Περίπτωση πρώτη:
ΙΑΠΩΝΑΣ ηπατολόγος για τον θάνατο του Χριστόδουλου: «ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΟΣ καρκίνου το συναντάμε μόνο σε θύματα μυστικών υπηρεσιών!»
Τίποτα δεν έγινε τυχαία στην περίπτωση του Μακαριστού Χριστόδουλου. Κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από την μέση, καθώς ο λόγος του και η παρ…
Τίποτα δεν έγινε τυχαία στην περίπτωση του Μακαριστού Χριστόδουλου. Κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από την μέση, καθώς ο λόγος του και η παρουσία του ενοχλούσαν, όπως αποκαλύπτει το tilestwra.gr
Αν ζούσε όλα αυτά τα χρόνια, ίσως η κατάσταση να ήταν διαφορετική. Ο Μακαριστός ήταν αγαπητός στους Έλληνες, επηρέαζε την κοινή γνώμη και ενοχλούσε το κατεστημένο.
Ο Χριστόδουλος ήταν ανεξέλεγκτος, δεν έμπαινε σε καλούπια». Με αυτή τη φράση ο επικοινωνιολόγος Σωτήρης Τζούμας, ένας από τους πιο στενούς και πιστούς συνεργάτες του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, σχολιάζει στη «Δημοκρατία» το αποκαλυπτικό τηλεγράφημα του Οκτωβρίου του 2007 της αμερικανικής πρεσβείας για την ασθένεια του Χριστόδουλου και το Μακεδονικό.
«Αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα WikiLeaks» σημειώνει ο Σωτήρης Τζούμας, «τα έλεγα πριν από μια δεκαετία, ότι ο Χριστόδουλος ήταν στόχος των μεγάλων δυνάμεων και των ισχυρών, και δεν τον ήθελαν. Ιδού, λοιπόν! σήμερα επιβεβαιωνόμαστε επισήμως». «Ο Χριστόδουλος», λέει ο κ. Τζούμας, «από την αρχή είχε δείξει ότι δεν πρέπει να είμαστε ενδοτικοί στο θέμα της Μακεδονίας, διότι, αν αφήσουμε το όνομα, τότε είναι η αρχή του τέλους αυτής της κατάστασης. Είναι σαν να αρχίσουμε να δίνουμε κομμάτι της Ελλάδας μόνο και μόνο με την παραχώρηση του ονόματος».
Έξω φρενών ήταν οι Αμερικάνοι με την ανένδοτη στάση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στο Σκοπιανό, όπως προκύπτει από απόρρητα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας που έχει δημοσιοποιήσει το Wikileaks!
Σε αμερικανικό εμπιστευτικό τηλεγράφημα στις 23-10-2007, που υπογράφει ο τότε Επιτετραμένος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα Thomas M. Countryman, περιγράφονται οι θετικές ανησυχίες για τη διαδοχή του Χριστόδουλου, που ετοιμαζόταν τότε να επιστρέψει από το Memorial Hospital των ΗΠΑ χωρίς να έχει γίνει μεταμόσχευση…
Η Αμερικανική Πρεσβεία περιμένει ότι μέσα σε έξι το πολύ μήνες θα έχει πεθάνει και ανοίγοντας εκ των πραγμάτων το ζήτημα διαδοχής σημειώνει, ότι η διαδοχή Χριστοδούλου κυρίως θα επηρεάσει το Σκοπιανό:«Ο καρκίνος του Χριστόδουλου δεν ήταν φυσιολογικός» – «Οι μυστικές υπηρεσίες έβαλαν το χέρι τους»
