Συνεχίζουμε…
Χρυσές εποχές στην Ελούντα όταν ο Ανδρέας εντασσόταν στους ανεξάρτητους.
Οι πραγματικοί λόγοι και συνθήκες της πτώσης του Gaddafi
Μετά την πτώση της Σοβιετικής ένωσης, ο Gaddafi έχει πλέον να αντιμετωπίσει την παντοδυναμία πλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι το κύμα των αποπειρών δολοφονίας του ξεκινά το 1986 με τον βομβαρδισμό κατοικιών του από τις ΗΠΑ. Οι απόπειρες δολοφονίας του από φανατικούς ισλαμιστές τον φθείρουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 90 ο Gaddafi να «συμμαχήσει» με τους μεγάλους του αντιπάλους, τις ΗΠΑ και τη Μ.Β ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ήδη από το 1999, ο ίδιος προτείνει την διάλυση του Λιβυκού προγράμματος όπλων μαζικής καταστροφής ενώ ένα χρόνο νωρίτερα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του Osama Bin Laden, του «τρομοκράτη» μπαμπούλα που εξέθρεψαν οι ΗΠΑ.
Σ.γ.: Εδώ υπάρχει θέμα σε κάθε ηγέτη, ποιος θα είναι ο αντάξιος διάδοχος; Είναι σε θέση ο λαός να προασπίσει την ανεξαρτησία του αν ο ηγέτης εξουδετερωθεί; Ο Μαδούρο μετά τον θάνατο του Τσάβες είναι ένα ακόμη παράδειγμα, όταν πάει κάποιος να τα βάλει με τη ΝΤΠ.
Με την έναρξη της 3ης χιλιετίας, η συνεργασία Gaddafi- αυτοκρατορίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γίνεται εντονότερη. Μετά τη δεύτερη άνομη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και την εκτέλεση του Saddam Hussein, ο Gaddafi, αναγνωρίζοντας την πρόθεση των αμερικανών να επεκταθούν στην περιοχή και γνωρίζοντας ότι αν επιτεθούν στη Λιβύη δε θα μπορέσει να τους αντισταθεί, αρχίζει και αναπτύσσει μια διπλωματία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τους Δυτικούς. Το πρώτο βήμα της ενδοτικότητας του Gaddafi έρχεται το 2003 με την καταστροφή υλών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για όπλα μαζικής καταστροφής, την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της Λιβύης και τη διάλυση ενός ανενεργού εκείνη την περίοδο πυραυλικού προγράμματος ενώ παράλληλα σημεία-κλειδιά αρχίζουν να επιτηρούνται όχι μόνο από επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ αλλά και από τη CIA. Είναι η πρώτη σημαντική διείσδυση της CIA στα Λιβυκά πράματα και η αρχή του τέλους για τον Gaddafi.
Ο Gaddafi σύντομα θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη διοίκηση της Αγγλοαμερικοσιωνιστικής διοικητικής ελίτ στο πεδίο της καταπολέμησης της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Αυτό που ο Gaddafi δεν κατάλαβε, είναι ότι η αντίληψη του για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχε η αυτοκρατορία. Για τον Gaddafi, οι φανατικοί ισλαμιστές ήταν μια εχθρική πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει. Για την αγγλοαμεριοσιωνιστική αυτοκρατορία, η «ισλαμική τρομοκρατία» ήταν, είναι και θα είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο που της δίνει πάτημα σε περιοχές του κόσμου όπου δε θα είχε καμιά νομιμοποίηση να επέμβει, ένα διαρκές άλλοθι για πιέσεις, πραξικοπήματα και πολέμους.
Σ.γ.: Χρόνια μετά αποδεικνύεται πόσο δίκαιο είχε ο μακαρίτης Νικόλας Ψαρουδάκης πρώτος πρόεδρος της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όταν φώναζε ο κίνδυνος είναι ο Σιωνισμός, η Μασονία και ο Αστικός Υλισμός. Αυτοί οι παγκόσμιοι δυνάστες μας οδηγούν στη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ και την ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.
