Ευνουχισμένο κι άνευρο το μήνυμα του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλια, έμοιαζε σα σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.

Ευνουχισμένο κι άνευρο το μήνυμα του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, δείχνει το βάθος της αποδόμησης και κατάντιας στην οποία έχουμε περιπέσει σαν Έθνος.

Ο Υπουργός Παιδείας τυπικό υπόδειγμα και πρότυπο διεθνιστικής αντίληψης, αριστεράς θολοκουλτούρας και ελληνορθόδοξης τύφλωσης

Ο Υπουργός Παιδείας τυπικό υπόδειγμα και πρότυπο διεθνιστικής αντίληψης, αριστεράς θολοκουλτούρας και ελληνορθόδοξης τύφλωσης.

Το μήνυμα πρώτα:

Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες. (Σ.γ.: καταταλαιπωρημένοι από τα μνημόνια και κατατρομαγμένοι από το φάσμα των επικείμενων κατασχέσεων και της απόλυτης φτώχιας, χωρίς ελπίδα για καλυτέρευση της ζωής τόσο ημών όσο και των παιδιών μας).

Επίκεντρο της γιορτής, διαχρονικά, είναι το σχολείο, όχι μόνο γιατί τα παιδιά, ως οι νέοι πολίτες πρέπει να μάθουν να τιμούν και να σέβονται την πατρίδα τους, (σ.γ.: που σαν άστοργη μητριά τα έχει εγκαταλείψει στην τύχη τους και στο έλεος των πενήτων γονέων τους και το μόνο που μπορεί να τους υποσχεθεί είναι πως σε λίγο όλοι θα ψάχνουμε στους σκουπιδοτενεκέδες να βρούμε τίποτα μισοφαγωμένα σκουπίδια να κορέσουμε την πείνα μας) αλλά και γιατί η παιδεία έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση και στη δημιουργία της εθνικής μας συλλογικότητας.

Στα χρόνια πριν από την Επανάσταση υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος για το σχολείο και για το βιβλίο. Ακόμη και μικρές, απομονωμένες, ορεινές ή νησιωτικές κοινότητες, με τους πενιχρούς οικονομικούς τους πόρους, αναζήτησαν δασκάλους, συντήρησαν σχολεία, δημιούργησαν βιβλιοθήκες.

(Σ.γ.: Κουβέντα για τον πατροΚοσμά, και καμία αναφορά σε κάποιους από τους πατέρες του Έθνους που προετοίμασαν την Επανάσταση όπως το έργο του Ρήγα Φεραίου, του Πατριάρχη Ιερεμία τον Β΄, των λογίων Ιωάννη και Θεοδόσιου Ζυγομαλά, του Μητροφάνους Κριτόπουλου,  του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως που με την μεθοδευμένη συνέργεια της αυστριακής πρεσβείας έπεισε τον σουλτάνο να τον στραγγαλίσει στις 27 Ιουνίου του 1638. Προφανώς τους αγνοεί λόγω της κομμουνιστικής του Παιδείας και προέλευσης. Αν αγνοεί αυτούς τους Έλληνες Ορθόδοξους πόσο μάλλον η άγνοιά του θα επεκτείνεται στους επόμενους, οι οποίο προετοίμαζαν το πνεύμα της αντίστασης και της μη αφομοίωσης από την καθολικοπροτεσταντική Δύση όσο και από την μουσουλμανοποίηση των Ελλήνων, Ιωάννη Καριοφύλη, Γεώργιο Καρτέσιο, Γεράσιμο Βλάχο, Ηλία Μηνιάτη, Βικέντιο Δαμοδό, Ευγένιο Βούλγαρη, Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, Αθανάσιος Πάριος τραγική μορφή της πνευματικής σύγχυσης και της σχιζοείδειαςτου νεώτερου Ελληνισμού που πάλευε να διαφοροποιηθεί από την καλβινιστική αντίληψη του Διαφωτισμού με κύριο εκπρόσωπό της τον Αδαμάντιο Κοραή  αλλά και από τον σκοταδισμό και την αντίδραση της συντηρητικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον μητροπολίτη Μακάριο Νοταρά. το κίνημα των Κολλυβάδων, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, τον Βενιαμίν Λέσβιο, τον Στέφανο Δούγκα, τον Αθανάσιο Ψαλλίδα και πλήθος άλλων. [1] Όλοι τους φιλοπάτριδες, ιερωμένοι ως επί το πλείστον. Μπορεί μερικοί εξ αυτών να έπεσαν θύματα του Διαφωτισμού και των εγκυκλοπαιδιστών όμως στην ουσία έθεσαν τις βάσεις και τα θεμέλια για την ανάσταση του Έθνους που κοιμόταν επί τετρακόσια χρόνια).    

