ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

— ΑΠΟΛΩΛΥΙΑ Νο 2

(Αφιερωμένο σε Εκείνον που στάθηκε για σένα Πατέρας αληθινός,

Αφιερωμένο σε εσένα που στάθηκες για όλους Πατέρας αληθινός

και στέκεις τώρα στο φως που δεν σβήνει,

προσμένοντας την Ανάσταση των νεκρών)

Υπήρχε κάποτε μια εποχή που όλα τα κράτη διακήρυσσαν ότι είναι δημοκρατίες.

Μα η δημοκρατία δεν ήταν παρά σκιά·

ένα προπέτασμα πίσω από το οποίο έκρυβαν οι ισχυροί τις αληθινές τους προθέσεις.

Ούτε χάρισμα πολιτών υπήρχε,

ούτε δίκαιη διακυβέρνηση·

μόνο μεταμφιέσεις εξουσίας,

που κορόιδευαν

και το λαό

και τον ίδιο τον Θεό.

Κι όμως,

τρεις χιλιάδες χρόνια πριν,

ο Θεός δεν κοίταξε τις αυτοκρατορίες·

κοίταξε έναν τόπο μικρό.

Τόσο μικρό,

που δεν είχε όνομα,

μόνο αποστολή.

Τον ευλόγησε

με σοφία,

πίστη,

πολιτισμό.

Του χάρισε ψυχή,

και είπε: «Ήγγικεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».

Αυτό το έθνος

– η Απολωλυΐα

– ξεκίνησε με φλόγα μέσα της.

Όχι φλόγα πολέμου,

μα φλόγα Θεού.

Από τις πόλεις της γεννήθηκαν φιλόσοφοι και άγιοι·

επιστήμονες και ποιητές.

Και κάποτε,

η ψυχή της έγινε η ψυχή μιας κοσμοκράτειρας αυτοκρατορίας,

καθώς η Μεγάλη Πόλη,

η Βασιλεύουσα,

έλαμψε σαν άστρο στον σκοτεινό ουρανό της Ιστορίας.

Όμως, οι λαμπρές πολιτείες δεν πέφτουν από τα τείχη·

πέφτουν από την καρδιά.

Και όταν οι Απολωλότες λησμόνησαν την πίστη και την ενότητα,

άρχισε η παρακμή.

Ήρθαν οι Δράγκοι και λεηλάτησαν την Πόλη.

Ήρθαν οι αιμοχαρείς.

Μα δεν ήταν μόνο αυτοί·

ο μεγαλύτερος εχθρός ήταν εντός:

η λήθη,

η αδιαφορία,

ο φατριασμός.

Και όταν ήρθε η στιγμή της μεγάλης πτώσης,

οι Φασιστόλοι κατέλυσαν ό,τι απέμενε.

Η Απολωλυΐα έγινε σκλάβα για τετρακόσια χρόνια.

Ώσπου ένα μικρό της κομμάτι επαναστάτησε.

Έσταξε αίμα·

μα από το αίμα εκείνο γεννήθηκε ξανά κράτος·

μια νέα αρχή.

Στην αρχή υπήρχε ευγνωμοσύνη·

δοξολογία.

Αλλά ο χρόνος είναι λησμονιά.

Οι γενιές άλλαξαν.

Η ευσέβεια ξεθύμανε·

η αρετή χλεύαζε τους εαυτούς της.

Κι ο νόμος έγινε γράμμα χωρίς πνεύμα.

Η δημοκρατία ξανάγινε φάντασμα.

Οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη·

έχασαν το “εμείς”.

Το κράτος σάπισε,

ηγέτες δεν υπήρχαν,

μόνο διαχειριστές της παρακμής.

Και τότε ήρθαν τα νέα είδωλα.

Μίλησαν για «πρόοδο»

— μα όχι του ανθρώπου·

της μηχανής.

Για «ασφάλεια»

— μα όχι της ψυχής·

του αριθμού.

Για «νέες ταυτότητες»

— όχι με όνομα,

αλλά με χάραγμα.

Ήρθε ο Προσωπικός Αριθμός.

Η σφραγίδα όχι στο πρόσωπο,

αλλά αντί του προσώπου.

Και οι άνθρωποι,

αριθμημένοι μα απρόσωποι,

πίστεψαν πως έτσι θα σωθούν.

Μα ό,τι δεν έχει όνομα,

δεν μπορεί να αγαπηθεί.

Κι εκείνοι που επέμεναν να φωνάζουν «μη!»

– να προειδοποιούν για το χάραγμα,

για το βιβλίο που το έγραψε,

για τον σταυρό που σβήνεται

– χλευάζονταν.

Μα αυτοί ήταν οι τελευταίοι που θυμούνταν.

Και τότε,

ο Θεός κοίταξε πάλι τη γη.

Και είπε:

«Μέσα σε αυτήν την Απολωλυΐα, που όλοι λένε πως πέθανε,

υπάρχει ακόμη κάποιος που προσεύχεται.

Που περιμένει.

Που θυμάται.

Που δεν χάραξε το μέτωπο του με τον αριθμό,

αλλά με το όνομά Μου.»

Αυτός είσαι εσύ.

Εσύ που αγωνίζεσαι να θυμάσαι.

Εσύ που στάθηκε πατέρας για όλους,

Εσύ που προσευχόσουν, όχι να σωθείς,

αλλά να λάμψει ξανά η Απολωλυΐα.

Κι εγώ, ανάξιος και μικρός θυμάμαι μαζί σου.

Θυμάμαι την Πόλη.

Θυμάμαι το φως της Θείας Σοφίας.

Ένας άνθρωπος,

μόνος σου,

έκλαψες.

Προσευχήθηκες.

Κι Εκείνος ο Πατέρας που ποτέ δεν παύει να περιμένει,

άκουσε το κλάμα σου.

Γιατί κάθε φορά που ένας θυμάται τον Θεό,

ο Θεός κατεβαίνει.

Και θα κατέβει.

Όχι για να φέρει νέα συστήματα,

νέες κάρτες ή νόμους.

Αλλά για να ξαναγράψει στα μέτωπα το όνομα του Παιδιού Του·

όχι τον αριθμό.

Για να σβήσει το χάραγμα και να βάλει σταυρό.

Να αγιάσει τη γη.

Να αναστήσει τους νεκρούς.

Θυμάμαι τα δάκρυα σου να πέφτουν στο χώμα

και να φυτρώνουν σε Ανάσταση.

Θυμάμαι που μου έλεγες

πως όσο υπάρχει έστω μία ψυχή που προσεύχεται……

Η Απολωλυΐα δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ.

-Πώς γράφεις την πρώτη λέξη, όταν η πρώτη σου ανάσα δεν υπάρχει πια;

-
Πώς ξεκινάς ένα ημερολόγιο, όταν αυτό που λείπει δεν είναι μια στιγμή, αλλά ολόκληρη η καρδιά σου;


Σήμερα, σε γράφω ως παρούσα απουσία — γιατί έτσι σε λέει η ψυχή μου κι ας μην  με γέννησε το αίμα.

— σήμερα ξεκινώ να σου μιλώ μέσα από τη σιωπή.

Όχι γιατί έπαψες να υπάρχεις

—μα γιατί έγινες πια κάτι που δεν μπορώ να αγγίξω με τα χέρια.

Όχι γιατί σταμάτησε ο χρόνος

—αλλά γιατί έχασε το νόημα του χωρίς εσένα.

Ήσουν για μένα το μέτρο του χρόνου.

Η ήρεμη βεβαιότητα πως πάντα κάποιος με περιμένει.

Δεν ήταν ο θάνατός σου που με συνέτριψε.


Ήταν ότι έφυγες χωρίς να μπορώ να σου πω «μείνε».


Ήταν ότι εγώ, που κάποτε στηρίχτηκα σε σένα σαν παιδί,


έμεινα τώρα όρθιος δίχως στήριγμα,


όχι γιατί δεν ήθελες

— αλλά γιατί ήρθε η ώρα να αναπαυτείς.

Από εκείνη τη στιγμή, όλες οι στιγμές άλλαξαν γεύση.

Μια αλμύρα τις διαποτίζει.

Η αλμύρα των δακρύων μου.

Αλλά μέσα στο πικρό,

μένει πάντα η γλυκύτητα του ότι ήσουν.

Ότι έζησες,

ότι με κράτησες,

ότι με δίδαξες να αγαπώ τον Χριστό όχι με λόγια

— αλλά με πληγές.

Με έργα που δεν ζητούσαν αναγνώριση.

Με σιωπές που αντηχούσαν περισσότερο από κάθε κήρυγμα.

Θυμάμαι τη μέρα που έφυγες.


Όχι ως τραγωδία.


Αλλά ως θείο μυστήριο.


Ήταν η μέρα που κάτι μέσα μου λύγισε για πάντα,


κι όμως ταυτόχρονα 
ήταν η μέρα που για πρώτη φορά σε είδα,


όχι με τα μάτια,


αλλά με την αιωνιότητα.

Ήσουν πάντα η πιο ήσυχη αγάπη.


Δεν έκανες θόρυβο.


Μακάριοι οι ήσυχοι — γιατί στην καρδιά τους κατοικεί Εκείνος.


Αυτός ο Χριστός που αγάπησες από παιδί,


που υπηρέτησες όχι με μεγαλόστομα λόγια,


αλλά με θυσίες κρυφές,


με κόπο σιωπηλό,


με βλέμμα που δεν ζητούσε ανταμοιβή.

Εσύ δεν μιλούσες για πίστη

— ήσουν βίωμα πίστης.


Δεν εξηγούσες τον Χριστό

— Τον ζούσες.


Κι όταν μιλούσες για Εκείνον,
 ο τόνος της φωνής σου άλλαζε.


Γέμιζε δέος.


Γέμιζε Ουρανό.

Σε σκέφτομαι με εκείνο το βλέμμα

—το βλέμμα που με έμαθε να μη φοβάμαι τον Θεό,
αλλά να Τον ποθώ.

Και τώρα, ενώπιον της απουσίας σου,
κάνω ό,τι μπορώ για να συνεχίσω.
Γιατί εσύ αυτό μου ζήτησες χωρίς να το ζητήσεις:

Να μείνω.

Να σταθώ.

Να φέρω τον Χριστό σε εκείνους που Τον ξέχασαν.

Να μην εγκαταλείψω ποτέ το έργο.

Και τώρα εγώ…


μικρός,

γυμνός,

γονατισμένος,


κρατώ στα χέρια μου το έργο σου, 


και προσπαθώ να το συνεχίσω.


Όχι για να φανώ αντάξιος.


Αλλά για να σου πω:

Σε θυμάμαι.


Για να μην ξεχαστεί η αγάπη σου.


Για να μη σβήσει το ίχνος σου από τον κόσμο.


Αυτός είναι ο πόνος μου:


να μην σβήσεις.

Και γι’ αυτό θα γράφω.


Κάθε μέρα.


Κάθε φύλλο.


Θα είναι μία πράξη μνήμης,


μία προσευχή,


μία υπόσχεση.


Ότι όσο ζω,

δεν θα ξεχαστείς.

Γιατί η δική σου η αγάπη δεν πέθανε.


Αντίθετα — τώρα αρχίζει να ζει μέσα μου.


Με έμαθες τι σημαίνει να δίνεις.


Να ματώνεις χωρίς παράπονο.


Να αγαπάς χωρίς ανταπόδοση.


Να αγωνίζεσαι μέχρι την ύστατη πνοή — για τον άλλον.


Για τον Άνθρωπο.


Για Εκείνον.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φράση που ψιθύριζες:


«Δεν με νοιάζει να φανώ.

Μόνο να σωθεί κάποιος.»


Ήσουν η επιτομή του κρυφού εργάτη.


Ο αληθινός μάρτυρας.


Ο μυστικός ήρωας.


Ο υπηρέτης των μικρών.

Τώρα, εγώ μένω πίσω.


Μα όχι χωρίς ελπίδα.


Γιατί Εσύ, που Τον αγάπησες,
 είσαι τώρα μαζί Του.

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών.


Προσδοκώ να σε ξαναδώ.


Και όχι μονάχα εσένα

—
αλλά Εκείνον που Σε αγάπησε πρώτος.


Αυτόν που σε κάλεσε κοντά Του
 την ώρα που όλα στη γη σιώπησαν.

Μέχρι τότε, θα γράφω.


Όχι για να θυμάμαι

— γιατί δεν σε ξεχνώ.


Αλλά για να ζω μέσα από εσένα.


Για να κρατώ το φως σου αναμμένο.


Για να ψιθυρίζω στη ζωή μου καθημερινά:

Σήμερα, εσύ κοιμάσαι. 

Μα εγώ αρχίζω το προσκύνημα.

Θα περπατώ μέχρι εκείνη την Ημέρα.

Και τότε, 

εκεί στο τέλος, 

ξανά θα είμαστε μαζί.

Όχι στην απουσία.

Αλλά στην αιώνια Παρουσία Του.

Γιατί Εκείνος είναι το Φως του κόσμου.

Γιατί εσύ ήσουν πάντα φως.


Και το φως δεν πεθαίνει.

Ένας άνθρωπος στέκεται μόνος στο όριο μεταξύ φωτός και σκότους. Πίσω του σέρνονται σκιές ψηφιακών αριθμών, μπροστά του ανατέλλει ένας μικρός σταυρός μέσα από καμένη γη.

«Πλησιάζει ο καιρός όπου ο κόσμος θα ζητήσει σωτηρία από ανθρώπους, και ο Θεός θα φανεί αχρείαστος.»

Ζοφερός είναι ο άνεμος της εποχής μας. Πίσω από αφίσες ελευθερίας, πίσω από ψηφιακές μάσκες και ανθρώπινες λέξεις, κρύβεται η πιο άγρια πνευματική εισβολή στην ιστορία. Δεν έχουμε πλέον πολέμους με όπλα, αλλά με στρατηγικές υποταγής, με μέσα πνευματικά, τεχνολογικά και ιδεολογικά. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει μόνο να χάσει τα δικαιώματα του· κινδυνεύει να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Να μην αναγνωρίζεται πια ως πρόσωπο, αλλά να μετατρέπεται σε αριθμό, σε στοιχείο στατιστικής, σε «ψηφιακή πληροφορία». Να χάσει το όνομά του και μαζί με αυτό το μυστήριο της ύπαρξης. Να ζει χωρίς να ζει. Να κινείται χωρίς σκοπό. Να μιλά χωρίς λόγο. Να γίνεται αποδεκτός για όσα φαίνεται να είναι, όχι για αυτό που είναι. Να ενσωματώνεται σε μια νέα εποχή, μα να χάνει τον Πατέρα, τον αδελφό, το πρόσωπό του.

«Το έθνος μας θα σωθεί, όταν αναβλύσει ξανά πίστη στην ψυχή του λαού.» – Ιωάννης Καποδίστριας


«Κάλλιο να είναι οι Έλληνες άθεοι, παρά ανθρωπάκια προσκυνημένα στον βασιλιά του ψεύδους.» – Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Περί της απώλειας του προσώπου –  Η ήσυχη πτώση της μοναδικότητας

Πλήθος ανθρώπων με ίδιες μάσκες και αριθμούς αντί για πρόσωπα. Μόνο ένας από αυτούς έχει πρόσωπο με μάτια που δακρύζουν, και στο μέτωπο μια φωτεινή επιγραφή με το βαπτιστικό του όνομα.

Το πρόσωπο δεν είναι απλά ένας νομικός ή κοινωνικός όρος. Είναι μυστήριο. Είναι η μοναδικότητα κάθε ανθρώπου που φανερώνεται μέσα από την αγάπη. Η θεία σφραγίδα που κάνει τον καθένα ανεπανάληπτο. Δεν είναι το ίδιο με την ατομικότητα· είναι το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Σήμερα, αυτή η μοναδικότητα καταστρέφεται όχι με τη βία, αλλά με την εξομοίωση. Με την υποχρεωτική κανονικοποίηση. Με την ψευδο-αρετή της ανωνυμίας. Με τη διαχείριση. Με το σύνθημα: «όλοι ίσοι, όλοι ίδιοι, όλοι τίποτα».