Ο Gaddafi, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και παρά τα σκληρά μαθήματα των «ισλαμικών τρομοκρατικών» χτυπημάτων που εντελώς αβάσιμα του χρεώθηκαν από το 1970 και μετά, παρέβλεψε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στην διπλωματική εξίσωση: ο εχθρός του ή έστω ένας από τους εχθρούς του -η ισλαμική τρομοκρατία- δεν αποτελούσε εχθρό (καθώς αυτή δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά την αυτοκρατορία) αλλά μάλλον χρήσιμο εργαλείο της αυτοκρατορίας και ότι μεγάλο κομμάτι της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει άμεσα ή έμμεσα κατασκευαστεί ή έστω επωαστεί από την αυτοκρατορία.
Το 2004 και μετά τις ήδη τεράστιες παραχωρήσεις που έχει κάνει, ο Gaddafi «επιστρέφει από το κρύο» και αναπτύσσει διπλωματικές και εμπορικές συνεργασίες με το δυτικό κόσμο που μπορεί ο ίδιος να θεωρεί διπλωματικές νίκες αλλά κατά ουσία αποτελούν το υλικό της ταφόπλακας του:
Το 2004 η Λιβύη αρχίζει να συνεργάζεται με την αμερικάνικη και τη βρετανική κρατική τρομοκρατία η οποία στα πλαίσια του προγράμματος «έκτακτης παράδοσης» απαγάγει «υπόπτους για ισλαμική τρομοκρατία» σε όλο τον κόσμο και σε μια επίδειξη ισχύος που θρυμματίζει κάθε έννοια και κάθε είδος δικαίου τους πετάει σε κολαστήρια όπως το Guantanamo, το Abu Ghraib και σε άλλα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λιβύη θα παραχωρήσει τις φυλακές της για κάποιους από τους απαγμένους της CIA σε μια συμφωνία που ούτε ο Μεφιστοφελής δεν θα μπορούσε να σκεφτεί: Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαβολικής συμφωνίας; Ενθυλάκωση ισλαμικών στοιχείων σε Λιβυκές φυλακές, ώσμωση με άλλους κρατούμενους, πρόσθετη πόλωση του Gaddafi με τους Λίβυους ισλαμιστές και την ακόμη χειρότερη εξέλιξη του ότι η CIA (και πιθανώς και η MI6) αποκτά από αυτό το σημείο και μετά «μόνιμη παρουσία» στη Λιβύη.
Ο Gaddafi, φοβισμένος, κουρασμένος και φθαρμένος, σε μια επίδειξη ανισομερούς και αυτοκαταστροφικής διπλωματίας δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες της αυτοκρατορίας να φέρουν στο Λιβυκό έδαφος οποιοδήποτε υποκινητή ή παραστρατιωτικό μόνο και μόνο για να κερδίσει την ευμένεια της Δύσης. Και αυτή ήταν μια δυνατότητα που η αυτοκρατορία όχι μόνο δε θα άφηνε να πάει χαμένη αλλά την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να καταστρέψει τον Gaddafi και να λεηλατήσει μέσω του επόμενου καθεστώτος το Λιβυκό πλούτο.