Αλλά και αυτοί που έδωσαν το περιεχόμενο ιδεών του καινούργιου έθνους, από τον Κοραή έως τον Καποδίστρια – και παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές – στην ανάπτυξη της παιδείας συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον τους και αφιέρωσαν τις δραστηριότητές τους. Η εκπαίδευση υπήρξε ο μοχλός με τον οποίο η κοινωνία μας αναδύθηκε στη χορεία των εθνών της σύγχρονης Ευρώπης. Μοχλός και κινητήρια δύναμη, τόσο πριν, όσο και έπειτα από την Επανάσταση.

Θα πρέπει κάποτε να τιμήσουμε τις χιλιάδες αφανείς δασκάλες και δασκάλους, που τον 19ο αιώνα και ως τα μέσα του 20ου αιώνα, πήγαν στα πιο απρόσιτα μέρη, όπου δεν υπήρχε ακόμη συγκοινωνία, για να χτίσουν με τα χέρια τους σχολεία, να διδάξουν γενιές γενεών, να οργανώσουν μαθητικές κοινότητες, να γίνουν τα στηρίγματα των τοπικών κοινωνιών.

Θα πρέπει επίσης να ξανασκύψουμε στο έργο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμιστών, που συνέδεσαν την γλωσσική με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, παρά τους διωγμούς και τις λοιδορίες που υπέστησαν. Όλοι αυτοί αφιέρωσαν τις διανοητικές τους δυνάμεις, για να ξαναδώσουν σε μια εκπαίδευση αποστεωμένων γνώσεων το φιλί της σύγχρονης ζωής, για να συνδέσουν τη μάθηση με την απόλαυση του πολιτισμού. (Σ.γ.: Σε αυτή την αναφορά συμφωνούμε με τον υπουργό κι επαυξάνουμε αν και δεν κάνει καμιά αναφορά στο ρόλο που η Ορθοδοξία και το ιερατείο έπαιξε μ’ όλα τα αρνητικά του στην αναγέννηση του Έθνους σε ένα σύγχρονο ελληνισμό που δυστυχώς βιώνει και αναμασάει τα δυτικότροπα πρότυπα και το προτεσταντικό πνεύμα και ταυτόχρονα συνεχίζει να ψάχνει την ταυτότητά του και το ελληνορθόδοξο στίγμα του στον παραπαίοντα κόσμο τόσο της Δύσης όσο και της Ανατολής ).

Οι δημοτικιστές εκπαιδευτικοί ήταν επίσης ανάμεσα στους πιο δραστήριους οργανωτές της Αντίστασης στο φασισμό, στα χρόνια της Κατοχής, και πολλοί πλήρωσαν με χρόνια φυλακής, εξορίας, διώξεων. Μέσα από αυτούς τους αγώνες το αίτημα της Παιδείας, έγινε κεντρικό στους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες στη δεκαετία του ’60, και το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία κυριαρχούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, με τις τεράστιες περικοπές στην εκπαίδευση, αλλά και τη δυσφήμιση που υπέστησαν, οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες συμμετείχαν σε έναν άθλο που δεν τους έχει αναγνωριστεί: Ενώ είδαμε γύρω μας το κράτος να αποδιοργανώνεται και τους περισσότερους θεσμούς να καταρρέουν, αυτοί κράτησαν το σχολείο όρθιο. Μπόρεσαν επίσης, σε μεγάλο βαθμό, ακαθοδήγητοι και χωρίς θεσμική στήριξη, να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν στο σχολείο τα παιδιά των μεταναστευτικών κυμάτων κατά τα τελευταία 25 χρόνια.