Στο ίδιο τηλεγράφημα αναφέρεται επίσης ότι ο άτυπος «Πρέσβης” των Σκοπίων στην Ελλάδα Blagoj Handziski, δήλωσε στις 24-10-2007 στους Αμερικανούς στην Αθήνα, ότι ήταν πεπεισμένος πλέον πως η Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή θα ασκούσε Βέτο στην εισδοχή του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ, κατά την προσεχή Σύνοδο Κορυφής στο Βουκουρέστι (τότε που η Παγκόσμια Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα έκανε την πρώτη νέα μεγάλη Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στο «Αλεξάνδρειο – Παλαί ντε Σπορ”), ενώ συμβούλευε τους Αμερικάνους να ελιχθούν κατάλληλα ανάμεσα στους υποψηφίους διαδόχους του τότε ασθενούς Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος θα έκανε – όπως τονίζεται στο τηλεγράφημα – εκστρατεία για τα εθνικά θέματα!Ο Σωτήρης Τζούμας διηγείται στη «Δημοκρατία» την τελευταία δημόσια παρέμβαση του μακαριστού για τη Μακεδονία, στο τελευταίο ταξίδι του στην Εδεσσα, τον Μάιο του 2007, μόλις λίγες ημέρες πριν από την αδιαθεσία και την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, που σήμανε την αρχή του τέλους. «Είχε πει ότι τυχόν παραχώρηση του ονόματος θα είναι σαν να δίνουμε τα “άγια τοις κυσί” [σ.σ.: από τα λόγια του Ιησού στην ομιλία του στο όρος. Ολόκληρη η σύσταση είναι: «Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων” (Ματθ. 7.6.)]. Ηταν τότε που ο Χριστόδουλος δάκρυσε και είπε ότι η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα».
Σύμφωνα με τον στενό συνεργάτη του μακαριστού, «ο Χριστόδουλος από την αρχή φάνηκε ότι θα ήταν ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος. Ο Χριστόδουλος ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των πολιτικών. Δεν τον ήθελαν ισχυρό, δεν τον ήθελαν να έχει απήχηση στον λαό, κι όμως και με τον θάνατό του απέδειξε πόσο μεγάλη αγάπη τού είχε ο λαός. Τίποτα δεν διέρρηξε την αγάπη του με τον λαό».
Ο Σωτήρης Τζούμας εκτιμά ότι από την εποχή Σημίτη «είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται τα σχέδια για τα οποία προειδοποιούσε ο Χριστόδουλος, όχι μόνο για τις ταυτότητες, αλλά και για τους γάμους των ομοφύλων και την αναγνώριση φύλου, τα οποία η κυβέρνηση Τσίπρα υλοποιεί χωρίς εμπόδια, διότι δεν βγαίνουν οι άνθρωποι να αντιδράσουν στους δρόμους. Δεν κινείται τίποτα, διότι τα οικονομικά προβλήματα έχουν γονατίσει την Ελλάδα και ο Ελληνας έχει πάνω απ’ όλα την επιβίωσή του».
Δέκα χρόνια μετά την κοίμηση του μακαριστού Χριστοδούλου, έπειτα από σύντομη εξάμηνη, αλλά θαρραλέα μάχη με τον καρκίνο, τα ερωτήματα γύρω από την ασθένεια, αλλά και την ξαφνική «φυγή» του, συνεχίζουν να αιωρούνται… «Ο Χριστόδουλος έφυγε από αυτή τη ζωή και στη συνείδηση του κόσμου παραμένει μεγάλος και άγιος. Και θα μας δείξει ο Θεός ότι αυτός ο άνθρωπος θα κάνει κάτι θαυματουργό» λέει ο Σωτήρης Τζούμας.
Τι πιστεύει, όμως, για την ασθένεια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου; «Ο Χριστόδουλος τεχνηέντως αρρώστησε, γιατί επιμένω ότι ο Χριστόδουλος δεν “έφυγε” με φυσικό τρόπο, αλλά κάποιος δάκτυλος επέσπευσε τη φυγή του.
Δεν θα ξεχάσω και αυτό που είπε ο Ιάπωνας ηπατολόγος, ότι αυτό το είδος καρκίνου το συναντάμε σε θύματα μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή δεν είναι δυνατόν να έχει αυτός ο άνθρωπος δύο πρωτογενείς καρκίνους, οι οποίοι είναι ξαφνικά αυτού του διαστήματος και αυτής της ηλικίας.