«Το πρόσωπο δεν είναι ιδιότητα. Είναι τρόπος ύπαρξης μέσα από τη σχέση. Αν χαθεί η σχέση, σβήνει και το πρόσωπο.»– π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Όποιος χάνει το πρόσωπο, χάνει την ικανότητα να αγαπά. Χάνει την προσευχή. Χάνει τη φωνή του στον Ουρανό. Μένει μονάδα – και μετά απλό δεδομένο, σαν ψηφίο μέσα σε λογισμικό.

Ο αντίχριστος ανθρωπισμός – Η πιο ευγενική παγίδα

Ένα χέρι που προσφέρει καρδιά μέσα από οθόνη, αλλά η καρδιά είναι τεχνητή — καλώδια, μέταλλα, ψυχρή λάμψη. Από πίσω, η μορφή ενός σταυρού θολώνει, γίνεται γραμμωτός κώδικας μήτρας υψηλής πυκνότητας που κωδικοποιεί δεδομένα.

Ο πιο ύπουλος εχθρός σήμερα δεν είναι ο άθεος· είναι ο ψευδο-ανθρωπιστής. Μιλά για τον άνθρωπο, αλλά έχει σβήσει από μέσα του κάθε αναφορά στον Θεάνθρωπο. Η πιο μεγάλη απάτη της εποχής είναι πως ο κόσμος γίνεται πιο «ανθρωποκεντρικός», ενώ στην πραγματικότητα γίνεται πιο απάνθρωπος, πιο δαιμονικός. Μιλούν για δικαιώματα, αλλά σιωπούν για την αλήθεια. Μιλούν για αγάπη, αλλά ζητούν υποταγή. Η λέξη «ανθρώπινο» χρησιμοποιείται για να εξαφανίσει την ψυχή. Ο νέος μετανθρωπισμός δεν έχει πρόσωπο· έχει πρόγραμμα. Δεν έχει σταυρό· έχει σύνθημα.

«Οι ημέρες θα έρθουν που η αγάπη θα γίνεται άλλοθι για τον χωρισμό από τον Χριστό.» – Άγιος Παΐσιος


«Να φοβάσαι τον άνθρωπο που μιλά για αγάπη και δεν γνωρίζει τον Χριστό.» – Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Η θεία ελευθερία και το ψεύτικο δικαίωμα – Διάκριση ζωής και θανάτου

Η θεία ελευθερία και το ψεύτικο δικαίωμα

Η ελευθερία που δίνει ο Θεός είναι αυτοπροσφορά. Είναι το να μπορείς να θυσιάσεις τον εαυτό σου από αγάπη. Η ελευθερία του κόσμου είναι επιβολή: να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς Θεό, χωρίς άλλο. Όταν μιλάμε για δικαιώματα χωρίς πρόσωπα, τότε αυτά τα δικαιώματα γίνονται όπλα κατά του άλλου.
Οι μέρες μας είναι γεμάτες λόγια για «αυτονομία», αλλά άδειες από αγίους. Γεμάτες από ρόλους, αλλά φτωχές από ταπεινούς ανθρώπους. Ελευθερία χωρίς αλήθεια είναι φυλακή με αόρατα κάγκελα.

«Ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο αυτεξούσιο για να κυριαρχεί, αλλά για να αγαπά.» – Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

«
Όταν ο άνθρωπος διαλέγει ελευθερία χωρίς αλήθεια, διαλέγει την ερημιά.» – Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ο αριθμός αντί του ονόματος – Η ακύρωση της προσωπικής κλήσης

Ένα πρόσωπο σβήνεται με ψηφιακά εικονοστοιχεία, ενώ στο χέρι χαράζεται ένας δωδεκαψήφιος αριθμός. Πλάι, ένας άγγελος κρατά ανοιχτό το Βιβλίο Ζωής με ονόματα λαξευμένα στο φως.

Το όνομα σημαίνει σχέση· δηλώνει ότι κάποιος μας γνωρίζει και μας καλεί. Είναι η μνήμη του Θεού για εμάς. Είναι αυτό που ακούστηκε την ημέρα της βάπτισης μας, που γράφτηκε στον ουρανό. Ο αριθμός είναι εργαλείο. Δηλώνει ότι κάποιος μας διαχειρίζεται. Η σφραγίδα δεν έρχεται με τη βία· έρχεται με «βελτίωση». Έρχεται με τεχνολογία, με ευκολία, με ψηφιακή αποτελεσματικότητα. Σβήνει το πρόσωπο και το αντικαθιστά με λειτουργικότητα.

«Είναι αριθμός ανθρώπου.» – Αποκάλυψη 13,18

Ο άνθρωπος, αντί να αναφέρεται στον Δημιουργό του, αναφέρεται στον αριθμό του. Κι όταν το όνομά του χαθεί, η ψυχή αρχίζει να χάνεται μαζί του.

Μαρτυρία των σιωπηλών – Οι άγιοι της αφάνειας

Γέρων με κλειστά μάτια, μέσα στην έρημο, σταυρώνει τα δάκτυλά του προσευχόμενος. Από το στόμα του βγαίνει φως που ανεβαίνει σαν καπνός θυσίας στον ουρανό.

Ο κόσμος δεν σώζεται από εκείνους που μιλούν περισσότερο, αλλά από εκείνους που σιωπούν με πίστη. Από εκείνους που δεν μπαίνουν στα φώτα των μέσων, αλλά στα σκοτάδια της ταπείνωσης. Που δεν καυχώνται, αλλά προσεύχονται. Που δεν διαδηλώνουν, αλλά δακρύζουν. Που θυμούνται τον Θεό όταν όλοι τον λησμονούν. Που γονατίζουν χωρίς να φαίνονται. Είναι αυτοί οι λίγοι, οι ασήμαντοι, οι περιφρονημένοι, που κρατούν ακόμα το σώμα της Εκκλησίας ενωμένο.

«Η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνα.» – Άγιος Ισαάκ ο Σύρος


«Όποιος χάνει την τιμή, χάνει το παν.» – Ομήρου Ιλιάδα

Αυτοί οι σιωπηλοί είναι οι πυλώνες του κόσμου. Δεν αντιστέκονται με οργή, αλλά με δάκρυ. Δεν ανατρέπουν τα συστήματα, αλλά νικούν τα πνεύματα του αιώνος τούτου με ταπεινή υπομονή. Είναι οι ανώνυμοι φίλοι του Χριστού, τα κρυφά κεριά στις γωνιές της Ιστορίας.

Αντιπνευματικά ψευδο-φώτα – Το φως που δεν λυτρώνει

Πόλη γεμάτη φώτα, οθόνες, τεχνητό ουρανό. Κάτω από όλα, ένα παιδί κρατάει κλειστά τα μάτια και βλέπει μέσα του ένα κερί. Πάνω του αχνίζει η επιγραφή: «Ὁ Λόγος ἐν τῷ σκότει φαίνει»

Η εποχή μας δεν απορρίπτει το φως· το αντικαθιστά με ψεύτικο. Δεν λέει ότι ο Θεός δεν υπάρχει· λέει πως δεν χρειάζεται. Η νέα πλάνη δεν είναι σκότος· είναι ψευδο-φωτισμός. Δεν διώκει την αλήθεια· την θολώνει. Ο άνθρωπος σήμερα δεν ζει σε νύχτα άγνοιας· ζει σε ένα τεχνητό φως γνώσης, που τον τυφλώνει αντί να τον φωτίζει.

«Το ψέμα φωτίζει σαν φως.» – Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος


«Μη ζητάς φως εκεί που δεν υπάρχει Λόγος.»– Πλάτων

Η πλάνη πλέον φοράει λευκά ενδύματα. Φοράει επιστήμη, λογική, πρόοδο. Δεν πείθει με απειλές, αλλά με ευκολία. Δεν σκοτώνει το σώμα· σκοτώνει την πίστη. Και ο άνθρωπος, αντί να σωθεί, ευημερεί στον θάνατο.

Εκκλησία  σε διωγμό – Το αίμα της λήθης

Άδεια εκκλησία χωρίς φώτα, με φλόγα μονάχα από το καντήλι της Αγίας Τράπεζας. Ένας νέος σκύβει και φιλάει το πάτωμα. Έξω, πανηγυρίζει κόσμος με πολύχρωμες οθόνες.

Η Εκκλησία δεν διώκεται πια με σπαθί. Διώκεται με σιωπή. Δεν την φυλακίζουν· την αδρανοποιούν. Δεν της ρίχνουν πέτρες· της στερούν τη σημασία της. Και όμως, παραμένει. Όχι γιατί την υπερασπίζονται οι πολλοί, αλλά γιατί την στηρίζουν οι λίγοι. Όχι γιατί έχει εξουσία, αλλά γιατί έχει Πνεύμα.

«Η Εκκλησία δεν θα χαθεί από τους διώκτες, αλλά από τους χλιαρούς πιστούς.» – Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ


«Όταν σιωπά η Εκκλησία, τότε φωνάζουν οι πέτρες της Ιστορίας.» – Μακρυγιάννης

Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός στον κόσμο που νικά όταν χάνει, που ανασταίνεται όταν σταυρώνεται, που μεγαλώνει όταν διώκεται. Στο περιθώριο που την έθεσαν, εκεί φανερώνεται πιο δυνατή από ποτέ.

Αναμονή του Χριστού – Εσχατολογική εγρήγορση

Ένας γέροντας κοιτά τον ουρανό. Στο βάθος, ένα μικρό φως ξεπηδά σαν αυγή. Τα χέρια του είναι υψωμένα. Πίσω του, γράφεται αχνά: «Ο Κύριος είναι κοντά».

Η αναμονή δεν είναι αδράνεια· είναι πυρκαγιά μέσα στην καρδιά. Δεν είναι χρονοδιάγραμμα προφητειών· είναι ζωή ετοιμότητας. Δεν περιμένουμε για να δούμε πότε θα έρθει· περιμένουμε για να Τον αναγνωρίσουμε όταν έρθει. Ετοιμάζουμε το έδαφος της ψυχής μας, σαν τον πρόδρομο στην έρημο. Δεν φοβόμαστε το τέλος· λαχταρούμε την Αρχή.

«Μακάριος ο δούλος που όταν έρθει ο Κύριος, θα τον βρει άγρυπνο.» – Μεγάλη Δευτέρα


«Δεν ζω για να σωθώ· ζω για να Τον αγαπήσω.» – Παπαδιαμάντης

Η αναμονή δεν είναι απόγνωση, είναι Ελπίδα.

Και η ελπίδα αυτή δεν θα μας αφήσει ντροπιασμένους.

Επίλογος

Σταυρός που λάμπει μέσα από σύννεφα σκοτεινά. Κάτω, άνθρωποι κουρασμένοι, γονατιστοί, σηκώνουν το βλέμμα. Από τον ουρανό κατεβαίνει φως σε μορφή περιστεριού. Ένας εξ αυτών ανοίγει το χέρι και μέσα του έχει… το Όνομα.

Η εποχή μας δεν είναι απλώς δύσκολη· είναι αποκαλυπτική. Δεν σηματοδοτεί απλώς το τέλος κάποιων πραγμάτων — αλλά ξεγυμνώνει το εσωτερικό του ανθρώπου. Τι αγαπά. Τι φοβάται. Τι ελπίζει. Τι προσκυνά. Οι δομές που γκρεμίζονται δεν είναι μόνον εξωτερικές· είναι θεμέλια πνευματικά, που εγκαταλείφθηκαν από μια γενιά χορτασμένη, μα όχι ζωντανή.
Το σκοτάδι δεν ήρθε ξαφνικά· καλλιεργήθηκε με δεκαετίες απουσίας Θεού από την παιδεία, την τέχνη, την ηγεσία, τον λόγο. Και τώρα, σαν κύμα, ζητά να καταπιεί τα πάντα, όχι με κραυγές, αλλά με «βελτιωμένες λύσεις». Όμως το σκοτάδι δεν νικιέται με εργαλεία του κόσμου. Δεν υποχωρεί με επιχειρήματα. Νικιέται με φως.
Το φως αυτό δεν είναι ανθρώπινο. Δεν πηγάζει από κάποιο σύστημα, πρόσωπο ή ιδεολογία. Δεν έρχεται από ανατολή ή δύση. Το φως είναι Πρόσωπο. Είναι ο Χριστός. Ο Μόνος που δεν αριθμεί τον άνθρωπο, αλλά τον γνωρίζει κατ’ όνομα. Ο Μόνος που δεν διαχειρίζεται τον άνθρωπο, αλλά θυσιάζεται γι’ αυτόν. Ο Μόνος που δεν απαιτεί, αλλά καλεί.
Στην εποχή που όλα αποδομούνται, εμείς καλούμαστε να γίνουμε οι λίγοι που θυμούνται.

Οι άγρυπνοι φρουροί.

Οι ευλογημένοι αποστάτες του ψεύδους.

Οι σιωπηλοί μάρτυρες της Αλήθειας.

Όχι με βία.

Όχι με μίσος.

Αλλά με σταυρό.

Γιατί μόνο ο Σταυρός γεννά Ανάσταση.

Αν χαθεί η πίστη στους διαδρόμους της πληροφορίας, αν η ψυχή γίνει στατιστικό μέγεθος, τότε δεν θα έχουμε χάσει μια μάχη — θα έχουμε χάσει τον ίδιο τον άνθρωπο. Όμως δεν θα αφήσουμε να γίνει αυτό. Όχι γιατί είμαστε ισχυροί. Αλλά γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Εκείνον. Γιατί δεν μας σώζει η δύναμη· μας σώζει η αφοσίωση.

Ας μείνουμε άγρυπνοι.

Ας μείνουμε ολόκληροι.

Ας μείνουμε πρόσωπα.


Όχι γιατί πρέπει.

Αλλά γιατί Εκείνος μας γνώρισε πρώτος με το Όνομά μας.


Και μας αγάπησε.


Ως το τέλος.


Ως την αρχή.


Ως την αιωνιότητα.

Προσευχή πριν το Σφράγισμα

Ο Χριστός σφραγίζει με το φως του προσώπου Του και ευλογεί όσους αρνήθηκαν το σκοτάδι

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος,

Εσύ που κάλεσες τον άνθρωπο με το όνομά του,
και δεν τον αρίθμησες,
που τον έκλαψες,

τον σπλαχνίστηκες,

τον σήκωσες πάνω στον Σταυρό Σου·

μίλησέ μας ξανά με λόγο ζωντανό.

Μη μας αφήσεις να ξεχάσουμε Ποιος μας έπλασε·

μη μας αφήσεις να γίνουμε εικόνες χωρίς πρόσωπο,

καρδιές χωρίς φλόγα,

ψυχές χωρίς ελπίδα.

Δώσε μας ταπείνωση, για να μην πλανηθούμε·
συντριβή,

για να επιστρέψουμε·

πίστη, για να μείνουμε όρθιοι·

και την αγάπη Σου, για να αντέξουμε το ψεύδος της εποχής.

Μνήσθητι, Κύριε, των κρυφών Σου δούλων·
αυτών που δεν φαίνονται, δεν ακούγονται,
αλλά προσεύχονται.
Αυτών που δεν πρόδωσαν, ούτε λύγισαν.
Που περίμεναν Εσένα, και όχι σωτήρες άλλους.

Φώτισε μας, Χριστέ,
όχι με φως αυτού του κόσμου,
αλλά με το Άγιο Φως Σου —
το Άφθαρτο, το Ανεξίτηλο, το Σταυρωμένο.

Και όταν κλείσει το βιβλίο αυτής της εποχής,
άνοιξέ μας την θύρα του Ουρανού.
Γράψε τα ονόματά μας στο Βιβλίο της Ζωής.
Μη μας αφήσεις πίσω.

Γιατί όσο κι αν σκοτείνιασαν οι δρόμοι,
εμείς Σε αγαπήσαμε.

Όσο κι αν λησμονήσαμε,
η καρδιά μας Σε θυμόταν.