Αν λοιπόν στους δύο αιώνες της ελληνικής ανεξαρτησίας, η εκπαίδευση υπήρξε ο κεντρικός άξονας της εθνικής χειραφέτησης και της κοινωνικής προόδου, μπορεί σήμερα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση;

Πώς θέλουμε το σχολείο, τί πρέπει να κάνουμε για την εκπαίδευσή μας σήμερα;

Ποιο μέλλον θέλουμε για την κοινωνία μας και τι μπορεί να κάνει το σχολείο για να το προετοιμάσει;

Αυτά είναι τα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα πρέπει να αναστοχαστούμε την επέτειο της Επανάστασης του ’21, και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην ιστορία μας, συνδέοντας κριτικά το παρόν με το παρελθόν, αλλά και με το μέλλον.

Γιατί αν μια κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη στο μέλλον της, χάνει επίσης την εκτίμησή της στο παρελθόν της.

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΗΣ

Σ.γ.: Πόσο μάλλον θα χάσει την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή της η ελληνική κοινωνία αν δεν παγιώσει μια σταθερή ελληνορθόδοξη ταυτότητα με βάση την αιώνια ασφαλή και αναλλοίωτη άγκυρα και αφετηρία εκκίνησης· την Ορθόδοξη πρακτική, παράδοση και το εκκλησιαστικό ήθος. Μια ταυτότητα αδιαμφισβήτητη, όπως διαμορφώθηκε από την αποστολική και πατερική θεολογία, της αγιοπνευματικής αντίληψης που οδηγεί αρχικά α) στο πνεύμα της κάθαρσης από τα ανθρώπινα πάθη, β) στον φωτισμό και γ) στην θέωση κάτω από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος[2].

 Μέχρι τότε θα επαναλαμβάνουμε αέναα τη συζήτηση του Βασιλόπουλου και της Ειρηνούλας με τον δάσκαλο του κρατικού σχολείου στο συμβολικό «Παραμύθι χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα [3}.

Δάσκαλος: «…Ωστόσο, σε όλο το βασίλειο είναι τα ίδια χάλια, και κανένας νέος δεν ξέρει πια να διαβάζει.

Και τους εξήγησε πως απέξω έγραφε.

«Σχολείο του Κράτους».

-Σχολείο! Αναφώνησε με χαρά το Βασιλόπουλο. Ποτέ μου δεν είδα σχολείο, και ήθελα τόσο να ξέρω πως είναι! Μα που είναι τα παιδιά;

-Λείπουν αυτή την ώρα.

-και τι ώρα θα γυρίσουν για το μάθημα; Θα ήθελα να τα δω, είπε  το Βασιλόπουλο.

-Μα δεν κάνουν μάθημα… αποκρίθηκε διστακτικά ο δάσκαλος.

Και βλέποντας την απορία στα μάτια του αγοριού:

-Ε, ναι! Δεν τους κάνω μάθημα! Ξέσπασε και του είπε με πίκρα. Σα να είναι κι εύκολο να κάνει κανείς εκείνο που πρέπει σε τούτον τον τόπο! Μ’ έβαλε το Κράτος δάσκαλο, και μου παραδίνει τα παιδιά του να τους μάθω γράμματα. Μα ξεχνά να με πληρώσει, ξεχνά πως έχω ανάγκες κι εγώ, πως πρέπει και να φάγω και να ντυθώ! Έρχονται τα παιδιά με δεν τους κάνω μάθημα. Τα βάζω στο περιβόλι να σκάβουν, για να βγάλω το ψωμί μου, και τα στέλνω στο δάσος  να μου μαζέψουν πότε φράουλες, πότε κούμαρα ή άλλα φρούτα της εποχής. Είμαι άνθρωπος κι εγώ! Κι εγώ πρέπει να ζήσω!

Τα έλεγε αυτά ο δάσκαλος με παράπονο, και βούρκωναν τα μάτια του.

Το Βασιλόπουλο τον κοίταζε συλλογισμένο. Το πρόσωπό του ήταν σοβαρό.

-Και ποιος σε υποχρεώνει να μείνεις δάσκαλος; Ρώτησε.

-Αμ’ αλλιώς θα πεθάνω από το κρύο. Εδώ τουλάχιστον έχω σπίτι!

-Το σπίτι λοιπόν το δέχεσαι μα το χρέος σου δεν το κάνεις!

Ο δάσκαλος χαμογέλασε.

