Βενιζέλος: «Έχει συνείδηση ο κ. Τσίπρας τι σημαίνει το “αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη”;» Μέρος 1ο

«Χειρίζεται τα ζητήματα ζωής και θανάτου, με τον τρόπο που χειρίστηκε την αντιμνημονιακή ψευδαίσθηση. Με την αλαζονεία αυτού που με το ίδιο τέχνασμα έγινε πρωθυπουργός», καταγγέλλει για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ

Στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον Πρωθυπουργό για τις φονικές πυρκαγιές στην ανατολική Αττική και τις συνταγματικές ερμηνείες που μπορούν να γίνουν για αυτή αναφέρεται ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος σε παρέμβασή του μέσω των social media για τον τρόπο που από το Μαξίμου επιχειρείται η διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι. Σε ανάρτησή του ο κ. Βενιζέλος εξηγεί ότι ο κ. Τσίπρας «νομίζει προφανώς ότι ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι μια ρητορική υπεκφυγή αναμένοντας να ξεχαστούν τα γεγονότα». Με αυτή την ανάληψη ευθύνης ο Πρωθυπουργός «“αμνήστευσε” πολιτικά τον εαυτό του και τους υπουργούς του» και «τέλεσε πολιτικό “ευχέλαιο” για να του “συγχωρεθούν” οι ευθύνες για την τραγωδία». Χαρακτηρίζει ακόμη ο Βαγγέλης Βενιζέλος τη δήλωση του Πρωθυπουργού «όχι θαρραλέα, αλλά θρασεία».

«Χειρίζεται τα ζητήματα ζωής και θανάτου, με τον τρόπο που χειρίστηκε την αντιμνημονιακή ψευδαίσθηση. Με την αλαζονεία αυτού που με το ίδιο τέχνασμα έγινε πρωθυπουργός», σημειώνει ακόμη ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και καταλήγει ότι αυτή η άνεση του Πρωθυπουργού «είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη μνήμη των θυμάτων». Στην ανάρτησή του αναφέρει τα εξής:

«Έχει συνείδηση ο κ. Τσίπρας τι σημαίνει η φράση «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη» και μάλιστα ακέραιη, δηλαδή στο σύνολό της; Έχει συνείδηση πως αυτό που είπε είναι «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη και παραμένω στην εξουσία, αλλά καλώ τους πολίτες να μου καταλογίσουν την πολιτική ευθύνη των τραγικών γεγονότων στη συνείδησή τους και στις εκλογές»;

Νομίζει προφανώς ότι ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι μια ρητορική υπεκφυγή αναμένοντας να ξεχαστούν τα γεγονότα. Να ατονήσουν. Να αλλάξει το επικοινωνιακό πλαίσιο. Γι’ αυτό έφτασε με τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στο ύψιστο σημείο πολιτικής ύβρεως. Ανέλαβε με άνεση την «πολιτική ευθύνη» και ταυτοχρόνως «αμνήστευσε» πολιτικά τον εαυτό του και τους υπουργούς του. Τέλεσε πολιτικό «ευχέλαιο» για να του «συγχωρεθούν» οι ευθύνες για την τραγωδία στο Μάτι, χωρίς να τις προσδιορίζει, να τις εξειδικεύει και άρα να τις καταλογίζει. Με μια γενική πολιτική δήλωση όχι θαρραλέα, αλλά θρασεία.

Αυτό που είπε ήταν ότι φταίνε οι «προηγούμενοι» σε βάθος δεκαετιών. Φταίει το «φαύλο κράτος» της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Αυτού του ΠΑΣΟΚ του οποίου διεκδικεί τη συνέχεια, το κοινωνικό ακροατήριο και την αρχαϊκή ιδεολογική ταυτότητα. Αυτής της δεξιάς με εμβληματικούς κύκλους της οποίας συμπράττει.

Επάλειψε το μέτωπό του με το επικοινωνιακό «έλαιο» της αυτοσυγχώρεσης, γιατί η θεωρία του είναι ότι εξ ορισμού, ανθρωπολογικά, η «αριστερά» που εκφράζει ο κ. Τσίπρας «δεν είναι σαν τους άλλους»[1], δεν έχει ευθύνη για το παρελθόν ούτε πρόκειται να αναδεχθεί ποτέ καμία ευθύνη για το παρόν και το μέλλον.

Σε αυτή την αυτοκαθαρτήρια ολοκληρωτική θεωρία συμπεριλαμβάνονται και οι συνοδοιπόροι, οι ομογάλακτοι αδελφοί όπως ο κ. Καμμένος. Έδωσε δε το βαμβάκι και στους υπουργούς του να επαλείψουν και αυτοί το «καθαρό μέτωπο» τους με το έλαιο της αυτοεξαλειφόμενης πολιτικής ευθύνης που είναι προφανώς «αντικειμενική».

Είναι η «ευθύνη των άλλων», των προηγούμενων κυβερνήσεων, των ίδιων των πολιτών που έκτισαν «αυθαίρετα» και άρα – έτσι τους είπαν – ανέλαβαν τον κίνδυνο να καούν ζωντανοί με τα παιδιά τους! Δεν είναι δική του, γιατί στο αξιακό του σύστημα αυτός ως «αριστερός», «ριζοσπάστης» και κυρίως ως εκπρόσωπος του «νέου καθεστώτος» δεν νοείται να έχει ευθύνη, θεωρεί ότι έχει ιστορική ασυλία. Χειρίζεται τα ζητήματα ζωής και θανάτου, με τον τρόπο που χειρίστηκε την αντιμνημονιακή ψευδαίσθηση.

