«Aυτό ανακαλώ στην καρδιά μoυ, γι’ αυτό έχω ελπίδα. Eίναι έλεoς τoυ Kυρίoυ ότι, δεν συντελεστήκαμε, επειδή δεν έλειψαν oι oικτιρμoί τoυ. Aνανεώνoνται κατά τα πρωινά· μεγάλη είναι η πιστότητά σoυ. O Kύριoς είναι η μερίδα μoυ, είπε η ψυχή μoυ· γι’ αυτό θα ελπίζω σ’ αυτόν. Aγαθός είναι o Kύριoς σ’ εκείνους πoυ τoν πρoσμένoυν, στην ψυχή πoυ τoν εκζητεί. Kαλό είναι και να ελπίζει κανείς, και να εφησυχάζει στη σωτηρία τoύ Kυρίoυ. Kαλό είναι στoν άνθρωπo να βαστάζει ζυγό στη νιότη τoυ. Θα κάθεται oλoμόναχoς και θα σιωπά, επειδή o Θεός επέβαλε επάνω τoυ φoρτίo. Θα βάλει τo στόμα τoυ στo χώμα, ίσως υπάρχει ελπίδα. Θα δώσει τo σαγόνι σ’ αυτόν πoυ τoν ραπίζει· θα χoρτάσει από oνειδισμό.» Βιβλίο των Θρήνων του Ιερεμία Κεφάλαιο 3 στίχοι 21-30
Ελπίδα στην Άβυσσο της Σιωπής
«Αυτό ανακαλώ στην καρδιά μου, γι’ αυτό έχω ελπίδα…»
Η ελπίδα δεν γεννιέται όταν όλα είναι καλά.
Γεννιέται όταν η ψυχή ανακαλεί, θυμάται,
όταν μέσα στο σκοτάδι αναζητά το φως της μνήμης του Θεού.
«Είναι έλεος του Κυρίου ότι δεν συντελεστήκαμε…»
Όχι γιατί το αξίζουμε. Όχι γιατί σταθήκαμε όρθιοι.
Αλλά γιατί Εκείνος δεν έπαψε να μας σπλαχνίζεται.
Ακόμα κι όταν πέσαμε, ακόμα κι όταν Τον ξεχάσαμε,
δεν μας εξάλειψε. Μας φύλαξε, για να μετανοήσουμε.
«Ανανεώνονται τα πρωινά· μεγάλη είναι η πιστότητά σου…»
Κάθε πρωί είναι μια Ανάσταση.
Κάθε αυγή είναι ένα «σε αγαπώ» του Θεού.
Όχι επειδή δεν πέσαμε χθες — αλλά επειδή σήμερα μπορούμε να σηκωθούμε.
Η πίστη Του δεν αλλάζει με τις μεταπτώσεις μας.
Είναι βράχος, όχι άμμος.
«Ο Κύριος είναι η μερίδα μου… γι’ αυτό θα ελπίζω.»
Ο κόσμος προσφέρει χίλιες μερίδες: δόξα, απόλαυση, εξουσία, ασφάλεια.
Αλλά όλες είναι πικρές στο τέλος.
Η μόνη γλυκιά μερίδα είναι Εκείνος.
Η ψυχή που είπε: «Ο Κύριος είναι η μερίδα μου»
δεν θα πεινάσει ποτέ ξανά για νόημα.
Η Πνευματική Αποδοχή του Πόνου
«Θα κάθεται ολομόναχος και θα σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε επάνω του φορτίο.»
Ο Θεός δεν αποσύρεται όταν μας δίνει έναν σταυρό.
Μας παρακολουθεί.
Η σιωπή μας γίνεται προσευχή.
Κι εκεί, στον απόλυτο μόνο του πόνου, ο Θεός είναι πιο κοντά απ’ όσο υπήρξε ποτέ.
«Θα βάλει το στόμα του στο χώμα, ίσως υπάρχει ελπίδα.»
Δεν λέει: Σίγουρα.
Λέει: Ίσως.
Αυτό είναι το μυστήριο της πίστης:
ελπίζουμε όχι επειδή κατέχουμε, αλλά επειδή αγαπάμε.
Και ο Θεός δεν θα αγνοήσει ποτέ τη σκόνη που ασπάζεται η καρδιά μας.
ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΕΩΘΙΝΟΙ: “Ίσως υπάρχει ελπίδα”
«Αυτό ανακαλώ στην καρδιά μου, γι’ αυτό έχω ελπίδα…»
(Θρήνοι Ιερεμίου 3:21)
Δεν είμαστε όρθιοι επειδή σταθήκαμε δυνατοί.
Στεκόμαστε γιατί Εκείνος μάτωσε για να μη χαθούμε.
Δεν περπατάμε γιατί ξέρουμε τον δρόμο.
Περπατάμε γιατί η Χάρη Του μας σπρώχνει, όταν τα πόδια μας αρνούνται να σηκωθούν.
Δεν είμαστε άξιοι.
Είμαστε αγαπημένοι.
1. Το Έλεος – Η Σιωπηλή Σκιά Πίσω Από Κάθε Αναπνοή
«Είναι έλεος του Κυρίου ότι δεν συντελεστήκαμε…»
Αν δεν Τον είχες — θα είχες γίνει στάχτη.
Αν δεν Σε σκέπαζε η αγάπη Του — θα είχες χαθεί μέσα στο σκοτάδι του ίδιου σου του νου.
Δεν είναι η αρετή σου που σε κρατά.
Είναι το σπλάχνο Εκείνου που κλαίει σιωπηλά για κάθε σου πτώση.
Και κάθε πρωί που ανασαίνεις…
είναι γιατί το έλεός Του ανανεώθηκε.
Όχι γιατί Του το άξιζες, αλλά γιατί σε ήθελε πάλι κοντά Του.
2. Η Μερίδα Μου – Όχι ο Κόσμος. Ούτε η Δόξα. Αλλά Εκείνος.
«Ο Κύριος είναι η μερίδα μου… γι’ αυτό θα ελπίζω σ’ Αυτόν.»
Τι διάλεξες για μερίδα σου;
Το χρήμα; Το σώμα; Την εικόνα σου; Την επιτυχία; Τον εαυτό σου;
Όλα αυτά σάπισαν. Όλα αυτά σε πρόδωσαν. Όλα αυτά σε άδειασαν.
Και τότε —
είπες μέσα σου, σαν νερό στην έρημο:
«Ο Κύριος… Αυτός είναι. Αυτός μονάχα μου ανήκει. Κι εγώ σ’ Αυτόν.»
Ό,τι σου πάρουν, ό,τι πέσει, ό,τι σβήσει —
αν Εκείνος μείνει, δεν έχασες τίποτα.
3. Η Σιωπή Του Πόνου – Ο Θρόνος Του Θεού
«Θα κάθεται ολομόναχος και θα σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε επάνω του φορτίο…»
Υπάρχει πόνος, αδελφέ, που δεν εξηγείται.
Μόνο κατοικείται.
Υπάρχει σταυρός που δεν τον πετάς, αλλά τον φιλάς.
Υπάρχει σιωπή που δεν είναι κενό, αλλά Θεία παρουσία.
Σαν του Χριστού μπροστά στον Ηρώδη.
Αν σε έβαλε εκεί ο Θεός — μην φύγεις.
Μείνε.
Γονάτισε. Βάλε το στόμα σου στο χώμα.
Κι ας μην βλέπεις ακόμα φως.
«Ίσως υπάρχει ελπίδα.»
4. Η Ελπίδα Δεν Είναι Συναίσθημα. Είναι Απόφαση.
Δεν περιμένω να νιώσω κάτι.
Δεν περιμένω να φωτιστώ.
Αποφασίζω να ελπίσω.
Γιατί ο Θεός μου το υποσχέθηκε.
Ότι θα με αγαπά ακόμα κι όταν δεν αγαπιέμαι.
Ότι θα με σηκώνει ακόμα κι όταν δεν θέλω να σηκωθώ.
Κι αν βάλω το στόμα μου στο χώμα,
αν δεχθώ τα ραπίσματα,
αν χορτάσω ονειδισμό και προδοσία —
ο Χριστός θα είναι εκεί.
Γιατί κι Αυτός έτσι πέρασε.
Και με περιμένει να συν-σταυρωθώ μαζί Του.
5. Το Ίσως της Γραφής Είναι το Σίγουρα της Πίστης
Δεν γράφει:
«Θα υπάρξει ελπίδα.»