Βεβαίως, είχε βεβαρημένο ήπαρ λόγω των κιλών, αλλά δεν ήταν για να δημιουργηθεί ένας καρκίνος στο ήπαρ και ένας καρκίνος στο έντερο».
Περίπτωση δεύτερη:
Ο άρχοντας του πολώνιου
Το τσάι που ήπιε ο Λιτβινένκο και άλλες ιστορίες με φόνους. Άρθρο Ειδικού Συνεργάτη από το τεύχος 128
Το πολώνιο είναι ένα χημικό στοιχείο, ισχυρά ραδιενεργό, με ατομικό αριθμό 84 στον Περιοδικό Πίνακα των Στοιχείων. Βρίσκεται πολύ σπάνια στη φύση και σήμερα παράγεται, ως υποπροϊόν, σχεδόν αποκλειστικά στους πυρηνικούς αντιδραστήρες του ρωσικού ναυτικού. Κανείς δεν μπορεί να το προμηθευτεί στην αγορά, ούτε τη μαύρη. Ανακαλύφθηκε από την Μαρία Κιουρί το 1898. Το ονόμασε έτσι από την πατρίδα της, την Πολωνία, που εκείνη την εποχή ήταν διαμελισμένη ανάμεσα στη Ρωσία, τη Γερμανία και την Αυστρο-Ουγγαρία. Η Κιουρί, δίνοντας αυτό το όνομα, εξέφραζε την ισχυρή της επιθυμία για μια ανεξάρτητη Πολωνία.
Οι χρήσεις του πολωνίου είναι ελάχιστες. Χρησιμοποιείται ως πηγή θερμότητας για να μπορούν να λειτουργούν τα ηλεκτρονικά κυκλώματα των διαστημοπλοίων στις ακραίες συνθήκες ψύχους του διαστήματος και σε αντιστατικές συσκευές· και ως πολύ αποτελεσματικό δηλητήριο. Εκπέμπει σωματίδια άλφα, εξαιρετικά επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Ένα γραμμάριο είναι αρκετό για να σκοτώσει πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους. Αν ένας άνθρωπος καταπιεί πολώνιο ή το δέρμα του έρθει σε επαφή με αυτό, μία ελάχιστη ποσότητα (χιλιάδες φορές μικρότερη από έναν κόκκο αλατιού) φτάνει για να επιφέρει το θάνατο. Έναν θάνατο αργό και βασανιστικό, η αιτία του οποίου είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί.
***
Το 2006 ο Βλαντίμιρ Πούτιν υπέγραψε ένα νόμο ψηφισμένο από το ρωσικό Κοινοβούλιο που του έδινε το δικαίωμα να εξουσιοδοτεί τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του να οργανώνουν και να εκτελούν «στοχευμένες» δολοφονίες στο εξωτερικό. Είναι μια δικαιοδοσία που έχουν επίσης οι πρόεδροι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κάτω από αυστηρό κοινοβουλευτικό έλεγχο, αλλά η σχεδόν απεριόριστη εξουσία του ρώσου πρόεδρου του επιτρέπει σχεδόν απεριόριστη ελευθερία κινήσεων. Και οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας είναι καλά εκπαιδευμένες για το έργο αυτό: Όπως λέει ένας απόμαχος των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών: «Για τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, η δολοφονία ανθρώπων είναι μέρος της “ροής εργασίας” τους. Πάνε στο γραφείο τους —και αυτή είναι η δουλειά τους».