Το 2004 ο Gaddafi συναντάει τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair ο οποίος του μιλά σα να ήταν εκπρόσωπος των πολυεθνικών συμφερόντων. Έχει καταγραφεί ότι μέρος της «συνομιλίας» από την πλευρά του Blair, ουσιαστικά του προπαρασκευασμένου μάλλον λογυδρίου που είχε γραφεί για τον Blair από την ίδια τη Shell (!!!) ενώ κομμάτι της πίττας προοριζόταν για την BP. Είναι ενδεικτικό ότι ανάμεσα σε Λιβυκά κυβερνητικά έγγραφα που βρέθηκαν μετά τη δολοφονία του Gaddafi, βρέθηκαν γράμματα και φαξ με προορισμό τoν επικεφαλής επί Gaddafi των Λιβυκών υπηρεσιών Moussa Kussa ανάμεσα στα οποία υπήρχαν τίτλοι όπως «Χαιρετίσματα από την MI6» και ένα χαιρετιστήριο χριστουγεννιάτικο μήνυμα με υπογραφή «ο φίλος σου» . Αυτός ο φίλος θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον σερ Mark Allen, πρώην της MI6 που μερικούς μήνες αφότου κανόνισε τη συνάντηση Gaddafi-Blair προσλήφθηκε -μάλλον για τις μυστικές υπηρεσίες του- ως σύμβουλος από την BP με ετήσιες αποδοχές 200.000 λιρών(!!!).
Ο Gaddafi, το χρηματοπιστωτικό, ο ρόλος του αλλοπαρμένου γιού, και το άρμεγμα του Λιβυκού πλεονάσματος.
Παρά τις διαρκείς κυρώσεις και τον εμπορικό και οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης, η Λιβύη είχε να επιδείξει απίστευτα οικονομικά επιτεύγματα. Η Λιβύη είχε όχι μόνο μηδενικό χρέος, αλλά και ένα πλεονασματικό επενδύσιμο κεφάλαιο, που παρότι σημαντικό κομμάτι του φαγώθηκε έντεχνα από τους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη στήριξη των δυτικών κυβερνήσεων, παρέμενε πάνω από 40 δις ευρώ. Και δεν ήταν μόνο τα πλεονασματικά κεφάλαια της εντυπωσιακά: Ακόμη κι εν μέσω της τελευταίας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Λιβύη είχε την αδιανόητη αύξηση του ΑΕΠ της κατά 10%!
Η Λιβύη ήταν επίσης από τις λίγες χώρες που το νόμισμα και κατά επέκταση η οικονομία της δεν ελεγχόταν από ιδιωτικά συμφέροντα, από μια «κεντρική τράπεζα». Το 2000 οι χώρες που έλεγχαν την νομισματική τους πολιτική και μπορούσαν να αυτορρυθμίσουν την οικονομία τους ήταν 7: Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Βόρειος Κορέα και το Ιράν – όλες τους, αν όχι πιθανοί υποψήφιοι στη λίστα πολέμου των ΗΠΑ, τουλάχιστον αποδέκτες έμπρακτης εχθρότητας και προπαγανδιστικοί στόχοι της αυτοκρατορίας. Μετά τον πόλεμο κατά του τρόμου (τον πόλεμο υπέρ του τρόμου δηλαδή) οι χώρες που απομένουν ήταν το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Μετά την πτώση του Gaddafi σήμερα απομένουν η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης την έκανε ένα πρώτης τάξης εχθρό της χρεοκρατίας.
