Άγιος Βασίλης ή Santa Claus ή Santa ένα επινόημα του βάρβαρου αστικού συστήματος σύμβολο υλικής κατανάλωσης, αγοράς προϊόντων για ν’ ανεβαίνει ο τζίρος στις γιορτές και διατροφικής ευωχίας. Μέρος 1ο

Ποιος θα το φανταζότανε! Ο συμπαθής, στρουμπουλός γεράκος με τη μεγάλη κοιλιά, τα μακριά γένια, και τα γυαλιά που σε κοιτάζει γεμάτος καλοσύνη στα κόκκινα ντυμένος και με το απαραίτητο κόκκινο σκουφί και βγάζει τη γνωστή κραυγή «Χοχοχοχοχό, για να δούμε τι δώρα έφερε ο Αι-Βασίλης για τα παιδιά στο σπιτικό αυτό!» στην ουσία είναι κατασκεύασμα του αστικού κόσμου και τρόπου ζωής.

Αι Βασίλης το όνειρο των παιδιών, της παιδικής μας ηλικίας

Κι όμως έτσι είναι, αν και η ιστορία του ξεκινάει από τα ορθόδοξα, σεμνά και αδύνατα σκελετωμένα πρότυπα των Αγίων μας Άι Νικόλα και Άι Βασίλη, αμφότεροι διαπρέψαντες στην φιλανθρωπία και στην προσφορά στους αδυνάτους καμία σχέση δεν έχει με τον Άγιο Βασίλη κι ας τον ονομάζουμε έτσι.

Δύο διαφορετικά πρότυπα όσο διαφορετικός είναι ο αστικός τρόπος ζωής από τον ορθόδοξο.

Σε μερικές περιοχές της γης τον λένε και Σαίντ Νίκολας (Saint Nikolas) προφανώς τον αποκαλούσαν και Σαιντ Νικολάους, Σάντα Νικολάους, Σάντα Κλάους, και του έμεινε τελικά το Santa Claus.

Μπορείτε να φανταστείτε τη γιαγιά σας να κρεμάει κάλτσες γύρω–γύρω στο περβάζι του τζακιού σας, αν υπάρχει και να προσδοκάει τον Αη Βασίλη να έρθει με τους ταράνδους του από την καμινάδα που με δυσκολία χωράει το κοντάρι του καπνοδοχοκαθαριστή, για να φέρει δώρα στα εγγόνια; Αυτή η γιαγιά που αυτή στα παραμύθια της μιλάει για ήρωες, άγγελους, καλλικαντζαραίους κ.λπ. μορφές από την ελληνική μυθολογία και ιστορία; Γι’ αυτό και η γιαγιά είναι πεπεισμένη ότι ο κοκκινοφορεμένος χοντρούλης επισκέπτης των εορταστικών χριστουγεννιάτικών ημερών δεν είναι Έλληνας. Κι όμως επειδή ξέρει ότι έχει επιβληθεί σαν συνήθεια κι έθιμο στην ελληνική κοινωνία και θα χαλάσει τη διάθεση των παιδιών, δεν διαμαρτύρεται και αποδέχεται το νεοεπιβληθέν από τη δεκαετία του 1950 και μετά πρότυπο του Αι Βασίλη.

Χάος επικρατεί στο πότε έρχεται· την παραμονή των Χριστουγέννων ή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς; ανήμερα τα Χριστούγεννα ή ανήμερα την Πρωτοχρονιά; Κάποιοι γονείς τα βάζουν τα δώρα κάτω από το στολισμένο δένδρο, άλλη συνήθεια που επικράτησε από τη δεκαετία του 50 και πέρα, το βράδυ των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς. Έχουμε πολλά να σας πούμε και για το πότε να παρουσιάζονται τα δώρα και να προτείνουμε για τον Σάντα Κλάους. Αλλά στο τέλος της αναγκαίας τούτης έρευνας.

Μέσα στο γιορτινό χάος και την πολιτισμική πλημμυρίδα που επικρατεί στο θέμα της προέλευσης και ταυτότητας αλλά και της εμφάνισης του Σάντα Κλάους, Αι Βασίλη σαν Αγίου των Χριστουγέννων ο οποίος έχει αναλάβει να εκπληρώνει τις ευχές και τις ελπίδες για δώρα τη μαγική κι αξεπέραστη βραδιά των Χριστουγέννων, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο Santa Claus –ξεκάθαρα πράγματα– δεν έχει καμιά σχέση με τον Άγιο Βασίλη τον οποίο εορτάζουμε έτι κι αλλιώς την 1^η Ιανουαρίου την 1^η ημέρα του Χρόνου.