-Σα να είναι εύκολο! Είπε σιγανά. Είσαι παιδί! Δεν ξέρεις τι θα πει ζωή, και το νομίζεις απλό κι εύκολο να κάνεις το χρέος σου, όταν είναι να δουλεύεις χωρίς απολαβή για ξένο όφελος! Μα για να κάνεις το καθήκον σου, παιδί μου, χρειάζεται κάποτε ηρωική αυτοθυσία. Και όλοι δεν είναι ήρωες στον κόσμο.

Βγήκε έξω το Βασιλόπουλο, χωρίς να αποκριθεί.

Σκέψεις και άλλες σκέψεις σκουντουφλιούνταν στο μυαλό του. Του φαίνουνταν πως αντίκριζε καινούργιους κόσμους.

Κάμποσην ώρα πήγαινε σιωπηλά, βαστώντας το χέρι της αδελφής του.

-Η αυτοθυσία! Μουρμούρισε. Το άκουσες, Ειρηνούλα; Χρειάζεται, λέει, ηρωική αυτοθυσία, και όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ήρωες… Θυμάσαι τα λόγια της Γνώσης, πως δουλεύοντας για το γενικό καλό ωφελούμε τον εαυτό μας στο τέλος; Φοβούμαι πως στον τόπο μας κανένας δεν το έμαθε αυτό. Ο καθένας μας γυρεύει μόνο το δικό του συμφέρον ή τουλάχιστον τη δική του ησυχία…

-Γιατί το λες αυτό αδερφέ μου;

Γιατί και μείς ίδιοι είμαστε. Ούτε εσύ ούτε εγώ ούτε κανένας μας δεν κάναμε τίποτα για το γενικό καλό… Ναι, Ειρηνούλα, γι’ αυτό καταστράφηκε το Κράτος…».

Σ.γ.: Λες και γράφτηκε σήμερα! Πολύ φοβόμαστε ότι και 100 χρόνια από σήμερα ακόμη θα ψαχνόμαστε αν δεν δούμε το απλό και το αυτονόητο· ή θα αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας Έλληνα και μη ή θα χαθούμε ομαδικά! Αυτό σε ποιο ελληνικό σχολείο διδάσκεται;

Ακολουθούν σχόλια των δημοσιογράφων: Να αναστοχαστούμε πως θέλουμε το σχολείο και την κοινωνία μας, μας καλεί ο Νίκος Φίλης στο μήνυμά του για την επέτειο της Επανάστασης του ’21, το οποίο διαβάστηκε σήμερα στα σχολεία.

Ο υπουργός Παιδείας αναφέρεται στον Κοραή και τον Καποδίστρια και πλέκει το εγκώμιο των δασκάλων «που τον 19ο αιώνα και ως τα μέσα του 20ου αιώνα, πήγαν στα πιο απρόσιτα μέρη, όπου δεν υπήρχε ακόμη συγκοινωνία, για να χτίσουν με τα χέρια τους σχολεία, να διδάξουν γενιές γενεών, να οργανώσουν μαθητικές κοινότητες, να γίνουν τα στηρίγματα των τοπικών κοινωνιών».

Μάλιστα, συνδέει την Παιδεία με την έξοδο από την κρίση, λέγοντας ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μπορεί «να αποτελέσει τη δύναμη εκείνη που θα βγάλει την ελληνική κοινωνία από τη βαθειά κρίση, που θα τη βοηθήσει να ανταπεξέλθει με ανθρωπισμό και αξιοπρέπεια στις νέες κρίσιμες συνθήκες που ορίζει η προσφυγική κρίση».

Κάναμε Επανάσταση… κατ’ αγνώστων και δημιουργήθηκε νέο έθνος!

Ωστόσο, αν και μιλά για Επανάσταση των Ελλήνων, στο μήνυμά του προς τους μαθητές απουσιάζει παντελώς κάθε αναφορά σε Τουρκοκρατία και 400 χρόνια σκλαβιάς πριν την απελευθέρωση των Ελλήνων με αίμα και θυσίες!

