Απαντήσεις που δίνονται σήμερα:
Μπροστά σ’ αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται και στο οποίο δε διαφαίνεται κάποια μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη λύση, ό,τι κι αν λέγεται κι όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, δίνονται διάφορες απαντήσεις.
Κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για παράδειγμα, επέλεξαν απροκάλυπτα να νομοθετήσουν υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων μειώνοντας τη φορολογία τους, ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν τη φορολογία των υπολοίπων, των μικρών κι αδυνάτων, των συνταξιούχων, των ΑΜΕΑ κ.λπ. καταργώντας, επί τη ευκαιρία, θεμελιώδη δικαιώματα που αναφέρονται στην ελευθερία έκφρασης ή την ελευθερία του συνέρχεσθαι, και κάνουν περικοπές σε βασικά δικαιώματα όπως η εκπαίδευση, η υγεία, οι συντάξεις… ιδιωτικοποιώντας αυτές τις υπηρεσίες ή μειώνοντας τα ποσά του προϋπολογισμού που προορίζονται γι’ αυτές.
Αφετέρου, η παραδοσιακή αριστερά συνεχίζει να διεκδικεί ως μοναδική λύση την πλήρη απασχόληση. Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, αλλά πιθανά δε βλέπουν άλλη διέξοδο επειδή πάσχουν επίσης από αυτό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, ή αν το αντιλαμβάνονται, προτιμούν να μην το εκφράσουν επειδή ο τρόπος λειτουργίας τους θα κατέρρεε.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες, ωστόσο, (αν και είναι μια ιδέα ακόμη πιο παλιά) και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, πολλοί άνθρωποι και οργανώσεις διεκδικούν –μεταξύ άλλων μέτρων- ένα καθολικό και ανεπιφύλακτο βασικό εισόδημα για όλους.
Θα πάρουμε αυτήν την πρόταση ως ένα παράδειγμα εξόδου από τη μη βιώσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και επειδή σήμερα βρίσκεται στο προσκήνιο και επειδή είναι ένα μέτρο που θα μπορούσε να δώσει απάντηση στην κατάσταση της συστημικής φτώχιας, ενώ ταυτόχρονα θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αναδιανομής του πλούτου που, όπως είπαμε στην αρχή, ανήκει σε όλους.
Αλλά, οποία έκπληξη! Η πλειοψηφία του πληθυσμού δε συμφωνεί, δεν καταλαβαίνει, ούτε αποφασίζει ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ την υλοποίηση αυτού του μέτρου, σίγουρα επειδή η πληροφόρηση που έχει πάρει είναι διαστρεβλωμένη, αλλά κι από το γεγονός είναι ότι σήμερα η εφαρμογή του αμφισβητείται. Ο βασικότερος λόγος πάντως είναι ότι έχει αποδεχθεί το ρόλο του θύματος και παίρνει το μέρος του θύτη, της ολιγαρχίας του πλούτου, υποστηρίζει και δικαιώνει την άποψη του θύτη-κεφαλαιοκράτη. Η πλήρη δικαίωση του Συνδρόμου της Στοκχόλμης.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι μεγάλο μέρος αυτών των ατόμων είναι ταυτόχρονα θύματα της τεχνολογικής εξέλιξης, της περίφημης κρίσης, της κλοπής των πόρων τους, κ.λπ. Φθάνουν να λένε υποστηρίζοντας τα αφεντικά τους: «Είναι σωστό να δίνουμε χρήματα σε κάποιον που δεν κάνει τίποτα; Να συντηρούμε τεμπέληδες! –επιχειρηματολογούν-, από πού θα βγουν τα χρήματα;»
Αναρωτιούνται, επαναλαμβάνοντας τα επιχειρήματα των ισχυρών, εκείνων που η μοναδική τους απασχόληση είναι να συσσωρεύουν πλούτη, εκείνων που εκμεταλλεύονται και ασκούν βία.
Επιμένουμε να δίνουμε αυτό το παράδειγμα επειδή μας επιτρέπει να δούμε ξεκάθαρα πώς μια μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού έχει υιοθετήσει την επιχειρηματολογία εκείνων «που την κακοποιούν ή την εκμεταλλεύονται» και βλέπει τα άλλα θύματα της κεφαλαιοκρατίας ως εχθρούς (για παράδειγμα, τους μετανάστες).
Δε θα αναλύσουμε όλη τη διαδικασία που οδήγησε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, το πώς ιδιωτικοποιήθηκαν όλα αυτά που ανήκαν σε όλους ή σε κανέναν. Θελήσαμε απλά να μιλήσουμε γι’ αυτήν την ασθένεια που εξακολουθεί να πλήττει την πλειοψηφία του πληθυσμού και για τη σημασία του μύθου, που συνεχίζει να τροφοδοτείται από τους πολιτικούς, τους νομοθέτες, τους διαμορφωτές απόψεων… που δουλεύουν για να διατηρείται αυτό το κάθετο και βίαιο σύστημα, μαζί με τα μέσα διάδοσης, που κάθε μέρα παίζουν όλο και καλύτερα το ρόλο τους ως μέσα προπαγάνδας υπέρ των ισχυρών.
Ρεπόρτερ ρομπότ μεταδίδει σαν ειδήσεις τα νέα της άρχουσας τάξης ώστε να καθηλώνει στον καναπέ τα προαιώνια θύματα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης
Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχει ζωτική σημασία να αξιώσουμε την ανθρωπιστική οπτική του ανθρώπινου όντος, μια οπτική που εξηγεί ότι ένας άνθρωπος έχει αξία επειδή γεννήθηκε άνθρωπος, και ότι δεν μπορεί να μπαίνει άλλη αξία πάνω από τη ζωή του, την αξία της προσωπικότητας του, από την ελευθερία του.
