Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν. ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθαν καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι. καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἰερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ θεοῦ ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς. καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ θρόνου λεγούσης· ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ’ αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαοὶ αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ θεὸς μετ’ αὐτῶν ἔσται [αὐτῶν θεός], καὶ ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι, [ὅτι] τὰ πρῶτα ἀπῆλθαν. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα
«Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν…»
(Ἀποκάλυψις 21:1-5)
1. “Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν”
Ερμηνεία:
Ο Ιωάννης βλέπει, μέσα σε αποκαλυπτικό όραμα, έναν καινούργιο ουρανό και μια καινούργια γη. Αυτό δεν σημαίνει απλώς ανακαίνιση της υπάρχουσας κτίσης, αλλά πλήρη αναδημιουργία: μια καινή πραγματικότητα, άφθαρτη, αθάνατη, αγιασμένη από την παρουσία του Θεού.
Πνευματικός Στοχασμός:
Η δημιουργία όπως την ξέρουμε τώρα, φθαρτή και γεμάτη πόνο, θα παρέλθει.
Ό,τι έχουμε υπομείνει — οι πόνοι, οι αδικίες, τα δάκρυα — δεν είναι το τέλος, αλλά η απαρχή της αναδημιουργίας του Θεού.
Ο Θεός δεν εγκαταλείπει τη δημιουργία Του· την μεταμορφώνει.
2. “ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθαν καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι”
Ερμηνεία:
Ο «πρώτος ουρανός» και η «πρώτη γη» (η πτωτική πραγματικότητα) παύουν να υπάρχουν.
Η «θάλασσα», στην εβραϊκή και αρχαία σκέψη, συμβολίζει το χάος, το κακό, την αβεβαιότητα.
Το ότι «η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον» σημαίνει ότι το χάος και το κακό εξαλείφονται πλήρως.
Πνευματικός Στοχασμός:
Ο άνθρωπος δεν θα έχει πια να παλεύει με σκοτεινές δυνάμεις.
Δεν θα υπάρχει διαχωρισμός, δεν θα υπάρχει φόβος, δεν θα υπάρχει αβεβαιότητα.
Η δημιουργία γίνεται στέρεα, φωτεινή, οριστική, γεμάτη από την παρουσία του Θεού.
3. “Καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἰερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν…”
Ερμηνεία:
Ο Ιωάννης βλέπει τη Νέα Ιερουσαλήμ, όχι ως έργο ανθρώπων, αλλά κατερχόμενη από τον Ουρανό.
Είναι δώρο του Θεού, όχι δημιούργημα της ανθρώπινης προόδου ή τεχνολογίας.
Πνευματικός Στοχασμός:
Η Νέα Ιερουσαλήμ δεν είναι ένας απλός τόπος — είναι η Εκκλησία των σωζομένων, οι ψυχές που ενώθηκαν με τον Θεό.
Η πόλη είναι νύμφη, δηλαδή ο λαός του Θεού που έχει προετοιμαστεί για ένωση μαζί Του, με την τρυφερότητα και την πληρότητα του μυστηρίου του Γάμου.
Η “κατάβαση” δηλώνει ότι η σωτηρία είναι από άνωθεν. Δεν ανεβαίνει ο άνθρωπος μόνος του, κατέρχεται η Χάρις.
4. “ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων…”
Ερμηνεία:
Ο Θεός κατοικεί πια ορατά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει πλέον απόσταση, ούτε διαχωρισμός μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Πνευματικός Στοχασμός:
Εδώ επιβεβαιώνεται το αιώνιο σχέδιο του Θεού:
Να γίνει ο Θεός “τα πάντα ἐν πᾶσιν” (Α’ Κορ. 15:28).