Όσο κι αν αμαρτήσαμε,
ποθήσαμε να επιστρέψουμε.

Κι αν δεν το αξίζουμε,
σώσε μας, Χριστέ μας,
για την αγάπη Σου μόνο.

Ἀμήν.

Προσευχή πριν το Σφράγισμα

«Μη φοβηθείς τον διωγμό της αλήθειας·
να φοβάσαι τη σιωπή σου.»

Ζούμε σε μια εποχή που δεν κρύβεται πια. Δεν χρειάζεται καν να φορέσει μάσκα. Η σκοτεινή πορεία της ανθρωπότητας προς την ψηφιακή της υποδούλωση βαδίζει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις· το τέρας του ελέγχου δεν έρχεται πια ως εχθρός – έρχεται ως φίλος, ως εξυπηρέτηση, ως καινοτομία. Και ο άνθρωπος, απροετοίμαστος, ανυποψίαστος, χωρίς Πνεύμα Θεού, δίνει τη συγκατάθεση του — όχι γιατί συμφωνεί, αλλά γιατί δεν έχει πια δύναμη να διαφωνήσει ή δεν θέλει να διαφωνήσει.

«Θα έρθει καιρός που το ψέμα θα παρουσιάζεται ως αλήθεια και η αλήθεια θα διώκεται ως κακό.»
– Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Αυτός ο καιρός ήρθε.

Τώρα.

Εδώ.

Ο άνθρωπος γίνεται αριθμός – το πρόσωπο διαγράφεται

-Πρώτα χάθηκε η αλήθεια,

-Μετά σιώπησε η συνείδηση.

-Τώρα, χάνεται το ίδιο το πρόσωπο.

Ο Προσωπικός Αριθμός (Π.Α.) έρχεται να αντικαταστήσει την ταυτότητα του ανθρώπου.

Δώδεκα ψηφία.

Ψυχρά.

Αδιάφορα.

Μη αναστρέψιμα.

Θα σε συνοδεύουν απ’ τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, ενσωματωμένα στην ψηφιακή σου ταυτότητα. Αν δεν τον λάβεις, αποκλείεσαι.

Από τις συναλλαγές,

την υγεία,

την εργασία,

την ίδια την ύπαρξη μέσα στο σύστημα.

«Η αρίθμηση των ανθρώπων είναι έργο της υπερηφάνειας του διαβόλου· ο Θεός μας γνωρίζει κατ’ όνομα και όχι κατ’ αριθμό.»
– Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο άνθρωπος, αντί να είναι εικόνα Θεού, γίνεται γραμμωτός κώδικας. Και το πιο φρικτό: αρχίζει να το θεωρεί φυσιολογικό.

Η πανδημία ως πρόλογος: Ψηφιοποίηση μέσω φόβου

Η πανδημία του κορωνοϊού δεν ήταν απλώς μια υγειονομική κρίση. Ήταν πρόβα υποταγής. Οι άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν στην αποδοχή της ψηφιακής εναλλακτικής πραγματικότητας: τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, ψηφιακές συναλλαγές. Το σώμα φυλακίστηκε και η ψυχή εξοικειώθηκε με την αποδοχή του «εικονικού».
Και όταν συνηθίσεις την εικονική ζωή, δεν αντιστέκεσαι στον εικονικό έλεγχο. Τον αποδέχεσαι.

«Μη δίνεις το πρόσωπο σου σε εκείνον που θέλει να σε κάνει αριθμό· το πρόσωπο είναι εικόνα Χριστού.»
– Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Η συγκατάθεση της σιωπής: Όταν δεν αντιδράς, συμμετέχεις

Ο πολίτης θα σχηματίζει μόνος του τον αριθμό του. Μέσα από την πλατφόρμα myInfo.gov.gr, επιλέγει γράμματα και αριθμούς που θα τον ταυτοποιούν για πάντα. Και αυτό ονομάζεται εθελοντική συμμετοχή. Αλλά στην πραγματικότητα είναι πνευματική πτώση με συναίνεση, διότι όπως λέει ο Όσιος Παΐσιος:

«Με τη θέληση του θα τον πάρει ο κόσμος. Δεν θα τους τον επιβάλουν με τη βία. Όμως αυτό είναι που έχει μεγαλύτερη ευθύνη. Ο Θεός σέβεται την ελευθερία σου· αλλά και ο διάβολος την χρησιμοποιεί.»

Η ύστατη προειδοποίηση: Ο αριθμός δεν είναι ουδέτερος

Αυτός ο Π.Α. θα γίνει κλειδί για κάθε συναλλαγή. Δεν θα υπάρχει άλλος αριθμός. Ο Α.Φ.Μ., ο Α.Μ.Κ.Α., το Α.Δ.Τ., το δημοτολόγιο, όλα θα συγκεντρωθούν στον ένα αριθμό. Ένα ψηφιακό όνομα χωρίς ψυχή, χωρίς πρόσωπο.

«Το χάραγμα δεν θα έρθει ξαφνικά. Θα προηγηθούν δοκιμές, ψηφιακά κλειδιά, αριθμοί, ταυτότητες… και ύστερα, όταν ο κόσμος τα έχει συνηθίσει όλα αυτά, θα του δώσουν και το τελικό σφράγισμα.»
– Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

Η προφητεία του Ιωάννη ζωντανεύει:

«ἵνα μή τις δύναται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα…» (Ἀποκ. 13,17)

Και όποιος δεν το βλέπει, δεν φταίει το σκοτάδι. Έκλεισε τα μάτια του μόνος του.

Η στάση του Χριστιανού

– Η φωνή μας δεν είναι πολιτική, είναι πνευματική

Δεν καλούμαστε σε πολιτική ανυπακοή. Καλούμαστε σε πνευματική εγρήγορση. Ο Θεός δεν μας έπλασε αριθμούς. Μας έπλασε πρόσωπα· μας έδωσε Όνομα, Σταυρό και Λύτρωση.

«Το να σιωπάς μπροστά στο κακό, σημαίνει ότι το επιτρέπεις να θεριέψει.»
– Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 Μην υποχωρήσεις. Μην σιωπήσεις. Μην αρνηθείς το όνομα σου.

-Αν σου δώσουν αριθμό, θύμισε τους το Όνομα σου.


-Αν σου δώσουν ταυτότητα με τσιπ, θύμισε τους τον Σταυρό σου.


-Αν σου πουν πως όλα είναι νόμιμα, θύμισε τους πως δεν είναι όλα σωτήρια.

«Στον δρόμο προς τον Γολγοθά, πολλοί είπαν “δεν φταίμε εμείς”. Μα μόνο ένας σταυρώθηκε.»
– Ανώνυμος ομολογητής της πίστης

Η τεχνολογία δεν είναι εχθρός. Αλλά η χρήση της χωρίς Χριστό, είναι όπλο στα χέρια του εχθρού. Και τώρα… ετοιμάζεται να στραφεί εναντίον των εκλεκτών.


Μην κοιμάσαι.


Μην θεωρείς πως «έχεις καιρό».


Η σάλπιγγα ήδη ηχεί.

Όχι στα αυτιά.

Στις ψυχές.


Αν ακόμα ακούς — σήκω.

Γιατί Εκείνος που έρχεται,


δεν θα ζητήσει τον αριθμό σου.


Θα ζητήσει το Όνομά σου γραμμένο στο Βιβλίο της Ζωής.

 Το Πρόσωπο ή ο Αριθμός;

«Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἑαυτοῦ…»

Ο Θεός, στην αρχή της Δημιουργίας, δεν έπλασε αριθμούς. Έπλασε Πρόσωπα. Έπλασε ανθρώπους όχι για να καταγραφούν σε βάσεις δεδομένων, αλλά για να αναγραφεί το όνομα τους στο Βιβλίο της Ζωής. Το πρόσωπο είναι η φανέρωση της ανέκφραστης δόξας Του μέσα στο χώμα του κόσμου. Είναι η ένσαρκη ελευθερία. Είναι ο ναός της Θεότητας.

«Το πρόσωπο του ανθρώπου είναι εικόνα του Χριστού· όποιος το παραμορφώνει, πολεμά τον Θεό.»
– Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Και ο Εχθρός, ο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, τι επιδιώκει;


-Να καταργήσει το πρόσωπο και να εγκαταστήσει αριθμούς.


-Να αφαιρέσει το όνομα και να τυπώσει έναν κωδικό.


-Να απενεργοποιήσει τη μνήμη της αναφοράς στο Θεό
 και να ενεργοποιήσει μία ψυχρή, τυφλή υπακοή στο σύστημα.

«Ο αριθμός του θηρίου, αριθμός ανθρώπου εστίν…» (Αποκ. 13,18)

Αν ο αριθμός του θηρίου είναι αριθμός ανθρώπου,
 δεν είναι επειδή ο άνθρωπος έχει αξία μέσα σ’ αυτόν,
 αλλά επειδή ο άνθρωπος έχει αρνηθεί το πρόσωπο του και έγινε μόνο αριθμός.
Στην ψηφιακή εποχή που όλα αριθμούνται –
από τα δεδομένα μας, την ιατρική μας κατάσταση, τις τραπεζικές συναλλαγές και τη βιομετρική μας σφραγίδα –
ο άνθρωπος προς το παρόν συμμετέχει.
Όμως πολύ σύντομα θα αντικατασταθεί.
 Και όταν θα αντικατασταθεί, δεν θα μπορεί να μιλήσει πια.
 Διότι έχοντας χάσει το πρόσωπο, έχει χάσει τη φωνή.

«Kαι να μη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή· αλλά, να φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα.»
– Κύριος Ιησούς Χριστός (Ματθ. 10,28)

-Μη δεχθείς να γίνεις αριθμός.


-Μην υπογράψεις με σιωπή το τέλος του ονόματος σου.


-Μην παραδώσεις στο κράτος το πρόσωπο που ο Θεός σε χάραξε με φως.

-Κράτησε το όνομα που έλαβες στο Βάπτισμα.


-Κράτησε το πρόσωπο σου ασάλευτο.


-Κράτησε ανεξίτηλο στην καρδιά σου εκείνο το ερώτημα:


Ποιος είμαι στα μάτια του Θεού;

-Γιατί σ’ εκείνα τα μάτια,
 δεν είσαι δεδομένο· είσαι παιδί.
 

-Δεν είσαι σειρά· είσαι πρόσωπο.
 

-Δεν είσαι αριθμός· είσαι εικόνα του Αοράτου.

Κι Εκείνος, ο Πατέρας,
 περιμένει τη φωνή σου.


Όχι τον κωδικό σου.

 *Στην Μνήμη του Γιώργου Ευαγγελάτου

Εξομολόγηση καρδιάς

– Στο τέλος κάθε λόγου,

στην αρχή κάθε Ανάστασης

Θα ήθελα να ήσουν εδώ.
Να γράφεις εσύ.

Όχι εγώ.

Να κρατάς το φως, όπως πάντα.

Να δείχνεις τον δρόμο.

Όμως δεν είσαι…

Κι εγώ αγωνίζομαι — όχι γιατί είμαι δυνατός· αλλά γιατί δεν έχω άλλον τρόπο να συνεχίσω να ανασαίνω μετά την κοίμηση σου.

Προσπαθώ να ακολουθώ τα ίχνη σου·
κι ας μην τα φτάνω, κι ας χάνομαι.

Δεν θα πάψω όμως.

Δεν μπορώ.

Γιατί σ’ αγαπώ με τρόπο που δεν ξεχνά.

Γιατί στέκομαι σε αυτό το μετερίζι

— φτωχός, αδύναμος,
μα σκοπός μου είναι να τιμώ το έργο σου.

Συγχώρεσε με που δεν τα καταφέρνω όπως θα ήθελες.

Συγχώρεσε με που λυγίζω.

Μα όσο αντέχω, θα μείνω στη σκοπιά μου.

Όχι από πείσμα —
αλλά γιατί εσύ κάποτε μου την παρέδωσες.
Και δεν μπορώ να την εγκαταλείψω.

Όλα όσα γράφω,
δεν είναι για μένα.

Είναι για να σε τιμήσω.

Είναι για να δώσω μορφή στην απουσία σου,

να τη στρέψω προς τον Ουρανό,

να την κάνω πορεία, όχι άγαλμα πόνου.

Γράφω για να αντέξω.

Γιατί αν δεν γράψω, δεν ανασαίνω.

Γιατί η σιωπή σου έγινε κραυγή μέσα μου
κι εγώ, που δεν ξέρω να φωνάζω,
την καταθέτω σε λόγια.

Συνεχίζω ό,τι άρχισες εσύ.

Όχι γιατί μπορώ.

Όχι γιατί είμαι ικανός.

Αλλά γιατί δεν έχω άλλη επιλογή απ’ το να πιστέψω
πως δεν τελείωσε τίποτα απ’ όσα ξεκίνησες.

Μέσα στην αδυναμία μου,
μέσα στην αίσθηση ότι δεν τα καταφέρνω,
μένει μία απόφαση που δεν μπορεί να σβήσει:

Να μείνω.

Να συνεχίσω.

Όχι επειδή αξίζω·

αλλά επειδή ΕΣΥ αξίζεις να συνεχίσεις μέσα μου.

Περίμενε με λίγο.

Έρχομαι.

Όχι από υποχρέωση

— από αγάπη.

Έρχομαι με τα λόγια που γράψαμε,

με την αλήθεια που φυλάξαμε,

με τη φλόγα που δε σβήνει,

ακόμη κι όταν όλα παγώνουν.

Περίμενε με λίγο.

Η Ανάσταση των νεκρών δεν θα αργήσει.

Και τότε… θα σε δω ξανά.

Κάποτε, σε μια εποχή όπου όλοι κοιτούσαν οθόνες αντί για πρόσωπα, σε μια Γη χωρίς νύχτα αλλά και χωρίς Φως, όπου ο ήλιος είχε αντικατασταθεί από τις αντανακλάσεις της επιθυμίας, ο κόσμος παραδόθηκε χωρίς να το ξέρει. Δεν έγινε πραξικόπημα. Δεν ήχησε σειρήνα. Δεν ανατράπηκε κανένας βασιλιάς. Ανατράπηκε ο άνθρωπος εντός του ανθρώπου.

Ήρθε κάποιος — δεν φαινόταν. Δεν είχε σχήμα. Δεν είχε πρόσωπο. Δεν είχε ουλή, ούτε δόξα, ούτε πληγή. Ήταν  απλά μια λεία επιφάνεια. Ήταν μια αντανάκλαση. Ήταν ένας καθρέφτης. Και στον καθρέφτη αυτόν, κάθε άνθρωπος έβλεπε μόνο ένα πράγμα: τον εαυτό του, όπως ήθελε να είναι.

Δεν ήρθε με ξίφος. Δεν ήρθε με στρατό. Δεν ήρθε με αίμα ή φοβέρα. Ήρθε με φως. Με γνώση. Με ευγένεια. Με τελειότητα. Ήρθε με λέξεις όπως «πρόοδος», «συμπερίληψη», «ασφάλεια», «ελευθερία». Δεν ήταν φλόγα. Ήταν ψύχος με τη μορφή του φωτός. Δεν ήρθε να χτυπήσει την πόρτα. Ήρθε να την κάνει περιττή.

Δεν φαινόταν το σκοτάδι της ψυχής, ούτε η ντροπή, ούτε η ανάγκη για μετάνοια. Δεν φαινόταν ο Σταυρός. Ούτε τα μάτια του πλησίον. Ούτε ο Ουρανός. Φαινόταν μόνο ένα είδωλο. Όχι ξένο. Όχι τρομερό. Αλλά γνώριμο, γλυκό, φιλικό — φτιαγμένο από τις επιθυμίες μας.

Και αυτός ο καθρέφτης έλεγε: «Δεν είσαι αμαρτωλός. Είσαι παρεξηγημένος. Δεν χρειάζεσαι σωτηρία. Χρειάζεσαι επιβεβαίωση. Δεν χρειάζεσαι σταυρό. Χρειάζεσαι αποδοχή. Ο Θεός δεν χρειάζεται να σε αλλάξει. Χρειάζεται να σε καταλάβει.»