Σ.γ.: Αυτό θέτει έναν καίριο προβληματισμό προς τις ελληνικές αντιμνημονιακές δυνάμεις οι οποίες θέλουν την έξοδο από την Ε.Ε., την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, την μονομερή διαγραφή του χρέους, τη δίκη των δοσιλόγων που είναι οι υποτελείς υπηρέτες της αυτοκρατορίας. Θα επίτρέψει κάτι τέτοιο το πανίσχυρο σύστημα, σε ένα κράτος ευρισκόμενο εντός της Ε.Ε.; Δεν θα επιχειρήσει να σπείρει το χάος και την καταστροφή; Θα αφήσει τον ελληνικό λαό με καθαρή και ήρεμη σκέψη να εκλέξει συντακτική εθνοσυνέλευση η οποία θα εγκαθιδρύσει ένα νέο, λαϊκό Σύνταγμα, ανεξάρτητο από τις ξένες και ντόπιες χρηματοοικονομικές δυνάμεις, την πανίσχυρη ολιγαρχία η οποία πάντα τα είχε καλά κι εξασφάλιζε την απόλυτη αμνηστεία για όλα τα εγκλήματά της;
Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι μια από τις πρώτες μέριμνες του δασκαλεμένου και σε μεγάλο βαθμό υποκινούμενου Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου -των Λίβυων αποστατών δηλαδή- ήταν να ορίσουν την τράπεζα της Βεγγάζης ως κεντρική τράπεζα και να τοποθετήσουν δικό τους διοικητή σε αυτή τον Μάρτιο του 2011, εν μέσω της ένοπλης επιχείρησης της ανατροπής του Gaddafi και της όποιας άμεσης δημοκρατίας αυτός συμβόλιζε και προστάτευε. Σύμφωνα με το δημοσιογραφικό δίκτυο CNBC «είναι αυτή η πρώτη φορά που μια επαναστατική ομάδα έχει δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα ενώ βρίσκεται ακόμη εν μέσω πολέμου; Σίγουρα (αυτό το γεγονός) φαίνεται να υποδεικνύει το πόσο ασυνήθιστα ισχυροί οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν γίνει στην εποχή μας».
Ο Robert Wenzel του περιοδικού Οικονομική Πολιτική πιστεύει ότι η πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας αποκαλύπτει ότι ξένες δυνάμεις μπορεί να έχουν ισχυρή επίδραση στους επαναστάτες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ μια κεντρική τράπεζα να δημιουργείται μέσα μερικές βδομάδες ως τέκνο μιας λαϊκής εξέγερσης» Όπως θα δούμε αργότερα, ο Gaddafi έκανε και άλλα για να ερεθίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία η οποία ιστορικά εδραιώθηκε από τη δυναστεία των Rothschild. Άλλωστε, στην υπόθεση Gaddafi και για μια ακόμη φορά υπήρξε όχι μόνο, καταγεγραμμένη εμπλοκή και μελών της οικογένειας Rothschild.
Όπως όμως περιγράφει ο Glenn Greenwald του Salon.com οι πόλεμοι δε γίνονται για ένα και μόνο λόγο. Πλέγματα συμφερόντων, πολιτικών, στρατιωτικών, γεοπολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συναινούν και διαμορφώνουν μια από κοινού ατζέντα πολέμου. Όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό, ο Gaddafi υπήρξε θύμα της πλάνης του ίδιου του γιού του Saif al Gaddafi, μάλλον εξαιτίας του οποίου θεώρησε ότι η τοποθέτηση των Λιβυκών κεφαλαίων σε κεντρικές θέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα τον προστάτευε από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι θα μπορούσε να γίνει παίκτης και μέσω της σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων να μην γίνει εκείνος ο ευρύτερος συνασπισμός που θα διαμόρφωνε την ατζέντα του πολέμου κατά της Λιβύης.
Ο Saif al Gaddafi, με θεωρητικές σπουδές στο London School of Economics και καμία μάλλον αίσθηση της πραγματικότητας της αρπακτικής φύσης του χρηματοπιστωτικού, γοητευμένος από το λούστρο χλιδής που κρύβει στα ανυποψίαστα μάτια τη βαθιά σαπίλα της χρηματοπιστωτικής μαφίας, ήταν μάλλον αυτός που έπεισε τον πατέρα του να αποκτήσει διάσπαρτες θέσεις σε αυτό: Λιβυκά χρήματα επενδύθηκαν στη Fiat, τη Juventus, στην Pearson και σε διάφορες ελβετικές αλλά και άλλες τράπεζες. Ο Gaddafi θα πληρώσει πολύ ακριβά, αρχικά με κεφάλαια και μετά με τη ζωή του και την καταστροφή του οράματος του για μια Λιβυκή άμεση δημοκρατία, τη θέλησή του να εξευμενίσει τους δυτικούς θεούς του πολέμου.
