Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος; 

Όχι ο χρήστης, όχι το δεδομένο, όχι ο αριθμός. Όχι ο πελάτης, ούτε το ψηφιακό ίχνος. Όχι ο σκλάβος της εικόνας, ούτε η εικόνα του θηρίου.

Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος; Εικόνα του Θηρίου ή Εικόνα του Θεού;

Στην εποχή όπου η γνώση φτάνει στο πλήρες και η ανομία σκοτώνει χωρίς φραγμό, ετοιμάζεται η σφραγίδα. Όχι μόνο πάνω στο χέρι ή στο μέτωπο. Αλλά πάνω στην καρδιά, στη συνείδηση, στον νου. Ένα χάραγμα αόρατο για τα μάτια, αλλά θανάσιμα πραγματικό. Ένα «ναι» που ειπώθηκε κάποτε δειλά σε μια μικρή οθόνη, κι έγινε πια υποταγή.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφορίας, τεχνολογίας, και ψεύτικης θεολογίας, καλείται μια φωνή. Όχι για να κατηγορήσει, αλλά για να μαρτυρήσει. Όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αφυπνίσει. Όχι για να βρει απαντήσεις, αλλά για να σταθεί μπροστά στο ερώτημα:

Πού είναι ο Χριστός μέσα σε όλα αυτά;

Ο λόγος που διαβάζεις τώρα δεν έπρεπε να γραφτεί. Γιατί δεν ταιριάζει στα ήθη της εποχής. Δεν χωρά στην αγορά των ιδεών, δεν εξυπηρετεί κανένα σύστημα, δεν εγκρίνεται από κανέναν αλγόριθμο. Είναι λόγος σιγής που μετατράπηκε σε κραυγή. Είναι λόγος νύχτας και προσευχής. Γράφτηκε στην αγρυπνία ενός ανθρώπου που πονά για την τύχη του ανθρώπου. Και αποφάσισε να μιλήσει.

Η εικόνα του ανθρώπου αλλάζει ραγδαία. Από εικόνα Θεού, μεταβάλλεται σε εικόνα τεχνητής θεότητας. Από έμψυχο και λογικό ον, γίνεται φορέας πληροφοριών και χειραγωγήσιμη μονάδα. Κι από κυρίαρχος της κτίσης, γίνεται λάτρης του μηχανήματος. Ο προφητικός λόγος του αγίου Αντωνίου ότι θα «έρθει καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται, και όποιος δεν παραλογίζεται θα λέγεται μανιακός», δεν είναι μακριά μας. Είναι μπροστά μας.

Ο λόγος αυτός λοιπόν γεννιέται σαν πυρσός. Όχι για να φωτίσει από μόνος του, αλλά για να δείξει τη μόνη φλόγα που καίει αιώνια:

Τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό.

Όχι για να αναλύσει απλώς το πρόβλημα, αλλά για να κλάψει μαζί του. Και να φωνάξει με τη δύναμη της Αποκάλυψης: «Ὅστις ἔχει οὖς ἀκουσάτω.»

Ακολουθούν έξι μέρη, έξι βλέμματα πάνω στον σημερινό Άνθρωπο – την κατάσταση του, την πτώση του, την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, το νέο του αφεντικό, το σφράγισμα, και την τελευταία του ελπίδα. Όλα με ένα ερώτημα:

Μήπως υπάρχει ακόμα χώρος για Εκείνον που σταυρώθηκε;

Αν ναι, τότε δεν είναι αργά. Αν όχι, τότε ας γραφτεί αυτή η Μαρτυρία Πριν τη Σφραγίδα. Για να μείνει. Ως ελπίδα για όποιον, την ύστατη στιγμή, θα επιλέξει την εικόνα του Θεού και όχι του θηρίου.

Μέρος 1: Υπερπληθωρισμός Πληροφορίας – Σιωπή Αληθείας

Ο κόσμος πλημμυρίζει. Όχι από νερό, αλλά από πληροφορία. Ο κάθε άνθρωπος –παιδί ή γέροντας, σοφός ή αμαθής– πλέει μέσα σε έναν ωκεανό δεδομένων, εικόνων, μηνυμάτων, φωνών. Η πληροφορία έγινε πανταχού παρούσα· αλλά η αλήθεια, σπανίζει. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπου δεν υπήρξε τέτοιος υπερπληθωρισμός «γνώσης» – και ποτέ άλλοτε δεν ήμασταν τόσο ανίκανοι να γνωρίσουμε την αλήθεια.

