Η μέλλουσα κρίση ως αίτημα δικαιοσύνης εφόσον το να δικαιωθεί επί γης ο αδικούμενος μάλλον περί ουτοπίας πρόκειται.

Αρχάγγελος Μιχαήλ

Να δούμε αν θα δικαιωθούν τα θύματα των Τεμπών και οι συγγενείς τους!

Την Κυριακή της Αποκριάς, οι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν να ακούγεται στους
ιερούς ναούς περικοπή από τον κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, γνωστή ως περικοπή της
μελλούσης κρίσεως. Σ’ αυτήν περιέχεται ο λόγος του Χριστού για τη δεύτερη ένδοξη
παρουσία Του στη γη και την κρίση των ανθρώπων σύμφωνα με τα έργα τους. Ως έργα
αξιολογείται η στάση μας έναντι των πασχόντων συνανθρώπων μας, οι οποίοι, ως εικόνες
του Θεού έχουν υπέρτατη αξία. Γι’ αυτό ό,τι κάνουμε σ’ αυτούς είναι σαν να το κάνουμε
στον Δημιουργό μας.

Αν εγκύψουμε με προσοχή στην περικοπή, πρέπει να μας καταλάβει έντονος
προβληματισμός. Άραγε πληρούμε τα κριτήρια, ώστε να αξιωθούμε να γίνουμε μέτοχοι της
βασιλείας του Θεού; Αν ρίξουμε μια ματιά σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, θα
διαπιστώσουμε ότι δισεκατομμύρια συνάνθρωποί μας υποφέρουν από άκρα δυστυχία.
Πεινούν, διψούν, υποφέρουν από ασθένειες χωρίς δυνατότητα αντιμετώπισης αυτών με
ιατρικά μέσα, δεν έχουν ενδύματα, ζουν το δράμα του ξένου ή είναι έγκλειστοι σε
καταυλισμούς προσφύγων ή σε κατ’ ευφημισμό σωφρονιστικά καταστήματα δίχως να
νοιάζεται κάποιος γι’ αυτούς.

Στον δυτικό κόσμο επικράτησε για διάστημα η προτεσταντική ηθική. Όσοι
κινούνταν με βάση αυτή και όχι την ευαγγελική διδασκαλία αυτοδικαιώνονταν τονίζοντας
ότι οι απόκληροι είναι άξιοι των παθημάτων τους, καθώς δεν αποζητούν την ευλογία του
Θεού για την υλική τους προκοπή και ευμάρεια! Η ηθική αυτή έχει υποκατασταθεί από την
αντιηθική του πρακτικού υλισμού. Η δυστυχία οφείλεται στις αδυναμίες τους νοητική
υστέρηση (φυλετισμός) και οργανωτική ανεπάρκεια. Αρνούνται να αποδεχθούν ότι η
δυστυχία των συνανθρώπων μας οφείλεται στην απληστία των οικονομικά και πολιτικά
ισχυρών του πλανήτη. Μάλιστα επιτίθενται κατά των θυμάτων αυτών επιτιμώντας τα.
Επειδή τα δράματα των συνανθρώπων μας οφείλονται κυρίως σε εκπροσώπους
των καλουμένων ακόμη χριστιανικών κοινωνιών, που συμπλέουν με τους υποτιθέμενους
τηρητές του μωσαϊκού νόμου, οι οραματιστές ενός δικαιότερου κόσμου στρέφονται κατά
του Θεού. Κατηγορώντας τον ως υπεύθυνο για την ανθρώπινη δυστυχία καταλήγουν στην
άρνησή του με τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής». Τί θεός αγάπης είναι αυτός, που δεν
επεμβαίνει να τιμωρήσει τους άπληστους, που σπέρνουν φτώχια και πολέμους στα
πλάσματά Του; Μήπως απλά δεν υπάρχει; Ασφαλώς δεν υπάρχει. Το «λογικό» συμπέρασμα
προβάλλεται ως θρίαμβος για τον άνθρωπο, που απελευθερώνεται έτσι από τις προλήψεις
του παρελθόντος! Τώρα ανεμπόδιστος οφείλει να παλέψει για έναν καλύτερο, ένα
δικαιότερο κόσμο μέσω της κοινωνικής μεταβολής με επανάσταση κατά των κρατούντων.

