός εκείνο και μ’ αυτόν τον τρόπο ας απολαύσουμε τη χαρά και την ευτυχία της αδελφωμένης ζωής, αφού δεν θέλετε (σ.γ.: χωρίς την βούληση του κάθε μετέχοντα κοινοκτημοσύνη δεν γίνεται) να την απολαύσουμε στην πράξη. Γιατί είναι από εαυτού του φανερό, προπαντός όμως από όσα συνέβησαν τότε, πως διαθέτοντας τις περιουσίες τους οι πλούσιοι, όχι μόνο δεν φτώχυναν αλλά και τους φτωχούς τους έκαναν πλούσιους.
Αλλά και τώρα ας περιγράψουμε με λόγια το καθεστώς εκείνο κι όλοι χωρίς καμία εξαίρεση ας πουλήσουν όλα τα υπάρχοντά τους κι ας καταθέσουν εδώ μπροστά την αξία τους, επαναλαμβάνω με λόγια μόνο, κανένας ας μη θορυβηθεί, ούτε πλούσιος ούτε φτωχός. Πόσο χρυσάφι νομίζετε πως θα συγκεντρωθεί; Εγώ υποθέτω (γιατί δεν είναι βέβαια δυνατό να το καθορίσω με ακρίβεια) ότι αν όλοι κι όλες καταθέσουν εδώ ειλικρινά όλα τα μετρητά τους και προσφέρουν επί πλέον τα χωράφια τους κι όλα γενικά τα ιδιόκτητα αντικείμενα και τα σπίτια τους (για δούλους δεν κάνω λόγο επειδή ούτε τότε συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά τους ελευθέρωναν και τους εξίσωναν με τους εαυτούς τους), σε λίγο θα συγκεντρωνόταν χωρίς αμφιβολία μέχρι ένα εκατομμύριο λίτρες χρυσάφι, ή καλύτερα δύο και τρεις φορές αυτή η ποσότητα.
Ειπέ μου λοιπόν η πόλη μας (σ.γ.: εννοεί την Κωνσταντινούπολη) πόσους κατοίκους αριθμεί συνολικά; Πόσοι από αυτούς θα θέλατε να υποθέσουμε ότι είναι χριστιανοί; Θα συμφωνούσατε εκατό χιλιάδες και οι υπόλοιποι ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι; Πόσες δεκάδες χιλιάδες λίτρες χρυσάφι συγκεντρώθηκε, πόσος δε είναι ο αριθμός των φτωχών; Δε νομίζω περισσότερο από πενήντα χιλιάδες. Για να τρέφονται λοιπόν αυτοί καθημερινά, πόσοι αφθονία μέσων θα υπήρχε! Εάν μάλιστα η διατροφή ήταν κοινή και λειτουργούσαν συσσίτια, δε θα χρειάζονταν και πολλά έξοδα. Τι όμως, θα μου πείτε, να κάναμε, όταν θα ξοδεύονταν τα χρήματα; Όμως νομίζετε ότι θα ήταν ποτέ δυνατό να ξοδευθούν; Δεν θα μας χορηγούσε ο Θεός τη χάρη του, ικανή ν’ αναπληρώσει ποσόν άπειρες φορές μεγαλύτερο από αυτό; Δε θα ξεχυνόταν δηλαδή πλουσιοπάροχα πάνω σε μια τέτοια κοινωνία η χάρη του Θεού; Τι θα προέκυπτε λοιπόν; Δε θα είχαμε μετατρέψει τη γη σε ουρανό;
Αν εκεί (στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων) όπου οι πιστοί ανέρχονταν σε τρεις με πέντε χιλιάδες έγινε αυτό και πέτυχε κι έλαμψε τόσο πολύ και κανένας από αυτούς δεν παραπονέθηκε για φτώχια, πόσο περισσότερο θα πετύχαινε εφαρμοζόμενο από ένα μεγάλο πλήθος πιστών; Ποιος δε κι από τους εκτός της πόλεώς μας χριστιανούς δεν θα έσπευδε πρόθυμα να προσθέσει κι αυτός την προσφορά του;
