Ένας άνθρωπος στέκεται μόνος στο όριο μεταξύ φωτός και σκότους. Πίσω του σέρνονται σκιές ψηφιακών αριθμών, μπροστά του ανατέλλει ένας μικρός σταυρός μέσα από καμένη γη.
«Πλησιάζει ο καιρός όπου ο κόσμος θα ζητήσει σωτηρία από ανθρώπους, και ο Θεός θα φανεί αχρείαστος.»
Ζοφερός είναι ο άνεμος της εποχής μας. Πίσω από αφίσες ελευθερίας, πίσω από ψηφιακές μάσκες και ανθρώπινες λέξεις, κρύβεται η πιο άγρια πνευματική εισβολή στην ιστορία. Δεν έχουμε πλέον πολέμους με όπλα, αλλά με στρατηγικές υποταγής, με μέσα πνευματικά, τεχνολογικά και ιδεολογικά. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει μόνο να χάσει τα δικαιώματα του· κινδυνεύει να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Να μην αναγνωρίζεται πια ως πρόσωπο, αλλά να μετατρέπεται σε αριθμό, σε στοιχείο στατιστικής, σε «ψηφιακή πληροφορία». Να χάσει το όνομά του και μαζί με αυτό το μυστήριο της ύπαρξης. Να ζει χωρίς να ζει. Να κινείται χωρίς σκοπό. Να μιλά χωρίς λόγο. Να γίνεται αποδεκτός για όσα φαίνεται να είναι, όχι για αυτό που είναι. Να ενσωματώνεται σε μια νέα εποχή, μα να χάνει τον Πατέρα, τον αδελφό, το πρόσωπό του.
«Το έθνος μας θα σωθεί, όταν αναβλύσει ξανά πίστη στην ψυχή του λαού.» – Ιωάννης Καποδίστριας
«Κάλλιο να είναι οι Έλληνες άθεοι, παρά ανθρωπάκια προσκυνημένα στον βασιλιά του ψεύδους.» – Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Περί της απώλειας του προσώπου – Η ήσυχη πτώση της μοναδικότητας
Πλήθος ανθρώπων με ίδιες μάσκες και αριθμούς αντί για πρόσωπα. Μόνο ένας από αυτούς έχει πρόσωπο με μάτια που δακρύζουν, και στο μέτωπο μια φωτεινή επιγραφή με το βαπτιστικό του όνομα.
Το πρόσωπο δεν είναι απλά ένας νομικός ή κοινωνικός όρος. Είναι μυστήριο. Είναι η μοναδικότητα κάθε ανθρώπου που φανερώνεται μέσα από την αγάπη. Η θεία σφραγίδα που κάνει τον καθένα ανεπανάληπτο. Δεν είναι το ίδιο με την ατομικότητα· είναι το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Σήμερα, αυτή η μοναδικότητα καταστρέφεται όχι με τη βία, αλλά με την εξομοίωση. Με την υποχρεωτική κανονικοποίηση. Με την ψευδο-αρετή της ανωνυμίας. Με τη διαχείριση. Με το σύνθημα: «όλοι ίσοι, όλοι ίδιοι, όλοι τίποτα».
«Το πρόσωπο δεν είναι ιδιότητα. Είναι τρόπος ύπαρξης μέσα από τη σχέση. Αν χαθεί η σχέση, σβήνει και το πρόσωπο.»– π. Ιωάννης Ρωμανίδης
Όποιος χάνει το πρόσωπο, χάνει την ικανότητα να αγαπά. Χάνει την προσευχή. Χάνει τη φωνή του στον Ουρανό. Μένει μονάδα – και μετά απλό δεδομένο, σαν ψηφίο μέσα σε λογισμικό.
Ο αντίχριστος ανθρωπισμός – Η πιο ευγενική παγίδα
Ένα χέρι που προσφέρει καρδιά μέσα από οθόνη, αλλά η καρδιά είναι τεχνητή — καλώδια, μέταλλα, ψυχρή λάμψη. Από πίσω, η μορφή ενός σταυρού θολώνει, γίνεται γραμμωτός κώδικας μήτρας υψηλής πυκνότητας που κωδικοποιεί δεδομένα.