***
Το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου 2006, ο Ρώσος Αλεξάντερ Λιτβινένκο, που ζούσε στο Λονδίνο με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του, ένιωσε μια ξαφνική αδιαθεσία με έντονη διάρροια, συνεχείς εμετούς και δυνατούς πόνους σε όλο του το σώμα. Εισήχθη στο κοντινότερο νοσοκομείο και η αρχική διάγνωση ήταν τροφική δηλητηρίαση. Επειδή τα συμπτώματα χειροτέρευαν, διακομίστηκε σε ένα κεντρικό νοσοκομείο. Και εκεί όμως η ασθένεια παρέμενε αδιάγνωστη και μυστηριώδης. Πέθανε τρεις εβδομάδες αργότερα, στα 44 του χρόνια, ένας σκελετός, και έχοντας χάσει όλα τα μαλλιά του. Την προηγουμένη του θανάτου του οι γιατροί μπόρεσαν –με τη συνδρομή μιας στρατιωτικής βάσης ατομικών όπλων– να ανακαλύψουν την πραγματική αιτία της ασθένειας. Ο Λιτβινένκο είχε δηλητηριαστεί με το ισχυρότατα ραδιενεργό ισότοπο πολώνιο-210. Δυο μέρες πριν πεθάνει, ο Λιτβινένκο κατηγόρησε τον Βλαντίμιρ Πούτιν ότι τον είχε δολοφονήσει. Από το νεκροκρέβατό του υπαγόρευσε μια δήλωση:
Νομίζω, λοιπόν, ότι μπορεί να είναι η ώρα να πω ένα ή δύο πράγματα στον υπεύθυνο για την τωρινή μου κατάσταση. Μπορεί να πετύχεις να με φιμώσεις αλλά αυτή η σιωπή έχει ένα τίμημα. Έχεις δείξει ότι είσαι τόσο βάρβαρος και αδίστακτος όσο ισχυρίστηκαν οι πιο εχθρικοί επικριτές σου. Έχεις δείξει ότι δεν έχεις κανένα σεβασμό για τη ζωή, την ελευθερία ή οποιαδήποτε πολιτισμένη αξία. Αποδείχτηκες ανάξιος του αξιώματός σου, ανάξιος της εμπιστοσύνης πολιτισμένων ανδρών και γυναικών. Μπορεί να καταφέρεις να φιμώσεις έναν άνθρωπο, αλλά το ουρλιαχτό διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο θα αντηχεί, κύριε Πούτιν, στα αυτιά σου για το υπόλοιπο της ζωής σου. Είθε ο Θεός να σε συγχωρήσει για όσα έκανες, όχι μόνο σε μένα αλλά και στην αγαπημένη Ρωσία και στον λαό της.
***
Το απόγευμα της ημέρας που αδιαθέτησε, ο Λιτβινένκο είχε μια συνάντηση στο Pine Bar του ξενοδοχείου Millenium με δύο παλιούς του γνώριμους οι οποίοι είχαν ταξιδέψει από τη Μόσχα. Συναντήθηκε με τον Αντρέι Λουγκοβόι, έναν πρώην σωματοφύλακα της KGB και σήμερα επιχειρηματία και βουλευτή, από το 2007, στη ρωσική Κρατική Δούμα (Κάτω Βουλή), και με τον Ντμίτρι Κόβτιν, πρώην πράκτορα της υπηρεσίας ασφαλείας GRU και επίσης επιχειρηματία. Είχαν έρθει στο Λονδίνο για να παρακολουθήσουν το ματς Άρσεναλ-ΤΣΣΚΑ. και ο Λουγκοβόι είχε τηλεφωνήσει από την προηγουμένη στον Λιτβινένκο και του είχε ζητήσει φορτικά μια συνάντηση. Το μέρος της συνάντησης του το πρότειναν εκείνοι και ήταν ένα ήσυχο μπαρ, χωρίς πολλές κάμερες ασφαλείας. Ο Λιτβινένκο δεν έπινε αλκοόλ και, επειδή το ήξεραν, του είχαν από πριν παραγγείλει τσάι σε ένα μεγάλο, λευκό, πορσελάνινο τσαγερό. Του είπαν ότι είχε μείνει ακόμη λίγο τσάι και, επειδή βιάζονταν, και επειδή μια νέα παραγγελία θα αργούσε, «γατί δεν πίνεις λίγο απ’ αυτό;» Το τσάι που ήπιε ο Λιτβινένκο σε εκείνη την συνάντηση περιείχε το πολώνιο που τον σκότωσε. Μόνο που οι δολοφόνοι του δεν λειτούργησαν με τα υψηλά επαγγελματικά στάνταρ της υπηρεσίας: το δηλητήριο δεν τον σκότωσε αμέσως και ο Λιτβινένκο μπόρεσε, μέχρι να πεθάνει, να ξετυλίξει το κουβάρι της συνωμοσίας. Και άφησαν ίχνη: το πολώνιο ακτινοβολούσε ραδιενέργεια από παντού όπου είχαν περάσει.