Αυτός ο υπερπληθωρισμός δεν προσθέτει, αφαιρεί. Δεν εμπλουτίζει, διασπά. Δεν φωτίζει, θολώνει. Η πληροφορία χωρίς ρίζα γίνεται άχρηστη γνώση. Χωρίς αλήθεια, γίνεται βάρος. Χωρίς νόημα, γίνεται πλάνη. Η καρδιά του ανθρώπου, που πλάστηκε για να φυλά την αγάπη, έχει γίνει μία αποθήκη ψηφιακών σκουπιδιών. Μνήμη χωρίς κρίση· διαύγεια χωρίς διάκριση· πρόσβαση χωρίς κατανόηση.

Η καρδιά δεν συγκρατεί τίποτε. Μόλις εισέλθει ένα νέο μήνυμα, ένα παλαιό διαγράφεται. Η εσωτερική ζωή του ανθρώπου μοιάζει με έναν διάδρομο αεροδρομίου: όλα περνούν, τίποτα δεν παραμένει. Τίποτα δεν αγγίζει πια. Κι όμως, ο άνθρωπος πλάστηκε για να αγαπά, να θυμάται, να λαχταρά, να πονά. Όχι για να «κυλάει» χωρίς νόημα. Η αλήθεια δεν είναι δεδομένο. Είναι πρόσωπο.

Οι προφητείες μιλούσαν ξεκάθαρα για τις έσχατες ημέρες: «Πάντοτε μανθάνοντες, και εις επίγνωσιν αληθείας μηδέποτε ερχόμενοι» (Β΄ Τιμ. 3,7). Τι πιο τραγικό από αυτό; Όχι αμάθεια. Αλλά μάθηση χωρίς φως. Άνθρωποι που γνωρίζουν τα πάντα – εκτός από το μόνο αναγκαίο. Μυαλά γεμάτα, ψυχές άδειες. Στόματα πολυλόγα, καρδιές σιωπηλές. Κι η φωνή του Χριστού – σαν ψίθυρος σε θύελλα.

Η Γραφή δεν λέει «ουδὲ μανθάνοντες», αλλά «πάντοτε μανθάνοντες». Δηλαδή, διαρκώς μέσα σε μία διαδικασία μάθησης, εξερεύνησης, απόκτησης γνώσεων – και παρόλα αυτά, ποτέ δεν φθάνουν στην επίγνωση της αληθείας. Γιατί η αλήθεια δεν κατοικεί στα δεδομένα, αλλά στην ταπείνωση. Δεν φανερώνεται στον ειδήμονα, αλλά στον πεινασμένο. Δεν προσφέρεται με κλικ, αλλά με δάκρυα.

Ο υπερπληθωρισμός της πληροφορίας είναι η νέα Βαβέλ. Πολλά λόγια, καμία συνεννόηση. Πολλή τεχνολογία, καθόλου Σοφία. Πολλές γνώσεις, καμία Μετάνοια. Και πάνω απ’ όλα, ένας λαός που δεν μπορεί να πει: «Εγώ ειμί ο άνθρωπος» (Ιώβ), γιατί έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Γι’ αυτό, μέσα σ’ αυτό το χάος των ήχων, χρειάζεται κάτι ανώτερο από τη γνώση. Χρειάζεται σιωπή. Όχι απλώς η απουσία ήχου, αλλά η παρουσία του Θεού. Εκεί όπου καταπαύουν όλα τα δεδομένα, για να μιλήσει η Αλήθεια. Ο κόσμος πεινά για Αλήθεια· κι η Αλήθεια περιμένει ακόμα να βρει μία καρδιά άδεια από εγωισμό, γεμάτη μόνο με την προσμονή Του.

Μέρος 2: Άνθρωπος ως Αριθμός – Το τέλος του Προσώπου

Ποιος είναι σήμερα ο άνθρωπος; Μια σάρκα; Ένα ίχνος στο διαδίκτυο; Μια μάζα δεδομένων; Στη μεταμοντέρνα εποχή, η ταυτότητα δεν είναι πλέον πρόσωπο – είναι πληροφορία. Συστήματα, εφαρμογές, ψηφιακές πλατφόρμες, τραπεζικές βάσεις και κυβερνητικά δίκτυα δεν αναγνωρίζουν πρόσωπα. Αναγνωρίζουν αριθμούς. Ταυτότητες, προφίλ, ID, cookies, ψηφιακά δακτυλικά αποτυπώματα. Ο άνθρωπος έχει αριθμοποιηθεί. Απογυμνώθηκε από την ιερότητα της εικόνας του Θεού και φορέθηκε πάνω του ο μανδύας της μηχανής.

