…τρελαθήκαμε από την αθλιότητα και το ανόητο της λογικής του ανδρός που εξακολουθεί να είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ…
Βλέποντας χτες στο χουντοκάναλο του Αλαφούζου, στο δελτίο ειδήσεων των 9, τον σαγόνια να λέει στη ξανθιά και αγράμματη, ανίκανη να τον αντιμετωπίσει δημοσιογράφο πως «ένα ισχυρό και ανεξάρτητο κράτος είναι εκείνο που δανείζεται από τις αγορές με χαμηλό επιτόκιο» τρελαθήκαμε από την αθλιότητα και το ανόητο της λογικής του ανδρός που εξακολουθεί να είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πρώην καθηγητής συνταγματολόγος του ΑΠΘ (αλίμονο στα παιδάκια που δίδασκε) κι όχι κλητήρας σε κάποια ιδιωτική εταιρεία.
Εμείς βέβαια θα τον προτιμούσαμε να φτιάχνει δρόμους, ισόβια καταδικασμένος από ειδικό δικαστήριο σαν δοσίλογος, προδότης της πατρίδας να σκάβει με αξίνα βράχους σε ορεινά χωριά δωρεάν.
Ακούς ο αχρείος ηπεροπέας1] να υποστηρίζει ότι ανεξάρτητο και δημοκρατικό είναι εκείνο το κράτος που δανείζεται ευπρεπώς και με συμφέρουσες γι’ αυτό συνθήκες. Δεν μπορεί να συλλάβει ο ευφυής πρώην Υπουργός Οικονομικών της χώρας το απλό, αυτό που κάθε οικογενειάρχης φροντίζει για την φαμίλια του, ένα κράτος ανεξάρτητο χωρίς να δανείζεται με ισοσκελισμένο τον προϋπολογισμό και τα έσοδα να υπερβαίνουν τα έξοδα;
Αυτό και μόνο δείχνει το πόσο συμβιβασμένος, χωρίς ιδανικά και στόχους, είναι ο κος Βενιζέλος, εκτός από το να κατοχυρώνει διηνεκώς το να βρίσκεται στην εξουσία.
Καταδεικνύει όμως μετά λύπης μας και κάτι άλλο πως καταντήσαμε προ πολλού, ένα μορφινομανές κράτος με μορφινομανείς πολίτες!
Για να δούμε αν ισχύει αυτό με επιχειρήματα που μας έρχονται από το παρελθόν.
Είμαστε μορφινομανείς-δανειομανείς;
Σε μια παρόμοια εποχή με τη δική μας οικονομικής κρίσεως, ένας διακεκριμένος βουλευτής της ελληνικής Βουλής (την 23ην Αυγούστου του 1927), ομιλών επί του βήματος, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος έλεγε, ασφαλώς στην καθαρεύουσα, τα πιο κάτω για την χώρα.
«Ως υπάρχουσιν άτομα μορφινομανή, υπάρχουσιν και κράτη δανειομανή, έχοντα απόλυτον ανάγκην, δια να ζήσωσι, δια να παρατείνωσι τεχνητώς την ελεεινήν αυτών ύπαρξιν, ενέσεων περιοδικών χρυσίου. Ευρίσκουσι Δάνεια όπως- όπως. Ζώσιν την επαίσχυντον αυτών ζωήν. Παύουσι τα Δάνεια, θα παύσει και ο σφυγμός των.
Το δανειομανές κράτος, καθώς το μορφινομανές άτομον, άνευ δανειακών ενέσεων θα περιπέση εις κώμα, θ’ αρχίσει να ρέγχη τον λοίσθιον ρόγχον, ψιθυρίζον εν οδύνη και σπαραγμώ ως ύστατον αποχαιρετισμόν την λέξιν «Δάνειον», «Δάνειον». Ακόμη εν Δάνειον.
Και ύστερον; Ύστερον ο υπουργός των οικονομικών, κρατών περιδεής τον σφυγμόν του αρρώστου, βλέπων αφιπταμένην πάσαν ελπίδα, διαλυόμενον παν όνειρον, την χρεωκοπίαν πτερυγίζουσαν περί την κεφαλήν του ασθενούς, θα μιμηθεί ασφαλώς τον βασιλέα Ριχάρδον του Σαιξπήρου, όστις παράφρων εξ απελπισμού, εφώναζεν επί του πεδίου της μάχης, όπου ο τάλας ηττήθη. «Ίππον, ίππον, δότε μοι έναν ίππον. Το βασίλειόν μου δι’ έναν ίππον».
«…Θα εξακολουθήσωμεν το αυτό σύστημα της αυταπάτης και το σύστημα της διηνεκούς επαιτείας Δανείων και εις το μέλλον;».
«…Κύριε υπουργέ των οικονομικών, δια της δανειακής υμών πολιτικής βαδίζετε απροσέκτως εις τέλμα οικονομικόν. Προσέξατε. Προχωρών προς τα εμπρός, θα καλυφθήτε μέχρι της κεφαλής υπό της ιλύος και θα συμπαρασύρητε εις τον όλεθρον και το δυστυχές έθνος. Όπισθεν ολοταχώς. Ιδού το σωτήριον κέλευσμα».