Για να σας αποδείξω δε πως η διάσπαση, αυτή είναι δαπανηρή και πρόξενη της φτώχειας, ας πάρουμε σαν παράδειγμα μια οικογένεια που την αποτελούν δέκα παιδιά, η γυναίκα κι ο άνδρας και η μεν γυναίκα ας υποθέσουμε πως γνέθει και υφαίνει, ο δε άνδρας πως έχει εισόδημα από εξωτερική εργασία. Ειπέ μου λοιπόν, πότε θα ξοδεύουν περισσότερα, όταν θα τρέφονται από κοινού και θα διατηρούν ένα νοικοκυριό ή όταν θα μένουν ο καθένας ξεχωριστά; Είναι ολοφάνερο πως όταν θα μένουν ξεχωριστά, αν δηλαδή επρόκειτο να σκορπίσουν τα δέκα παιδιά, θα χρειάζονταν και δέκα σπίτια, δέκα τραπέζια, δέκα υπηρέτες κι όλα τα άλλα απαραίτητα στον ίδιο αριθμό. Τι συμβαίνει εξ άλλου στα σπίτια που έχουν πολλούς δούλους; Δεν τους έχουν κοινό φαγητό, ώστε η σχετική δαπάνη να μην είναι μεγάλη;
Αυτό γίνεται γιατί η διαίρεση σ’ όλες τις περιπτώσεις συνεπάγεται την ελάττωση, ενώ η ομόνοια και η συμφωνία την αύξηση. Έτσι ζουν σήμερα στα μοναστήρια, όπως παλιότερα οι πιστοί. Ποιος λοιπόν πέθανε από την πείνα; Ποιος δεν τράφηκε με αφθονία πολλή; Κι όμως, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται αυτή τη ζωή (της κοινοκτημοσύνης) περισσότερο, παρά το να πέσουν σε πέλαγος άγνωστο κι απέραντο. Αν όμως την είχαμε δοκιμάσει, σίγουρα θα τολμούσαμε να την εφαρμόσουμε. Πόση χάρη κι από την πλευρά του Θεού θα μας συνόδευε!
Γιατί αν τότε που δεν υπήρχαν παρά μονάχα τρεις έως πέντε χιλιάδες πιστοί, που όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι της γης ήσαν εχθροί τους, που δεν περίμεναν βοήθεια από πουθενά, τόλμησαν παρ’ όλα αυτά να πραγματοποιήσουν την κοινοκτημοσύνη, πόσο μάλλον θα μπορούσε να γίνει αυτό σήμερα που με τη χάρη του Θεού είναι γεμάτη από πιστούς η οικουμένη; Και ποιος θα παρέμενε τότε ειδωλολάτρης; Εγώ τουλάχιστο νομίζω κανένας κι έτσι όλους θα τους αποσπούσαμε απ’ την ειδωλολατρεία και θα τους προσελκύαμε με το μέρος μας (στο Χριστιανισμό). (Κάτι τέτοιο τώρα δεν συμβαίνει).
Όμως αν προχωρούμε σ’ αυτή την κατεύθυνση προοδευτικά, πιστεύω πως με τη χάρη του Θεού κι αυτό που τώρα μας φαίνεται ακατόρθωτο, θα γίνει. Μόνο πιστέψτε στα λόγια μου και θα πραγματοποιήσουμε σταδιακά το κατόρθωμα αυτό. Κι αν ο Θεός μου δώση ζωή, πιστεύω ότι σύντομα θα σας οδηγήσω σ’ ένα τέτοιο τρόπο κοινωνικής συμβίωσης».(Ε.Π.Μ. 60, 96-98).
Φυσικά οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες και ο Χρυσόστομος «έφυγε» από τα βάσανα της εξορίας στην οποία το τότε κατεστημένο τον καταδίκασε. Σήμερα, ακόμη περιμένουμε την εφαρμογή της πρότασής του για κοινοκτημοσύνη…
Η κοινωνική αδικία οδηγεί στον πόλεμο!
Οι Τρεις Πατέρες (που τους εορτάζουμε τούτο το μήνα) διακηρύττουν περίτρανα πως η μετά μανίας επιδίωξη του κέρδους, η μανία πλουτισμού, τα συμφέροντα των ισχυρών, η άδικη νομοθεσία – κατασκεύασμα της εξουσίας που διαπλέκεται με τους ισχυρούς και την άρχουσα τάξη, ευθύνονται για την κατάντια και εξαθλίωση των κοινωνιών, για την πείνα, την εγκατάλειψη, τους πολέμους.