Και επιπλέον, ο κ. Φίλης ξαναγράφει την ιστορία μιλώντας στους μαθητές για «καινούργιο έθνος» που δημιουργήθηκε από την Επανάσταση, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν υπάρχει συνέχεια του ελληνικού έθνους από αρχαιοτάτων χρόνων έως και σήμερα…

Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Παιδείας είχε ξεσηκώσει πριν από μήνες θύελλα αντιδράσεων με τη δήλωσή του στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου «Στον Ενικό» στο STAR ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν ήταν γενοκτονία αλλά εθνοκάθαρση.

Με όλο αυτό το προηγούμενο δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί άναψε φωτιές το μήνυμα του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για την 25η Μαρτίου,  που διανεμήθηκε ώστε να διαβαστεί στα σχολεία και από το οποίο λείπει οποιαδήποτε αναφορά στην Τουρκοκρατία και στους ήρωες του 1821, αντίθετα με την…  γερμανική κατοχή και την εξέγερση στο  Πολυτεχνείο,  ενώ  υποστηρίζει  σε αυτό ότι το ελληνικό έθνος γεννήθηκε κατά την επανάσταση! 

«Υπάρχουν ανακρίβειες. Δηλαδή ποιο καινούργιο έθνος, ένα έθνος δεν δημιουργείται από την μια στιγμή στην άλλη. Ένα έθνος προϋπάρχει και γίνεται μια επανάσταση εναντίον ενός κατακτητή, όπως είναι στη  προκείμενη περίπτωση» αναφέρει ο συγγραφέας και ιστορικός Ήρκος Αποστολίδης. Προσθέτει επίσης  ότι ο κατακτητής έχει όνομα και ήταν  οι Οθωμανοί, «αλλά εδώ  δεν αναφέρεται πουθενά».

«Καταπέλτης»  κατά του υπουργού Παιδείας ήταν και ο ιστορικός και συγγραφέας επίσης  Σαράντος Καργάκος. «Στο φλύαρο αυτό κείμενο, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην λέξη Τουρκοκρατία, δεν υπάρχει καμία αναφορά σε έναν έστω από τους αγωνιστές του 1821. Υπάρχει όμως μια ύπουλη διαπίστωση.  Ότι το έθνος διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση. Είναι τόσο λογικό, όσο και το να υποστηρίζει κανείς ότι μπορεί να φτιάξει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο…  Υποπτεύομαι  ότι ο άνθρωπος αυτός προετοιμάζει το έδαφος για μια νέα Τουρκοκρατία» τονίζει ο κ. Καργάκος

ΝΔ: Ο Υπουργός Παιδείας συγχέει ανιστόρητα το Ελληνικό με το Ελληνικό Έθνος

Ανακοίνωση για το θέμα εξέδωσε και η Νέα Δημοκρατία. «Ό Υπουργός Παιδείας στο μήνυμα του για την 25η Μαρτίου οφείλει να σέβεται την ελληνική διαχρονία. Ο Υπουργός Παιδείας συγχέει ανιστόρητα το Ελληνικό Κράτος, που πράγματι δημιουργήθηκε με την Επανάσταση, με το Ελληνικό Έθνος» αναφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση.

ΟΛΜΕ: Καμία εγκύκλιος για τον φετινό εορτασμό της  25ης Μαρτίου  

Όπως επισημαίνει η ΟΛΜΕ και το μέλος του ΔΣ  Νικηφόρος Κωνσταντίνου, φέτος υπήρξε και σωρεία τηλεφωνημάτων εκπαιδευτικών από σχολεία όλης της χώρας, ότι για πρώτη φορά δεν εκδόθηκε εγκύκλιος   που να καθορίζει  τις λεπτομέρειες και το πρόγραμμα εορτασμού της 25ης Μάρτιου.

 

http://www.star.gr/Pages/Politiki.aspx?art=317760&artTitle=minyma_fili_gia_25i_martiou_kan

[1]Χρήστου Γιανναρά: “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΔΥΣΗ ΣΤΗ ΝΕΩΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ” Εκδόσεις ΔΟΜΟΣ , Αθήνα 1999.

[2]Ιωάννου Ρωμανίδη: “Πατερική Θεολογία”, Εκδόσεις ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 48 αλλά βλέπε και ολόκληρο το βιβλίο.

[3]Πηνελόπης Δέλτα: “ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ”, Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Έκτη Έκδοση, 1961.

Αφήστε μια απάντηση

Η διεύθυνση του email σας δεν θα δημοσιευθεί.