Σκηνές τέτοιες ελπίζουμε να μην αξιωθούμε να δούμε στην Ελλάδα με την σφραγίδα του Νόμου
ΠΟΣΟ ΤΟΛΜΗΡΟ, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΑΣΚΕΙ ΝΟΜΙΜΑ ΕΝΑΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ!
Σήμερα το θέμα παιδοφιλίας είναι το πιο αηδιαστικό, απολύτως μη αποδεκτό από την κοινωνία, συνάμα δεν είναι επιθυμητό να υποστηρίζεται από τον Τύπο, «γιατί θα χάσει αναγνώστες» πολύ περισσότερο στην «καλή κοινωνία».
Μέχρι στιγμής “η παιδοφιλία” είναι αδιανόητη, παράλογη και απαγορεύεται δια νόμου. Η πρώτη μας κίνηση λοιπόν είναι το πέρασμα ή η μεταφορά του θέματος από το 1ο στάδιο- δηλαδή απ’ το παράθυρο «αδιανόητο» ή υπερβολικό, ασεβές, ιερόσυλο και “ανάρμοστο” στο επόμενο στάδιο του 2ου παραθύρου που ονομάζεται «ριζοσπαστική ιδέα» (radical). Αρχίζουμε λοιπόν:
«Έμείς έχουμε δημοκρατία και ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;»
«Έ, λοιπόν, γιατί να μην μιλήσουμε για την παιδοφιλία;»
Το ρίχνουμε στην επιστημοσύνη. Είναι γενικά πρέπον για τους επιστήμονες να συζητάνε για τα πάντα ανεξαιρέτως. Για τους επιστήμονες δεν υπάρχουν θέματα ταμπού, οι επιστήμονες τα μελετάνε όλα, έτσι δεν είναι; Εφόσον είναι έτσι, τότε γιατί όχι, το θέμα μπορεί να πάρει επιστημονική τροπή.
Ώρα λοιπόν να συγκαλέσουμε ένα εθνολογικό συμπόσιο με την ονομασία: «Εξωτικές μυητικές τελετουργίες φυλών της Πολυνησίας κατά τις οποίες η ηθολόγος Margaret Meed παρατήρησε αιμομεικτικές και παιδοφιλικές σχέσεις». Θα συζητήσουμε για την ιστορία του ως άνω θέματος, το οποίο στην συνέχεια θα εισαχθεί σε “κυκλοφορία” μέσω εκδόσεων, του τύπου, στρογγυλών τραπεζιών και θα συλλέξουμε γνώμες σχετικά με το θέμα της παιδοφιλίας από έγκυρες δηλώσεις αρμοδίων επιστημόνων.
Αποδεικνύεται λοιπόν και το βλέπετε, ότι η συζήτηση για την παιδοφιλία αφενός μπορεί να αρχίσει και αφ’ ετέρου μπορεί να παραμείνει εντός των ορίων της επιστημονικής αυστηρότητας και αξιοπρέπειας.
Το παράθυρο των δυνατοτήτων έχει ήδη μετακινηθεί. Έγινε η αναθεώρηση των θέσεων, εξασφαλίζοντας έτσι την μετάβαση απ’ την αδυσώπητη και αρνητική στάση της κοινωνίας σε πιο σεβαστή, σε πιο θετική. Ταυτόχρονα με την ψευδο-επιστημονική συζήτηση, πρέπει να εμφανιστεί υποχρεωτικά κάποια ομάδα, ας την ονομάσουμε «Κόμμα για την επικράτηση και νομιμοποίηση των παιδοφίλων». Και αφήστε την είδηση να εμφανίζεται μόνο στο Διαδίκτυο από πληρωμένα τρολς, ούτε καν στα δελτία των ειδήσεων της τηλεόρασης.