Ο πιο ύπουλος εχθρός σήμερα δεν είναι ο άθεος· είναι ο ψευδο-ανθρωπιστής. Μιλά για τον άνθρωπο, αλλά έχει σβήσει από μέσα του κάθε αναφορά στον Θεάνθρωπο. Η πιο μεγάλη απάτη της εποχής είναι πως ο κόσμος γίνεται πιο «ανθρωποκεντρικός», ενώ στην πραγματικότητα γίνεται πιο απάνθρωπος, πιο δαιμονικός. Μιλούν για δικαιώματα, αλλά σιωπούν για την αλήθεια. Μιλούν για αγάπη, αλλά ζητούν υποταγή. Η λέξη «ανθρώπινο» χρησιμοποιείται για να εξαφανίσει την ψυχή. Ο νέος μετανθρωπισμός δεν έχει πρόσωπο· έχει πρόγραμμα. Δεν έχει σταυρό· έχει σύνθημα.
«Οι ημέρες θα έρθουν που η αγάπη θα γίνεται άλλοθι για τον χωρισμό από τον Χριστό.» – Άγιος Παΐσιος
«Να φοβάσαι τον άνθρωπο που μιλά για αγάπη και δεν γνωρίζει τον Χριστό.» – Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Η θεία ελευθερία και το ψεύτικο δικαίωμα – Διάκριση ζωής και θανάτου
Η θεία ελευθερία και το ψεύτικο δικαίωμα
Η ελευθερία που δίνει ο Θεός είναι αυτοπροσφορά. Είναι το να μπορείς να θυσιάσεις τον εαυτό σου από αγάπη. Η ελευθερία του κόσμου είναι επιβολή: να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς Θεό, χωρίς άλλο. Όταν μιλάμε για δικαιώματα χωρίς πρόσωπα, τότε αυτά τα δικαιώματα γίνονται όπλα κατά του άλλου.
Οι μέρες μας είναι γεμάτες λόγια για «αυτονομία», αλλά άδειες από αγίους. Γεμάτες από ρόλους, αλλά φτωχές από ταπεινούς ανθρώπους. Ελευθερία χωρίς αλήθεια είναι φυλακή με αόρατα κάγκελα.
«Ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπο αυτεξούσιο για να κυριαρχεί, αλλά για να αγαπά.» – Άγιος Γρηγόριος Νύσσης
«
Όταν ο άνθρωπος διαλέγει ελευθερία χωρίς αλήθεια, διαλέγει την ερημιά.» – Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Ο αριθμός αντί του ονόματος – Η ακύρωση της προσωπικής κλήσης
Ένα πρόσωπο σβήνεται με ψηφιακά εικονοστοιχεία, ενώ στο χέρι χαράζεται ένας δωδεκαψήφιος αριθμός. Πλάι, ένας άγγελος κρατά ανοιχτό το Βιβλίο Ζωής με ονόματα λαξευμένα στο φως.
Το όνομα σημαίνει σχέση· δηλώνει ότι κάποιος μας γνωρίζει και μας καλεί. Είναι η μνήμη του Θεού για εμάς. Είναι αυτό που ακούστηκε την ημέρα της βάπτισης μας, που γράφτηκε στον ουρανό. Ο αριθμός είναι εργαλείο. Δηλώνει ότι κάποιος μας διαχειρίζεται. Η σφραγίδα δεν έρχεται με τη βία· έρχεται με «βελτίωση». Έρχεται με τεχνολογία, με ευκολία, με ψηφιακή αποτελεσματικότητα. Σβήνει το πρόσωπο και το αντικαθιστά με λειτουργικότητα.
«Είναι αριθμός ανθρώπου.» – Αποκάλυψη 13,18
Ο άνθρωπος, αντί να αναφέρεται στον Δημιουργό του, αναφέρεται στον αριθμό του. Κι όταν το όνομά του χαθεί, η ψυχή αρχίζει να χάνεται μαζί του.