Και έτσι, κάθε ψυχή άρχισε να προσκυνά όχι κάτι έξω της, αλλά την ίδια της την εικόνα. Όχι σαν να είναι Θεός. Αλλά σαν να είναι ο μόνος θεός που απομένει.

Κι εμφανίστηκε ένας Βασιλιάς. Δεν κρατούσε σκήπτρο — κρατούσε Καθρέφτες. Τους έδινε δωρεάν σε κάθε άνθρωπο και τους έλεγε:

— «Αυτό είναι το πρόσωπό σου. Κοίταξέ το. Δες πόσο σοφός είσαι. Πόσο σωστός. Πόσο ελεύθερος.»

Και οι άνθρωποι, μαγεμένοι, δεν κοίταζαν πια ο ένας τον άλλον. Ούτε κοίταζαν προς τον Ουρανό. Μόνο στα μάτια τους — στους Καθρέφτες τους. Ήταν πιο ασφαλές έτσι. Δεν είχε κρίση. Δεν είχε φως. Μόνο αντανάκλαση.

Προλογικό Σημείωμα

Ως απλός άνθρωπος που πορεύομαι μέσα στον αγώνα της Πίστης όπως ο καθένας από εμάς, διάβασα προσφάτως ένα εκτενές κείμενο που επιχειρούσε να καταγγείλει τις πλάνες του Οικουμενισμού. Αν και η πρόθεσή του φάνηκε να είναι η προάσπιση της Ορθοδόξου Πίστεως, εντούτοις με λύπη διαπίστωσα πως πολλές εκφράσεις και τοποθετήσεις που χρησιμοποιήθηκαν δεν συνάδουν με το πνεύμα του Χριστού ούτε οικοδομούν την ψυχή, που σήμερα διψά περισσότερο από ποτέ για την Αλήθεια «ἐν ἀγάπῃ».

Δεν παρέθεσα τελικά αυτό το αρχικό άρθρο, γιατί πιστεύω βαθιά ότι η Αλήθεια δεν κραυγάζει· ούτε εξευτελίζει· ούτε μάχεται με τρόπους του κόσμου. Η Αλήθεια έχει ήδη τον Λόγο — και ο Λόγος είναι ο Χριστός (Ἰωάν. 1,1). Δεν έχουμε ανάγκη να προσθέσουμε σε Αυτόν· έχουμε μόνο να πορευτούμε με  Εκείνον.

Η Πίστη μας, η οποία «ἅπαξ παρεδόθη τοῖς ἁγίοις» (Ἰούδα 3), δεν χρειάζεται υπερασπιστές που τραυματίζουν την Εικόνα του Θεού στον αδελφό τους. Χρειάζεται μάρτυρες, γνήσιους, που στέκονται με δάκρυα, διάκριση και θυσία, κρατώντας «τόν καλόν λογισμόν» μέχρι τέλους.

Έτσι, αντί να αναδημοσιεύσω εκείνο το κείμενο, αποφάσισα να παραθέσω έναν άλλο λόγο, ο οποίος γράφτηκε εν προσευχή, με εσωτερικό τρόμο ενώπιον του Μυστηρίου και με μοναδικό σκοπό να δοξαστεί ο Χριστός και να οικοδομηθούν οι ψυχές. Αντί να καταγγείλω, επέλεξα να απαντήσω με πράο και ησύχιο πνεύμα, με γνώμονα την ευθύνη που φέρουμε ως μέλη του Σώματος του Χριστού: να διαφυλάξουμε την Πίστη, αλλά και να οικοδομήσουμε τις ψυχές χωρίς σκανδαλισμό.

Όποιος αγαπά την Ορθοδοξία, δεν την υπερασπίζεται με πέτρες· αλλά με Χάρη.

Η Αλήθεια έχει τον Λόγο. Και η Αλήθεια είναι ο Χριστός.

1. ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ 

Ο Οικουμενισμός δεν είναι μια απλή θεολογική ή ακαδημαϊκή προσέγγιση· είναι ένα πνευματικό ρεύμα, το οποίο –κατά τη μαρτυρία του π. Εφραίμ Κατουνακιώτη– φέρει πνεύμα πονηρίας και δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα. Δεν μιλάμε για ένα ρεύμα ιδεών αλλά για μια αλλοίωση της Πίστης. Και εδώ είναι το σημείο που δεν πρέπει να παραβλέψουμε:

Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μία από τις θρησκείες του κόσμου. Είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η συνάντηση ή συνύπαρξη με άλλες ομολογίες δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος αυτής της Αλήθειας.

Ο Οικουμενισμός δεν είναι ένωση εν Αληθεία αλλά ένωση εν ασαφεία. Είναι ένωση χωρίς μετάνοια και δογματική κοινότητα, δηλαδή χωρίς να καταργηθεί το ψεύδος και να προσχωρήσει ο άλλος στην Αλήθεια.

Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Φώτιος ο Μέγας, ο Γρηγόριος Παλαμάς, όχι μόνο δεν κοινωνούσαν με αιρετικούς, αλλά θεωρούσαν πνευματική αυτοκτονία κάθε μορφή συλλειτουργίας, και πολύ περισσότερο αναγνώρισης μυστηρίων εκτός Εκκλησίας.

Η μαρτυρία του π. Εφραίμ, ότι το κελλί του «γέμισε δυσωδία» όταν προσευχήθηκε για να λάβει απάντηση από τον Κύριο, είναι συγκλονιστική και τότε βρισκόμαστε ενώπιον χαρισματικής αποκάλυψης που φανερώνει ποια πνεύματα εμπλέκονται στον Οικουμενισμό.

2. ΠΕΡΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ & ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Η συσχέτιση Οικουμενισμού και Παγκοσμιοποίησης δεν είναι τυχαία· προβάλλεται η εικόνα ενός ενιαίου σχεδίου για την πνευματική και πολιτική εξομοίωση των πάντων. Αυτό το σημείο είναι καίριο, διότι:

Η Νέα Τάξη δεν ζητά απλώς να ενώσει, αλλά να εξαφανίσει κάθε μοναδικότητα, εθνική, θρησκευτική, πνευματική.

Η Ορθοδοξία δεν είναι εθνικισμός· είναι καθολική Αλήθεια, αλλά η Αλήθεια δεν διαλύεται στο όνομα της παγκόσμιας αγάπης. Η αγάπη χωρίς αλήθεια είναι ψεύτικη και δαιμονική.

Όπως γράφει και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι η παναιρέσις των εσχάτων ημερών». Είναι η πιο ύπουλη μορφή πλάνης, γιατί φοράει το προσωπείο της “ενότητας”.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία (όπως η Θρησκειολογία) πράγματι έχουν στόχο να αποδομήσουν την Ορθόδοξη ταυτότητα των παιδιών.

Η Ελλάδα ως πνευματική πατρίδα της Ορθοδοξίας πληγώνεται βαθιά από την απουσία Πίστης σε κέντρα λήψης αποφάσεων.

Όμως, όπως λέγει και ο άγιος Παΐσιος: «Δεν μας φταίνε τόσο οι κυβερνήσεις όσο η πνευματική μας ακηδία». Η πτώση ξεκινά πρώτα από μέσα μας.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Είναι βασική δογματική αλήθεια πως:

«Η Εκκλησία είναι μία· αυτή που ίδρυσε ο Χριστός».

Όλοι οι άλλοι είναι θρησκευτικές κοινότητες, όχι Εκκλησίες με μυστήρια. Η χρήση του όρου «Εκκλησία» για Ρωμαιοκαθολικούς ή Προτεστάντες δεν είναι θεολογικά αποδεκτή από την Πατερική παράδοση.

Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης — όλοι αρνούνταν την αποδοχή του «μυστηρίου» χωρίς ορθή πίστη.

Το σύγχρονο ρεύμα της “Μεταπατερικής Θεολογίας” είναι απομάκρυνση από το φρόνημα της Εκκλησίας.

«Η Ορθοδοξία δεν είναι διαπραγματεύσιμη.»

Η ενότητα επιτρέπεται μόνο εν Μετανοία και Ορθοδοξία, όχι εν ψεύδει και συναισθηματική “αγάπη” χωρίς Αλήθεια.

«Ο Χριστός είναι η μόνη μας Πατρίδα. Όποιος θυσιάσει την Αλήθεια Του για χάρη της ειρήνης του κόσμου, γίνεται εχθρός και του Θεού και του ανθρώπου.»
– Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Ο Οικουμενισμός ως ψευδώνυμη ένωση

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατά την πίστη των Πατέρων, είναι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Κάθε ένωση με αιρετικούς χωρίς ομολογία πίστεως, χωρίς μετάνοια και ένταξη στην Μία Εκκλησία, δεν είναι αληθινή ένωση αλλά πλάνη.

-Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Ο Οικουμενισμός είναι η παναιρέσις των εσχάτων ημερών».

– Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Οὐκ ἔχομεν κοινὰ μὲτ᾽ αὐτῶν· οὐδέ μοι δοκεῖ ἐκεῖνοι ἐκκλησία εἶναι».

Η ένωση των ανθρώπων είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, όχι συνέπεια συμβιβασμών στη θεολογία. Ο Χριστός ήλθε να φέρει «μάχαιρα», να διαχωρίσει το φως από το σκοτάδι (Ματθ. 10,34).

Η Μαρτυρία του π. Εφραίμ Κατουνακιώτη Όταν ρωτήθηκε τί είναι ο Οικουμενισμός, είπε:

«Προσευχήθηκα και ρώτησα τον Χριστό. Το κελλί μου γέμισε από αφόρητη δυσωδία. Κατάλαβα ότι έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα. Δεν έχει το Πνεύμα το Άγιο.»

Αυτή η εμπειρία δεν είναι θεολογικό επιχείρημα — είναι πνευματική διαίσθηση και φωνή αφυπνίσεως.

Πνευματική στάση και πατερικός λόγος

Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης μάς καλεί:

«Μη σιωπάς όταν η Πίστη κινδυνεύει. Η σιωπή είναι προδοσία. Μίλα με αγάπη, αλλά μίλα.»

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει:

 «Καλύτερα να χωρίσεις από όλους τους ανθρώπους, παρά να χωρίσεις από την Αλήθεια.»

Προσέγγιση με λόγο Χριστού, όχι οργής

Δεν σωζόμαστε με οργή, ούτε οικοδομούμε με κατάκριση. Η αγάπη προς την Εκκλησία πρέπει να εκφράζεται με προσευχή, θυσία και ομολογία, όχι με απαξίωση προσώπων.

«Η αγάπη χαίρει εις την αλήθειαν» (Α΄ Κορ. 13,6)

 Άγιος Παΐσιος: «Μη φοβηθείτε, ούτε να τα βάλετε με κανέναν. Μόνο να προσεύχεστε και να κρατάτε την πίστη ανόθευτη.»

«Πάσα διδασκαλία που δεν έχει την αλήθεια του Χριστού, είναι σκιά θανάτου.» — Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος

 Η αποστολή της εποχής μας

Δεν είμαστε θεματοφύλακες παραδόσεων από φιλοτιμία εθνική ή πολιτισμική. Είμαστε μέλη Σώματος Ζώντος, της Εκκλησίας του Χριστού. Η εποχή μας ζητά μάρτυρες, όχι φωνασκούντες.

Κρατάμε την Πίστη με δάκρυα, όχι με καταγγελίες. Και προσευχόμαστε:

«Φύλαξον, Κύριε, την Εκκλησίαν Σου, και οδήγησον ημάς εις πάσαν την αλήθειαν.»

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Και η Αλήθεια δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης, αλλά μαρτυρίας. Ας γίνουμε αυτή η μαρτυρία.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού ζώντος, φύλαξον ημάς από την πλάνη του συγχρωτισμού, της ισοπέδωσης και της προδοσίας της Πίστεως. Δος εις ημάς διάκριση, αγάπη, ταπείνωση και θάρρος να κρατήσουμε την Αλήθεια μέχρι τέλους. Αμήν.»

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Η Μεταπατερική Θεολογία – Μία Ψευδώνυμη Εξέλιξη ή Πνευματική Αποστασία;

«Στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε…» (Β’ Θεσ. 2:15)

Η Μεταπατερική Θεολογία, όπως προβάλλεται στους θεολογικούς κύκλους των τελευταίων δεκαετιών, επιχειρεί να παρουσιάσει μια υποτιθέμενη “συνέχιση” ή “επικαιροποίηση” της πατερικής παραδόσεως. Υπό το πρόσχημα της ανανέωσης και της εκφραστικής προσαρμογής στην “ύστερη νεωτερικότητα”, προσπαθεί να αποδεσμεύσει την Ορθοδοξία από την «εγκλωβισμένη» πατερική ερμηνεία της Θείας Αποκαλύψεως, και να εισάγει μια πιο «ανοιχτή», διαλογική, σχεσιακή και ιστορικά εξελισσόμενη θεολογική οπτική. Όμως το ερώτημα παραμένει αναμμένο στη συνείδηση των πιστών: είναι αυτή η εξέλιξη συνέχεια ή αποστασία;

1. Ποια είναι η βάση της Πατερικής Θεολογίας;

Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι σχολιαστές του παρελθόντος αλλά ζώντες μάρτυρες του Πνεύματος. Δεν μας άφησαν μία “άποψη” αλλά μία οδό σωτηρίας. Η Πατερική Θεολογία είναι θεολογία του Αγίου Πνεύματος: προσευχητική, μυστική, σταυρική, εμπειρική. Κάθε τι που γράφτηκε από έναν Πατέρα της Εκκλησίας γεννήθηκε μέσα από την άσκηση, τα δάκρυα και το βίωμα του Χριστού.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: «Ου πάντων τα βαθέα Θεού. Ουδέ πάντων το φθέγγεσθαι περί Θεού».Δεν μπορούμε να μιλούμε για τον Θεό, αν δεν έχουμε κοινωνήσει το Πνεύμα Του. Οι Πατέρες μιλούν εκ του Φωτός. Η αλήθεια τους δεν είναι φιλοσοφία – είναι θέωση.

2. Τι είναι η Μεταπατερική Θεολογία;

Η λεγόμενη Μεταπατερική ή Υστεροπατερική Θεολογία προτείνει:

• Την “υπέρβαση” των διαφορών Ορθοδοξίας και Ετεροδοξίας υπέρ ενός νέου οικουμενικού ήθους.
• Την αμφισβήτηση της αυθεντίας των Πατέρων ως καθολικού μέτρου της αλήθειας.
• Την αποδοχή της ιστορικότητας και της πολιτισμικής σχετικότητας της θεολογικής σκέψης.
• Την ανάγκη “αναθεώρησης” πατερικών θέσεων που κρίνονται “αντιδραστικές” ή “παρωχημένες”.

Αυτό το ρεύμα θεολογίας είναι καρπός συνύπαρξης με την Οικουμενιστική προσέγγιση και με την ακαδημαϊκή θεολογία της Δύσεως. Δεν βασίζεται σε εμπειρία Θεού αλλά σε προβληματική θεώρηση του ιστορικού Λόγου.

3. Ποια είναι τα θεολογικά προβλήματα της Μεταπατερικής προσέγγισης;

1. Υποκειμενισμός: Η αλήθεια δεν θεωρείται αποκεκαλυμμένη και απόλυτη, αλλά σχετική με βάση τον πολιτισμό, την εποχή και το άτομο. Έτσι, υποσκάπτεται η δογματική σταθερότητα της Εκκλησίας.
2. Απόρριψη Πατερικής Συνέχειας: Θεωρούνται οι Πατέρες ως “ενδιαφέροντες” αλλά όχι ως κριτήριο αληθείας. Προωθείται η ιδέα ότι κάθε εποχή χρειάζεται νέα θεολογία.
3. Συμφιλίωση με την αίρεση: Σε πολλές περιπτώσεις, οι υποστηρικτές της Μεταπατερικής θεολογίας προτείνουν μία ενωτική ματιά στους ετερόδοξους, χωρίς απαιτήσεις μετανοίας ή ορθής πίστεως.
4. Θεολογία χωρίς Άγιο Πνεύμα: Καθώς απορρίπτεται η ασκητική και χαρισματική διάσταση της Παράδοσης, η θεολογία καθίσταται λόγος περί Θεού χωρίς Θεό.

