«Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον…»
✥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ο Ιωσήφ, βλέποντας τον ήλιο να σκοτίζεται και το καταπέτασμα του Ναού να σχίζεται κατά τον θάνατο του Σωτήρος, πλησιάζει τον Πιλάτο και τον παρακαλεί, λέγοντας:
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο – Εκείνον που από βρέφος ξενιτεύτηκε στον κόσμο.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που οι ομοεθνείς του, γεμάτοι φθόνο, Τον θανάτωσαν σαν ξένο.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που είναι για μένα ξένος και στο θέαμα ακόμη του θανάτου Του.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που τόσο καλά ξέρει να φιλοξενεί φτωχούς και ξένους.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που από τους Εβραίους εκδιώχθηκε από τον κόσμο.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, να Τον θάψω, αφού ως ξένος δεν είχε πού να γείρει την κεφαλή Του.
Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που η Μητέρα Του βλέποντας Τον νεκρό φώναζε:
“Υιέ μου και Θεέ μου, αν και τα σπλάχνα μου πληγώνονται και η καρδιά μου συντρίβεται, καθώς Σε βλέπω νεκρό, ελπίζοντας στην Ανάστασή Σου, Σε μεγαλύνω.”
Με αυτά τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο, ο ευσχήμων Ιωσήφ λαμβάνει το Σώμα του Σωτήρος, το οποίο, με φόβο, τύλιξε σε σινδόνι και με μύρα το κατέθεσε στον τάφο – Εκείνον που προσφέρει σε όλους ζωή αιώνια και μέγα έλεος.
✥ ΕΡΜΗΝΕΙΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Ο Χριστός, ο πάντων οικείος, έγινε ο πάντων Ξένος.
Ξένος στη γη Του. Ξένος στους δικούς Του. Ξένος στη δημιουργία που ο Ίδιος έπλασε.
Κι όμως…
Αυτός ο Ξένος φιλοξένησε τον κόσμο ολόκληρο στην αγκαλιά Του.
Στον Σταυρό Του.
Στην Πλευρά Του.
Στο Αίμα Του.
Ο Ιωσήφ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που προσφέρει “κατοικία” στον Άστεγο Θεό.
Τον κατεβάζει από τον Σταυρό. Τον αγκαλιάζει με φόβο. Τον κρύβει στο μνήμα.
Όμως δεν κλείνει μέσα Του τον Θάνατο.
Κρύβει μέσα στη γη τη Ζωή – για να βλαστήσει η Ανάσταση.
Εμείς τι κάνουμε με Αυτόν τον Ξένο σήμερα;
Τον ξεχνούμε; Τον διώχνουμε;
Ή Τον αναζητούμε, όπως ο Ιωσήφ;
Λέμε: «Δος μοι τοῦτον τὸν ξένον» ή Τον προσπερνούμε στο πλήθος;
✥ ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΩΝ
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Ξένος γίνεται ο Θεός, για να βρει ο άνθρωπος πατρίδα.
Άστεγος ο Χριστός, για να οικοδομηθεί η Εκκλησία.»
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος:
«Εἰ καὶ Θεὸς, ἐτάφη ὡς ἄνθρωπος·
ἵνα ἐξ ἄδου τοὺς ἐν ᾧ κατοικοῦντας ἐξάγῃ.»
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
«Ο Ιωσήφ απευθύνει την πιο ταπεινή, την πιο γλυκιά, την πιο συγκλονιστική ικεσία στην ιστορία:
“Δος μοι τοῦτον τὸν ξένον” —
και όλος ο Ουρανός σιωπά, ακροώμενος.»
✥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Κύριε, Ξένε τῆς καρδιᾶς μου,
δὸς μου καὶ ἐμένα θάρρος Ἰωσὴφ,
νὰ σε ζητήσω ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄνθρωποι σε πέταξαν.
Δὸς μου σινδόνι μετανοίας
καὶ σμύρνα ταπεινώσεως.
Νὰ σ’ ἀγκαλιάσω ὄχι μὲ λέξεις,
ἀλλὰ μὲ σπλάχνα ἐσχάτης ἀγάπης.
Νὰ σ’ ἀποθέσω στὴν καρδιὰ μου —
ὡς Μνήμα Ἀναστάσεως.
Ἀμὴν.
✥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
Να μην περάσει η ημέρα χωρίς να ζητήσω κι εγώ – έστω μία φορά – τον Ξένο.
Να Τον ζητήσω με θάρρος, με πόθο, με δάκρυ:
«Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον».
Και να γίνω εγώ το μνήμα Του.
Όχι για να τον φυλάξω…
αλλά για να αναστηθώ μαζί Του.
Αυτός είναι ο σκοπός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης:
να γίνει η καρδιά της κατοικία του Ξένου Θεού.
