O πατέρας των ΑΘΛΙΩΝ προύει το καμπανάκι αππο το 1800
Φυσικά και δεν εννοούσαμε ποτέ ότι θα πρέπει να γίνετε ένας νεκρός, χωρίς συναισθήματα άνθρωπος, αδιάφορος για τον γείτονά σας ανεξαρτήτως φύλου με λίγα λόγια ένας νεκρόφιλος άνθρωπος.
Δυστυχώς μετά από χρόνια μελέτη της ανθρώπινης ψυχής καταλήξαμε ότι η επιχείρηση αναζήτηση πλούτου με κάθε τρόπο, σαν αυτούς που σας αναφέραμε, απαιτεί έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα ανθρώπου από τον οποίο έπασχαν πολλοί ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο Φρομμ μάλιστα στο βιβλίο του Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ[1] αναφέρει σαν πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο αυτής της ανωμαλίας που αγγίζει τα όρια της ψύχωσης και ξεπερνά κατά πολύ τη νεύρωση, τον Αδόλφο Χίτλερ.
Τις απαρχές αυτής της έκδηλης νεκρόφιλης εξέλιξης του Αδόλφου τις βλέπει να βρίσκονται στην κακοήθη αιμομεικτικότητα που χαρακτηρίζει την πρώιμη σχέση του με τη μητέρα του. Μια μητέρα σχεδόν απόμακρη και καθόλου ελκυστική προς έναν μάλλον βίαιο πατέρα, η οποία όλο της το ενδιαφέρον και τη ζεστασιά σε βαθμό αιμομεικτικό έστρεφε πάνω από όλα τα παιδιά της προς τον μικρό Αδόλφο. Αυτή η αμοιβαία προσκόλληση μητέρας-γιου σε βαθμό άκρατου σαδομαζοχιστικού τύπου, τον μετέτρεψε σε υπερφίαλο ναρκισσιστή, σε έναν νεκρόφιλο που δεν υπολόγιζε, αλλά περιφρονούσε και μισούσε όχι μόνο τους Εβραίους αλλά και τους Γερμανούς και όλο τον κόσμο, ιδίως όταν αποτύγχανε στην επιβολή των σχεδίων τους στους άλλους. Ξέφευγε τότε στην φαντασία και στο ασύλληπτο πάθος να σκορπίσει το θάνατο και στην οδύνη σε οποιονδήποτε του αντιστεκότανε. Ο Ιάν Κέρσοου για παράδειγμα λέει ότι στην υποχώρηση των γερμανικών στρατιωτών από την Ρωσία όταν έχασε τη μάχη του Στάλινγκραντ, εξέδωσε διαταγή κάθε Ρώσο που θα συνελάμβαναν αιχμάλωτο άνδρα, γυναίκα, παιδί ή γέροντα να τον σκοτώνουν επί τόπου.
Τα ίδια είπε κι έκανε όταν είδε ότι το τέλος της Γερμανίας είναι κοντά και το Βερολίνο από στιγμή σε στιγμή πέφτει στα χέρια των εχθρών του. Οι διαταγές τους ήταν εξωφρενικές πχ. “Κάψτε το Παρίσι”. Υποστήριζε δε βυθισμένος στον άπειρο ναρκισσισμό του, ότι δεν απέτυχε ο ίδιος αλλά οι Γερμανοί που ήταν ανάξιοι να ακολουθήσουν τις διαταγές και τις οδηγίες του “και τους άξιζε να υποστούν τη συντριβή και την ήττα για να τιμωρηθούν γι’ αυτό”.