Ο άνθρωπος θα ζει μέσα στην άμεση παρουσία του Θεού, όχι διαμέσου συμβόλων, μυστηρίων ή προφητειών — αλλά πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ό,τι εμποδίζει την κοινωνία Θεού και ανθρώπου (αμαρτία, φθορά, θάνατος) θα έχει εξαλειφθεί.
5. “καὶ ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν…”
Ερμηνεία:
Κανένα δάκρυ, κανένας θάνατος, καμία κραυγή ή πόνος δεν θα υπάρχει πια.
Πνευματικός Στοχασμός:
Ο Θεός δεν απλώς ανακουφίζει, αλλά καταργεί τον πόνο.
Δεν παρηγορεί μόνο τα τραύματα, αλλά εξαλείφει την αιτία των τραυμάτων.
Η λύπη, η απώλεια, το πένθος — όλα τα χαρακτηριστικά του παλαιού κόσμου — καταργούνται μέσα στην τέλεια ζωή που δίνει ο Θεός.
Η Ανάσταση δεν είναι μόνο για το σώμα· είναι ανάσταση όλης της ύπαρξης.
6. “ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα”
Ερμηνεία:
Ο Θεός διακηρύσσει ότι όλα ανανεώνονται.
Όχι εν μέρει, όχι επιφανειακά. Πλήρης ανακαίνιση όλων των πραγμάτων.
Πνευματικός Στοχασμός:
Η φράση αυτή είναι η τελική υπόσχεση:
Όλα τα ρήγματα, οι σκιές, οι τραγωδίες που σημάδεψαν τον παλαιό κόσμο θα αναγεννηθούν.
Ό,τι πικράθηκε, θα γίνει γλυκύ.
Ό,τι διαλύθηκε, θα αναστηθεί.
Το “καινὰ ποιῶ πάντα” είναι η μαρτυρία της Ανάστασης όχι μόνο του Χριστού, αλλά όλης της κτίσης.
Είναι η επιστροφή της ανθρωπότητας στη γνήσια κοινωνία με τον Θεό.
Είναι η αποκατάσταση όσων χάθηκαν.
Είναι το τέλος του πολέμου ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι —
και η αρχή της αιώνιας ειρήνης και της αγάπης.
Το έργο μας οφείλει — και δύναται — να οδηγεί εκεί:
από την πτώση και τον πνευματικό πόλεμο,
στη νίκη του Χριστού,
στην Ανάσταση της Δημιουργίας,
στην αιώνια καινή ζωή που μας υποσχέθηκε ο Θεός.
Αναλυτική Πνευματική Ανάγνωση με Πατερικό Στολισμό
1. “Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν”
Πνευματικός Στοχασμός:
Η παλιά, φθαρτή δημιουργία παύει να υπάρχει. Ο Θεός προετοιμάζει μια νέα, άφθαρτη, πλήρη Φωτός και Αλήθειας.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
“Όχι ένας άλλος ουρανός κατά φύση, αλλά η ίδια η ουσία μετασκευασμένη, λαμπρότερη και καθαρότερη· όπως και το ανθρώπινο σώμα δεν καταστρέφεται με την ανάσταση, αλλά μεταμορφώνεται.”
✥ Άγιος Μάξιμος Ομολογητής:
“Ο Θεός θα ανακεφαλαιώσει τα πάντα εν Χριστώ· και αυτό σημαίνει ότι όλη η κτίση θα ξαναπάρει την αρμονία της, λουσμένη στο άκτιστο φως της θεότητος.”
2. “ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθαν καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι”
Πνευματικός Στοχασμός:
Η φθορά, το χάος και ο φόβος εξαλείφονται παντοτινά.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Γρηγόριος Νύσσης:
“Ο Θεός δεν καταστρέφει ό,τι έχει δημιουργήσει, αλλά το οδηγεί από την κατάσταση της δουλείας στη δόξα της αφθαρσίας.”
✥ Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ:
“Η θάλασσα του κόσμου, ταραγμένη και άγρια, θα σιγήσει, όταν οι καρδιές των ανθρώπων γίνουν οι ίδιοι ναοί του Αγίου Πνεύματος.”