***
Ο Αλεξάντερ Λιτβινένκο ήταν πράκτορας της KGB και της διάδοχης υπηρεσίας ασφαλείας FSB μέχρι το 1998. Αποπέμφθηκε όταν αυτός και άλλοι αξιωματούχοι της FSB κατηγόρησαν δημόσια την υπηρεσία τους ότι διέταξε τη δολοφονία του ρώσου ολιγάρχη Μπαρίς Μπερεζόφσκι. Διέφυγε με την οικογένεια του στο Λονδίνο, όπου του δόθηκε άσυλο, και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, τη συγγραφή βιβλίων και ως σύμβουλος των βρετανικών υπηρεσιών πληροφοριών. Οι κατηγορίες που εξαπέλυσε από το Λονδίνο για την ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας και της κυβέρνησής της σε σκοτεινές υποθέσεις ήταν πολλές και σοβαρές: η υποστήριξη της τρομοκρατίας διεθνώς· οι βομβιστικές ενέργειες στα συγκροτήματα διαμερισμάτων στη Μόσχα, το Μπούινακσκ, και το Βολγκοντόσνκ, το 1999 με 300 θύματα, που πυροδότησαν τον Δεύτερο Πόλεμο της Τσετσενίας· η κρίση των ομήρων στο κατάμεστο θέατρο Ντουμπρόβκα, στη Μόσχα, το 2002, από οπλισμένους Τσετσένους τρομοκράτες όπου πέθαναν τουλάχιστον 130 όμηροι, και έδωσε την αφορμή στον Πούτιν να σφίξει τη μέγκενη γύρω από την Τσετσενία· η δολοφονία της δημοσιογράφου Άννα Πολιτκόφσκαγια το 2005· η προστασία των κυκλωμάτων εμπορίου ναρκωτικών στο Αφγανιστάν· οι στενές σχέσεις με τη μαφία, και πολλές ακόμα τουλάχιστον παράνομες, επιχειρήσεις.
***
Οι βρετανικές αρχές ερεύνησαν το θάνατο του Λιτβινένκο και ζήτησαν την έκδοση του Λουγκοβόι και του Κόβτιν, ήδη από το 2007, αλλά η ρωσική δικαιοσύνη απάντησε αρνητικά, επειδή «δεν το επιτρέπει τον σύνταγμά τους». Ο βασικός ύποπτος Λουγκοβόι δήλωσε από τη Μόσχα ότι οι κατηγορίες ήταν «ανοησίες». Η κατάσταση καρκινοβατούσε και ακόμη και τα ΜΜΕ διατηρούσαν μια μάλλον τεμπέλικη στάση απέναντι στο Κρεμλίνο, σε μία υπόθεση αντάξια των βιβλίων του Τζον Λε Καρέ. Ώσπου το 2015 ξεκίνησε μία νέα έρευνα που διέταξε η βρετανική κυβέρνηση, υπό τον πρώην δικαστή Sir Robert Owen.