Γενικά ο νεκρόφιλος χαρακτήρας είναι μια ακραία μορφή διεστραμμένου που σπάνια βλέπουμε σε όλο του το φάσμα. Δεν είναι κατ’ ανάγκη ο διεστραμμένος που επιζητεί συνουσία με ένα ψυχρό, πτώμα. Μιλάμε ως επί το πλείστον για τον λανθάνοντα νεκρόφιλο. Αυτόν που είναι ερωτευμένος όχι με τον άνθρωπο, με τη ζωή αλλά με την ψυχρή ύλη κατ’ εξοχήν το χρυσίον. Πρόκειται για ανθρώπους που εξομολογούνται στον ανακριτή ότι σκότωσαν με 40 μαχαιριές έναν άνθρωπο για να του κλέψουν την τσάντα ή το κινητό και να το πουλήσουν για λίγα ευρώ,
Στην σημερινή κουλτούρα της αλλοτρίωσης, του ανταγωνισμού για τη συσσώρευση πλούτου, των τραπεζιτών μαφιόζων, που δεν δίνουν δεκάρα αν λιμοκτονούν, αυτοκτονούν, σφαγιάζονται άνθρωποι για να πλουτίσουν αυτοί, οι συνθήκες για την καλλιέργεια και ανάπτυξη τέτοιου χαρακτήρα βρίσκονται στο ζενίθ τους.
Λανθάνοντα γνωρίσματα του νεκρόφιλου χαρακτήρα τα οποία συχνά γίνονται αντικείμενα θαυμασμού και μίμησης είναι η καταστροφή έργων τέχνης, ο θάνατος ζώων, όπως πρόσφατα βρέθηκαν στην Κρήτη 4 κουτάβια με πολτοποιημένα τα κεφάλια τους, άνθρωποι που δείχνουν ενδιαφέρον για θλιβερά γεγονότα θανάτους και φόνους. Συνηθίζουν περιπαθώς να συχνάζουν σε κηδείες ακόμη και αγνώστων ανθρώπων, συζητούν με μεγάλη ευχαρίστηση τις δημοσιευμένες ειδήσεις που αφορούν εγκλήματα, ατυχήματα, αρρώστιες και κάθε λογής θανάτους συνανθρώπων τους. Το χαίρονται ιδιαίτερα να μιλούν με τις ώρες και φαντασιώνονται ότι συμμετέχουν σε τέτοιες σκηνές αν όχι να τις προκαλούν. Επισκέπτονται συχνά τα νεκροταφεία, ο δολοφόνος της νεαρής εφοριακού σύχναζε στα νεκροταφεία, δείχνουν προτίμηση στα σκούρα ρούχα , αντί τα ζωντανά και τα βρώμικα κουρέλια, κι έχουν εμφανή κλίση προς τις άσχημες μυρουδιές, απολαμβάνουν τη μυρουδιά των ούρων, της σήψης, των κοπράνων των λερωμένων από εκκρίσεις εσωρούχων, τα γλύφουν ακόμη και τα φορούν οι ίδιοι με απόλυτοι ευχαρίστηση. Με δυο λόγια τα πράγματα κυβερνούν τον άνθρωπο, η κτήση εξουσιάζει την ύπαρξή του, ο χρυσός, ο άργυρος, οι μετοχές, τα ομόλογα, τα νεκρά αλλά αποθησαυριστικά αντικείμενα είναι το κέντρο της ζωής του. Οι θυρίδες των τραπεζών περιέχουν το απόσταγμα της ζωής του, οι καταθέσεις του στις τράπεζες είναι το νέκταρ που του δίνει κουράγια να υπάρχει. Είναι ο χαρακτήρας του βιομήχανου, του πετυχημένου επαγγελματία ή του πολιτικού που δημιουργεί σχέσεις για να προάγει τις επιχειρήσεις και να αυξάνει τα κέρδη του κι όχι από αγάπη και ενδιαφέρον για ανθρώπινη φιλία κι επαφή.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ζουν μόνο για να πλουτίζουν μετά μανίας. δεν ξέρουν να γελούν με την ψυχή τους, δεν είναι καθόλου αυθόρμητοι. Το γέλιο τους είναι μια γκριμάτσα, άψυχο και συνοδεύεται με την ακινησία του υπόλοιπου προσώπου και το ανέκφραστο της όψης του. Δεν γελούν σχεδόν ποτέ μόνο χαμογελούν.