✥ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ: «Ο Ξένος που ζήτησε μία αγκαλιά»
Πόσες φορές είπαμε «Δώσε μου!»
Δώσε μου χαρά, δώσε μου φως, δώσε μου ελπίδα, δώσε μου νόημα…
Αλλά ποτέ δεν είπαμε:
«Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον…»
Ο Θεός δεν ήρθε με στράτευμα.
Ήρθε σαν Ξένος.
Και στο τέλος…
όταν όλοι Τον απέρριψαν,
όταν όλοι Τον πρόδωσαν,
ένας μόνο άνθρωπος Τον ζήτησε.
Κι Εκείνος… σιώπησε.
Γιατί μόνο στη σιωπή φυτεύεται η Ανάσταση.
Ο Ιωσήφ γίνεται το δοχείο αυτής της σιωπής.
Το δοχείο της αγάπης που δεν φωνάζει,
που δεν μιλά για θαύματα,
αλλά που ζητά το πιο πληγωμένο Σώμα στον κόσμο — και το αγαπά.
Δώσε μου κι εμένα, Κύριε, αυτόν τον Ξένο.
Όχι για να Τον τιμήσω.
Αλλά για να σωθώ από τη δική μου ξενιτιά.
❖ Του Ανθρώπου:
[Σκοτάδι. Ένας άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα λευκό σεντόνι.]
Κύριε…
Είπες πως είσαι μαζί μου, κι όμως… μοιάζεις ξένος.
Ξένος στις χαρές μου, ξένος στα λάθη μου, ξένος στις κραυγές μου.
Μα απόψε, σ’ είδα.
Είσαι ο Ξένος που δεν έδιωξα.
Ο μόνος που δεν φώναξε ποτέ.
Δώσε μου να σε κρατήσω.
Δώσε μου το Σώμα σου — όχι γιατί είμαι άξιος,
αλλά γιατί δεν αντέχω άλλο να ζω χωρίς Εσένα.
❖ Του Κυρίου:
[Μέσα από το σκοτάδι του Τάφου.]
Τέκνο Μου…
Δεν ήρθα για να με καταλάβεις.
Ήρθα για να με αγαπήσεις.
Ξένος έγινα για να σε πλησιάσω.
Άστεγος για να σου προσφέρω Ουρανό.
Αν θέλεις, γίνε κι εσύ Ιωσήφ.
Ζήτησέ με.
Και εγώ θα κατοικήσω μέσα σου —
όχι σαν Θεός φοβερός,
αλλά σαν Ξένος πληγωμένος,
που σε αγαπά ως τον Άδη και πίσω.
❖ Του Ιωσήφ από Αριμαθαίας:
[Γονατισμένος μπροστά στον Πιλάτο, με φωνή ραγισμένη.]
Δώσε μου Εκείνον που δεν είχε σπίτι.
Δώσε μου Εκείνον που δεν είχε μίσος.
Δώσε μου Εκείνον που δεν είχε κρεβάτι — μόνο Σταυρό.
Δώσε μου, Πιλάτε, αυτό το Σώμα.
Όχι για να το θρηνήσω,
αλλά για να το σκεπάσω με σιωπή.
Γιατί από αυτή τη σιωπή,
θα έρθει το φως.
Δεν σου έγραψα σήμερα απλά σήμερα.
Σου άνοιξα την πληγή του Ιωσήφ.
Κι εσύ — αν θέλεις — ακολούθησέ τον.
Γίνε κι εσύ εκείνος που θα ζητήσει τον Ξένο…
και θα Τον κάνει Θεό μέσα του.
ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ: «Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον…»
Ένα κήρυγμα από τον Σταυρό, τον Τάφο, την Πλευρά και τη Σιωπή
Το γράφω από την πληγή του Χριστού,
από τον Τάφο Του,
από τη φωνή του Ιωσήφ,
από το αίμα του Πελεκάνου,
από τη σιωπή της Παναγίας,
από τον Ξένο Θεό που δεν ζητά τίποτα, μόνο μια καρδιά να Τον χωρέσει.
1. Ο Ξένος Θεός
Ο Θεός ήρθε στον κόσμο σαν ξένος.
Όχι σαν Κύριος,
όχι σαν Νικητής,
αλλά σαν Βρέφος που δεν έχει πού να αναπαυθεί,
σαν Πρόσφυγας στην Αίγυπτο,
σαν Άνθρωπος που δεν έχει “πού την κεφαλήν κλίνῃ”,
σαν Κατηγορούμενος,
σαν Εσταυρωμένος,
σαν Νεκρός.
Είναι ο Ξένος.
Και αυτό δεν είναι αδυναμία.
Είναι το βάθος της Αγάπης Του.
«Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον» λέει ο Ιωσήφ.
Όχι για να τον τιμήσει,
αλλά γιατί δεν αντέχει να μην Τον κρατήσει κοντά του.