3. “Καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν Ἰερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν…”
Πνευματικός Στοχασμός:
Η Εκκλησία των σωζομένων, ως στολισμένη νύμφη, ενώνεται με τον Νυμφίο Χριστό.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
“Η ψυχή που ένωσε τη ζωή της με το Φως, γίνεται νέα Ιερουσαλήμ, κατοικητήριο του Θεού, προγεύεται από τώρα τη ζωή των αγίων.”
✥ Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ:
“Η Αγία Πόλις είναι η κοινωνία των καθαρμένων καρδιών· εκείνων που η φωτιά της μετανοίας τους έκανε καθρέπτες της δόξας του Θεού.”
4. “ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων…”
Πνευματικός Στοχασμός:
Η απόλυτη ενότητα Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός δεν είναι πια «εκεί», αλλά «εδώ», ανάμεσα μας.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας:
“Δεν υπάρχει ζωή για τον άνθρωπο χωρίς τη ζωή του Θεού· γι’ αυτό και η τελείωση δεν είναι άλλη από το να γίνουμε ναοί του Θεού.”
✥ Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης:
“Ο Θεός είναι Πατέρας αληθινός· όταν βρει χώρο στην καρδιά μας, στήνει εκεί το παλάτι Του και κατοικεί αιώνια.”
5. “καὶ ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν…”
Πνευματικός Στοχασμός:
Καταργούνται οριστικά ο πόνος, η λύπη και ο θάνατος.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Ισαάκ ο Σύρος:
“Στον μέλλοντα αιώνα δεν θα υπάρξει ούτε ένα δάκρυ· γιατί η αγάπη του Θεού θα σβήσει κάθε θλίψη, όπως η φωτιά λιώνει το κερί.”
✥ Άγιος Λουκάς Κριμαίας:
“Οι πόνοι του παρόντος δεν συγκρίνονται με τη δόξα που μέλλει να αποκαλυφθεί σε εμάς· και όταν δούμε το Φως Του, θα ξεχάσουμε κάθε πόνο.”
6. “ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα”
Πνευματικός Στοχασμός:
Η θεϊκή υπόσχεση ότι όλα θα ανακαινιστούν στην πληρότητα του Φωτός και της Αλήθειας.
Πατερικός Λόγος:
✥ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
“Ο Κύριος δεν έρχεται να βελτιώσει τον κόσμο· έρχεται να τον αναγεννήσει. Ο παλιός άνθρωπος πεθαίνει και ένας νέος άνθρωπος, όμοιος με τον Αναστάντα, γεννιέται.”
✥ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης:
“Η καινή κτίση είναι η καρδιά που γνωρίζει τον Χριστό. Εκεί όπου ο άνθρωπος νικά τον θάνατο με την αγάπη.”
Πνευματικός Στοχασμός:
Το όραμα της Αποκαλύψεως δεν είναι αποκλειστικά για το μέλλον.
Είναι η εσωτερική αναγέννηση που αρχίζει από τώρα —
μέσα στις καρδιές που αρνούνται το σκοτάδι, αγκαλιάζουν τον Σταυρό και προγεύονται την Ανάσταση.
Λόγος Παρηγοριάς και Ανάστασης
“ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα” (Ἀποκ. 21:5)
Αδελφοί αγαπημένοι,
εσείς που κλαίτε για εκείνους που αγαπήσατε και δεν μπορείτε πια να δείτε,
εσείς που τα δάκρυα σμίγουν με την καρδιά σας κάθε βράδυ,
εσείς που αγγίξατε το μυστήριο του χωρισμού και ο θρήνος έγινε δεύτερη αναπνοή σας —
ακούστε σήμερα όχι λόγια ανθρώπινα, αλλά φωνή ουράνια:
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.
Ο πόνος δεν είναι αιώνιος.