Σας διαβεβαιώνω, ότι η ομάδα “κόμμα παιδοφίλων” σίγουρα δεν θα μείνει απαρατήρητη. Σε λίγο καιρό θα την αναφέρουν όλα τα λαϊκά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Πρώτον, ένα ακόμη γεγονός επισημάνθηκε κι έγινε θέμα ξεκινώντας από το πουθενά. Δεύτερον, τα σοκαριστικά καθάρματα (οι ριζοσπάστες παιδόφιλοι) περνούν την άποψη, αστήριχτη, ψευδή κι επιστημονικά αθεμελίωτη (όπως έκαναν με την ομοφυλοφιλία) πως έχουν ένα συγκεκριμένου είδους γενετικό DNΑ που καθορίζει την τάση τους να συνουσιάζονται με αγοράκια και κοριτσάκια. Ο λόγος: η δημιουργία μιας εικόνας σκιάχτρου ή μπαμπούλα. Θα είναι οι “κακοί παιδόφιλοι» σε αντίθεση με ένα άλλο σκιάχτρο – τους “φασίστες, και ρατσιστές αυτά τα αισχρά υποκείμενα τα οποία ζητούν να κάψουν στην πυρά αυτούς, που δεν τους μοιάζουν και διαφωνούν με την άποψή τους”.
Θα αναφερθώ στους μπαμπούλες παρακάτω. Για το ξεκίνημα φθάνει απλά να δημοσιεύονται “ιστορίες” και τι σκέφτονται για την «παιδοφιλία» κάποιοι Γερμανοί ή Ολλανδοί (στο αόριστο) επιστήμονες και κάποιοι, διαφορετικής φύσεως, ριζοσπαστικοί τραμπούκοι που διαφημίζουν τα τσογλάνια την διαστροφή της παιδοφιλίας. Το πρώτο βήμα έγινε.
Το αποτέλεσμα του πρώτου βήματος: Περάσαμε από το πρώτο παράθυρο το «απαράδεκτο θέμα» έχει τεθεί σε κυκλοφορία, το ταμπού έχει “απο-ταμπουποιηθεί”, ριζοσπαστικοποιήθηκε, γκρεμίστηκε ο μονόδρομος του προβλήματος, το απαράδεκτο τέθηκε σαν θέμα, ήδη δημιουργήθηκαν «κλιμακωτές διαβαθμίσεις σε αποχρώσεις του γκρι» σε κάτι που ούτε επείγει και δεν εξαρτάται από τις «ηλίθιες προκαταλήψεις της συντηρητικής, πάντα οπισθοδρομικής κοινωνίας».
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;
Το Παράθυρο τώρα κινείται παραπέρα. Το επόμενο βήμα θα μεταφέρει το θέμα γης παιδοφιλίας απ’ το επίπεδο του παραθύρου «ριζοσπαστική ιδέα (radical)» στο στάδιο του «πιθανού ή εφικτού» (acceptable). Σε αυτό το στάδιο, το σύστημα συνεχίζει να παραθέτει τα αποσπάσματα – τσιτάτα των “επιστημόνων”, παραμύθια και υποθέσεις αναπόδεικτες για ειδικό DNA το οποίο πιθανώς σχετίζεται με την παιδοφιλία. (Τα ίδια είχαν γίνει προ εικοσαετίας με τις μελέτες του Dean Hammer και το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας στο Χ χρωμόσωμα των γυναικών. Χάλασε τότε ο κόσμος «από την μάνα κληρονομείται η ομοφυλοφιλία». Τούτο σε επόμενες μελέτες δεν αποδείχθηκε, ούτε ότι οι λεσβίες έχουν κληρονομική προέλευση-επιβάρυνση αποδείχτηκε. Φανταστείτε αν οι μελέτες πάνω στην ομοφυλοφιλία και την κληρονομικότητα είχαν αποδειχθεί ότι σχετίζονταν τι θα επακολουθούσε. Οι straight δε θα τολμούσαν να βγουν χέρι-χέρι στο δρόμο).
Μπορεί κανείς να γυρίσει την πλάτη στην γνώση; Στην επιστήμη; Σχετικά με την παιδοφιλία, σε οποιονδήποτε αρνείται να συζητά το θέμα, οπωσδήποτε θα του επικολληθεί η ταμπέλα του ψευδοευλαβούς, του ταρτούφου, του συντηρητικού, του ψευτοχριστιανού, του Φαρισαίου και του υποκριτή. Καταδικάζοντας την “ψευδευλάβεια”, πρέπει οπωσδήποτε να επινοηθεί ένα κομψό όνομα για το θέμα της παιδοφιλίας.
