Μπορείτε να φανταστείτε μια κοινότητα ανθρώπων οι οποίοι να έχουν πλήρη ταύτιση στην πίστη τους σε μια ιδέα, σε μια βιοκοσμοθεωρία και αντίληψη ζωής, πλήρη ταυτότητα φρονήματος και εσωτερικής διάθεσης για την αποδοχή του ενός από τον άλλο, χωρίς καμία ιδιοτέλεια και συμφέρον αλλά μόνο περίσσια αγάπης. Ο,τιδήποτε υλικό, λάγνο, ανήθικο έστω και σαν σκέψη για τον άλλο, ή την άλλη, αυτόματα ομολογείται μετά παρρησίας και μάλιστα δημόσια ή στην χειρότερη περίπτωση, κατ’ ιδίαν μπροστά στον ηγέτη ή ομαδάρχη. Και αν τα μέλη αυτής της κοινότητας συσφίξουν τη σχέση τους σε τέτοια επίπεδα τι θα τους εμποδίσει να αγκαλιάσουν με ευφροσύνη και ανακούφιση το μοίρασμα του άρτου του επιούσιου; Να δημιουργήσουν μια κοινή τράπεζα όπου θα κατατίθεται ο μισθός, η οικονομική απολαβή και ο εις χρήμα μετρούμενος ιδρώτας από τη δουλειά και τις υπηρεσίες που προσφέρει ο καθένας εξ αυτών. Ύστερα αφού αφαιρεθούν τα έξοδα, το χρήμα θα διανέμεται στον καθένα κατά τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του στα πλαίσια την αγάπης και της δικαιοσύνης οι οποίες δεν επιτρέπουν αδικίες και υπερβολές.
Μα θα ρωτήσετε υπάρχει τέτοια παραδεισένια επί γης κοινότητα;
Όλες οι αυτόχθονες στην Αυστραλία, στην Αφρική, στη ζούγκλα του Αμαζονίου έχουν συμπτύξει τέτοιες παραδεισένιες κοινότητες που ο ατομοκεντρισμός της προοδευμένης «χριστιανικής» Δύσης δεν μπορεί να διανοηθεί καν.
Ο εθνολόγος Lommel, o ερευνητής Boris de Rachewiltz, αναφέρουν λεπτομέρειες από τις ελεύθερες, δημοκρατικές, χωρίς ταμπού, αυθεντικές, ανυπόκριτες κοινωνικές και σεξουαλικές σχέσεις που είχαν και έχουν οι Μπαμπούα, οι Κορόνγκα και οι Νισσάκιν στον Άνω Νείλο, οι Οτεντότοι στην Αφρική κ.λπ.[1]
Το παράδειγμα των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων όπου ήσαν άπαντα κοινά, και σαν πρότυπο τρόπο οικονομικής σχέσης είχαν το κοινό ταμείο και τους διακόνους σαν διανομείς της τροφής, της ενδυμασίας, των βιοτικών γενικά αναγκών της ομάδας, έρχεται ύστερο.