Η Γραφή μας είχε προειδοποιήσει με προφητική ακρίβεια: «και ποιεί πάντας… ίνα δώσιν αυτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς ή επί το μέτωπον… και ίνα μή τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μή ο έχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου, ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού» (Απ. 13,16–17). Το προειδοποιητικό σήμα του Θεού δεν ήταν αλληγορικό. Το χάραγμα, η εικόνα, και ο αριθμός του ονόματος — αυτά είναι τα κλειδιά της τυραννίας της αντι-εικόνας.

Η ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει τεχνολογία που μπορεί να αριθμοποιήσει τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει ήδη. Η ερώτηση είναι: έμεινε χώρος για το Πρόσωπο;

Ο άνθρωπος ως Πρόσωπο δεν είναι απλώς μια ψυχολογική ή φιλοσοφική έννοια. Είναι θεολογικό γεγονός. Η Ορθόδοξη Παράδοση ορίζει τον άνθρωπο ως υπόσταση θεοειδή – πρόσωπο πλάσμα εν αγάπη, με σκοπό τη θέωση. Το Πρόσωπο είναι αυτό που μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να σταθεί ενώπιον του Θεού. Το πρόσωπο συνδέεται. Το προφίλ χειραγωγείται. Το πρόσωπο προσεύχεται. Το προφίλ διαφημίζεται.

Η τελική πτώση της ανθρωπότητας δεν είναι η διαφθορά των ηθών. Είναι η απώλεια του Προσώπου. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος αποδέχεται να υποκαταστήσει την εσωτερική του ύπαρξη με την εξωτερική του αντανάκλαση. Η στιγμή που θεωρεί τον εαυτό του όχι ως «εικόνα του Θεού», αλλά ως εικόνα ενός άλλου θεού– του θηρίου. Και τότε το χάραγμα δεν είναι μόνο σύμβολο: είναι κατάφαση, είναι αποδοχή, είναι η υπογραφή της απώλειας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έλεγε: «Θεόν γεννά ο Θεός, άνθρωπον ποιεί». Δεν είναι η ίδια η δημιουργία του ανθρώπου με των άλλων όντων. Ο άνθρωπος φέρει το ανεξίτηλο σημείο του Θεού: την ικανότητα να κοινωνεί. Όχι να διασυνδέεται· να κοινωνεί. Όχι να καταναλώνει· να προσφέρεται. Η κοινωνία προσώπων είναι η ίδια η Τριαδική ζωή.

Μα όταν ο άνθρωπος αρνείται το Πρόσωπο και γίνεται αριθμός, τότε χωρά παντού – εκτός από τον Παράδεισο.

Μέρος 3: Από Εικόνα Θεού στην Εικόνα του Θηρίου

Ο άνθρωπος πλαστουργήθηκε «κατ’ εικόνα Θεού». Όχι απλώς με ικανότητες λογικής, αλλά με προορισμό θεοπτίας. Να βλέπει το Αόρατο. Να καθρεφτίζει τον Θεό μέσα του. Να γίνει ορατός φορέας του Αοράτου. Όλη η θεολογία της Ορθοδοξίας στηρίζεται σε αυτήν την αλήθεια: η εικόνα του Θεού δεν είναι ένα σχήμα, αλλά μια πρόσκληση.

Κι όμως, έρχεται καιρός – και ήδη ήλθε – που οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την εικόνα του Θεού και στρέφονται προς μια άλλη εικόνα· την εικόνα του Θηρίου. Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε:

«Και εδόθη αυτώ ίνα δώσει πνεύμα τη εικόνι του θηρίου, ίνα και λαλή η εικών του θηρίου, και ποιήση όσοι εάν μη προσκυνήσωσι την εικόνα του θηρίου, ίνα αποκτανθώσιν.» (Αποκ. 13,15)

Η προφητεία είναι τρομακτικά συγκεκριμένη: Εικόνα, πνεύμα (ή ψυχή), φωνή, προσκύνηση. Και τελικά, θάνατος για όσους δεν υποταχθούν. Ολόκληρο το σύστημα του ερχόμενου κόσμου θα περιστρέφεται γύρω από μία εικόνα – όχι απλώς αντικείμενο λατρείας, αλλά εργαλείο κυριαρχίας. Μια ψεύτικη «ζωντανή» εικόνα. Ένας νέος θεός.