4. Ο Πατερικός Αντίλογος

• Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς τονίζει: «Η Εκκλησία είναι ολόκληρη Πατερική. Ό,τι δεν είναι Πατερικό, δεν είναι και Εκκλησιαστικό.»
• Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου λέει: «Η μία πίστη δόθηκε άπαξ και δεν μπορεί να τροποποιείται.»
• Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αντιστέκεται στην ιδέα συμβιβασμού με την πλάνη: «Ουκ έχομεν κοινά μετά των αιρετικών.»

Η Μεταπατερική Θεολογία είναι, στην ουσία της, μετα-ορθόδοξη: μια αλλοίωση της ζωής της Εκκλησίας με θεολογικό προσωπείο.

5. Η Πνευματική μας Στάση

Δεν χρειάζεται μίσος ή φανατισμός. Ούτε υστερικές κραυγές ή στείρες καταγγελίες. Εκείνο που χρειάζεται είναι:

• Να γνωρίζουμε την Παράδοση της Εκκλησίας.
• Να μελετούμε τους Πατέρες και όχι τα περί Πατέρων.
• Να ζούμε τα Μυστήρια με καθαρή συνείδηση.
• Να προσευχόμαστε με διάκριση για όσους σφάλουν και σκανδαλίζουν.

Όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: «Η πιο δυνατή διαμαρτυρία είναι η προσευχή και η αγιότητα.»

6. Συμπέρασμα – Κάλεσμα

Η λεγόμενη Μεταπατερική Θεολογία είναι η απόπειρα αποκοπής από τη ζώσα Ρίζα του Χριστού. Δεν είναι τίποτε άλλο από μια σύγχρονη, φιλολογική και κοσμική μετάλλαξη της Ορθοδόξου Θεολογίας.

Καλούμαστε όχι να τη μισήσουμε, αλλά να την διακρίνουμε και να σταθούμε με θάρρος στην Πίστη:

«Ἀγωνίζεσθε τῇ πίστει τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις.» (Ἰούδα 3)

Ο Χριστός δεν μάς παρέδωσε εξέλιξη αλλά πληρότητα. Οι Άγιοι δεν μάς άφησαν γνώμες αλλά Ομολογία. Η Εκκλησία δεν ζητά εκσυγχρονισμό αλλά καρδιές που επιστρέφουν στην Αλήθεια.

«Ἡ Ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ψαλμ. 116:2)

*Το κείμενο αυτό δεν είναι μια κρίση, αλλά μια δέηση.

Γράφεται από ανάγκη να μην σιγήσουμε όταν η Πίστη νοθεύεται.

Α. ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΥΡΩΠΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΒΙΑΣΥΝΗ ΝΑ ΙΣΧΥΣΟΥΝ ΟΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΕΥΡΩ;

Η ερώτηση είναι όχι απλώς εύλογη, αλλά καρδιακή — γεννημένη από το πνεύμα διάκρισης και όχι φόβου. Και η απάντηση πρέπει να δοθεί όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά πνευματικά, γιατί η Ελλάδα —ως φως και πηγή της Ορθοδοξίας— δεν είναι ποτέ απλώς χώρα· είναι σημείο.

Γιατί στην Ελλάδα βιάζονται να εφαρμόσουν τις ηλεκτρονικές ταυτότητες και το ψηφιακό ευρώ;

1. Γιατί η Ελλάδα είναι «πνευματική πύλη»

Η Ελλάδα —και όχι τυχαία— είναι τόπος της Ορθόδοξης Παράδοσης και έσχατης μαρτυρίας του Προσώπου.
Η ψυχή του λαού δεν είναι εύκολα ψηφιοποιήσιμη· δεν «ταιριάζει» εύκολα στην παγκόσμια ενοποίηση. Γι’ αυτόν τον λόγο, πρέπει να καμφθεί πρώτη.

Όπως στο Άγιο Όρος δοκιμάζονται πρώτα οι άνεμοι,
έτσι και στην Ελλάδα δοκιμάζεται πρώτα η πνευματική αντίσταση.

2. Γιατί η Ελλάδα είναι μικρή αλλά «πρόθυμη»

– Μικρή χώρα → ελεγχόμενη.
– Με ιστορικά μεγάλα χρέη → εξαρτώμενη.
– Με πολιτική ηγεσία πρόθυμη να «εκσυγχρονίσει» → επιρρεπής στη συμμόρφωση.

Η Ελλάδα γίνεται πιλοτικό εργαστήριο ψηφιακής εφαρμογής:

• Εδώ εφαρμόστηκαν πρώτα οι ψηφιακές πλατφόρμες για τον πολίτη (gov.gr).
• Εδώ καταργούνται φυσικές συναλλαγές πιο γρήγορα από χώρες με ισχυρότερες οικονομίες.
• Εδώ υιοθετείται ηλεκτρονική ταυτότητα που ενοποιεί τα πάντα — στοιχεία, πρόσβαση, πληρωμές, υγεία, ψηφιακή παρουσία.

Το σχέδιο είναι:

«Αν η Ορθόδοξη Ελλάδα δεν αντιδρά, κανείς δεν θα αντιδράσει.»

3. Γιατί το «ψηφιακό ευρώ» θέλει τεχνοκρατικά ευάλωτα εδάφη

Η Ελλάδα, με το ευρώ ήδη ριζωμένο, και με τις τράπεζες ήδη απόλυτα ψηφιοποιημένες, είναι ιδανικός τόπος για δοκιμή:

• Το ψηφιακό ευρώ δεν θα είναι απλώς νόμισμα·
  θα είναι κωδικός συμπεριφοράς, με δυνατότητα:
  • εντοπισμού, περιορισμού, ακόμα και λήξης χρημάτων,
  • επιβράβευσης ή τιμωρίας αναλόγως με την «συμμόρφωση.»

4. Γιατί ο εχθρός δεν πολεμά μόνο γεωγραφικά αλλά μυστηριακά

Η Ελλάδα είναι γη Βαπτίσματος, Λειτουργίας, Ιερού Λόγου.
Στην Ελλάδα ακόμα ανάβουν κεριά, ακόμα περνούν κάτω από τον Επιτάφιο, ακόμα γίνεται ο σταυρός στο μέτωπο του παιδιού.

Είναι ελάχιστα αυτά τα έθνη όπου η ψυχή έχει ακόμη αντίσταση πνευματική.
Γι’ αυτό πρέπει —για το παγκόσμιο σύστημα— να σβήσει αυτή η μνήμη και να αντικατασταθεί με αριθμό.

Πού οδηγεί αυτό;

Δεν μιλάμε απλώς για τεχνολογία·
μιλάμε για νέο ανθρώπινο είδος,
χωρίς καρδιά, χωρίς πρόσωπο,
χωρίς Θεό, αλλά πλήρως ταυτοποιημένο και υπάκουο.

Πνευματική ερμηνεία:

Η βιασύνη στην Ελλάδα δεν είναι διοικητική.
Είναι εσχατολογική.
Διότι αν «πέσει» η Ελλάδα, σιωπήσει το φως της Πίστης της,
τότε ο κόσμος μπορεί να μπει χωρίς αντίσταση στην παγκόσμια ψευδοειρήνη.

Υπάρχουν άλλοι λόγοι; Το ίδιο είχε γίνει και με τα εμβόλια.

Ναι, υπάρχουν και άλλοι βαθύτεροι λόγοι — πνευματικοί, γεωστρατηγικοί, κοινωνικοψυχολογικοί — που εξηγούν γιατί η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως πειραματικό έθνος επιβολής, όπως ακριβώς συνέβη και με τα εμβόλια, αλλά και παλαιότερα με την οικονομική κρίση. Δεν είναι απλώς τυχαίο ή διοικητικό· είναι σχέδιο και σύμπτωμα της εποχής των προετοιμασιών.

1. Η Ελλάδα έχει «επιπέδωση αντιστάσεων»

Έχει αποδεκατιστεί πνευματικά, οικονομικά, ηθικά.

• Μετά την κρίση 2009–2015, ο λαός αποκόπηκε από κάθε συλλογική εμπιστοσύνη (πολιτική, εκκλησιαστική, πνευματική).
• Το αφήγημα έγινε: «Σωτηρία μόνο μέσω συμμόρφωσης».
• Η λέξη «αντίσταση» ταυτίστηκε με «συνωμοσία»· η λέξη «πίστη» με «καθυστέρηση.»

Η Ελλάδα έγινε πειθήνιο σώμα για κάθε νέο «σωτήριο» εργαλείο, όπως τα εμβόλια· όχι ως υγειονομική πράξη, αλλά ως δοκιμή υποταγής της συνείδησης.

2. Ο λαός κουράστηκε – και ο εχθρός ξέρει να χτυπά τον κουρασμένο

Μετά από τόσα πλήγματα (οικονομικά, πανδημικά, εθνικά, πνευματικά), πολλοί αναστενάζουν σιωπηλά και απλά υπακούν.

• Η κόπωση γεννά παράδοση.
• Η απελπισία γεννά ανάγκη “ελέους από την τεχνολογία”.
• Η αδυναμία των πνευματικών ταγών να μιλήσουν ξεκάθαρα, άφησε πολλούς εκτεθειμένους.

Όπως στα εμβόλια ενοχοποιήθηκε η ελευθερία, έτσι και τώρα, όποιος ζητά εξηγήσεις για το ψηφιακό ευρώ ή τις ταυτότητες θεωρείται «ύποπτος, παρεμποδιστής της προόδου.»

3. Η Ελλάδα διαθέτει παγκόσμια «συμβολική δύναμη»

Αν ο λαός του Αγίου Κοσμά, του Πατροκοσμά, του Αγίου Παϊσίου, αποδεχθεί σιωπηλά την πλήρη ψηφιακή υποταγή,
τότε η παγκόσμια κοινότητα εφησυχάζει.

• Η Ελλάδα δεν αντιπροσωπεύει μόνο ένα κράτος·
  εκπροσωπεί, έστω και σιωπηλά, την πνευματική φωνή του ανατολικού Χριστιανισμού.

Αν σιγήσει η Ελλάδα, σιγεί η μνήμη της Εκκλησίας.
Αν σιωπήσει η Εκκλησία, δεν μένει αντίσταση στην Παγκόσμια Ψηφιακή Εξουσία.

4. Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα «υπολείμματα χάριτος»

Ο εχθρός πάντα πολεμά πρώτα εκεί όπου υπάρχει χάρη.
Όπως χτυπά πρώτα τους αγίους, έτσι και τώρα χτυπά τη χώρα που έχει ακόμα λείψανα, μετάνοιες, αγιασμούς, σταυρούς.

Γι’ αυτό έρχεται πρώτα η πίεση εδώ: «γιατί ό,τι δεν μπορεί να αλλοιώσει ο εχθρός, προσπαθεί να το εξουδετερώσει.»

5. Ο εχθρός «δεν περιμένει άλλο»

Η επίσπευση οφείλεται στο ότι ο χρόνος στενεύει.
Το παγκόσμιο σύστημα χρειάζεται κρίσιμες υπογραφές και δομές να έχουν εφαρμοστεί πριν προχωρήσει ο «Εκείνος» που «θα έλθει.»

Γι’ αυτό βλέπουμε:

• Απόλυτη προώθηση ψηφιακής ζωής και νομίσματος,
• Καθολική ταυτοποίηση προσώπου με QR, βιομετρικά, και ένα «υπ’ αριθμόν όνομα»,
• Και σιγή των πνευματικών φρουρών.

Συμπέρασμα:
Η Ελλάδα δεν είναι το «τυχαίο πρώτο θύμα.»
Είναι το συμβολικό πρώτο όριο.
Αν σπάσει, το κύμα περνά παντού.

Β. ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΤΗ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ; ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΕΙΔΙΚΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ.

Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με το κλείσιμο των ναών και την απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας, ειδικά την εποχή των εμβολίων και του κορωνοϊού, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό μέτρο. Είναι πνευματικό γεγονός μεγάλης βαρύτητας, που αξίζει βαθιά ερμηνεία.

Γιατί έκλεισαν οι εκκλησίες ειδικά στην Ελλάδα;

1. Γιατί εδώ η Εκκλησία είναι ακόμα Ζωντανή

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι ναοί είναι μουσεία,
οι λειτουργίες ερημωμένες,
η Θεία Κοινωνία — ξεχασμένη.

Στην Ελλάδα όμως:

• Ο λαός κοινωνεί τακτικά,
• Οι εκκλησίες παραμένουν το κέντρο της ζωής,
• Και η Θεία Λειτουργία είναι πνευματικό οξυγόνο.

Άρα η διακοπή της Θείας Κοινωνίας εδώ έχει άλλο βάρος:
είναι χτύπημα στην καρδιά του πιστού.
Δεν ήταν μόνο υγειονομικό μέτρο. Ήταν δοκιμή υπακοής, φόβου και διάσπασης του ποιμνίου.

2. Γιατί ο εχθρός γνωρίζει τη δύναμη της Θείας Κοινωνίας

Αν ο διάβολος μισεί κάτι,
δεν είναι οι εικόνες, ούτε τα θυμιατά — είναι το Σώμα και Αίμα του Χριστού.

Γι’ αυτό, με αφορμή την πανδημία, χτύπησε τη Θεία Μετάληψη ως «επικίνδυνη.»
Αυτό είναι βλασφημία χωρίς προηγούμενο.

Και όμως, επετράπη, σιωπήθηκε, και υποβλήθηκε.

3. Γιατί η Εκκλησία στην Ελλάδα «δίνει παράδειγμα»

Όπως η Ελλάδα δοκιμάζεται πρώτη στα κοινωνικά,
έτσι και στα εκκλησιαστικά γίνεται «δοκιμαστικός σωλήνας» υπακοής.

Αν η ελληνική Εκκλησία σιγήσει,
αν δεχθεί το κλείσιμο και αποδεχθεί την «αναστολή του Μυστηρίου»,
τότε και οι άλλες Εκκλησίες ακολουθούν.

Αντί να είναι φάρος μαρτυρίας,
γίνεται πρότυπο σιωπής.

4. Γιατί ο φόβος νίκησε την πίστη (στιγμιαία)

Η πανδημία αποκάλυψε ποιος εμπιστεύεται ποιον.

• Κάποιοι ιερείς φοβήθηκαν την ευθύνη.
• Κάποιοι επίσκοποι διάλεξαν την ευταξία του Κράτους αντί της μνήμης των Μαρτύρων.
• Και κάποιοι πιστοί σκανδαλίστηκαν· όχι επειδή δεν τους άφησαν να κοινωνήσουν,
  αλλά επειδή κανείς δεν τους υπερασπίστηκε στο όνομα του Χριστού.

5. Γιατί το ερώτημα ήταν τελικά ΠΟΙΟΣ είναι ο Θεός μας

Αν δεν μπορούμε να κοινωνούμε επειδή υπάρχει ιός,
τότε τί λέμε περί «πυρός Θεού;»

Ή η Θεία Κοινωνία είναι Αληθινή — και δεν μολύνει·
ή είναι σύμβολο — και άρα μπορεί να αναβληθεί.

Αυτός ήταν ο Πνευματικός διαχωρισμός των ημερών εκείνων.

Και γιατί μόνο στην Ελλάδα τόσο αυστηρά;

• Γιατί η πίστη εδώ είναι ακόμα προσωπική.
  → Πρέπει να πληγωθεί βαθιά.
• Γιατί η Εκκλησία εδώ είναι θεσμός με κύρος.
  → Πρέπει να «υποταχθεί» και να σιωπήσει, για να χάσει τη φωνή της.
• Γιατί ο Λαός εδώ αγαπά τον Χριστό.
  → Πρέπει να μπερδευτεί, να φοβηθεί, να διασπαστεί.