Στη συνέχεια όταν οι άνθρωποι κλείσθηκαν στον εαυτό τους, φούντωσε ο ατομοκεντρισμός και ο Χριστιανισμός έπαψε να διώκεται μετά το διάταγμα των Μεδιολάνων, οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες έχασαν τη λάμψη τους και φυσικά το Πνεύμα του Θεού, γίνανε τύπος και υποκρισία. Οι παλιοί ειδωλολάτρες ιερείς, αντικαταστάθηκαν από τους χριστιανούς ιερείς και επισκόπους και οι γνήσιοι πιστοί περιορίστηκαν σε ελάχιστους πεφωτισμένους, θεωμένους και ηγιασμένους, οι οποίοι προτίμησαν την ασκητική ζωή ή κατέφυγαν στα μοναστήρια
Από τότε έλαμψε και λάμπει μέχρι σήμερα, το κοινοτικό πνεύμα βασισμένο στις αρχές της πρωτοχριστιανικής κοινότητας των Πράξεων των Αποστόλων.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί το ίδιο πνεύμα της κοινότητας των Μονών δεν υπερίσχυσε και την κοινωνία;
Ο Νικόλας Ψαρουδάκης, ο ιδρυτής του κοινωνικού Χριστιανισμού στην Ελλάδα, αναφέρεται δια πολλών στο θέμα αυτό. Επιμένει ότι μετά το διάταγμα της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της θρησκευτικής πίστης στα Μεδιόλανα, (σημερινό Μιλάνο) το ειδωλολατρικό ιερατείο αντικαταστάθηκε από χριστιανούς ιερείς αλλά οι εξουσίες δεν έπαψαν να είναι στα χέρια των ειδωλολατρών ηγετών, δηλαδή στα χέρια του Εωσφόρου μέχρι σήμερα. Όπως ακριβώς ανέφερε ο ίδιος ο Σατανάς στον δεύτερο πειρασμό προς τον Ιησού. (Λουκάς, κεφ. 4ο, στιχ. 5-8).
Έτσι κατέρρευσε το ιδανικό της πρωτοχριστιανικής κοινωνίας και απέμεινε μια τύποις ενορία η οποία μόνο αγιοπνευματικό φωτισμό δεν έχει. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κάποιων αδελφοτήτων που έχουν απομείνει στις ημέρες μας και αυτές αποτελούνται από αγάμους θεολόγους και άγαμες κυρίες που περιορίζονται σε φιλανθρωπική και πνευματική δράση.
Σ’ αυτό το σημείο έχουμε να προτείνουμε μια νέα ελπίδα στον χαμένο μέσα στην καθημερινότητα, τη βιοπάλη και την απαισιοδοξία μπρος στο πνευματικό, οικονομικό και πολιτικό τέλμα στο οποίο λιμνάζει, επί δεκαετίας, ελληνικό λαό. Τον νεροκουβαλητή που υποφέρει και δυσβάστακτα κουβαλάει στις πλάτες του ένα φεουδαρχικό κατεστημένο σαν δουλοπάροικος. Παρουσιάζουμε σαν πρόταση ζωής ένα νέο τρόπο πολιτικοκοινωνικής δράσης που είναι δοκιμασμένος από τα πρώτα χρόνια της χριστιανοσύνης, αλλά ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στην ελληνική κοινωνία.
Θεμέλιο του κοινοτικού προτύπου δεν μπορεί να είναι άλλο από την ενότητα της Εκκλησίας. Γνωρίζοντας ότι το διχαστικό DNA του Έλληνα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του μαζί με την αλαζονεία και τον εγωισμό του θεωρούμε πως αυτά τα δύο είναι η μεγάλη αιτία της παρακμής και κατρακύλας. Μείγμα ζοφερό και καταστροφικό. Για μας πρόκειται για τον πιο γνήσιο ορισμό της νεύρωσης. Ένα κυριαρχικό κοινωνικό πρότυπο που οδήγησε και εξακολουθεί να κατευθύνει προς την απόλυτη κοινωνικο-οικονομική και πνευματική υποδούλωση, κατάρρευση και παρακμή τους Έλληνες.
Ο νέα τρόπος πολιτικοκοινωνικής δράσης που θα οδηγήσει σε ανάσταση το Έθνος μας ξεκινάει πρώτα από την διαδικασία της αναγνώρισης των σφαλμάτων και την ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας. Δηλαδή για ένα γενικότερο κλίμα εθνικής μετάνοιας και συναίσθησης των τραγικών λαθών μας. Π.χ. η ανιστόρητη ευπιστία μας και βεβαιωμένη ιστορικά αλήθεια πως οι σύμμαχοί μας μας έχουν κατακάψει δεκάδες αν όχι εκατοντάδες φορές. Επομένως δεν πρέπει να στηριζόμαστε με αφέλεια και ευκολοπιστία σε αυτούς. ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΚΙ ΑΝ ΣΥΜΠΙΠΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΩΣ. ΑΝ ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΑΝ ΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΘΑ ΔΙΣΤΑΣΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ.