«Οι πόλεμοι», γράφει ο Χρυσόστομος, «γίνονται από τον έρωτα για τα χρήματα» και ο Μέγας Βασίλειος διερωτάται, «έως πότε θα κυβερνά ο πλούτος που είναι η αιτία του πολέμου;» Καταλήγει δε στο συμπέρασμα που φαίνεται σαν να προέρχεται από επιχειρησιακό εγκόλπιο σύγχρονης πολεμικής τέχνης και ταυτόχρονα πολιτικο-οικονομικής ανάλυσης. «Οι εξοπλισμοί γίνονται για την απόκτηση πλούτου» (ΒΕΠ 54, 74, 6).
Τι έχουν άραγε να προσθέσουν στα παραπάνω, οι σύγχρονοι Έλληνες πολιτικοί που έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα όπως συνέβη με τις προμήθειες εξοπλισμών που αφορούν τα υποβρύχια που γέρνουν και τις προμήθειες του C4I της SIEMENS; Ο Θεόδωρος Τσουκάτος μόνο, κομματικός υπεύθυνος και ταμίας του ΠΑΣΟΚ επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, παραδέχτηκε τον Ιούνιο του 2008, (σ.γ.:σαν να άργησε λίγο) ότι το 1999 έλαβε ένα εκατομμύριο μάρκα. Υποστηρίζει πως τα χρήματα αυτά σταδιακά μπήκαν στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, κάτι που όμως ακόμη δεν έχει αποδειχτεί. Τι να πει κανείς και για τα τεράστια ποσά, δυσανάλογα προς τους μισθούς που ανακάλυψε ο ΣΔΟΕ στις τραπεζικές καταθέσεις ανώτατων στρατιωτικών από τις προμήθειες οπλικών συστημάτων;
Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της διαφθοράς και της διαπλοκής, αρκεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη του σκανδάλου των υποβρυχίων από την πλευρά της δικαιοσύνης και τις παρεμβάσεις της Κυβέρνησης Σαμαρά. H μεν Δικαιοσύνη δηλώνει ότι βρήκε στοιχεία για ενδεχόμενη ποινική ευθύνη του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο σκάνδαλο των υποβρυχίων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Όμως η κυβέρνηση, που γνώριζε τουλάχιστον από τον Μάιο τη δικογραφία, έσπευσε να κλείσει την Βουλή, με αποτέλεσμα να παραγραφούν οι ευθύνες όσων υπουργών εμπλέκονται στο σκάνδαλο! Πριν το αιφνιδιαστικό κλείσιμο στις 4 Ιουνίου 2014, διαβιβάστηκαν στη Βουλή δύο δικογραφίες κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η πρώτη αφορά την υπόθεση των υποβρυχίων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και η δεύτερη την Proton Bank. Αρχικά η δικογραφία έμεινε στον Άρειο Πάγο περίπου 1,5 μήνα, ενώ θα έπρεπε να διαβιβαστεί στον υπουργό Δικαιοσύνης. Όμως ακόμη και όταν ο Χαράλαμπος Αθανασίου την παρέλαβε, δεν την έδωσε αμέσως αλλά αντίθετα την έστειλε στη Βουλή μετά από έναν μήνα! Ενδεικτικό της χρονοτριβής είναι ότι η δικογραφία χρειάσθηκε έξι ημέρες για να φτάσει από το γραφείο του υπουργού δικαιοσύνης Αθανασίου στη Βουλή! Και ω της σύμπτωσης! Την ημέρα που έφθασε στη Βουλή η δικογραφία (4 Ιουνίου του 2014), η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι κλείνει η σύνοδος της ολομέλειας, επιφέροντας ως αποτέλεσμα την παραγραφή όλων των αδικημάτων με βάση τον νόμο περί υπουργών που είχαν τελεστεί έως και τον Ιούνιο του 2012. Έτσι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου οδήγησε σε παραγραφή τις ποινικές ευθύνες των Ευ. Βενιζέλου και Γ. Παπακωνσταντίνου για το σκάνδαλο των υποβρυχίων!