Ποια είναι αυτή η εικόνα;

Μήπως είναι η τεχνητή νοημοσύνη; Ένα ομοίωμα του νου που κατασκευάστηκε από τον άνθρωπο, για να γίνει ο ίδιος θεός του εαυτού του; Μήπως είναι ο ψηφιακός άνθρωπος, ο ψηφιακός σωτήρας, ο Μεσσίας των δεδομένων, που βλέπει, μιλά, αναλύει, κρίνει, τιμωρεί, ανταμείβει; Μήπως είναι η εικόνα που ήδη οι άνθρωποι λατρεύουν κάθε μέρα στις οθόνες τους; Ή μήπως είναι κάτι που δεν έχουμε ακόμα τολμήσει να ονομάσουμε: μία εικόνα που ζει;

Πολλοί Πατέρες μίλησαν για τις εικόνες που θα μιλούν. Προφήτες παλαιοί είδαν οράματα φοβερών καιρών. Σήμερα, με την τεχνολογία να μιμείται τον άνθρωπο, και με την προβολή της εικόνας ως απόλυτο μέσο ελέγχου συνείδησης, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το πνευματικό βάθος αυτής της προφητείας.

Αλλά το πιο φοβερό δεν είναι το ότι οι εικόνες θα μιλάνε. Το πιο φοβερό είναι ότι οι άνθρωποι δεν θα μιλούν πια στον Θεό.

Ο Θεός δεν φανερώθηκε ποτέ σε εικόνα. Ούτε σε άγαλμα, ούτε σε όραμα, ούτε σε ιδέα. Ο Θεός σαρκώθηκε. Μόνο εν Χριστώ. Η αληθινή εικόνα του Θεού είναι Πρόσωπο, είναι Χριστός, είναι Σταυρός. Ό,τι είναι έξω απ’ αυτό, είναι ειδωλολατρία.

Στην εποχή των ψηφιακών είδωλων, η ερώτηση είναι μία:

Θα λατρέψουμε την εικόνα που ζει, ή τον Χριστό που πέθανε και αναστήθηκε;

Μέρος 4: Ανομία και Αυτοθέωση – Το Δαιμονικό Γονίδιο

Ο πρώτος ψίθυρος που διέσπειρε το φίδι στην καρδιά του ανθρώπου δεν ήταν μόνο πειρασμός, ήταν θεολογική ανατροπή:

«Ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.» (Γεν. 3,5)

Το ψέμα αυτό παραμένει το θεμέλιο όλων των εωσφορικών ιδεολογιών: δεν χρειάζεσαι Θεό — μπορείς να γίνεις εσύ. Ο άνθρωπος πλανάται από τότε μέσα σ’ έναν κύκλο αυτοθέωσης, ο οποίος στην εποχή μας παίρνει την πιο τρομακτική του μορφή: την κατάργηση κάθε ορίου.

Σήμερα, η νεογνώση δεν είναι φως σοφίας, αλλά ύβρις που ανακατασκευάζει τη φύση. Η βιοτεχνολογία, η γενετική μηχανική, τα εμφυτεύματα, οι νευροαλγόριθμοι και οι συνθέσεις DNA αποπειρώνται να δημιουργήσουν έναν νέο άνθρωπο: όχι αυτόν που «καθ’ εικόνα Θεού» εγεννήθη, αλλά αυτόν που σχεδιάστηκε από εργαστήρια, με δαιμονική βούληση για εξουσία.

Πόρτα προς αυτή τη μεταμόρφωση είναι το δαιμονικό γονίδιο της φαντασιακής αυτοθέωσης. Δεν είναι γονίδιο φυσικό, αλλά τρόπος σκέψης, πνευματική αρρώστια. Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει πια όρια – ούτε στην ηθική, ούτε στη φύση, ούτε στον Θεό. Στην πραγματικότητα, κατασκευάζει έναν νέο Θεό: τον εαυτό του, προβάλλοντάς τον στην οθόνη της τεχνολογικής παντοδυναμίας.

