ΘΡΗΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΑΣΙΑ ή αλλιώς Finis Greciae

Τον Χρήστο Γιανναρά τον γνώριζα από τα φοιτητικά μου χρόνια. Από τότε που συμφοιτητές μου σαν τον συνάδελφο Μαράτο (παιδίατρο) και την συνάδελφο Παπαδοπούλου (ιατρό καλόγρια σήμερα) συζητούσαν για κάποιους κύκλους που διοργάνωνε στην αρχή της καριέρας του ως θεολόγος.

Επειδή είχα άλλες επαφές χριστιανοκοινωνικού ενδιαφέροντος και λόγω διαβάσματος ελάχιστο χρόνο, δεν είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στους ριζοσπαστικού τύπου κύκλους του.

Προσωπική επαφή δεν είχαμε πλην ενός τηλεφωνήματος που του έκανα όταν προλόγισα ένα πάνελ αποτελούμενο από τους πιο κάτω ομιλητές Στέλιο Παπαθεμελή και Δημήτρη Τσοβόλα, αλλά ο κος Γιανναράς ενώ θα συμμετείχε και ήταν από τους ομιλητές στο πάνελ, απουσίασε. Θυμάμαι ότι του τηλεφώνησα να τον ρωτήσω τι συνέβη και δεν ήρθε στην Πάτρα. Η απάντησή του με αιφνιδίασε: «ηταν πολιτικό πάνελ και αποφάσισα να μην συμμετάσχω»

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον κο Γιανναρά που δεν συμμετείχε, είχα ήδη διαβάσει το “Finis Graeciae” από το 1985 και ήξερα ότι την Ελλάδα την είχε από τότε τελειωμένη. Τελειώνοντας το ως άνω βιβλίο έγραφε: “Τον παραλογισμό τον συνειδητοποιούμε όταν η καταστροφή έχει συντελεστεί. Έτσι έγινε το 1897, έτσι έγινε το 1922, έτσι και το 74 με την Κύπρο. Μόνο που τώρα οι προδιαγραφές του παραλογισμού οδηγούν όχι απλώς σε εθνική συμφορά αλλά σε οριστικό τέλος. Finis Graeciae”[1]

Μπορώ λοιπόν να κατανοήσω τον θρήνο και την απόγνωσή του για έναν λαό που παραπαίει ευρισκόμενος προ της επικείμενης κατάρρευσής του.[2]

Τι νόημα είχε να συμμετάσχει στο πάνελ; Τι νόημα να βλέπει τον Ψαρουδάκη και τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ να αγωνίζεται για ένα λαό σκληροτράχηλο, σαρκολάτρη και ναρκισσιστή που ο καθένας νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για το τομάρι του;

Έτσι ερμηνεύεται η ως τώρα στάση του. Μας έχει ξεγραμμένους. Μας θεωρεί αυτόχειρες και οποιαδήποτε προσπάθεια για αλλαγή των πραγμάτων χωρίς αναγέννηση του εαυτού στο σύνολο των Ελλήνων, πράγμα αδύνατον.

Όσο για τον Ψαρουδάκη τον εχθρευόταν από την πρώτη φορά που έμαθε γι’ αυτόν ότι δημιούργησε ένα ακόμη σωματείο με τη μορφή πολιτικού κόμματος. Ένα κόμμα βασισμένο στην προτεσταντική ηθικολογία. Ένας ευσεβιστικός λαϊκισμός που ζητούσε από τους χριστιανούς να πάρουν απόσταση τόσο από τον άθεο μαρξισμό όσο και από τον έμπρακτα άθεο καπιταλισμό ψηφίζοντας το χριστιανικό κόμμα του Ψαρουδάκη.[3]

Εδώ και χρόνια επιμένω κι εξακολουθώ να το υποστηρίζω ότι ο Χρήστος Γιανναράς κάτω από το βάρος της θλίψης του είναι πιθανόν να μην επιβιώσει για πολύ ακόμη. Ξέρω ότι είναι γνήσιος και αυθεντικός άνθρωπος και υποφέρει δυσανάλογα σαν ευαίσθητος χριστιανός.