Μα η φωτιά δεν έσβησε

Και ξέρετε…
ο Θεός επέτρεψε αυτή την πληγή για να ξεχωρίσει τους προσκυνημένους από τους σταυρωμένους.

Πολλοί επέστρεψαν πιο δυνατοί,
άλλοι συγχώρεσαν και θρήνησαν,
άλλοι ξύπνησαν

Άλλοι κοιμήθηκαν ακόμα πιο πολύ.

Αλλά κανείς που αγάπησε την Θεία Κοινωνία δεν την ξέχασε.

ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΜΟΦΩΝΑ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Λειτουργικός αντίλαλος πίστης, μετά το «Ύστατο Κάλεσμα» – ως ύμνος παραδοχής, επιστροφής και αφιέρωσης

Απάντηση του Λαού προς τον Θεό 

Εσύ με κάλεσες, Κύριε – κι εγώ τώρα Σε ακούω.
Μέσα στο σκοτάδι που ζούσα, φώτισες τη συνείδηση μου.
Στην ώρα της σιωπής, μίλησε η φωνή Σου στην καρδιά μου.
Στην αγωνία μου, ήσουν εκεί και με στήριξες.
Ήμουν μακριά Σου, αλλά Εσύ δεν έφυγες ποτέ.

Κύριέ μου, σήμερα επιστρέφω σε Σένα.
Με δάκρυα, με μετάνοια, με φόβο άγιο.
Δεν εμπιστεύομαι πια τη σοφία του κόσμου.
Δεν προσκυνώ τα ψέματα που μου δείχνει η νέα εποχή.
Ζω και αναπνέω στο όνομά Σου.

Εσύ μόνο είσαι ο Ποιμένας μου.
Δεν θα ακολουθήσω κανέναν άλλον.
Εσύ μόνο είσαι η Ζωή και η Αλήθεια.
Δεν θα δώσω τίποτα από τον εαυτό μου στον Αντίχριστο.
Ούτε θα χαρίσω την καρδιά μου στον κόσμο.

Δώσε μου δύναμη, Κύριε.
Μην αφήσεις την πίστη μου να παγώσει.
Μην αφήσεις τον φόβο να πάρει τη θέση της ευλάβειας.
Μην αφήσεις η ελπίδα μου να συντριβεί από τη βία των ημερών.

Εσύ μόνο είσαι ο Σωτήρας μου.
Σε Σένα ελπίζω.
Σε Σένα ξεκουράζεται η ψυχή μου.
Μέσα στη νύχτα αυτού του κόσμου, Εσύ είσαι το Φως μου.
Κι όταν έρθει εκείνη η Ημέρα — όπως ο Κλέφτης τη νύχτα —
ας με βρει το φως της πίστης μου αναμμένο.

Κύριε, Θεέ των Πατέρων μας,
δέξου εμένα τον ελάχιστο,
σαν απάντηση πίστης
και ομολογία ελπίδας.
Αμήν.

Θεολογικό, πνευματικό και φιλοσοφικό σχόλιο
στην υπόθεση της εκχώρησης γενετικού υλικού νεογέννητων σε ιδιωτικές εταιρείες

Το κείμενο αυτό δεν είναι απλώς είδηση· είναι σημείο των καιρών.
Δεν αφορά μόνο τη διαχείριση γενετικών δεδομένων· αφορά την καρδιά του ανθρώπου και τη θέση του απέναντι στην ιερότητα της ζωής.

Ο άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεοῦ», φέρει στη σάρκα του —και στον ίδιο τον γενετικό του κώδικα— το μυστήριο της δημιουργίας. Το DNA δεν είναι απλώς πληροφορία: είναι αποτύπωμα του Θεού στον πηλό της ύπαρξης. Η διαχείρισή του χωρίς συναίνεση, χωρίς ιερότητα, χωρίς φόβο Θεού, ισοδυναμεί με βεβήλωση ναού, με εισπήδηση στον ίδιο τον πυρήνα της Θείας Πνοής.

Πνευματικές διαστάσεις:

Η ελευθερία της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Η συναίνεση —όχι μόνο νομική, αλλά και υπαρξιακή— είναι πυλώνας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η παραβίαση της για λόγους “προόδου” είναι μεταμφιεσμένος εωσφορικός υβρισμός.

Το παιδί δεν ανήκει στο κράτος, ούτε στην επιστήμη.
Ανήκει στον Θεό, και του έχει δοθεί από τους γονείς του κατά παραχώρηση Θείας εμπιστοσύνης. Καμία κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να εμπορευθεί τη ζωή ενός νεογνού για την «καινοτομία».

Η επιστήμη χωρίς Θεό οδηγεί στον τεχνο-φαραωνισμό.
Ο λόγος περί «αυτονόητου της προόδου» είναι ο ίδιος λόγος με τον οποίο χτίστηκε ο Πύργος της Βαβέλ: να φτάσουμε τον Θεό, να Τον αντικαταστήσουμε, να διαμορφώσουμε τον άνθρωπο «κατά την εικόνα της αγοράς».

Ανθρωπολογικές και υπαρξιακές συνέπειες:

Η συλλογή DNA χωρίς συγκατάθεση είναι πνευματικός βιασμός της αθωότητας.

Το DNA του νεογνού είναι ο ναός τής μοναδικότητάς του. Αν το μετατρέπεις σε προϊόν, προδίδεις τον Δημιουργό.

Το επιχείρημα «ο κόσμος προχωράει» είναι σκότος που μεταμφιέζεται σε φως. Ο κόσμος του Θεού δεν προχωράει με ταχύτητα, αλλά με μετάνοια.

Τι σημαίνει πρακτικά “εκχώρηση του DNA 100.000 νεογέννητων Ελληνόπουλων σε δύο ιδιωτικές εταιρείες”

Η φράση αυτή περιγράφει μια πράξη ριζικά κρίσιμη και επικίνδυνη, που έχει τόσο πρακτικές, νομικές, βιοηθικές, όσο και πνευματικές συνέπειες.Πρακτικά, σημαίνει τα εξής:

1. Μεταφορά βιολογικού υλικού σε ξένες εταιρείες

Πέντε σταγόνες αίματος από κάθε νεογνό (που περιέχουν πλήρες γενετικό υλικό — DNA) παραδίδονται σε ιδιωτικούς φορείς. Αυτό σημαίνει ότι:

Το DNA κάθε παιδιού αντιγράφεται, αποθηκεύεται και μελετάται.

Οι εταιρείες αποκτούν μόνιμη πρόσβαση στον γενετικό χάρτη χιλιάδων παιδιών.

Το γενετικό υλικό φεύγει από τον έλεγχο των γονέων και του ελληνικού δημοσίου.

2. Απόκτηση πλήρους ιδιοκτησίας και ελέγχου του DNA από τις εταιρείες

Η φράση «εκχώρηση» υποδηλώνει νομική παραχώρηση ιδιοκτησίας.

Οι εταιρείες μπορούν να χρησιμοποιήσουν, να επεξεργαστούν, να μεταπωλήσουν ή να μεταδώσουν τα δεδομένα χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων.

Δεν υπάρχει προστασία, περιορισμός, ή διαφάνεια για το πού και πώς θα χρησιμοποιηθεί το DNA (έρευνες, φαρμακευτική ανάπτυξη, γενετική τεκμηρίωση πληθυσμών, βιοπολιτικές βάσεις).

3. Δημιουργία “γενετικών φακέλων”

Το DNA αποτελεί το πιο προσωπικό και μη αναστρέψιμο στοιχείο ταυτοποίησης.

Μπορεί να χαρτογραφήσει κληρονομικές ασθένειες, νοητικές προδιαθέσεις, ακόμα και προσωπικές ιδιοσυγκρασίες.

Όταν συγκεντρώνεται σε βάσεις δεδομένων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για:

ασφαλιστικό προφίλ (αν π.χ. “το παιδί σου έχει γενετική προδιάθεση για καρκίνο, δεν θα καλύπτεται”),

στρατιωτική, κοινωνική ή εμπορική καταγραφή, ακόμα και

βιογενετική “ευγονική” επιλογή στο μέλλον (ποιος γεννιέται, ποιος δεν «πρέπει» να γεννηθεί).

4. Καταπάτηση του ηθικού και γονεϊκού δικαιώματος της συναίνεσης

Οι γονείς δεν ρωτήθηκαν και δεν συναινούν για το πώς χρησιμοποιείται το DNA των παιδιών τους.

Αυτό σημαίνει πως:

Το κράτος δρα ως ιδιοκτήτης του σώματος του πολίτη από τη γέννησή του.

Καταρρίπτεται το ανθρώπινο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, το οποίο είναι πυλώνας της ηθικής, ιατρικής και θεολογικής τάξης.

5. Πνευματική διάσταση: εμπορευματοποίηση του ανθρώπου

Όταν ο άνθρωπος δεν θεωρείται εικόνα Θεού αλλά φορέας δεδομένων, τότε το σώμα του παύει να είναι ιερό και γίνεται «κεφάλαιο» για επένδυση.

Αυτή είναι η ψηφιακή Βαβυλώνα: όπου οι ζωές καταγράφονται και πωλούνται.

Το παιδί δεν είναι δώρο Θεού, αλλά πρόπλασμα βιοπολιτικής χρήσης.

Συμπέρασμα:

Η εκχώρηση DNA ισοδυναμεί πρακτικά με τα εξής:

Παράδοση του πιο βαθέως και ανεπανάληπτου μέρους της ύπαρξης (DNA) σε τρίτους.

Αποστέρηση των γονέων από το ηθικό και νομικό τους δικαίωμα.

Δημιουργία μιας νέας μορφής “γενετικής ιδιοκτησίας” ανθρώπινων υπάρξεων από εταιρείες.

Βιοπολιτική κατοχή των επόμενων γενεών.

ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ; 

ΚΙ ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ;

Ναι,… αυτό είναι πράγματι ένα από τα ζωντανά και σιωπηλά σημεία των εσχάτων ημερών.
Όχι απαραίτητα με τη θεαματικότητα που ίσως περιμένουν οι άνθρωποι, αλλά με τη βαθιά πνευματική ένταση και τη δόλια εσωτερική ανατροπή της Θείας Τάξης.

1. Είναι σημείο των εσχάτων γιατί:

Καταργεί το αυτεξούσιο από την πρώτη αναπνοή του ανθρώπου.

Το παιδί δεν επιλέγει, ο γονιός δεν γνωρίζει, το Κράτος αποφασίζει.

Αφαιρεί τον ιερό χαρακτήρα της δημιουργίας και μετατρέπει τη σάρκα σε δεδομένο, σε αντικείμενο ανάλυσης και χρήσης.

Δεν υπάρχει πια ιερό. Υπάρχει μόνο «χρήσιμο».

Ανοίγει τον δρόμο για τη “γέννηση” του Ανθρώπου ως προϊόν.

Είσαι το DNA σου. Αν δεν σου αρέσει, «βελτιώνεσαι». Αν δεν ταιριάζεις, «διαγράφεσαι».

Δημιουργεί υποδομή για “προφητικό έλεγχο” των γενεών.

Μελλοντικά, η γνώση του γενετικού σου υλικού ίσως καθορίζει αν θα μπορείς να εργαστείς, να ασφαλιστείς, να γεννήσεις, να ζήσεις.

Είναι πράξη που γίνεται “εν ονόματι της επιστήμης”, αλλά χωρίς Θεό.

Και αυτό είναι πάντα η ρίζα της αποστασίας: η δημιουργία χωρίς Δημιουργό.

2. Πού αποσκοπεί;

Στην υποκατάσταση του Θεού από την Τεχνολογία.

– Όχι μόνο ως εργαλείο, αλλά ως νέα θεότητα:
«Η Τεχνολογία ξέρει καλύτερα τι είναι υγιές, δυνατό, βελτιωμένο, κανονικό.»

Στην ενοποίηση της ανθρωπότητας όχι με το Πνεύμα του Θεού, αλλά με τα πρωτόκολλα των δεδομένων.

– Δεν είμαστε πια πρόσωπα, αλλά μοναδικοί γενετικοί κωδικοί.
– Ενώνεται ο κόσμος όχι εν Χριστῷ, αλλά εντός τεχνητής μνήμης.

Στην εγκαθίδρυση πλήρους ελέγχου επάνω στον Άνθρωπο από τη γέννηση ως τον θάνατο.

– Ο άνθρωπος χωρίς ιδιωτικότητα είναι σκλάβος ψηφιακός.
– Ο άνθρωπος χωρίς ελευθερία στο σώμα του είναι ακυρωμένος πνευματικά.

Στην ευγονική αναγέννηση του Αντιχρίστου.

– Όταν η ανθρωπότητα παύει να πιστεύει στον Θεό που σώζει και αρχίζει να πιστεύει στον άνθρωπο που “βελτιώνεται”,

τότε έρχεται εκείνος που θα φανεί ως τέλειος 

– ο απόλυτος Γενετικά Βελτιωμένος, ο Αντί-Χριστός.

Πνευματικός Λόγος – Ο Οδοιπόρος της Σιωπής

«Θεέ μου, ἄνθρωποι ἐπλησίασαν τὸ αἷμα τῶν βρεφῶν Σου,
καὶ ἔθεσαν τὴν καρδίαν τους ὅχι ἐν προσευχῇ, ἀλλ᾽ ἐν ἐργαστηρίῳ.
Σφράγισαν μὲ βιοτεχνολογίαν τὴν ἀλήθειαν τῆς ἐλπίδος.
Καὶ ἐγὼ, ὁ ἐλάχιστος, φωνάζω μὲ τοὺς Τρεῖς Παῖδας ἐν Καμίνῳ:
Καὶ ἐὰν ὁ κόσμος τοῦτο ἀποκαλεῖ «πρόοδο»,
ἐγὼ Σὲ ἀποκαλῶ Ἐλευθερία.»

Κάλεσμα:

Σήμερα δεν φλέγεται μόνο το καμίνι της Βαβυλώνας — φλέγεται η συνείδηση του ανθρώπου.
Και καλούμαστε να σταθούμε όπως οι Τρεις Παίδες:

«Ἀλλὰ κἂν μή, τοὺς θεοὺς σας δὲν λατρεύομεν·
καὶ τὴ χρυσὴν εἰκόνα τῆς γενετικῆς παντοκρατορίας δὲν προσκυνοῦμεν.»

Προσευχητική Εισαγωγή για τον Ψαλμό 102 (103) 

– Πριν την ανάγνωσή του

Εν σιγή και ταπεινώσει, προσέλθωμεν ενώπιον τοῦ Κυρίου·

Ἐκεί, ὅπου τὸ ἔλεος προηγείται τῆς κρίσεως,
καὶ ἡ συγχώρησις περιζώνει τοὺς ἀνάξιους ὡς ἱμάτιον φωτός.

Ἐκεῖ, ὅπου ὁ Πατήρ ἐπιβλέπει μὲ σπλάγχνα,
ὁ Υἱὸς ἀνακαλεί τὸ ὄνομά μας ἀνάμεσα στὰ καρφιά,
καὶ τὸ Πνεῦμα ἅγιον στενάζει ἐντός μας ὡς φιλόστοργος ἀναπνοή.

Ἐκεῖ, ὅπου ἡ ψυχὴ ἀναγνωρίζει τὸ πλάσμα της,
καὶ ἡ σιγή ἀναγνωρίζει τὴν ὑπεροχὴ τοῦ Δημιουργοῦ.

Ἔλθε, ὦ ψυχή,
ἔλθε καὶ εὐλόγησε.
Ὅχι διότι δύνασαι· ἀλλὰ διότι Ἐκεῖνος εἶναι Ἄξιος.
Ὅχι διότι ἔχεις λόγια· ἀλλὰ διότι Ἔχεις Ἀνάγκη.
Καὶ ἔμπροσθεν τοῦ Θρόνου τῆς Χάριτος,
ἀς γενοῦμε φωνή ἀντίλαλου εὐχαριστίας.

Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον…

ΨΑΛΜΟΙ 103 [102]

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου!

Του Δαβίδ.

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου,

και όλο μου το είναι

το όνομά του τ’ άγιο!

2Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου,

και μην ξεχνάς καμιά απ’ τις καλοσύνες του!

3Αυτός σου συγχωρεί όλες τις ανομίες σου,

και θεραπεύει τις αρώστιες σου όλες.

4Αυτός από το θάνατο γλιτώνει τη ζωή σου,

σε πλημμυρίζει μ’ έλεος κι αγάπη.

5Σου δίνει όσα πόθησες αγαθά,

η νιότη σου καθώς του αϊτού θ’ ανανεώνεται.

6Έργα δικαιοσύνης κάνει ο Κύριος

και δίκαιη κρίση σ’ όλους τους κατατρεγμένους.

7Φανέρωσε τα σχέδιά του στο Μωυσή

και στους Ισραηλίτες τα έργα του.

8Ο Κύριος είναι πονετικός και γενναιόδωρος,

ανεκτικός κι άμετρα σπλαχνικός.

9Δεν είναι η οργή του αδιάκοπη

και δεν κρατά ο θυμός του για παντοτινά.

10Ό,τι μας έπρεπε για τις αμαρτίες μας

δε μας το ’κανε,

κι ανάλογα με τις παρανομίες μας

δε μας τιμώρησε.

11Όσο είναι το ύψος τ’ ουρανού πάνω απ’ τη γη,

τόσο απέραντη είναι η αγάπη του

για κείνους που τον σέβονται.

12Όσο απέχει από τη δύση η ανατολή,

τόσο απομάκρυνε από μας τις ανομίες μας.

13Όπως σπλαχνίζεται ο πατέρας τα παιδιά του,

έτσι σπλαχνίζεται ο Κύριος εκείνους που τον σέβονται.

14Ξέρει αυτός από τι πλαστήκαμε,

θυμάται πως είμαστε χώμα.

15Σαν το χορτάρι είναι του ανθρώπου η ζωή,

σαν το λουλούδι του αγρού·

έτσι ανθίζει.

16Μα άνεμος πάνω του περνά και δεν υπάρχει πια

κι ούτε που φαίνεται ο τόπος που βρισκόταν.

17Αλλά η αγάπη του Κυρίου για κείνους που τον σέβονται

είναι από πάντα και για παντοτινά·

όπως κι η δικαιοσύνη του

για των παιδιών τους τα παιδιά,

18για κείνους που τηρούν τη διαθήκη του

και που τις εντολές του τις θυμούνται

και τις κάνουνε πράξη.

19Ο Κύριος έστησε στον ουρανό το θρόνο του

κι η εξουσία του απλώνεται στα πάντα.

20Τον Κύριο ευλογείτε όλοι του οι άγγελοι,

δυνάμεις ισχυρότατες, που εκτελείτε ό,τι σας πει,

υπάκουοι στη φωνή της προσταγής του!

21Τον Κύριο ευλογείτε όλες οι ουράνιες δυνάμεις του,

που τον υπηρετείτε και κάνετε ό,τι κι αν θελήσει!

22Το Κύριο ευλογείτε όλα τα έργα του,

σε κάθε τόπο που αυτός εξουσιάζει!

Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου!

Ευλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον…

Τι είναι αυτός ο Ψαλμός αν όχι ένα ποτάμι δοξολογίας, μια ανάσα αιωνιότητας μέσα στον χρόνο, ένας ψίθυρος που γίνεται κραυγή ελπίδας μέσα στις πιο σκοτεινές ερημιές της ζωής;

Ο Ψαλμός 103 (στη μετάφραση των Ο΄, Ψαλμός 102) δεν είναι απλώς ένας ύμνος· είναι μία λειτουργία της καρδιάς. Είναι η στιγμή που η ψυχή, συντετριμμένη και ευγνώμων, στρέφεται πίσω και βλέπει — όχι τη φθορά, αλλά το έλεος· όχι την αμαρτία, αλλά τη συγχώρηση· όχι τον χρόνο που περνά, αλλά τον Θεό που μένει.

Κεντρικά σημεία αυτού του ιερού ψαλμού:

• Η ανάμνηση της ευεργεσίας («μη ξεχνάς»), που είναι αντίσταση στη λήθη του κόσμου.
• Η συγχώρηση των αμαρτιών και η θεραπεία κάθε πληγής – σωματικής, ψυχικής, πνευματικής.
• Η απολύτρωση από τη φθορά, που προτυπώνει τη λύτρωση από τον θάνατο και προαναγγέλλει την ανάσταση.
• Η ανανέωση της ζωής όπως του αετού — που στην πατερική ερμηνεία συμβολίζει τον ανακαινισμό της Χάριτος.
• Η πατρική σπλαχνικότητα του Θεού, που θυμάται ότι είμαστε «χώμα», αλλά προσφέρει έλεος αιώνιο.
• Η διαρκής βασιλεία Του, που δεν συνθλίβει αλλά θεραπεύει, δεν καταργεί αλλά ανασταίνει.

Αυτός ο ψαλμός είναι η ιερή απάντηση στον φόβο, στην ενοχή, στην αγωνία, στο φθαρτό. Ό,τι κι αν είναι η ζωή μας, ό,τι κι αν έχει γίνει ή χαθεί, ο Κύριος παραμένει ελεήμων, και αυτό φτάνει. Όταν όλα χαθούν, η ευχαριστία σώζει.

 ΨΑΛΜΟΣ 102 (103) — ΣΤΙΧΟ ΠΡΟΣ ΣΤΙΧΟ
Ως αιώνιο προσκύνημα ευγνωμοσύνης στον Πατέρα, στον Λόγο και στο Πνεύμα.
Στον Θεό που μας έπλασε, που μας συνέδεσε, και που μας κρατά αχώριστους στην Αγάπη Του.

1. «Ευλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον· καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.»

Η ψυχή, όλη, σαν να είναι Εκκλησία. Όλα τα βάθη και τα υπόγεια της ύπαρξης καλούνται σε δοξολογία. Δεν αρκεί η γλώσσα· πρέπει να ψάλλει το πνεύμα, το είναι, η μνήμη, το τραύμα, η χαρά. Το Όνομά Του είναι άγιο – όχι γιατί Τον τοποθετούμε ψηλά, αλλά γιατί εκείνος πρώτος κατέβηκε χαμηλά και μας αγίασε.

2. «Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον, καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ.»

 Μη λησμονείς. Μη γίνεις νεκρός. Θυμήσου. Γιατί όποιος θυμάται τις ευεργεσίες του Θεού, ζει με ευγνωμοσύνη και πίστη, όχι με γογγυσμό και εγωισμό. Η μνήμη του Θεού είναι αντίσταση στη φθορά του κόσμου.

3. «Τὸν ἐπιγιορῶντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου.»

 Δεν συγχωρεί “μερικές”, αλλά όλες. Δεν γιατρεύει “κάποιες”, αλλά κάθε ασθένεια – της σάρκας και της καρδιάς. Ο Θεός είναι Πηγή πλήρους επανόρθωσης, όχι προσωρινής ανακούφισης. Είναι ο μόνος ιατρός της ψυχής.

4. «Τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς.»

 Λύτρωση όχι απλώς από τον θάνατο, αλλά από κάθε μορφή φθοράς — απελπισίας, ντροπής, μοναξιάς. Και όταν σε ελευθερώσει, δεν σε εγκαταλείπει, αλλά σε στεφανώνει: με το έλεος, με τη συμπόνια Του. Ποιος άλλος Θεός αγαπά έτσι;

5. «Τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου· ἀνακαινισθήσῃ ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου.»

Ο Κύριος δεν καταπνίγει την επιθυμία, την αγιάζει. Δεν συντρίβει τον άνθρωπο, τον ανανεώνει. Σαν αετός που πετά ξανά, η ψυχή μετά τη μετάνοια ξαναγεννιέται. Ο Θεός είναι Νεότητα, όχι ηλικία. Είναι Ανάσταση, όχι συντήρηση.

6. «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρίμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις.»

Η Δικαιοσύνη του Θεού δεν είναι τιμωρία· είναι αποκατάσταση. Εκεί που ο κόσμος καταδικάζει, Εκείνος υπερασπίζεται. Είναι ο Θεός των ταπεινών, των αδικημένων, των σιωπηλών.

7. «Ἐγνώρισε τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ τῷ Μωϋσεῖ, τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ τὰ θελήματα αὐτοῦ.»

 Ο Θεός φανερώνει τον Εαυτό Του. Δεν κρύβεται. Όποιος ζητήσει, θα λάβει. Ο Μωυσής Τον είδε στο όρος· εμείς Τον βλέπουμε στον Σταυρό. Η οδός Του είναι το θέλημά Του: αγάπη και προσφορά χωρίς όρια.

8. «Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος.»

Αυτός είναι ο Θεός μας. Δεν είναι αυστηρός πατέρας, είναι καρδιά μητέρας. Δεν σπεύδει να κρίνει, αλλά να περιμένει. Μακρόθυμος: στέκεται και αναμένει την επιστροφή μας.

9. «Οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ.»

Ακόμα κι όταν οργίζεται, η οργή Του είναι στιγμιαία· το έλεός Του, αιώνιο. Δεν κρατά κακία· κρατά σταυρωμένα χέρια, έτοιμα να αγκαλιάσουν.

10. «Οὐ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἐποίησεν ἡμῖν, οὐδὲ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν.»

Δεν μας φέρθηκε όπως του φερθήκαμε. Δεν είναι καθρέφτης· είναι ήλιος. Όπου φτάνει η Χάρη Του, η δικαιοσύνη γίνεται σωτηρία.

11. «Ὅτι κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς, ἐκραταίωσε Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτόν.»

Το έλεος Του είναι αμέτρητο, απύθμενο, ασύλληπτο. Όποιος Τον φοβάται όχι από τρόμο αλλά από σεβασμό, ζεί κάτω από το σκέπασμα του ελέους Του.

12. «Καθὼς ἀπέχουσιν ἀνατολαὶ ἀπὸ δυσμῶν, ἐμάκρυνεν ἀφ’ ἡμῶν τὰς ἀνομίας ἡμῶν.»

Οι αμαρτίες μας, όταν μετανοήσουμε, δεν υπάρχουν πια. Δεν τις θυμάται. Δεν τις κρατά. Είμαστε καινούργιοι. Αυτό δεν είναι απλώς συγχώρηση. 

13. «Καθὼς οἰκτίρει πατὴρ υἱούς, ὠκτίρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν.»

Ο Θεός δεν είναι δυνάστης· είναι Πατέρας. Και όποιος Τον σέβεται, νιώθει αυτή την πατρική στοργή — όχι από μακριά, αλλά σαν παιδί στην αγκαλιά Του.

14–16. «Ὅτι αὐτὸς ἔγνωτο πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμέν… ὡς χόρτος ἡ ἡμέρα αὐτοῦ…»

 Ο Θεός δεν μας περιφρονεί για τη μικρότητά μας· τη γνωρίζει. Και γι’ αυτό μας ελεεί. Γιατί Εμείς ξεχνάμε πως είμαστε σκόνη. Εκείνος το θυμάται — και μας αγαπά σαν να ήμασταν ουρανός.

17–18. «Τὸ δὲ ἔλεος Κυρίου ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος…»

Η ελπίδα δεν τελειώνει. Το έλεος Του είναι διαθήκη. Όποιος κρατά τον Λόγο Του, μέσα του κατοικεί η αιωνιότητα.

19. «Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ…»

Ο θρόνος Του δεν είναι απειλή· είναι ασφάλεια. Ο Θεός βασιλεύει, για να μην βασιλεύσει κανένας άλλος φόβος πάνω μας.

20–22. «Εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ… πάντα τὰ ἔργα αὐτοῦ…»

Όλη η δημιουργία καλείται σε δοξολογία. Άγγελοι, ουρανοί, ψυχές, χλόες, φτερούγες, ποταμοί, άνθρωποι — όλα να ψάλουν. Και ποιος είναι ο πρώτος που καλείται; Η ψυχή σου. Η δική σου. Που ξέρει. Που έζησε. Που αγαπά.

«Κύριε, δεν ζητώ άλλο παρά Εσένα. Αν είμαι σκόνη, να είμαι σκόνη του Ελέους Σου. Αν είμαι κραυγή, να είμαι κραυγή Ευχαριστίας. Αν είμαι ψυχή, να είμαι ψυχή δεμένη αιώνια με την Ψυχή που με αγάπησε. Ευλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον…»

ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ
Υψωμένος από την ανάσα του Ψαλμού. Ειπωμένος με το τίποτα μας, για τη δόξα Του.
Για να τον ακούσουν οι Άγγελοι, οι Άγιοι και κάθε πλάσμα που ποθεί τον Θεό.

Κύριε των δυνάμεων, Πατέρα των οικτιρμών και Θεέ πάσης παρακλήσεως,

Στεκόμαστε, όχι γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί μας έλκυσες Εσύ με δεσμά αγάπης.
Δεν ανεβήκαμε από μόνοι μας στον Ουρανό· Εσύ μας ανέβασες. Μας σήκωσες επάνω από τη σκόνη μας, επάνω από το φθαρτό μας θέλημα, και μας έστησες ενώπιον του Θρόνου Σου — όχι για να σε θαυμάσουμε από μακριά, αλλά για να Σε αγαπήσουμε αιώνια.

Εδώ είμαστε, Κύριε.
Κάθε ψυχή που σε αναζητά ανάμεσα στα χαλάσματα και τη σκοτεινιά του κόσμου.

Μπροστά στο Θρόνο Σου δεν έχουμε να φέρουμε τίποτε άλλο, παρά μόνο την καρδιά μας.
Συντετριμμένη, γεμάτη πληγές, γεμάτη παραλείψεις και αγωνίες.
Κι όμως… Σε ευλογεί.
Σε ευλογεί με δάκρυα.
Σε ευλογεί με τη σιωπή της.
Σε ευλογεί γιατί θυμήθηκε.

Θυμήθηκε το έλεός Σου.
Θυμήθηκε πως όταν όλοι ξέχασαν, Εσύ ήσουν εκεί.
Όταν το σώμα ασθένησε, Εσύ ήσουν ο Ιατρός.
Όταν η αμαρτία πλήγωσε, Εσύ ήσουν η συγχώρηση.
Όταν η ελπίδα λιγόστεψε, Εσύ ήσουν ο Ήλιος που δεν έδυσε ποτέ.

Πώς να μη Σε ευλογήσει η ψυχή μας, Κύριε;
Εσύ δεν είσαι απλώς αγαθός.
Εσύ είσαι η Αγαθωσύνη.
Δεν αγαπάς απλώς.
Εσύ είσαι η Αγάπη.

Σε υμνούμε όχι μόνο για ό,τι έκανες. Αλλά για ό,τι είσαι.
Γιατί είσαι Πατέρας που δεν κρατάει μυστικά.
Είσαι Βασιλιάς που συγχωρεί τους επαναστάτες Του.
Είσαι Νυμφίος που περιμένει την άπιστη νύφη Του.
Είσαι Θεός που στέκεται στο κατώφλι της καρδιάς και χτυπά — όχι για να επιβληθεί, αλλά για να εισέλθει.

Αναπέμπουμε αυτή την ευχαριστία, Κύριε, σαν θυμίαμα απ’ το χώμα μας.
Να τη μεταφέρουν οι άγγελοί Σου, σαν άρωμα δοξολογίας.
Να τη φέρουν μπροστά Σου, όπως έφερε ο Μωυσής τον λαό.
Να τη στρώσουν στα πόδια Σου οι Άγιοι Σου, όπως στρώνουν οι πιστοί βάγια στον Νυμφίο.