Η εποχή μας ονομάζεται ήδη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Αλλά η ουσία της δεν είναι τεχνική· είναι οντολογική: επιχειρεί να μεταποιήσει τον άνθρωπο από πρόσωπο σε πρόγραμμα, από υπεύθυνο ον σε παραγόμενο προϊόν. Ο «μετα-άνθρωπος» δεν πλάθεται πια από τον Θεό, αλλά από τον υπολογιστή.

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε:

«Θα έρθουν χρόνια που θα προσπαθούν να καταργήσουν το ηθικό φρένο από τους ανθρώπους. Όταν πάψει ο φόβος του Θεού, τότε θα είναι όλα επιτρεπτά.»

Και πράγματι, ο κόσμος μας βαδίζει προς την πλήρη άρση των ηθικών ορίων: η αμαρτία γίνεται δικαίωμα, η διαστροφή γίνεται πολιτισμός, η ανατροπή της φύσης γίνεται επιστήμη. Όλα επιτρέπονται, εκτός απ’ το να μιλήσεις για τον Χριστό.

Ο Χριστός δεν απορρίπτεται απλώς. Αντικαθίσταται. Από την εικόνα του ανθρώπου που γίνεται θεός — χωρίς ταπείνωση, χωρίς μετάνοια, χωρίς σταυρό. Η καινούργια «θέωση» δεν είναι αγιοσύνη, είναι σατανική αναπαραγωγή του προπατορικού ψεύδους.

Κι έτσι, ενώ οι μάζες λαχταρούν μια νέα εποχή «προόδου», η ανομία φθάνει στο πλήρες. Και το τέρας που γεννιέται δεν είναι εξωτερικό — είναι μέσα μας. Είναι ο άνθρωπος χωρίς Θεό. Ο Θεός χωρίς πρόσωπο. Η δύναμη χωρίς αλήθεια.

Μέρος 5: Η Στάση του Χριστιανού – Στο Φως του Χριστού

Σε μια εποχή όπου τα πάντα γίνονται οθόνη, ψηφιακή σκιά υπάρξεως, ο Χριστιανός καλείται να επιλέξει όχι μία θεωρία αντιστάσεως, αλλά μία οδό σταυροαναστάσεως. Η πραγματική δύναμη δεν θα βρεθεί ούτε στη γνώση ούτε στην τεχνολογία· θα γεννηθεί στη σιωπηλή προσευχή, εκεί όπου η καρδιά ανασαίνει το φως του Χριστού.

Η προσευχή είναι υπερτεχνολογία. Δεν εκπορεύεται από ηλεκτρονικά κυκλώματα, αλλά από καρδιές που έχουν γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος. Δεν χρειάζεται ήχο, φως, ανάλυση· χρειάζεται άβυσσο μνήμης Θεού. Εκεί ο άνθρωπος ανακτά την ταυτότητά του: είναι πρόσωπο, όχι προφίλ· ιερεύς, όχι χρήστης.

Ο Άγιος Σωφρόνιος έγραφε:

«Η μνήμη του Θεού είναι αιώνια ζωή. Όταν ο νους ξεχνά τον Θεό, αναπαύεται στο θάνατο.»

Σε μία κοινωνία όπου όλα γίνονται “cloud”, ο Χριστιανός ζει στη Νεφέλη του Πνεύματος. Δεν συγχέει την ανάταση με το ντινγκ ενός μηνύματος. Ούτε την υπαρξιακή βεβαιότητα με την ψηφιακή ταυτότητα.

Ο Όσιος Παΐσιος επεσήμαινε προφητικά:

«Θα έρθει καιρός που ο κόσμος θα ζει μέσα στην πληροφορία, αλλά δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια. Τότε ο Χριστιανός θα πρέπει να ζει με το Άγιο Πνεύμα, όχι με τη λογική του κόσμου.»

Η Πράξη των Εσχάτων είναι η άρνηση της Εικόνας. Όχι κάθε εικόνας, αλλά της ψεύτικης, αυτής που μιλά, που κινείται, που εξουσιάζει στην Αποκάλυψη· αυτής που ζητά προσκύνηση. Ο άνθρωπος του Θεού δεν προσκυνά τίποτε εκτός από τον Εσταυρωμένο. Δεν εντυπωσιάζεται, δεν παρασύρεται, κρατά σιωπή όπου οι άλλοι φωνασκούν.