Έτσι εξηγείται το παρακάτω άρθρο του στην καθημερινή αλλά όμοια έχει δίκιο και ο φίλος μου από τα παλιά Μανώλης Μηλιαράκης, τόσα χρόνια πολέμησε, αγωνίστηκε τα έδωσε όλα για την ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για να εισπράξει την ισοπέδωση και τον εξευτελισμό του Νίκου Ψαρουδάκη με τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη. Και νάτανε μόνο αυτός!

Ας τα δούμε όμως και τα δύο αυτά άρθρα κι ας βγάλουμε ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα αλλά προς Θεού, ας ομονοήσουμε να γίνουμε πολλοί, μια γροθιά για να ανατρέψουμε και τα πουλημένα κορμιά που μας κυβερνούν με τη δικαιολογία ότι τους ψηφίσαμε κάτω από “τίμιες και δημοκρατικές εκλογές” αλλά και τις κασσανδρικές προβλέψεις του Χρήστου Γιανναρά.

Δημογραφικό, συν μετανάστευση

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 10.12.2017

Από την EΠIΦYΛΛIΔA της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Γ​​νωστή η φράση της ανορθόδοξης αισιοδοξίας του Μακρυγιάννη. Την αλίευσε και την ανέδειξε πρώτος ο Σεφέρης, στην ομιλία του για τον Μακρυγιάννη, στην Αλεξάνδρεια (16.5.1943):

«Η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ώς τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε, και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

Πριν από λίγες μέρες, σε τηλεοπτικό «κανάλι» έδινε συνέντευξη ένας Έλληνας ευρωβουλευτής, ανεξάρτητος, ο Κώστας Χρυσόγονος. Είπε, κάποια στιγμή, με τόνο φωνής ήρεμο, ανεπιτήδευτο: «Κατατριβόμαστε με ασήμαντα θέματα (οι πολιτικοί), ενώ είναι αδυσώπητο, σε σαράντα μόλις χρόνια από τώρα, αν παραμείνουν στους ίδιους ρυθμούς οι εξελίξεις στο δημογραφικό και στη μετανάστευση των ντόπιων, να μην υπάρχει ούτε ίχνος Ελλήνων μέσα στα σημερινά όρια του ελλαδικού κράτους».

Για να βρούμε μιαν άκρη στις προβλέψεις, άκρη ανυπότακτη στη μικρόνοια της «αισιοδοξίας» ή της «απαισιοδοξίας», πρέπει να διερευνήσουμε και διασαφηνίσουμε τα πραγματικά δεδομένα: Όταν ο Μακρυγιάννης έλεγε «εμείς οι Έλληνες» που «η τύχη μάς έχει πάντοτε ολίγους», προϋπέθετε μίαν ελληνικότητα διαφορετική από αυτήν που πιστοποιούσε ο Σεφέρης γύρω του το 1943 (γι’ αυτό και τον εξέπληττε ο Μακρυγιάννης). Διαφορετική και από την ελληνικότητα που πιστοποιεί σήμερα ο Χρυσόγονος γύρω του, με τη ρεαλιστικότατη πρόβλεψη («και πολλοί προβλέπουν») ότι θα έχει εξαφανιστεί σε σαράντα το πολύ χρόνια.

Η ελληνικότητα για την οποία μιλούσε ο Μακρυγιάννης δεν είχε σχέση με την κρατική υπηκοότητα ούτε με την πιστοποίηση της ιθαγένειας των γονέων ούτε με «πολιτικά δικαιώματα» που προσπορίζει το ανήκειν σε μια «νόμω» οργανωμένη πολιτεία. Σήμερα η υπηκοότητα είναι μια τυπική ιδιότητα, μπορούμε να την αποδείξουμε επιδείχνοντας έναν Αριθμό Δελτίου Ταυτότητας ή Διαβατηρίου ή ΑΜΚΑ ή άδειας οδήγησης αυτοκινήτου. Μας χωρίζουν από τον Μακρυγιάννη (την εκδημία του, το 1864) μόλις 153 χρόνια, αλλά και χάσμα μέγα στη νοο-τροπία, στην αντίληψη και αίσθηση «πατρίδας», στην εκτίμηση του ρόλου της Ιστορίας.