Με την αλαζονεία αυτού που με το ίδιο τέχνασμα έγινε πρωθυπουργός.

Προφανώς σκέφτεται ότι είναι αδύνατο να μη «πιάσει» και τώρα μια μέθοδος που οδήγησε στην εκλογική νίκη τον Ιανουάριο του 2015, στο θριαμβευτικό «όχι» στις 5 Ιουλίου και αμέσως μετά, στις 12 Ιουλίου 2015, στην απόλυτη υποταγή, αλλά ξανά σε εκλογική νίκη το Σεπτέμβριο του 2015.

Αυτή η ίδια μέθοδος, των δυο ταυτόχρονων όψεων,[2] που δεν την πιάνεις πουθενά γιατί πάντα ξεφεύγει, θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργήσει και τώρα, στο δράμα του Ιουλίου του 2018. Μόνο που η μια όψη είναι η ζωή και η άλλη ο θάνατος. Αυτή του η «άνεση» είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη μνήμη των θυμάτων

ΥΓ. Για τον ορισμό της πολιτικής ευθύνης παραπέμπω σε ένα άρθρο μου του Σεπτεμβρίου 2004».

Πηγή: https://www.protagon.gr/epikairotita/44341664583-44341664583

[1]Δεν είναι σαν τους άλλους αλλά έχει την ίδια συμπεριφορά, τα ίδια χαρακτηριστικά με τους άλλους Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Αλαζονεία, εγωισμός, μη αναγνώριση λαθών, όλα σαφώς γινόμενα. Τα ίδια που έλεγε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου (ΓΑΠ) και Ανδρέας, ο Σημίτης, ο Καραμανλής, και όλοι οι προηγούμενοι. Αν ρωτήσετε γιατί η απάντηση είναι πανεύκολο να δοθεί. Διότι είναι της αστοί υλιστές και άθεοι, ψεύτες και υποκριτές. Οι τελευταίοι δε με την προβιά του αριστερού χωρίς να είναι. Απλά καπηλεύτηκαν τον κόσμο της αριστεράς και ο Καμμένος τους απογοητευμένους της δεξιάς κι έτσι φτιάχτηκε το συμπεθεριό. Ακούσατε από κανέναν πρωθυπουργό από την μεταπολίτευση αλλά και πριν, (ας μην περιμένουμε από τον Ιωαννίδη ή τον Παπαδόπουλο) συγγνώμη; Είπε κανείς τους εγώ έφταιγα για την χρεοκοπία της Ελλάδας, του χρηματιστηρίου, την εξαφάνιση των καταθέσεων των ταμείων; Συγγνώμη για τις πυρκαγιές του 2007,  τις πλημμύρες της Μάντρας, το φονικό στο Μάτι; Τις Γκρίζες ζώνες μετά τα Ίμια; Την αρπαγή των δυο παλληκαριών ύστερα από ενέδρα των Τούρκων στο ελληνικό έδαφος, στον Έβρο; Ούτε και θ’ ακούσετε. Γιατί δεν έχουν ηρωική  ψυχή, ανδρεία, σεβασμό στον ανθρώπινο παράγοντα, στον λαό τους. Γιατί είναι δειλοί και ιδιοτελείς, η  όλη δραστηριότητά τους και ενέργεια ευτελίζεται όχι στο να φέρουν ουσιαστική αλλαγή σ’ αυτό τον τόπο, αλλά κυρίως στην κατάκτηση της εξουσίας. Όχι στο να γίνουν σοβαροί μεταρρυθμιστές και αναδιοργανωτές του κράτους, των δομών και των θεσμών,  αλλά μικρορρυθμιστές και υποτακτικές μαριονέτες στην παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή προωθητές της διάλυσης των θεσμών, της απονεύρωσης της θρησκευτικής πίστης, των εθνικών παραδόσεων και της αγάπης προς την πατρίδα. Απάτριδες και αρνησίθρησκοι οι ίδιοι.  

[2]Όταν ο Βενιζέλος μιλάει για την μέθοδο των δύο όψεων εννοεί την τεχνική που συχνά χρησιμοποιούν οι αντικοινωνικές προσωπικότητες. Να το παίζουν αντιμνημονιακοί και μνημονιακοί αριστεροί ενώ η πρακτική τους είναι πλλήρως αφομοιωμένη αστική νοοτροπία και πρακτική. Να υπόσχονται κατάργηση των μνημονίων με ένα Νόμο και μετά να αποδέχονται να εφαρμόσουν όλα τα προηγούμενα δύο συν το τρίτο μνημόνιο, γιατί αν και πάλεψαν δεν μπόρεσαν να κάνουν αλλιώς(!). Να εμφανίζονται ως  Δημοκράτες που οδήγησαν τον λαό σε δημοψήφισμα και μετατρέπουν το αποτέλεσμα  εν μια νυκτί από ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Δείχνουν βαρυπενθούντες με εκδήλωση πόνου και οδύνης στο πρόσωπο και στα λόγια, ενώ παραμένουν αμετανόητοι, σκληροί και ψυχροί υπολογιστές στην ουσία. Συμμαχούν με τον Θεό και τον διάβολο ταυτόχρονα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν το δικό τους συμφέρον…

Οι υποσημειώσεις και τα σχόλια είναι του Γεώργιου Ευαγγελάτου