Συμπεράσματα: Βρισκόμαστε μπροστά στην πραγματική δυνατότητα απελευθέρωσης του ανθρώπου. Αλλά απαιτείται η εξέγερση όλων όσων είναι ζωντανοί και δεν θέλουν να παραμείνουν σκλάβοι και θύματα στους θύτες τους.
“Ακόμη δεν καταλαβαίνουν ότι η μηχανή είναι ο λυτρωτής της ανθρωπότητας, ο Θεός που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη φτώχια και τη μισθωτή εργασία, ο Θεός που θα τους δώσει την αναψυχή και την ελευθερία”, έγραφε ο Paul Lafargue από το 1883.
Επειδή, αφενός, δε θα υπάρξει πλέον πλήρης απασχόληση και, αφετέρου, επειδή βρισκόμαστε μπροστά στην ιστορική δυνατότητα να απελευθερωθούμε από την εργασία ως στοιχείο ελέγχου και υποδούλωσης, είναι σημαντικό να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τις πεποιθήσεις μας γύρω από αυτό το θέμα, τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, και το φόβο της φτώχιας, απαιτώντας να αναδιανεμηθεί ο πλούτος που ανήκει σε όλους, πράγμα που θα επέτρεπε σε όλη την ανθρωπότητα να ζήσει αξιοπρεπώς.
Ας σταματήσουμε να υιοθετούμε τα επιχειρήματα των ισχυρών, ότι δεν υπάρχει πλούτος και ότι είναι φυσιολογικό εκείνοι να μας ληστεύουν και να μας υποδουλώνουν. Ας γιατρευτούμε από αυτήν την αρρώστια που έχουμε τροφοδοτήσει επί αιώνες χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Σήμερα υπάρχει η πραγματική δυνατότητα να απελευθερωθούμε.
Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, μπορούμε να αρχίσουμε διεκδικώντας ένα καθολικό και ανεπιφύλακτο βασικό εισόδημα που να επιτρέπει την αξιοπρεπή επιβίωσή μας.
Ευχαριστούμε την Gabriela Amaya που μας έδωσε την ευκαιρία με το άρθρο της να κάνουμε την πιο πάνω αναφορά στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης και την μεταφορά του από τα άτομα στους λαούς-θύματα.
Βιβλιογραφικές παραπομπές:
Για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:
https://en.wikipedia.org/wiki/Stockholm_syndrome
http://medical-dictionary.thefreedictionary.com/Stockholm+syndrome
https://www.psychologytoday.com/blog/the-modern-time-crunch/201403/corporate-stockholm-syndrome
http://www.inquiriesjournal.com/articles/35/the-relationship-between-stockholm-syndrome-and-post-traumatic-stress-disorder-in-battered-women
Για το καθολικό βασικό εισόδημα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Basic_income
Https://nuevohumanismorbu.wordpress.com/
Για το θέμα της απασχόλησης:
The right to be lazy. Paul Lafargue. 1882. https://www.marxists.org/archive/lafargue/1883/lazy/index.htm
Ελήφθη από το ιστολόγιο: https://ideopigi.blogspot.gr/2017/08/blog-post_27.html
Εμείς να προσθέσουμε επί πλέον πως για όποιον δεν είναι μικρόνους ή απατεώνας και σέβεται τον άνθρωπο σαν τη μεγαλύτερη αξία επί γης, είναι παλιά ξινά σταφύλια η άποψη ότι δεν νοείται η σύνδεση της εργασίας με την αμοιβή. Ο άνθρωπος και η εργασία του δεν είναι εμπόρευμα προς πώληση και επ’ αμοιβή παράγωγο, προϊόν. Ο άνθρωπος είναι εργάτης πλασμένος να ζει και να δημιουργεί κι όχι να πληρώνεται για να ζει ή να ζει για να εργάζεται. Ο κάθε εργαζόμενος παράγει ως αφέντης και καταναλώνει εν μέτρω ως αφέντης. Δεν είναι εργαλείο που παράγει όπως λένε οι μαρξιστές, ούτε εργάτης σκλάβος της προσφοράς και της ζήτησης, με την εργασία του να έχει συγκεκριμένη τιμή στην αγορά του αστικού σκλαβοπάζαρου ή αλλιώς στην αξιολόγηση του εργατικού ημερομισθίου. Δεν είναι η έσχατη αμελητέα αμειβόμενη μονάδα όπως τον θέλουν οι αστοί φεουδάρχες, οι banksters, οι τοκογλύφοι, οι μεγιστάνες των υπερεθνικών και των μονοπωλίων. Η εργασία, το αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπου διεστράφη κι έγινε αυθαίρετη η χρηματοοικονομική εκτίμησή της ανάλογα με τις προτεραιότητες και τη σοβαρότητα που ο αστός έθεσε σαν στάνταρτς και σαν κλίμακα αξιών. Προκειμένου να συνέρθουμε από το προαιώνιο σύνδρομο της Στοκχόλμης από το οποίο πάσχουν εν αγνοία τους οι κοινωνίες και οι λαοί, οφείλουμε να προβούμε σε γενική εξέγερση αφού προηγουμένως συνειδητοποιήσουμε τι κοινωνικά εγκλήματα έχουν γίνει με τις υλιστικές, μαρξιστικές και αστικού τύπου ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Μόνο τότε ανοίγεται ο δρόμος μπροστά μας να απαιτήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας σαν ώριμες κι ελεύθερες προσωπικότητες, ισότιμοι και αδελφοί ο ένας με τον άλλον.
Πρόσφατα Σχόλια