Μαρτυρία των σιωπηλών – Οι άγιοι της αφάνειας
Γέρων με κλειστά μάτια, μέσα στην έρημο, σταυρώνει τα δάκτυλά του προσευχόμενος. Από το στόμα του βγαίνει φως που ανεβαίνει σαν καπνός θυσίας στον ουρανό.
Ο κόσμος δεν σώζεται από εκείνους που μιλούν περισσότερο, αλλά από εκείνους που σιωπούν με πίστη. Από εκείνους που δεν μπαίνουν στα φώτα των μέσων, αλλά στα σκοτάδια της ταπείνωσης. Που δεν καυχώνται, αλλά προσεύχονται. Που δεν διαδηλώνουν, αλλά δακρύζουν. Που θυμούνται τον Θεό όταν όλοι τον λησμονούν. Που γονατίζουν χωρίς να φαίνονται. Είναι αυτοί οι λίγοι, οι ασήμαντοι, οι περιφρονημένοι, που κρατούν ακόμα το σώμα της Εκκλησίας ενωμένο.
«Η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνα.» – Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
«Όποιος χάνει την τιμή, χάνει το παν.» – Ομήρου Ιλιάδα
Αυτοί οι σιωπηλοί είναι οι πυλώνες του κόσμου. Δεν αντιστέκονται με οργή, αλλά με δάκρυ. Δεν ανατρέπουν τα συστήματα, αλλά νικούν τα πνεύματα του αιώνος τούτου με ταπεινή υπομονή. Είναι οι ανώνυμοι φίλοι του Χριστού, τα κρυφά κεριά στις γωνιές της Ιστορίας.
Αντιπνευματικά ψευδο-φώτα – Το φως που δεν λυτρώνει
Πόλη γεμάτη φώτα, οθόνες, τεχνητό ουρανό. Κάτω από όλα, ένα παιδί κρατάει κλειστά τα μάτια και βλέπει μέσα του ένα κερί. Πάνω του αχνίζει η επιγραφή: «Ὁ Λόγος ἐν τῷ σκότει φαίνει»
Η εποχή μας δεν απορρίπτει το φως· το αντικαθιστά με ψεύτικο. Δεν λέει ότι ο Θεός δεν υπάρχει· λέει πως δεν χρειάζεται. Η νέα πλάνη δεν είναι σκότος· είναι ψευδο-φωτισμός. Δεν διώκει την αλήθεια· την θολώνει. Ο άνθρωπος σήμερα δεν ζει σε νύχτα άγνοιας· ζει σε ένα τεχνητό φως γνώσης, που τον τυφλώνει αντί να τον φωτίζει.
«Το ψέμα φωτίζει σαν φως.» – Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
«Μη ζητάς φως εκεί που δεν υπάρχει Λόγος.»– Πλάτων
Η πλάνη πλέον φοράει λευκά ενδύματα. Φοράει επιστήμη, λογική, πρόοδο. Δεν πείθει με απειλές, αλλά με ευκολία. Δεν σκοτώνει το σώμα· σκοτώνει την πίστη. Και ο άνθρωπος, αντί να σωθεί, ευημερεί στον θάνατο.
Εκκλησία σε διωγμό – Το αίμα της λήθης
Άδεια εκκλησία χωρίς φώτα, με φλόγα μονάχα από το καντήλι της Αγίας Τράπεζας. Ένας νέος σκύβει και φιλάει το πάτωμα. Έξω, πανηγυρίζει κόσμος με πολύχρωμες οθόνες.
Η Εκκλησία δεν διώκεται πια με σπαθί. Διώκεται με σιωπή. Δεν την φυλακίζουν· την αδρανοποιούν. Δεν της ρίχνουν πέτρες· της στερούν τη σημασία της. Και όμως, παραμένει. Όχι γιατί την υπερασπίζονται οι πολλοί, αλλά γιατί την στηρίζουν οι λίγοι. Όχι γιατί έχει εξουσία, αλλά γιατί έχει Πνεύμα.