Επομένως είμαστε μόνοι μας, Έθνος ανάδελφο και μόνοι θα αντιμετωπίσουμε τον οποιοδήποτε εθνικό κίνδυνο.
Πως θα αντέξουμε στους τεράστιους κινδύνους που θα εμφανισθούν μόλις αποφασίσουμε για την ελευθερία και ανεξαρτησία μας;
Ένας τρόπος μοναδικός και σίγουρος υπάρχει. Δια της Ενότητας. Όχι οποιασδήποτε Ενότητας όμως, αλλά της Ενότητας με τον Ιησού και κατ’ επέκταση με τον Πατέρα και το θέλημά Του δια του φωτισμού του αγίου Πνεύματος. Τι ευχήθηκε στην Αρχιερατική του προσευχή και μάλιστα τρεις φορές ο Ιησούς;
«Πατέρα μου άγιε, προσεύχομαι όχι μόνο για τους μαθητές μου, αλλά και για εκείνους που με το κήρυγμα των μαθητών μου θα πιστέψουν σε μένα, (αφορά ολόκληρο το ελληνικό Έθνος των πιστών Ελλήνων χριστιανών) ώστε όλοι να είναι ένα. Όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος με μένα, και εγώ με σένα, έτσι και αυτοί να είναι ενωμένοι με εμάς» (Ιωάννης, κεφ.17, στ.21).
Τρεις φορές των ακούμε να επαναλαμβάνει μετ’ επιτάσεως αυτή τη φράση: «ἵνα ὦσιν ἕν» δηλαδή να είναι ένα, όλοι όσοι πιστέψουν σε μένα.
Αυτή είναι και η μέγιστη και επαναστατικότερη καινοτομία που φέρνει ο Χριστιανισμός, αγαπητοί αναγνώστες· η μόνη δυνατή να φέρει ριζική αλλαγή, στροφή και προσανατολισμό στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πράγματα της Ελλάδας.
Γι’ αυτή την ενότητα του πιστού λαού έχουν δοθεί αγώνες που αρχίζουν πολύ νωρίς με τις πρώτες εκκλησίες που διχάζονταν «εγώ ειμί Παύλου, εγώ δε Απολλώ, εγώ δε Κηφά, εγώ δε Χριστού» για να φτάσουμε μέχρι τις αιρέσεις και ο σχίσμα των δύο εκκλησιών. Και μετά πέταξε το πουλάκι. Ξεπήδησαν οι προτεσταντικές αιρέσεις αναρίθμητες για να φτάσουμε στον τωρινό διχασμό που αναφέραμε με την ανάρτηση του Greg Graig, όπου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κηρύσσει υποκινούμενος από πολιτικές μεθοδεύσεις, την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας προκαλώντας τον αποτροπιασμό και την οργή του Πατριάρχη Κυρίλλου Πασών των Ρωσιών.
Και μιλούμε για θρησκευτικό διχασμό, φαντάζεστε τι συμβαίνει στο πολιτικό σκηνικό; Ο Αρχιδιάβολος Άγγελος Σατάν πάντα φρόντιζε να οικειοποιείται τις εξουσίες είτε για βασιλεία επρόκειτο, είτε για φεουδαρχία, είτε για αστική Δημοκρατία, είτε για σοσιαλιστική του κομμουνιστικού στρατοπέδου η οποία μετεξελίχτηκε σε συγκεντρωτική δικτατορία της Νομενκλατούρας των Σοβιέτ ή της Δημοκρατίας (γράψε δικτατορίας ) της Κίνας.