Στα Απομεινάρια μίας μέρας του Καζούο Ισιγκούρο, ο αμερικανός γερουσιαστής Mr. Lewis κατηγορεί τη βρετανική αριστοκρατία που τσαλαβουτά στην πολιτική ότι ναι μεν έχει καλές προτάσεις, πλην όμως όλοι οι αριστοκράτες είναι αδιόρθωτα ερασιτέχνες και χρειάζονται επαγγελματίες για να ασχοληθούν με τις υποθέσεις του κράτους. Από τον μεσοπόλεμο που αρθρώθηκαν αυτές οι φράσεις ώς το 2015, όταν ο δικαστής Owen ανέλαβε την έρευνα για το θάνατο του Λιτβινένκο, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. Η έρευνα είναι ένα μνημείο συστηματικής διερεύνησης και θαρραλέων συμπερασμάτων. Τα απομεινάρια του πολωνίου βοήθησαν σημαντικά: βρέθηκαν στα αεροπλάνα που πήραν οι ύποπτοι, στα διαμερίσματα και στα ξενοδοχεία που κατέλυσαν, στην αποχέτευση όπου έριξαν το περίσσευμα του πολωνίου και, φυσικά, στο τσαγερό και στο φλιτζάνι απ’ όπου ήπιε ο άτυχος Λιτβινένκο.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιοποιήθηκαν το 2016 και ήταν καταπέλτης: «Η επιχείρηση της FSB για τη δολοφονία του Λιτβινένκο πιθανόν εγκρίθηκε από το διευθυντή της, Πατρούσεφ [Νικολάι Πατρούσεφ: διαδέχτηκε τον στενό του φίλο Βλαντίμιρ Πούτιν στην ηγεσία της FSB το 1999. Από το 2008 είναι γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, το οποίο συγκάλεσε πρόσφατα ο Πούτιν, πριν ο ρωσικός στρατός επιτεθεί στην Ουκρανία. Είναι εκεί όπου είδαμε να τραυλίζει αμήχανα ο –κατά κανόνα σίγουρος– και σφοδρά αντιδυτικός αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών ασφαλείας, Σεργκέι Ναρύσκιν] και, επίσης, από τον Βλαντίμιρ Πούτιν».
***
Στην πρωινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών στην Downing Street, αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της έκθεσης Owen, ο εκπρόσωπος Τύπου ανέφερε ότι τα ευρήματα ήταν «εξαιρετικά δυσάρεστα», αλλά πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να σταθμίσει τυχόν περαιτέρω μέτρα υπό το πρίσμα της ανάγκης να συνεργαστεί με τη Ρωσία για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους.
***
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το 2017, έβαλαν τον Λουγκοβόι και τον Κόβτιν στη μαύρη τους λίστα, πάγωσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία και τους έχουν απαγορεύσει να ταξιδεύουν στις ΗΠΑ.
Επίσης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου εξέδωσε απόφαση, τον Σεπτέμβριο του 2021, στην οποία αναφέρεται ότι, πέραν κάθε λογικής αμφιβολίας, η δολοφονία διαπράχτηκε από τους Λουγκοβόι και Κόβτιν και πως «στοιχειοθετείται μια ισχυρή εκ πρώτης όψεως υπόθεση ότι, στη δηλητηρίαση του Λιτβινένκο, οι κ. Λουγκοβόι και Κότβυν ενεργούσαν ως πράκτορες του ρωσικού κράτους».
***
Τον Μάρτιο του 2015, ο πρόεδρος Πούτιν απένειμε μετάλλια σε αρκετούς ανθρώπους για εξαιρετικές πράξεις. Ένας από αυτούς ήταν ο Αντρέι Λουγκοβόι, για «υπηρεσίες στη μητέρα πατρίδα». Φυσικά, αυτές οι υπηρεσίες ήταν «η συμβολή στην ανάπτυξη του ρωσικού κοινοβουλευτισμού και η ενεργή νομοθετική δραστηριότητα», όχι κάτι άλλο.