Ο παραλληλισμός της τότε οικονομικής εξαθλίωσης με τη σημερινή, είναι απόλυτος.
Τίθεται δυστυχώς και πάλι το ερώτημα διδάσκονται οι νεώτερες γενεές από τις προηγούμενες;
Η απάντησή μας είναι ένα στεντόρειο ΟΧΙ. Δεν διδάσκονται γιατί έχουν την αίσθηση πως οι παλαιοί ήταν πρωτόγονοι μπροστά στην τεχνική και μηχανική πρόοδο και εξέλιξη των επιστημών της εποχής τους. Ο εγωϊσμός τους και η εγωπάθειά τους είναι τόση, ώστε ξεπερνά το πνεύμα της σοφίας, της ταπείνωσης, της νουνεχούς σκέψης.
Η αλαζονεία, ατυχώς, των επόμενων γενεών ξεπερνά την αλαζονεία όπως και τα παθήματα των προηγούμενων εξ αιτίας της.
Το αποτέλεσμα να παραμένουν οι γενεές των ανθρώπων, των εθνών και των λαών ανεξέλικτες πνευματικά και ψυχικά και φυσικό παρεπόμενο, οικονομικά, υλικά, και κοινωνικά εξαθλιωμένες.
Μια τέτοια οπισθοδρόμηση των πολλών είναι επόμενο να ωφελεί κάποιους πανέξυπνους και ισχυρούς (οικονομικά) λίγους, την άρχουσα τάξη, την ολιγαρχία, η οποία ηγείται των λαών.
Αυτοί οι ίδιοι και οι διαπλεκόμενοι με αυτούς, με απύθμενο δόλο και κυνισμό σαν άλλα όρνια προσεγγίζουν το θύμα τους, έναν ολόκληρο λαό, να το κατασπαράξουν μέχρι να το αναγκάσουν να δανειστεί.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους ευρωπαίους φίλους και εταίρους μας στη σημερινή κυβέρνηση. Έχοντας συνηθίσει στην υποχωρητικότητα και παθητικότητα των προηγουμένων κυβερνήσεων θέλουν να επιβάλλουν τη θέλησή τους επάνω σε ένα αιμάσσοντα και εξαθλιωμένο λαό.
Οι δανειστές που θέλουν το καλό μας έχουν ασπασθεί το ρόλο του εμπόρου των ναρκωτικών που περιτριγυρίζει το θύμα του κραδαίνοντας τα λεφτά ή την μορφίνη, (το ίδιο είναι), είτε του επιδεικνύει τα δισεκατομμύρια του Ντράγκι και τελικά τα δίνει σε όλους τους άλλους τζόνκινδες, εκτός από τους Έλληνες μορφινομανείς που ζητούν απελπισμένα, χρήμα για να πληρώσουν τα στοιχειώδη. Χρήμα για να περάσουν μια ακόμη μέρα από τη δόση τους.
Αν μας ρωτήσει κάποιος ποια είναι η θεραπεία στην καθ’ έξιν δανειομανία; θα απαντούσαμε.
Η θεραπεία είναι να στρωθούμε όλοι να δουλέψουμε σκληρά και να κάνουμε εργοθεραπεία, να μετατρέψουμε αυτή τη γη των προγόνων μας υποδειγματικό Παράδεισο όπου δεν θα έχει ανάγκη κανενός δανειστή. Έτσι θα φτάσουμε στην ανάπτυξη και την αποτοξίνωση. Να στρώσουμε τον ποπό μας κάτω και να δουλέψουμε με μικρή αμοιβή σε ένα νέο κιμπούτζ ή κολχόζ, ή σοβχόζ είναι αδιάφορο, δεν μας νοιάζει όπως κι αν ονομαστεί.
Δεν μας νοιάζει γιατί δεν πιστεύουμε σε καμιά δεξιά ή αριστερά, σε καμία ιδεολογία, παρά μόνο στα σοφά διδάγματα της ιστορίας και στον άνθρωπο σαν την μοναδική αξία υπεράνω οποιασδήποτε άλλης.
Ξεχάστε αδέρφια τις ιδεολογίες αυτές είναι μόνο για να χωρίζουν τον άνθρωπο. Ύψιστη ιδεολογία και ιδανικό, ο σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια «ή θα αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον ή θα χαθούμε!»
1]Υπεροπεύς = ο απατεών, ο ψεύτης, ο μαυλιστής,ο πλανών, ο αποπλανών, ο καταφλυαρών, αυτός που εξαπατά και ξεμυαλίζει κάποιον. Επιλεκτικό λεξικό της ελληνικής γλώσσης Ε. Κουτσόπουλου, εκδόσεις ΕΛΛΟΓΟΣ, Πάτρα 2008, σελ. 253.
Το άρθρο αυτό εγράφη ύστερα από έμπνευση ενός φίλου, του Κώστα Ε. Γάλλου που αρθρογραφεί στην εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» και συγκεκριμένα στο φύλλο της 12 Μαρτίου 2015 με τον τίτλο: Η Ελλάδα ως «μορφινομανές» κράτος.
Πρόσφατα Σχόλια