Μοιάζει παράτολμο με τις σημερινές προσλαμβάνουσες, όμως όχι παράλογο, να διερωτηθούμε μήπως η Τουρκοκρατία είχε διασώσει την τελευταία ρεαλιστική (με πραγματικό αντίκρισμα ζωής και ιστορική σάρκα) έκφανση της ελληνικότητας. Μιας ελληνικότητας που δεν ήταν υπηκοότητα, δεν την προστάτευε κανένα νομικό σχήμα συλλογικής σύμβασης (κοινωνικό συμβόλαιο-σύνταγμα), ήταν ακόμα εντελώς αμόλυντη από τον ψυχολογισμό της ιδεολογίας, τη λοιμική που αλλοτριώνει τον πατριωτισμό σε «εθνικισμό».

Όταν ο Μακρυγιάννης έλεγε «εμείς οι Έλληνες», αναφερόταν αυτονόητα, χωρίς την παραμικρή ιδεολογική επεξεργασία, σε όσους είχαν γλώσσα την ελληνική, έστω και «απελέκητη», συνείδηση ιστορική που τους έδενε οργανικά τόσο με την Πόλη, την Αγια-Σοφιά και την αυτοκρατορία όσο και με «τους παλαιούς Έλληνες» που ήσαν «οι γυναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοσθένης».

Το σπουδαιότερο: Ο Έλληνας για τον Μακρυγιάννη ξεχώριζε έμπρακτα, όχι με «πεποιθήσεις» και ιδεολογικές «αρχές», από τον αλλόδοξο Τούρκο και τον ετερόδοξο Φράγκο – τον διαφοροποιούσε και από τους δυο η καθημερινή πράξη: Στη λέξη κατέφυγε και ο Μαρξ (praxis) για να ξεχωρίσει τις αφηρημένες ιδέες από το ένσαρκο στην καθημερινότητα βίωμα. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια ακόμα, αν έβλεπε ο Έλληνας συμπατριώτη του να τρώει κρέας την Παρασκευή, απορούσε: «Μα, Τούρκος είσαι;». Η πράξη της νηστείας, το αναμμένο καντήλι, ο εκκλησιασμός σαν αυτονόητη Γιορτή, ο αγιασμός, το ζύμωμα του πρόσφορου, το σταυροκόπημα, συγκροτούσαν το αυτονόητο, συγκεκριμένο αντίκρισμα της φράσης «εμείς οι Έλληνες».

Η «πράξη» δεν μπορεί να διασωθεί τεχνητά, με προπαγάνδες και συναισθηματικές ηθικολογίες, η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Ελληνισμός πολιτικός πια δεν υπάρχει, η Ελλάδα είναι ένα κράτος μεταπρατικό, θεμελιωμένο στη μίμηση και στην ξιπασιά, κράτος που επίμονα και μεθοδικά καταστρέφει τη γλώσσα στα σχολεία και στα κανάλια, ακυρώνει με χίλια δυο μηχανεύματα τη συνέχεια του Ελληνισμού, αλλοτριώνει την ένσαρκη στον λαϊκό πολιτισμό μεταφυσική σε ιδεολόγημα «επικρατούσας θρησκείας», εξοντώνει πεισματικά το κύτταρο της ελληνικής συνέχειας: τη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.

Μια ελάχιστη μακρυγιαννική «μαγιά» ίσως σώζεται ακόμα διακριτικά, αλλά «ουκ έρχεται μετά παρατηρήσεως»: Δεν είναι δυνατό να εκφραστεί από κόμμα, μεταστοιχειώνεται αμέσως σε φαιδρή παρωδία του τύπου των εγχειρημάτων Καρατζαφέρη, Ψαρουδάκη, Αδ. Γεωργιάδη. Η λέξη «κόμμα» σημαίνει καταγωγικά κομμάτι, μεράδι, προϊόν τεμαχισμού, κατάτμησης, δεν συμβιβάζεται με την καθολικότητα του ελληνικού «τρόπου».