Προσοχή! Η δημιουργία του ευφημισμού σε αυτό το σημείο είναι σημαντική. Για τη νομιμοποίηση της αδιανόητης ιδέας είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί το πραγματικό της όνομα. Μην τυχόν τολμήσουν οι ρατσιστές οι «Ναζί» και κρεμάσουν σε διαφωνούντες ετικέτες-ταμπέλες με την λέξη που αρχίζει με την συλλαβή “παιδο”. Δεν υπάρχει πλέον “παιδοφιλία”, ως έννοια. Πάνω από εκατό χρόνια ο όρος που σαν Έλληνες ιατροί συνεννοούμασταν και διδασκόμασταν στην Ιατρική, Ιατροδικαστική και στην Νομική επιστήμη για τη σεξουαλική σχέση με ανήλικο άτομο ήταν η Παιδεραστία. Τώρα η λέξη παιδοφιλία είναι ήδη μια κατ’ ευφημισμό λέξη, πιο αθώα, λιγότερο σκανδαλιστική. Από δω και στο εξής όμως κι αυτή θα αλλάξει, θα αποκαλείται, για παράδειγμα, “συμβίωση ενηλίκου-ανηλίκου“. Αλλά αυτός ο όρος θα αντικατασταθεί σύντομα και πάλι, αναγνωρίζοντας τον ως προσβλητικό.
Ο σκοπός της εφεύρεσης νέων ονομάτων είναι: να απομακρύνει την ουσία του προβλήματος απ’ το αρχικό της όνομα, να αποκόπτει τη λέξη από την καθαυτό έννοιά της, να πάψει να σκανδαλίζει και να στερήσει από τους ιδεολογικούς αντιπάλους, τα φασιστόμουτρα και τους υποκριτές συντηρητικούς, τον όρο-στόχο που τους ξεσήκωνε και αντιδρούσαν. Έτσι μετατρέπεται η παιδεραστία σε παιδοφιλία και στην συνέχεια σε συμβίωση ενηλίκου-ανηλίκου, (Adult & Child Symbiosis) όπως ακριβώς ο εγκληματίας αλλάζει ονόματα και διαβατήρια για να κρύψει ποιος αληθινά είναι. Παράλληλα με το παιχνίδι ονομάτων. η “νέα ιδέα” θα στηριχτεί σε κάποια αναφορά – ιστορική, μυθολογική, θρησκευτική, πραγματική ή απλά εφευρημένη από το μυαλό μας, κυρίως όμως, οπωσδήποτε νομιμοποιημένη.
Θα πρέπει να βρεθεί ή να επινοηθεί με “απόδειξη”, ότι η συμβίωση ενηλίκου-ανηλίκου, (Adult & Child Symbiosis) οφείλει να νομιμοποιηθεί ως αρχή. «Θυμηθείτε την Ιστορία και την μύηση των εφήβων και παιδιών στον έρωτα από τον δάσκαλο και γυμναστή τους στην αρχαιότητα” και ιδού “αφηγούνται ολόκληρες ιστορίες από τη ζωή των αρχαίων Ελλήνων όπου η παιδεραστία ήταν πολύ διαδεδομένη. Π.χ. Ο Φαίδωνας σαν μαθητής του Σωκράτη για τον οποίο ο Πλάτωνας έγραψε ολόκληρο βιβλίο «Περί ψυχής» ήταν μια ανδρική πόρνη. Ένας μετανάστης από άλλη πόλη που εκπορνευόταν για να ζήσει». Και καταλήγουν όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα στο γενικευμένο συμπέρασμα “ότι για τους Έλληνες η παιδοφιλία ήταν αυτονόητη”.
Με τους χριστιανούς, πολύ περισσότερο, όλα είναι εντάξει με την συμβίωση ενηλίκου-ανηλίκου, (Adult & Child Symbiosis). Οι χριστιανοί αγαπούν τους ανθρώπους και δη τα παιδιά, εκείνα τα γλυκούλια, αθώα και αφελή πλασματάκια. Ο ίδιος ο Ιησούς λάτρευε τα παιδιά και είπε: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών». Όταν κάνεις έρωτα από ειλικρινή και άδολη αγάπη σε ένα παιδί, τι κακό παθαίνει το παιδί; Αντίθετα είναι μεγαλειώδες να το μυείς με στοργικό και προστατευτικό τρόπο στον έρωτα και τη σεξουαλική σχέση. «Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί ύβρη για τον Χριστιανισμό». Δεν κατηγορούμε για τη θέση της την χριστιανική εκκλησία· Ποιοι είμαστε εμείς για να την κατηγορήσουμε;»
Ο κύριος στόχος του όλου προβλήματος στο στάδιο τούτο είναι: Να απαλείψουν από την ίδια την παρέκκλιση, δηλαδή το γεγονός της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκου από ενήλικα από τον ενοχοποιητικό χαρακτήρα της και να την απαλλάξουν από την ποινική δίωξη, έστω εν μέρει. Για τούτο πρέπει να πιστοποιηθεί, ότι παρόμοιο γεγονός είχε συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν και δεν τιμωρήθηκε ο δράστης. Π.χ. ο τάδε υπερήλικας ή παππούς, πήγε με την εγγονή του και ο δικαστής το ανέχθηκε γιατί είπε «πως ο γέρος δεν καταλάβαινε τι του γινόταν» και άλλα παρόμοια.
ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ
Μόλις “χορηγηθεί” το “νομικό προηγούμενο”, δύναται να μετακινήσετε το Παράθυρο των δυνατοτήτων από το πεδίο “πιθανό-εύθετο-εφικτό” (acceptable) στο πεδίο «ορθολογικό» (sensible). Αυτό είναι το τέταρτο στάδιο, όπου ολοκληρώνεται ο κατακερματισμός του ενιαίου προβλήματος. Εδώ βάζουμε τη λογική και παρατάσσουμε λογικά επιχειρήματα, σκόπιμα για να κλονίσουμε τη λογική των αντιπάλων: “Η επιθυμία, να ερωτεύονται οι ενήλικες παιδιά είναι προγραμματισμένη γενετικά, είναι στην ανθρώπινη φύση”.
“Μερικές φορές χρειάζεται να συνουσιασθείτε με έναν έφηβο, το επιτάσσουν οι περιστάσεις” Κλασική περίπτωση επιβεβαίωσης αυτής της άποψης είναι τα «Eρωτικά»του Πλουτάρχου, όπου νεαρό ερωμένο τον απάγει μια πλούσια χήρα και τον παντρεύεται με τελετή γάμου και με στέφανα στο σπίτι της, βάζοντας έτσι τέλος στο δεσμό του άντρα της με τον πρώην εραστή του.(Πλούταρχος. Ηθικά 88F και Σέγκος Χ. Οι εθνικοί. Ιατρικό Βήμα 1996, 60-61).
«Υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν διακαώς να πηγαίνουν με αγοράκια και κοριτσάκια, οι Γερμανοί τουρίστες γι’ αυτό πάνε στο Μπαλί». «Τους παιδόφιλους ανέκαθεν τους προβοκάραν!» Ύστερα ας μην το ξεχνάμε όλη η ιστορία το καταμαρτυρεί: «Ο απαγορευμένος καρπός είναι πάντα γλυκός». «Το ελεύθερο άτομο ακόμη και αν είναι παιδί έχει το δικαίωμα να αποφασίζει αν θα χαδεύεται και θα φιλιέται ή θα συνέρχεται ερωτικά με έναν ενήλικα. Ιδίως στην εφηβική ηλικία όπου αναζητάει στα τυφλά και εντελώς ενστικτώδικα την σεξουαλική, (λιβιδινική) εκφόρτιση». «Σταματείστε πια να κρύβετε την πληροφορία, ο καθένας θα καταλάβει, ποιος είναι, παιδόφιλος, διασεξουαλικός, ομοφυλόφιλος, ή ετερόφυλος». “Είναι βλαβερή η παιδοφιλία; Το αναπόφευκτο δεν έχει αποδειχθεί». «Αφήστε στα σχολεία τους μαθητές και τις μαθήτριες να επιλέξουν αν τους αρέσει να κάνουν έρωτα με ενήλικες ή όχι»
Στην κοινή γνώμη δημιουργείται τεχνητά ένα “ring” (πεδίο μάχης, παλαίστρα) για το πρόβλημα. Στις ακραίες πλευρές του ring τοποθετούνται “τα σκιάχτρα”: Αυτά τα εμφανίζουν με ιδιαίτερο τρόπο κατά τον οποίο φαίνονται να είναι οι ριζοσπαστικοί υποστηρικτές, οι φονταμενταλιστές, τα τέρατα, τα οποία τα παρουσιάζουν σαν φασιστόμουτρα που πάνε σώνει και καλά να υποστηρίξουν τις φασιστικές τους παγιωμένες απόψεις. Που δεν δέχονται με τίποτα τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο.