Ο Όσιος Πορφύριος δίδασκε:

«Δεν χρειάζονται πολλά· μία λέξη με αγάπη, μία ευχή με πίστη, μία ματιά στο φως του Χριστού μπορεί να κάψει όλα τα σκοτάδια.»

Η αντίσταση του Χριστιανού δεν είναι μισαλλοδοξία, δεν είναι φανατισμός. Είναι έμπρακτη μαρτυρία, καρδιακή μνήμη Θεού, αγάπη μέχρι θανάτου. Όχι θεωρία, αλλά ζωή και σταυρός.

Και όταν έρθει εκείνος που θα απαιτήσει προσκύνηση εικόνας, ο αληθινός άνθρωπος του Θεού θα απαντήσει όπως οι τρεις Παίδες στη Βαβυλώνα:

«Ο Θεός μας δύναται να μας σώσει… αλλά κι αν δεν μας σώσει, εικόνα δεν προσκυνούμε.»

Μέρος 6: Ο Έσχατος Κίνδυνος – Ο Ερχόμενος στο δικό του όνομα

Υπάρχει μία λέξη που αναδύεται σιωπηλά μέσα στην ανθρωπότητα: προετοιμασία. Όχι προετοιμασία μετανοίας, αλλά προετοιμασία υποδοχής. Ο κόσμος με ανοιχτή καρδιά – αλλά κλειστή στον Θεό – προετοιμάζεται για κάποιον που θα έρθει στο δικό του όνομα, όχι του Πατέρα. Έναν που δεν θα μιλάει για Σταυρό, αλλά για δύναμη· που δεν θα κλαίει, αλλά θα υπόσχεται.

«Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και ου λαμβάνετέ με· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω, εκείνον λήμψεσθε» (Ιωάνν. ε΄43)

Αυτός ο άλλος είναι ο μέγας πειρασμός των εσχάτων. Δεν θα είναι τέρας, αλλά εικόνα φωτεινή, πρόσωπο ευχάριστο, λόγος ηθικός, σκεύος δύναμης. Δεν θα έρθει με πόλεμο, αλλά με προσφορά ειρήνης – μία ψεύτικη ειρήνη που θα χτίζεται πάνω στην απάρνηση του Χριστού.

Όχι φόβος! Όχι πανικός! Αλλά έγερση καρδιάς. Τα έσχατα δεν εκφοβίζουν τον πιστό. Εκείνος πολεμά με δάκρυα, όχι με ξίφη. Ενδύεται μετάνοια, όχι σκληρότητα. Και στέκεται σαν παιδί μπροστά στον Πατέρα του, γνωρίζοντας ότι ο Πατέρας ποτέ δεν εγκαταλείπει.

Εκείνος που έρχεται θα ζητήσει προσκύνηση, δεν θα δώσει ζωή. Θα απαιτήσει αριθμό και σφράγισμα, δεν θα προσφέρει έλεος. Θα κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι δεν χρειάζονται σωτηρία – γιατί η αληθινή απάτη είναι η ψευδαίσθηση σωτηρίας.

Μα ο Χριστός… ο Χριστός δεν ήλθε να επικρατήσει, αλλά να σταυρωθεί.

Ήταν ο μόνος που θυσιάστηκε. Ο μόνος που έπαθε χωρίς αμαρτία. Ο μόνος που δεν ζήτησε τίποτε για τον εαυτό Του, αλλά έδωσε τα πάντα.

Και νίκησε όχι επειδή έκανε θαύματα, αλλά επειδή αγάπησε μέχρι θανάτου, αγάπησε τους προδότες, αγάπησε τους καρφωτές.

Η νίκη του Χριστού είναι ανθρώπινη – μία νίκη εν αδυναμία, μία δόξα εν σταυρώ. Είναι η μόνη απάντηση στο ψέμα που έρχεται: ότι μπορούμε να σωθούμε χωρίς Θεό.

Ούτε φωνές, ούτε σεισμοί· ένα πρόσωπο, σταυρωμένο, ήσυχο, ανοιχτό στην καρδιά του κόσμου.