Σε πρόσωπα, ναι, μπορεί να σώζεται η «μαγιά». Τα εξωτερικά σημάδια είναι τρία, ενδείξεις βιωμένων στόχων, όχι ιδεολογικών «πεποιθήσεων»: Να λειτουργεί ζωντανή η γλωσσική συνέχεια στον εκφραστικό της ιλιγγιώδη πλούτο, στη συντακτική λογική της αρτιότητα, στην ακεραιότητα της γραφής της. Να σώζεται η βιωματική ενάργεια της ιστορικής συνείδησης και της διαχρονικής ενοείδειας του Ελληνισμού. Να είναι συνταγματικά θεσμοθετημένη η μικρή, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, ζωντανή συνέχεια της «πόλεως» και της «εκκλησίας» των Ελλήνων.

Τέτοιοι στόχοι γεννώνται ως προσωπική ανάγκη, δεν υπακούνε στη λογική του ιδεολογήματος. Όπως συμβαίνει με κάθε κοινωνική δυναμική που αλλάζει την Ιστορία.

http://www.kathimerini.gr/938472/opinion/epikairothta/politikh/dhmografiko-syn-metanasteysh

ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΟΥ ΦΕΡΜΟΥΑΡ

Το φερμουάρ, όπως είναι γνωστό, είναι ένας χρήσιμος και αναγκαίος υλικός μηχανισμός για να γίνουν κατάλληλα προς ένδυση ορισμένα μέρη του ρουχισμού μας. Υπάρχει όμως και το άυλο φερμουάρ, που χρησιμοποιείται για να κλείνουν το στόμα τους, σε κρίσιμες στιγμές και περιόδους για τον Άνθρωπο και την Κοινωνία, εκείνοι που λόγω της θέσης τους και κυρίως του αυτοπροσδιορισμού τους, ως διανοουμένων, φιλοσόφων και ανθρώπων του Πνεύματος, έπρεπε να έχουν στόμα ελεύθερο και ανυπότακτο και με θάρρος να παίρνουν ξεκάθαρη θέση, με την προσωπική τους στάση ζωής, απέναντι στα δρώμενα της εποχής, για να γίνονται φως και οδοδείκτες για τον λαό.

Παράδειγμα, γνωστός επιφυλλιδογράφος, την περίοδο της Απριλιανής Χούντας, σε εφημερίδα του γνωστού και εν πολλαίς αμαρτίες βιώσαντος Συγκροτήματος, της Χρήστου Λαδά και σήμερα στην ναυαρχίδα της μνημονιακής πολιτικής και της νέου τύπου κατοχής που βιώνουμε, ο Χρήστος Γιανναράς.

Σε όλη την περίοδο της δικτατορίας είχε το στόμα του επτασφράγιστο. Και αν κάνω λάθος θα του ζητήσω χίλιες φορές συγνώμη. Αλλά ο τα πάντα γνωρίζων και ελέγχων, θεολόγος, φιλόσοφος και κριτής της οικουμένης κύριος Γιανναράς, ας μας πει πότε και που, από την 21η Απριλίου 1967 μέχρι την 24 Ιουλίου 1974, έχει καταγγείλει, ως πνευματικός άνθρωπος, το προδοτικό, ξενοκίνητο και ξενόδουλο πραξικόπημα; Πού και πότε κατάγγειλε τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τα φρικτά βασανιστήρια, χιλιάδων συμπολιτών μας; Πού και πότε εξεδήλωσε την συμπαράστασή του στα θύματα της Χούντας;

Μανώλης Μηλιαράκης και ο ιδρυτής της Χριστιανικής Δημοκρατίας Νικόλας Ψαρουδάκης

Όταν δεκάδες προσωπικότητες, διεθνούς βεληνεκούς, όπως ο μακαριστός Ολιβιέ Κλεμάν, απαιτούσαν με κοινή δήλωσή τους, την επελευθέρωση, από τη Γυάρο του Νίκου Ψαρουδάκη, πού ήταν εκείνος; Την ύπαρξη της δικτατορίας και τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο με επίλογο την τραγωδία της Κύπρου, τα θυμήθηκε, ο κύριος καθηγητής, μετά την κατάρρευσή της. Και τώρα έρχεται χωρίς ίχνος αιδούς να χαρακτηρίσει «φαιδρή παρωδία» το εγχείρημα του Ψαρουδάκη» και μάλιστα, ω της αχρειότητας, να ταυτίσει τον καταξιώμενο αγωνιστή Ψαρουδάκη με τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως φιλοχουντικούς και ακροδεξιούς Καρατζαφέρη και Γεωργιάδη, στην επιφυλλίδα στην «Καθημερινή», στις 10-12-2017.