Παρατηρούμε ότι η αλήθεια και η σοφία όπως και οι ηθικοί νόμοι είναι αναλλοίωτοι και διαχρονικοί. Ακόμη και για τις φορολογικές αδικίες και ποια είναι η κατάληξή τους εκφράζονται οι Πατέρες.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος καταλήγει πως «Μητέρα των πολέμων είναι η πλεονεξία, οι πόλεμοι με τη σειρά τους γεννούν την υψηλή φορολογία, που είναι η αυστηρότερη καταδίκη των πολιτών», (ΒΕΠ 59, 141).
Κατά τον Άγιο Χρυσόστομο, η πλεονεξία και η μανία κέρδους των πλουσίων οδηγεί σε άνιση κατανομή των αγαθών και γίνεται αιτία των κοινωνικών συγκρούσεων.
Το ερώτημα που θέτει είναι αν η γη και το πλήρωμα αυτής ανήκει στο Δημιουργό Θεό, όπως λέει ο Ψαλμός 23, στ. 1, τότε όλα όσα έχουμε σαν αγαθά, σαν περιουσία και ιδιοκτησία ανήκουν στον Κύριο, που είναι ο δημιουργός και Πλάστης όλων μας. Άρα και όλα τα αγαθά που πλουσιοπάροχα μας δίνει, ανήκουν σε όλους και στους συνανθρώπους μας. Γιατί να συγκρουόμαστε και να μην μπορούμε να τα χαρούμε σαν κοινοί ιδιοκτήτες μιας περιουσίας; Κάνει δε ολόκληρη ανάλυση πάνω σε αυτό:
«Κοίταξε, σε παρακαλώ, το σχέδιο του Θεού. Έφτιαξε πολλά πράγματα κοινά, για να φιλοτιμηθεί το γένος των ανθρώπων βλέποντάς τα. Έτσι, τον αέρα, τον ήλιο, το νερό, τη γη, τον ουρανό, τη θάλασσα, το φως, τ’ αστέρια, τα έδωσε να τα χαίρονται όλοι το ίδιο, σαν αδέλφια. Τα ίδια μάτια έδωσε σε όλους, το ίδιο σώμα, την ίδια ψυχή, όλα όμοια φτιαγμένα… πρόσεξε λοιπόν, ότι οι άνθρωποι δεν μαλώνουν για τα κοινά πράγματα, αλλ’ αντίθετα ζουν ειρηνικά. Όταν, όμως, κάποιος επιχειρήσει ν’ αρπάξει κάτι και το κάνει δικό του, αρχίζει ο τσακωμός, σαν και η ίδια η φύση να αγανακτεί. Γιατί, ενώ ο Θεός με κάθε τρόπο μας αδελφώνει, εμείς, εν τούτοις, τσακωνόμαστε και χωριζόμαστε και αρπάζουμε για ιδιοκτησία και λέμε «το δικό μου» και «το δικό σου», αυτές τις ψυχρές λέξεις. Έτσι ξεσπούν οι πόλεμοι, έτσι γεννιέται η αδικία στους ανθρώπους…» (Ομιλία 12η προς Τιμόθεον Α΄, PG 62, 563΄562).
Για τον Χρυσόστομο, αιτία της καταστροφής της ειρήνης και της ενότητας των πιστών, είναι «ο έρωτας για τα χρήματα, την εξουσία και τη δόξα». «Τίποτα δεν συμβάλλει τόσο πολύ σε μάχη και σε πόλεμο, όσο ο έρωτας για τα παρόντα, όσο δηλαδή η επιθυμία για δόξα, χρήματα ή για καλοπέραση». (PG. 55, 343). Μήπως αυτό μας θυμίζει το σήμερα και την ελληνική τραγωδία;
Αντίθετα, η μοναδική προϋπόθεση για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να επικρατήσει ειρήνη είναι μία∙ η αγάπη σαν στάση ζωής, σαν συμπεριφορά συναισθηματικής αποδοχής και κατανόησης του πλησίον. Η έλλειψή της οδηγεί στην κοινωνική αδικία, τη σύγκρουση, τη ρήξη, τον πόλεμο μεταξύ ατόμων και λαών. Λέει ο βαθυστόχαστος αυτός Πατέρας: «Εάν όλοι αγαπούσαν ο ένας τον άλλον αμοιβαία, σε τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε κανείς να αδικήσει, τουναντίον, μάλιστα, και οι φόνοι, και οι μάχες, και οι πόλεμοι, και οι επαναστάσεις, και οι αρπαγές, και οι πλεονεξίες, και όλα τα κακά θα παραμερίζονταν, ώστε να φθάναμε στο σημείο να αγνοούμε ακόμα και ονομαστικά την κακία», (Ι. Χρυσόστομος, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων 61, 271).