Τα δάκρυά σας δεν θα πέσουν στο χώμα άσκοπα.
Η ελπίδα σας δεν είναι ψευδαίσθηση.
Η Αγάπη δεν νικήθηκε.
Ο Χριστός Ανέστη — και τα πάντα αλλάζουν για πάντα.
Γιατί Εκείνος που κάθεται στον Θρόνο του Ουρανού υποσχέθηκε:
“Θα σκουπίσω κάθε δάκρυ από τα μάτια σας. Ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον. Ούτε θρήνος ούτε κραυγή ούτε πόνος.”
(Αποκάλυψη 21:4)
Αδελφοί μου,
όταν πέφτει η νύχτα και σας βαραίνει η μνήμη των αγαπημένων σας,
όταν ο κόσμος μοιάζει άδειος και οι ώρες ατέλειωτες,
θυμηθείτε:
Δεν έχασαν τη ζωή τους — την κέρδισαν.
Δεν χάθηκαν — προπορεύτηκαν.
Δεν έσβησαν — αναστήθηκαν σε ζωή άφθαρτη.
Ο θάνατος δεν έχει πια τον τελευταίο λόγο.
Ο τάφος δεν είναι πια τέλος, αλλά πέρασμα.
Το σώμα τους κοιμάται στη γη,
αλλά η ψυχή τους ζει στα χέρια του Θεού, όπου δεν υπάρχει χρόνος, πόνος, ούτε φόβος.
✥ Άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε:
“Εκείνοι που αγαπήθηκαν εν Χριστώ, ακόμη κι αν ο θάνατος τους χωρίσει για λίγο, δεν χωρίζονται ποτέ πραγματικά, γιατί είναι ενωμένοι στην αγάπη Του.”
✥ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας παρηγορεί:
“Ο θάνατος για τους φίλους του Θεού είναι απλώς ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα, όπου θα τους συναντήσουμε ξανά.”
Και ποια είναι αυτή η χώρα;
Η Νέα Ιερουσαλήμ, το καινό δημιούργημα του Θεού, όπου “η σκηνή του Θεού θα είναι με τους ανθρώπους”και όπου “ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον”.
Σκεφτείτε, αδελφοί μου:
Θα ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Θα τα κρατήσουμε στα χέρια μας χωρίς φόβο ότι θα μας τα πάρει ο χρόνος.
Θα τους κοιτάξουμε στα μάτια και θα ανασάνουμε μαζί το άφθαρτο φως της αιωνιότητας.
Δεν θα υπάρχει πια χώρος για λύπη, γιατί η χαρά θα είναι ατελείωτη.
✥ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε:
“Όπου υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, εκεί είναι και η Ανάσταση, και εκεί οι αγαπημένοι δεν χάνονται, αλλά ζουν μαζί, μέσα στο φως της αγάπης του Θεού.”
Μην αφήνετε τον θάνατο να σας κλέψει την ελπίδα σας.
Κρατήστε την πίστη ζωντανή.
Κρατήστε το όνομά τους στο στόμα σας όταν προσεύχεστε.
Κρατήστε την ανάμνησή τους ζεστή με την αγάπη του Χριστού.
Και κυρίως: μην πάψετε να περιμένετε την ημέρα της Αναστάσεως.
Θα έρθει εκείνη η ώρα.
Η σάλπιγγα θα ηχήσει.
Οι τάφοι θα ανοίξουν.
Τα κορμιά θα ενδυθούν αφθαρσία.
Οι ψυχές θα ντυθούν φως.
Και τότε:
Θα τους δούμε ξανά.
Θα τους σφίξουμε ξανά.
Θα γελάσουμε ξανά μαζί.
Και κανείς — κανείς! — δεν θα μπορέσει πια να μας χωρίσει.
Όπως λέει ο ίδιος ο Κύριος:
“Οὐκέτι δύναται ἀποθανεῖν” (Λουκ. 20:36) —
Δεν μπορούν να πεθάνουν πια.