Η γλώσσα τους περιέχει σε μεγάλη αναλογία λέξεις κοπρολαλίας, “άντε χέσε”, “χέσε μας ρε!” ουρογεννητικής και σεξουαλικής αργκώ, “δεν γαμ…” “άντε γαμηθ… κουράδες”, κ.λπ. αναφορές στο θάνατο, “δεν πάτε να πεθάνετε όλοι σας ρε;” οι εκφράσεις τους συνοδεύονται από χυδαίες βλαστήμιες κυρίως για τα θεία.
Στον πολιτικοκοινωνικό τομέα υποστηρίζουν κόμματα βίας, φασιστικά, αναρχικά, υποστηρίζουν τη χρήση βίας, στρατιωτικής επιβολής για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα αλλά και για να προστατευθούν οι περιουσίες τους, οι θησαυροί τους και αιτούνται πάντοτε τον αυστηρότερο έλεγχο της αστυνομίας, την ανάγκη να υπάρχουν κάμερες παντού, και την επιβολή της ποινής του θανάτου. Ακόμη και στα όνειρά τους, που δεν θα φτάσουν ποτέ στο γραφείο του ψυχαναλυτή, βλέπουν επαναλαμβανόμενες σκηνές φόνων, θανάτων, διαμελισμούς πτωμάτων, φέρετρα, διανθισμένα με ρομπότ που και μηχανικά όντα που αντικαθιστούν τον ζωντανό άνθρωπο ή τα ζώα.
Ως προς τη γένεση του νεκρόφιλου χαρακτήρα ο Φρομμ[2] αναγνωρίζει ότι δεν ξέρουμε πολλά. «Δεν είναι ξεκαθαρισμένο αν είναι συνδεδεμένες με το σεξ και επομένως βιολογικά καθορισμένος οπότε επηρεάζεται η ανάπτυξη της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, και επομένως λίγα μπορούν να γίνουν για την βελτίωση του νεκρόφιλου χαρακτήρα. Επιμένουμε δε ότι ελάχιστες φορές θα ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο, ψυχίατρο ή ψυχαναλυτή. Υπάρχουν εντούτοις προτάσεις που εισηγούνται ότι τα ευρήματα αυτά είναι ίσως συνδεδεμενα μ το φύλο. Το εργαστήριο και οι γενετικές μελέτες δεν παρήγαγαν ενδείξεις που να εικάζουν τη σύνδεση της νεκροφιλίας με το σεξ»[3].
Μάλλον πρέπει να δεχτούμε έναν πολυδιάστατο τρόπο γένεσης του νεκρόφιλου χαρακτήρα, ένα άψυχο, νεκρόφιλο οικογενειακό περιβάλλον θα αποτελέσει συχνά παράγοντα για το σχηματισμό νεκρόφιλου χαρακτήρα όπως και της σχιζοφρενιογόνου ψύχωσης. Η έλλειψη ζωντανών ερεθισμάτων, η απουσία ελπίδας, το να ζει κανείς και να μηρυκάζει το παρελθόν (όπως η μις Χάβισαμ στο έργο του Καρόλου Ντίκενς «Μεγάλες Προσδοκίες»), το καταστροφικό ρεύμα και η διαμορφούμενη πορεία της κοινωνίας και του πολιτισμού μας προς έναν άψυχο, χωρίς συναισθήματα κυβερνητικό άνθρωπο-ρομπότ, εγκλωβισμένο μέσα στον υπολογιστή του, το κινητό του θύμα του ιντερνέτ και της πολυπληροφόρησης δημιουργεί τις βάσεις για να δομηθεί ο πρωκτικός-αποθησαυριστικός χαρακτήρας και να τυποποιηθεί σαν καλούπι κοινωνικό προς μίμηση και ταύτιση. Έτσι αλίμονο προωθείται οι νεκροφιλία. Αν συνυπάρχουν και κάποιο γενετικοί παράγοντες, εδώ ο Φρομμ εννοεί μια γενετικά επιβεβλημένη προδιάθεση για ψυχρότητα που εμποδίζει το παιδί να αναπτύξει είτε αγόρι είτε κορίτσι μια θερμή προσκόλληση στη μάνα του στις απαρχές της ζωής, κατά την βρεφική και νηπιακή ηλικία, όλα αυτά μπορούν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη γένεση της νεκροφιλίας.