Γνωρίζουμε πως στα μάτια όσων δεν έχουν σχέση με τη χριστιανική αντίληψη ζωής, όλα τα πιο πάνω ακούγονται ουτοπικά. Κι όμως αυτά δεν τα έφτιαξαν με την φαντασία τους ή τη ρομαντική τους διάθεση οι Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι η προχωρημένη διάσταση της διδασκαλίας του Ιησού και της έμπρακτης εφαρμογής της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας που καταγράφεται στην Ιερή Παράδοση αλλά και στις Πράξεις των Αποστόλων (και συνεχίζεται μέχρι σήμερα στα κοινοβιακά μοναστήρια).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας ζούσαν και εφάρμοζαν τα όσα έγραφαν και κήρυτταν και τελικά σφράγιζαν με το θάνατό τους το πιστεύω τους. Δεν ήσαν ειρηνολόγοι, ούτε φαντασιοκόποι ουτοπιστές. Ούτε αθώα πρόβατα που χάριν της ειρήνης ζητούσαν από το ποίμνιό τους υποταγή στην εξουσία για να μη χυθεί αίμα. Αντίθετα, δίδασκαν ότι ο πιστός χριστιανός οφείλει να συγκρούεται με τους τυράννους, με όσους νοσούν στην πίστη. Να μην συμβιβάζεται σε θέματα πίστης ή χάριν του συμφέροντος. Όταν υπάρχει θέμα που αφορά την πίστη στο Θεό και συνανθρώπους οι οποίοι αδικούνται, η εντολή του Χρυσοστόμου είναι: «Μην προτιμήσεις την ομόνοια από την αλήθεια, ούτε να συμβαδίσεις με την ειρήνη των εκμεταλλευτών, των ασεβών και των αδίκων. Στάσου αντιμέτωπος στο κακό με γενναιότητα, μέχρι θανάτου», (ΡG 60, 611).
Μια ειρήνη που προέρχεται από μια ασεβή εξουσία, με την επιβολή της αδικίας, του φόβου και της εκμετάλλευσης εκ μέρους της, δεν είναι πραγματική ειρήνη. Είναι «ειρήνη» των ολίγων και των αδικούντων, όχι όλων των παιδιών του Θεού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο ένας εκ των τριών Θεολόγων που αποδέχεται ως αποδεδειγμένα Θεολόγους η Ορθόδοξη Εκκλησία (ο πρώτος είναι ο Απόστολος Ιωάννης, ο δεύτερος ο Άγιος Γρηγόριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως για ελάχιστο χρόνο, και ο τρίτος ο Άγιος Συμεών ο λεγόμενος και Νέος Θεολόγος) φτάνει στο σημείο να διακηρύξει πως «είναι προτιμότερος ο αξιέπαινος πόλεμος από την ειρήνη που μας χωρίζει από τον Θεό», (ΒΕΠ 58, 274,7).
Ευλογώντας τα ρωσικά βομβαρδιστικά πριν σκορπίσουν τον θάνατο στον ISIS
Σκεφτείτε το: Αντί μιας ειρήνης συμβιβασμού και υποτέλειας πιο αξιέπαινος ο Πόλεμος. Τι άλλων χρείαν έχομεν; λεέι ο σοφός αυτός και άγιος Πατέρας μας.
Γεννιέται άμεσα το ερώτημα∙ πότε ο χριστιανικός λαός αντέδρασε μαχητικά ενάντια σε μια κοσμική επιβολή ψευτοειρήνης, π.χ. στην υπογραφή ειρήνης του Χίτλερ με τον Στάλιν (με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ), ή μεταξύ Ρούσβελτ, Τσώρτσιλ και Στάλιν στη Γιάλτα, όταν μοίρασαν οι αστοί και οι μαρξιστές τον κόσμο και τους λαούς σε στρατόπεδα με ένα κομμάτι χαρτί και μολύβι πάνω σ’ ένα τραπέζι; Καθόλου σύρθηκαν σαν τα πρόβατα στη σφαγή.