Οι κοινωνικές επαναστάσεις απ’ εκείνη του Σπάρτακου μέχρι τις κομμουνιστικές
απέτυχαν. Ο Χριστός, που δέχθηκε έντονες επικρίσεις για σπορά ουτοπίας και μετατόπιση
του ενδιαφέροντος από τον επί γης βίο στην πέραν του τάφου ζωή, τόνισε σε λόγο του προς
τους μαθητές Του ότι «τους πτωχούς έχετε πάντοτε μεθ’ ημών». Ο Χριστός δεν ήλθε για να
σχηματιστούν κοινωνίες αγγέλων επί γης. Ήλθε να ζητήσει και να σώσει τον χαμένο, τον
βυθισμένο στην αμαρτία άνθρωπο. Και βέβαια δεν ευθύνεται στο ελάχιστο για την τραγική
αστοχία των «χριστιανικών» κοινωνιών. Οι μεστές χαιρεκακίας επικρίσεις κατά της
διδασκαλίας του Χριστού με αφορμή τις αδυναμίες των μελών της Εκκλησίας είναι χωρίς
έδραση. Ο Χριστός στέκεται και προκαλεί τον κάθε κατήγορο ρωτώντας τον: «Ποιος με
ελέγχει για αμαρτία (αστοχία);». Ποιος στο διάβα των αιώνων επιχείρησε να διορθώσει
κάτι, ώστε να καταστούν οι ανθρώπινες κοινωνίες κάπως καλύτερες, δηλαδή δικαιότερες,
ειρηνικότερες, με αγάπη μεταξύ των μελών ανεξάρτητα από φυλετική και εθνική καταγωγή,
θρησκευτική πίστη, κοινωνική τάξη;

Η νέα πίστη εξαπλώθηκε χάρη στη μαρτυρία και το μαρτύριο εκατομμυρίων
πιστών. Οι χριστιανοί της κοινότητας των Ιεροσολύμων «είχαν άπαντα κοινά»! Μαρτυρείται
ότι κατά πανδημία στην Αλεξάνδρεια χριστιανοί έμειναν, περιποιούνταν και ενταφίαζαν
τους νεκρούς και των ειδωλολατρών. Στην καθ’ ημάς Ανατολή οι πιστοί στη διδασκαλία του
Χριστού, κυρίως οι άγιοι, διαχρονικά ίδρυαν ευαγή ιδρύματα προς ανακούφιση του
ανθρώπινου πόνου, καθώς η απληστία, όπως δίδαξε ο Χριστός, που σφοδρά την
κατήγγειλε, δεν επρόκειτο και ούτε πρόκειται να εξαλειφθεί από τον κόσμο, ώστε να επικρατήσει δικαιοσύνη, όπως προπαγανδίζουν οι σπορείς κοινωνικής ουτοπίας.

