Στην αγκαλιά σου, ανάπνευσα το άρωμα του Χριστού

Στην ευλογημένη μνήμη του μακαριστού μου γέροντα, πατρός Γεωργίου Καψάνη.

Σήμερα, που η ψυχή μου πλημμυρίζει ευγνωμοσύνη, νοσταλγία και εξομολόγηση, θέλω να σου μιλήσω. Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μυρίζουν Θεό. Όταν τους πλησιάζεις, κάτι μέσα σου ησυχάζει, σαν να ανοίγει ένα παράθυρο στον παράδεισο. Μια τέτοια αγκαλιά συνάντησα κι εγώ στη δική σου παρουσία, Γέροντά μου. Όχι γιατί ήσουν τέλειος – έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στην ανθρώπινη τελειότητα – αλλά γιατί ήσουν χαριτωμένος, γεμάτος Χριστό. Μέσα από πτώσεις, λάθη, αμαρτίες, βάσανα και αστοχίες, κράτησες όλη σου την ελπίδα στο Χριστό. Μύρισες την κόλαση και πόθησες τον παράδεισο. Γεύτηκες το σκοτάδι και ερωτεύτηκες το Φως. Δεν απογοητεύτηκες γιατί δεν γοητεύτηκες από τη δύναμή σου. Σε εσένα έμαθα πως η αγιότητα δεν είναι τελειότητα, αλλά ολοκληρωτικό άφημα σε Εκείνον. Όσοι αφέθηκαν αγίασαν. Όσοι γυμνώθηκαν τους έντυσε ο Θεός. Σε εσένα έμαθα να αφήνομαι, να μην απελπίζομαι. Εγώ, που δεν είμαι ωραίος, γεμάτος λάθη, πάθη και αμαρτίες, δύσκολο να δει κάποιος το σκοτάδι μου δίχως να τρομάξει. Κι όμως, ποτέ δεν με έκανες να νιώσω χάλια για τα σκοτάδια μου. Ποτέ δεν με απέλπισες. Στην πιο φρικτή αμαρτία μου μου έλεγες: «Σε προτιμώ αμαρτωλό με ταπείνωση παρά ενάρετο με αλαζονεία… μην απελπίζεσαι, μην χάνεσαι στο σκοτάδι, πίστεψε στο Φως που κουβαλάς μέσα σου». Έγινες η μεγάλη, ζεστή αγκαλιά του Θεού στη σκοτεινιά της αμαρτίας μου. Γιατί  μπορεί να μιλάμε και να διαβάζουμε για την αγάπη του Θεού, αλλά αν δεν μας πάρει κάποιος αγκαλιά, αν δεν μας αποδεχθεί και συγχωρέσει, αν δεν μας αγαπήσει δίχως κρατούμενα και χρεωστούμενα, δεν θα βιώσουμε ποτέ τι σημαίνει αγάπη Θεού. Θυμάμαι τα λόγια σου λίγες μέρες πριν φύγεις: «Χριστέ μου, κοιμήθηκα σε πολλές αγκαλιές, μα μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε…». Κι εγώ σήμερα σου λέω: η δική σου αγκαλιά μύριζε Θεό. Μέσα από σένα γνώρισα κάτι από το άρωμα του παραδείσου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο για μένα.