Αδελφοί μου, ας στεγνώσουμε τα μάτια μας με το μαντήλι της Ανάστασης.
Ας σηκώσουμε τα πρόσωπά μας προς τον Ουρανό.
Ας πούμε με βεβαιότητα:
“Χριστέ Ανέστη!
Και νεκρός ουδείς επί μνήματος.”
Γιατί όσοι αγαπήθηκαν στο Όνομα Του, δεν χωρίζονται ποτέ.
Λόγος στο «Καὶ ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν»
Πόσα δάκρυα δεν έχουν ποτίσει τη γη μας!
Δάκρυα χαμένων προσώπων, δάκρυα αδικίας, δάκρυα φόβου, δάκρυα μοναξιάς.
Η ιστορία του κόσμου είναι μια ιστορία δακρύων.
Και όμως…
Στην καρδιά της Αποκαλύψεως, στην καρδιά της αιώνιας Υπόσχεσης, ακούγεται μια φωνή, δυνατή σαν άνοιξη και τρυφερή σαν μητρική αγκαλιά:
«Καὶ ἐξαλείψει πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν.»
Δεν είναι απλώς μια παρηγοριά.
Είναι μια υπόσχεση.
Όχι πως τα δάκρυα θα ξεχαστούν.
Όχι πως θα μας πουν «μην κλαίτε».
Αλλά ότι ο ίδιος ο Θεός θα σκουπίσει με το άγιο Του χέρι κάθε δάκρυ που κάποτε κύλησε από τα μάτια μας.
Κάθε δάκρυ — του παιδιού, του γονιού, του μοναχικού, του πενθούντος, του αδικημένου.
Και τότε, για πρώτη φορά,
δεν θα μείνει τίποτα που να πληγώνει την καρδιά·
τίποτα που να σκιάζει το φως.
✥ Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει:
“Κανένα δάκρυ δεν χάνεται στα μάτια του Θεού· και στον καιρό της πληρότητας, Εκείνος θα ανταμείψει με χαρά κάθε σταγόνα λύπης.”
✥ Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ μας θυμίζει:
“Η θλίψη σε αυτόν τον κόσμο είναι το σπέρμα της αιώνιας χαράς.”
Κάθε φορά που δακρύσατε μόνοι στη νύχτα —
κάθε προσευχή που έφυγε με κόπο από το στήθος σας —
κάθε στιγμή που φανήκατε αδύναμοι μπροστά στο άδικο —
όλα αυτά δεν χάθηκαν.
Τα φύλαξε ο Θεός, ένα προς ένα.
Και έρχεται εκείνη η ημέρα — εκείνη η νίκη — όπου όλα τα δάκρυα θα εξιλεωθούν με το Φως.
Κανένα δάκρυ σας δεν ήταν μάταιο.
Κάθε πόνος σας θα μετατραπεί σε χαρά άφθαρτη.
Σήμερα, λοιπόν,
όσοι κλαίτε,
να ξέρετε:
Τα δάκρυα σας γράφονται στο Βιβλίο της Ζωής.
Και η ώρα που θα έρθει, θα είναι ώρα χαράς που δεν θα τελειώνει ποτέ.
Όχι απλώς παρηγοριά —
αλλά θεϊκή υιοθεσία.
Και όταν θα σας αγγίξει το Άγιο Χέρι Του,
όχι μόνο θα στεγνώσουν τα μάτια σας,
αλλά θα πλημμυρίσει η καρδιά σας από Φως,
και θα καταλάβετε πως κανένα δάκρυ δεν ήταν άσκοπο:
όλα οδηγούσαν στη μεγάλη συνάντηση.
✥ Όπως λέει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης:
“Ο Κύριος φυλάει κάθε δάκρυ που χύθηκε με ταπεινοσύνη· και τα δάκρυα της γης θα μεταμορφωθούν σε δόξα ουράνια.”