Αυτή η χυδαιότητα, που βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικότητας του Μακρυγιάννη, την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται ο επιφυλλιδογράφος, δεν εξηγείται παρά μόνο ως σύμπτωμα ενός κόμπλεξ από το οποίο πρέπει να διακατέχεται, από το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι ο μεν Ψαρουδάκης, ένας απλός δάσκαλος και όχι διάσημος δικηγόρος, χωρίς τραντακτούς τίτλους, με την προσωπική στάση του και με το Κίνημα Χριστιανική Δημοκρατία, που είχε ιδρύσει και ήταν πρόεδρος του, μαζί με ελάχιστους δυστυχώς, χριστιανούς, συνεπείς με το ορθόδοξο δημοκρατικό και μακρυγιάννιο ήθος, όπως π.χ. ο αείμνηστος πατήρ Γεώργιος Πυρουνάκης, διέσωσαν την τιμή της χριστιανοσύνης και ακύρωσαν, τοις πράγμασι, την ύβρη του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», της Χούντας, ενώ εκείνος, είχε βάλλει φερμουάρ στο στόμα του.

Τα άρθρα του Ψαρουδάκη, στη «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», τα οποία είχαν την έγκριση του, παράνομα λειτουργούντος Πολιτικού Γραφείου της Χ.Δ., του «φαιδρού εγχειρήματος», μεταδίδονταν κάθε δεκαπενθήμερο από την Ντόυτσε Βέλλε, και αναπτέρωναν το αντιστασιακό φρόνημα του λαού μας. Ταυτόχρονα απεδείκνυαν ότι εκτός από τους συμβιβασμένους και υμνολόγους της Χούντας επώνυμους Χριστιανούς, υπήρχαν και εκείνοι οι Χριστιανοί που βίωναν το απελευθερωτικό και επαναστατικό πνεύμα του φτωχού και άσημου Ναζωραίου και της στρατιάς των Μαρτύρων Του, που θυσιάστηκαν αρνούμενοι να υποταχθούν στους κάθε μορφής δυνάστες.

Το ιστορικό αυτό γεγονός αποτέλεσε το όπλο της Νεολαίας της Χ.Δ., της ΕΧΟΝ, στη μάχη που δόθηκε, μεταδικτατορικά, για την εκλογή σας, ως καθηγητή στην Πάντειο Σχολή, και στην οποία αντιδρούσαν, με όλα τα μέσα, οι πανίσχυρες, τότε, μαρξιστικές φοιτητικές παρατάξεις, γιατί θεωρούσαν απαράδεκτο να διδάσκει φιλοσοφία ένας χριστιανός.
Αυτά προς το παρών. Όσο για το, κατά Γιανναρά, «φαιδρό εγχείρημα Ψαρουδάκη», 
είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα το παρουσιάσει, με τις αδυναμίες και τα λάθη του μεν, αλλά και ως τιμητική εξαίρεση, σε σχέση με την συμβιβασμένη και καιροσκοπική κατεστημένη αστοχριστιανική θεολογία του άμβωνα, του πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου και του βήματος των Αδελφοτήτων. 

Μανώλης Μηλιαράκης

Πέμπτη, 14 Δεκέμβριος 2017

[1]Χρήστου Γιανναρά: Finis Graeciae θρηνητική εικασία”, Εκδόσεις Δόμος 1987.

[2] Του Ιδίου: “Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του Πολιτικού Συστήματος στην Ελλάδα”, Εκδόσεις IANOS, Αθήνα 2007.

[3]Του ιδίου, “Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα”, Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ, Αθήνα 1999, σελ. 390.