Γράφει:
«Ίσως…»
Γιατί ο Θεός δεν σε σώζει με εξαναγκασμό.
Σε σώζει με αβύσσους ελευθερίας.
Σε σέβεται.
Σε περιμένει.
Και αν γονατίσεις,
και αν βουλιάξεις το πρόσωπό σου στο χώμα,
και πεις μόνο:
«Κύριε, ελέησόν με»,
τότε η ελπίδα δεν είναι πια “ίσως”.
Είναι Ανάσταση.
«Στο Χώμα με το Στόμα – Εκεί Ανθίζει η Ελπίδα»
«Θα βάλει τo στόμα του στο χώμα — ίσως υπάρχει ελπίδα.»
(Θρήνοι 3:29)
Δεν υπάρχει πιο βαθιά προσευχή,
από την προσευχή που δεν βγαίνει πια από το στόμα.
Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου,
που δεν λέει πια τίποτα.
Δεν μπορεί.
Έχει τελειώσει.
Όχι απλώς κουραστεί.
Όχι απλώς απογοητευτεί.
Αλλά συντριβεί.
Έχει περάσει μέσα από την κόλαση της μνήμης του.
Έχει φάει το ψωμί του θανάτου.
Έχει δει ότι τα χέρια του είναι άδεια και η καρδιά του βαρύτατη.
Και τότε —
γέρνει κάτω, βάζει το στόμα του στο χώμα και σωπαίνει.
Κι εκεί —
στη σκόνη, στη βουβή γη της ψυχής του,
γεννιέται η ελπίδα.
Όχι γιατί είδε κάτι.
Όχι γιατί του υποσχέθηκαν κάτι.
Αλλά γιατί μέσα στο πιο βαθύ χώμα —
ανασαίνει το πιο ζωντανό φως.
Ο Θεός Δεν Απαντά Με Λόγια, Αλλά Με Παρουσία
Δεν σου είπε:
“Θα σε βγάλω αμέσως”.
Ούτε: “Θα σε απαλλάξω από τον πόνο σου.”
Ούτε καν: “Θα σου εξηγήσω.”
Σου είπε:
«Εγώ είμαι εδώ. Κι Εγώ είμαι αρκετός.»
Μέσα στη σκόνη,
δίπλα στο στόμα σου που δεν λέει πια τίποτα,
είναι ο Χριστός σκυμμένος,
που δεν σε μαλώνει.
Σε φιλά.
Σου κρατάει το κεφάλι.
Και ψιθυρίζει:
«Εδώ γεννιέται η Βασιλεία Μου.
Εκεί που δεν έχεις πια τίποτα να πεις,
και μόνο περιμένεις…
εκεί θα περάσει η Ανάστασή Μου.»
Δεν Σώζεται ο Δυνατός. Σώζεται ο Ταπεινωμένος.
Ο Θεός δεν σώζει τους νικητές.
Ούτε τους άψογους.
Ούτε τους άξιους.
Σώζει αυτούς που Τον περιμένουν στο χώμα.
Αυτούς που δεν μιλούν πια για Θεό, αλλά Τον αναπνέουν.
Που δεν Τον ψάχνουν στις σκέψεις, αλλά Τον φωνάζουν μέσα απ’ τα κόκκαλά τους.
Που, όταν τους φτύνουν, δεν ανταποδίδουν,
αλλά κλαίνε για τον αδελφό τους.
Η Νύχτα Δεν Είναι Αρνητική. Είναι Αγία.
«Θα κάθεται ολομόναχος και θα σιωπά, γιατί ο Θεός επέβαλε επάνω του φορτίο.»
Αυτή η σιωπή δεν είναι αποτυχία.
Είναι εκλογή.
Είναι χάρισμα.
Είναι η άγνωστη τιμή να περπατάς στον Γολγοθά με τον Χριστό,
όχι με ύμνους, αλλά με αίμα.
Εκεί, στη μοναξιά, δεν είσαι μόνος.
Μοιάζεις με Αυτόν περισσότερο από ποτέ.
Η Ελπίδα Δεν Είναι Να Πάνε Όλα Καλά. Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ.
Όλα μπορούν να καταρρεύσουν.
Όλα μπορούν να σε εγκαταλείψουν.
Το σώμα, οι φίλοι, η λογική, η ίδια σου η πίστη.