O δικός τους, ο αστός Santa Claus  μένει σε ένα χωριό (έχει γίνει μάλιστα διάσημο από τα κατευθυνόμενα αστικά ΜΜΕ) της Φινλανδίας και πριν σας το αποκαλύψουμε θα σας παρουσιάσουμε μια διαφήμιση κάποιου από τα πολλά, ταξιδιωτικού πρακτορείου που συμβουλεύει τους ονειροπόλους και λεφτά έχοντες τουρίστες τα κάτωθι:

*Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο κρεβάτι, αναφέρεται 6 φορές. Εκεί  είναι εστιασμένο το ενδιαφέρον του πράκτορα και φυσικά ένα μεγάλο μ΄ρος της κερδοσκοπικής προπαγάνδας. Απόλυτα χριστιανικά Χριστούγεννα, έξω από κάθε υποψία εκκλησίας και σωτηριολογικού περιεχομένου.

Αυτός λοιπόν ο Santa Claus είτε μένει στο Βόρειο Πόλο, είτε στο Λέβι Ροβιανέμι μετακινείται με έλκηθρο που το σέρνουν 6 έως 8 τάρανδοι που πετάνε και περιστοιχίζεται από νεράιδες και ξωτικά κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας καλικαντζαράκια. Είναι με λίγα  λόγια ο Σαιντ Νικλάους (Αη Νικόλας) πλαισιωμένος με τους Βορειοευρωπαϊκούς θρύλους των Βίκινγκς, και με τελική μεταμφίεση φιλοτέχνηση Βορειοαμερικάνικη όπως θα δούμε παρακάτω. Γι’ αυτό επειδή οι προτεστάντες δεν πιστεύουν σε αγίους και έχουν εκμηδενίσει την αξία τους σε αντίθεση με τα ορθόδοξα πρότυπα που είναι οι άγιοι για μας, δεν τους εμπνέουν κανένα σεβασμό. Γι’ αυτούς απλώς «ήταν κάποιοι  καλοί άνθρωποι», ούτε πιστεύουν στην αφθαρσία των σωμάτων πολλών εξ αυτών, μπουχτισμένοι δικαιολογημένα, από την απάτη των καλογήρων και πολλών ιερέων της μεσαιωνικής καθολικής εκκλησίας οι οποίοι πουλούσαν ακόμη και τα κόκαλα της νυχτερίδας σαν φυλακτάρια και οστά αγιών.

Έμειναν λοιπόν κάποια απομεινάρια μνήμης του Αη Νικόλα (Κλάους) στους Προτεστάντες των κρατών της Βόρειας Ευρώπης της Κοινής Αγοράς (και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως θέλουν να μας πείσουν ότι είναι, είμαστε), δηλαδή στους Δανούς, Σουηδούς, Νορβηγούς, Φινλανδούς ιδιαίτερα όμως στους Ολλανδούς  και Γερμανούς, σαν φοκλορική φιγούρα στη λαϊκή φαντασία, (ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και τα παραμύθια του έπαιξαν όχι μικρό ρόλο σ’ αυτό) χωρίς όμως να υπάρχει ίχνος εκκλησιαστικής σημασίας ή σχέσης με την πίστη. Αυτό άλλωστε φαίνεται από το μεγάλο φαγοπότι των διαφημίσεων που προβάλλονται στη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων εκπομπών στην τηλεόραση. Τίποτα παραπάνω από ένα κοινό πρόγραμμα επίδειξης παιχνιδιών συνήθως φανταχτερών, ηλίθιων κατασκευών, με ελάχιστη πρωτοτυπία και ωραίων πλουσιοπάροχων εδεσμάτων.

Οι Ολλανδοί λοιπόν αποικιοκράτες, είναι αυτοί που θα φέρουν το έθιμο του Σάντα στο Νέο Άμστερνταμ στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Και ξέρετε ποιο είναι αυτό το Άμστερνταμ μετά την κατάληψή του από τους Βρετανούς το 1660; Η γνωστή μας Νέα Υόρκη το Empire State, όπως υπερηφανεύονται να αποκαλούνται οι Νεοϋορκέζοι. Όμως μέχρι και την βρετανοποίηση του Νέου Άμστερνταμ δεν υπάρχουν ενδείξεις που να συνδέουν τον στρουμπουλούτσικο άγιος με γιορτές, δώρα και πανηγύρια.