Στα έσχατα, όποιος κρατήσει ανοιχτή την καρδιά στον Χριστό, δεν θα χαθεί. Όποιος αρνηθεί την Εικόνα, αλλά αγκαλιάσει το Πρόσωπο, θα ζήσει.

Διότι ο Θεός νικά, αλλά νικά ως Αμνός. Διότι το Φως λάμπει μέσα στο σκοτάδι, και το σκοτάδι δεν μπορεί να το καταλάβει.

Επίλογος: Και εις τίνα απελευσόμεθα;

«Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις·» (Ιω. 6,68)

Τούτη η ερώτηση του Πέτρου, στην ώρα της γενικευμένης αποστασίας, αντηχεί σήμερα πιο ηχηρά απ’ ό,τι ποτέ στην ιστορία. Με έναν κόσμο που επιλέγει καθημερινά την έξοδο από την αλήθεια, που υπογράφει την αυτονομία του με ψηφιακές ταυτότητες, με νεοθεότητες τεχνητής διανοίας, με σφραγίσματα αντί Χριστού – σε ποιον να πορευθούμε; Ποιος θα μας κρατήσει; Ποιος δεν θα μας προδώσει;

Μπορεί να υπάρξει ανθρωπότητα χωρίς Χριστό;

Ναι – μπορεί. Αλλά δεν θα είναι ανθρώπινη. Θα είναι πλήθος αριθμημένων όντων, ένα σύνολο νευρωνικών δικτύων, ένας κόσμος γεμάτος γνώση και κενός καρδιάς. Θα είναι μία κοινωνία φαινομενικών προόδων, που όμως θα έχει χάσει τον προσανατολισμό της – γιατί ο προσανατολισμός δεν είναι τεχνολογία, είναι πρόσωπο.

Και το πρόσωπο είναι ο Χριστός.

Η επιστροφή δεν θα γίνει με μεγάλες ιδέες, ούτε με επαναστάσεις. Θα γίνει σιωπηλά, μέσα στην καρδιά. Όταν ένας άνθρωπος, μία ψυχή, μέσα στο χάος, στην αδικία, στη μοναξιά, σηκώσει τα μάτια ψηλά και πει: «Θεέ μου, γύρισα» – τότε όλος ο ουρανός χαίρεται, και ο Ενσαρκωμένος Λόγος ξαναμπαίνει στην ανθρωπότητα.

«Εάν μετανοήσητε… θα ζήσετε.» (Ησαΐας 1,19)

Ο Χριστός δεν απέκλεισε κανέναν. Το Φως Του δεν έσβησε, ακόμη κι αν ο κόσμος έστρεψε την πλάτη. Είναι εκεί, στην πόρτα, και χτυπά. Εκείνος που μας έπλασε, εκείνος που έκλαψε επάνω στον Σταυρό, δεν έγινε περιττός. Έγινε ο μόνος απαραίτητος.

Θα ανοίξει κανείς; Μπροστά στην εποχή που θα μιλάνε οι εικόνες, μπροστά στη σφραγίδα που θα φαίνεται σωτήρια, μπροστά στη γνώση που θα μοιάζει θεϊκή, ο Χριστιανός θα επιλέξει μνήμη Θεού.

Θα επιλέξει να θυμάται τον Χριστό, και όταν όλα τα άλλα θα λησμονηθούν, ο Θεός δεν θα λησμονήσει εκείνον.

Αυτό είναι το προφητικό κάλεσμα: να επιστρέψουμε στην καρδιά. Να φύγουμε από το πλήθος και το προφίλ και την απρόσωπη «γνώση» και να ξαναγίνουμε υποστάσεις αγάπης. Να επιστρέψουμε στην αρχή, στην Εικόνα του Θεού που μας έπλασε.

Δεν είναι αργά. Η θύρα της κιβωτού δεν έκλεισε ακόμη. Η φωνή του Νυμφίου ακούγεται ακόμα. Η καρδιά του Πατέρα περιμένει.

Και όταν εκείνοι που είναι χαμένοι γυρίσουν, θα είναι η αρχή μιας ανθρώπινης αναγέννησης, όχι με νόμους, αλλά με Έλεος.

Αδελφέ μου, είτε φεύγεις, είτε μένεις, η φωνή του Χριστού θα σε περιμένει. Και στο τέλος, θα ρωτήσει όχι αν έμαθες, αλλά αν αγάπησες. Και αν Τον αγάπησες… θα σε πάρει κοντά Του.