Ίσως είναι υπερβολικό να τονίζεται ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη ομοιάζει με ιστό της αράχνης, που
παγιδεύει μόνο έντομα. Μπορεί να τιμωρεί και «ποντίκια», όχι όμως «λιοντάρια» και
«τίγρεις». Η νέα πίστη τόνισε την ισότητα άνδρα και γυναίκας, κατήργησε τη διάκριση
ελεύθερος-δούλος και τον διαχωρισμό των ανθρώπων με βάση την εθνική τους καταγωγή
(Έλλην – Εβραίος κλπ). Τα μέλη της Εκκλησίας ο Χριστός τα καλεί να υπερβούν όλες τις
αδυναμίες, που οδηγούν σε διακρίσεις. Το πέτυχαν αυτό; Ασφαλώς αποτύχαμε. Όμως ο
Χριστός μας προετοίμασε με τον λόγο Του: «Να μη φοβάσαι το μικρό ποίμνιο». Αυτό το
μικρό ποίμνιο είναι η πανίσχυρη απόδειξη ότι ο Χριστός δεν υπήρξε σπορέας ουτοπίας.
Κύλισαν οι αιώνες. Στην Ανατολή εξαπλώθηκε με το ξίφος το ισλάμ. Στη δύση οι
Γερμανοφράγκοι επέβαλαν τη φεουδαρχία. Οι δύο αυτοί κόσμοι ήλθαν σε σύγκρουση στο όνομα του Θεού. Η Δύση μπορεί να ηττήθηκε στις «σταυροφορίες», εξήλθε όμως νικήτρια,
κατά τη νεωτερικότητα, μετατρέποντας σε αποικίες πολλές μουσουλμανικές χώρες.
Αναλυτές, εμφορούμενοι από υλιστική φιλοσοφία, συμπέραναν ότι για τα κακά, που
συνέβησαν βαρύνονται οι θρησκείες, μη κάνοντας διάκριση μεταξύ αυτών και θεωρώντας
τον Χριστό απλά άνθρωπο. Οι τραγικές συνέπειες των φοβερών πολεμικών
αντιπαραθέσεων, κατά τον 20 ο αιώνα, που υποκινήθηκαν από άθλια οικονομικά
συμφέροντα σε κοινωνίες, στις οποίες ο υλισμός γέννησε τον μηδενισμό, έδωσαν αφορμή
να κατηγορηθούν τα έθνη ως υπεύθυνα. Και προπαγανδίστηκε έντονα ο διεθνισμός της
νέας τάξης πραγμάτων.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης επιχειρείται η αποϊεροποίηση των πάντων και ο αφανισμός των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων των λαών ως λύσεις για την επικράτηση ειρήνης και ευημερίας στον πλανήτη μας! Η προπαγάνδα αυτή έχει επηρεάσει κυρίως τους λαούς των δυτικών κοινωνιών, οι οποίες είναι αναπόφευκτο να υποστούν τις συνέπειες της αφροσύνης ηγητόρων και πολιτών. Στις χώρες αυτές πλείστοι όσοι εμφορούνται από την ιδεολογία του πρακτικού υλισμού, του «φάγωμεν, πίωμεν αύριον
γαρ αποθνήσκομεν» (Ο ιδεολογικός υλισμός ανήκει στο παρελθόν). Πώς είναι δυνατό να
δοθεί σημασία στην περικοπή περί μελλούσης κρίσεως; Εκτοξεύεται η επίκριση ότι η εκ
νέου έλευση του Χριστού με δόξα, για να μας κρίνει, αποτελεί τον «μπαμπούλα» της
Εκκλησίας για την αστυνόμευση των ψυχών του κοπαδιού (ποιμνίου).

Και η αθλιότητα εντείνεται, η δυστυχία γιγαντώνεται. Αυξάνει καθημερινά ο χορός
των πεινασμένων, των διψασμένων, των γυμνών, των αστέγων, των προσφύγων, των
εγκλείστων. Οι ιθύνοντες μας καθησυχάζουν υποστηρίζοντας ότι όλα είναι υπό έλεγχο,
καθώς μεριμνούν άοκνα για την επίλυση των προβλημάτων στον πλανήτη! Μόνο που δεν
υποδεικνύουν (ούτε καν οι θρησκευτικοί ηγέτες) την αιτία της συμφοράς. Η κλιματική
«κρίση» και οι «πανδημίες» φταίουν για το ανθρώπινο δράμα! Ουαί της υποκρισίας!

Ο Θεός είναι αγάπη τονίζουν ακόμη και κάποιοι, που έπαψαν να πιστεύουν στην
ύπαρξή Του. Ναι είναι αγάπη, είναι όμως και δικαιοσύνη. Την πρώτη την έδειξε με τη
σταυρική θυσία του Υιού Του. Πότε θα δείξει τη δεύτερη; Μας το είπε: Όταν θα καθίσει στο
θρόνο της δόξας Του, για να μας κρίνει!

Μήπως προτιμούμε να απαξιώνουμε τη μέλλουσα κρίση, επειδή δεν πληρούμε τα
κριτήρια, που έθεσε ο Χριστός; Μήπως δεν αναπαύει τη συνείδησή μας ηψευτοδικαιολογία εγώ, δεν άρπαξα, δεν έκλεψα, δεν ατίμασα; Σήμερα, που ο πλανήτης έγινε ένα μεγάλο χωριό ο πλησίον μας αναμένει τη βοήθειά μας, υλική και πνευματική, και στην άλλη άκρη του. Η επανάπαυση με μικρή φιλανθρωπία από το περίσσευμά μας δεν αρκεί. Η ανθρώπινη τραγωδία δεν βαρύνει μόνο τους άπληστους ισχυρούς. Βαρύνει, σε
κάποιο μέτρο, τον καθένα μας.

«Μακρυγιάννης»