Θυμηθείτε τούτο: Η αλλοίωση του εκκλησιαστικού φρονήματος από τους καθολικούς και τους προτεστάντες είναι αυτή που θα οδηγήσει σε διάλυση την Ευρωπαϊκή Ένωση

Η φιλαυτία και ο ναρκισσισμός του δυτικού κόσμου, η κυριαρχία και ο δοξασμός του ΕΓΩ, είναι ο λόγος που και αυτή η προσπάθεια να ενωθούν οι λαοί και τα Έθνη, οι ανθρώπινες συνειδήσεις και οντότητες θα πάει, ακόμη μια φορά, χαμένη.

Γιατί όμως;

Γιατί οι πνευματικές αγεφύρωτες διαφορές, η αποστασιοποίηση από τη Χάρη και η εναντίωση στο θέλημα του Θεού μόνο συμφορά και οδύνη προμηνύει γτια τον δυτικό άνθρωπο.

Δυστυχώς υπερδιογκώσαμε το ΕΓΩ και χάσαμε τελείως τον δρόμο που οδηγεί στο εμείς, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη για τον πλησίον. Φτάσαμε να αγαπούμε πάνω από όλους και όλα τον εαυτό μας και ποτέ τον πλησίον σαν τον εαυτό μας. Τα ζώα δείχνουν φανταστικά μεγαλύτερη, πιο αθώα και άδολη αγάπη το ένα προς το άλλο από τον ξεπεσμένο σημερινό άνθρωπο.

Από κει και πέρα τι να πει κανείς για τον επικρατούντα οικονομικό νόμο “pecunia est nervi Rei Publique”, “ο θάνατός σου ζωή μου”, “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”, που κυριαρχεί αιώνες τώρα και εξακολουθεί να παραμορφώνει  τους ανθρώπους σε τέρατα που εξοντώνουν για το κέρδος ο ένας τον άλλον. Τα Έθνη να στρέφονται εναντίον άλλων Εθνών αποκλειστικά για λόγους συμφέροντος και γοήτρου.

Τι να πει για την απελευθέρωση του σεξουαλικού ενστίκτου που άμετρο και χωρίς έλεγχο, υποβιβάζει τον σύγχρονο άντρα και τη γυναίκα στο ζωώδες επίπεδο ενός όντος χωρίς ισορροπία και σκέψη, ανίκανο να δει πέρα από τον ίσκιο του, πολύ περισσότερο να προβληματιστεί και να κατανοήσει ποιος είναι ο προορισμός του.

Μια πίστη χωρίς έργα, εκτός από ομαδικά εγκλήματα και εκτεταμένες καταστροφές και φόνους αθώων από “χριστιανούς αποικιοκράτες” είναι δυνατόν να πείσει αλλοδόξους ότι αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί της; Μπορεί να αποτελέσει πίστη, κίνητρο για να την ασπασθεί ένας βουδιστής, ένας μουσουλμάνος, ένας Εβραίος, ένας άθεος; Μόνο παράδειγμα προς αποφυγήν είναι. Δεν πείθει, δεν διδάσκει αγάπη, μόνο απονιά, αδιαφορία για τον διπλανό. Λογική και ορθολογισμός στο έπακρο, χωρίς ενσυναίσθηση και συναισθηματική αφομοίωση για τα αισθήματα του πλησίον, χωρίς σεβασμό και ταπείνωση για να γεφυρώσει τις αντιθέσεις και την διαφορά πολιτιστικής έκφρασης, τρόπου σκέψης και παραδοσιακής αντίληψης. Τι να μιμηθεί η Ανατολή από τους μέχρι πρόσφατα δουλέμπορους  της Ευρώπης, πλην της στείρας τεχνογνωσίας, τις προμήθειες όπλων, το εμπόριο ναρκωτικών  και λευκής σαρκός;

Αναρωτηθήκατε άραγε τι να φταίει γι’ αυτή την καθολική έκπτωση του μοντέρνου δυτικού προτύπου. Γιατί φτάσαμε στην παλινδρόμηση να αναστήσουμε τις παπικής έμπνευσης σταυροφορίες εναντίον των βαρβάρων της Ανατολής, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τη δική μας βαρβαρότητα;

Ο Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τροϊτσκι  δίνει μια πειστικότατη απάντηση για το χάλι μας.

Ας τον προσέξουμε:

Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τρόϊτσκι: 

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ

ΠΑΠΙΣΜΟΥ – ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Η αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχι­σε να μοιάζει εκεί με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.

Ο Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο, αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτε­σταντισμός δεν ήταν μια διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλή­θειας, τις οποίες είχε κάμει παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια, έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντι­σμός ήταν διαμαρτυρία μιας ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.

Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγα­λε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.

Η αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας όλων.

Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε: Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρε­ψε τελείως την ιδέα της Εκκλησίας.

Υποκατέστησε την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.

Στην πράξη βέβαια και οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λα­θραία θα λέγαμε, επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.

Όμως ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρό­πο «εξαγιάσθηκαν» και «ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.

Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία. Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις: Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπο­λειμμάτων εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους εκπροσώπους των Ομολογιών τους.

Είναι ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον. Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη διακηρύτ­τουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’ αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;

Ήταν ένα…

μικρό ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ:

«Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929)

Ιερομάρτυς και πρόμαχος της Εκκλησίας του Χριστού»

Του Πρωτ. Ιωάννη Φωτόπουλου
Read more: http://www.egolpion.com/9E39D57A.el.aspx#ixzz45XiYqBZ6