Μήπως υπάρχει κανένα προηγούμενο στην Ιστορία που οι λαοί αντιστάθηκαν σε ψευτοειρηνικά σύμφωνα και συνθήκες και τις κατάργησαν; Απειροελάχιστα. Η Επανάσταση των Πουριτανών με ηγέτη τον Κρόμγουελ στην Αγγλία ήταν μια κίνηση, ελάχιστης χρονικής διάρκειας. Στη γαλλική Επανάσταση όπου ο γαλλικός λαός συνέτριψε την φεουδαρχία και τη βασιλεία, κατέληξε στην εγκατάσταση μιας εξουσίας αίματος και θανάτου που οδήγησε μετά τη ναπολεόντεια ήττα στην επιστροφή των Βουρβώνων και την κυριαρχία της αστικής τάξης.
Ίσως οι Έλληνες και αργότερα οι Σέρβοι, με τις επαναστάσεις τους να πέτυχαν κάτι αφού έβαλαν στον κάλαθο των αχρήστων την Ιερή Συμμαχία. Αμφισβητούμε πάντως αν οι εξεγερθέντες ήσαν φωτισμένοι πιστοί και όχι αγανακτισμένοι πεινασμένοι, υπόδουλοι, σκλάβοι, που δεν είχαν να χάσουν τίποτα αφού τα είχαν χάσει όλα από την άδικη σουλτανική τυραννία. Γι’ αυτό και δεν εφαρμόστηκε πουθενά η χριστιανική δημοκρατική ισοπολιτεία και η χριστιανική οικονομία.
Έτσι επικράτησαν τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, απάνθρωπα, υλιστικά ψευδοουμανιστικά συστήματα, που μέχρι σήμερα καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα. Πολλές φορές επικαλέστηκαν ότι στηρίζονται στον Χριστιανισμό (βλέπε τα ψευτοχριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Γερμανίας και Ιταλίας), αλλά στην ουσία ήταν εναντίον του και εναντίον της πίστης και των χριστιανικών ιδεωδών και θέσεων. Να ψαρέψουν ψήφους αφελών με τις ευλογίες της Παπικής είτε της Ορθόδοξης ιεραρχίας αποσκοπούσαν οι πανούργοι πολιτικάντηδες. Έτσι παραμένουν για τους αφελείς, τα πολιτικά πρόβατα-ψηφοφόροι, οι χριστιανοδημοκρατίες και χριστιανοσοσιαλιστικές πολιτικές παρατάξεις της Δύσης που στην ουσία ήταν και παραμένουν γελοία δημιουργήματα ενός συμβιβασμένου Χριστιανισμού με τους υλιστές αστούς που εμείς τον ονομάζουμε Αστοχριστιανισμό.
Το κακό με τα ψευτοχριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Δύσης είναι ότι αποτελούν μια παγίδα για τους σύγχρονους ορθόδοξους και καθολικούς Φαρισαίους που επαναπαύονται συνειδησιακά με την ιδέα πως ψηφίζουν χριστιανικά κόμματα, ενώ πρόκειται για χυδαία υλιστικά, αστοδημοκρατικά κόμματα που οδήγησαν την ανθρωπότητα, και την Ελλάδα, έως τη διάλυση των πάντων, που ζούμε και βιώνουμε σήμερα.
Τι σχέση έχει αυτός ο υποκριτής με το Άγιο Όρος; Μακάρι να μετανοήσει για τις προδοσίες που διέπραξε αλλά που, τον αφήνει το σύνδρομο της Ύβρεως να συναισθανθεί τα λάθη του;
Άρα λύτρωση και κάθαρση στην ανθρώπινη και πιο συγκεκριμένα, στην ελληνική τραγωδία, δεν πρόκειται να έρθει αν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν δουν πόσο ξέφυγαν από το θέλημα και το πνεύμα του Θεού και μετανοημένοι μοιραστούν δημιουργώντας ένα κοινό ταμείο, όλα τα αγαθά που τόσο πλουσιοπάροχα μας χάρισε ο Αγιοτριαδικός Θεός[1].
[1]Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε το βιβλίο «Χριστιανική Οικονομία η τελική λύση απέναντι στη Φιλελεύθερη Αστική Οικονομία», Γεωργίου Ευαγγελάτου, εκδόσεις ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΑ.
Πρόσφατα Σχόλια