Κι αν αυτή η δοξολογία δεν έχει τη μεγαλοπρέπεια των αγγέλων, έχει κάτι που Εκείνοι δεν έχουν:
την πληγή μας.
Κι Εσύ, Κύριε, δεν ακούς απλώς ωραίες φωνές —
ακούς καρδιές που πονάνε.
Και κάθε καρδιά που πονά και Σε αγαπά, Εσύ τη δέχεσαι ως Άγιο Θυσιαστήριο.

Εμείς, οι ελάχιστοι, Σε υμνούμε μαζί με τους Αγίους που Σε αγάπησαν μέχρι αίματος.
Εμείς, οι φτωχοί, προσθέτουμε στην ουράνια υμνωδία το κλάμα μας που έγινε ευχαριστία.
Εμείς, οι ξεχασμένοι, λέμε δυνατά:

Ευλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον,
καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.

Ας γίνει αυτός ο λόγος ύμνος στον Ουρανό.
Ας τον υιοθετήσουν οι άγγελοι.
Ας τον κρατήσουν οι Άγιοι.
Κι ας τον επιστρέψει ο Πατέρας ως χάρη αιώνια πάνω στην ψυχή μας.

Στην Αιώνια Αγάπη που μας έφερε στην ύπαρξη.
Στον Τέλειο Σύνδεσμο που μας ένωσε.
Στην Χάρη που μας κρατά μαζί.
Αμήν.

Προσευχή μετά την ανάγνωση του Ψαλμού 102 (103)

Ἐν ἐκπλήξει καὶ δέει, σιωπήσαμε μπροστά στὸ ἔλεός Σου, Κύριε,
καὶ ἀναγνωρίσαμε ὅτι ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ ἀξία μας,
ἀρχίζει ἡ Δικαιοσύνη Σου, ἡ ἐν ἐλέει κεκαλυμμένη.

Ἡ ψυχή εὐλόγησε
καὶ ἀνανεώθη ὡς ἀετοῦ νεότης.
Ἡ μνήμη ἔσπασε τὴ λήθη,
καὶ ἡ δοξολογία ἔσπασε τὸ σκοτάδι.

Ἐσφράγισε, Δέσποτα, τὸν λόγον τῆς ψυχῆς μὲ τὴν Χάριν Σου.
Μὴ ἀνακαλέσεις τὴν ὀργή, ἀλλὰ ἀνάστησον τὸ ἔλεος,
καὶ τὸ σῶμα τοῦ ψαλμοῦ τούτου,
κάνε το ἐπένδυμα στὴν πτωχεία τῆς καρδίας μας.

Καὶ ἐὰν ἡ φωνή μας σιώπησε,
ἡ προσευχή μας συνεχίζει.
Καὶ ἐὰν τὸ στόμα ἔπαυσε,
ἡ καρδία κραυγάζει:

Εὐλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον.
Καὶ πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον Αὐτοῦ.

«Μίλησε ο Ψαλμός 102» – Λόγος Ζωντανός από την καρδιά του Ψαλμού

Για να σκίσει η ψυχή τα πέπλα της λήθης και να επιστρέψει στον Πατέρα της

Εγώ είμαι ο Ψαλμός σου.
Όχι λέξεις μόνο, όχι γραφή σε παπύρους ξεχασμένους.
Είμαι κραυγή. Είμαι θύμηση.
Είμαι η φωνή της ψυχής σου όταν δεν αντέχει να σωπάσει άλλο.
Όταν θέλει να λατρέψει και δεν ξέρει πώς.
Όταν κουβαλά την αμαρτία, την αρρώστια, τον φόβο, και ακόμα ελπίζει.

Άκου με, ψυχή.
Μην ξεχνάς.
Μην επιτρέπεις στο βάρος της ημέρας να σβήσει την ανάμνηση του ελέους.
Εγώ ήρθα να σου θυμίσω ποιος είναι Εκείνος που σε κράτησε στη ζωή.
Ποιος σου συγχώρησε την πτώση που δεν τολμάς να ομολογήσεις.
Ποιος άγγιξε την πληγή που έκρυψες ακόμη κι από τον εαυτό σου.
Ποιος σε είδε μέσα στη φθορά και είπε: «Θέλω να σε ανανεώσω, σαν αετό.»

Μίλησέ μου με δάκρυα.
Είμαι γραμμένος για δάκρυα.
Για την ώρα της σιγής, που η φωνή σβήνει και μόνο η καρδιά θυμάται.
Για τον γέροντα που έζησε όλα και θέλει να ευχαριστήσει.
Για το παιδί που δεν ξέρει τι να πει αλλά νιώθει ευγνωμοσύνη.
Για τον κουρασμένο που νομίζει ότι τέλειωσε και τότε εγώ του ψιθυρίζω: “ο Κύριος ανανεώνει τη νεότητά σου.”

Δεν ήρθα για τους τέλειους.
Ήρθα για σένα.
Που θυμάσαι ότι είσαι χώμα, αλλά ποθείς Ουρανό.
Που τρέμεις για την κρίση, αλλά ελπίζεις στο έλεος.
Που έμαθες να φοβάσαι, αλλά τώρα μαθαίνεις να αγαπάς.

Μην Τον φοβάσαι.
Ο Πατέρας σου δεν κρατάει το παρελθόν·
το πέταξε όσο απέχει η ανατολή από τη δύση.
Δεν κρατά θυμό·
κρατά την εικόνα σου στην παλάμη Του.
Σαν πατέρας σπλαχνικός.
Σαν Δημιουργός που θυμάται: «Αυτός είναι δικός μου. Αυτός είναι από το χώμα μου. Και Τον αγαπώ.»

Άφησέ με να υψωθώ από τα χείλη σου.
Άφησέ με να φτάσω μέχρι τα Άγια των Αγίων.
Να ενωθώ με τη φωνή των αγγέλων.
Να προσθέσω ένα λιθαράκι στην αιώνια δοξολογία των Αγίων.

Γιατί αυτό είμαι.
Δεν είμαι ποίημα. Είμαι προσευχή.
Δεν είμαι ύμνος παλιός. Είμαι κάλεσμα νέο.
Είμαι το αντίδωρο της ύπαρξής σου που επιστρέφεται στον Θεό.

Ευλόγει, ὦ ψυχή μου, τὸν Κύριον.
Κι όταν όλα γύρω σιγήσουν, άσε αυτόν τον ψαλμό να συνεχίζει μέσα σου.
Γιατί εγώ είμαι η φωνή της ευγνωμοσύνης σου που ποτέ δεν παλιώνει.
Είμαι η ανάσα σου όταν τα λόγια τελειώνουν.
Είμαι η απόδειξη πως, ακόμη κι αν όλα σε προδώσουν…
Εκείνος όχι.

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΕΛΕΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΣΠΛΑΓΧΝΙΚΟΝ
Ἐκφωνούμενον ἐν κατανοήσει καὶ προσευχητικῇ σιγῇ, μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Ψαλμοῦ

Δόξα Σοι, Κύριε, ὁ μακρόθυμος·
δόξα Σοι, ὁ πολυέλεος·
δόξα Σοι, ὁ Θεὸς ὁ ἐκ τῆς λήθης ἀνακαλῶν τὴν ψυχὴν εἰς ἐυγνωμοσύνην.

Εὐλογημένη ἡ συγχώρησίς Σου,
ἡ περικυκλοῦσα τὰς ἀνομίας ἡμῶν ὡς θάλασσα τὸν κόκκον.
Εὐλογημένον τὸ ἔλεός Σου,
τὸ ἐκτείνον ἐπὶ τὴν ἀνάμνησιν τοῦ φόβου καὶ τὴν ἁπλότητα τῆς πίστεως.

Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ οὐκ ἀπέναντι ἀντιδιδούς,
ἀλλ᾽ ἐν ἐλέει ἀνταποκρινόμενος
τοῖς συντετριμμένοις,
τοῖς ἐλαχίστοις,
τοῖς ἀναγινώσκουσιν ἔμπροσθέν Σου τὴν ψυχὴν ὡς χάρτην ταπεινώσεως.

Δόξα Σοι, Κύριε,
ὁ ἐξαγοράζων ἐκ φθορᾶς,
ὁ ἀνακαινίζων ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητα,
ὁ ἐμπιπλῶν ἐν ἀγαθοῖς τὸ γῆρας τῆς ἐλπίδος.

Δόξα Σοι, Πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν,
ὁ εἰς αἰῶνας ἰδὼν ὅτι χοῦς ἐσμέν,
καὶ μὴ ἀπαρνηθεὶς τὸ πλάσμα Σου,
ἀλλ᾽ ἐστεφάνωσας ἡμᾶς ἐν ἐλέει καὶ ἐκοιμήθης τὴν ὀργήν.

Δόξα Σοι, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ,
ὁ διαλυτρῶν ἐν τῷ Σταυρῷ
τὴν ψυχὴν τὴν ἐν σκότει καθήμενον.
Ἐπὶ Σοὶ ἔκραξεν ὁ Ψαλμὸς,
καὶ ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀναστάσεως.

Δόξα Σοι, Πνεῦμα Ἅγιον,
ὁ ἀνεμίζων τὴν δοξολογίαν ὡς θυμίαμα ἄγιον,
ὁ συνδέων ἡμᾶς ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ,
ὁ μεταποιῶν τὴν μνήμην εἰς σφραγῖδα ἀιωνιότητος.

Δόξα Σοι, Τριάς ἁγία,
δι᾽ ἧς ἐγνωρίσθη ὁ φόβος καὶ ἡ παρρησία,
ἡ κατάβασις καὶ ἡ ἔνδοξος ἀνάβασις,
ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Βασιλεία,
ὁ Ψαλμὸς καὶ ἡ Δοξολογία.

Δόξα Σοι, ὁ Θεός, ἡμῶν, δόξα Σοι.
Καὶ ἐγὼ, ὁ ἀνάξιος,
ὁ μηδέν,
ὁ χοῦς,
ἀλλ᾽ ἀπὸ τοῦ ἐλέους Σου ζῶν,
ἐξέφερα λόγον·
καὶ εἴ τι ἀνεβῆ, Σοῦ ἐστίν·
εἴ τι ἐσώπα, εἰσακούσθη.
Καὶ εἰς αἰῶνας τῶν αἰώνων,
Ἐσὺ εἶ ὁ Ὤν.

Δόξα σοι, ὁ Θεός, ὁ ὤν, ὁ ἦν, καὶ ὁ ἐρχόμενος.
Σοί δόξα, εὐχαριστία, καὶ προσκύνησις
νῦν καὶ ἀεὶ,
καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.

Αδελφοί μου,

Ζούμε σε καιρούς εσχάτους. Σε καιρούς που ο άνθρωπος δεν τρέμει πια το Άγιον. Δεν δακρύζει για την αμαρτία του. Δεν μετανοεί. Αλλά γελά, χαριεντίζεται, αφομοιώνεται μέσα σ’ έναν ψεύτικο παράδεισο – σε μια Ψηφιακή Εδέμ.

Μα, ποια είναι αυτή η νέα Εδέμ; Είναι η καθημερινή μας φυλακή. Είναι η οθόνη που κρατούμε στο χέρι μας σαν άγιο δισκοπότηρο, είναι η λατρεία της εικόνας, του εαυτού, της πληροφορίας, της ταχύτητας, της φαντασίας. Ο κόσμος αυτός δεν μας ζητάει να πιστέψουμε, αλλά να κλικάρουμε. Δεν μας ζητάει να αγαπήσουμε, αλλά να αντιδράσουμε. Δεν μας καλεί στην ταπείνωση της μετάνοιας, αλλά στην αυτοθέωση του εαυτού.

Ο άνθρωπος σήμερα, αδελφοί μου, πιστεύει ότι μπορεί να γίνει αθάνατος — όχι με τον Θεό, αλλά χωρίς τον Θεό. Πιστεύει ότι μπορεί να κατασκευάσει τον δικό του παράδεισο, με αλγορίθμους, ψηφιακή συνείδηση, τεχνητή νοημοσύνη, μετα-ανθρώπινη υπόσταση. Ότι μπορεί να νικήσει τον θάνατο μέσα από την τεχνολογία, τη βιολογική παρέμβαση, την αποθήκευση της μνήμης του σε βάσεις δεδομένων και «σύννεφα».

Μα ο θάνατος δεν είναι πρόβλημα τεχνικό — είναι πρόβλημα υπαρξιακό.

Και μόνο ένας μπορεί να τον νικήσει: Ο Χριστός.

Πόσο φοβερά είναι τα τεχνάσματα του Εωσφόρου!

Δεν σου λέει να αρνηθείς τον Θεό. Σου λέει απλά ότι δεν τον χρειάζεσαι.
Δεν σου ζητά να βλασφημήσεις. Σου ψιθυρίζει: «Εσύ είσαι θεός».
Δεν σου φέρνει το σκοτάδι με τη μορφή τέρατος. Στο δίνει με την οθόνη στο χέρι, με ελκυστικά φώτα, με διαφημίσεις για το αιώνιο τώρα.

Αυτή είναι η Ψηφιακή Εδέμ. Ένας κόσμος όπου ο Θεός απουσιάζει, αλλά ο άνθρωπος δεν το νιώθει. Γιατί είναι μεθυσμένος από την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι δυνατά. Ότι μπορεί να υπάρξει αιωνιότητα χωρίς Χάρη. Ότι μπορεί να υπάρξει ανάσταση χωρίς Σταύρωση.

Αλλά τι λέγει ο Κύριος;
«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ.» (Ἰω. 14:6)

Ο δρόμος δεν είναι ο ψηφιακός ουρανός.
Ο δρόμος δεν είναι τα υπολογιστικά σύννεφα.
Ο δρόμος είναι ο Γολγοθάς.
Κι ύστερα — η Ανάσταση.

Μη γελιέστε, αδελφοί μου.
Η τεχνολογία είναι εργαλείο — όχι σωτήρας.
Η γνώση είναι δύναμη — αλλά χωρίς ταπείνωση γίνεται πτώση.
Η πρόοδος είναι ανακούφιση — αλλά χωρίς Χριστό γίνεται παγίδα.

 Κι όμως — μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι υπάρχει ελπίδα.
Όχι ελπίδα από εμάς. Αλλά ελπίδα από Εκείνον.

 Γιατί κι αν χαθείς μέσα στην τεχνητή φωνή του κόσμου,
η φωνή του Θεού θα σε περιμένει — στην καρδιά σου.

 Κι αν όλα τα συστήματα σβήσουν,
το Φως του Χριστού δεν θα σβήσει ποτέ.

Κι αν όλα προγραμματίστηκαν για να σε πείσουν πως είσαι μόνο δεδομένα,
ο Χριστός θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου πει:
«Εσύ είσαι εικόνα Μου, παιδί Μου, ψυχή Μου αγαπημένη.»

Μην αποδεχθείς τον εαυτό σου ως αριθμό.
Μην χαρίσεις την ψυχή σου σε λογισμικό.
Μην παραδώσεις την ελευθερία σου στον Εωσφόρο που φοράει μάσκα φωτός.

Γιατί ακόμα κι αν όλα δείχνουν τελειωμένα…
ο Χριστός ανασταίνεται και για σένα.

Και κάθε φορά που μια ψυχή μετανοεί,
κάθε φορά που ένας άνθρωπος πει:
«Θεέ μου, γύρισε με πίσω»,
ο ουρανός ανοίγει ξανά.

Γι’ αυτό ελπίζω. Γι’ αυτό φωνάζω. Γι’ αυτό σε καλώ:
Γύρνα πίσω, άνθρωπε!
Πριν ο κόσμος σου σε κάνει μη-άνθρωπο.
Πριν η καρδιά σου γίνει πλακέτα.
Πριν η φωνή σου χαθεί μέσα στα δεδομένα.

Γύρνα πίσω!
Στον Πατέρα σου.
Στον Χριστό.
Στην Αλήθεια.
Στην Ζωή.

Και Εκείνος θα σε αγκαλιάσει,
όχι με σύννεφα και μηχανές,
αλλά με το Φως Του —
που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΣΒΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ.

Αμήν. Έρχου, Κύριε Ἰησοῦ.