Θα πρέπει να αναφέρουνε και την υπόθεση της κακοήθους αιμομεικτικότητας μάνας γιούθ, σαν αποτέλεσμα παθολογικής λύσης της Οιδιπόδειας σύγκρουσης. Δηλαδή πρόκειται για μια παθολογική προσκόλληση του παιδιού προς μια ψυχρή, απωθητική, νεκρόφιλη μάνα, ένα μητρικό πρότυπο που δημιουργεί τρομερό φόβο στο παιδί της, πιο έντονο από το φόβο του ευνουχιστή πατέρα[4]. Σαν αποτέλεσμα αυτών των ερεθισμάτων «το άτομο με ανεπτυγμένη την κακοήθη αιμομεικτικότητα θα προσπαθήσει να συνδεθεί με τους πιο καταστροφικούς δεσμούς με τους ανθρώπους, όπως είναι ο σαδιστικός έλεγχος πάνω στους άλλους, (φανταστείτε σε τι επικίνδυνο τέρας θα μετατραπεί αν κερδίζει άφθονο χρήμα κι έχει στη διάθεσή του απεριόριστο πλούτο), θα επιβιώνει με αποκλειστικό σκοπό την ικανοποίηση του ναρκισσισμού του, «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ ΚΙ ΑΝ ΟΧΙ ΦΥΛΑΧΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΟΥ!».
Αν πάντως το άτομο αυτό πετύχει επαγγελματικά , κοινωνικά κ.λπ. υπάρχει η πιθανότητα εφόσον εκτονώνει την ασίγαστη, απροσμέτρητη καταστροφικότητά του με πιο εκλεπτυσμένους και αποδεκτούς από το σύνολο τρόπους να μην εκφραστεί ποτέ ανοιχτά. Μια τέτοια περίπτωση περιγράφει η Lauren Weisberger στο βιβλίο της «The Devil Wears Prada»[5] περιγράφοντας την θρυλική Μιράντα Πρίστλη,ειδική στην επίδειξη της απόλυτης αλαζονείας και στην κατατρομοκράτιση του προσωπικού που είχε στη δούλεψή της.
Παρόμοιες νεκρόφιλες τάσεις, ακόμη χειρότερα, είναι δυνατόν να εμφανιστούν στις μάζες ιδιαίτερα όταν ευρεθούν κάτω από την υποβολή ενός νεκρόφιλου πολιτικού η στρατηγού. Έτσι οι φύλακες των στρφατοπέδων συγκεντρώσεως επί Χίτλερ και οι πραιτωριανοί του, οι Ες-Ες, είχαν πετύχει να στραγγαλίσουν μέσα τους τη ζωή κι απ’ τα άδυτα του Ασυνειδήτου τους άφησαν να βγει όλη η Κόλαση των ενστίκτων της καταστροφής και του θανάτου επί ατομικού όσο και ομαδικού επιπέδου (το αποκαλούμενο Collective Unconscious).[6]
Ας μην μας ξενίζει ότι όπως 8 με 10 άνθρωποι κατέχουν πεισματικά τον πλούτο όλης της ανθρωπότητας, ένα 10 με 15% των ανθρώπων που μας πειριβάλλουν και κινπούνται ανάμεσά μας είναι σε θέση να εκδηλώσουν νεκρόφιλες τάσεις και να μεταδώσουν την καταστροφικότητα που τους διακατέχει στις μάζες με γεωμετρική πρόοδο όπως ισχυρίζεται ο Γουσταύος Λεμπόν, ο Φρόϋντ και εμείς.[7]
Δεν διστάζουμε να υποστηρίξουμε ότι σε κάθε δικτατορικό καθεστώς, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων όπως η σημερινή, βλέπουμε την εμφάνιση νεκρόφιλων χαρακτήρων να πλεονάζουν, να ξεχωρίζουν και να καταλύουν κάθε δημοκρατικό θεσμό, κάθε ίχνος δικαιοσύνης και δίκαιης αντιμετώπισης των απλών, ανθρώπων οι οποίοι καταδυναστεύονται από τους ελαχίστους.
