Κάποτε, σε μια εποχή όπου όλοι κοιτούσαν οθόνες αντί για πρόσωπα, σε μια Γη χωρίς νύχτα αλλά και χωρίς Φως, όπου ο ήλιος είχε αντικατασταθεί από τις αντανακλάσεις της επιθυμίας, ο κόσμος παραδόθηκε χωρίς να το ξέρει. Δεν έγινε πραξικόπημα. Δεν ήχησε σειρήνα. Δεν ανατράπηκε κανένας βασιλιάς. Ανατράπηκε ο άνθρωπος εντός του ανθρώπου.
Ήρθε κάποιος — δεν φαινόταν. Δεν είχε σχήμα. Δεν είχε πρόσωπο. Δεν είχε ουλή, ούτε δόξα, ούτε πληγή. Ήταν απλά μια λεία επιφάνεια. Ήταν μια αντανάκλαση. Ήταν ένας καθρέφτης. Και στον καθρέφτη αυτόν, κάθε άνθρωπος έβλεπε μόνο ένα πράγμα: τον εαυτό του, όπως ήθελε να είναι.
Δεν ήρθε με ξίφος. Δεν ήρθε με στρατό. Δεν ήρθε με αίμα ή φοβέρα. Ήρθε με φως. Με γνώση. Με ευγένεια. Με τελειότητα. Ήρθε με λέξεις όπως «πρόοδος», «συμπερίληψη», «ασφάλεια», «ελευθερία». Δεν ήταν φλόγα. Ήταν ψύχος με τη μορφή του φωτός. Δεν ήρθε να χτυπήσει την πόρτα. Ήρθε να την κάνει περιττή.
Δεν φαινόταν το σκοτάδι της ψυχής, ούτε η ντροπή, ούτε η ανάγκη για μετάνοια. Δεν φαινόταν ο Σταυρός. Ούτε τα μάτια του πλησίον. Ούτε ο Ουρανός. Φαινόταν μόνο ένα είδωλο. Όχι ξένο. Όχι τρομερό. Αλλά γνώριμο, γλυκό, φιλικό — φτιαγμένο από τις επιθυμίες μας.
Και αυτός ο καθρέφτης έλεγε: «Δεν είσαι αμαρτωλός. Είσαι παρεξηγημένος. Δεν χρειάζεσαι σωτηρία. Χρειάζεσαι επιβεβαίωση. Δεν χρειάζεσαι σταυρό. Χρειάζεσαι αποδοχή. Ο Θεός δεν χρειάζεται να σε αλλάξει. Χρειάζεται να σε καταλάβει.»
Και έτσι, κάθε ψυχή άρχισε να προσκυνά όχι κάτι έξω της, αλλά την ίδια της την εικόνα. Όχι σαν να είναι Θεός. Αλλά σαν να είναι ο μόνος θεός που απομένει.
Κι εμφανίστηκε ένας Βασιλιάς. Δεν κρατούσε σκήπτρο — κρατούσε Καθρέφτες. Τους έδινε δωρεάν σε κάθε άνθρωπο και τους έλεγε:
— «Αυτό είναι το πρόσωπό σου. Κοίταξέ το. Δες πόσο σοφός είσαι. Πόσο σωστός. Πόσο ελεύθερος.»
Και οι άνθρωποι, μαγεμένοι, δεν κοίταζαν πια ο ένας τον άλλον. Ούτε κοίταζαν προς τον Ουρανό. Μόνο στα μάτια τους — στους Καθρέφτες τους. Ήταν πιο ασφαλές έτσι. Δεν είχε κρίση. Δεν είχε φως. Μόνο αντανάκλαση.
Πρόσφατα Σχόλια