«Η Εκκλησία δεν θα χαθεί από τους διώκτες, αλλά από τους χλιαρούς πιστούς.» – Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ
«Όταν σιωπά η Εκκλησία, τότε φωνάζουν οι πέτρες της Ιστορίας.» – Μακρυγιάννης
Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός στον κόσμο που νικά όταν χάνει, που ανασταίνεται όταν σταυρώνεται, που μεγαλώνει όταν διώκεται. Στο περιθώριο που την έθεσαν, εκεί φανερώνεται πιο δυνατή από ποτέ.
Αναμονή του Χριστού – Εσχατολογική εγρήγορση
Ένας γέροντας κοιτά τον ουρανό. Στο βάθος, ένα μικρό φως ξεπηδά σαν αυγή. Τα χέρια του είναι υψωμένα. Πίσω του, γράφεται αχνά: «Ο Κύριος είναι κοντά».
Η αναμονή δεν είναι αδράνεια· είναι πυρκαγιά μέσα στην καρδιά. Δεν είναι χρονοδιάγραμμα προφητειών· είναι ζωή ετοιμότητας. Δεν περιμένουμε για να δούμε πότε θα έρθει· περιμένουμε για να Τον αναγνωρίσουμε όταν έρθει. Ετοιμάζουμε το έδαφος της ψυχής μας, σαν τον πρόδρομο στην έρημο. Δεν φοβόμαστε το τέλος· λαχταρούμε την Αρχή.
«Μακάριος ο δούλος που όταν έρθει ο Κύριος, θα τον βρει άγρυπνο.» – Μεγάλη Δευτέρα
«Δεν ζω για να σωθώ· ζω για να Τον αγαπήσω.» – Παπαδιαμάντης
Η αναμονή δεν είναι απόγνωση, είναι Ελπίδα.
Και η ελπίδα αυτή δεν θα μας αφήσει ντροπιασμένους.
Επίλογος
Σταυρός που λάμπει μέσα από σύννεφα σκοτεινά. Κάτω, άνθρωποι κουρασμένοι, γονατιστοί, σηκώνουν το βλέμμα. Από τον ουρανό κατεβαίνει φως σε μορφή περιστεριού. Ένας εξ αυτών ανοίγει το χέρι και μέσα του έχει… το Όνομα.
Η εποχή μας δεν είναι απλώς δύσκολη· είναι αποκαλυπτική. Δεν σηματοδοτεί απλώς το τέλος κάποιων πραγμάτων — αλλά ξεγυμνώνει το εσωτερικό του ανθρώπου. Τι αγαπά. Τι φοβάται. Τι ελπίζει. Τι προσκυνά. Οι δομές που γκρεμίζονται δεν είναι μόνον εξωτερικές· είναι θεμέλια πνευματικά, που εγκαταλείφθηκαν από μια γενιά χορτασμένη, μα όχι ζωντανή.
Το σκοτάδι δεν ήρθε ξαφνικά· καλλιεργήθηκε με δεκαετίες απουσίας Θεού από την παιδεία, την τέχνη, την ηγεσία, τον λόγο. Και τώρα, σαν κύμα, ζητά να καταπιεί τα πάντα, όχι με κραυγές, αλλά με «βελτιωμένες λύσεις». Όμως το σκοτάδι δεν νικιέται με εργαλεία του κόσμου. Δεν υποχωρεί με επιχειρήματα. Νικιέται με φως.
Το φως αυτό δεν είναι ανθρώπινο. Δεν πηγάζει από κάποιο σύστημα, πρόσωπο ή ιδεολογία. Δεν έρχεται από ανατολή ή δύση. Το φως είναι Πρόσωπο. Είναι ο Χριστός. Ο Μόνος που δεν αριθμεί τον άνθρωπο, αλλά τον γνωρίζει κατ’ όνομα. Ο Μόνος που δεν διαχειρίζεται τον άνθρωπο, αλλά θυσιάζεται γι’ αυτόν. Ο Μόνος που δεν απαιτεί, αλλά καλεί.