Όπως περιγράφεται από Λίβυους αξιωματούχους της εποχής, μέσω εκβιασμών και παραπλανήσεων, η Λιβύη αναγκάστηκε να «αγοράσει ειρήνη», να την πληρώσει ακριβά μόνο και μόνο για να εισπράξει εξαπάτηση και πόλεμο. Ο Gaddafi ξέχασε το βασικό κανόνα που του επέτρεψε να διατηρήσει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής για το Λαό του: Ποτέ μα ποτέ δεν κάνεις συμφωνίες με το διάβολο. Ο Gaddafi πήγε να παίξει σε ένα παιχνίδι του οποίου δε γνώριζε τους κανόνες βασιζόμενος μάλλον στις τεχνοκρατικά ασθενικές πλάτες του γιού του.
Το αποτέλεσμα;
Οι δυτικοί άρχισαν μέσω πλάνης, εκβιασμών και υποσχέσεων που δεν σκόπευαν να κρατήσουν να αρμέγουν το πλεονασματικό κεφάλαιο και με παρόμοιου τύπου έσοδα να υπονομεύουν τον ίδιο και την όποια δημοκρατία αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει.
Lockerbie Bombing
Ήδη από το 1993 η αυτοκρατορία και οι μηχανισμοί της πιέζουν τον Gaddafi να πάρει την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια μεγάλης κλίμακας που έγινε το 1988 γνωστής ως «The Lockerbie Bombing» χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για Λιβυκή ανάμειξη, πόσο μάλλον για Λιβυκή ευθύνη.
Το 1988, κατά τη διάρκεια της πτήσης Pan Am 103 με αφετηρία το Λονδίνο και προορισμό τη Νέα Υόρκη, εκρήγνυται βομβιστικός μηχανισμός που καταστρέφει το αεροσκάφος σκοτώνοντας τους 243 επιβάτες και το 16μελές πλήρωμα του. Κομμάτια του αεροπλάνου πέφτουν στο Lockerbie της Σκωτίας σκοτώνοντας επιπλέον έντεκα ατυχείς Σκοτσέζους πολίτες. Η συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια κρύβει από πίσω της παρασκήνιο τόσο πολυεπίπεδο όσο πολυεπίπεδη ήταν και η απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών και συνθηκών της.
Η πρώτη ανάλυση της CIA για την τρομοκρατική ενέργεια κάθε άλλο παρά καταληκτική υπήρξε: «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη για αυτή την τραγωδία σε καμία τρομοκρατική ομάδα.» «Θεωρούμε τους ισχυρισμούς των «Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης» ως τους πιο πιστευτούς που έχουμε λάβει ως τώρα».
Ο λόγος που οι ισχυρισμοί των «Φρουρών» φαίνονταν στη CIA περισσότερο πιστευτοί ήταν η σύνδεση που αυτοί κάναν ανάμεσα στο «Lockerbie Bombing» και την κατάρριψη της πτήσης 655 των Ιρανικών αερογραμμών μερικούς μήνες πριν πάνω από τον περσικό κόλπο από το αμερικανικό ναυτικό.
Η υπαιτιότητα για την κατάρριψη της πτήσης 655 είναι ένα υπόδειγμα συγκάλυψης: To αμερικάνικο καταδρομικό Vincennes, παραβιάζοντας τα Ιρακινά χωρικά ύδατα κατέρριψε Ιρανικό επιβατηγό αεροσκάφος σκοτώνοντας 290 αθώους. Το πλήρωμα του καταδρομικού Vincennes σύσσωμο βραβεύτηκε, το πεντάγωνο συγκάλυψε την υπόθεση, η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε απολογήθηκε ή πήρε την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της αεροπλοΐας . Αυτή ή απίστευτη πρόκληση ήταν κατά πάσα πιθανότητα το αίτιο ή η αφορμή για τα αντίποινα του «Lockerbie bombing». Σ.γ.: Αξιοποίησαν την κατάρριψη για να φορτώσουν στον Καντάφι την κατάρριψη της πτήσης Pan Am 103.