***
Στην ίδια ομάδα τιμηθέντων ήταν και ο Ραμζάν Καντίροφ, ο ηγέτης της Τσετσενίας. Αυτός που μόλις πρόσφατα είδαμε στην τηλεόραση να εμψυχώνει τους 10.000 μουσουλμάνους τσετσένους μαχητές, πριν ριχτούν στη μάχη κατά της Ουκρανίας. Συμπτωματικά, ο Ζαούρ Νταντάεφ, αξιωματικός των υπηρεσιών ασφαλείας του Καντίροφ, καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Ρώσου αντιφρονούντος Μπαρίς Νέμτσοφ το 2015, με τέσσερις σφαίρες, σε απόσταση αναπνοής από το Κρεμλίνο. Την εποχή εκείνη, ο Νέμτσοφ συμμετείχε στην εκπόνηση μιας μελέτης για το ρόλο της Ρωσίας στα εσωτερικά της Ουκρανίας. Λίγες ώρες πριν από τη δολοφονία του, σε ραδιοφωνική συνέντευξη, είχε καταγγείλει τον πρόεδρο Πούτιν για τις «τρελές, επιθετικές» του πολιτικές στην ουκρανική κρίση. Η έρευνα εμποδίστηκε από το να φτάσει υψηλότερα, παρ’ όλο που, όταν συνελήφθη ο Νταντάεφ, ο Καντίροφ τον υποστήριξε σθεναρά χαρακτηρίζοντάς τον «αληθινό πατριώτη». Κάποιοι άλλοι ύποπτοι αναζητήθηκαν, χωρίς πολύ ζήλο βέβαια, αλλά απλά είχαν εξαφανιστεί και μάλλον λιάζονται σε άλλες χώρες.
Εξίσου συμπτωματικά, η δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια, σφοδρή πολέμιος του καθεστώτος Πούτιν, είχε το 2004 μια συνομιλία με τον Καντίροφ, όταν ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του της είπε: «Κάποιος πρέπει να σε πυροβολήσει όταν επιστρέψεις στη Μόσχα, στη μέση του δρόμου, όπως ακριβώς κάνουν στη Μόσχα σου», για να συμπληρώσει ο Καντίροφ: «Είσαι εχθρός. Για σκότωμα!». Η Πολιτκόφσκαγια δολοφονήθηκε το 2005 στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της, με δύο σφαίρες στο στήθος, μία στον ώμο και μία στο κεφάλι εξ επαφής. Ήταν 48 ετών. Την ημέρα της δολοφονίας της, η Πολιτκόφσκαγια σκόπευε να στείλει για δημοσίευση στην εφημερίδα Νόβαγια Γκαζέτα ένα εκτενές άρθρο για τις πρακτικές βασανιστηρίων που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούσαν τα τάγματα ασφαλείας της Τσετσενίας, γνωστά ως «Καντιροβίτες».
Πάλι συμπτωματικά, το 2003, ο Λιτβινένκο είχε δώσει στον αντιφρονούντα πολιτευτή Σεργκέι Γιουσένκο ένα φάκελο μέσα στον οποίο υπήρχαν στοιχεία ότι η FSB είχε οργανώσει ως προβοκάτσια τη γνωστή «κρίση των ομήρων» στο θέατρο της Μόσχας το 2002. Ο Γιουσένκο προώθησε το φάκελο αυτόν στην Πολιτκόφσκαγια. Είναι ίσως περιττό να προσθέσουμε ότι ο Γιουσένκο δολοφονήθηκε δυο εβδομάδες αργότερα.
Τέλος, τον Οκτώβριο του 2006, ο Λιτβινένκο κατηγόρησε δημόσια τον Πούτιν ότι ευλόγησε την δολοφονία της Πολιτκόφσκαγια. Το φλιτζάνι είχε ξεχειλίσει: δυο εβδομάδες αργότερα ήπιε το τσάι με το πολώνιο.
***
Την ίδια μέρα που η οικογένεια Λιτβινένκο πήρε τη βρετανική υπηκοότητα, έγινε επιμνημόσυνη δέηση για το θάνατο της Άννα Πολιτκόφσκαγια, στο αβαείο του Γουεστμίνστερ. Ο Λιτβινένκο θεώρησε πολύ σημαντικό να παραστεί. Ήταν πολύ χαρούμενος και ήρεμος γιατί, όπως εξομολογήθηκε στους ρώσους φίλους του στο αβαείο, η βρετανική υπηκοότητα «με κάνει να νιώθω ασφαλέστερα».
ΠΗΓΗ:https://booksjournal.gr/paremvaseis/3794-o-arxontas-tou-poloniou
Πρόσφατα Σχόλια