Στην εποχή που όλα αποδομούνται, εμείς καλούμαστε να γίνουμε οι λίγοι που θυμούνται.
Οι άγρυπνοι φρουροί.
Οι ευλογημένοι αποστάτες του ψεύδους.
Οι σιωπηλοί μάρτυρες της Αλήθειας.
Όχι με βία.
Όχι με μίσος.
Αλλά με σταυρό.
Γιατί μόνο ο Σταυρός γεννά Ανάσταση.
Αν χαθεί η πίστη στους διαδρόμους της πληροφορίας, αν η ψυχή γίνει στατιστικό μέγεθος, τότε δεν θα έχουμε χάσει μια μάχη — θα έχουμε χάσει τον ίδιο τον άνθρωπο. Όμως δεν θα αφήσουμε να γίνει αυτό. Όχι γιατί είμαστε ισχυροί. Αλλά γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Εκείνον. Γιατί δεν μας σώζει η δύναμη· μας σώζει η αφοσίωση.
Ας μείνουμε άγρυπνοι.
Ας μείνουμε ολόκληροι.
Ας μείνουμε πρόσωπα.
Όχι γιατί πρέπει.
Αλλά γιατί Εκείνος μας γνώρισε πρώτος με το Όνομά μας.
Και μας αγάπησε.
Ως το τέλος.
Ως την αρχή.
Ως την αιωνιότητα.
Προσευχή πριν το Σφράγισμα
Ο Χριστός σφραγίζει με το φως του προσώπου Του και ευλογεί όσους αρνήθηκαν το σκοτάδι
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος,
Εσύ που κάλεσες τον άνθρωπο με το όνομά του,
και δεν τον αρίθμησες,
που τον έκλαψες,
τον σπλαχνίστηκες,
τον σήκωσες πάνω στον Σταυρό Σου·
μίλησέ μας ξανά με λόγο ζωντανό.
Μη μας αφήσεις να ξεχάσουμε Ποιος μας έπλασε·
μη μας αφήσεις να γίνουμε εικόνες χωρίς πρόσωπο,
καρδιές χωρίς φλόγα,
ψυχές χωρίς ελπίδα.
Δώσε μας ταπείνωση, για να μην πλανηθούμε·
συντριβή,
για να επιστρέψουμε·
πίστη, για να μείνουμε όρθιοι·
και την αγάπη Σου, για να αντέξουμε το ψεύδος της εποχής.
Μνήσθητι, Κύριε, των κρυφών Σου δούλων·
αυτών που δεν φαίνονται, δεν ακούγονται,
αλλά προσεύχονται.
Αυτών που δεν πρόδωσαν, ούτε λύγισαν.
Που περίμεναν Εσένα, και όχι σωτήρες άλλους.
Φώτισε μας, Χριστέ,
όχι με φως αυτού του κόσμου,
αλλά με το Άγιο Φως Σου —
το Άφθαρτο, το Ανεξίτηλο, το Σταυρωμένο.
Και όταν κλείσει το βιβλίο αυτής της εποχής,
άνοιξέ μας την θύρα του Ουρανού.
Γράψε τα ονόματά μας στο Βιβλίο της Ζωής.
Μη μας αφήσεις πίσω.
Γιατί όσο κι αν σκοτείνιασαν οι δρόμοι,
εμείς Σε αγαπήσαμε.
Όσο κι αν λησμονήσαμε,
η καρδιά μας Σε θυμόταν.
Όσο κι αν αμαρτήσαμε,
ποθήσαμε να επιστρέψουμε.
Κι αν δεν το αξίζουμε,
σώσε μας, Χριστέ μας,
για την αγάπη Σου μόνο.
Ἀμήν.
Προσευχή πριν το Σφράγισμα
Πρόσφατα Σχόλια