Μια δεύτερη εκδοχή στοχοποιεί τo αποσχισμένo από την PLO «Λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP-GC) και την απόπειρα να δυναματιστούν η όποια λύση στο παλαιστινιακό.
Στην πτήση Pan Am 103 είχε επιβιβαστεί ο υποσταθμάρχης της CIA στη Βυρηττό Matthew Gannon. Πίσω του καθόταν ο αξιωματούχος της DIA στη Βυρηττό Chuck McKee. Στην ίδια πτήση βρίσκονταν τρεις αξιωματικοί της Διπλωματικής Υπηρεσίας Ασφαλείας επιφορτισμένοι με την προστασία των Gannon και McKee. Φημολογείται ότι αυτή η συνοδεία μετάφερε άνθρωπο του PLFP-GC και μαζί του, εν αγνοία των επιβλεπόντων, αντί για ένα υποτιθέμενο φορτίο ναρκωτικών, την ολέθρια βόμβα. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (η PLO) είχε άλλωστε προειδοποιήσει τις αρμόδιες δυτικές αρχές για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας που θα υπονόμευε τις διαπραγματεύσεις PLO-ΗΠΑ λίγες μέρες πριν τη φρίκη του Lockerbie Bombing. Και η πληροφόρηση της PLO πιθανώς να προερχόταν από συμπαθούντα ή πράκτορα της στο εσωτερικό της PFLP-GC. Αξίζει να σημειωθεί ότι η PFLP-GC φαίνεται να συνδέεται και με έναν από τους μεγαλύτερους «ιδιώτες» εμπόρους ναρκωτικών και όπλων, τον διαβόητο Monzer al Kassar.
Παρά τις αποχρώσεις ενδείξεις και στην ανάγκη τους να κλείσουν γρήγορα αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, οι ΗΠΑ βρήκαν γρήγορα τον αποδιοπομπαίο τράγο τους στον Muammar Gaddafi. Το 1999 και μετά από αφόρητες πιέσεις, ο Muammar Gaddafi εκδίδει δύο υπόπτους για να (κατά)δικαστούν, τους Lamin Khalifah Fhimah και Adbelbaset al-Megrahi. Ο πρώτος αθωώνεται ενώ ο δεύτερος καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε μια στημένη δίκη γεμάτη ανακολουθίες στις καταθέσεις βασικών μαρτύρων και εμφυτευμένα πειστήρια: Μέχρι το 2008, η Λιβύη θα έχει πληρώσει ως αποζημίωση για τα θύματα της πτήσης PAN AM 103 συνολικά 2,7 δις δολαρία με την κατάριψη της οποίας μάλλον καμία σχέση δεν είχε, όταν οι ΗΠΑ πλήρωσαν συνολικές αποζημιώσεις ύψους μόλις 131,8 εκατομμυρίων δολαρίων στις οικογένειες των πολιτών της Ιρανικής πτήσης 655 που οι ίδιες έριξαν.
Οι λίστες του τρόμου
Τα ανταλλάγματα που πήρε η Λιβύη από την ανάληψη ευθυνών για μια φρικτή τρομοκρατική ενέργεια που ποτέ δεν διέπραξε και για τις αποζημιώσεις που πλήρωσε για το κακό που δεν προκάλεσε ήταν η άρση των κυρώσεων και η απομάκρυνση από τη λίστα των ΗΠΑ με τα κράτη- χορηγούς της τρομοκρατίας, η οποία είναι μια λίστα-ακορντεόν στην οποία μπαινοβγαίνουν όσα κράτη έχουν συμφέροντα που αντιτίθενται στα αμερικανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι επικυρίαρχοι της αμερικάνικης πολιτικής. Το Ιράκ πχ βγήκε από τη λίστα το 1982, ξαναμπήκε το 1990 και ξαναβγήκε το 2003.
Πρόσφατα Σχόλια