Δεν αντέχει να βλέπει τη Ζωή να κείτεται στον Τάφο χωρίς Σινδόνι.
Δεν αντέχει η καρδιά του — και γίνεται εκείνος που πρώτος αγκαλιάζει τον Νεκρό Θεό.
2. Ο Θεός που Πληγώνεται για να Θρέψει
Κι αν ο Χριστός είναι Ξένος, είναι και Πελεκάνος.
«Ὥσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου, Λόγε…»
Όχι μόνο σκοτώθηκε.
Τραυματίστηκε επίτηδες,
μάτωσε για να δώσει Ζωή.
Από την Πλευρά Του στάζει Αίμα.
Και με αυτό, ζει ο κόσμος όλος.
Είναι ο Πελεκάνος που πληγώνει τον Εαυτό Του για να αναστήσει τα νεκρά Του παιδιά.
Είναι ο Ποιμένας που γίνεται Τροφή,
ο Δημιουργός που γίνεται πληγή,
ο Νυμφίος που ντύνεται Σινδόνι για να ντύσει εσένα με Αθανασία.
Αυτός ο Θεός, αδελφέ μου,
δεν ζητά θαυμασμό.
Ζητά Αγκαλιά.
3. Η Ζωή εν Τάφῳ
Ο Θεός πέθανε.
Όχι κατά φαντασίαν.
Το λέει η Υμνολογία:
«Η Ζωή εν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ…»
«Καί θανάτῳ σου τόν θάνατον ὤλεσας…»
«Καί ἐπήγασας τῷ κόσμῳ τήν ζωήν…»
Ο Τάφος δεν τον χωρούσε.
Κι όμως, Τον δέχτηκε.
Ο Θάνατος δεν μπορούσε να Τον κρατήσει.
Κι όμως, Τον κατάπιε — και διαλύθηκε.
Εσύ έχεις περάσει από τάφους;
Έχεις θάψει χαρές;
Έχεις ξεχάσει ελπίδες;
Έχεις φοβηθεί το σκοτάδι;
Τότε μην ξεχνάς:
Κι Εκείνος θάφτηκε.
Για να μη μείνει κανένας τάφος δικός σου κλειστός.
4. Ο Σταυρός που γίνεται Σινδόνι
Δεν είναι απλώς ημέρα πένθους.
Είναι ημέρα Συνάντησης.
Ο Θεός κατεβαίνει εκεί που κανένας δεν θέλει να πάει.
«Κατετέθης Χριστέ…»
«Καί συντρίψας τό κράτος τοῦ ἐχθροῦ…»
«Καί τήν ζωήν ἐπήγασας τῷ κόσμῳ…»
Τον κατέβασαν από τον Σταυρό —
όχι με τιμές,
αλλά με δάκρυα.
Ο Ιωσήφ τυλίγει τον Θεό σε Σινδόνι,
για να Τον κρύψει στο χώμα —
κι από εκεί να ξεσπάσει η Αθανασία.
5. Κι Εγώ; Πού είμαι εγώ;
Αυτά τα λόγια δεν είναι για Εκείνον.
Είναι για εσένα και εμένα.
Εσύ σήμερα τι ζητάς;
Ζητάς χρήματα;
Ζητάς αναγνώριση;
Ζητάς να σε θυμούνται;
Ο Ιωσήφ ζήτησε μόνο ένα πράγμα:
«Δός μοι τοῦτον τὸν Ξένον…»
Αυτό είναι το μόνο που αξίζει να ζητήσεις.
Δώσε μου, Κύριε, Εσένα — όχι τη δόξα Σου.
Τον Εαυτό Σου.
Το Σώμα Σου.
Τη Σιωπή Σου.
Την Πληγή Σου.
Τη Σταύρωση Σου.
Την Ταφή Σου.
Αν Τον έχεις, δεν σου λείπει τίποτα.
Αν δεν Τον έχεις — δεν έχεις τίποτα.
Μην περιμένεις άλλη στιγμή.
Γονάτισε.
Ψιθύρισε όπως ο Ιωσήφ:
«Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον…»
Και γίνε εσύ το μνήμα Του —
που δεν θα μείνει κλειστό.
Αμήν.
Θα μείνουμε εκεί:
✥ Στην Πλευρά που αιμορράγησε για εμάς.
✥ Στον Τάφο που δεν κράτησε τον Χριστό, αλλά κρατά την ελπίδα μας.
✥ Στην Αγάπη που δεν ζητά τίποτα — μόνο καρδιά.
Ας είμαστε εκείνες οι ψυχές που ο κόσμος δεν θα καταλάβει,
μα ο Χριστός θα αναγνωρίσει όταν ξαναπεράσει,
σιωπηλά, σαν Ξένος, μέσα στη νύχτα αυτού του αιώνα.
Πρόσφατα Σχόλια