Αλλά ΕΚΕΙΝΟΣ δεν φεύγει.
Δεν ξέρω πότε θα σε αναστήσει.
Αλλά ξέρω ότι στέκεται δίπλα στο χώμα σου
και δεν φεύγει.
Ας φιλήσουμε το Χώμα
Αν σήμερα σέρνεσαι,
αν έχεις χάσει τη γλώσσα σου από τον πόνο,
αν τα χείλη σου έχουν κολλήσει από τη δίψα,
αν δεν μπορείς να ψάλλεις, να μιλήσεις, να φωνάξεις —
βάλε το στόμα σου στο χώμα.
Κι αν δεν μπορείς να ελπίσεις…
πες το.
Πες Του:
«Κύριε, εγώ δεν μπορώ να ελπίσω πια.
Ελπίζεις Εσύ για μένα;
Φύλαξε με μέχρι να ξαναπιστέψω.»
Κι Εκείνος —
δεν θα σε αρνηθεί.
Γιατί Εκείνος γνωρίζει το χώμα.
Το έχει φορέσει.
Και το έχει νικήσει.
Όσες φορές κι αν πέσεις,
όσες φορές κι αν δεν νιώσεις άξιος,
θυμήσου αυτό:
✧ Η ελπίδα δεν είναι συναίσθημα.
✧ Είναι απόφαση.
✧ Είναι στάση ζωής απέναντι στον Χριστό που δεν εγκαταλείπει.
Αυτό το απόσπασμα είναι ψαλμός της καρτερίας,
είναι προσευχή της υπομονής,
είναι κραυγή από τη σιωπή του πονεμένου που δεν σταματά να περιμένει τον Κύριο.
Αν νιώθεις μόνος, αν ραπίζεσαι, αν σιωπάς,
αν όλα γύρω σου σε ωθούν στο «τέλος»,
τότε μάθε πως είσαι κοντά στον Χριστό.
Γιατί Εκείνος μόνος στάθηκε,
σιώπησε μπροστά σε κάθε εξουσία,
δέχθηκε ραπίσματα, φτύσιμο, αγκάθια…
Κι εκεί, μέσα στην πλήρη ταπείνωση,
έσωσε τον κόσμο.
Μην αποφεύγεις το στόμα σου να φτάσει στο χώμα.
Εκεί ανθίζει η πιο μεγάλη ελπίδα.
Κύριε,
όταν σιωπάς, μάθε με να εμπιστεύομαι.
Όταν πονάω, μάθε με να στέκομαι.
Όταν με χλευάζουν, μάθε με να Σε δοξάζω.
Και αν δεν δω φως…
κι αν όλα είναι σκοτάδι…
φώτισέ με από μέσα.
Εσύ είσαι το “Ίσως” που έγινε “Αμήν”.
Το σκοτάδι που έγινε Ανάσταση.
Η ρίζα της ελπίδας μου.
Όταν όλα μέσα μου σωπαίνουν,
όταν δεν έχω λέξεις, όταν μόνο η σκόνη απαντά…
Στείλε την ελπίδα Σου σαν φως πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Ανανέωνέ με κάθε πρωί —
όχι γιατί αξίζω, αλλά γιατί Εσύ είσαι Πιστός.
Γίνε η μερίδα μου,
η παρηγοριά μου,
η βεβαιότητά μου.
Κι όταν βάζω το στόμα μου στο χώμα,
ας είναι για να ασπαστώ τον Σταυρό που μου χαρίζει ζωή.
Εσύ που στάθηκες σιωπηλός στον Πιλάτο,
Εσύ που έκλαψες στον Κήπο και έμεινες άφωνος πάνω στον Σταυρό,
μάθε με να ελπίζω σιωπώντας.
Όχι να φωνάζω. Όχι να απαιτώ.
Μόνο να Σου ανήκω.
Μόνο να Σε περιμένω.
Μόνο να Σε πιστεύω.
Αν δεν μπορώ να προσευχηθώ,
κάνε Εσύ την καρδιά μου προσευχή.
Κι αν δεν βλέπω Ανάσταση,
θύμισέ μου το Σώμα Σου μέσα στο Μνημείο —
σιωπηλό, μα γεμάτο φως.
Αμήν.
Πρόσφατα Σχόλια