Η σημερινή Βουλή των Ελλήνων φαίνεται να αποτελείται από ανάλγητους πολιτικούς που κάνουν το μαύρο άσπρο και σαδιστικά εμμένουν ότι τα μνημόνια και τα επιβαλλόμενα προεδρικά διατάγματα, η μετατροπή του δημοψηφίσματος από ΟΧΙ σε ΝΑΙ, οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, η δυστυχία και ο πόνος που οδηγεί στις αυτοκτονίες, στη γιγάντωση της μετανάστευσης επιστημόνων στο εξωτερικό και στην κορύφωση του δημογραφικού προβλήματος, είναι για το καλό μας. Φυσικά πάνω από ‘όλα είναι καλό για την τσέπη τους. Αλλά η σαδιστική τους διάθεση αποδεικνύει τη σοβαρότητα του ενυπάρχοντος νεκρόφιλου στοιχείου μέσα τους. Στοιχείο που προϋπήρχε από τη μεταπολίτευση κυρίως και μετά αλλά ήταν υποκρυπτόμενο. Τώρα μετά το 2009 βγήκε σε όλο του το μεγαλείο στην επιφάνεια χωρίς συγκάλυψη όπως παλιά. Πλούτιζαν οι πολιτικοί και οι μεταχουντικοί επιχειρηματίες και τότε αλλά με πιο συγκεκαλυμμένο και κρύφιο τρόπο. Μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου η νεκροφιλία και η μανία τους να διατηρήσουν την εξουσία για την αποθησαύριση πλούτου και δόξας, ξεπέρασε κάθε όριο.
Μαριονέτες του συστήματος κρύβουν το νεκρόφιλο σαδομαζοχιστικό τους πρόσωπο με μια επίφαση δημοκρατίας και ψευτοελευθερίας.
Σκοπός μας έιναι να αναδείξουμε την νεκρόφιλη τάση αυτών των μαριονετών του συστήματος και της Ε.Ε. η οποία ελάχιστα διαφέρει από μια συγκεκαλυμμένη δικτατορία με επίχρισμα δημοκρατικό. Γεγονός που κάθε δικτατορία επιδιώκει να δείξει για να διατηρηθεί όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία.
Αν θέλετε να πλουτίσετε εσείς και τα παιδιά σας γίνετε σαν αυτούς. Εκμηδενίστε τον Ηθικό Νόμο μέσα σας και ταυτιστείτε μαζί τους. Ειδάλλως βρείτε τον τρόπο, ενωθείτε να τους ανατρέψετε.
[1] Φρομμ Έριχ: “Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ”, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1977.
[2]Του ιδίου, ό.π.π., σελ 531.
[3]Stoller. J. Robert: Gender Identity” Comprehensive textbook of psychiatry, page 1403 Vol. II.
[4]Μια τέτοια περίπτωση αναφέρουμε στο βιβλίο μας Γεωργίου Ευαγγελάτου: «ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΕΣ ΑΠΑΤΕΣ, Πώς να προστατεύσετε το πορτοφόλι σας και τη ζωή σας», Εκδόσεις ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΑ, του δολοφόνου Αντρέι Τσικατίλο, ή αλλιώς ο κόκκινος αντεροβγάλτης του Ροστώβ, σς. 14-16.
[5] Lauren Weisberger: “Ο Διάβολος φορούσε Prada”, Εκδόσεις Λιβάνη 2007
[6] Πρόκειται για το ομαδικό ασυνείδητο, ενοχοποιούμενο για άπειρες πράξεις βίας κι εγκληματικότητας στο διάβα της ιστορίας. Αυτό που εξισώνει έναν καθηγητή του Νόμπελ με έναν παπουτσή και τους ωθεί αμφότερους να προβούν στις πιο αποτρόπαιες πράξεις είτε πρόκειται για έναν Μέγκελε είτε για έναν απλό ανθρωπάκο.
[7]Γεωργίου Ευαγγελάτου: «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ», Εκδόσεις –Διακίνηση ΑΠΑΝΤΑ ΚΟΙΝΑ, Αθήνα 1989.
Πρόσφατα Σχόλια