Κλείνοντας:
Ας κρατήσουμε τα μάτια μας υγρά από προσευχή,
και τα χέρια μας υψωμένα προς τον Ουρανό.
Γιατί έρχεται Εκείνος που θα μας αγκαλιάσει,
θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας,
και θα πει:
“ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα.”
Και τότε, αδελφέ μου, δεν θα υπάρχει πια ούτε δάκρυ,
ούτε θάνατος,
ούτε πόνος·
μόνο Αγάπη που δεν τελειώνει.
Ποίημα:
“Τα Δάκρυα Που Θα Στεγνώσουν”
Πόσα δάκρυα, Κύριε, έχυσε η γη,
όπως βροχή πικρή σε άγονη γη·
δάκρυα πένθους, λύπης, μοναξιάς,
από καρδιές που δεν άντεξαν πια.
Μάτια μικρών παιδιών,
χείλη χηρών που σιγοψιθυρίζουν,
πατέρες που λυγίζουν,
μάνες που κοιμίζουν το κενό τους.
Κι όμως, εκεί, στη σιγή των ουρανών,
εκεί που τελειώνει το σκοτάδι,
Θα έρθεις Εσύ, Φως αληθινό,
να σκουπίσεις, ένα-ένα, κάθε δάκρυ.
Όχι με λόγια,
όχι με υποσχέσεις κενές·
μα με το Χέρι Σου το άγιο,
το Τρυφερό, το Σταυρωμένο.
Και τότε,
όλα τα κρυφά δάκρυα της γης
θα γίνουν μαργαριτάρια φωτεινά,
θα κρέμονται στα φτερά των Αγγέλων·
και οι καρδιές μας — ξανά παιδιά —
θα γελάσουν,
δίχως φόβο να ξανακλάψουν ποτέ.
Προσευχή:
Κύριε της ζωής και της Ανάστασης,
Εσύ που βλέπεις κάθε κρυφό δάκρυ που τρέχει στη σιωπή της νύχτας·
Εσύ που ακούς την κραυγή εκείνων που υποφέρουν και κανείς δεν τους ακούει·
Στέγνωσε, Δέσποτα, τα δάκρυα των ματιών μας·
Όχι γιατί δεν έχουν αξία,
αλλά γιατί Εσύ Υποσχέθηκες να μετατρέψεις κάθε πόνο σε χαρά,
κάθε χαμό σε συνάντηση,
κάθε μνήμη σε αιώνια ζωή.
Θυμήσου, Κύριε,
τους αγαπημένους μας που αναπαύονται κοντά Σου.
Φώτισέ τους με το άκτιστο Φως Σου,
κράτησέ τους ζεστά στην Αγκαλιά Σου,
μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα που θα σηκώσεις την κουρτίνα του θανάτου
και θα μας ενώσεις πάλι — χωρίς να μπορεί πια τίποτα να μας χωρίσει.
Στείλε, Χριστέ μου, το Άγιο Σου Άγγιγμα στις πληγές μας.
Σκούπισε τα μάτια μας.
Γλύκανε τις καρδιές μας.
Γέμισε τα σπλάχνα μας με Ελπίδα.
Γιατί Εσύ είσαι η Ανάσταση και η Ζωή,
ο Νυμφίος των δακρυσμένων ψυχών,
ο Θεός που στέκεται δίπλα στον πενθούντα και του λέει:
“Μη φοβάσαι.
Ιδού, καινὰ ποιῶ πάντα.”
Σε Σένα αφήνουμε την πίκρα μας·
και περιμένουμε τη γλυκύτατη ημέρα της Αναστάσεως·
Εκεί όπου δάκρυ δεν θα υπάρχει πλέον,
παρά μόνο Αγάπη — αιώνια, ατελείωτη, ανίκητη.
Αμήν.
Πρόσφατα Σχόλια