Είναι να γελάς κυνικά και σαρκαστικά όταν ακούς πως το εκλογικό σύστημα της Αμερικής είναι δημοκρατία και ο πρόεδρός της προέρχεται από το Ρεπουμπλικανικό ή το Δημοκρατικό κόμμα και τίποτα άλλο. Αν δε ρωτήσεις τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, τι διαφορά έχουν οι Ρεπουμπλικάνοι από τους Δημοκράτες θα ακούσεις αστείες γελοιότητες όπως το επιχείρημα· «Οι δημοκράτες όταν είχαν την εξουσία προκαλούσαν έναν πόλεμο ενώ οι ρεπουμπλικάνοι τον σταματούσαν.»
Λες και έχουν αποβλακωθεί τα εκατομμύρια των οπαδών τους, υποταγμένα στην ψυχολογία των μαζών, που σημαίνει έλλειψη κριτικής γνώσης, άνευ όρων παράδοση στην πλύση εγκεφάλου των media δεν αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχει καμία ιδεολογική διαφορά. Αμφότερα τα κόμματα ακολουθούν την αστική, καπιταλιστική, (δήθεν) φιλελεύθερη Δημοκρατία και Οικονομία του Νόμου της Ζούγκλας των τραπεζιτών, τη μασονίας, των πλουσίων, των μονοπωλίων, των βιομηχανιών κατασκευής όπλων, των φαρμακευτικών εταιρειών και των εταιρειών πετρελαιοειδών. Με λίγα λόγια των υπαλλήλων του διαβόλου που σπέρνουν το θάνατο σε ολόκληρη την Οικουμένη ακολουθώντας τα προτάγματα: «Ο θάνατός σου ζωή μου και το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Αυτό τον εωσφορικό δρόμο ακολουθούσαν και ακολουθούν από το 1821 οι Έλληνες επιβεβλημένο από τους Δυτικόφραγκους. Θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε υπηρέτες μιας τέτοιας ειδωλολατρικής ιδεολογίας που αποκαλείται αστικός υλισμός; Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν σκυλιά να τρώμε ένα ξεροκόμματο και αυτό λειψό μέχρι να πεθάνουμε με τα αφεντικά μας να απολαμβάνουν κάθε ηδονή και υλική ευχαρίστηση; Θέλουμε να ζούμε άδειοι από πνεύμα, χωρίς Χριστό εκτός από τρεις φορές το χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο της Παναγίας; Δικαίωμά σας όποιοι το επιλέγετε. Εμείς θέλουμε να ανατρέψουμε αυτό το μισαρό, αυτοκτονικό και εγκληματικό κατεστημένο προωθώντας και κηρύττοντας την μακάρια ΕΝΟΤΗΤΑ.
Άλλος τρόπος αλλαγής και ανάστασης του λαού μας ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ από το «ἵνα ὦσιν ἕν».
Ο προσδιορισμός «το αυτό» υποδεικνύει την επαναστατική θεραπεία και ουσιαστική αλλαγή συνιστώντας στον πιστό λαό να έχουν 1)ταυτότητα φρονήματος, 2)ταυτότητα ομολογίας πίστης, 3)ταυτότητα εσωτερικής, συναισθηματικής διάθεσης, δηλαδή αγάπη.
Για να επιτευχθεί η Επανάσταση της Αγάπης δεν απαιτούνται όπλα και αίματα. Συναισθηματική αφομοίωση και ενσυναίσθηση απαιτείται τουτέστι αγάπη, κατανόηση και άνευ όρων αποδοχή της διαφορετικότητας των άλλων.
Ευαγγελάτος Γεώργιος
[1] Ευαγγελάτου Γεωργίου: ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ, Η Δαιμονοποίηση της Γυναίκας και ο Αγώνας για την Καταξίωσή της» Εκδόσεις ΚΟΡΦΗ Αθήνα 2005, σελ.29-33.
Πρόσφατα Σχόλια