Ήταν το μόνο μετάλλιο που δεν είχε πάρει. Η διακαής επιθυμία του να γευτεί το μεγαλείο ενός χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου δεν προσμετράται. Οι ταλαιπωρίες, ο αγώνας, οι απογοητεύσεις (ιδιαίτερα όταν του αρνήθηκαν να συμμετάσχει στους αγώνες τέννις της Αυστραλία (διότι σώφρων και μεμυημένος στην πίστη και με φωτισμένους πνευματικούς σύμβουλους, αρνήθηκε να εμβολιαστεί) οι προσπάθειες για να κατορθώσει το αδύνατο ήσαν ανυπολόγιστες.
Να όμως, πέτυχε και τον τελευταίο στόχο του να κερδίσει στους ολυμπιακούς των Παρισίων. Κι όταν το πέτυχε το πρώτο που έκανε ήταν να γονατίσει, να κλάψει, να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό και κάνοντας τον σταυρό του να ευχαριστήσει τον μεγάλο Πατέρα. Το ίδιο έκανε όταν του απένειμαν το χρυσό του ολυμπιακού πρωταθλητή. Έκανε το σταυρό του πάντα σοβαρός, πάντα ταπεινός και δείχνοντας την κορούλα του Tara και τον γιό του Στέφανο που τον θαύμαζαν μαζί με τη μητέρα τους Έλενα στις εξέδρες.
Novac Djocovic διδάσκεις ήθος και μακάρι και οι δικοί μας πρωταθλητές να δόξαζαν (ελπίζουμε κάποιοι να το κάνουν) τον Μεγάλο Πατέρα και να πίστευαν σ’ αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς μας είπε: «ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» (Ιω. ιε΄ 5-6).
Γ.Ε.
Πρόσφατα Σχόλια