Τους πραγματικούς αντιπάλους – δηλαδή, τους κανονικούς ανθρώπους, που δεν θέλουν να μείνουν αδιάφοροι στο πρόβλημα της απο-ταμπουποίησης της παιδοφιλίας, προσπαθούν να τους “πακετάρουν” με τα φονταμενταλιστικά τέρατα, τα σκιάχτρα-μπαμπούλες, κατατάσσοντάς τους στους “ριζοσπαστικούς haters”. (Τους ριζοσπαστικούς ανθρώπους του μίσους αυτούς που μισούν, απεχθάνονται και θέλουν να καταστρέψουν κάθε τι νεωτερικό και όμορφο).
Ο ρόλος αυτών των μπαμπούλων είναι ο εξής: χρειάζονται, γιατί οι ψυχοτεχνολόγοι βρίσκουν πάτημα ώστε να εξηγούν στον αμόρφωτο, ανενημέρωτο και με πλήρη άγνοια της πραγματικής επιστήμης συντηρητικό ελληνικό λαό τον αισχρό και αντιπροοδευτικό μένος τους.
Ο σκοπός είναι να δημιουργήσουν στη συνείδησή του προς διάβρωσιν λαού, μια εικόνα ότι μόνο τρελοί, ψυχοπαθείς, οι οποίοι ανέκαθεν έπαιζαν τον ενεργό ρόλο των επιθετικών, των φασιστικά μισούντων την “παιδοφιλία”, καλώντας να καούν επί της πυράς οι προοδευτικοί, οι ζωντανοί άνθρωποι που δεν είναι άλλοι από εκείνους που ζητούν το δικαίωμα να επιλέγουν ελεύθερα οι ενήλικες να πηγαίνουν με αγοράκια και κοριτσάκια εφόσον και τα παιδιά το θέλουν και συμφωνούν χωρίς τα ανάθεμα και τις απειλές των γονέων τους και των συντηρητικών, γνωστών για τις φασιστικές τους απόψεις.
Τα ΜΜΕ παρέχουν αρκετό τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό χρόνο σε όλους τους εκσυγχρονιστές, παιδεραστές, παιδόφιλους κ.λπ. εκτός των πραγματικών αντιπάλων της νομιμοποίησης των «Παιδοφίλων» ή του κόμματός τους (όπως κι αν λέγεται) που είναι ο φυσιολογικός, ορθά σκεπτόμενος μέσος άνθρωπος, ή ο πλήρως ενημερωμένος, αντικειμενικά κι ανεξάρτητα σκεπτόμενος ερευνητής επιστήμονας.
Σ’ αυτό το σενάριο, οι λεγόμενοι “παιδόφιλοι” πρέπει επίτηδες να βρεθούν στριμωγμένοι και να αδικούνται (δήθεν) καθώς τους έχουν βάλει στη μέση και τους κτυπούν αλύπητα οι “μπαμπούλες” και “οι αγράμματοι, συντηρητικοί ψευδευλαβείς του κοινού νου” δηλαδή οι φυσιολογικοί κι ενιστάμενοι πολίτες. Οι εκπροσωπεύοντες την «παλιά κι αναχρονιστική ηθική». Οι παιδόφιλοι με το πάθος «της λογικής και της ανθρωπιάς, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των αδικουμένων παιδόφιλων» και τελικά θριαμβεύουν μπρος στο τηλεοπτικό κοινό, ή σε όποια δημόσια συνάντηση και στρογγυλό τραπέζι, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζουν “τους φασίστες όλων των αποχρώσεων”.
Οι επίτηδες επιλεγμένοι επιστήμονες και δημοσιογράφοι, σε αυτό το στάδιο το ορθολογικό (sensible) υποστηρίζουν, ότι η ανθρωπότητα καθ’ όλη την ιστορία της, από καιρό σε καιρό επέτρεπε και νομιμοποιούσε την παιδοφιλία κι αυτό είναι κανονικό (normal) φαινόμενο.
Τώρα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, μπορεί να μεταφερθεί το θέμα της παιδοφιλίας από το «ορθολογικό» στάδιο, στο επόμενο κατηγορία «γνωστό στο ευρύ κοινό ή δημοφιλή» (popular). Το παράθυρο συζήτησης προχωρά στο πέμπτο στάδιο.
Πρόσφατα Σχόλια